Υπάνθρωποι βάνδαλοι!

Υπάνθρωποι βάνδαλοι!

ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ ΤΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ 

Οδυσσεύς Ελύτης

Βάνδαλοι "αποκεφάλισαν" το άγαλμα της Βορείου Ηπείρου στο κέντρο της Αθήνας. Τέλος εποχής για το άγαλμα της γυναίκας της Βορείου Ηπείρου στην οδό Τοσίτσα, δίπλα στο Πολυτεχνείο. (Μιχαήλ Σέρβος).

Εξοργισμένος σε αφάνταστο βαθμό, μου ήρθε στο μυαλό το παρακάτω κείμενο, που είχα βρει στο διαδίκτυο και ταιριάζει απόλυτα:

H Aθήνα αποτελεί τον καθρέφτη της νεοελληνικής πραγματικότητας. Καθρεφτίζει από μόνη της όλη την νεοελληνική κουλτούρα...! Η πόλη που την έκαναν έρμαιο της νεοελληνικής γυφτιάς, η οποία κατηφόρησε ή ανηφόρησε από όλες τις μεριές της ένδοξης.. επικράτειας, τη λεηλάτησε, την κατακρεούργησε, την βίασε και τη βιάζει καθημερινά ιδίως με τα ανεγκέφαλα βλαστάρια της (διαθέτουν άλλωστε και αυτόνομη περιοχή στο κέντρο), και τώρα αποτελεί και τη μεγάλη αποθηκη της δυστυχίας που μπουκάρει απο του διαόλου τη μανα και συμβάλει με τη σειρά της στην ατομική και συλλογική κακοποίηση. Γιατί δεν την άφηναν στην ησυχία της με τους λιγοστούς της κατοίκους και το ιερό τοπίο αμόλυντο, τον Παρθενώνα στη αιώνια μοναξιά του, απλώς ως τον χώρο-μνημείο που ο κλασσικός πολιτισμός έφτασε στην κορύφωση του; Έτσι σαν χώρο παγκόσμιου προσκυνήματος, για όλους εκείνους που έχουν συνειδητοποιήσει τι σημαίνει για τον πολιτισμένο κόσμο ο κλασικός Ελληνικός πολιτισμός! Ποιές ιδέες εκφράζει ο Παρθενώνας! Γιατί δεν σεβάστηκαν οι νεοέλληνες το μνημείο-πόλη και έχτισαν πάνω του τις πολυκατοικίες τερατουργήματα (που θαμπώνουν με την ομορφιά τους...τους νεόκοπους της αρχιτεκτονικής ένδειας). Γιατί οι τσιφλικάδες-Μακρυγιάννηδες της περιοχής δεν επέτρεψαν στους ...επάρατους Βαυαρούς του Όθωνα να κάνουν πράξη το μακρόπνοο πολεοδομικό σχέδιο του Κλεάνθη και του Τσίλερ με τους μεγάλους δρόμους και τα πάρκα, γιατί εκείνοι έβλεπαν πολύ μακριά στο μέλλον (ένα θεός ξέρει πως κατάφερε η Αμαλία να γλυτώσει από τα δόντια των τσιφλικάδων την Πανεπιστημίου..που την ήθελαν στενότερη και από την Σταδίου για να μείνουν ανέπαφα τα τσιφλίκια τους) και απειλούσαν πως μόνο από το πτώμα τους επάνω θα περνούσαν οι λεωφόροι; 

Πολλά τα γιατί ! Και λιγοστές, αλλά πολύ θλιβερές οι απαντήσεις! 

Μάλιστα, το εξήγησε με μια απλή υπενθύμιση και με το θάρρος (πέστε και θράσος αμα αγαπάτε...) που διακρίνει τα κείμενα του ο "ενοχλητικός" Κασιμάτης προ ημερών: Το τραίνο έφυγε οριστικά στις 3 Σεπτεμβρίου του 1844 και από τότε ανακυκλώνουμε τα σκ..ά μας. Πικρό μεν, αλλά η αλήθεια συνήθως έτσι είναι, πικρή και αχώνευτη!

Συνάντησα τον W

Ένα ενδιαφέρον κείμενο που αξίζει να μελετηθεί.

ΔΕΕ

Συνάντησα τον W

Συνάντησα τον W και μου διηγήθηκε δυο περιστατικά της συγκυρίας:

Ο W εργάζεται σε το υποκατάστημα μιας πολυεθνικής εταιρίας στην Ελλάδα με αντικείμενο προμήθειες προς την βιομηχανία. Τα τελευταία χρόνια ο W πασκίζει να κρατήσει ένα βασικό κύκλο εργασιών για να διατηρήσει το υποκατάστημα με τις 6 θέσεις εργασίας. Με την κρίση η βιομηχανία έχασε μονάδες, αλλά ο W προσπάθησε να διευρύνει τα προϊόντα του να απευθυνθεί στους πιο εξωστρεφείς των κλάδων. Η τελευταία πενταετία ήταν μια δύσκολη περιπέτεια. Όμως τα ξαφνικά καλά νέα ήρθαν τον Ιούλιο του 15. Τα Capital Controls δημιούργησαν ένα μούδιασμα 3 εβδομάδων στην αγορά. Οι ανταγωνιστές του, μικροί ανεξάρτητοι εισαγωγείς βρέθηκαν σε μια αδυναμία να εξυπηρετήσουν την αγορά, ο W με τις «πλάτες» της εταιρίας προσπέρασε τα Controls, κέρδισε 2-3 δουλείες και σημείωσε μια αξιοσημείωτη άνοδο. Όμως ο W ήταν σκυθρωπός. Ο βασικός ανταγωνιστής του, o παλιός συμφοιτητής του G, ένας ανεξάρτητος εισαγωγέας, χάνοντας λόγω Controls βασικούς πελάτες, έκλεισε την εταιρία του. Ο G απευθύνθηκε στον W για να απασχοληθεί και ο W βρήκε ένα «άνοιγμα» και τον απασχολεί part time. Τα «αριστερά» capital control ευνόησαν μια ξένη εταιρία, έκλεισαν μια ελληνική και το ελληνικό κοινωνικό κεφάλαιο αλληλεγγύης μείωσε την ζημιά.

Βλέπεις στον πραγματικό κόσμο των αντιφατικών αλυσιδωτών αντιδράσεων, η εξέλιξη είναι λίγο πιο περίπλοκη από ότι φαντάζονται ιδιοτελή ανοϊκά όντα τύπου Mardas. Τα Capital control έδρασαν υπέρ των εισαγωγέων με «πλάτες», δηλαδή ή πολυεθνικές ή εισαγωγές που εγκαίρως έδρασαν ορθολογικά και συμμετείχαν στο νόμιμο Bank Run. H ίδια συνομοταξία των ιδιοτελών, αποδίδει στην πολιτική τους μια οριακή οικονομική σταθερότητα, ενώ όλοι ξέρουν πως αυτή οφείλεται ακριβώς στην ορθολογική έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους συμπονετικούς , και τις πρόνοιες που είχαν όλοι εν’ όψει μιας επερχόμενης ομάδας «σκιτζήδων»

Όμως ο W μου διηγήθηκε μια άλλη ενδιαφέρουσα ιστορία πραγματικών αντιφάσεων.

Το καλοκαίρι του 2012 τον προσεγγίζουν φίλοι για να του προτείνουν να δει ένα 35 χρονο μηχανικό που «ψάχνεται» γενικώς. Ο W συναντά τον «υποψήφιο» Υ και βρίσκει ένα ενδιαφέροντα τύπο με εμπειρίες στο θέατρο, τις ΜΚΟ, μια ενεργή παρουσία στο κόμμα της συμπονετικής αριστεράς αλλά αλλεργία στην βιομηχανία, το οκτάωρο κλπ. Ο W ενθαρρύνει τον Υ να παρατήσει τις αναζητήσεις προς τον συμβατικό κόσμο και να αξιοποιήσει την παρουσία του στον κομματικό μηχανισμό. Το φθινόπωρο του 15 ο W βρίσκει τον, αλλεργικό στην βιομηχανία Υ, επικεφαλής του σημαντικότερου φορέα βιομηχανικής πολιτικής στην Ελλάδα. Η παρότρυνση του 2012 ήταν διπλά επιτυχής και ανατριχιαστικά παράδρομη. Ο Υ που ψαχνόταν γενικώς, βρίσκεται στην βιομηχανία σε μια σημαντική θέση, πηγαίνοντας από την οδό που οδηγούσε εκτός βιομηχανίας! Το ενδιαφέρον είναι πως όλες οι ενδείξεις πως ο Υ δεν τα πάει καθόλου άσχημα. Ο Υ είναι το κλασσικό παράδειγμα μιας νέας φάσης της κοινωνικής κινητικότητας που βλέπουμε στην Ελλάδα σε διάφορα κύματα. Με δεδομένη την θεσμική καχεξία, την ασθμαίνουσα βιομηχανία, την μοριακή επιχειρηματικότητα η κινητικότητα έχει την μορφή «ο σκιτζής μαθαίνει στου κασίδη το κεφάλι». Η μεγάλη στιγμή του δόγματος του «σκιτζή» ήταν το '80 όπου η Πασοκική αλλαγή νομιμοποίησε την πρακτική «στου κασίδη» και παρήγαγε το ιδεολογικό και αισθητικό πολτό αριστεροφωνίας, καπατσοσύνης, δηλαδή μια κοινωνική κινητικότητα χωρίς θεσμούς και αξίες. Με την έννοια αυτή η κριτική προς τους συμπονετικούς είναι υποβολιμαία: είναι τόσο ερασιτέχνες όσο οι Πασόκοι του 80, οι Καραμανλικοί του 2004 κλπ κλπ. Με μια έννοια οι «συμπονετικοί» δεν είναι παρά μια έξαρση ενός γνωστού φαινομένου, δεν είναι τίποτα το ριζικά διαφορετικό.

Αυτές οι διαγώνιες διαδρομές στο πραγματικό πυρήνα της κοινωνίας και οικονομίας, οι αποστάσεις ονομαστικών προθέσεων και αποτελεσμάτων, εκφωνήσεων και επιτελέσεων, γίνονται όλο και πιο πολύπλοκες μέσα στην κρίση. Αυτή η «πολτοποίηση» (πηγή) αναδεικνύεται και ως πρόβλημα εννοιών. Η αριστεροφωνία ονομάζεται αριστερά, η φιλευλευθεροφλυαρία ονομάζεται ΝΔ, ο εκπεσών κοινωνικός κρατισμός σηματοδοτείται ως Πασοκ κλπ. Πίσω από τα ονόματα της πολιτικής ταξινόμησης υπαρκτά κοινωνικά ρεύματα ασκούν πιέσεις, εξασφαλίζουν προσόδους, υφίστανται πολιτικές, αλλά ανιχνεύουμε με δυσκολία τις συντεταγμένες τους.

