Αλλάζει η Ελλάδα;
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΑΣΤΑΝΑΣ
«Α
λλάζει η Ελλάδα;» διερωτάται ο Δημήτρης Σκάλκος στο πρόσφατο ομώνυμο βιβλίο του. Κάπου, προς το τέλος, γράφει: «…Οι πολίτες, βουβοί και ανήμποροι, παρατηρούν σήμερα παθητικά τη συντριβή των προσδοκιών τους στο τείχος των πολιτικών εξελίξεων που τους ξεπερνούν. Και δυστυχώς, γινόμαστε ξανά μάρτυρες μιας νέας βαρβαρότητας που, με όχημά της έναν επιθετικό λαϊκισμό, απειλεί να βυθίσει τη χώρα μας στα σκοτάδια μιας πολύχρονης παρακμής…»
H αναμενόμενη από πολλούς πανωλεθρία του ΣΥΡΙΖΑ και των κάθε λογής λαϊκιστικών, αντιευρωπαϊκών δυνάμεων δεν είναι απλά μια ήττα πλειοψηφικών πολιτικών σχηματισμών. Είναι ήττα μιας ολόκληρης κοινωνίας. Η οποία, ανεξάρτητα από την εκλογική της προτίμηση, είδε τις φρούδες ελπίδες διατήρησης του υπάρχοντος να συντρίβονται. Σήμερα βιώνει με το χειρότερο τρόπο και με γοργά αυξανόμενο ρυθμό την κατάσταση «στασιμοχρεωκοπίας» στην οποία με δική της θέλησή περιήλθε. Και δυστυχώς, θα αργήσει να βγει. Αλλά δεν βάζει μυαλό.
Οι συντεχνίες συνεχίζουν να καταστρέφουν ό,τι απέμεινε. Παράλογες απεργίες όπως αυτές των δικηγόρων ή των εργαζομένων στους σιδηροδρόμους εκποιούν με το χειρότερο τρόπο τα ασημικά της χώρας τα οποία υποτίθεται ότι υπερασπίζονται, βυθίζοντας μεγάλα τμήματα του πληθυσμού στη φτώχεια. Η εμμονή των κυβερνώντων σε ένα παρασιτικό και σπάταλο δημόσιο τομέα τον ξεκληρίζουν. Δείτε την κατάσταση στα νοσοκομεία. Η μακρόχρονη ανάδειξη άλογων μειοψηφιών σε «εκπαιδευτικό κίνημα» στα σχολεία και τα πανεπιστήμια τα μετατρέπει καθημερινά σε κρανίου τόπο. Ήδη τα παιδιά μας χάνουν σταδιακά τη δίψα να σπουδάσουν σε τέτοια ιδρύματα. Ειδικά η δημόσια Μέση Εκπαίδευση είναι πλέον καθολικά προσχηματική.
Η κοινωνία επένδυσε στο λαϊκισμό και είναι συνυπεύθυνη με τις δημαγωγικές πολιτικές δυνάμεις που τη χειραγώγησαν. Σε όλη την προηγούμενη περίοδο δεν στάθηκε ούτε μια στιγμή να διερωτηθεί ποιο είναι το συλλογικό όραμα των δημαγωγών. Δεν άκουσε τις μειοψηφικές φωνές που την καλούσαν να υποστηρίξει τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος. Δεν αιτήθηκε, αυτή, τις αλλαγές στο ασφαλιστικό που της τρώει τα σωθικά, στο παραγωγικό μοντέλο που τη φτωχοποιεί, στη δημόσια διοίκηση που την ταλαιπωρεί, στη διαφθορά που την εξοντώνει.
Απεναντίας, ακόμα και σήμερα αναζητά τρόπους να συνταξιοδοτείται στα 50. Ακόμα και σήμερα απεχθάνεται το ευρωπαϊκό κεκτημένο και την ελεύθερη οικονομία. Ακόμα και σήμερα αναδεικνύει γελοία και ασήμαντα πρόσωπα ως ρυθμιστές της πολιτικής ζωής. Ακόμα και σήμερα δεν διστάζει να υποστηρίζει μεθοδεύσεις που θα οδηγήσουν τη χώρα σε μακρές περιόδους ακυβερνησίας (βλέπε απλή αναλογική). Μια κοινωνία αμετανόητη, μετράει την ανέχειά της και φρικάρει, αλλά δεν αναζητά τη διέξοδο στη λογική. Αφήνεται να την κανοναρχούν απίθανες τηλεπερσόνες που διακρίνονται μόνο για την αμάθεια και την τερατολογία τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου