Στρίγγοι και Βλαντάδες

Στρίγγοι και Βλαντάδες

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

Τ​​ον μιθριδατισμό που υφίστασαι καθημερινά –στη βία, στη βλακεία, στον αμοραλισμό και ό,τι άλλο– τον καταλαβαίνεις. Ξέρεις, θέλω να πω, τι συμβαίνει και τι παθαίνεις. Ομως δεν μπορείς να κάνεις πολλά για να του αντισταθείς, διότι σου αμβλύνει σταδιακά τα αισθήματα. Ετσι, όσο και αν έχεις αντίληψη των κινδύνων, αναγνωρίζεις την πραγματικότητα της δυσάρεστης κατάστασης και συμβιβάζεσαι. Συνηθίζεις όλα αυτά που κάποτε σε προσέβαλαν και σε έκαναν να θυμώνεις. Στο κάτω κάτω, η ζωή πρέπει να συνεχιστεί – πώς να το κάνουμε; Αν ένας Ευρωπαίος αποφασίσει να ζήσει στο Νεπάλ, μετά από λίγο θα έχει συνηθίσει να βλέπει τις πιο αποτρόπαιες μορφές αναπηρίας γύρω του χωρίς να ταράζεται. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σε όσους πιστεύουν στις δυνατότητες της Ελλάδας ως ευρωπαϊκής χώρας, αλλά συμβαίνει να ζουν με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Η μνήμη, από μόνη της, δεν βοηθά να ανακαλέσεις πώς ήταν άλλοτε, προτού συνηθίσεις την αθλιότητα της πραγματικότητας. Δεν μπορείς ποτέ να ξαναβρείς ακριβώς την αίσθηση που είχαν τα πράγματα τότε· φταίει η αναπόφευκτη άμβλυνση των αισθημάτων. Εκτός αν η ανάμνηση έχει ισχυρή αισθητηριακή βάση, όπως η περίφημη μαντλέν του Προυστ. Τότε ζωντανεύει η μνήμη των αισθημάτων και, για μια στιγμή, ξαναέχεις την αίσθηση του τότε. Η δική μου μαντλέν για την περίσταση ήταν μια σκηνή, που μου ήλθε απρόσκλητη στον νου, καθώς παρακολουθούσα από το δελτίο ειδήσεων –άναυδος ως συνήθως– τα κατορθώματα της υπέροχης κυβέρνησης. Μια σκηνή από την τελευταία συνέντευξη του Λεωνίδα Κύρκου.

Όσοι έχουν δει τη συνέντευξη αυτή (2006) στον Αλ. Παπαχελά είμαι βέβαιος θα θυμούνται τη σκηνή όπου ο Κύρκος, με εμφανή τη φρίκη της σκέψης και αδυνατώντας να ελέγξει τη συγκίνησή του, αναρωτιέται τι θα είχε συμβεί αν είχε νικήσει στον Εμφύλιο η πλευρά για την οποία ο ίδιος είχε αγωνιστεί: «Και είδα ότι όλοι αυτοί, ας μην τους πω όλους, ήταν περιτρίμματα. Με πιάνει τρόμος άμα σκεφτώ ότι, π.χ., αν νικούσε τότε η επανάστασή μας θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο, έναν γελοίο άνθρωπο –τον είδα από κοντά και κατάλαβα τι γελοίος άνθρωπος ήταν–, θα είχαμε υπουργό Οικονομικών τον Μπαρτζώτα, θα είχαμε υπουργό της Παιδείας, π.χ., τον Στρίγγο, θα είχαμε υπουργό των Εσωτερικών τον άλλον, τον ανεκδιήγητο άνθρωπο που ήρθε από την Κρήτη, τον Βλαντά, ο οποίος ήταν για την εποχή εκείνη ένας ήρωας για τη Νεολαία, γραμματέας της Νεολαίας κ.τ.λ. Ανθρωποι γελοίοι, χωρίς καμιά παιδεία για να παίξουν έναν ουσιαστικό ρόλο, σαν αυτόν που φιλοδοξούσαν να παίξουν. Κι όμως εκείνη την εποχή, σας επαναλαμβάνω, τους έβλεπα τους ανθρώπους αυτούς σαν γίγαντες».

