Ελαφρότητες "μακεδονολόγων"

Κλικ αριστερό επάνω στην εικόνα για μεγέθυνση

Ελαφρότητες "μακεδονολόγων"

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Ένα κείμενο απίστευτης ελαφρότητας, αφέλειας και ασχετοσύνης, διακινείται πρόσφατα στο Διαδίκτυο και έχει προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις, από καγχασμούς και ειρωνικά σχόλια, μέχρι εκνευρισμό και αισθήματα αγανάκτησης, με τα όσα ήκιστα σοβαρά αναφέρονται σε αυτό. 

Συντάκτης του είναι κάποιο άτομο, για τον αμφιλεγόμενο και "περίεργο" ρόλο του οποίου έχουν γίνει στο παρελθόν συγκεκριμένες καταγγελίες. Το εν λόγω άτομο, αξίζει να αναφερθεί, είναι θερμός υποστηρικτής θεωριών συνωμοσίας, τις οποίες υποστηρίζει πεισματικά, όπως ότι "είναι αποδεδειγμένο ότι μας ψεκάζουν", ότι "η σορός του Μεγ. Αλεξάνδρου βρίσκεται σήμερα στον ναό του Αγ. Μάρκου στην Βενετία", ότι "η Σελήνη δεν είναι φυσικός δορυφόρος της Γης, αλλά έχει κατασκευασθεί από εξωγήινους και είναι κούφια στο εσωτερικό της" και πολλά παρόμοια.

Στο παρελθόν μια ανάλογη πρωτοβουλία του με προτάσεις για το ποια πρέπει να είναι η ονομασία των Σκοπίων είχε ξεσηκώσει έντονες αντιδράσεις με οξύτατους χαρακτηρισμούς, όπως αποδεικνύουν σχετικά δημοσιεύματα παρόμοια με το παρακάτω:

  ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ

 Μακεδονία, 7 Νοεμβρίου 2014 μ.Χ.

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΟΠΙΑΝΟ

Ένα απαράδεκτο κείμενο-Κερκόπορτα για το Σκοπιανό έχει εμφανιστεί τις τελευταίες ημέρες στο διαδίκτυο, το οποίο εμπεριέχει επικίνδυνες λύσεις, ολέθριες απλοποιήσεις και ολισθηρές απλουστεύσεις, που οδηγούν σε λάθος μονοπάτια και συμπεράσματα, προκαλούν σύγχυση και χαλαρώνουν την άμυνα και την επαγρύπνηση των Μακεδόνων έναντι ξένων σφετεριστών, εγχώριων υπονομευτών και επερχόμενων εξελίξεων…

Το κείμενο-Κερκόπορτα καταργεί ακόμη και τον απαράβατο όρο του Ονόματος και αποδέχεται ονομασίες όπως το «Σλαβομακεδονία» και «Νεομακεδονία», την ολέθρια δηλαδή Σύνθετη Ονομασία, που αποτελεί εθνικό εφιάλτη!

Και αυτό:

Αγαπητοί φίλοι και συμμαχητές στον κοινό αγώνα για την Πίστη και την Πατρίδα,

μας αποστείλατε πρόσφατα δημοσίευμά σας με τίτλο:

 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΓΔΜ

21/10/2014

Το περιεχόμενο όμως του κειμένου αυτού, που σίγουρα δεν είναι δικό σας ούτε φυσικά το υιοθετείτε, είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ εθνικά και περιέχει αποδοχή Σύνθετων Ονομασίων, ενώ παρακάμπτει τον Απαράβατο όρο της μη συμπερίληψης του Ονόματος «Μακεδονία»

στην ονομασία του Κρατιδίου!