Η «συμπονετική» διακυβέρνηση μπορεί και παραμένει ισχυρή ακριβώς γιατί απέναντι της ευρίσκονται πολιτικές δυνάμεις που έχουν αναδεύσει τον «πολτό» πριν από αυτή. Μάλιστα η ανάδευση παρήγαγε μια σχεδόν αλησμόνητη δυσοσμία. Ο έλεγχος των «συμπονετικών» ως ασυνεπών, λαϊκιστών, πέφτει στο κενό καθώς πριν από αυτούς η ασυνέπεια, ο λαϊκισμός ήταν ο κύριος τρόπος διατήρησης των ισορροπιών εντός του «πολτού». Σε μια κουρασμένη κοινωνία η επίκληση του επίδικου της ασυνέπειας έχει αξία όση η επίκληση των κανόνων της πάλης σε αγώνα του Αμερικανικού WWE .

Καθώς η συγκυρία ξεδιπλώνεται με βάση την αξιολόγηση, τις χρηματορροές η πιθανότητα μιας διακοπής της τρέχουσας διαχείρισης φαίνεται πολύ μικρή. Η συμπονετική διαχείριση εξασφαλίζει όλες τις δύσκολες πρόνοιες των μνημονίων (μειώσεις, ιδιωτικοποιήσεις, κλπ) με την μέγιστη ανοχή. Οι δανειστές έχουν βρει την ησυχία τους. Ταυτόχρονα ένα νέο κύμα μαθητευομένων στον «κασίδη» δεν φαίνεται να είναι τόσο τρομακτικό όσο οι προηγούμενοι μαθητευόμενοι δείχνουν. Μια ισορροπία βάλτου ή πολτού αναδεικνύεται ως κοινωνική ησυχία.

Την νέα «ησυχία» μπορούν να διαταράξουν δυνάμεις από τα έγκατα του βάλτου: η ακροδεξιά λανθάνουσα δυναμική του «αντιπροσφυγικού μίσους», μια αριστερόφωνη επανάληψη ως αντιγραφή του ρεύματος Συριζανέλ 10-14, ή ένα φιλελευθερόφωνο ριζικό αίτημα μικρής φορολογίας ή τέλος πάντων ο αναπάντεχος συγχρονισμός.

Το αίτημα της μικρής φορολογίας έχει την ιστορική κατοχύρωση της ΝΔ, ένα εύκολο copypaste φιλελευθερισμό και την πραγματική δυσανεξία ρευμάτων της υπαρκτής οικονομίας. Ωστόσο η θεμελιακή έλλειψη θεσμών, οικονομικών δομών εξωστρέφειας, δεν μπορούν να ευνοήσουν την άρθρωση του αιτήματος των μικρών φόρων ως αίτημα ριζικό. Η συμπεριφορά μερίδας του ΣΕΒ η οποία, όντας μεγαλομέτοχος της Πειραιώς, συναίνεσε στην αύξηση των εργοδοτικών εισφορών για να εισπράξει πολλαπλάσια από την αναμενόμενη εκτίναξη της μετοχής δείχνουν το πραγματικό βραχυκύκλωμα που ενυπάρχει σε ένα υποτιθέμενο «φιλελεύθερο» πόλο.

Αν ο ψευδοφιλελευθερισμός της ΝΔ δεν ισχυροποιηθεί, με την συντριβή που επέφερε στον ευρύτερο αριστερόφωνο σχηματισμό ο κυνισμός των συμπονετικών, τότε η ριζική αμφισβήτηση αναδύεται όλο και πιο διαυγής από τις εδραιωμένες δυνάμεις του μίσους. 

Αν πιστέψουμε τον Καλύβα η «Ελλάδα» ποτέ δεν πεθαίνει (πηγή). Σωστά, μπορεί όμως να παραμείνει άρρωστη για καιρό.

http://hypothesis61.blogspot.gr/2016/04/w.html

Ο ναρκισσισμός της ήττας

Ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο, που αξίζει να μελετηθεί και να προβληματίσει, παρά τις κάποιες διαφορετικές προσεγγίσεις, τις οποίες μπορεί να έχουμε σε ορισμένα σημεία του.

ΔΕΕ

Ο ναρκισσισμός της ήττας

Σταμάτης Κυρζόπουλος

Είμαστε μια κοινωνία γαλουχημένη με τον μύθο των «ενδόξων» ηττών και όχι με τον πραγματισμό των προσεκτικά σχεδιασμένων νικών. Θαυμάζουμε τον ηρωισμό του αδιεξόδου και όχι τη μεθοδικότητα αναζήτησης διεξόδου. Εξυψώνουμε την αποκοτιά της βουλησιαρχίας που αγνοεί τους συσχετισμούς δυνάμεων και ηττάται και ελεεινολογούμε την προσεκτική και επίπονη προετοιμασία, τη συνεργασία, τις συμμαχίες που απαιτούνται για μια νικηφόρα στρατηγική. Σνομπάρουμε τον αργό, προσγειωμένο, σταθερό βηματισμό της πραγματικής προόδου και γοητευόμαστε -θανάσιμα- από το μεταφυσικό «μεγαλείο» των αλμάτων στο κενό.

Σκεφθείτε το λίγο: εάν ερωτηθούν συμπολίτες μας για τους περσικούς πολέμους π.χ., η πλειοψηφία όσων βρουν κάτι να πουν, θα σταθούν στον ηρωισμό και την αυταπάρνηση του Λεωνίδα και των τριακοσίων του (αγνοώντας παρεμπιπτόντως συστηματικά τους επτακόσιους Θεσπιείς) και τη διαχρονική εμβληματικότητα του «Μολών Λαβέ». Ελάχιστοι θα εστιάσουν στην στρατηγική ιδιοφυία του -εν πολλοίς αγνώστου- Μιλτιάδη και την ιστορικών διαστάσεων για όλο το δυτικό πολιτισμό σημασία της νίκης στον Μαραθώνα. Aκόμη κι αν σταθούμε στην κοσμοϊστορική αυτή νίκη, περισσότερο εστιάζουμε στην υπερπροσπάθεια του αναγγέλοντος την νίκη Φειδιππίδη και λιγότερο στον άψογο σχεδιασμό και την υποδειγματική εκτέλεση του σχηματισμού μάχης που ενεπνεύσθη και επέβαλε ο Μιλτιάδης. 

Από την υπερχιλιετή διαδρομή της ελληνόφωνης πολυεθνικής αυτοκρατορίας του Βυζαντίου ελάχιστα πολιτισμικά, στρατιωτικά, επιστημονικά, πνευματικά επιτεύγματα κατανοούμε και ενθυμούμαστε (σε μια μακρά περίοδο μάλιστα που όλη η Ευρώπη ήταν βυθισμένη στο έρεβος του μεσαίωνα) και στεκόμαστε συνήθως σε μύθους περί «μαρμαρωμένων» βασιλιάδων, στις «κερκόπορτες» και τους προδότες, στην παρακμή και τον φατριασμό. 

Από την περίοδο της ελληνικής επανάστασης και της σύστασης του νεοελληνικού κράτους μεγαλύτερη έμφαση δίδεται σε εκρήξεις προσωπικού ή συλλογικού ηρωισμού (χορός του Ζαλόγγου, Αθ. Διάκος, έξοδος Μεσολογγίου) και λιγότερο στη στρατηγική αντίληψη του Θ. Κολοκοτρώνη, τη διπλωματική δραστηριότητα του Αλ. Μαυροκορδάτου, το ακαταπόνητα οργανωτικό-εκσυγχρονιστικό πνεύμα του Ι.Καποδίστρια. Η προσέγγισή μας στην εποχή εκείνη βρίθει επικολυρικών περιγραφών και προσπερνά επιδερμικά τις συνέπειες των διχαστικών και εμφυλιοπολεμικών διαμαχών, την απόλυτα καθοριστική συμβολή των μεγάλων δυνάμεων και της ναυμαχίας του Ναυαρίνου στη γένεση του ελληνικού έθνους-κράτους, τις μακροχρόνιες συνέπειες της επικράτησης της νοοτροπίας του «κοτζαμπασισμού» με τη δολοφονική εξόντωση του Καποδίστρια. 

Πιο πρόσφατα, ακόμη και ο Ελ. Βενιζέλος περισσότερο εκ-τιμάται ενδεχομένως, γιατί συγκρούσθηκε με το παλάτι, και λιγότερο, γιατί με τις -κατά κανόνα ορθές- στρατηγικές του επιλογές σχεδόν διπλασίασε την επικράτεια του ελληνικού κράτους, ενώ αγνοούνται -πλήρως σχεδόν- οι παρεμβάσεις του για τον θεσμικό και οικονομικό εκσυγχρονισμό της χώρας. Τη διαμόρφωση του ιδιόμορφα «ηρωικά ηττοπαθούς» συλλογικού μας υποσυνείδητου ήρθε να ολοκληρώσει ο εαμογενής λυρισμός της ηττηθείσας στον -προκληθέντα από αυτήν- εμφύλιο αριστεράς, που βοηθούσης και της διχαστικής εκδικητικότητας της μετεμφυλιακής εθνικοφροσύνης εμπέδωσε μια πνευματική και συναισθηματική επικράτηση της υποτιθέμενης ηθικής υπεροχής των ηττημένων.

Αντιλαμβάνομαι ότι μέσα στον καταιγισμό των εξελίξεων που αφορούν την υποτιθέμενη «διαπραγμάτευση», την αξιολόγηση, την επερχόμενη πρωτοφανή φορολογική εξόντωση των -εναπομεινάντων και εναπομεινασών- οικονομικά ενεργών πολιτών και επιχειρήσεων και το πλήρες αδιέξοδο στη διαχείριση του προσφυγικού-μεταναστευτικού -με τους κινδύνους ευρύτερης γεωστρατηγικής αποσταθεροποίησης που αυτό εγκυμονεί-, οι αναφορές του παρόντος σημειώματος ενδέχεται να φαντάζουν στον αγωνιώντα για το παρόν και το μέλλον του αναγνώστη, ως ανούσιες παρωνυχίδες. Ισχυρίζομαι ότι δεν είναι. Δεν είναι άσχετος με αυτό που -μας- συμβαίνει ο τρόπος που διαμορφώνουμε ως πολίτες, ως κοινωνία, ως έθνος την εικόνα του εαυτού μας, την αντίληψη μας για τη θέση μας στον κόσμο, την ελλειπή ή στρεβλή αυτογνωσία μας. 

Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι άσχετο με τα κριτήρια που διαμορφώνουν τις επιλογές μας, με την ευκολία με την οποία εκτρεπόμαστε στην συνωμοσιολογία, υιοθετούμε απλουστευτικά στερεότυπα, παιδαριωδώς αυτο-θυματοποιούμαστε και προσπαθούμε να φωτίσουμε τις αλλεπάλληλες αποτυχίες μας με το ανύπαρκτο φωτοστέφανο μιας φαντασιακής ηθικής υπεροχής. Κάπως έτσι αναθέτουμε σε εξοφθάλμως ψυχοπνευματικά απαράσκευους ανθρώπους να διαχειρισθούν τις τύχες των παιδιών μας, σε ολοφάνερα ψυχοπαθολογικά ναρκισσιστές να «διαπραγματευθούν» με τα πουκάμισα έξω, σε δευτεροκλασσάτους εμποράκους της «εθνικής μας ιδιαιτερότητας» να διεγείρουν τα δήθεν εθνο-απελευθερωτικά αντανακλαστικά μας. Κάπως έτσι, βαφτίζουμε τις ταπεινώσεις «αξιοπρέπεια», την απομόνωση «υπερηφάνεια», τον σκοταδισμό «πρόοδο». Κάπως έτσι, εν τέλει, μετατρέπουμε έναν τόπο που γέννησε ιδέες και αξίες οικουμενικής εμβέλειας σε μεταμοντέρνα εγωπαθώς αυτο-οικτιρώμενη Σπιναλόγκα.

Προσπάθησα πολύ να κλείσω αυτό το σημείωμα με μια νότα αισιοδοξίας. Προ 2-3 εβδομάδων παρακολούθησα μια ενημερωτική εκδήλωση στο σχολείο της κόρης μου για τις σπουδές στο εξωτερικό, διοργανωμένη από τον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων. Πρωταγωνιστές της εκδήλωσης ήταν -είτε ως φυσική παρουσία, είτε μέσω διαδικτυακών βιντεοκλήσεων- νεαροί απόφοιτοι του σχολείου που σπουδάζουν -και αρκετοί ταυτόχρονα δουλεύουν για να συντηρούνται- στο εξωτερικό. Είδα και άκουσα παιδιά προσγειωμένα, στοχοπροσηλωμένα, αποφασιστικά, κεφάτα, με πίστη στις δυνάμεις τους, λόγο λιτό και μεστό, χιούμορ και χαμόγελο. Τα παιδιά αυτά, που η εφηβεία τους συνέπεσε με την έναρξη της οικονομικής κρίσης και συχνά δραματικές αλλαγές στις -οικονομικές τουλάχιστον-ορίζουσες του οικογενειακού τους βίου, με εντυπωσίασαν με τον νουνεχή δυναμισμό με τον οποίο αντιμετωπίζουν το μέλλον τους. Το βλέπουν σαν ένα δρόμο ανηφορικό που απαιτεί διαρκή προσπάθεια, σθένος αλλά και ευελιξία και διάθεση πειραματισμού.

- «Προσπαθώ πολύ, αλλά αν δεν μου βγει, γιατί είναι ιδιαίτερα δύσκολη η σχολή μου και δεν επιτρέπει πολλά στραβοπατήματα, δεν θα το βάλω κάτω, η πορεία δεν σταματά, απλά αλλάζεις δρόμο», είπε χαρακτηριστικά ένας γελαστός φοιτητής Βιολογίας.

Έφυγα από κει με αρκετά αναπτερωμένο το ηθικό, αν και συνειδητοποίησα, ότι τα παιδιά αυτής της γενιάς δεν φεύγουν για σπουδές στο εξωτερικό μόνο για την ποιότητα των σπουδών και των πανεπιστημίων, ούτε μόνο για να χτίσουν ένα πλουσιότερο βιογραφικό, όπως συνέβαινε παλαιότερα.

Δυστυχώς φεύγουν -κυρίως- ....για να αποδράσουν.

Αν θέλουμε να έχουμε οποιαδήποτε ελπίδα ανάκαμψης, πρέπει να κάνουμε το παν για να μπορέσουν οι νέες και οι νέοι να δημιουργήσουν στον τόπο τους και να αλλάξουν την αυτάρεσκα ηττοπαθή του μοίρα.

Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία.

http://sxoliopoliti.blogspot.gr/2016/04/blog-post_10.html

«Μακεδονία» τα Σκόπια για τους μισούς ΣΥΡΙΖΑίους

Υποκρισία με ονοματεπώνυμο - «Μακεδονία» τα Σκόπια 

για τους μισούς ΣΥΡΙΖΑίους

Όλα τα ονόματα!

Παναγιώτης Σαββίδης

protothema

Το άρθρο - διακήρυξη που δημοσιεύθηκε λίγο πριν την κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, τον Απρίλιο του 2008, στην οποία η Ελλάδα έθεσε βέτο στην είδοσο των Σκοπίων στην Συμμαχία - Ποιοι σημερινοί υπουργοί και στελέχη το υπέγραφαν

«Ο κόσμος το ’χει τούμπανο και ο ΣΥΡΙΖΑ κρυφό καμάρι».

Η παραφθορά της λαϊκής ρήσης ταιριάζει απόλυτα με την προσπάθεια κυβερνητικών αξιωματούχων να υποβαθμίσουν προκλητικές θέσεις γνωστών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι όχι μόνο αποκαλούν τα Σκόπια «Μακεδονία», αλλά ζητούν προκλητικά να αναγνωρίσει η Ελλάδα τους γείτονες με τη συνταγματική τους ονομασία.

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μάκης Μπαλαούρας δεν είναι ο πρώτος, ούτε ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών, αρμόδιος για θέματα Μεταναστευτικής Πολιτικής, Γιάννης Μουζάλας, ο μοναδικός που ονόμασε τα Σκόπια «Μακεδονία», έστω και κατά λάθος. Ο πρωθυπουργός «κατανοεί και συμμερίζεται την ευαισθησία των Ανεξάρτητων Ελλήνων και του ελληνικού λαού για το ονοματολογικό ζήτημα με την ΠΓΔΜ», αλλά δυστυχώς αυτή είναι κυρίαρχη τάση εντός ΣΥΡΙΖΑ και η ιστορία πάει πολύ πίσω. 

Συγκεκριμένα πριν από την κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας, αρχές Απριλίου του 2008, όπου η Ελλάδα αρνήθηκε να συναινέσει στην ένταξη των Σκοπίων στη Συμμαχία ακόμη και με την προσωρινή ονομασία ΠΓΔΜ, διακόσια και πλέον στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τάχθηκαν προκλητικά κατά της εθνικής γραμμής, ζητώντας ευθέως από την Αθήνα να αναγνωρίσει τη γειτονική χώρα με τη συνταγματική της ονομασία, δηλαδή ως «Μακεδονία». 

Επιχειρώντας να ικανοποιήσει τις εθνομηδενιστικές τους εμμονές, κόντρα στο κοινό αίσθημα και τις ευαισθησίες της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων, η εφημερίδα «Αυγή» δημοσίευσε στις 13/3/2008 άρθρο-διακήρυξη με τίτλο «Οχι στον εθνικισμό και στις συναινέσεις που τον συντηρούν», την οποία υπέγραφαν γνωστά στελέχη του κόμματος, αλλά και της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

«Οι υπογράφουσες και υπογράφοντες υπενθυμίζουμε τα αυτονόητα: δεν υπάρχει κανένα “εθνικό συμφέρον” που να διακυβεύεται αν δοθεί η δυνατότητα στη γειτονική χώρα να διατηρήσει τη συνταγματική της ονομασία», ανέφερε μεταξύ άλλων το προκλητικό άρθρο-διακήρυξη στο κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, όπου κατηγορούνταν για «εθνικισμό» όσοι υπερασπίζονταν στην Ελλάδα τις πάγιες θέσεις για το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων, παραβλέποντας προκλητικά την ίδια ώρα τον εντεινόμενο εθνικισμό και τις αλυτρωτικές ενέργειες της κυβέρνησης Γκρουέφσκι.

Να σημειωθεί ότι λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 4/2/2008, ο κ. Νίκολα Γκρουέφσκι είχε καταθέσει στεφάνι στον τάφο του κομιτατζή Γκότσε Ντέλτσεφ στα Σκόπια -που αν και Βούλγαρος οι Σκοπιανοί τον θεωρούν εθνικό τους ήρωα- μπροστά  από έναν  τεράστιο χάρτη-λάβαρο της «Ενιαίας Μεγάλης Μακεδονίας». 

Για εκείνη την προκλητική ενέργεια, η οποία στη συνέχεια αποτέλεσε έναν από τους βασικούς λόγους για τη στάση της κυβέρνησης Καραμανλή στο Βουκουρέστι, τα τότε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν έδειξαν να ενοχλούνται ιδιαίτερα. Πολλά μάλιστα από αυτά τα στελέχη του τότε ΣΥΡΙΖΑ του 5% (2007) που υπέγραφαν το άρθρο-διακήρυξη στην «Αυγή», σήμερα είναι υπουργοί και βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, όπως  ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος, οι βουλευτές Τασία Χριστοδουλοπούλου, Κώστας Γαβρόγλου, Χριστόφορος Παπαδόπουλος και Ελένη Σταματάκη.

Υπουργοί, βουλευτές, ευρωβουλευτές 

και… παρατρεχάμενοι

Επίσης πρόσωπα τα οποία σήμερα έχουν διοριστεί σε διάφορες θέσεις στον κρατικό μηχανισμό με μοναδικό προσόν την κομματική τους ταυτότητα ή την... αρθρογραφία τους στην «Αυγή», όπως οι κύριοι Κώστας Αθανασίου (γ.γ. Βουλής), Νίκος Καρανίκας (σύμβουλος Στρατηγικού Σχεδιασμού του πρωθυπουργού), οι κυρίες Κατερίνα Αντωνίου (πρόεδρος ΕΟΦ), Ξανθούλα Καρανίκα (σύμβουλος ΟΛΘ), οι κύριοι Φώτης Παλαμιώτης (ειδικός συνεργάτης στο υπουργείο Εσωτερικών), Σταύρος Παπαγιαννόπουλος (Πολιτικό Γραφείο αναπλ. υπουργού Οικονομικών Τρύφωνα Αλεξιάδη), Αλέξης Πουλιάσης (Πολιτικό Γραφείο υπουργού Οικονομικών), Χρήστος Σίμος (Γραφείο Τύπου ΣΥΡΙΖΑ), Αγγελος Τσέκερης (διευθυντής Γραφείου Τύπου πρωθυπουργού), η κυρία Ζωή Χαλιδιά (επικοινωνιολόγος πρωθυπουργού). Τη φιλοσκοπιανή διακήρυξη υπέγραφαν επίσης και πολλά -πρώην πλέον- στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο κ. Γιάννης Μηλιός που έως τον Μάρτιο του 2015 ήταν επικεφαλής του οικονομικού τμήματος του κόμματος. Να σημειωθεί ότι το επίμαχο άρθρο-διακήρυξη «κατέβηκε» προεκλογικά από την ιστοσελίδα της «Αυγής».

