Αγιορείτες κατά Βελόπουλου

Αγιορείτες κατά Βελόπουλου 

για τα προϊόντα που τηλεπουλάει

Μοναχοί πολλών μοναστηριών έστειλαν επιστολή διαμαρτυρίας στον πολιτικό ζητώντας να σταματήσει να αναφέρει ότι αυτά που διαφημίζει ως «ευλογίες» έχουν γίνει με «συνταγές» δικές τους...

Πλούσια τηλεοπτική δράση έχει μέσα από εκπομπές σε μικρής εμβέλειας τηλεοπτικούς σταθμούς ο Κυριάκος Βελόπουλος. Παράλληλα με τα όποια σχόλια περί γεωστρατηγικής και πολιτικής, πουλά διάφορα πράγματα, όπως βιβλία αλλά και προϊόντα. Μεταξύ αυτών των προϊόντων κάποια αναφέρονται ότι είναι ειδική φόρμουλα από ειδικά εργαστήρια και η οποία έγινε έπειτα από συνεργασία με Αγιορείτες μοναχούς. 

«Αγιορείτικες ευλογίες. Είναι η οδοντόκρεμα που σας έλεγα, είναι το συγκλονιστικότερο προϊόν που έγινε ποτέ. Στα καλύτερα εργαστήρια, το τονίζω, με επιστασία των Αγιορειτών. Οι ίδιοι οι γέροντες του Αγίου Ορους βάζουν βότανα μέσα, τα οποία βότανα υπάρχουν μόνο στο Αγιον Ορος, γιατί από εκεί είναι τα βότανα. Ο,τι και να λέτε, το επαναλαμβάνω εδώ, αγιορείτικες ευλογίες» λέει ο κ. Βελόπουλος στο τηλεοπτικό κοινό του, κρατώντας στα χέρια του μια οδοντόκρεμα, που, όπως συμπληρώνει, είναι βιολογική και αναφέρει ποια βότανα περιέχει. Οι δύο οδοντόκρεμες και τρία βιβλία είχαν τιμή πώλησης 24 ευρώ.

Η εταιρία

Την ίδια ώρα όμως μοναχοί πολλών μοναστηριών του Αγίου Ορους από το 2013 συνεργάζονται με μια εταιρία που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη και η οποία διαθέτει γραφεία και εκθεσιακούς χώρους στο κέντρο της Θεσσαλονίκης (Πατριάρχου Ιωακείμ 2) αλλά και στην Πυλαία (Παλαιομάνδρα). Η εταιρία, σεβόμενη το έργο των μοναχών που φτιάχνουν με μεράκι εκλεκτά μοναστηριακά προϊόντα, όπως παρθένο ελαιόλαδο, κεραλοιφές, κρέμες για πάθηση, βάμματα κ.ά., βρέθηκε προ εκπλήξεως όταν πολλοί από τους καταναλωτές έσπευσαν στην εταιρία παραπονούμενοι ότι προϊόντα που αγόρασαν από τηλεοπτικές εκπομπές δεν είχαν την ανάλογη ποιότητα.

Στελέχη της συγκεκριμένης εταιρίας έλεγαν στην «κυριακάτικη δημοκρατία» ότι εξηγούσαν στους καταναλωτές ότι δεν έχουν καμία σχέση με αυτά τα προϊόντα και ότι τα δικά τους πωλούνται στις εγκαταστάσεις της εταιρίας.

Σύμφωνα, μάλιστα, με πληροφορίες, οι άγιοι πατέρες αναγκάστηκαν λόγω των πολλών παραπόνων να αποστείλουν επιστολή στον κ. Βελόπουλο ζητώντας του να σταματήσει να αναφέρει ότι τα προϊόντα του έχουν γίνει με «συνταγή» από το Αγιον Ορος.

Τον άδειασαν οι Ρώσοι, τον εγκαταλείπουν σωρηδόν στελέχη της Ελληνικής Λύσης

Την κατιούσα έχει πάρει το τελευταίο διάστημα ο Κυριάκος Βελόπουλος, επικεφαλής του κόμματος Ελληνική Λύση, που δέχεται απανωτά χτυπήματα σε μια ιδιαίτερα κομβική στιγμή στον δρόμο προς τις κάλπες. Ο πρώην βουλευτής του ΛΑΟΣ, που με όχημα την τηλεοπτική παρουσία του, την ευφράδεια του λόγου του και το εθνικιστικό προφίλ του εμφανίζεται ως ο... υπέρτατος χριστιανός πατριώτης, παρά τις προσπάθειες ορισμένων να τον προωθήσουν και να τον φέρουν ακόμη και στα πρόθυρα της Βουλής, δεν βιώνει και την καλύτερη περίοδο του πολιτικού βίου του. 