Είναι μια σκηνή, η οποία, αν καταλαβαίνεις και νιώθεις, σου εντυπώνεται με τη δύναμή της. Βλέπεις το ηθικό σθένος και την εντιμότητα ενός ανθρώπου που διάνυσε τη διαδρομή με ανοικτά μάτια και ανοικτό μυαλό μέχρι το πικρό τέλος· βλέπεις και το ανθρώπινο κόστος της διαδρομής, στην εικόνα του γέρου που κλαίει. Πώς να την ξεχάσεις; Οταν την ανακαλείς όμως, με φόντο το κυβερνητικό τσίρκο του σήμερα, η σκηνή γίνεται το εργαλείο που ξεσκεπάζει μια αθέατη ώς τότε πλευρά της πραγματικότητας.

Ναι, ευτυχώς δεν κυβέρνησαν ποτέ τη χώρα οι Στρίγγοι και οι Βλαντάδες! Την κυβερνούν, όμως, οι απόγονοί τους, τα πολιτικά τέκνα τους – τα εκτός γάμου, έστω, για να μην γκρινιάζουν τα νόμιμα τέκνα του ΚΚΕ. Την κυβερνούν, μέσα σε ένα πλαίσιο ευρωπαϊκού και, γενικότερα, δυτικού προσανατολισμού, το οποίο –ξανά ευτυχώς– δεν μπορούν να υπερβούν ούτε να ανατρέψουν. Προσωπικώς, τέτοιες στιγμές αισθάνομαι ευγνώμων σε ό,τι συνέβαλε ώστε η διεθνής θέση της χώρας να μην επιτρέπει παιχνίδια με τον προσανατολισμό της από τα παιδιά του Στρίγγου και του Βλαντά. Δεν παύουν όμως να είναι γελοίοι άνθρωποι (με την έννοια που δίνει στον χαρακτηρισμό ο Κύρκος)· και η παραμονή τους στην εξουσία προκαλεί ανυπολόγιστη ζημία. Δεν μπορεί, νομίζω, να υπάρχει σήμερα άλλη προτεραιότητα για την αξιωματική αντιπολίτευση παρά να απαλλαγούμε από Στρίγγους και Βλαντάδες. Το συντομότερο, δεν γίνεται· τουλάχιστον όμως να απαλλαγούμε ασφαλώς.

http://www.kathimerini.gr/930676/opinion/epikairothta/politikh/striggoi-kai-vlantades

Κυβέρνηση Τσίπρα, το ναδίρ της ελληνικής κοινωνίας

Κείμενο που μοιράστηκε στην διαδήλωση της ΔΕΘ στις 10 Σεπτ 2017. Αξίζει να μελετηθεί για πολλούς και διαφόρους λόγους. Οι επισημάνσεις δικές μας.

ΔΕΕ

Κυβέρνηση Τσίπρα, 

το ναδίρ της ελληνικής κοινωνίας

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι τόσο σίγουρη για τον εαυτό της, και την αγάπη που της δείχνει η ελληνική κοινωνία, ώστε ενόψει της επίσκεψης Τσίπρα στην Θεσσαλονίκη να έχει γεμίσει –πλην των ένστολων– και εκατοντάδες της… αντιτρομοκρατικής με πολιτικά, σε αριθμό-ρεκόρ για την πρόσφατη ιστορία των πρωθυπουργικών επισκέψεων.

Το γαϊτανάκι της παρακμής

Κι αυτό γιατί γνωρίζουν πολύ καλά, ότι ο λόγος για τον οποίον παραμένουν ακόμα στην εξουσία, δεν είναι η ανοχή του κόσμου, αλλά η αποτυχία της αντιπολίτευσης να παράγει αξιόμαχο λόγο. Και το κυριότερο, το γεγονός ότι η κυβέρνηση Τσίπρα έχει κατορθώσει να ακυρώσει κάθε ελπίδα που έτρεφε ο ελληνικός λαός να βρει πολιτική απάντηση στα υπαρξιακά αδιέξοδα που αντιμετωπίζει. Η κοινωνία βιώνει μια άνευ προηγουμένου αποσύνθεση, ενώ τα αντιστασιακά της αντανακλαστικά βρίσκονται σε κώμα.

