Ελαφρότητες "μακεδονολόγων"

Κλικ αριστερό επάνω στην εικόνα για μεγέθυνση

Ελαφρότητες "μακεδονολόγων"

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Ένα κείμενο απίστευτης ελαφρότητας, αφέλειας και ασχετοσύνης, διακινείται πρόσφατα στο Διαδίκτυο και έχει προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις, από καγχασμούς και ειρωνικά σχόλια, μέχρι εκνευρισμό και αισθήματα αγανάκτησης, με τα όσα ήκιστα σοβαρά αναφέρονται σε αυτό. 

Συντάκτης του είναι κάποιο άτομο, για τον αμφιλεγόμενο και "περίεργο" ρόλο του οποίου έχουν γίνει στο παρελθόν συγκεκριμένες καταγγελίες. Το εν λόγω άτομο, αξίζει να αναφερθεί, είναι θερμός υποστηρικτής θεωριών συνωμοσίας, τις οποίες υποστηρίζει πεισματικά, όπως ότι "είναι αποδεδειγμένο ότι μας ψεκάζουν", ότι "η σορός του Μεγ. Αλεξάνδρου βρίσκεται σήμερα στον ναό του Αγ. Μάρκου στην Βενετία", ότι "η Σελήνη δεν είναι φυσικός δορυφόρος της Γης, αλλά έχει κατασκευασθεί από εξωγήινους και είναι κούφια στο εσωτερικό της" και πολλά παρόμοια.

Στο παρελθόν μια ανάλογη πρωτοβουλία του με προτάσεις για το ποια πρέπει να είναι η ονομασία των Σκοπίων είχε ξεσηκώσει έντονες αντιδράσεις με οξύτατους χαρακτηρισμούς, όπως αποδεικνύουν σχετικά δημοσιεύματα παρόμοια με το παρακάτω:

  ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ

 Μακεδονία, 7 Νοεμβρίου 2014 μ.Χ.

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΟΠΙΑΝΟ

Ένα απαράδεκτο κείμενο-Κερκόπορτα για το Σκοπιανό έχει εμφανιστεί τις τελευταίες ημέρες στο διαδίκτυο, το οποίο εμπεριέχει επικίνδυνες λύσεις, ολέθριες απλοποιήσεις και ολισθηρές απλουστεύσεις, που οδηγούν σε λάθος μονοπάτια και συμπεράσματα, προκαλούν σύγχυση και χαλαρώνουν την άμυνα και την επαγρύπνηση των Μακεδόνων έναντι ξένων σφετεριστών, εγχώριων υπονομευτών και επερχόμενων εξελίξεων…

Το κείμενο-Κερκόπορτα καταργεί ακόμη και τον απαράβατο όρο του Ονόματος και αποδέχεται ονομασίες όπως το «Σλαβομακεδονία» και «Νεομακεδονία», την ολέθρια δηλαδή Σύνθετη Ονομασία, που αποτελεί εθνικό εφιάλτη!

Και αυτό:

Αγαπητοί φίλοι και συμμαχητές στον κοινό αγώνα για την Πίστη και την Πατρίδα,

μας αποστείλατε πρόσφατα δημοσίευμά σας με τίτλο:

 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΓΔΜ

21/10/2014

Το περιεχόμενο όμως του κειμένου αυτού, που σίγουρα δεν είναι δικό σας ούτε φυσικά το υιοθετείτε, είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ εθνικά και περιέχει αποδοχή Σύνθετων Ονομασίων, ενώ παρακάμπτει τον Απαράβατο όρο της μη συμπερίληψης του Ονόματος «Μακεδονία»

στην ονομασία του Κρατιδίου!

 Επειδή το θέμα είναι σοβαρό και οι πιέσεις για «λύση» πολλές προς τη χώρα μας σε κακές συγκυρίες, αναγκαστήκαμε να εκδώσουμε ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ καταδίκης του κειμένου, χωρίς να αναφέρουμε τη σελίδας σας λόγω της μεγάλης εκτίμησης για το έργο σας.  http://www.noiazomai.net/aparadekto.html

 Παρακαλούμε όμως πλέον, να αναγράψετε πλάι στο τίτλο του άρθρου σας – δημοσιεύματος, ότι το Καταδικάζει η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ, παραπέμποντας στον σύνδεσμό της Ανακοίνωσης, όπου αναφέρουμε τις ορθές εθνικές θέσεις για το Θέμα!

http://www.noiazomai.net/aparadekto.pdf

 Επίσης θα μας βοηθούσε πολύ να μας ενημερώνατε, ποιος σας έστειλε το εν λόγω άρθρο και με ποια ιδιότητα!

Με εκτίμηση

Κωνσταντίνος Κάλφας

 ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ 

Παρατηρήσεις για το πρόσφατο κείμενο

1. Ορισμένα άτομα είτε για να υπενθυμίσουν την ύπαρξή τους, είτε για λόγους αυτοπροβολής και δημοσίων σχέσεων, είτε από επιπολαιότητα και άγνοια, διακινούν κατά διαστήματα βαρύγδουπες ή απλώς αφελείς "επιστολές" προς Προέδρους και Πρωθυπουργούς κρατών, προς Γ.Γραμματείς Διεθνών Οργανισμών (ΟΗΕ, ΝΑΤΟ κλπ), προς τον Πάπα της Ρώμης κ. ά. Οι περισσότεροι αγνοούν τις βασικές διαδικασίες που ακολουθούνται σε τέτοιες περιπτώσεις  και την ύπαρξη συγκεκριμένων Κανόνων και Πρωτοκόλλων αλληλογραφίας.

Έτσι, τέτοιου είδους επιστολές, όπως η παραπάνω, παραδίδονται σε κάποιον κατώτερο υπάλληλο, ο οποίος κάνει την αρχική διαλογή των επιστολών που καταφθάνουν στα Προεδρικά ή Πρωθυπουργικά Γραφεία, στους Διεθνείς Οργανισμούς, στις Πρεσβείες κλπ και αναλόγως με τον αποστολέα και το κείμενο, οι περισσότερες συνήθως καταλήγουν στον κάλαθο των αχρήστων, ενώ οι υπόλοιπες παραδίδονται αρμοδίως για να εξεταστούν στο επόμενο στάδιο. Για τις επίσημες επιστολές π.χ. ενός Υπ. Εξωτερικών προς τον πρέσβυ  μιας ξένης χώρας, προηγείται τηλεφ. συνεννόηση και ακολουθεί η παράδοση της επιστολής από ειδικό αγγελιοφόρο.

2. Απαραίτητη προϋπόθεση αποτελεί η υποχρέωση να είναι γραμμένη η επιστολή είτε σε μια διεθνή γλώσσα επικοινωνίας (παλαιότερα η γαλλική, σήμερα η αγγλική) ή στην γλώσσα του παραλήπτη.

3. Η εν λόγω επιστολή με συμβουλές και υποδείξεις προς τον Πρωθυπουργό της ΠΓΔΜ (!) περιέχει και ένα απαράδεκτο και προκλητικό σημείο, με την ταύτιση των Αιγών με την Βεργίνα, κάτι αναπόδεικτο μέχρι σήμερα και αμφισβητούμενο από πλειάδα σημαντικών αρχαιολόγων και ιστορικών.

4. Άραγε ο συντάκτης του κειμένου γνωρίζει την διαφορά μεταξύ "αγαλμάτων" και ανδριάντων; Προφανώς όχι!

5. Προσωπικά δεν έχω καταλήξει ακόμη εάν η επιστολή αυτή είχε σκοπό να μας διασκεδάσει ή να μας εξοργίσει.

Συμπερασματικά: 

Επιστολές με αστειότητες και φαιδρά αιτήματα καταλήγουν εκεί που είναι η θέση τους. Στα σκουπίδια.

ΔΕΕ

Περί πολυπολιτισμού...

Δύο σημαντικά άρθρα του Τάκη Θεοδωρόπουλου για ένα πάντα επίκαιρο θέμα, που οφείλουμε να μελετήσουμε προσεκτικά...

ΔΕΕ

Είναι πολυπολιτισμική η ελληνική κοινωνία;

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ  26.11.2017

Τ​​ις προάλλες γαλλικό δικαστήριο αθώωσε τον συγγραφέα Πασκάλ Μπρικνέρ. Ηταν κατηγορούμενος για την προτροπή σε φυλετικό μίσος – ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Η κατηγορία στηριζόταν σε μια δήλωση που είχε κάνει αμέσως μετά τη σφαγή στο Charlie Hebdo. «Δεν φτάνει να συλλάβουμε τους δολοφόνους. Πρέπει να ανοίξουμε και τον φάκελο των συνεργατών τους». Μάλιστα, χρησιμοποίησε την λέξη «collabos», λέξη που παραπέμπει στους δωσιλόγους της γερμανικής κατοχής. Εννοούσε ένα σύνολο από πολιτικούς, διανοούμενους, δημοσιογράφους οι οποίοι βαφτίζουν ισλαμοφοβία και ρατσισμό κάθε απόπειρα κριτικής σκέψης απέναντι στο επιθετικό πολιτικό Ισλάμ και προβληματίζονται για την πολυπολιτισμική σύνθεση της ευρωπαϊκής κοινωνίας.