Καταρχάς, ενώ εμφανιζόταν ως ο απόλυτος φίλος της Ρωσίας και παρουσίαζε έως και συγκεκριμένα πρόσωπα ως συνεργάτες του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν και εκπροσώπους επενδυτών από τη Μόσχα, δέχθηκε πριν από λίγες μέρες ένα μεγαλοπρεπές άδειασμα από τη ρωσική πρεσβεία, με ανάρτησή της στο twitter. 

«Ισχυρισμοί περί πολιτικών προτιμήσεων της Μόσχας και της ανάμειξής της στις ελληνικές εκλογές, συμπεριλαμβανομένης της σχέσης με τους ακραίους εθνικιστικούς κύκλους, αποτελούν fake news» ανέφερε χαρακτηριστικά η συγκεκριμένη ανάρτηση, «φωτογραφίζοντας» τον 53χρονο δημοσιογράφο-πολιτικό και σχολιάζοντας δημοσιεύματα, κυρίως στο διαδίκτυο, που εμφάνιζαν την Ελληνική Λύση να εκπροσωπεί τα ρωσικά συμφέροντα στη χώρα μας. Οπως έχει αποκαλύψει η εφημερίδα μας, ο Ρώσος πρέσβης στην Αθήνα έχει συναντήσει μόνο τον Παναγιώτη Λαφαζάνη της ΛΑ.Ε. από εκπροσώπους εξωκοινοβουλευτικών πολιτικών κομμάτων και ουδέποτε τον κ. Βελόπουλο.

Την ίδια στιγμή, τα στελέχη της Ελληνικής Λύσης αρχίζουν το ένα μετά το άλλο να αποχωρούν, καταγγέλλοντας τον επικεφαλής της για αυταρχισμό και μονομερείς αποφάσεις, χωρίς να έχει προηγηθεί έστω ο υποτυπώδης εσωκομματικός διάλογος. Χαρακτηριστικό είναι ότι πριν από λίγες μέρες, όλα (78 συνολικά) τα μέλη μιας από τις πιο ισχυρές νομαρχιακές επιτροπές που είχε το κόμμα, αυτήν της Πέλλας, αποχώρησαν και το προηγούμενο Σάββατο, έπειτα από τρίωρη σύσκεψη, προσχώρησαν στη Νέα Δεξιά του Φαήλου Κρανιδιώτη. Σύμφωνα με πληροφορίες, τον ίδιο δρόμο επίκειται να πάρουν και τα μέλη από άλλες νομαρχιακές επιτροπές, όπως της Κοζάνης και της Ηλείας.

Αρκετά είναι τα ερωτήματα που θέτουν όσοι παρακολουθούν τα πολιτικά -και όχι μόνο- δρώμενα του τόπου όσον αφορά τον Θεσσαλονικιό πρώην βουλευτή. 

Όπως, για παράδειγμα, πώς βρίσκει τα χρήματα και επιβιώνει, πού τυπώνει τα βιβλία του και πού παρασκευάζονται τα προϊόντα που πουλάει διά τηλεοράσεως.

Από κόμμα σε κόμμα

Ο Κυριάκος Βελόπουλος στην πολιτική πορεία του δεν διακρίθηκε από τη σταθερότητά του, μεταπηδώντας από κόμμα σε κόμμα. Ξεκίνησε με τον ΛΑΟΣ, με το ψηφοδέλτιο του οποίου είχε εκλεγεί το 2007 και το 2009 στη Β' Θεσσαλονίκης, ωστόσο, όταν είδε τα δύσκολα, εγκατέλειψε προσχηματικά το κόμμα, επειδή -όπως ειπώθηκε- ο Γιώργος Καρατζαφέρης δεν του είχε τηλεφωνήσει για να του συμπαρασταθεί σε πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε ο πατέρας του. 

Τον Μάιο του 2012 προσχώρησε στη Ν.Δ., ύστερα από το τετ α τετ που είχε με τον Αντώνη Σαμαρά, ωστόσο οι μουρμούρες από «γαλάζια» στελέχη προς το πρόσωπό του άρχισαν από την πρώτη στιγμή. 