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, τα νέα αφεντικά της χώρας, ξένοι επικυρίαρχοι και οι εγχώριοι νεομαφιόζοι ολιγάρχες εκθειάζουν ανοιχτά αυτήν την κυβέρνηση, και την υποστηρίζουν. Γιατί ανοίγει ο δρόμος για την νέα μεγάλη λεηλασία και τη διαιώνιση της φτωχοποίησης που έχει ήδη μεταβάλει την φυσιογνωμία της ελληνικής κοινωνίας, καθιστώντας την κοινωνία μαζικών αποκλεισμών και μεγάλων κοινωνικών αντιθέσεων. Έτσι, η κυβέρνηση έχει μεταβληθεί στον άριστο οικοδεσπότη όσων «επενδύουν» στην λεηλασία του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου, μεταβάλλοντας τους υποψήφιους άρπαγες, όπως αυτούς που συνόδεψαν τον Γάλλο πρόεδρο στην επίσκεψή του, σε περίπου εθνικούς ευεργέτες. Τι κι αν ανάμεσα τους φιγουράρουν εταιρείες που βαρύνονται με βαριά οικονομικά εγκλήματα, με πιο γνωστή την αμαρτωλή «Σουέζ» που έχει βάλει στο μάτι το νερό της Θεσσαλονίκης; Τα κοράκια μαζεύονται πάντα πάνω από το πτώμα.

Η μεταπολίτευση ακόμα να τελειώσει, αντίθετα, μέσα στον επιθανάτιο ρόγχο της επιτείνει ένα διαρκές αδιέξοδο και επιταχύνει την καθοδική πορεία της χώρας:

Η κυβερνώσα αριστερά, έχει μεταβληθεί ανοιχτά στο κατ’ εξοχήν κόμμα της εξάρτησης και της λεηλασίας, στοχεύοντας πλέον στην τελική υποταγή του ελληνικού λαού, καθώς εκτός από τα οικονομικά συμβόλαια που εκτελεί, έχει βάλει στο στόχαστρο την ίδια την εθνική υπόσταση πολεμώντας την ελληνική παιδεία τον πολιτισμό, την εθνική μας ταυτότητα.

Η αντιπολιτευόμενη δεξιά αδυνατεί να εκφράσει την λαϊκή αγανάκτηση, γιατί παραμένει οπαδός της παγκοσμιοποίησης, και του οικονομικού της ολοκληρωτισμού, ενώ ταυτόχρονα παραμένει φθαρμένη ως εκπρόσωπος του παλαιού δικομματισμού.

Η «κεντροαριστερά» βολοδέρνει μέσα στις εσωστρεφείς της διαδικασίες, μεταξύ εθνομηδενισμού και ελιτισμού, πληρώνοντας ότι οργάνωσε τις τελευταίες δεκαετίες στην παρακμή και την αποσύνθεση της χώρας.

Οι υπόλοιπες οργανωμένες δυνάμεις, που φιγουράριζαν στην μεταπολίτευση ως «κινηματικές», το ΚΚΕ, η εξωκοινοβουλευτική αριστερά, οι αντιεξουσιαστές παραμένουν δέσμιοι της παλαιάς, και σήμερα ανυπόστατης, διαίρεσης αριστεράς-δεξιάς κάνουν αντιπολίτευση για τις εντυπώσεις, γιατί στο πίσω μέρος του μυαλού τους προτιμούν τον Τσίπρα από τον «Κούλη».

Και γι’ αυτό η ναζιστική δεξιά κερδίζει ολοένα και περισσότερους ακροατές, ιδίως μεταξύ των λαϊκότερων και πιο απελπισμένων ανθρώπων.