Η πάντα καίρια Νατασά Πολονί έγραψε στη «Φιγκαρό»: «Οι μουσουλμάνοι δεν έρχονται για να αναλάβουν τον ρόλο του πολίτη της δημοκρατίας, αλλά για να επιβληθούν ως μουσουλμάνοι». Η Πολονί, που παραιτήθηκε από την εκπαίδευση νεότατη, είχε δηλώσει παλαιότερα στην «Καθημερινή»: «Είμαι αντιδραστική στον βαθμό που δεν δέχομαι τη νεωτερικότητα ως το απόλυτο Καλό και δεν θεωρώ ότι το παρόν είναι απαραιτήτως καλύτερο από το παρελθόν και το μέλλον». Στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Πόλις" το δοκίμιό της με τίτλο «Τα χαμένα παιδιά μας», όπου διεκτραγωδεί την κατάσταση της μέσης εκπαίδευσης στη Γαλλία. Συνιστάται ως δυστυχής παρηγορία σε όσους Έλληνες εκπαιδευτικούς και γονείς δεν θέλουν να αισθάνονται μόνοι στον κόσμο τούτο.

Υπάρχουν και οι αντίθετες απόψεις. Όπως ο σημαντικός κοινωνιολόγος, πολύ γνωστός στην Ελλάδα, Εντγκάρ Μορέν, ο οποίος χαρακτήρισε τους μετανάστες τούς «νέους κολασμένους της εποχής μας» – προφανής παραπομπή στο «Εμπρός της γης οι κολασμένοι» της Τρίτης Διεθνούς. Στον χορό τους συγκαταλέγεται και ο Εντβί Πλενέλ, διευθυντής του ιστότοπου Médiapart, τον οποίον γελοιογράφησε το Charlie Hebdo σε ένα από τα εξώφυλλά του. Ας μην ξεχάσω και τον φίλο μας κ. Μελανσόν.

Όλα αυτά οδηγούν σε ένα συμπέρασμα. Η πολυπολιτισμική κοινωνία που στην προηγούμενη ιστορική περίοδο λειτουργούσε ως αδιαμφισβήτητη ηθική αρχή, μια σύγχρονη εκδοχή του απόλυτου «Καλού», αμφισβητείται. Ακόμη κι αν προσπαθήσουμε να παραμερίσουμε τον δικαιολογημένο φόβο των σφαγών του Μπατακλάν, του παντοπωλείου Κόσερ ή της Νίκαιας, των ισλαμιστών που δολοφονούν στα τυφλά στο όνομα του Θεού τους –δύσκολα παραμερίζεται, είναι η αλήθεια– το όνειρο της αρμονικής συνύπαρξης καταρρέει. Πώς μπορεί μια ανοικτή κοινωνία που στηρίζει την ύπαρξή της στην ανεξιθρησκία, στην εκκοσμικευμένη εκπαίδευση και στην ατομική ευθύνη του κάθε πολίτη να συμβιώσει με κοινότητες που προτάσσουν τη θρησκευτική τους πίστη και τα ήθη τους; Ανάμεσα σ’ αυτά τα τελευταία είναι και η περιφρόνηση της γυναίκας. Το υπενθυμίζει η δημοσιογράφος του Charlie Hebdo, Zineb El Rhazoui, μαροκινής καταγωγής, που επιβίωσε από τη σφαγή.

Και τώρα για εμάς εδώ να πούμε. Είναι η Ελλάδα πολυπολιτισμική κοινωνία; Είναι η Αθήνα πολυπολιτισμική πόλη; Για τους νεόπλουτους της πολιτικής ορθότητας που μεταφέρθηκε στα μέρη μας με χρονοκαθυστέρηση, μεταφρασμένη για να προσαρμοσθεί στους όρους ενός δημόσιου διαλόγου που μοιάζει με κοκορομαχία. Αν τολμήσεις να πεις ή να γράψεις ότι δεν είναι, κινδυνεύεις να βρεθείς κατηγορούμενος, όπως η αφεντιά μου για την αρθρογραφία μου. Κατηγορούμενος όχι στο βήμα των ιδεών. Κατηγορούμενος στο δικαστήριο.

Και σου λέει ο άλλος, ο «προοδευτικός», ο οποίος έμαθε τον ευρωπαϊκό πολιτισμό σαν να διαβάζει κανόνες γραμματικής: Μα τόσοι μουσουλμάνοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας ή εμείς κυκλοφορούμε ανάμεσά τους. Πρόσφυγες, μετανάστες, περαστικοί, μόνιμοι, υποψήφιοι μόνιμοι. Και κάθε μέρα έρχονται κι άλλοι. Τόσοι, πόσοι αλήθεια; Ουδείς γνωρίζει. Και τι κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Πού δουλεύουν; Πώς ζουν; Σε προηγούμενο σημείωμά μου είχα αναρωτηθεί τι κάνουν οι πληθυσμοί της υποσαχαρίου Αφρικής που στέκουν όρθιοι στις γωνίες της Πατησίων. Αναγνώστρια είχε σχολιάσει πως έχουν κουρεία. Και αυτοί που κουρεύονται στα κουρεία;

Δεν βλέπουμε αυτό που βλέπουμε. Δεν θέλουμε να δούμε αυτό που βλέπουμε. Η ελληνική κοινωνία δεν είναι πολυπολιτισμική. Είναι ένα συνονθύλευμα ετερόκλητων πληθυσμών και κοινοτήτων που διαγκωνίζονται για να βρουν μια θέση στο πεζοδρόμιο. Στην κυριολεξία. Το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό για να το εμπιστευθούμε στους πολιτικούς.

Η Αθήνα δεν είναι πολυπολιτισμική

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ  26.12.2016

Τ​​ι εννοούμε όταν λέμε πολυπολιτισμική κοινωνία, ή πολυπολιτισμική πόλη; Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τη Γαλλία. Εκεί η σύνθεση που οδήγησε στη θεωρία της πολυπολιτισμικότητας στηρίχθηκε στο αποικιοκρατικό της παρελθόν. Πληθυσμοί της πρώην αυτοκρατορίας, από το Βιετνάμ ακόμη έως την Αλγερία, πληθυσμοί που μιλούσαν γαλλικά ως επί το πλείστον, συνέρρευσαν στο πρώην μητροπολιτικό κέντρο για να ενταχθούν στην κοινωνία του. Το πρώτο και βασικό στοιχείο της ένταξης ήταν η προσφορά εργασίας. Υπήρχε η άποψη πως αν η κοινωνία εξασφαλίσει ένα στοιχειώδες επίπεδο ευημερίας η ένταξη θα λειτουργούσε παραμερίζοντας τα όποια χάσματα, κυρίως τα θρησκευτικά. Είναι μάλλον προφανές ότι η θεωρία αποδείχθηκε φενάκη. Τα παρισινά προάστια, που μετατράπηκαν σε γκέτο, έγιναν καύσιμη ύλη για το επιθετικό Ισλάμ και τον πόλεμο που κήρυξε κατά του Δυτικού Πολιτισμού.

Η πολιτική συζήτηση που ξέσπασε το καλοκαίρι γύρω από το «μπουρκίνι» είναι η απόδειξη πως τα ρήγματα παραμένουν ενεργά ακόμη και στο εσωτερικό μιας κοινωνίας που επαίρεται πως είναι πολυπολιτισμική. Η στρατολόγηση Γάλλων πολιτών από το Ισλαμικό Κράτος αποδεικνύει ότι ο ιμάμης της γειτονιάς μπορεί να είναι ισχυρότερος από τον δάσκαλο του εκκοσμικευμένου σχολείου. Και το Κοράνι υπερισχύει του Μπαλζάκ. Η γαλλική ταυτότητα, «ευτυχής» κατά τον Αλέν Ζιπέ ή «όχι», υπονομεύεται από τις ενοχές που καλλιεργεί ο πολιτισμικός σχετικισμός στην ψυχή του Δυτικού ανθρώπου. Ας μην ξεχνάμε πως επί μερικές δεκαετίες η ίδια η έννοια της «εθνικής ή πολιτισμικής ταυτότητας» ήταν απαγορευμένη για τον κυρίαρχο στην Ευρώπη προοδευτικό λυρισμό. Η Ελλάδα δεν είχε αποικίες. Είχε ελληνικές κοινότητες εκτός συνόρων, οι οποίες αναγκάστηκαν να ενταχθούν βιαίως στην ελληνική επικράτεια. «Βιαίως», κοινώς με τις χειρότερες δυνατές προϋποθέσεις. Παρ’ όλ’ αυτά, αποδέχθηκαν την ένταξή τους στους κανόνες μιας πολιτείας η οποία τους χρωστούσε, εν πολλοίς, τον ξεριζωμό τους. Μιλούσαν την ίδια γλώσσα, μοιράζονταν την ίδια Ιστορία και πίστευαν στον ίδιο Θεό. Γι’ αυτό όταν ακούω ότι οι κάτοικοι της Λέσβου περιέθαλψαν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες επειδή είχαν κι αυτοί εμπειρία της προσφυγιάς το ακούω ως ιστορικό ανέκδοτο. Όμως λέγεται στα σοβαρά. Ο δημοσιογραφικός λυρισμός ταυτίζεται στις επιδόσεις του με τον προοδευτικό.