Αίσθηση προκάλεσε, εξάλλου, η είδηση ότι τον ίδιο χρόνο η Επιτροπή Οικονομικού Ελέγχου της Βουλής έστειλε τον βουλευτή τότε του ΛΑΟΣ στον εισαγγελέα Εφετών για ανακριβή δήλωση περιουσιακής κατάστασης, ύστερα από τον σχετικό έλεγχο από τους ορκωτούς ελεγκτές λογιστές.

https://www.dimokratianews.gr/content/98343/agioreites-kata-velopoyloy-gia-ta-proionta-poy-tilepoylaei

Το καθήκον των πατριωτών στις επερχόμενες εκλογές

Το καθήκον των πατριωτών στις επερχόμενες εκλογές

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Θεωρούμε αποφασιστικής σημασίας γεγονός την ανάγκη συνειδητοποίησης ότι μετά την παραχώρηση του ονόματος (και όχι μόνον) της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς, έχουμε πλέον να αντιμετωπίσουμε μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα. Ελλοχεύει ο κίνδυνος η οργή και η απογοήτευση να μετατραπούν ταχύτατα σε αδιαφορία και απόσυρση από την ενασχόληση με μια «χαμένη υπόθεση» (όπως θα σπεύσουν πολλοί καλοθελητές να την χαρακτηρίσουν), καλλιεργώντας έτσι ανάλογες συμπεριφορές.

Τίποτε δεν χάθηκε και υπάρχουν πολλά κενά νομικά και πρακτικά που μπορούν να την ακυρώσουν ή στην χειρότερη περίπτωση να την μετατρέψουν σε νεκρό γράμμα. Αρκεί να υπάρξει η ανάλογη πολιτική βούληση και όχι μισόλογα του τύπου «θα προσπαθήσουμε να την βελτιώσουμε» ή «είναι τετελεσμένα και δεν αλλάζουν».

Θα επιχειρήσουμε να προτείνουμε, έχοντας υπ’ όψη τα παραπάνω, τι βήματα πρέπει να γίνουν, κατά την αντίληψή μας, από εδώ και πέρα.

Είναι πλέον πασίδηλο το γεγονός ότι οι ανέξοδες κραυγές και οι εύκολοι «αγώνες» μέσα από τα πληκτρολόγια και από τους καναπέδες, που όπως αποδείχτηκε ήσαν εντελώς αναποτελεσματικοί, ανήκουν στο παρελθόν και σε εκείνους που τους αξιοποίησαν για αυτοπροβολή και δημοσιότητα. Απαιτείται πια τρέξιμο, συμμετοχή, αγωνιστική παρουσία, οργάνωση και συντεταγμένες δράσεις και όχι καπετανάτα και πρωτοβουλίες από κάποιους θερμοκέφαλους που νομίζουν, καλοπροαίρετα ή όχι, ότι με αποφάσεις της στιγμής και «γιουρούσια» θα προκύψει κάτι ουσιαστικό. Προτάσεις για ψηφοφορίες στο fb, συλλογής υπογραφών για δημοψήφισμα, για τηλεφωνήματα στην Προεδρία της Δημοκρατίας παραπονούμενοι (!) για το ξεπούλημα της Μακεδονίας, για διαλέξεις και αναλύσεις, για πρόχειρα οργανωμένες μαζώξεις και παρόμοιες ελαφρότητες, θα θεωρούνται ως προσπάθειες αποπροσανατολισμού των πολιτών και φτηνές δικαιολογίες λιποταξίας  από τον αγώνα, που από εδώ και πέρα θα πρέπει να είναι οργανωμένος και θα πρέπει να έχει μια και μοναδική κατεύθυνση: ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ και συστράτευση.

Και τούτο διότι μόνον μέσω της πολιτικής στις συγκεκριμένες συνθήκες μπορούν να παραχθούν ουσιαστικά αποτελέσματα. Ένας λόγος παραπάνω όταν έχεις να αντιμετωπίσεις μια Κυβέρνηση ατόμων με σταλινικές καταβολές και νοοτροπίες, που δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για την λαϊκή βούληση. Το διαπιστώσαμε ξεκάθαρα το προηγούμενο διάστημα πόσο επηρεάστηκαν από τις εκατοντάδες χιλιάδες του λαού που συμμετείχε στα συλλαλητήρια, από τις συνεχείς δημοσκοπήσεις που έδειχναν ότι το 70-80% των Ελλήνων ήσαν εναντίον της παράδοσης του ονόματος στα Σκόπια. Όχι μόνον δεν «ίδρωσε το αυτί τους», αλλά προχώρησαν στην κατάπτυστη συμφωνία των Πρεσπών.