Η λίστα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που είτε αποκαλούν εκ παραδρομής είτε ευθαρσώς τα Σκόπια «Μακεδονία» έχει συνέχεια. Σε πρόσφατη συνέντευξή του στην εφημερίδα «Πράβδα» της Μπρατισλάβα ο αναπληρωτής υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Νίκος Ξυδάκης αποκάλεσε δύο φορές τα Σκόπια «Μακεδονία», προκειμένου να περιγράψει την κατάσταση που επικρατεί στα ελληνοσκοπιανά σύνορα λόγω του προσφυγικού ζητήματος.

Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιος Κούλογλου δήλωσε σε ιστοσελίδα των Σκοπίων: «Σας αποκαλώ “Μακεδονία”, όπως ο υπόλοιπος κόσμος». Στο ίδιο μήκος κύματος και το μέλος της Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Μπουρνούς, που στα δημόσια άρθρα του στο Διαδίκτυο αποκαλεί τα Σκόπια «Μακεδονία». Προκλητικός στα social media και ο μέχρι πρότινος συνεργάτης του πρωθυπουργού δημοσιογράφος Ματθαίος Τσιμιτάκης που έγραψε στον λογαριασμό του στο Twitter: «Ποια πρώην; Ολοι Μακεδονία λένε, πλην εθνικιστών που πέτυχαν να συμβεί», για να το διαγράψει και στη συνέχεια να παραιτηθεί λόγω των αντιδράσεων που προκλήθηκαν.Εως πρόσφατα ορισμένες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ -κάποιες αποχώρησαν από το κόμμα μετά τη φιλομνημονιακή στροφή του περασμένου καλοκαιριού- αποτελούσαν μόνιμο υποστηρικτή των Σκοπίων. Πρόκειται για τις:

■ ΑΚΟΑ (Ανανεωτική Κομμουνιστική και Οικολογική Αριστερά). Το 2008 το επίσημο όργανό της -η εφημερίδα «Εποχή»- δημοσιεύει άρθρο για διαδήλωση αντεθνικιστικών και αντιμιλιταρικών κινημάτων στα Σκόπια, από Ελλάδα και... «Μακεδονία», στην οποία θα συμμετάσχει και η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ.

■ ΔΕΑ (Διεθνιστική Εργατική Αριστερά), με την πρώην βουλευτή Ιωάννα Γαϊτάνη να αποκαλεί ευθαρσώς τα Σκόπια «Μακεδονία» και να υποστηρίζει ότι πίσω από το θέμα της ονομασίας βρίσκονται  συμφέροντα Ελλήνων καπιταλιστών.

■ ΡΟΖΑ. Εχει ζητήσει μέσα στα κομματικά όργανα  του  ΣΥΡΙΖΑ να υποστηρίξει «το αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε λαού (και επομένως και των εθνικά «Μακεδόνων») στον εθνικό αυτοπροσδιορισμό».

■  Οικοσοσιαλιστές Ελλαδος. Ως «Οικολογική Παρέμβαση» το 2008 κατηγορούσε την κυβέρνηση Καραμανλή ότι «ξεκίνησε εθνικιστική επίθεση εναντίον του γειτονικού κράτους της Δημοκρατίας της “Μακεδονίας”».

Επίσης στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ  συνεργάστηκε με τους Οικολόγους, τοποθετώντας υποψήφιο στην Α’ Θεσσαλονίκης τον κ. Μιχάλη Τρεμόπουλο, ο οποίος έχει υποστηρίξει επανειλημμένως ότι τα Σκόπια πρέπει να αναγνωριστούν ως «Μακεδονία» χωρίς κανέναν προσδιορισμό...

Εκδήλωση και στην Αθήνα πραγματοποίησαν όσοι θεωρούν ότι πρέπει τα Σκόπια να ονομάζονται «Μακεδονία»

Πορεία της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ στα Σκόπια το 2008

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της διακήρυξης και δείτε όλες τις υπογραφές