Όσοι ήρθαν στη χώρα μας με το πρώτο κύμα μετανάστευσης, εξόριστοι του σοσιαλιστικού παραδείσου, εντάχθηκαν στην ελληνική κοινωνία, παρά την απειρία της και τις δικαιολογημένες έως ένα σημείο αντιστάσεις της. Εργάστηκαν, έκαναν περιουσίες, αγόρασαν διαμερίσματα και έστειλαν τα παιδιά τους σχολείο. Ο φίλος μου ο Γιάννης, όταν του είπα ότι τον είδα στον ΣΚΑΪ επειδή το περίπτερό του είναι δίπλα στο Everest όπου έγινε η έκρηξη, με ρώτησε μόνον αν τα ελληνικά του είναι καλά, κι αν έκανε κανένα λάθος. Θυμάμαι ακόμη τη δεκαεξάχρονη τότε Ντίνα, σε ένα σχολείο στην Καλαμάτα, που είχε γεννηθεί στην Αλβανία, ήταν η πρώτη μαθήτρια και ο πατέρας της παραπονιόταν στην καθηγήτρια ότι δεν διαβάζει αρκετά. Ήθελε να σπουδάσει φυσικομαθηματική και της άρεσε η ποίηση του Καββαδία.

Ανάμεσά τους υπήρχε και υπόκοσμος; Μαφίες και πορνεία; Ελάτε τώρα. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω.

Η μετανάστευση από τις πρώην χώρες του Σιδηρού Παραπετάσματος δεν έκανε την ελληνική κοινωνία πολυπολιτισμική, εν πάση περιπτώσει όπως αντιλαμβάνεται την πολυπολιτισμικότητα η Δυτική Ευρώπη. Δεν κάνουν την ελληνική κοινωνία πολυπολιτισμική ούτε τα κύματα των προσφύγων και οικονομικών μεταναστών που την έχουν πλημμυρίσει τα τελευταία χρόνια. Το εστιατόριο «Cabul» που άνοιξε απέναντι ακριβώς από τη βίλα Αμαλία, για την οποία ξοδεύτηκαν εκατομμύρια, έχει την ίδια σχέση με την πολυπολιτισμικότητα όση έχει ένα μιούζικαλ του Δαλιανίδη με τον Gene Kelly. Αλλο πολυπολιτισμική πόλη, όπως το Παρίσι ή το Λονδίνο, και άλλο πόλη όπου έχουν συρρεύσει πολλοί μετανάστες οι οποίοι ούτε να αποδεχθούν τους κανόνες της θέλουν, ούτε να ενταχθούν στη ζωή της μπορούν. Ευλόγως θα απορήσετε: μα για ποιους κανόνες μιλάς; Αυτούς που πρώτοι εμείς γράφουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας;

Η πέραν της πλατείας Αμερικής περιοχή είναι γεμάτη από Αφρικανούς της υποσαχαρίου Αφρικής. Πώς ζουν όλοι αυτοί; Πού εργάζονται; Πορνεία και ναρκωτικά, σου λένε οι κάτοικοι. Ολη μέρα τους βλέπεις να συνομιλούν ή να καβγαδίζουν μεταξύ τους. Γύρω από την πλατεία Βικτωρίας έχουν ανοίξει καταστήματα «μεταναστευτικού ενδιαφέροντος» – κινητά μεταχειρισμένα, ψιλικατζίδικα με δύο πορτοκαλάδες, καφενεία. Ποια είναι η πελατεία τους; Οι 300.000 αδήλωτοι μετανάστες του κ. Μουζάλα;

Φίλε, Γιώργο Καμίνη. Σε άκουσα να αποκαλείς την Αθήνα «πολυπολιτισμική πόλη». Λυπάμαι πολύ, αλλά η Αθήνα δεν είναι πολυπολιτισμική. Είναι μια πόλη με πολλούς μετανάστες, περισσότερους από όσο μπορούν να αντέξουν οι χαλαρές δομές της και οι ανύπαρκτοι κανόνες τους. Και όσο κι αν σου συμπαρίσταμαι στη διένεξή σου με τον ανεκδιήγητο Τόσκα –επιτέλους άκουσα τη φωνή σου–, το πρόβλημα της Αθήνας δεν είναι μόνον πρόβλημα αστυνομίας.

Η υπερκατανάλωση της πολιτικής ορθότητας βλάπτει σοβαρά την κοινωνική υγεία. Ας αφήσουμε για λίγο κατά μέρος τα ανθρωπιστικά δάκρυα που μας φέρνει ο αδέσποτος Αφγανός και ας αναρωτηθούμε ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος, πού κοιμάται τη νύχτα και πού βρίσκει φαγητό. 

Κι ας μην ξεχνάμε ότι πολλά άτυπα κύτταρα κάνουν έναν βαρβάτο καρκίνο.

Χειμερινοί κολυμβητές

Πιστεύω ότι το άρθρο που ακολουθεί πρέπει να διαβαστεί ακόμη και από όσες/όσους δεν ασχολούνται με τα αθλητικά.

ΔΕΕ

Χειμερινοί κολυμβητές

Ο Γιάννης Ντεντόπουλος έζησε τον θρίαμβο της Εθνικής στο Λέστερ (92-95) και εξηγεί γιατί ο τρόπος που ήρθε τελικά η δύσκολη αλλά πανάκριβη νίκη, την δεδομένη χρονική στιγμή, αποκτάει μεγαλύτερες διαστάσεις από την απόλυτη τιμή της.

Αν το ματς της Εθνικής με την Μ. Βρετανία στο Λέστερ έπαιρνε τον τίτλο του από μια ταινία του θρυλικού Βρετανού ήρωα, James Bond, θα διάλεγε το «Die another day”. Στην αλλόκοτη αυτή πρεμιέρα των «παραθύρων» για τα προκριματικά του παγκοσμίου κυπέλλου πήρε μια νίκη που, τηρουμένων των αναλογιών, αποκτάει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις.

Κατ’ αρχάς γιατί εμφανίστηκε με μια σύνθεση έκτακτης ανάγκης, η οποία περιελάμβανε ένα κράμα παικτών το οποίο δεν είχε ξαναβρεθεί ποτέ μαζί, με νέο (ως πρώτο) προπονητή τον Θανάση Σκουρτόπουλο και καινούργιο επιτελείο συνεργατών. Ένα κράμα το οποίο κλήθηκε μέσα σε μια ασυνήθιστη περιρρέουσα ατμόσφαιρα (εννοώ την διαμάχη FIBA- Euroleague και την τοξικότητα που προκαλεί) να βγάλει σε πέρας μια τόσο δύσκολη και πιεστική αποστολή: να σηκώσει μια τόσο βαριά φανέλα, όπως είναι στην συνείδηση όλων των Ελλήνων αυτή της «επίσημης αγαπημένης».

Επίσης, γιατί ήταν πρεμιέρα και μάλιστα εκτός έδρας, με την αντίπαλο που είχε αξιολογηθεί ως η πιο επικίνδυνη του γκρουπ, την δεδομένη χρονική στιγμή. Η Μ. Βρετανία, εκτός από το αβαντάζ έδρας, είχε και το πλεονέκτημα ότι εμφανίστηκε σχεδόν με την ίδια σύνθεση που παίζει τα τελευταία χρόνια. Η μοναδική ουσιαστική απουσία που είχε ο κόουτς Τόνι Καρμπελότο, η οποία μάλιστα περισσότερο μας μπέρδεψε (και κράτησε τον Μαυροειδή εκτός rotation) παρά μας έλυσε τα χέρια, ήταν αυτή του Ολασένι, για την αντιμετώπιση του οποίου ξοδεύτηκαν πολύτιμες εργατοώρες. Υπήρχε ειδική ανάλυση και μέριμνα, η οποία όμως κατέληξε στον κάλαθο των αχρήστων την παραμονή του ματς, μόλις οριστικοποιήθηκε η απουσία του.

Ήταν δεδομένο λοιπόν ότι οι Βρετανοί υπερείχαν σε ομοιογένεια και αυτοματισμούς, στοιχεία που προσφέρουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και ασφάλεια σε σχέση από εκείνη που μπορούσαν να νιώθουν οι περισσότεροι από τους δικούς μας διεθνείς. Αν εξαιρέσει κανείς τους παλαιότερους (Μπουρούση, Βασιλόπουλο, Αθηναίου, Μαυροειδή) που κουβαλούσαν παραστάσεις από μεγάλες διοργανώσεις, οι υπόλοιποι, θέλοντας και μη, είχαν την υποχρέωση να μετατραπούν σε χειμερινούς κολυμβητές. Τέλη Νοέμβρη, τους έριξαν στα βαθιά και τους είπαν «κολυμπήστε». Τα κατάφεραν και με το παραπάνω. Δεν λένε ότι οι «κρίσεις γεννούν ευκαιρίες»;

Ήταν λοιπόν προφανές ότι το συγκεκριμένο ματς δεν είχε μόνο τεράστια βαθμολογική, αλλά και ανυπολόγιστη ψυχολογική σημασία. Δεν θα απλά το αποτέλεσμα που θα μέτραγε και για το «σήμερα», αλλά και για το «αύριο» στο δρόμο για την Κίνα, αλλά και ο τρόπος που αυτό θα διαμορφωνόταν.

Υπό αυτές τις συνθήκες μου είναι εντελώς αδύνατο να εκτιμήσω με ακρίβεια πόσο λυτρωτικός ήταν ο τρόπος που ήρθε η νίκη στην παράταση, για τον απλούστατο λόγο ότι θα μου ήταν πολύ πιο δύσκολο να υποθέσω πόσο δραματικά θα μπορούσε να είχε καταρρακώσει το ηθικό όλων, μια ήττα σε ένα ματς που στο 37’ η ελληνική ομάδα είχε πάρει προβάδισμα 12 πόντων και κατάφερε να ισοφαριστεί. Κάλλιστα θα μπορούσαμε τώρα αντί θα θρίαμβο, να μιλάμε για «αυτοκτονία» για τα «τραγωδία». Θα ήθελε δεκαπλάσια προσπάθεια, αυτό του γκρουπ, να αντιμετωπίσει τις συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης, να μείνει όρθιο και να μη τσακιστεί.

Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα λοιπόν, ήταν ότι παρακολουθήσαμε ένα ματς που ουσιαστικά χρειάστηκε να το κερδίσουμε δυο φορές. Ήθελε άντερα και χαρακτήρα σταθείς στα πόδια σου και τελικά να φύγεις πανηγυρίζοντας αφού πρώτα ταξίδεψες από τον παράδεισο στην κόλαση. Κι αυτό ήταν το καλύτερο σημάδι.

Ήταν προφανές ότι τα λάθη που έγιναν στο τελευταίο τρίλεπτο και έδωσαν την ευκαιρία στους γηπεδούχους να ισοφαρίσουν ένα δέκατο πριν εκπνεύσει η κανονική διάρκεια, δεν ήταν μόνο προϊόν του δικού τους ασφυκτικού pressing, αλλά και μιας αλληλουχίας τραγικών λαθών που έγιναν από όσους βρέθηκαν στο παρκέ σε αυτό το διάστημα υπό το κράτος του άγχους, της νευρικότητας, της απειρίας, ίσως και του μεγάλου μας «θέλω». Μιλάμε για τους ίδιους οι οποίοι μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν υπέροχοι.

Το πιο χαρακτηριστικό απ’ όλα, ήταν ότι όσο η Εθνική έπαιζε οργανωμένα στο «πέντε εναντίον πέντε», τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση, έδειχνε μεγαλύτερη ποιότητα και μπασκετοσύνη και είχε κερδίσει κατά κράτος όλες της κομβικές μάχες. Διάβαζε καλύτερα, βρήκε πόντους από τον Μπουρούση και τον Λαρεντζάκη, σωστή οργάνωση από τον Αθηναίου, πολύτιμες βοήθειες από την ηρεμία του Χάρη Γιαννόπουλου, θετική προσέγγιση από τους Κόνιαρη, Κατσίβελη, Γκίκα και Σάκοτα (ανεξάρτητα αν δεν πήγε σε όλους το παιχνίδι).

Η ενδεικτικότερη απ’ όλες (τις μάχες που κερδήθηκαν) ήταν ότι το δίδυμο Μαργαρίτη και Μήτογλου, με την βοήθεια του συγκλονιστικού Βασιλόπουλου, από ένα σημείο και μετά είχε κουράσει και εξουδετερώσει τον πιο επικίνδυνο παίκτη των απέναντι, τον Νταν Κλάρκ, ο οποίος ξεκίνησε καλά, αλλά στην πορεία βγήκε εκτός ρυθμού.

Πάνω σε αυτή την εξουθένωση (του Κλαρκ), «πάτησε» και ο Γιάννης Αθηναίου να τον παίξει στα πόδια και να πετύχει ένα καλάθι που θα το θυμάται για όλη του τη ζωή. Το τρίποντο της νίκης που έμοιαζε και για τον ίδιο με «κάθαρση» για αυτά που είχαν προηγηθεί. Εννοείται ότι αν το σουτ αυτό δεν έμπαινε η συζήτηση θα ήταν διαφορετική, αλλά μήπως αυτή δεν είναι η φυσιογνωμία της μάχης αυτού του συναρπαστικού αθλήματος;

Ήταν ξεκάθαρο ότι κόντρα σε οργανωμένη άμυνα οι Βρετανοί τα βρήκαν μπαστούνια. Σκόραραν μόνο από τα δικά μας λάθη. Όταν δηλαδή τους δίναμε την μπάλα στα χέρια και μαζί την ευκαιρία να μας πετύχουν σε αμυντική ανισορροπία. Δεν ήταν τόσο ο απόλυτος αριθμός. Ήταν ότι τα περισσότερα από αυτά τα 24 λάθη που ήταν ο τελικός μας απολογισμός μας, ήταν επώδυνα, γιατί οι αντίπαλοι τα τιμώρησαν με συνεχή lay up, χτυπώντας το κακό αμυντικό μας transition. Ήταν οι φάσεις που κράτησαν όρθιο το ηθικό τους. Έτσι έμειναν ζωντανοί και δεν τα παράτησαν, έτσι ισοφάρισαν στο δραματικό τελευταίο λεπτό. Αλλιώς, δέκα μέρες να παίζαμε, το πιο πιθανό ήταν η διαφορά να φτάσει τους 20 πόντους, παρά το «Χ».

Πλέον, το μυαλό είναι στο ματς της Δευτέρας με το Ισραήλ, στα «Δυο Αοράκια». Εννοείται πως δεν θα είναι εύκολο. Κανένα ματς για μια ομάδα που σχηματίζεται υπό αυτές τις συνθήκες δεν έχει κερδηθεί πριν καν παιχτεί και το 2 στα 2 είναι το βασικό ζητούμενο. Ο αρχηγός Γιάννης Μπουρούσης έδωσε, το καλό παράδειγμα, την πολύτιμη βοήθειά του και επέστρεψε στην Κίνα. Στους 12 που έμειναν θα προστεθούν και οι τρεις του Παναθηναϊκού (Καλάθης, Θ.Αντετοκούνμπο, Βουγιούκας) για να γίνουν 15.

Οι εσωτερικές πληροφορίες λένε ότι ο Σκουρτόπουλος έχει δεσμευθεί ηθικά απέναντι στους παίκτες αυτούς (τους 16 δηλαδή) ότι όλοι θα πάρουν χρόνο συμμετοχής τουλάχιστον σε ένα από τα δυο αυτά ματς. Αυτό σημαίνει ότι στην 12άδα θα μπει σίγουρα ο Σαλούστρος και μαζί με τον Μαυροειδή που δεν χρησιμοποιήθηκε, θα παίξουν, όσο χρειαστεί. Μένει, ο Ομοσπονδιακός προπονητής να ζυγίσει, στην προπόνηση της Κυριακής στο Ηράκλειο, πως είναι τα πράγματα. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε, από τη μία, ότι ο Σάκοτα και ο Μαργαρίτης έδειξαν τόσο μεγάλη επιθυμία να βοηθήσουν που μπήκαν και έπαιξαν παρά τους τραυματισμούς τους, αλλά και από την άλλη ότι αναγκαστικά θα πρέπει να μείνει έξω ένας περιφερειακός για να προστεθεί ο Νικ Καλάθης. Πάντως μετά από μετά από μια τέτοια νίκη, όπως αυτή στο Λέστερ, τέτοιοι «πονοκέφαλοι» γίνονται πολύ πιο ευχάριστοι.

Όπως αξέχαστες θα μείνουν για όσους ήμασταν στο Λέστερ στιγμές όπως το κλάμα του Αθηναίου μετά τη λήξη, ο σταυρός που έκανε ο Λαρεντζάκης πριν ξεκινήσει η τελευταία άμυνα της παράτασης, τα αίματα που έσταζαν από τη μύτη του πληγωμένου θηρίου όπως έδειχνε στα μάτια μας ο Βασιλόπουλος, ο οποίος από το χτύπημα του Φίλιπ, έμεινε αναγκαστικά έξω από το κρίσιμο τελευταίο τρίλεπτο του κανονικού αγώνα, η - μέσα στην αντάρα- αγωνία του Μπουρούση να μάθει πόσο σοβαρά χτύπησε ο συγκάτοικος και συνοδοιπόρος του από τα χρόνια των επιτυχιών, όσο βρισκόταν καθηλωμένος στα αποδυτήρια και δεχόταν τις πρώτες βοήθειες αλλά κυρίως το καμάρι των Ελλήνων που είχαν μετατρέψει την “Leicester Arena” σε μια φιλόξενη φωλιά. Έπρεπε να δείτε πως έλαμπαν δυο ξενιτεμένοι ποδοσφαιριστές, ο Βέλλιος και ο Μπουχαλάκης που ήταν εκεί και έφτασαν μέχρι τα αποδυτήρια για τα συχαρίκια, ή ο αδελφός του Γκίκα που σπουδάζει στην Αγγλία και είχε πεταχτεί μέχρι εκεί για να καμαρώσει τον Νικόλα να γίνεται διεθνής.

http://www.gazzetta.gr/prokrimatika-pagkosmioy-kypelloy/article/1165779/heimerinoi-kolymvites

Έσχατο καταφύγιο...

Έσχατο καταφύγιο

Του Γιώργου Καραμπελιά

Ο ελληνισμός βρίσκεται σε ένα ιστορικό ναδίρ. Πλέον δεν διαθέτει την οικονομική ηγεμονία στην περιοχή, μια ηγεμονία την οποία διατηρούσε μέχρι το 1922, δεν έχει κανέναν πληθυσμιακό δυναμισμό –ο ελληνικός πληθυσμός μειώνεται και το πληθυσμιακό ισοζύγιο, με τον διαχρονικό κακό μας δαίμονα, την Τουρκία, έχει ανατραπεί ριζικά–, δεν διαθέτει προφανώς και την απαραίτητη αμυντική δυνατότητα. Και πριν από όλα, δεν διαθέτει πλέον την αυτοπεποίθηση και την πίστη «στο πεπρωμένο», που στο παρελθόν κινητοποιούσε και εμψύχωνε τους Έλληνες που εμφανίζονται καταπτοημένοι, καταθλιπτικοί, χωρίς κέφι και κουράγιο για δημιουργία και μεγάλες εξορμήσεις.