Στο σημείο αυτό οφείλουμε να επιμείνουμε λίγο παραπάνω στο θέμα αυτό και να περιγράψουμε μια γενικότερη νοοτροπία που πιστεύω ότι καλλιεργήθηκε σκόπιμα, την αποφυγή συμμετοχής στην πολιτική. Όλοι έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια από γνωστούς και φίλους εκφράσεις του τύπου «σιγά μη μπλέξω με τους απατεώνες και τα λαμόγια». Τα αποτελέσματα τα ζήσαμε στο πετσί μας. Από την στιγμή που σοβαροί, αξιόλογοι και σωστοί πολίτες απέφευγαν να ασχοληθούν με τα κοινά, καταλήξαμε στους Τσίπρες, τους Φίληδες, τους Κοτζιάδες, τους Λαφαζάνηδες, τους Βούτσηδες, τους Καρανίκες και την κυρα-Τασία, άτομα με ιδεοληψίες, απύθμενα συμπλέγματα, περιθωριακούς, που μισούν την Ελλάδα, που βολεύτηκαν σε υπουργικές και βουλευτικές καρέκλες και οι οποίοι θα κάνουν τα πάντα για να μη τις χάσουν. Όλος αυτός ο συρφετός μια γλώσσα καταλαβαίνει: Την γλώσσα των αριθμών στις ψηφοφορίες της Βουλής. Τίποτε άλλο.

Να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα: Πολιτικοποίηση δεν σημαίνει ότι πρέπει οπωσδήποτε να βάλουμε άμεσα υποψηφιότητα με ένα κόμμα. Σημαίνει ότι οφείλουμε να ενταχθούμε σε κάποιον πολιτικό φορέα, αφού πρώτα συγκεντρώσουμε πληροφορίες γι’ αυτόν και κυρίως αφού εξετάσουμε τα πρόσωπα που συμμετέχουν, διότι στην «πιάτσα» κυκλοφορούν πολλά «χρώματα και αρώματα» και είναι βέβαιο ότι πολιτικούς απατεώνες, αρχηγίσκους και διάφορους «βαρεμένους» θα συναντήσουμε πολλούς. Χρειάζεται προσοχή, αλλά αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία. Προσωπικά θεωρώ ότι εκείνο που πρέπει πρωταρχικά να αποφύγουμε είναι τους επαγγελματίες πολιτικούς. Αυτοί οδήγησαν την χώρα εδώ που φτάσαμε. Θα την ήταν εντελώς παράλογο να πιστέψουμε ότι αυτοί θα μπορέσουν να μας «σώσουν».

Κλείνω με μια επισήμανση. Οι παλιές βολικές εποχές που κατηγορούσαμε τα κόμματα και τους πολιτικούς, αλλά τρέχαμε με την πρώτη ευκαιρία σ’ αυτούς για ρουσφέτια, έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Για τους συνειδητούς πατριώτες αυτά έχουν λήξει.

Η συρρικνωμένη παραγωγική βάση, η παραπαίουσα οικονομία, ο εφιάλτης του δημογραφικού, ο κατακλυσμός της λαθρομετανάστευσης, η διαλυμένη κοινωνική συνοχή και η νοοτροπία «ο καθένας για τον εαυτό του και ο Θεός για όλους» είναι καταστάσεις που γιγαντώνονται διαρκώς και απειλούν να μας εξαφανίσουν ως έθνος. Η Ιστορία είναι γεμάτη από εξαφανισμένους λαούς και έθνη. Δεν θα είμαστε οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι, εάν δεν αλλάξουν ριζικά, σχεδόν τα πάντα, στην χώρα μας. Και αυτό δεν πρόκειται να γίνει με τα παλιά κόμματα. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη στην Βουλή που θα προκύψει από τις επερχόμενες εκλογές να υπάρξουν γνήσιες πατριωτικές δυνάμεις, που σύντομα πρέπει να αναδειχθούν σε πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία.

Ο χρόνος που διαθέτουμε λιγοστεύει απελπιστικά. Ας κάνουμε το καθήκον μας απέναντι στις γενιές που έρχονται, ώστε να ζήσουν σε μια Ελλάδα αναγεννημένη.