Η επικείμενη ένταξη της Δημοκρατίας της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ, χάριν της οποίας επισπεύδονται οι διαπραγματεύσεις για το όνομα της γειτονικής χώρας, σε συνδυασμό με την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου, θα μπορούσαν να αποτελέσουν αφορμή για μια νηφάλια αποτίμηση της -επίσημης και ανεπίσημης- ελληνικής εξωτερικής πολιτικής της προηγούμενης δεκαετίας: των εθνικώς αδιάλλακτων συλλαλητηρίων, των σχεδίων του Α. Σαμαρά για "σύνορα με τη Σερβία", του εμπάργκο στην ΠΓΔΜ επί Α. Παπανδρέου, της ταύτισης με το σερβικό μεγαλοϊδεατισμό του Μιλόσεβιτς, της συμμετοχής της χώρας μας στους νατοϊκούς βομβαρδισμούς του '99, με την έγκριση και των δύο μεγάλων κομμάτων-, αλλά και της δραστηριότητας του ελληνικού κεφαλαίου στις χώρες των Βαλκανίων, σ' ένα "ευνοϊκό" προς λεηλασία έδαφος που, όπως φαίνεται, δημιούργησε η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. 
Παρά το γεγονός, ωστόσο, ότι ο ελληνικός εθνικισμός έχει υποστεί σοβαρά πλήγματα τα τελευταία χρόνια, η δημόσια συζήτηση περί τα Βαλκάνια ακόμα κινείται μεταξύ αντιαλβανισμού και σκοπιανοφαγίας από τη μια και ενός αντιαμερικανισμού από την άλλη, που περιγράφει αλλά δεν εξηγεί σχεδόν τίποτα. Είναι σ' αυτό το πλαίσιο που η γνωστή τρόικα Άνθιμου - Καρατζαφέρη - Ψωμιάδη, με τη συνδρομή μερίδας των ΜΜΕ που επί χρόνια "εκπαιδεύουν" την ελληνική κοινωνία στο σωβινισμό, μπορούν ακόμη να παίρνουν "εθνοσωτήριες πρωτοβουλίες" απολύτως νομιμοποιημένες για μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Το γεγονός πως πολύ συχνά πρόκειται για κοινές σαχλαμάρες δεν τις κάνει λιγότερο επικίνδυνες. Το αντίθετο, μάλιστα. 
Οι υπογράφουσες και υπογράφοντες υπενθυμίζουμε τα αυτονόητα: δεν υπάρχει κανένα "εθνικό συμφέρον" που να διακυβεύεται αν δοθεί η δυνατότητα στη γειτονική χώρα να διατηρήσει τη συνταγματική της ονομασία και δεν υπάρχει καμιά "αλβανική απειλή" που δήθεν συνδέεται με την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου -πόσο μάλλον που αυτή η τελευταία είναι προϊόν ενός πολέμου που φέρει και την ελληνική υπογραφή. Η απειλή για την ειρήνη και την πολυεθνική συμβίωση είναι, στην πραγματικότητα, η φονική μηχανή που λέγεται ΝΑΤΟ - αυτής που στηρίζει και η χώρα μας εδώ και δεκαετίες. Προϋπόθεση για την άρση αυτή της απειλής, λοιπόν, είναι η διάλυση του ΝΑΤΟ~ με τη διατήρηση της εκατέρωθεν "εθνικής αδιαλλαξίας" και των διαιρέσεων, αυτό παραμένει ανέφικτο. Δεδομένου ότι μέχρι σήμερα ο εθνικισμός -όχι μόνο "των άλλων", αλλά και ο "δικός μας" - έχει "νομιμοποιήσει" πολέμους, έχει "ενθαρρύνει" εθνοκαθάρσεις και έχει δημιουργήσει κύματα μεταναστών και προσφύγων, δηλώνουμε ότι δε θα αφήσουμε τους κατά φαντασία μακεδονομάχους να δηλητηριάσουν την ελληνική κοινωνία με πολεμικές ιαχές και να υπονομεύσουν ακόμα περισσότερο την ειρήνη και την αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς των Βαλκανίων. 
Πρόδρομος Αβακουμίδης - Νέοι/ες ΑΚΟΑ, Θεόδωρος Αγγελίδης Π.Κ. ΣΥΝ Βύρωνα, Μάνος Αγγελίδης Π.Κ. ΕΜΠ Νεολαίας ΣΥΝ, Κώστας Αθανασίου Δίκτυο για τα Πολιτικά κ Κοινωνικά Δικαιώματα Αθήνας, Γιώργος Αλεξανδρίδης Π.Κ. Αιγάλεω - Περιστερίου Νεολ. ΣΥΝ, Σπύρος Αλεξανδρίδης, ΣΥΡΙΖΑ Αγ. Βαρβάρας, Κλεονίκη Αλεξοπούλο Π.Κ. Μεταπτυχιακών Νεολ. ΣΥΝ, Γιάννης Αλμπάνης Δίκτυο Αθήνας, Κώστας Ανδριτσόπουλος - Π.Κ. Χαλανδρίου ΣΥΝ, Κατερίνα Αντωνίου Πανεπιστημιακός, ΣΥΡΙΖΑ Ιωαννίνων, Βιβή Αντωνογιάννη - εκπαιδευτικός, Σπύρος Απέργης Τμ. Δικαιωμάτων ΣΥΝ, Γιώργος Αναδρανιστάκης Π.Κ. Δημοσιογράφων ΣΥΝ, Κώστας Αργαλιώτης- Δίκτυο. Αθήνας, Ανδρέας Αρναούτογλου Π.Κ. Νίκαιας ΣΥΝ, Βασίλης Αφεντούλης πολ. μηχανικός, Αλέξης Βάκης συνθέτης, Χρήστος Βαλλιάνος ΣΕ περιοδ. Θέσεις, Αβραάμ Βαμβακάς γραμ. Πόλης Θεσνίκης Νεολ. ΣΥΝ, Τερέζα Βεκιαρέλλη μεταφράστρια, Θεοδώρα Βελώνα - Π.Κ. Α' ΦΜΣ Νεολ. ΣΥΝ, Κώστας Βέττας Π.Κ. Δικαιωμάτων ΣΥΝ Θεσ/νίκης, Ιωάννα Βίτσου ιδιωτική υπάλληλος, Μίτση Βρασιβανοπούλου Π.Κ. ΣΥΝ Κυψέλης, Παναγιώτης Βωβός Δίκτυο Αθήνας, Σίσυ Βωβού ΑΚΟΑ, Άκης Γαβριηλίδης μεταφραστής, Κώστας Γαβρόγλου πανεπιστημιακός, Αλέκος Γαϊτάνος Νομ. Χίου ΣΥΝ, Νίκος Γεννημάκης γιατρός (Σουηδία), Γιώργος Γιαννακόπουλος Νεολ. ΣΥΝ, Αρίστος Γιαννόπουλος δημοσιογράφος, Νίκος Γιαννόπουλος Νέοι/ες ΑΚΟΑ, Νίκος Γιαννόπουλος Δίκτυο Αθήνας, Χριστίνα Γιαννούλη - Δίκτυο Αθήνας, Αλί Γιλμαγιάν Δίκτυο Αθήνας, Παναγιώτης Γιούλης - Δίκτυο Αθήνας, Δημήτρης Γκιβίσης ΑΚΟΑ, Νίκος Γκλαρνέτατζης Δίκτυο Θεσ/νίκης, Μαίρη Γουδέλη Δίκτυο Αθήνας, Δήμητρα Γούναρη μεταπτυχιακή φοιτήτρια ΕΚΠΑ, Διονύσης Γουσέτης πολιτικός μηχανικός, Γιάννης Γρηγοριάδης - Π.Κ. Δικαιωμάτων ΣΥΝ Θεσ/νίκης, Νικολέτα Δανιά Γρ. Β' Αθήνας Νεολ. ΣΥΝ, Γιώργος Δεδεγκίκας Δίκτυο Μεταναστών, Δημήτρης Δημούλης - καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, Σ.Ε. περιοδ. Θέσεις, Ιωάννα Δρόσου Νέοι/ες ΑΚΟΑ, Κώστας Ελευθερίου ανένταχτος, Μάριος Εμμανουηλίδης υπάλληλος ΙΚΑ, Αδάμος Ζαχαριάδης Δίκτυο Μεταναστών, Κώστας Ζυρίνης Π.Κ. Κουκάκιoυ ΣΥΝ, Έφη Θάνου γρ. Π.Κ. Πόλης Θεσ/νίκης Νεολ. ΣΥΝ, Σοφία Θεοδουλίδου Νομ. Ξάνθης ΣΥΝ, Νάσος Θεοδωρίδης Τμ. Δικαιωμάτων ΣΥΝ, Μαρία Θεοδωρίδου - Επ. πόλης Θεσνίκης ΣΥΝ, Γιάννης Ζαρκάδης πανεπιστημιακός, Στέφανος Ιωάννου Π.Κ. Πανεπιστημίου Πειραιά Νεολ. ΣΥΝ, Βασίλης Kαγιάς οικονομολόγος, Δημήτρης Καλαντζόπουλος Π.Κ. ΕΚΠΑ Νεολ. ΣΥΝ, Πέτρος Καλκανδής- ΚΠΕ ΣΥΝ, Μαρία Καλυβιώτου Π.Κ. Υπολοίπου ΕΚΠΑ Νεολ. ΣΥΝ, Πέτρος Καούνης Π.Κ. Πετραλώνων-Θησείου Νεολ. ΣΥΝ, Νέλλη Καμπούρη, Αθηνά Καραγιαννίδη ΣΥΝ Δράμας, Θόδωρος Καραγιαννίδης Π.Κ. Δικαιωμάτων ΣΥΝ Θεσ/νίκης, Χρήστος Καραγιαννίδης ΣΥΝ Δράμας, Μαριαλένα Καραμπάτσου Γρ. Σπουδάζουσας Νεολαίας ΣΥΝ, Νίκος Καρανίκας Π.Κ. Κεντρου Θεσνίκης ΣΥΝ, Ξανθούλα Καρανίκα Π.Κ. Δικαιωμάτων ΣΥΝ Θεσ/νίκης, Γιώργος Καρατσιουμπάνης - ΚΣ Νεολ. ΣΥΝ, Μιχάλης Καστρινάκης Νομ. Βόλου ΣΥΝ, Ντία Κεραμειδά- Π.Κ. Δικαιωμάτων Θεσ/νίκης ΣΥΝ, Δημήτρης Κλαυδιανός - Νέοι/ες ΑΚΟΑ, Αντώνης Κοσμίδης Νομ. ΣΥΝ Ξάνθης, Λουκία Κοτρωνάκη Δίκτυο Αθήνας., Αφροδίτη Κουκουτσάκη πανεπιστημιακός Πάντειο, Γιάννα Κούρτοβικ Δίκτυο Αθήνας, Μάγδα Κουσιάντζα ΚΠΕ ΣΥΝ, Αλέκα Κρασοπούλου ΠΚ. Δικαιωμάτων ΣΥΝ Θεσ/νίκης, Λίνα Κυργιαφίνη Δίκτυο Θεσ/νίκης, Θάνος Κυριακόπουλος Π.Κ. Ζωγράφου Νεολ. ΣΥΝ, Χάρης Κωνσταντάτος ΚΠΕ ΣΥΝ, Δημήτρης Λαβατσής Νομ. Χίου ΣΥΝ, Χρήστος Λάσκος ΚΠΕ ΣΥΝ, Άρια Λελάκη Δίκτυο Αθήνας, Δημήτρης Λεοντίου ΤΕΙ Χαλκίδας, Ζωή Λιανού - φοιτήτρια Παντείου, Ελισάβετ Λούντου Δίκτυο Αθήνας , Άννα Μάγκλαρη Π.Κ. Βύρωνα-Καισαριανής Νεολ. ΣΥΝ, Μακρόπουλος Κώστας, γραμματέας Π.Κ. Βύρωνα του ΣΥΝ,  Γιώργος Μανώλης Π.Κ. Φιλοσοφικής Νεολ. ΣΥΝ, Μυρτώ Μάλλη-Πολλάκη Πρωτοβουλία Πολιτών Βύρωνα για τη Διάσωση του Υμηττού, Ντιάνα Μάνεση Π.Κ. Μεταπτυχιακών Νεολ. ΣΥΝ, Γιώργος Μανιάτης Δίκτυο Μεταναστών, Αλεξάνδρα Μαντζούτσου ΣΥΡΙΖΑ Ιωαννίνων, Νανά Μανωλιδάκη ΣΥΝ, Ειρήνη Μαρκίδη φοιτήτρια Ψυχολογίας, Εύη Μαχαίρα Π.Κ. Υμηττού ΣΥΝ, Σταυρούλα Μελά "Λιμάνι της Αγωνίας" Πειραιάς, Πέτρος Μετάφας ανένταχτος, Γιάννης Μηλιός Ανεξάρτητος, Γραμματεία ΣΥΡΙΖΑ, Ζινάρ Μιράν Δίκτυο Αθήνας, Βίλη Μιχελάκου Δίκτυο Αθήνας, Κλεάνθης Μοιρασγενίτης ΑΚΟΑ Θεσ/νίκης, Στράτος Μόρφης Π.Κ. Αγ. Δημητρίου ΣΥΝ, Νίκος Μορφονιός δημοσιογράφος, Ελένη Μουγιάκου Δίκτυο Αθήνας, Όλγα Μπαλαούρα Νέοι/ες ΑΚΟΑ, Εύα Μπαμπαλώνα Π.Κ. Δικαιωμάτων ΣΥΝ Θεσ/νίκης, Μαρία-Άννα Μπαρσέφσκι Δίκτυο Αθήνας, Νίκος Μπελαβίλας Δημ. Σύμβουλος Πειραιά "Λιμάνι της Αγωνίας", Ισαβέλλα Μπερτράν περιοδικό Resistencias, Γιώργος Μπουρολιάς Δίκτυο Αθήνας, Μωυσής Μπουντουρίδης πανεπιστημιακός, Γιάννης Μπρούζος Π.Κ. Αλίμου Νεολ. ΣΥΝ, Χρήστος Νασιόπουλος ΣΕ του περιοδικού Θέσεις, Νίκος Νικήσιανης- Δίκτυο. Θεσ/νίκης, Γεωργία Ντούσια Δίκτυο Αθήνας, Ελένη Ξεφτέρη Δίκτυο. Θεσ/νίκης, Σταύρος Παναγιωτίδης ΚΣ Νεολ. ΣΥΝ, Φώτης Παλαμιώτης Π.Κ. Eξαρχείων, Επιτροπή Δικαιωμάτων Νεολ. ΣΥΝ, Βασίλης Πανάγου Δίκτυο Αθήνας, Φάνης Παπαγεωργίου Π.Κ. Β. Προαστίων Νεολ. ΣΥΝ, Σταύρος Παπαγιαννόπουλος Π.Κ. Αλίμου ΣΥΝ, Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος ΚΣ Νεολ. ΣΥΝ, Γιάννης Παπαδημητρίου ΣΥΡΙΖΑ Ιωαννίνων, Νίκος Παπαδογιάννης Νεολαία ΣΥΝ, Δημήτρης Παπαδόπουλος πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Κάρντιφ, Χριστόφορος Παπαδόπουλος ΚΠΕ ΣΥΝ, Μαρία Παπαδοπούλου Π. Επιτροπή ΣΥΝ Θεσ/νίκης, Χρήστος Παπαθανασίου Π.Κ. Αγ. Παρασκευής ΣΥΝ, Θανάσης Παπαζαφείρης Δίκτυο Αθήνας, Σωτήρης Παπαμιχαήλ ΣΥΡΙΖΑ Βύρωνα, Δημήτρης Παπανικολόπουλος Νεολαία ΣΥΝ, Εύη Πάτκου Π.Κ. Εκπαιδευτικών Θεσνίκης ΣΥΝ, Γεωργία Πετράκη Π.Κ. Αγ Δημητρίου ΣΥΝ, Αγγελική Πολάτου, Σταυρούλα Πουλημένη Π.Κ. Πόλης Θεσσαλονίκης Νεολ. ΣΥΝ, Aλέξης Πουλιάσης ιδιωτικός υπάλληλος, Ευαγγελία Προκοπίου διδάκτωρ Πολιτιστικής Ψυχολογίας, Νίκος Ραδικόπουλος ΚΣ Νεολ. ΣΥΝ, Επιτροπή Δικαιωμάτων, Βασίλης Ρόγγας Π.Κ. Πετρούπολης Νεολ. ΣΥΝ, Άχιμ Ρολχόιζερ Δίκτυο Αθήνας, Άλκης Ρήγος Ανεξάρτητος, Γραμματεία ΣΥΡΙΖΑ, Όλγα Σακαλή Π.Κ. Δικαιωμάτων ΣΥΝ Θεσ/νίκης, Νίκος Σαμανίδης Π. Επιτροπή Θεσνίκης ΣΥΝ, Μανώλης Σαρρής-Νομ. Πειραιά ΣΥΝ, Γιάννης Σδράνης ΣΥΡΙΖΑ Ιωαννίνων, Χρήστος Σίμος Νεολαία ΣΥΝ, Λίνα Σιπητάνου περιοδικό Resistencias, Παναγιώτης Σιώκος Π.Κ. Φιλοσοφικής Νεολ. ΣΥΝ, Σπύρος Σκαμνέλος ΣΥΡΙΖΑ Ιωαννίνων, Γιώργος Σκάνης- περιοδικό Resistencias, Μιχάλης Σκομβούλης (Παρίσι), Νεολαία ΣΥΝ, Ελένη Σταματάκη Γραμματεία ΑΚΟΑ, Πέτρος Σταύρου Π.Κ. Αγ. Παρασκευής ΣΥΝ, Σπύρος Σταύρου Νομ. Α. Αττικής ΣΥΝ, Δημήτρης Στεργιόπουλος Δίκτυο Αθήνας, Νίκος Στεφανή Μηχανικός, Γιώργος Στόγιας εκπαιδευτικός, Σταυρούλα Συράκου ΚΣ Νεολ. ΣΥΝ, Επιτροπή Δικαιωμάτων, Mιχάλης Σφυράκης Νομ. Χίου ΣΥΝ, Δημήτρης Σωτηρόπουλος, Δημήτρης Ταλαίπωρος Π.Κ. Παντείου Νεολ. ΣΥΝ, Τάκης Τσαντήλας ανένταχτος, Τζεμίλ Τζιγέρ Δίκτυο Αθήνας, Ευκλείδης Τσακαλώτος Π.Γ. ΣΥΝ, Θανάσης Τσακίρης ανένταχτος, Σοφία Τσαουσίδου ανένταχτη, Άγγελος Τσέκερης ΚΠΕ ΣΥΝ, Βασίλης Τσιάνος πανεπιστημιακός (Αμβούργο), Δημήτρης Τσιάρας Δίκτυο. Θεσ/νίκης, Γεωργία Τσιλικοπούλου Π.Κ. Πετρούπολης Νεολ. ΣΥΝ, Μαρία Τσίπη Π.Κ. Α' ΦΜΣ Νεολ. ΣΥΝ, Θέμη Τσολάκου ΚΣ Νεολαίας ΣΥΝ, Γιάννης Φελέκης ΟΚΔΕ Σπάρτακος, Ίλια Φόστερ Δίκτυο Μεταναστών, Γιώργος Φουρτούνης πανεπιστημιακός, Αντώνης Φράγγος ραδιοφ. παραγωγός "105,5 Στο κόκκινο", Διονύσης Φτεργιώτης Π. Επιτροπή ΣΥΝ Θεσ/νίκης, Κώστας Φώλιας Δίκτυο, Ζωή Χαλιδιά Δίκτυο Αθήνας Αλεξάνδρα Χαλκιά πανεπιστημιακός, Πάντειο, Έλμα Χαραλαμπίδου υποψήφια διδάκτωρ, Μάκης Χαρίσης Δίκτυο Αθήνας, Παύλος Χατζόπουλος ερευνητής, Χρυσάνθη Χειμώνα Π.Κ. Βύρωνα - Καισαριανής Νεολ. ΣΥΝ, Βαγγέλης Χερουβείμ Π.Κ. Δημοσιογράφων ΣΥΝ, Γιώργος Χονδρός Νομ. Τρικάλων ΣΥΝ, Ειρήνη Χόπλαρου εκπαιδευτικός, Χρήστος Χορταρέας Π.Κ. Φιλοσοφικής Νεολ. ΣΥΝ, Τασία Χριστοδουλοπούλου Ανεξάρτητη, Γραμματεία ΣΥΡΙΖΑ.  
Νεολαία ΣΥΝ: «Αυτονόητο δικαίωμα για τους γείτονες»