Εάν παραμείνουμε βυθισμένοι σε αυτή την κατάσταση της καθολικής παρακμής, είναι προφανές πως δεν έχουμε καμία τύχη και δυνατότητα επιβίωσης πέρα από τον 21ο αιώνα, δεδομένης και της γεωπολιτικής μας θέσης, για την οποία τόσες φορές έχουμε μιλήσει. Κατά συνέπεια, είναι η ώρα της αφύπνισης, όπως συχνά υπογραμμίζουμε. Πώς όμως, και επί τη βάσει ποιών δεδομένων, μια τέτοια αφύπνιση θα μπορούσε να αποτελέσει μια ρεαλιστική λύση;

Ό,τι έχει απομείνει στον σύγχρονο ελληνισμό είναι κατ’ εξοχήν η μεγάλη του παράδοση. Μια παράδοση ανεπανάληπτη, που αρχίζει από την ελληνική αρχαιότητα, συνεχίζεται με τον χριστιανισμό –και όχι μόνο την ορθοδοξία– και φθάνει μέχρι τις μέρες μας, με το δημοτικό τραγούδι, τον Σολωμό, τον Καβάφη, τον Σεφέρη. Η Ελλάδα αποτελεί πλέον μια μικρή χώρα στο οικονομικό και πολιτικό πεδίο, αλλά διατηρεί ακόμα τα στοιχεία μιας μεγάλης πολιτισμικής παράδοσης, της πολιτισμικής υπερδύναμης που υπήρξε ο ελληνισμός.

Αυτή η ακόμα υπαρκτή παράδοση είναι το τελευταίο στοιχείο ισχύος, κυριολεκτικά πλανητικών διαστάσεων, που μας έχει απομείνει. Και δεν έχουμε άλλη λύση από την επένδυση σε αυτό το στοιχείο ακριβώς. Η επένδυση στην παιδεία και τον πολιτισμό, η ριζική «επιστροφή» στην παράδοση μας είναι το μόνο υπερόπλο που διαθέτουμε.

Πώς οι Έλληνες κάτοικοι του Ανατολικού Αιγαίου θα αντέξουν στα κύματα των Τούρκων τουριστών και επιχειρηματιών, που σταδιακά κατακλύζουν τα νησιά μας, εάν δεν έχουν μια ισχυρή πολιτισμική ταυτότητα; Εάν δεν είναι πεισμένοι πως όντως αποτελούν έναν ιδιαίτερο λαό, η επιβίωση και η συνέχεια του οποίου έχει σημασία για τον παγκόσμιο πολιτισμό;

Πώς οι νεώτεροι Έλληνες θα ανθέξουν στην πολιτισμική επίθεση της παγκοσμιοποίησης, αν θεωρούν τα αγγλικά «ανώτερα» από τη γλώσσα τους, αν θεωρούν τη δική τους παράδοση υποδεέστερη, και είναι έτοιμοι να την αντικαταστήσουν με τα άθλια greeklish του διαδικτύου; Και πώς θα μπορέσουν οι Έλληνες, που έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό, να διατηρήσουν την ταυτότητά τους εάν δεν έχουν συνείδησή της ιστορικής τους ιδιαιτερότητας;

Πώς θα μπορέσουν οι Κρητικοί να αντέξουν στα ρεύματα του εθνομηδενισμού και της τουριστικής λαίλαπας, που αλλοιώνουν την πατροπαράδοτη ελληνική τους συνείδηση, και η οποία έδωσε έναν Greco, ένα Αρκάδι και έναν Ελευθέριο Βενιζέλο, εάν δεν παραμένουν βαθείς γνώστες και κοινωνοί της παράδοσής τους;

Πώς θα μπορέσει η Ορθοδοξία, ως στοιχείο ταυτότητας του ελληνισμού, να αντιμετωπίσει τα δυτικά δόγματα, έναν κακώς εννοούμενο οικουμενισμό, ακόμα περισσότερο μια πανταχού παρούσα και κυρίαρχη απόρριψη της πνευματικότητας του ανθρώπου, αν οι Έλληνες –και κάποτε και η ίδια η Εκκλησία– δεν κατανοήσουν πως η Ορθοδοξία είναι η πνευματική συνέχεια της αρχαίας Ελλάδας και πως, χωρίς την Ορθοδοξία δεν νοείται η νεώτερη ελληνική ταυτότητα – ακόμα και για όσους δεν διαθέτουν μεταφυσικές πίστεις και ανησυχίες;

Οι Έλληνες εφοπλιστές αποτελούν το τελευταίο οικονομικό υπόλειμμα του οικουμενικού ελληνισμού και της ελληνικής παράδοσης, που ήταν πάντα, από την αρχαιότητα, μια ναυτική παράδοση. Αν είχαν κρατήσει κάτι από την ιστορική συνείδηση των Κουντουριωταίων ή της Μπουμπουλίνας –που θυσίασαν όλο τον πλούτο τους για την Επανάσταση– και είχαν παρέμβει, στη διάρκεια της κρίσης και μάλιστα στις απαρχές της, με ένα ομολογιακό δάνειο, που θα μπορούσε να κινητοποιήσει και όλο τον απόδημο ελληνισμό, δεν θα είχαν διασώσει την ελληνική οικονομία από τα μνημόνια; Αναμφίβολα!

Αλλά πώς να συμβεί κάτι τέτοιο όταν η κουλτούρα τους απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την ελληνική, ενώ η κυρίαρχη ιδεολογία του ελληνικού κράτους, από την αξέχαστη εποχή Σημίτη, είναι ο εθνομηδενισμός; Και όταν ακόμα και εκείνα τα πνευματικά καθιδρύματα που χρηματοδοτούν, όπως το Ίδρυμα Ωνάση ή το Ίδρυμα Νιάρχου, προωθούν αντίθετα την απομάκρυνση από την ελληνική παράδοση ;

Αν οι Έλληνες ξενοδόχοι είχαν συνείδηση της ταυτότητάς τους, του γένους τους, θα είχαν μεταβάλει τις επιχειρήσεις τους σε μηχανισμούς διάδοσης της ελληνικής κουλτούρας, του ελληνικού πολιτισμού και ενίσχυσης της εγχώριας παραγωγής! Χωρίς μάλιστα να χάνουν τίποτε από τα ευρώ που τόσο λατρεύουν!

Αν οι Έλληνες αρχαιολόγοι αγαπούσαν όλο τον ελληνισμό, στη διαχρονία του, δεν θα αντιπαρέθεταν την αρχαιότητα με το Βυζάντιο και δεν θα κυριαρχούνταν από μηδενιστές που έκαναν ό,τι μπορούσαν για να θάψουν ακόμα και την Αμφίπολη.

Αν οι Έλληνες φιλόλογοι πονούσαν πραγματικά τη γλώσσα και τον λαό τους, θα είχαν μεταβάλει τις τάξεις των σχολείων τους σε «κρυφά σχολειά», όπου θα δίδασκαν και το πολυτονικό σύστημα γραφής και στοιχεία της καθαρεύουσας, ώστε να μπορούν οι νέες γενιές να διαβάζουν τουλάχιστον τον Παπαδιαμάντη!

Αν οι Έλληνες Πανεπιστημιακοί και οι «Αθάνατοι» της Ακαδημίας είχαν συνείδηση μιας υψηλής αποστολής, θα είχαν χτίσει, κυριολεκτικά με τα χέρια τους, μια μεγάλη σχολή Αριστοτελικών Σπουδών στα Στάγειρα, Πλατωνικών στην Ακαδημία Πλάτωνος, μια Ιατρική Ακαδημία στην Κω, μια Ορθόδοξη Ακαδημία διεθνούς εμβέλειας στη Θεσσαλονίκη, ένα διεθνές κέντρο Εταιρισμού στα Αμπελάκια.

Αν η Εκκλησία και οι ιεράρχες μας γνώριζαν τι πραγματικά εκπροσωπούν, θα είχαν εμφυσήσει στον κλήρο μας στο σύνολό του ένα πνεύμα αυταπάρνησης και προσφοράς, θα είχαν γεμίσει όλη τη χώρα με πνευματικά ιδρύματα, θα επέμεναν στην ουσία της παράδοσής μας και όχι στους χρυσοποίκιλτους τύπους και θα πρωτοστατούσαν σε όλες τις μεγάλες πνευματικές κινήσεις του γένους. Αν.. Αν… Αν…

Όλα αυτά, στην πραγματικότητα, είναι πλέον τα μόνα εφικτά, διότι δεν απαιτούν πολλά χρήματα και υπέρογκες επενδύσεις, απαιτούν απλώς (!) μια βαθειά και ριζική αλλαγή προσανατολισμού, απαιτούν μια μεγάλη πολιτιστική «επανάσταση». Μια πολιτιστική επανάσταση που θα προωθήσει την επένδυση στην παιδεία, στον πολιτισμό, στην έρευνα, στην αναβάθμιση της παράδοσης, τη σύνδεσή της με τον σύγχρονο κόσμο.