 Επειδή το θέμα είναι σοβαρό και οι πιέσεις για «λύση» πολλές προς τη χώρα μας σε κακές συγκυρίες, αναγκαστήκαμε να εκδώσουμε ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ καταδίκης του κειμένου, χωρίς να αναφέρουμε τη σελίδας σας λόγω της μεγάλης εκτίμησης για το έργο σας.  http://www.noiazomai.net/aparadekto.html

 Παρακαλούμε όμως πλέον, να αναγράψετε πλάι στο τίτλο του άρθρου σας – δημοσιεύματος, ότι το Καταδικάζει η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ, παραπέμποντας στον σύνδεσμό της Ανακοίνωσης, όπου αναφέρουμε τις ορθές εθνικές θέσεις για το Θέμα!

http://www.noiazomai.net/aparadekto.pdf

 Επίσης θα μας βοηθούσε πολύ να μας ενημερώνατε, ποιος σας έστειλε το εν λόγω άρθρο και με ποια ιδιότητα!

Με εκτίμηση

Κωνσταντίνος Κάλφας

 ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ 

Παρατηρήσεις για το πρόσφατο κείμενο

1. Ορισμένα άτομα είτε για να υπενθυμίσουν την ύπαρξή τους, είτε για λόγους αυτοπροβολής και δημοσίων σχέσεων, είτε από επιπολαιότητα και άγνοια, διακινούν κατά διαστήματα βαρύγδουπες ή απλώς αφελείς "επιστολές" προς Προέδρους και Πρωθυπουργούς κρατών, προς Γ.Γραμματείς Διεθνών Οργανισμών (ΟΗΕ, ΝΑΤΟ κλπ), προς τον Πάπα της Ρώμης κ. ά. Οι περισσότεροι αγνοούν τις βασικές διαδικασίες που ακολουθούνται σε τέτοιες περιπτώσεις  και την ύπαρξη συγκεκριμένων Κανόνων και Πρωτοκόλλων αλληλογραφίας.

Έτσι, τέτοιου είδους επιστολές, όπως η παραπάνω, παραδίδονται σε κάποιον κατώτερο υπάλληλο, ο οποίος κάνει την αρχική διαλογή των επιστολών που καταφθάνουν στα Προεδρικά ή Πρωθυπουργικά Γραφεία, στους Διεθνείς Οργανισμούς, στις Πρεσβείες κλπ και αναλόγως με τον αποστολέα και το κείμενο, οι περισσότερες συνήθως καταλήγουν στον κάλαθο των αχρήστων, ενώ οι υπόλοιπες παραδίδονται αρμοδίως για να εξεταστούν στο επόμενο στάδιο. Για τις επίσημες επιστολές π.χ. ενός Υπ. Εξωτερικών προς τον πρέσβυ  μιας ξένης χώρας, προηγείται τηλεφ. συνεννόηση και ακολουθεί η παράδοση της επιστολής από ειδικό αγγελιοφόρο.

2. Απαραίτητη προϋπόθεση αποτελεί η υποχρέωση να είναι γραμμένη η επιστολή είτε σε μια διεθνή γλώσσα επικοινωνίας (παλαιότερα η γαλλική, σήμερα η αγγλική) ή στην γλώσσα του παραλήπτη.

3. Η εν λόγω επιστολή με συμβουλές και υποδείξεις προς τον Πρωθυπουργό της ΠΓΔΜ (!) περιέχει και ένα απαράδεκτο και προκλητικό σημείο, με την ταύτιση των Αιγών με την Βεργίνα, κάτι αναπόδεικτο μέχρι σήμερα και αμφισβητούμενο από πλειάδα σημαντικών αρχαιολόγων και ιστορικών.

4. Άραγε ο συντάκτης του κειμένου γνωρίζει την διαφορά μεταξύ "αγαλμάτων" και ανδριάντων; Προφανώς όχι!

5. Προσωπικά δεν έχω καταλήξει ακόμη εάν η επιστολή αυτή είχε σκοπό να μας διασκεδάσει ή να μας εξοργίσει.

Συμπερασματικά: 

Επιστολές με αστειότητες και φαιδρά αιτήματα καταλήγουν εκεί που είναι η θέση τους. Στα σκουπίδια.