Επίσης τον Μάιο του 2008 αντιπροσωπεία της Νεολαίας του ΣΥΝ -που μετεξελίχθηκε σε Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ- συμμετείχε σε πολιτική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στα Σκόπια με κεντρικό σύνθημα: «Βέτο στον εθνικισμό, εμπάργκο στον μιλιταρισμό, έξω από το ΝΑΤΟ». Το δελτίο Τύπου έκανε λόγο για συμμετοχή οργανώσεων από την Ελλάδα και τη… Δημοκρατία της «Μακεδονίας». Σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στις 17/5/2008 σε κεντρικό ξενοδοχείο των Σκοπίων η κυρία Σίσσυ Βωβού, υπεύθυνη φεμινιστικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ που το 2013 μάλιστα είχε θέσει υποψηφιότητα για πρόεδρος του κόμματος απέναντι στον κ. Αλέξη Τσίπρα, τάχθηκε υπέρ των Σκοπιανών να αυτοαποκαλούνται «Μακεδόνες», και μίλησε ευθαρσώς για «μακεδονική» μειονότητα στην Ελλάδα. «Εμείς ζητάμε την αναγνώριση της “μακεδονικής εθνότητας” όσον αφορά στο τμήμα του λαού της Δημοκρατίας της Μακεδονίας που είναι Μακεδόνες, αλλά και όσον αφορά στους Ελληνες ντόπιους Μακεδόνες που ζουν στον Βορρά της ελληνικής Μακεδονίας», δήλωσε προκλητικά.

Στο 5ο Συνέδριο της Νεολαίας του Συνασπισμού, τον Δεκέμβριο του 2007, εγκρίθηκε κείμενο θέσεων για το Σκοπιανό, στο οποίο μεταξύ άλλων ανέφερε: «Υπερασπιζόμενοι και υπερασπιζόμενες την αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών, θεωρούμε πως το όνομα “Μακεδονία” μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί από τους γείτονές μας και είναι αυτονόητο δικαίωμά τους. Η ιστορική αυτή ονομασία έχει από χρόνια υιοθετηθεί από τους κατοίκους της περιοχής και αντιστοιχεί στη συνείδησή τους, αφού με αυτή γεννήθηκαν και μεγάλωσαν. Εξάλλου, το όνομα αντιστοιχεί σε πραγματικότητες των διεθνών σχέσεων που διαμορφώθηκαν εδώ και πολλές δεκαετίες, τις οποίες η Ελλάδα δεν μπορεί και δεν πρέπει να ακυρώσει». 

Για την ιστορία, θεωρητικά τουλάχιστον, οι θέσεις αυτές της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούν να ισχύουν. 

Να καταργήσουμε τις στρατιωτικές σχολές σωμάτων;

Να καταργήσουμε τις στρατιωτικές 

σχολές σωμάτων; 

Απάντηση σε «περίεργες» απόψεις

Δρ Ιωάννης Παρίσης 
Υποστράτηγος ε.α., πτυχιούχος Νομικής, 

Διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης

Προσφάτως προκλήθηκε δημόσια συζήτηση περί της ανάγκης ύπαρξης στρατιωτικών σχολών αξιωματικών σωμάτων των Ενόπλων δυνάμεων ή της κατάργησής τους και την κάλυψη των αντιστοίχων αναγκών από την «αγορά εργασίας». Την σχετική συζήτηση προκάλεσαν κάποιες απόψεις που εκφράστηκαν στη διάρκεια συνεδρίου επί θεμάτων εθνικής άμυνας, όπου, μάλιστα, μεταξύ των άλλων χαρακτηρίζονται οι απόψεις περί «στρατιωτικής νοοτροπίας» ως «αγκυλώσεις» (!!!). Θεωρήσαμε σκόπιμο και επιβεβλημένο να καταθέσουμε κάποιες θέσεις επί του προκειμένου.

Σε κάθε εργασιακό περιβάλλον το ανθρώπινο δυναμικό αποτελεί συστατικό επιτυχίας και μια από τις βασικότερες αξίες του. Καμία ισχυρά ανταγωνιστική στρατηγική δεν μπορεί να υλοποιηθεί χωρίς την ύπαρξη σταθερού, ικανού και άξιου «νοητικού κεφαλαίου». Η ιδιαιτερότητα του στρατιωτικού επαγγέλματος δεν επιτρέπει την ταύτιση του επαγγελματισμού με την στείρα γνώση και τον απλό βιοπορισμό, αλλά απαιτεί τη διαμόρφωση ηγετών στο χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων. Το ανάστημα κάθε ηγέτη καθορίζεται από τις απαιτήσεις και τους στόχους που θέτει η κοινωνία και τις αποφάσεις που λαμβάνονται σε πολιτικό επίπεδο.

Σε περιβάλλον ελαχιστοποιημένων απαιτήσεων διευκολύνεται η επικράτηση μετριοτήτων ή σπιθαμιαίων αναστημάτων και ο απλώς επαρκής παίρνει διαστάσεις χαρισματικής εξαίρεσης. Η αποσυσχέτιση μερίδας αξιωματικών από την παραδοσιακή διαδικασία επιλογής μέσω των παραγωγικών σχολών, ισοδυναμεί με «δημοσιοϋπαλληλοποίηση» των αξιωματικών αυτών και συνιστά παράμετρο πολιτικής αλογίας.

Οι Παραγωγικές Σχολές των Ενόπλων Δυνάμεων από της ιδρύσεώς τους, στοχεύουν, εκτός από την παροχή αυστηρά εξειδικευμένων γνώσεων, και στην παροχή στρατιωτικής μόρφωσης ανώτατου επιπέδου, στρατιωτικής αγωγής, κοινωνικής και πολιτικής παιδείας καθώς και στην καλλιέργεια των στρατιωτικών αρετών, που εκφράζονται ως αφοσίωση στο καθήκον, αγάπη προς την πατρίδα, σεβασμό της δημοκρατίας και ενδιαφέρον προς τον συνάδελφο.