Το αδιέξοδο δεν είναι μόνον πολιτικό, είναι βαθύτερο καθώς σήμερα λείπει το όραμα, και η προοπτική για μια αξιοπρεπή προσωπική και συλλογική ζωή μέσα στον 21ο αιώνα – και γι’ αυτό τα αντιστασιακά μας αντανακλαστικά έπαθαν καθίζηση με την εμφάνιση του πρώτου καπάτσου απατεώνα.

Υπάρχει έξοδος;

Υπάρχει άραγε διέξοδος από αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα; Αν η ελληνική κοινωνία δεν βρει ξανά νόημα ύπαρξης για να αντιτάξει στην ίδια την παρακμή της, η απάντηση θα είναι κατηγορηματικά αρνητική.

Και νόημα ύπαρξης για μια κοινωνία, σημαίνει να ανασυνθέσει δημιουργικά όλη την προηγούμενη ιστορική της εμπειρία, προκειμένου να βρει μια προοπτική για το μέλλον.

Σημαίνει να δούμε με αντιστασιακό τρόπο την ίδια την ταυτότητά μας, και την ζωή μας μέσα σε αυτόν τον τόπο, όπως κάνουν δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, έστω έμμεσα, επιστρέφοντας στον ελληνικό λαϊκό πολιτισμό, επιστρέφοντας στη φύση, εγκαταλείποντας τους τόπους και τους τρόπους της φθοράς.

Και ο ελληνικός πολιτισμός διαθέτει μια μεγάλη παράδοση Λόγου, ελευθερίας, δικαιοσύνης και πνευματικότητας που επιτρέπει στην κοινωνία να διατηρήσει το μέτρο, να ισορροπήσει την οικονομία και την τεχνική για να μην υποδουλώνει τον άνθρωπο. Μπορεί έτσι να απαντήσει ταυτόχρονα στην μηδενιστική δικτατορία της παγκοσμιοποίησης, της τεχνικής και της κατανάλωσης, και στον θρησκευτικό ολοκληρωτισμό –τις δυο μεγάλες δυνάμεις που συγκρούονται μέσα στο χάος και την αστάθεια του 21ου αιώνα.

Αυτόν τον ελληνισμό καλούμαστε να ανακαλύψουμε ξανά, εδώ που φτάσαμε, γιατί ο μηδενισμός της εποχής, μας έχει κάνει να τον λησμονήσουμε – και αυτό το στοίχημα αντιπροσωπεύει μια μεγάλη πολιτιστική και υπαρξιακή επανάσταση που παρά την γενική οικονομική δυσπραγία θα είναι σε θέση να μας βγάλει από το κώμα, ώστε να ανασυστήσουμε μακριά από τις αυταπάτες και τα μεγάλα ψεύδη του προηγούμενου αιώνα τα συλλογικά μας οράματα και τις αντιστάσεις μας.

Γι’ αυτό και θα πρέπει ταυτόχρονα να αγωνιζόμαστε μαζί με εκείνους που στρέφονται ενάντια στην κατακτητική ορμή του νεο-οθωμανισμού, ώστε να μην εξελιχθεί η κρίση σε μια μεγάλη εθνική καταστροφή στην Κύπρο, στην Θράκη ή το Αιγαίο. Με εκείνους που υπερασπίζονται το πανάρχαιο, ιερό δικαίωμα των ανθρώπων στην εστία τους, ενάντια στους –ηλεκτρονικούς πλέον– πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας. Με όσους μάχονται ενάντια στη λεηλασία του τόπου τους από μια ψευδοανάπτυξη και μια τουριστικοποίηση που διώχνει τους Έλληνες από τον ίδιο τους τον τόπο και παρουσιάζεται ως η μόνη λύση.