«Οι καιροί ου μενετοί» είχε γράψει πριν από αιώνες ο σπουδαίος Θουκυδίδης. Ας τον ακούσουμε…

ΔΕΕ

05 Απριλίου 2019

Η εξέγερση των «θυμωμένων» Ελλήνων

Αριστερές αερολογίες, οι οποίες παρ' όλο που αναφέρουν τις προφανείς διαπιστώσεις από την υπάρχουσα πραγματικότητα, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι "είναι πολύ προβληματικό το να εκφράζεται η κοινωνική δυσαρέσκεια με τρόπο χειραγωγήσιμο από ακροδεξιές απόψεις και συνολικά να βρίσκει χώρο η ακροδεξιά για να παρουσιαστεί ως «πατριωτική» δύναμη". Εντύπωση προκαλεί η επιμονή της αναφοράς σε "Μακεδονικό" και όχι στο Σκοπιανό και η άποψη ότι "Η γειτονική χώρα έκανε αρκετές παραχωρήσεις"!

ΔΕΕ

Η εξέγερση των «θυμωμένων» Ελλήνων 

βρήκε έκφραση στο «Μακεδονικό» 

31 Μαρτίου 2019

Έχει περάσει μία εβδομάδα από τις παρελάσεις της οργής, πολλά ξεχάστηκαν, αλλά και πολλά έμειναν για να γίνουν τροφή για σκέψη. Το κυριότερο είναι ότι μετά από τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ και παρότι σε αυτό το διάστημα η κυβέρνηση πέρασε, ψήφισε και εφάρμοσε ουκ ολίγα μέτρα που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ότι έπληξαν σημαντικά κοινωνικά κομμάτια, οι πιο μεγάλες και επίμονες διαμαρτυρίες γίνονται με αφορμή τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Δηλαδή, η κυβέρνηση δεν υπέστη τέτοιο κύμα διαμαρτυριών για το ασφαλιστικό νομοσχέδιο (πέραν των κινητοποιήσεων που έγιναν το 2016 κατά τη διαδικασία συζήτησης και ψήφισης του σχετικού νομοσχεδίου), ούτε για τις μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις που ολοκλήρωσε ή μεθόδευση (με την εξαίρεση των κινητοποιήσεων για την ιδιωτικοποίηση μονάδων της ΔΕΗ και ορισμένων, όχι όλων, περιφερειακών αεροδρομίων), ούτε καν για το ίδιο το γεγονός ότι όπως και να το δει κανείς το 2015 πρόδωσε τη λαϊκή ετυμηγορία όταν σε αντίθεση με τη λαϊκή εντολή προχώρησε στη διαπραγμάτευση και κύρωση του τρίτου μνημονίου.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις μπορεί να υπήρξαν αντιδράσεις ή ακόμη και κινητοποιήσεις, όμως δεν υπήρξε μια τόσο επίμονη στοχοποίηση των πολιτικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Με βάση τον τρόπο που είναι διαμορφωμένα τα «πολιτικά ήθη» της χώρας, το να συνεχίζονται οι διαμαρτυρίες και δη με τέτοιο τρόπο, ακόμη και όταν θεσμικά τα μέτρα που είναι στο στόχαστρο έχουν καταστεί μη αντιστρέψιμα, είναι ένα σπάνιο φαινόμενο.

Μόνο στην περίοδο 2011-2012 είχαμε δει ανάλογη «στοχοποίηση» των βουλευτών που ψήφιζαν τα μνημόνια, αλλά υποτίθεται ότι τότε ήμασταν στην κορύφωση της κοινωνικής και πολιτικής κρίσης και οι «Πλατείες των Αγανακτισμένων» σηματοδοτούσαν μία από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Ενδείξεις μιας βαθύτερης δυσαρέσκειας

Τώρα, όμως, υποτίθεται ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά, το κοινωνικό κλίμα είναι κάπως πιο σταθερό και το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών παρότι συναντά δυσκολίες τα καταφέρνει κάπως καλύτερα σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.

Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν μαζικές αντιδράσεις και όλα είναι απλώς το αποτέλεσμα της δράσης οργανωμένων ακροδεξιών ομάδων και κυρίως της Χρυσής Αυγής, που προσπαθεί με αυτό τον τρόπο να «διαμορφώσει κλίμα».