Αποστολή της Στρατιωτικής Σχολής Αξιωματικών Σωμάτων (ΣΣΑΣ) είναι η παροχή αρμονικά συνδυασμένης, επιστημονικής και στρατιωτικής εκπαίδευσης για την κατάρτιση μονίμων Αξιωματικών, οι οποίοι θα καλύπτουν τις ανάγκες και των τριών κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων, στα γνωστικά πεδία των επιστημών υγείας και των οικονομικών και νομικών επιστημών. Η φοίτηση διαρκεί από 4 έως 6 έτη και υλοποιείται μέσω θεωρητικής και πρακτικής άσκησης επί στρατιωτικών καθώς και ακαδημαϊκών αντικειμένων σε αντίστοιχες πανεπιστημιακές σχολές.

Αντίστοιχα σκοπός της Σχολής Αξιωματικών Νοσηλευτικής (ΣΑΝ) είναι να καταρτίζει νοσηλευτές – νοσηλεύτριες με την ανάλογη επιστημονική και στρατιωτική εκπαίδευση για τις ανάγκες και των τριών κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων. Η φοίτηση διαρκεί 4 έτη και υλοποιείται μέσα από θεωρητικά μαθήματα, κλινική πρακτική άσκηση, στρατιωτική εκπαίδευση και κοινωνική παιδεία.

Το γεγονός, για παράδειγμα, ότι, τα στρατιωτικά νοσοκομεία των τριών Κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων είναι ζηλευτά και μακράν οι καλύτερες μονάδες παροχής υπηρεσιών υγείας σε όλη τη χώρα, δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε ανεξήγητο. Οφείλεται στους αποφοίτους αυτών των Σχολών – ιατρούς και νοσηλευτές/ριες – οι οποίοι γαλουχημένοι (πέραν της επιστημονικής) και με στρατιωτική παιδεία, εργάζονται με αφοσίωση και αποτελεσματικότητα μέσα στο ιεραρχικά δομημένο και οργανωμένο σύστημα των Ενόπλων Δυνάμεων.

Απόψεις και θέσεις που στοχεύουν στην κατάργηση δύο στρατιωτικών παραγωγικών σχολών υψηλότατου επιπέδου, με το σκεπτικό της εξοικονόμησης χρημάτων σε μια περίοδο δημοσιονομικής εκτροπής για τη χώρα, στερείται κάθε λογικής, τη στιγμή μάλιστα που λειτουργεί ανά την χώρα ένα πλήθος σχολών ΑΕΙ και ΑΤΕΙ με χαμηλότατες βάσεις, υψηλό λειτουργικό κόστος και χωρίς προοπτική. Σημειώνεται ότι ο μέσος όρος εισαγωγής στις προαναφερθείσες στρατιωτικές σχολές είναι άνω των 19.000 μορίων (για παράδειγμα στη ΣΣΑΣ το ακαδημαϊκό έτος 2015/16 οι μαθητές έλαβαν την 1^η, 2^η, 3^η, 6^η, 7^η, 8^η, και 10^η θέσεις). Αν λοιπόν χρειάζεται μεταρρύθμιση των κακώς κειμένων στην ανωτάτη εκπαίδευση και την παιδεία γενικότερα, δεν ξεκινάμε από αυτό που λειτουργεί σωστά και με επιτυχία!

Η κουλτούρα του Έλληνα Αξιωματικού πλάθεται σταδιακά, με το χρόνο και από μικρή ηλικία στις στρατιωτικές σχολές. Δεν μεταλαμπαδεύεται σε έτοιμους επαγγελματίες που έρχονται στο στρατό σε μεγάλη ηλικία, είτε λόγω της υψηλής ανεργίας, είτε επειδή απέτυχαν να καταξιωθούν επαγγελματικά στην ελεύθερη αγορά. Άλλα είναι τα κίνητρα επιλογής επαγγέλματος ενός δεκαοκτάχρονου νέου και άλλα ενός ώριμου ενήλικα που έχει ήδη κάνει τις επιλογές του και λειτουργεί με γνώμονα τα ωφελιμιστικά κίνητρα.

Παράλληλα δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός, ότι η υλοποίηση παρόμοιας πρότασης το 1984 και επί μία δεκαετία, με κλείσιμο των Τμημάτων των Λοιπών Σωμάτων (πλην ιατρικού) της ΣΣΑΣ, οδήγησε, τουλάχιστον, σε μη αναμενόμενα αποτελέσματα και σε ποιοτική υποβάθμιση και εξανάγκασε το ΥΠΕΘΑ στην «άρον-άρον» επαναλειτουργία τους.

Καταλήγουμε επισημαίνοντας ότι, κάθε ορθολογική ενέργεια πρέπει να υπόκειται στη βασική σχέση «κόστους/οφέλους». Επ’ αυτού διερωτάται κανείς, ποιο το δημοσιονομικό όφελος για τη χώρα από τη μη εισαγωγή 69 μαθητών στη ΣΣΑΣ και 40 στη ΣΑΝ, από τις χιλιάδες των εισαγομένων στα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ, και πως αποτιμώνται σε κόστος τα μη μετρήσιμα στοιχεία παροχής υπηρεσιών άμυνας;

http://www.acastran.org/%CE%BA%CE%B5%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B1-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%CF%83/%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%AE%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CF%83%CF%87%CE%BF/

Τελειώνουν τα ψέμματα...

Το ταλέντο ενός ψεύτη είναι να κάνει τον κόσμο 

να πιστέψει ότι δεν έχει ταλέντο στο ψέμα

House Of Cards από τα LIDL

Aπό τον aNameToCome

Πριν λίγες μέρες δημοσιεύτηκε η απάντηση της Κριστίν Λαγκάρντ στην με ορθογραφικά λάθη επιστολή Τσίπρα για τη διαρροή της συνομιλίας Τόμσεν – Βελκουλέσκου που έγινε στην ιστοσελίδα Wikileaks. Δε θα σταθούμε στο ότι οι άνθρωποι δεν είναι ικανοί να συντάξουν ούτε μια επίσημη πρωθυπουργική επιστολή χωρίς γραμματικά λάθη, ούτε στο ύφος don't pressurize me because I will do some madness, θα σταθούμε στην επιστολή της επικεφαλής του IMF η οποία στην ουσία είναι ένα χαστούκι στα παιχνιδάκια που προσπαθεί να παίξει η κυβέρνηση την στιγμή που φέρνει τα βαρύτατα μέτρα 5,4 δις λόγω της απραξίας και της ανικανότητας της όλο το προηγούμενο διάστημα. 

Η συνταγή προς τον ελληνικό λαό είναι απλή, πληρώστε εσείς, εμείς προσπαθούμε, αλλά εκβιαζόμαστε. Πάρτε και μια διαρροή για να δείτε ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο παίζει παιχνίδια πίσω από την πλάτη μας. 

Τι κι αν στην συνομιλία εκφράζονται οι πάγιες θέσεις του ΔΝΤ, τι κι αν γίνεται λόγος για λιγότερα μέτρα από αυτά που παρουσιάζει η κυβέρνηση, τι κι αν γίνεται λόγος για την πολυθρύλητη απομείωση χρέους που είναι η σημαία της ίδιας της κυβέρνησης; Οι κυβερνητικοί ανακάλυψαν χάντρες να πουλήσουν στους ιθαγενείς: Το ταμείο μας εκβιάζει με πιστωτικό γεγονός! Γιατί; Διότι ο Τόμσεν λέει αυτό που ξέρουμε όλοι, ότι δηλαδή η κυβέρνηση αποδέχτηκε τα μέτρα μόνο όταν πια είχε ξεμείνει από λεφτά. 

Το πιο γελοίο βέβαια είναι ότι όπως όλοι ξέρουμε, αυτή ήταν η ομολογημένη πρακτική της ίδιας της ομάδας διαπραγμάτευσης της Ελλάδας, με τις γνωστές βαρουφάκιες αρλούμπες για τη δημιουργική ασάφεια η οποία σκοπίμως χρονοτριβούσε θεωρώντας ότι οι δανειστές θα δειλιάσουν μπροστά στο ενδεχόμενο χρεοκοπίας και θα μας δώσουν ό,τι ζητάγαμε, λεφτά δηλαδή χωρίς υποχρεώσεις. 

Όλοι ξέρουμε που κατέληξε αυτό το chicken game, με μας να υπογράφουμε ένα νέο μνημόνιο μαμούθ και το Βαρουφάκη να προσπαθεί τώρα να σώσει την Ευρώπη. Γι' αυτό στην απαντητική επιστολή αναφέρεται επί λέξει: «Φυσικά, κάθε υπόθεση ότι τα μέλη του ΔΝΤ θα σκέφτονταν να χρησιμοποιήσουν ένα πιστωτικό γεγονός ως διαπραγματευτική τακτική, είναι απλούστατα ανοησία». 

Να το ξαναπούμε; Η διευθύντρια του ΔΝΤ λέει στον Έλληνα πρωθυπουργό ότι οι ισχυρισμοί του είναι ανοησίες. Και βέβαια η Λαγκάρντ θέτει το θέμα της ασφάλειας ευθέως, υπονοώντας σαφώς ότι η υποκλοπή της συνομιλίας έγινε από την ελληνική πλευρά. Για να ολοκληρωθεί η σεμνή τελετή, ανάρτησε την απάντηση στο site του ταμείου αφήνοντας αιχμές για την διαφάνεια του διαλόγου. 

Μπορείς να την δεις εδώ: 

http://www.imf.org/external/np/sec/pr/2016/pr16149.htm 

Κάπως έτσι τελείωσε με πάταγο μια ακόμη προσπάθεια επικοινωνιακής διαχείρισης του αδιεξόδου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που ενώ εφαρμόζει με το στανιό ένα νέο μνημόνιο, αρνείται να το παραδεχτεί στον καθρέφτη και παριστάνει ότι αντιστέκεται. 

Πηγή:www.lifo.gr

Ο ξεσηκωμός των διασκεδαστών της δεκάρας

Ο ξεσηκωμός της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας δεν επέτρεψε στον Φλαμανδό 

να ευτελίσει την αισθητική του έθνους

Ο ξεσηκωμός των διασκεδαστών 

της δεκάρας

Παραιτήθηκε τελικά ο Γιαν Φαμπρ από τη θέση του επικεφαλής του Φεστιβάλ Αθηνών - Επιδαύρου μετά την κατακραυγή της τεραστίων διαστάσεων καλλιτέχνιδος και βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ, Άννας Βαγενά, η οποία έχει οριοθετήσει την σύγχρονη τέχνη με ανεπανάληπτους ρόλους σε επιθεωρήσεις και βιντεοταινίες όπως η «Νίντζα από την Ηγουμενίτσα» ή το ντανταϊστικό αριστούργημά «Βαγγελίτσα πάρ...τη γκλίτσα», αλλά και άλλων σπουδαίων διανοούμενων οι οποίοι είχαν πρωτοστατήσει στην καμπάνια υπέρ του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα αλλά μόλις είδαν ότι διακυβεύονται οι επιδοτήσεις, βγήκαν στο μεϊντάνι ενάντια στο διορισμό του Βέλγου γιατί μπορεί να είμαστε προοδευτικοί αλλά όχι να μας φάνε και το κρατικό χρήμα οι αλλοδαποί. 