ΔΕΕ

Περί πολυπολιτισμού...

Δύο σημαντικά άρθρα του Τάκη Θεοδωρόπουλου για ένα πάντα επίκαιρο θέμα, που οφείλουμε να μελετήσουμε προσεκτικά...

ΔΕΕ

Είναι πολυπολιτισμική η ελληνική κοινωνία;

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ  26.11.2017

Τ​​ις προάλλες γαλλικό δικαστήριο αθώωσε τον συγγραφέα Πασκάλ Μπρικνέρ. Ηταν κατηγορούμενος για την προτροπή σε φυλετικό μίσος – ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Η κατηγορία στηριζόταν σε μια δήλωση που είχε κάνει αμέσως μετά τη σφαγή στο Charlie Hebdo. «Δεν φτάνει να συλλάβουμε τους δολοφόνους. Πρέπει να ανοίξουμε και τον φάκελο των συνεργατών τους». Μάλιστα, χρησιμοποίησε την λέξη «collabos», λέξη που παραπέμπει στους δωσιλόγους της γερμανικής κατοχής. Εννοούσε ένα σύνολο από πολιτικούς, διανοούμενους, δημοσιογράφους οι οποίοι βαφτίζουν ισλαμοφοβία και ρατσισμό κάθε απόπειρα κριτικής σκέψης απέναντι στο επιθετικό πολιτικό Ισλάμ και προβληματίζονται για την πολυπολιτισμική σύνθεση της ευρωπαϊκής κοινωνίας.

Η πάντα καίρια Νατασά Πολονί έγραψε στη «Φιγκαρό»: «Οι μουσουλμάνοι δεν έρχονται για να αναλάβουν τον ρόλο του πολίτη της δημοκρατίας, αλλά για να επιβληθούν ως μουσουλμάνοι». Η Πολονί, που παραιτήθηκε από την εκπαίδευση νεότατη, είχε δηλώσει παλαιότερα στην «Καθημερινή»: «Είμαι αντιδραστική στον βαθμό που δεν δέχομαι τη νεωτερικότητα ως το απόλυτο Καλό και δεν θεωρώ ότι το παρόν είναι απαραιτήτως καλύτερο από το παρελθόν και το μέλλον». Στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Πόλις" το δοκίμιό της με τίτλο «Τα χαμένα παιδιά μας», όπου διεκτραγωδεί την κατάσταση της μέσης εκπαίδευσης στη Γαλλία. Συνιστάται ως δυστυχής παρηγορία σε όσους Έλληνες εκπαιδευτικούς και γονείς δεν θέλουν να αισθάνονται μόνοι στον κόσμο τούτο.

Υπάρχουν και οι αντίθετες απόψεις. Όπως ο σημαντικός κοινωνιολόγος, πολύ γνωστός στην Ελλάδα, Εντγκάρ Μορέν, ο οποίος χαρακτήρισε τους μετανάστες τούς «νέους κολασμένους της εποχής μας» – προφανής παραπομπή στο «Εμπρός της γης οι κολασμένοι» της Τρίτης Διεθνούς. Στον χορό τους συγκαταλέγεται και ο Εντβί Πλενέλ, διευθυντής του ιστότοπου Médiapart, τον οποίον γελοιογράφησε το Charlie Hebdo σε ένα από τα εξώφυλλά του. Ας μην ξεχάσω και τον φίλο μας κ. Μελανσόν.

Όλα αυτά οδηγούν σε ένα συμπέρασμα. Η πολυπολιτισμική κοινωνία που στην προηγούμενη ιστορική περίοδο λειτουργούσε ως αδιαμφισβήτητη ηθική αρχή, μια σύγχρονη εκδοχή του απόλυτου «Καλού», αμφισβητείται. Ακόμη κι αν προσπαθήσουμε να παραμερίσουμε τον δικαιολογημένο φόβο των σφαγών του Μπατακλάν, του παντοπωλείου Κόσερ ή της Νίκαιας, των ισλαμιστών που δολοφονούν στα τυφλά στο όνομα του Θεού τους –δύσκολα παραμερίζεται, είναι η αλήθεια– το όνειρο της αρμονικής συνύπαρξης καταρρέει. Πώς μπορεί μια ανοικτή κοινωνία που στηρίζει την ύπαρξή της στην ανεξιθρησκία, στην εκκοσμικευμένη εκπαίδευση και στην ατομική ευθύνη του κάθε πολίτη να συμβιώσει με κοινότητες που προτάσσουν τη θρησκευτική τους πίστη και τα ήθη τους; Ανάμεσα σ’ αυτά τα τελευταία είναι και η περιφρόνηση της γυναίκας. Το υπενθυμίζει η δημοσιογράφος του Charlie Hebdo, Zineb El Rhazoui, μαροκινής καταγωγής, που επιβίωσε από τη σφαγή.

Και τώρα για εμάς εδώ να πούμε. Είναι η Ελλάδα πολυπολιτισμική κοινωνία; Είναι η Αθήνα πολυπολιτισμική πόλη; Για τους νεόπλουτους της πολιτικής ορθότητας που μεταφέρθηκε στα μέρη μας με χρονοκαθυστέρηση, μεταφρασμένη για να προσαρμοσθεί στους όρους ενός δημόσιου διαλόγου που μοιάζει με κοκορομαχία. Αν τολμήσεις να πεις ή να γράψεις ότι δεν είναι, κινδυνεύεις να βρεθείς κατηγορούμενος, όπως η αφεντιά μου για την αρθρογραφία μου. Κατηγορούμενος όχι στο βήμα των ιδεών. Κατηγορούμενος στο δικαστήριο.

Και σου λέει ο άλλος, ο «προοδευτικός», ο οποίος έμαθε τον ευρωπαϊκό πολιτισμό σαν να διαβάζει κανόνες γραμματικής: Μα τόσοι μουσουλμάνοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας ή εμείς κυκλοφορούμε ανάμεσά τους. Πρόσφυγες, μετανάστες, περαστικοί, μόνιμοι, υποψήφιοι μόνιμοι. Και κάθε μέρα έρχονται κι άλλοι. Τόσοι, πόσοι αλήθεια; Ουδείς γνωρίζει. Και τι κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Πού δουλεύουν; Πώς ζουν; Σε προηγούμενο σημείωμά μου είχα αναρωτηθεί τι κάνουν οι πληθυσμοί της υποσαχαρίου Αφρικής που στέκουν όρθιοι στις γωνίες της Πατησίων. Αναγνώστρια είχε σχολιάσει πως έχουν κουρεία. Και αυτοί που κουρεύονται στα κουρεία;

Δεν βλέπουμε αυτό που βλέπουμε. Δεν θέλουμε να δούμε αυτό που βλέπουμε. Η ελληνική κοινωνία δεν είναι πολυπολιτισμική. Είναι ένα συνονθύλευμα ετερόκλητων πληθυσμών και κοινοτήτων που διαγκωνίζονται για να βρουν μια θέση στο πεζοδρόμιο. Στην κυριολεξία. Το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό για να το εμπιστευθούμε στους πολιτικούς.