Αλλά κυρίως θα πρέπει να αμυνόμαστε «θετικά» για μια Παιδεία που αφυπνίζει κόντρα στις εθνομηδενιστικές μορφές της αμάθειας. Για την ανασύσταση του παραγωγικού ιστού, προωθώντας τις μικρές και μεσαίες δημιουργικές επιχειρήσεις, τους συνεταιρισμούς, ένα μοντέλο παραγωγής επικεντρωμένο στην ποιότητα. Για την ανάταση του Πολιτισμού, ενάντια στην αποβλάκωση των ανθρώπων – και ιδίως των νέων γενεών. Ενάντια στην απόλυτη «ιδιωτικοποίηση» των ανθρώπων, που πασχίζει να υποκαταστήσει την σύγχρονη μοναξιά με την διαδικτυακή εικονικότητα και τα υπερτεχνολογικά μέσα.

Μόνον έτσι θα καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε το σκοτεινό ιστορικό πεπρωμένο που διαμορφώνει για μας ο 21ος αιώνας, και να επιστρέψουμε ως ενεργητικός παράγοντας που είναι σε θέση να καθορίσει το ίδιο του το μέλλον. Εκεί θα παιχτεί το στοίχημα της συλλογικής μας επιβίωσης, και προφανώς όχι στον διαγωνισμό κραυγών στον οποίον επιδίδονται τα διάφορα ζόμπι της μεταπολίτευσης, σε διαδηλώσεις που οι τρύπιες σημαίες και τα κενά ιδανικά έχουν μεταβάλει σε καρικατούρες διαμαρτυρίας.

http://ardin-rixi.gr/archives/205316

Έκκληση για την εκλογική συνεργασία του ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ

Έλα, της θάλασσας θεριό και του πελάγου μπόρα, το φοβερό σκουπιδαριό, να διώξεις απ' τη Χώρα! (Ν.Γκάτσος)

Το συγκεκριμένο κείμενο θα μπορούσε να είναι μια διακήρυξη ενός ακόμα κόμματος και να παρουσιάσει μια σειρά από θέματα που έχουν ήδη παρουσιαστεί από κάποιο άλλο κόμμα. Αντί γι’ αυτό θα προσπαθήσει να αποτελέσει μια προσπάθεια ένωσης κάποιων υγιών δυνάμεων, τώρα που η πατρίδα μας βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού.

Μετά από 43 χρόνια μεταπολίτευσης και διανύοντας τον 8ο χρόνο μνημονίων, τα κόμματα και οι πολιτικοί έχουν απαξιωθεί εντελώς. Ο κόσμος δεν βρίσκει κάποιον να τον εκφράζει, η αποχή είναι μεγάλη και οι τελευταίες κυβερνήσεις εκτός από κυβερνήσεις συμμαχίας, είναι και μειοψηφίας. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. συνεχίζει να διαλύει ό, τι έχει απομείνει με την υποστήριξη των βαστάζων ΑΝ.ΕΛ., κυβερνά χωρίς ουσιαστική αντιπολίτευση και ο περισσότερος κόσμος παραμένει εν υπνώσει, περιμένοντας μοιρολατρικά τα χειρότερα για τη χώρα που διοικούν οι Καρανίκες. Τα μνημόνια αντί να σκίζονται γίνονται τόμοι και τα νομοσχέδια για τη διάλυση της πατρίδας διαδέχονται το ένα το άλλο. 

Οι πολίτες έχουν γυρίσει την πλάτη τους σε μεγάλο βαθμό στα υπάρχοντα κόμματα, τα οποία προσπαθούν είτε με κοροϊδίες και αναδιπλώσεις (βλέπε ΣΥ.ΡΙΖ.Α.), είτε με κάποιο λίφτινγκ (βλέπε ΠΑ.ΣΟ.Κ.), είτε απεμπολώντας πάγιες θέσεις τους (βλέπε Ν.Δ.), να προσεγγίσουν τους ψηφοφόρους και να δημιουργήσουν καινούρια πελατεία. Οι ομαδοποιήσεις και τα κομματίδια που δημιουργούνται είναι πολλά, τα περισσότερα εκ των οποίων γραφικά και με ελάχιστη απήχηση. Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις. Υπάρχουν «μικρά» κόμματα, με σοβαρές θέσεις, τα οποία ταυτίζονται σε πολλά, αλλά βαδίζουν μοναχικό δρόμο. 