Πολλοί στις Ελλάδα, σήμερα, «θαυμάζουν» το Ισραήλ και το θεωρούν και ως προνομιακό εταίρο της Ελλάδας στο ταραγμένο γεωπολιτικό μας περιβάλλον. Ο υποφαινόμενος δεν συμπαθεί τη σιωνιστική πολιτική του εξανδραποδισμού των Παλαιστινίων, και πιστεύω εξάλλου πως, σε βάθος χρόνου, Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι θα πρέπει να συμβιώσουν ειρηνικά ενώ δεν είμαι υπέρμαχος και των αποκλειστικών συμμαχιών. Ωστόσο, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω πως το Ισραήλ κατόρθωσε σε μεγάλο βαθμό να κάνει αυτά που δεν κάναμε εμείς. Ανέστησε μια νεκρή γλώσσα, τα αρχαία εβραϊκά, και την επέβαλε εκ νέου! Ανέπτυξε μια σύγχρονη τεχνολογία, χρησιμοποιώντας την αγροτική παραγωγή και τους εξοπλισμούς, και σήμερα πρωτοπορεί, μαζί με τη Silicon Valley, στα ηλεκτρονικά, την πληροφορική, την αγροτική βιοτεχνολογία. Έχει μεταβάλει την παράδοση του σε αναπόσπαστο στοιχείο της δυτικής κουλτούρας, κ.λπ. κ.λπ. Βεβαίως στηρίχτηκε προνομιακά στη Δύση και τις ΗΠΑ, αλλά αυτό δεν θα αρκούσε εάν, εξαιτίας του ολοκαυτώματος, δεν ανέπτυσσε μια κουλτούρα επιβίωσης, με κάθε τίμημα, ακόμα και τον εξανδραποδισμό των γηγενών Παλαιστινίων. Μια κουλτούρα που θεωρεί τους Εβραίους τον περιούσιο λαό που πρέπει να διασωθεί με κάθε τίμημα.

Εμείς, από την άλλη πλευρά, παρότι υπήρξαμε μια παγκόσμια οικουμενική δύναμη, γνωρίσαμε έναν σταδιακό εξανδραποδισμό στη διάρκεια πολλών αιώνων. Και παρ’ όλα αυτά όχι μόνο δεν αποκτήσαμε ένα ισχυρό ένστικτο αυτοσυντήρησης αλλά, αντίθετα, είμαστε διατεθειμένοι να σκορπίσουμε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, περιφρονώντας κυριολεκτικά τον εαυτό μας. Τι άλλο σημαίνει άραγε η κυριαρχία του μίσους ενάντια στο έθνος που κυριαρχεί σε ένα μεγάλο κομμάτι των ελίτ και της νεολαίας μας;

Άραγε, την ύστατη στιγμή, στηριζόμενοι σε αυτή την ασύγκριτη ιστορική παράδοση θα δειχτούμε ικανοί για τη «μεγάλη επιστροφή»; Είναι στο χέρι μας.

http://ardin-rixi.gr/archives/206035

Το παραμύθι της «αντικυβερνητικής προπαγάνδας»

Το παραμύθι της 

«αντικυβερνητικής προπαγάνδας»

Άγγελος Κωβαίος

Πόσα και ποια μέσα είναι ενταγμένα στο φιλοκυβερνητικό στρατόπεδο και ποια απέναντι; Η εικόνα διαφέρει πολύ από αυτήν που περιγράφει ο Αλέξης Τσίπρας. Ας μετρήσουμε λοιπόν...

Τα εννοεί σοβαρά ο Αλέξης Τσίπρας όσα λέει για το εχθρικό μιντιακό περιβάλλον, μέσα στο οποίο «το καραβάνι του προχωρά και τα σκυλιά αλυχτάνε», για να θυμηθούμε εκείνη την ιστορική του έκφραση;

Επανήλθε την Παρασκευή στο γνωστό αυτό τροπάρι, απαντώντας στην ερώτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη για την βία και την ανομία.

Είπε μεταξύ των άλλων κάποια στιγμή από το βήμα της Βουλής ο κ. Τσίπρας: «Δεν θα ακούσουμε στον ΣΚΑΪ όλα αυτά που θα πω εγώ σήμερα. Δεν θα τα διαβάσουμε στις μεγάλες εφημερίδες, που τρομοκρατούν τον κόσμο. Θα κάνετε λίγο υπομονή, κύριε Μητσοτάκη, να τα ακούσετε». Αλίμονο, αν ο ΣΚΑΪ και ο όποιος ΣΚΑΪ δεν λένε αυτά που θέλει ο Πρωθυπουργός, τρομοκρατούν τον κόσμο. Κατσουφιάζουν τα χαρούμενα πρόσωπα που βλέπει γύρω του ο κ. Τσίπρας.

«Μην διαβάζετε εφημερίδες να έχετε την υγεία σας», είχε πει λίγο παλαιότερα ο Πρωθυπουργός.

Εκτός… Αν διαβάζετε αυτές που διαβάζει εκείνος και γράφει η παρέα του, με την ευρύτερη ή στενότερη έννοια.

Και δεν είναι λίγες. Δια της διολισθήσεως και με τα όσα έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια, ο φιλοκυβερνητικός Τύπος αριθμεί μάλλον περισσότερα έντυπα και κανάλια – ασχέτως της επιρροής, της κυκλοφορίας και της τηλεθέασης.

Ας αναλογιστεί κάποιος: Ποιες και πόσες εφημερίδες είναι για τον έναν ή τον άλλο λόγο, δικό τους ή μη, συμπολιτευόμενες: Αυγή, Εφ.Συν., Νέα Σελίδα, Εθνος, τα cult έντυπα όπως η Kontra News και το Παρόν, το must read για όσους θέλουν να γνωρίζουν ποια είναι η επόμενη εκστρατεία προπαγάνδας του Μαξίμου, Documento και οι εξ αντανακλάσεως υποστηρικτικές και πάντως όχι φιλικές προς τον Μητσοτάκη Real News, Δημοκρατία κλπ., διαμορφώνουν ένα πεδίο, το οποίο είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που περιγράφει ο κ. Τσίπρας. Για να μην μιλήσουμε για τις θρυλικές πλέον εκπομπές της ΕΡΤ, όπου οι δοξαστικές κορώνες για την κυβέρνηση προκαλούν πλέον κάθε διαστροφικό ένστικτο του μερακλή τηλεθεατή να τις παρακολουθήσει. Όσο για τα ιδιωτικά κανάλια και ραδιόφωνα, όποιος βλέπει και ακούει, ξέρει και καταλαβαίνει…

Από την άλλη, η κριτική που ασκείται στην κυβέρνηση, από πού προέρχεται; Από το Πρώτο Θέμα, τον πρώην ΔΟΛ, την Καθημερινή και τα Παραπολιτικά; Σύμφωνοι. Λέει άραγε κάτι, το ότι αυτές οι εφημερίδες συγκεντρώνουν και το μεγαλύτερο μερίδιο της κυκλοφορίας; Τι ονειρευόταν ο Πρωθυπουργός; Να μην μιλάει κανείς και για τίποτε; Μάλλον…

Και εν τέλει, ποιες είναι οι εφημερίδες και τα μέσα που μπορεί κάποιος να πει ότι είναι απολύτως και αδιαπραγμάτευτα συντεταγμένα με την ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη;

Κάπως δύσκολη απάντηση…

Δεν είναι έτσι όπως μας τα λέει ο κ. Τσίπρας, ούτε στο πεδίο αυτό, λοιπόν. Δεν είναι και η πρώτη φορά…

http://www.protagon.gr/apopseis/editorial/o-mythos-peri-tin-antikyvernitiki-propaganda-44341508840

Τσοχατζοπουλισμός και κοινωνία

Ο φαρμακός τής Διονυσίου Αρεοπαγίτου

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Κατά το λεξικό Δημητράκου ο «φαρμακός» στη Χριστιανική Γραμματεία είναι ο γόης, ο μάγος, ο ειδωλολάτρης. Στα κείμενα της κλασικής εποχής είναι το εξιλαστήριο θύμα ή το κάθαρμα. Το «κάθαρμα» πριν περιοριστεί στη σημερινή του σημασία –ο αλιτήριος, ο παλιάνθρωπος– είχε σχέση με τον καθαρμό. Ηταν αυτός που η κοινότητα έπρεπε να εξορίσει για να καθαρθεί από το μίασμα που της είχε επιφέρει ο φαρμακός. Ο Οιδίπους τον οποίον σήμερα ταυτίζουμε με την αγάπη του τρυφερού βλαστού προς τη μανούλα, πριν γίνει σύμπλεγμα ξαπλωμένο στα ψυχαναλυτικά ντιβάνια, υπήρξε φαρμακός. Διέπραξε ύβρη λύνοντας το αίνιγμα της Σφίγγας, άρα θεωρώντας ότι είναι ο μόνος που γνωρίζει τι είναι το «θαύμα» που λέγεται άνθρωπος –πάντα κατά Σοφοκλή, που αγνοούσε τον Φρόιντ– έγινε βασιλιάς, απέκτησε παιδιά με τη χήρα του νεκρού Λάιου για να ανακαλύψει ότι γνώριζε μεν τι είναι ο άνθρωπος, αγνοούσε όμως ποιος είναι ο ίδιος. Για να απαλλάξει την πόλη από το μίασμα της ύβρης του τυφλώθηκε και εξορίστηκε ως φαρμακός.

Η περίπτωση του Ακη Τσοχατζόπουλου καλύπτει όλες τις σημασίες της λέξης «φαρμακός». Μάγος, γητευτής των ψηφοφόρων, παρ’ ολίγον πρωθυπουργός, πρωταγωνίστησε για δεκαετίες στην πολιτική σκηνή. Η ύβρις του μπορεί να σχετίζεται με την οικονομική του απληστία, όμως δεν περιορίζεται σ’ αυτήν. Σιγά τα ωά. Δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος και υποψιάζομαι ότι αν, αντί για το ακίνητο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, είχε επενδύσει τους κόπους του σε φυτείες καφέ στην Κεντρική Αφρική, τώρα θα έπινε το καφεδάκι του ενδεχομένως σε κάποιο υπουργικό γραφείο σχεδιάζοντας την έξοδο απ’ τα μνημόνια. Εξάλλου, έζησε σε μια εποχή που σοβαροί διανοούμενοι της Αριστεράς, όπως ο κ. Τσουκαλάς, έγραφαν ότι στον καπιταλισμό το χρήμα είναι κατ’ ανάγκην πολιτικό. Τι άλλο έκανε κι αυτός; Πολιτικό χρήμα έβγαλε. Η ύβρις του είναι ότι θέλησε να ενσαρκώσει το πνεύμα μιας ολόκληρης εποχής.