Η Αθήνα δεν είναι πολυπολιτισμική

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ  26.12.2016

Τ​​ι εννοούμε όταν λέμε πολυπολιτισμική κοινωνία, ή πολυπολιτισμική πόλη; Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τη Γαλλία. Εκεί η σύνθεση που οδήγησε στη θεωρία της πολυπολιτισμικότητας στηρίχθηκε στο αποικιοκρατικό της παρελθόν. Πληθυσμοί της πρώην αυτοκρατορίας, από το Βιετνάμ ακόμη έως την Αλγερία, πληθυσμοί που μιλούσαν γαλλικά ως επί το πλείστον, συνέρρευσαν στο πρώην μητροπολιτικό κέντρο για να ενταχθούν στην κοινωνία του. Το πρώτο και βασικό στοιχείο της ένταξης ήταν η προσφορά εργασίας. Υπήρχε η άποψη πως αν η κοινωνία εξασφαλίσει ένα στοιχειώδες επίπεδο ευημερίας η ένταξη θα λειτουργούσε παραμερίζοντας τα όποια χάσματα, κυρίως τα θρησκευτικά. Είναι μάλλον προφανές ότι η θεωρία αποδείχθηκε φενάκη. Τα παρισινά προάστια, που μετατράπηκαν σε γκέτο, έγιναν καύσιμη ύλη για το επιθετικό Ισλάμ και τον πόλεμο που κήρυξε κατά του Δυτικού Πολιτισμού.

Η πολιτική συζήτηση που ξέσπασε το καλοκαίρι γύρω από το «μπουρκίνι» είναι η απόδειξη πως τα ρήγματα παραμένουν ενεργά ακόμη και στο εσωτερικό μιας κοινωνίας που επαίρεται πως είναι πολυπολιτισμική. Η στρατολόγηση Γάλλων πολιτών από το Ισλαμικό Κράτος αποδεικνύει ότι ο ιμάμης της γειτονιάς μπορεί να είναι ισχυρότερος από τον δάσκαλο του εκκοσμικευμένου σχολείου. Και το Κοράνι υπερισχύει του Μπαλζάκ. Η γαλλική ταυτότητα, «ευτυχής» κατά τον Αλέν Ζιπέ ή «όχι», υπονομεύεται από τις ενοχές που καλλιεργεί ο πολιτισμικός σχετικισμός στην ψυχή του Δυτικού ανθρώπου. Ας μην ξεχνάμε πως επί μερικές δεκαετίες η ίδια η έννοια της «εθνικής ή πολιτισμικής ταυτότητας» ήταν απαγορευμένη για τον κυρίαρχο στην Ευρώπη προοδευτικό λυρισμό. Η Ελλάδα δεν είχε αποικίες. Είχε ελληνικές κοινότητες εκτός συνόρων, οι οποίες αναγκάστηκαν να ενταχθούν βιαίως στην ελληνική επικράτεια. «Βιαίως», κοινώς με τις χειρότερες δυνατές προϋποθέσεις. Παρ’ όλ’ αυτά, αποδέχθηκαν την ένταξή τους στους κανόνες μιας πολιτείας η οποία τους χρωστούσε, εν πολλοίς, τον ξεριζωμό τους. Μιλούσαν την ίδια γλώσσα, μοιράζονταν την ίδια Ιστορία και πίστευαν στον ίδιο Θεό. Γι’ αυτό όταν ακούω ότι οι κάτοικοι της Λέσβου περιέθαλψαν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες επειδή είχαν κι αυτοί εμπειρία της προσφυγιάς το ακούω ως ιστορικό ανέκδοτο. Όμως λέγεται στα σοβαρά. Ο δημοσιογραφικός λυρισμός ταυτίζεται στις επιδόσεις του με τον προοδευτικό.

Όσοι ήρθαν στη χώρα μας με το πρώτο κύμα μετανάστευσης, εξόριστοι του σοσιαλιστικού παραδείσου, εντάχθηκαν στην ελληνική κοινωνία, παρά την απειρία της και τις δικαιολογημένες έως ένα σημείο αντιστάσεις της. Εργάστηκαν, έκαναν περιουσίες, αγόρασαν διαμερίσματα και έστειλαν τα παιδιά τους σχολείο. Ο φίλος μου ο Γιάννης, όταν του είπα ότι τον είδα στον ΣΚΑΪ επειδή το περίπτερό του είναι δίπλα στο Everest όπου έγινε η έκρηξη, με ρώτησε μόνον αν τα ελληνικά του είναι καλά, κι αν έκανε κανένα λάθος. Θυμάμαι ακόμη τη δεκαεξάχρονη τότε Ντίνα, σε ένα σχολείο στην Καλαμάτα, που είχε γεννηθεί στην Αλβανία, ήταν η πρώτη μαθήτρια και ο πατέρας της παραπονιόταν στην καθηγήτρια ότι δεν διαβάζει αρκετά. Ήθελε να σπουδάσει φυσικομαθηματική και της άρεσε η ποίηση του Καββαδία.