Πεποίθησή μας είναι ότι μια ενωτική προσπάθεια είναι πλέον απαραίτητη. Κάποιοι θα ισχυριστούν ότι τα κόμματα αυτά τα χωρίζουν πολλά. Τους απαντάμε πως αυτήν την χρονική στιγμή δεν πρέπει να ψάχνουμε να βρούμε αυτά που μας χωρίζουν, γιατί απλούστατα χανόμαστε. Κινδυνεύει ακόμα και η ίδια μας η υπόσταση ως έθνος. Θα πρέπει να δούμε αυτά που μας ενώνουν και όχι αυτά που μας χωρίζουν. Και αυτά, νομίζουμε ότι πλέον, είναι ξεκάθαρα. Είναι η διάσωση του έθνους μας, η άμυνα στον πόλεμο που γίνεται στην Ορθοδοξία και η διατήρηση της οικογένειας με τη μορφή που ξέραμε μέχρι σήμερα. Είναι η υποβάθμιση της Παιδείας, η διατήρηση των ταυτοτικών μας στοιχείων, η ανάδειξη του πολιτισμού και της παράδοσής μας. Είναι η ορθή αντιμετώπιση του μεταναστευτικού, η παραγωγική ανασυγκρότηση, η πραγματική επανίδρυση του κράτους, η κοινωνική δικαιοσύνη, η στήριξη της μεσαίας τάξης και των Ελλήνων παραγωγών. Τέλος, είναι η αντίσταση στον αφελληνισμό, σε κάθε ιδεοληπτικό δικαιωματισμό και στην πολιτική ορθότητα.

Αυτό που θέλουμε να αναδείξουμε με αυτό το κείμενο είναι μια πρόταση πολύ συγκεκριμένη και ξεκάθαρη. ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗΣ ΚΑΠΟΙΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ. Τα κόμματα/ κινήματα/ παρατάξεις στα οποία αναφερόμαστε, κατά σειρά παρουσίας τους στο πολιτικό γίγνεσθαι είναι τα εξής:

«ΚΙΝΗΜΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΡΔΗΝ»: Εδώ και αρκετά χρόνια αποτελεί μια δεξαμενή σκέψης που διέσχισε έναν μεγάλο δρόμο, από την εξωκοινοβουλευτική έως την λεγόμενη «Πατριωτική Αριστερά». Οι πολιτικές αναλύσεις του επικεφαλής του κινήματος Γιώργου Καραμπελιά είναι καίριες και εύστοχες, οι εκδόσεις του σημαντικές, με αξιόλογους αρθρογράφους και αρκετούς αναγνώστες και η πολιτική θεωρία που παράγει τόσα χρόνια αξιοπρόσεκτη. Από το σημείο αυτό μέχρι να μετατραπεί σε σχήμα που θα συμμετέχει στις εκλογές υπάρχει απόσταση. Στα αρνητικά συμπεριλαμβάνεται η πολλές φορές απολογητική στάση που τηρεί ως προς τους παλιούς «συντρόφους». Όταν αντιληφθούν ότι το ακροατήριο που απευθύνονται είναι διαφορετικό, θα έχουν κάνει ένα σημαντικό βήμα. Διαθέτει ικανά στελέχη σε όλο το ηλικιακό φάσμα και έχει επαφές σε πολλά μέρη της Ελλάδας.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ «ΚΟΙΝΩΝΙΑ»: Είναι οι αυτοαποκαλούμενοι «συνεχιστές του Καποδίστρια». Άνθρωποι θρησκευόμενοι, με σοβαρό προφίλ, με πολιτικό ήθος, αλλά με αρκετά στεγανά ως κόμμα. Μαζί με τον Σύνδεσμο Εθνικής Ενότητας είναι οι μόνοι που έχουν εκλογική εμπειρία, και μάλιστα την μεγαλύτερη, χωρίς να έχουν να επιδείξουν κάποια αξιοπρόσεκτη εκλογική επιτυχία. Θεωρούσαν δεδομένο ότι θα τους στηρίξει ένα μεγάλο μέρος του κλήρου, κάτι το οποίο δεν έγινε. Διατηρούν γραφεία και πυρήνες σε κάποιες πόλεις της Ελλάδας και ολιγάριθμη κομματική νεολαία.