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ένα μέρος των κινητοποιήσεων και των διαμαρτυριών μπορεί να αποδοθεί όντως στη δράση ακροδεξιών θυλάκων και στελεχών της Χρυσής Αυγής. Όμως, δεν διαμαρτυρήθηκαν σε διάφορες πόλεις μόνο αυτοί. Υπήρξαν και άνθρωποι που δεν θα αυτοπροσδιορίζονταν ως «ακροδεξιοί».

Ας μην ξεχνάμε ότι τις περισσότερες φορές «εμφανή» κινητοποίηση κάνουν μόνο μειοψηφίες. Άρα ο όγκος από μόνος του δεν λέει πολλά. Αυτό που είναι πιο σαφές είναι όντως ένα κλίμα διαμαρτυρίας κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών είχε απήχηση σε ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας, παρότι η αξιωματική αντιπολίτευση που έχει τη θέση ότι πλέον δεν μπορεί να ακυρωθεί η συμφωνία δεν είχε στηρίξει κάποιου είδους διαμαρτυρίες.

Ακόμη πιο εντυπωσιακό σε συμβολικό επίπεδο ήταν αυτό που έγινε με το τραγούδι «Μακεδονία ξακουστή». Ενώ παραδοσιακά δεν ακουγόταν και τόσο συχνά, ιδίως κατά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου και παρότι ουδέποτε απαγορεύτηκε ή αφαιρέθηκε από τον κατάλογο των εμβατηρίων των ενόπλων δυνάμεων, εντούτοις ο όλος θόρυβος που δημιουργήθηκε είχε ως αποτέλεσμα να θεωρηθεί είτε υποχρεωτικό ακρόαμα στο φετινό εορτασμό είτε να θεωρηθεί και πράξη αντιστασιακή.

Οι παρατηρητικοί μάλιστα θα μπορούσαν να διαπιστώσουν ότι ακούστηκε στις 25 Μαρτίου περισσότερες φορές από ό,τι στα ίδια τα συλλαλητήρια για το «Μακεδονικό».

Γιατί αποκτά τέτοια φόρτιση το συγκεκριμένο θέμα;

Γιατί υπάρχει αυτή η ιδιότυπη αναδίπλωση στο συγκεκριμένο θέμα;

Εάν το καλοσκεφτούμε όποιες και εάν είναι οι αντικειμενικές πλευρές του ζητήματος δεν είναι μια «ανοιχτή πληγή». Δεν είμαστε στο 1992 και δεν διαφαίνεται κίνδυνος γενικότερης αποσταθεροποίησης των Βαλκανίων, έστω και εάν υπάρχουν εστίες μελλοντικής έντασης. Η γειτονική χώρα έκανε αρκετές παραχωρήσεις (Σημ. ΔΕΕ: Δηλαδή ποιές;) που εάν τις δούμε ψύχραιμα καλύπτουν διάφορες «κόκκινες γραμμές» διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων, έστω και εάν θα μπορούσε κάποιος να δείξει πιθανά ανοιχτά ζητήματα (π.χ. αυτά που αφορούν «γλώσσα» και δυνάμει «μειονότητα»).

Οι σημερινές γενιές απέχουν πολύ από τα χρόνια του Εμφυλίου ή τις φορτίσεις της μεταπολεμικής περιόδου. Η ελληνική κοινωνία απέχει από το να βρίσκεται σε συνθήκη «πατριωτικής έξαρσης» γενικά, ούτε είχαμε ανάλογες αντιδράσεις το 2015 όταν η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα όντως αποδέχτηκε την παράταση της συνθήκης μειωμένης κυριαρχίας που συνεπάγονται.

Επομένως γιατί συμβαίνουν τώρα όλα αυτά;

Ο λόγος πρέπει να αναζητηθεί σε δύο κρίσιμες διαστάσεις που έχουν οι πολιτικές πρακτικές και δη αυτές που εκφράζουν δυσαρέσκεια ή διαμαρτυρία.