Ήταν αρκετά Έλληνας ώστε να πιστεύει ότι ο πλούτος είναι άχρηστος αν δεν μπορείς να τον τρίψεις στα μούτρα όσων δεν τον έχουν. Αν δεν μπορείς να φωνάξεις ότι εσύ τα κατάφερες, έπιασες την καλή, είσαι ο πρώτος του χωριού. 

Σε μια Ελλάδα που είχε αναγορεύσει σε κοινωνικό ιδανικό το «πρώτο τραπέζι πίστα», ο Τσοχατζόπουλος λειτουργούσε ως πρότυπο. Πρότυπο επίσης και η σύζυγός του που είχε εκπληρώσει το όνειρο πάσης κορασίδος, που θαύμαζε τις νευρωτικές τού Sex and the City. Και η αλήθεια είναι ότι πλήρωσε τη βλακεία της πολύ ακριβά. Για να έχεις πρόσωπο, έπρεπε να κυκλοφορείς ντυμένος με τρία χιλιάρικα τουλάχιστον. Η Δικαιοσύνη καταδίκασε τον φαρμακό οριστικά. Ποιος όμως θα καταδικάσει το κοινωνικό πρότυπο που ενσάρκωσε;

http://www.kathimerini.gr/932858/opinion/epikairothta/politikh/o-farmakos-ths-dionysioy-areopagitoy

Στρίγγοι και Βλαντάδες

Στρίγγοι και Βλαντάδες

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

Τ​​ον μιθριδατισμό που υφίστασαι καθημερινά –στη βία, στη βλακεία, στον αμοραλισμό και ό,τι άλλο– τον καταλαβαίνεις. Ξέρεις, θέλω να πω, τι συμβαίνει και τι παθαίνεις. Ομως δεν μπορείς να κάνεις πολλά για να του αντισταθείς, διότι σου αμβλύνει σταδιακά τα αισθήματα. Ετσι, όσο και αν έχεις αντίληψη των κινδύνων, αναγνωρίζεις την πραγματικότητα της δυσάρεστης κατάστασης και συμβιβάζεσαι. Συνηθίζεις όλα αυτά που κάποτε σε προσέβαλαν και σε έκαναν να θυμώνεις. Στο κάτω κάτω, η ζωή πρέπει να συνεχιστεί – πώς να το κάνουμε; Αν ένας Ευρωπαίος αποφασίσει να ζήσει στο Νεπάλ, μετά από λίγο θα έχει συνηθίσει να βλέπει τις πιο αποτρόπαιες μορφές αναπηρίας γύρω του χωρίς να ταράζεται. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σε όσους πιστεύουν στις δυνατότητες της Ελλάδας ως ευρωπαϊκής χώρας, αλλά συμβαίνει να ζουν με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Η μνήμη, από μόνη της, δεν βοηθά να ανακαλέσεις πώς ήταν άλλοτε, προτού συνηθίσεις την αθλιότητα της πραγματικότητας. Δεν μπορείς ποτέ να ξαναβρείς ακριβώς την αίσθηση που είχαν τα πράγματα τότε· φταίει η αναπόφευκτη άμβλυνση των αισθημάτων. Εκτός αν η ανάμνηση έχει ισχυρή αισθητηριακή βάση, όπως η περίφημη μαντλέν του Προυστ. Τότε ζωντανεύει η μνήμη των αισθημάτων και, για μια στιγμή, ξαναέχεις την αίσθηση του τότε. Η δική μου μαντλέν για την περίσταση ήταν μια σκηνή, που μου ήλθε απρόσκλητη στον νου, καθώς παρακολουθούσα από το δελτίο ειδήσεων –άναυδος ως συνήθως– τα κατορθώματα της υπέροχης κυβέρνησης. Μια σκηνή από την τελευταία συνέντευξη του Λεωνίδα Κύρκου.

Όσοι έχουν δει τη συνέντευξη αυτή (2006) στον Αλ. Παπαχελά είμαι βέβαιος θα θυμούνται τη σκηνή όπου ο Κύρκος, με εμφανή τη φρίκη της σκέψης και αδυνατώντας να ελέγξει τη συγκίνησή του, αναρωτιέται τι θα είχε συμβεί αν είχε νικήσει στον Εμφύλιο η πλευρά για την οποία ο ίδιος είχε αγωνιστεί: «Και είδα ότι όλοι αυτοί, ας μην τους πω όλους, ήταν περιτρίμματα. Με πιάνει τρόμος άμα σκεφτώ ότι, π.χ., αν νικούσε τότε η επανάστασή μας θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο, έναν γελοίο άνθρωπο –τον είδα από κοντά και κατάλαβα τι γελοίος άνθρωπος ήταν–, θα είχαμε υπουργό Οικονομικών τον Μπαρτζώτα, θα είχαμε υπουργό της Παιδείας, π.χ., τον Στρίγγο, θα είχαμε υπουργό των Εσωτερικών τον άλλον, τον ανεκδιήγητο άνθρωπο που ήρθε από την Κρήτη, τον Βλαντά, ο οποίος ήταν για την εποχή εκείνη ένας ήρωας για τη Νεολαία, γραμματέας της Νεολαίας κ.τ.λ. Ανθρωποι γελοίοι, χωρίς καμιά παιδεία για να παίξουν έναν ουσιαστικό ρόλο, σαν αυτόν που φιλοδοξούσαν να παίξουν. Κι όμως εκείνη την εποχή, σας επαναλαμβάνω, τους έβλεπα τους ανθρώπους αυτούς σαν γίγαντες».

Είναι μια σκηνή, η οποία, αν καταλαβαίνεις και νιώθεις, σου εντυπώνεται με τη δύναμή της. Βλέπεις το ηθικό σθένος και την εντιμότητα ενός ανθρώπου που διάνυσε τη διαδρομή με ανοικτά μάτια και ανοικτό μυαλό μέχρι το πικρό τέλος· βλέπεις και το ανθρώπινο κόστος της διαδρομής, στην εικόνα του γέρου που κλαίει. Πώς να την ξεχάσεις; Οταν την ανακαλείς όμως, με φόντο το κυβερνητικό τσίρκο του σήμερα, η σκηνή γίνεται το εργαλείο που ξεσκεπάζει μια αθέατη ώς τότε πλευρά της πραγματικότητας.

Ναι, ευτυχώς δεν κυβέρνησαν ποτέ τη χώρα οι Στρίγγοι και οι Βλαντάδες! Την κυβερνούν, όμως, οι απόγονοί τους, τα πολιτικά τέκνα τους – τα εκτός γάμου, έστω, για να μην γκρινιάζουν τα νόμιμα τέκνα του ΚΚΕ. Την κυβερνούν, μέσα σε ένα πλαίσιο ευρωπαϊκού και, γενικότερα, δυτικού προσανατολισμού, το οποίο –ξανά ευτυχώς– δεν μπορούν να υπερβούν ούτε να ανατρέψουν. Προσωπικώς, τέτοιες στιγμές αισθάνομαι ευγνώμων σε ό,τι συνέβαλε ώστε η διεθνής θέση της χώρας να μην επιτρέπει παιχνίδια με τον προσανατολισμό της από τα παιδιά του Στρίγγου και του Βλαντά. Δεν παύουν όμως να είναι γελοίοι άνθρωποι (με την έννοια που δίνει στον χαρακτηρισμό ο Κύρκος)· και η παραμονή τους στην εξουσία προκαλεί ανυπολόγιστη ζημία. Δεν μπορεί, νομίζω, να υπάρχει σήμερα άλλη προτεραιότητα για την αξιωματική αντιπολίτευση παρά να απαλλαγούμε από Στρίγγους και Βλαντάδες. Το συντομότερο, δεν γίνεται· τουλάχιστον όμως να απαλλαγούμε ασφαλώς.

http://www.kathimerini.gr/930676/opinion/epikairothta/politikh/striggoi-kai-vlantades

Κυβέρνηση Τσίπρα, το ναδίρ της ελληνικής κοινωνίας

Κείμενο που μοιράστηκε στην διαδήλωση της ΔΕΘ στις 10 Σεπτ 2017. Αξίζει να μελετηθεί για πολλούς και διαφόρους λόγους. Οι επισημάνσεις δικές μας.

ΔΕΕ

Κυβέρνηση Τσίπρα, 

το ναδίρ της ελληνικής κοινωνίας

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι τόσο σίγουρη για τον εαυτό της, και την αγάπη που της δείχνει η ελληνική κοινωνία, ώστε ενόψει της επίσκεψης Τσίπρα στην Θεσσαλονίκη να έχει γεμίσει –πλην των ένστολων– και εκατοντάδες της… αντιτρομοκρατικής με πολιτικά, σε αριθμό-ρεκόρ για την πρόσφατη ιστορία των πρωθυπουργικών επισκέψεων.