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ: Κόμμα που ιδρύθηκε από απόστρατους. Και αυτού του κόμματος η εκλογική παρουσία δεν είχε αποτέλεσμα. Μετά την αποχώρηση κάποιων στελεχών παρέμειναν ανενεργοί, ενώ τελευταία παρουσιάζονται πιο δραστήριοι, αλλά χωρίς ιδιαίτερη απήχηση. Δεν διαθέτουν νεολαία και στελέχη σε άλλες πόλεις εκτός της Θεσσαλονίκης. Η μεγάλη παρουσία στρατιωτικών στο κόμμα προσδίδει κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, θετικά όπως η οργανωτικές δομές και αρνητικά όπως η εμμονική μονοθεματικότητα και ένας υφέρπων ελιτισμός.

ΚΟΜΜΑ «ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ»: Είναι το κόμμα που ίδρυσε ο Φαήλος Κρανιδιώτης. Η πρώτη του εκδήλωση που έγινε στην Αθήνα συγκέντρωσε πολύ κόσμο, αλλά η συνέχεια ήταν απογοητευτική αφού η συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης κρίθηκε αποτυχημένη. Το θετικό είναι ότι αναπτύσσει πυρήνες σε όλη την Ελλάδα και διαθέτει ευρεία αποδοχή στα κοινωνικά δίκτυα. Στα αρνητικά, ότι δεν έχει ακόμα δημοσκοπικό αποτύπωμα και ότι το ενδιαφέρον του κόμματος αρκετές φορές περιορίζεται στην επίθεση στο παρελθόν της Αριστεράς και στον Μητσοτάκη. Σφάλμα, κατ’ εμάς, η ονομασία ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ που περιορίζει και περιχαρακώνει. Πολλές φορές το κόμμα χαρακτηρίζεται από την ακραία φρασεολογία που χρησιμοποιεί, χωρίς να έχει απαραίτητα ακραίες τοποθετήσεις. Διαθέτει τομέα νεολαίας που παρουσιάζει μια δυναμική.

ΚΟΜΜΑ «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ»: Το πιο πρόσφατα ιδρυθέν κόμμα. Παρά τους λίγους μήνες ζωής που έχει αποκτά μια δυναμική ιδιαίτερα σε πόλεις της Βορείου Ελλάδας. Η πρώτη εικόνα των στελεχών είναι θετική. Φαίνεται ότι αποτελείται από σοβαρούς ανθρώπους, που δεν είχαν προηγούμενη ενασχόληση με τα πολιτικά. Δεν έχουμε δει δείγματα συγκρότησης νεολαίας, ενώ υπάρχουν αρκετές αναφορές στην Ορθοδοξία, χωρίς να την ταυτίζουν με το κόμμα όπως η «Κοινωνία».

Παρουσιάσαμε συνοπτικά τους πολιτικούς σχηματισμούς που πιστεύουμε ότι πρέπει να εξετάσουν το ενδεχόμενο εκλογικής συμπόρευσης. Τα στελέχη όλων των προαναφερθέντων σχηματισμών πρέπει να προσέλθουν στο τραπέζι των συζητήσεων χωρίς κρυφές ατζέντες και προκαταλήψεις. Ας μην γελιόμαστε, το εγχείρημα δεν είναι καθόλου εύκολο. Παρόλο που πολλοί από τους συμμετέχοντες σ’ αυτά τα κόμματα έχουν κάποιο πολιτικό παρελθόν, αυτό που μας ενδιαφέρει είναι το κοινό μέλλον. Η ειλικρίνεια των προθέσεων θα διασώσει ένα τέτοιο εγχείρημα. Και αν είναι δύσκολο σε κάποιους να αφήσουν τα καπετανάτα τους και τις πρωτοκαθεδρίες, τότε ας είναι υπόλογοι και ας αντιληφθούν πόσο βλάπτουν οι μικροεγωισμοί τους. Και αν είναι τόσες οι διαφορές που δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε μια ευρύτερη συνεργασία και σε κοινή γραμμή για μια σειρά θεμάτων, ας είναι μόνο εκλογική η συνεργασία. Ας καθορίσουν έναν άξονα με κάποια βασικά ζητήματα που μπορούν να συμφωνήσουν για να υπάρξει κοινή κάθοδος στις εκλογές και ας χωρίσουν τους δρόμους τους μετά. Ακόμα και αν κάποιος ή κάποιοι διαφωνήσουν, ας προχωρήσουν οι υπόλοιποι. Πάλι θετικό θα είναι το πρόσημο.