Η μια αφορά τον τρόπο που η πολιτική λειτουργεί συχνά «μετωνυμικά». Δηλαδή, αναδεικνύονται ζητήματα στη δημόσια σφαίρα που δεν σημασιοδοτούνται με βάση την κυριολεκτική σημασία ή το πραγματικό πεδίο αναφοράς, αλλά συμπυκνώνουν τάσεις που αφορούν άλλες πλευρές της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι σαφές ότι στην ελληνική κοινωνία και σε μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος υπάρχει μια συσσωρευμένη δυσαρέσκεια. Αυτή αφορά τόσο την κοινωνική συνθήκη που απέχει από το να είναι καλή όσο και την αίσθηση ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, «άλλοι» αποφασίζουν, η χώρα είναι σε συνθήκη μειωμένης κυριαρχίας. Σε αυτό το πλαίσιο, το «Μακεδονικό» λειτουργεί ως ένα «αντηχείο» για να εκφραστεί όλο αυτό το ευρύτερο κλίμα.

Αυτό μπορεί να εξηγήσει και το παράδοξο που βλέπουμε στις δημοσκοπήσεις όπου τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής (στα οποία συγκαταλέγεται και το Μακεδονικό) είναι χαμηλά στην ιεράρχηση με τους πολίτες να θεωρούν πολύ πιο σημαντικό πρόβλημα την κατάσταση της οικονομίας ή την ανεργία που παραμένει σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα. Αυτό σημαίνει ότι στις διαμαρτυρίες εκφράζεται μια δυσαρέσκεια που στον πυρήνα της μικρή σχέση έχει με το συγκεκριμένο.

Η δεύτερη διάσταση αφορά αυτό που συνηθίζουμε να λέμε «επιτελεστικότητα» της πολιτικής. Ένα θέμα όπως το Μακεδονικό μπορεί πολύ πιο εύκολα να «επιτελεστεί» στη δημόσια σφαίρα, αρκεί π.χ. να ακουστεί ένα σύνθημα ότι «προδώσατε τη Μακεδονία» ή να τραγουδηθεί το «απαγορευμένο τραγούδι», ακόμη και εάν δεν είναι απαγορευμένο.

Αυτό δίνει μια ψευδαίσθηση «άμεσης απάντησης» χωρίς π.χ. τον κόπο ή τη δέσμευση (αλλά και το κόστος) που θα απαιτούσε π.χ. η συμμετοχή σε μια απεργία.

Όταν μια «αριστερή διακυβέρνηση» αποδιαρθρώνει τη σκέψη των ανθρώπων

Παρότι και ο μετωνυμικός χαρακτήρας των πολιτικών διακυβευμάτων και η επιτελεστικότητα αποτελούν πάγια στοιχεία της πολιτικής, είναι προφανές ότι είναι πολύ προβληματικό το να εκφράζεται η κοινωνική δυσαρέσκεια με τρόπο χειραγωγήσιμο από ακροδεξιές απόψεις και συνολικά να βρίσκει χώρο η ακροδεξιά για να παρουσιαστεί ως «πατριωτική» δύναμη (την ίδια ώρα που φτάνει στο τέλος μία δίκη όπου έχουν καταγραφεί σαφή στοιχεία για το χαρακτήρα εγκληματικής οργάνωσης που έχει η Χρυσή Αυγή).

Είναι επίσης προβληματικό να μην μπορούν ευρύτερα κομμάτια να εκφράσουν με σαφήνεια και τους λόγους της δυσαρέσκειας και τα αιτήματα που θα την αντέστρεφαν.

Δείχνει αυτή η κατάσταση τα διαλυτικά αποτελέσματα που είχε η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, μετά τη συνθηκολόγηση του 2015, στον τρόπο που η κοινωνία προσλαμβάνει και αναλύει την πραγματικότητα.

Εκεί που θα περίμενε κανείς μια αριστερή διακυβέρνηση να έχει ένα «μορφωτικό» αποτέλεσμα στην κοινωνία, να τη βοηθάει να σκέπτεται πιο ορθολογικά, έχουμε το ακριβώς αντίθετο.

Ένα μείγμα απογοήτευσης, οργής και εξατομικευμένου αγώνα για επιβίωση εντός μιας κοινωνίας μειωμένων προσδοκιών αναζητά απλώς «συμβολικά» σημεία για να εκφράσει μια δυσαρέσκεια που δεν παίρνει σχήμα και για να πει ένα «ως εδώ και μη παρέκει» αλλά σε σχέση με ένα θέμα που μπορεί να επηρεάζει το πολιτικό κλίμα, αλλά σε κανένα βαθμό δεν αποτελεί πλέον επίδικο.

https://www.tanea.gr/2019/03/31/politics/government/i-eksegersi-ton-thymomenon-ellinon-vrike-ekfrasi-sto-makedoniko/