Το γαϊτανάκι της παρακμής

Κι αυτό γιατί γνωρίζουν πολύ καλά, ότι ο λόγος για τον οποίον παραμένουν ακόμα στην εξουσία, δεν είναι η ανοχή του κόσμου, αλλά η αποτυχία της αντιπολίτευσης να παράγει αξιόμαχο λόγο. Και το κυριότερο, το γεγονός ότι η κυβέρνηση Τσίπρα έχει κατορθώσει να ακυρώσει κάθε ελπίδα που έτρεφε ο ελληνικός λαός να βρει πολιτική απάντηση στα υπαρξιακά αδιέξοδα που αντιμετωπίζει. Η κοινωνία βιώνει μια άνευ προηγουμένου αποσύνθεση, ενώ τα αντιστασιακά της αντανακλαστικά βρίσκονται σε κώμα.

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, τα νέα αφεντικά της χώρας, ξένοι επικυρίαρχοι και οι εγχώριοι νεομαφιόζοι ολιγάρχες εκθειάζουν ανοιχτά αυτήν την κυβέρνηση, και την υποστηρίζουν. Γιατί ανοίγει ο δρόμος για την νέα μεγάλη λεηλασία και τη διαιώνιση της φτωχοποίησης που έχει ήδη μεταβάλει την φυσιογνωμία της ελληνικής κοινωνίας, καθιστώντας την κοινωνία μαζικών αποκλεισμών και μεγάλων κοινωνικών αντιθέσεων. Έτσι, η κυβέρνηση έχει μεταβληθεί στον άριστο οικοδεσπότη όσων «επενδύουν» στην λεηλασία του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου, μεταβάλλοντας τους υποψήφιους άρπαγες, όπως αυτούς που συνόδεψαν τον Γάλλο πρόεδρο στην επίσκεψή του, σε περίπου εθνικούς ευεργέτες. Τι κι αν ανάμεσα τους φιγουράρουν εταιρείες που βαρύνονται με βαριά οικονομικά εγκλήματα, με πιο γνωστή την αμαρτωλή «Σουέζ» που έχει βάλει στο μάτι το νερό της Θεσσαλονίκης; Τα κοράκια μαζεύονται πάντα πάνω από το πτώμα.

Η μεταπολίτευση ακόμα να τελειώσει, αντίθετα, μέσα στον επιθανάτιο ρόγχο της επιτείνει ένα διαρκές αδιέξοδο και επιταχύνει την καθοδική πορεία της χώρας:

Η κυβερνώσα αριστερά, έχει μεταβληθεί ανοιχτά στο κατ’ εξοχήν κόμμα της εξάρτησης και της λεηλασίας, στοχεύοντας πλέον στην τελική υποταγή του ελληνικού λαού, καθώς εκτός από τα οικονομικά συμβόλαια που εκτελεί, έχει βάλει στο στόχαστρο την ίδια την εθνική υπόσταση πολεμώντας την ελληνική παιδεία τον πολιτισμό, την εθνική μας ταυτότητα.

Η αντιπολιτευόμενη δεξιά αδυνατεί να εκφράσει την λαϊκή αγανάκτηση, γιατί παραμένει οπαδός της παγκοσμιοποίησης, και του οικονομικού της ολοκληρωτισμού, ενώ ταυτόχρονα παραμένει φθαρμένη ως εκπρόσωπος του παλαιού δικομματισμού.

Η «κεντροαριστερά» βολοδέρνει μέσα στις εσωστρεφείς της διαδικασίες, μεταξύ εθνομηδενισμού και ελιτισμού, πληρώνοντας ότι οργάνωσε τις τελευταίες δεκαετίες στην παρακμή και την αποσύνθεση της χώρας.

Οι υπόλοιπες οργανωμένες δυνάμεις, που φιγουράριζαν στην μεταπολίτευση ως «κινηματικές», το ΚΚΕ, η εξωκοινοβουλευτική αριστερά, οι αντιεξουσιαστές παραμένουν δέσμιοι της παλαιάς, και σήμερα ανυπόστατης, διαίρεσης αριστεράς-δεξιάς κάνουν αντιπολίτευση για τις εντυπώσεις, γιατί στο πίσω μέρος του μυαλού τους προτιμούν τον Τσίπρα από τον «Κούλη».

Και γι’ αυτό η ναζιστική δεξιά κερδίζει ολοένα και περισσότερους ακροατές, ιδίως μεταξύ των λαϊκότερων και πιο απελπισμένων ανθρώπων.

Το αδιέξοδο δεν είναι μόνον πολιτικό, είναι βαθύτερο καθώς σήμερα λείπει το όραμα, και η προοπτική για μια αξιοπρεπή προσωπική και συλλογική ζωή μέσα στον 21ο αιώνα – και γι’ αυτό τα αντιστασιακά μας αντανακλαστικά έπαθαν καθίζηση με την εμφάνιση του πρώτου καπάτσου απατεώνα.

Υπάρχει έξοδος;

Υπάρχει άραγε διέξοδος από αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα; Αν η ελληνική κοινωνία δεν βρει ξανά νόημα ύπαρξης για να αντιτάξει στην ίδια την παρακμή της, η απάντηση θα είναι κατηγορηματικά αρνητική.

Και νόημα ύπαρξης για μια κοινωνία, σημαίνει να ανασυνθέσει δημιουργικά όλη την προηγούμενη ιστορική της εμπειρία, προκειμένου να βρει μια προοπτική για το μέλλον.

Σημαίνει να δούμε με αντιστασιακό τρόπο την ίδια την ταυτότητά μας, και την ζωή μας μέσα σε αυτόν τον τόπο, όπως κάνουν δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, έστω έμμεσα, επιστρέφοντας στον ελληνικό λαϊκό πολιτισμό, επιστρέφοντας στη φύση, εγκαταλείποντας τους τόπους και τους τρόπους της φθοράς.

Και ο ελληνικός πολιτισμός διαθέτει μια μεγάλη παράδοση Λόγου, ελευθερίας, δικαιοσύνης και πνευματικότητας που επιτρέπει στην κοινωνία να διατηρήσει το μέτρο, να ισορροπήσει την οικονομία και την τεχνική για να μην υποδουλώνει τον άνθρωπο. Μπορεί έτσι να απαντήσει ταυτόχρονα στην μηδενιστική δικτατορία της παγκοσμιοποίησης, της τεχνικής και της κατανάλωσης, και στον θρησκευτικό ολοκληρωτισμό –τις δυο μεγάλες δυνάμεις που συγκρούονται μέσα στο χάος και την αστάθεια του 21ου αιώνα.

Αυτόν τον ελληνισμό καλούμαστε να ανακαλύψουμε ξανά, εδώ που φτάσαμε, γιατί ο μηδενισμός της εποχής, μας έχει κάνει να τον λησμονήσουμε – και αυτό το στοίχημα αντιπροσωπεύει μια μεγάλη πολιτιστική και υπαρξιακή επανάσταση που παρά την γενική οικονομική δυσπραγία θα είναι σε θέση να μας βγάλει από το κώμα, ώστε να ανασυστήσουμε μακριά από τις αυταπάτες και τα μεγάλα ψεύδη του προηγούμενου αιώνα τα συλλογικά μας οράματα και τις αντιστάσεις μας.

Γι’ αυτό και θα πρέπει ταυτόχρονα να αγωνιζόμαστε μαζί με εκείνους που στρέφονται ενάντια στην κατακτητική ορμή του νεο-οθωμανισμού, ώστε να μην εξελιχθεί η κρίση σε μια μεγάλη εθνική καταστροφή στην Κύπρο, στην Θράκη ή το Αιγαίο. Με εκείνους που υπερασπίζονται το πανάρχαιο, ιερό δικαίωμα των ανθρώπων στην εστία τους, ενάντια στους –ηλεκτρονικούς πλέον– πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας. Με όσους μάχονται ενάντια στη λεηλασία του τόπου τους από μια ψευδοανάπτυξη και μια τουριστικοποίηση που διώχνει τους Έλληνες από τον ίδιο τους τον τόπο και παρουσιάζεται ως η μόνη λύση.

Αλλά κυρίως θα πρέπει να αμυνόμαστε «θετικά» για μια Παιδεία που αφυπνίζει κόντρα στις εθνομηδενιστικές μορφές της αμάθειας. Για την ανασύσταση του παραγωγικού ιστού, προωθώντας τις μικρές και μεσαίες δημιουργικές επιχειρήσεις, τους συνεταιρισμούς, ένα μοντέλο παραγωγής επικεντρωμένο στην ποιότητα. Για την ανάταση του Πολιτισμού, ενάντια στην αποβλάκωση των ανθρώπων – και ιδίως των νέων γενεών. Ενάντια στην απόλυτη «ιδιωτικοποίηση» των ανθρώπων, που πασχίζει να υποκαταστήσει την σύγχρονη μοναξιά με την διαδικτυακή εικονικότητα και τα υπερτεχνολογικά μέσα.

Μόνον έτσι θα καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε το σκοτεινό ιστορικό πεπρωμένο που διαμορφώνει για μας ο 21ος αιώνας, και να επιστρέψουμε ως ενεργητικός παράγοντας που είναι σε θέση να καθορίσει το ίδιο του το μέλλον. Εκεί θα παιχτεί το στοίχημα της συλλογικής μας επιβίωσης, και προφανώς όχι στον διαγωνισμό κραυγών στον οποίον επιδίδονται τα διάφορα ζόμπι της μεταπολίτευσης, σε διαδηλώσεις που οι τρύπιες σημαίες και τα κενά ιδανικά έχουν μεταβάλει σε καρικατούρες διαμαρτυρίας.

http://ardin-rixi.gr/archives/205316