Υπό συνθήκες πολιτικής και κοινωνικής ηρεμίας, θα προτείναμε οι ζυμώσεις αυτές να γίνουν σε πιο σταθερές βάσεις και οι διεργασίες να διαρκέσουν περισσότερο. Όμως, δυστυχώς οι εξελίξεις μας προσπερνούν και πρέπει να τρέξουμε πολύ γρήγορα όλα τα στάδια τα οποία απαιτούνται για ένα τέτοιο εγχείρημα. Σ’ αυτήν την εποχή με τις τεράστιες πολιτικές αλλαγές και με τον ξεπεσμό στον οποίο που έχουμε περιέλθει, με την σαρωτική και πολυεπίπεδη κρίση την οποία βιώνουμε, είναι αδήριτη ανάγκη η ταχύτατη συγκρότηση ενός πατριωτικού πολιτικού υποκειμένου. Είναι ώρα των υπερβάσεων και των αποφάσεων. Ο καθένας από το μετερίζι του μπορεί να βοηθήσει και να εργαστεί γι’ αυτήν την εκλογική συμμαχία. Η ΙΣΧΥΣ ΕΝ ΤΗ ΕΝΩΣΕΙ!

Ελπίζουμε η πρότασή μας να φτάσει στα «στρατηγεία» και των πέντε κομμάτων και να τύχει θετικής ανταπόκρισης. Να σημειώσουμε ότι δεν υπογράφουμε «επώνυμα» το κείμενο για να μην γίνει προσπάθεια ταύτισής μας με τον ένα ή τον άλλο φορέα.

ΤΟΛΜΕΙΣΤΕ. ΚΑΙΡΟΙ ΟΥ ΜΕΝΕΤΟΙ!

ΕΝΩΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΝΕΡΓΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ 

ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΕΝΙΑΙΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΠΟΛΟΥ

Εκδήλωση για την απελευθέρωση της Έδεσσας

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ EΔΕΣΣΗΣ ΠΕΛΛΗΣ & ΑΛΜΩΠΙΑΣ

-----------------------

Έ­δεσ­σα, 12/10/2017

 ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Πλησιάζει η 18η Οκτωβρίου, ημέρα εορτασμού της 105ης επετείου απελευθέρωσης της Έδεσσας από τον Οθωμανικό ζυγό. Αυτήν την περίοδο, ίσως όσο ποτέ άλλοτε, χρειάζεται να διατηρούμε την εθνική μνήμη ζωντανή, η οποία μας διδάσκει και μας καθοδηγεί, ώστε να μη διαπράττουμε τα ίδια λάθη.

Με αφορμή την απελευθέρωση της Εδέσσης το 1912, την Τρίτη 17 Οκτωβρίου στις 6:00 μ.μ. στο πνευματικό κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως στην Έδεσσα θα γίνει εορταστική εκδήλωση με ομιλητή τον κ. Δημήτριο Ευαγγελίδη, συγγραφέα, ο οποίος θα αναπτύξει το θέμα: «Τα ιστορικά μηνύματα από την απελευθέρωση της Έδεσσας». Η είσοδος είναι ελεύθερη για όλους. Σας καλούμε να τιμήσετε με την παρουσία σας την εκδήλωση.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