Ανάμεσά τους υπήρχε και υπόκοσμος; Μαφίες και πορνεία; Ελάτε τώρα. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω.

Η μετανάστευση από τις πρώην χώρες του Σιδηρού Παραπετάσματος δεν έκανε την ελληνική κοινωνία πολυπολιτισμική, εν πάση περιπτώσει όπως αντιλαμβάνεται την πολυπολιτισμικότητα η Δυτική Ευρώπη. Δεν κάνουν την ελληνική κοινωνία πολυπολιτισμική ούτε τα κύματα των προσφύγων και οικονομικών μεταναστών που την έχουν πλημμυρίσει τα τελευταία χρόνια. Το εστιατόριο «Cabul» που άνοιξε απέναντι ακριβώς από τη βίλα Αμαλία, για την οποία ξοδεύτηκαν εκατομμύρια, έχει την ίδια σχέση με την πολυπολιτισμικότητα όση έχει ένα μιούζικαλ του Δαλιανίδη με τον Gene Kelly. Αλλο πολυπολιτισμική πόλη, όπως το Παρίσι ή το Λονδίνο, και άλλο πόλη όπου έχουν συρρεύσει πολλοί μετανάστες οι οποίοι ούτε να αποδεχθούν τους κανόνες της θέλουν, ούτε να ενταχθούν στη ζωή της μπορούν. Ευλόγως θα απορήσετε: μα για ποιους κανόνες μιλάς; Αυτούς που πρώτοι εμείς γράφουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας;

Η πέραν της πλατείας Αμερικής περιοχή είναι γεμάτη από Αφρικανούς της υποσαχαρίου Αφρικής. Πώς ζουν όλοι αυτοί; Πού εργάζονται; Πορνεία και ναρκωτικά, σου λένε οι κάτοικοι. Ολη μέρα τους βλέπεις να συνομιλούν ή να καβγαδίζουν μεταξύ τους. Γύρω από την πλατεία Βικτωρίας έχουν ανοίξει καταστήματα «μεταναστευτικού ενδιαφέροντος» – κινητά μεταχειρισμένα, ψιλικατζίδικα με δύο πορτοκαλάδες, καφενεία. Ποια είναι η πελατεία τους; Οι 300.000 αδήλωτοι μετανάστες του κ. Μουζάλα;

Φίλε, Γιώργο Καμίνη. Σε άκουσα να αποκαλείς την Αθήνα «πολυπολιτισμική πόλη». Λυπάμαι πολύ, αλλά η Αθήνα δεν είναι πολυπολιτισμική. Είναι μια πόλη με πολλούς μετανάστες, περισσότερους από όσο μπορούν να αντέξουν οι χαλαρές δομές της και οι ανύπαρκτοι κανόνες τους. Και όσο κι αν σου συμπαρίσταμαι στη διένεξή σου με τον ανεκδιήγητο Τόσκα –επιτέλους άκουσα τη φωνή σου–, το πρόβλημα της Αθήνας δεν είναι μόνον πρόβλημα αστυνομίας.

Η υπερκατανάλωση της πολιτικής ορθότητας βλάπτει σοβαρά την κοινωνική υγεία. Ας αφήσουμε για λίγο κατά μέρος τα ανθρωπιστικά δάκρυα που μας φέρνει ο αδέσποτος Αφγανός και ας αναρωτηθούμε ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος, πού κοιμάται τη νύχτα και πού βρίσκει φαγητό. 

Κι ας μην ξεχνάμε ότι πολλά άτυπα κύτταρα κάνουν έναν βαρβάτο καρκίνο.