Ο Υπουργός πολιτισμού Αριστείδης Μπαλτάς μετά τις ιστορικές δηλώσεις του για την αριστεία και αυτές για το πόσο τιμητική είναι για τη χώρα η εικόνα της Ειδομένης, δήλωσε ότι πρόκειται για παρεξήγηση και δεν θεώρησε ότι τίθεται θέμα παραίτησης του παρότι η προσωπική του επιλογή έφυγε κακήν κακώς μια και για τους υπουργούς μας η ευθιξία είναι ρετσινιά και η παραίτηση προβλέπεται αν ο υπουργός εμπλακεί σε γενοκτονία και πάνω. Ελπίζω να είναι σαφές ότι και ο ίδιος ο Φαμπρ είναι θύμα των Συριζαίων. Ας πρόσεχε θα μου πεις, ας ρώταγε με ποιους τσομπαναρέους μπλέκει. 

Αυτό δε σημαίνει ότι συντασσόμαστε με το παπαδαριό και όλους τους λυσσασμένους θρησκόληπτους ελληνολάτρες, στηρίζουμε τα πέη από όπου κι αν προέρχονται. Γενικά ισχύει ότι άμα είσαι βλαχάρα, μην επιλέγεις σύγχρονη τέχνη για να την βάλεις πάνω στο σκρίνιο και να δείξεις πρωτευουσιάνα. Εγώ πάντως αν ήμουν ο Φαμπρ, θα ανέβαζα μια παράσταση όπου γυμνοί άντρες με μάσκες Αρναούτογλου θα τυλίγουν για 2 ώρες γαρδουμπάκια, αλλά δε θα δεχόμουν να μπω επικεφαλής του κρατικού Φεστιβάλ μιας χώρας που όπως και να το κάνεις έχει θέατρο κάποιες χιλιετίες και να δηλώσω ότι το φεστιβάλ θα έχει μόνο παραγωγές από τη χώρα μου της οποίας το πιο γνωστό καλλιτεχνικό της επίτευγμα είναι οι τηγανητές πατάτες. 

Νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ θα ανακοινωθεί σήμερα, αλλά όλα δείχνουν ότι θα είναι ο στενός φίλος του πρωθυπουργού Νίκος Καρανίκας. 

Πηγή: www.lifo.gr

Περί κράτους

Περί κράτους

ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

Αντί να χαιρόμαστε την άνοιξη μιλάμε περί κράτους – αλλά υπάρχει σοβαρός λόγος: η κυβέρνησή μας λειτουργεί σαν μη κυβερνητική οργάνωση· τέτοια είναι η ρητορική της και η βαθύτερη ιδεολογία της. Απεχθάνεται το κράτος όπως το απεχθάνονται οι αντιεξουσιαστές του γλυκού νερού: δεν έχουν όλες οι αναρχικές θεωρίες την ίδια απορριπτική αντίληψη για το «κράτος», ούτε είναι όλες εξίσου απλοϊκές – ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι εμφορείται από τις πιο απλοϊκές.

Χωρίς συγκροτημένη θεωρία για το κράτος η άσκηση της πολιτικής γίνεται αδύνατη. Φοβάμαι ότι η ελληνική αριστερά (και το σύνολο της σύγχρονης αντικαπιταλιστικής, ελευθεριακής αριστεράς) έχει μείνει πολύ πίσω στη θεωρία του κράτους, όπως και στη θεωρία του εμφυλίου πολέμου: είναι, νομίζω, χαρακτηριστικό το ότι αριστεροί ιστορικοί σαν τον Κρίστοφερ Χιλ και τον Χόμπσμπομ θεωρούσαν, για παράδειγμα, τους αγγλικούς εμφυλίους πολέμους «επανάσταση», ταξική επανάσταση την οποία υποτίθεται ότι κατέπνιξε το «κράτος», ο τρομερός Λεβιάθαν που ανέλυε ο Χομπς. Η αλήθεια ήταν πολύ διαφορετική και πολύ πιο σύνθετη από τον αγώνα μεταξύ Καλού και Κακού – και, εκτός από τις οικονομικές σχέσεις, έπαιζαν καθοριστικό ρόλο μια σειρά πολιτισμικοί παράγοντες.

Το κράτος είναι μια προϋπόθεση του πολιτισμού: χωρίς κράτος, οδηγούμαστε στο δίκαιο του ισχυροτέρου. Η επινόηση και η δημιουργία του κράτους –η οποία οφείλεται σε μεγάλους νομοθέτες, όπως ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Σόλων– οδήγησε σε μια κατάσταση που είναι μοναδική στη φύση: στην ειρήνη και στη δικαιοσύνη. Όποιος αμφισβητεί σήμερα την αναγκαιότητα του κράτους δεν κατανοεί ούτε την ιστορία της φύσης, ούτε την ιστορία του ανθρώπου – και για να κατανοήσει αυτή την ιστορία πρέπει να ερευνήσει τι συνέβαινε στην ανθρώπινη κοινωνία πριν από το κράτος και τι συμβαίνει σε χώρες χωρίς κράτος: απολυταρχία, αυθαιρεσία, βία.

Η αριστερά και οι αναρχικοί κάνουν λόγο για «ταξικό κράτος». Πολλοί, όσοι έχουν διαβάσει λιγουλάκι τις μαρξιστικο-λενινιστικές γραφές, αναφέρονται στο «Κράτος και επανάσταση» του Λένιν όπου αναλύεται η προοπτική του «μαρασμού του κράτους» στο απώτερο κομμουνιστικό μέλλον. Το βιβλίο, μια πραγματεία περί αταξικής ουτοπίας, γράφτηκε το φθινόπωρο του 1917, λίγο πριν από την Οκτωβριανή Επανάσταση και μέσα σ’ έναν κόσμο που δεν είχε γνωρίσει τα ολοκληρωτικά συστήματα του 20ού αιώνα – έναν κόσμο πολύ διαφορετικό από τον δικό μας και χωρίς τη δική μας συσσωρευμένη γνώση και εμπειρία. Το μόνο που μπορεί κανείς να μάθει σήμερα από το «Κράτος και επανάσταση» είναι οι εσωτερικές αλληλεπιδράσεις των μεγάλων κινημάτων του 19ου αιώνα, από τον μηδενισμό μέχρι τη σοσιαλδημοκρατία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεργάζεται στην κυβέρνηση με μια βοηθητική πολιτική δύναμη που πιστεύει το ακριβώς αντίθετο για το κράτος, πλην όμως με παρόμοια ρηχότητα. Οι ΑΝΕΛ ενθουσιάζονται με τις τελετουργίες του κράτους όπως συνέβαινε και συμβαίνει στα φασιστικά, ναζιστικά και σταλινικά κινήματα. Τα δύο αυτά φαινομενικά άκρα συναντώνται στη μη κατανόηση του κράτους που προανέφερα, καθώς και στην πρόθεση δημιουργίας κομματικού μηχανισμού με εθνολαϊκιστικό χαρακτήρα.

Το πρόβλημα είναι, με λίγα λόγια, το εξής: η κυβέρνηση δεν πιστεύει στο μοντέρνο κράτος – δεν μπορεί και δεν θέλει να διαχειριστεί τον μηχανισμό ως εγγυητή ειρήνης, δικαιοσύνης και κοινωνικής συνοχής. Εξάλλου δεν πιστεύει στην κοινωνική συνοχή: τα πρότυπά της είναι χώρες και κουλτούρες χωρίς μοντέρνο κράτος, χωρίς συνοχή. Η αραβοφιλία και γενικότερα η συμπάθεια στα τριτοκοσμικά πειράματα την απομακρύνει από τις θεωρίες και τις πρακτικές του κράτους στον δυτικό κόσμο. Εκ των δηλώσεων και των πράξεών του ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να έχει την παραμικρή ιδέα για τη γέννηση και την εξέλιξη του κράτους στη Δύση, για το πώς δηλαδή ο κατασταλτικός μηχανισμός της απολυταρχίας μεταλλάχθηκε, μέσω διαδοχικών μεταρρυθμίσεων (η μεταμόρφωσή του μοιάζει μ’ εκείνη του πλοίου του Θησέα) στο κράτος που μπορεί να εξασφαλίσει τη δικαιοσύνη για κάθε πολίτη.

Η σοσιαλδημοκρατία και ο κρατισμός –δεξιός και αριστερός– αμαύρωσε την εικόνα του κράτους και συνετέλεσε στη συνάντηση του αναρχισμού με την ελευθεριακή δεξιά. Το κράτος πήρε διαστάσεις χταποδιού που στραγγαλίζει την οικονομία και το άτομο: όμως αυτό είναι διαφορετικό πρόβλημα από το πρόβλημα της ύπαρξης και της λειτουργίας του κράτους ως εργαλείου που εμποδίζει τη ζουγκλοποίηση. Θέλω να πω ότι το μέγεθος και οι εσωτερικές ρυθμίσεις του κράτους παραμένουν ανοιχτό ζήτημα, αλλά η ίδια η ύπαρξή του θα έπρεπε να έχει πλέον συμφωνηθεί: ο αναρχισμός είναι αναχρονισμός.

Επίσης, είναι μια ψυχική διαταραχή: η διαρκής αψηφισιά της εξουσίας και της αυθεντίας μαρτυρεί μια διεκδίκηση ελευθερίας χωρίς όρια, άρα χωρίς περιεχόμενο. Η τάξη, δηλαδή ο σεβασμός της ελευθερίας του άλλου, δεν μπορεί να επιβληθεί παρά μόνο με σύστημα δικαιοσύνης το οποίο εμπεριέχει, το λέει η λέξη, την «επιβολή». Παραλλήλως, το κράτος αμβλύνει τις φυσικές ανισότητες μέσω των υπηρεσιών προνοίας.

Πόσο κράτος χρειαζόμαστε; Τι είδους κράτους χρειαζόμαστε; Ακόμα και στις ΗΠΑ, όπου στα μάτια των αριστερών Ευρωπαίων δεν υπάρχει κοινωνικό κράτος αλλά μόνον «αστυνομικό», λειτουργεί η κοινωνική πρόνοια ως προστασία από την ασθένεια κι από τα ατυχήματα καθώς και ως ενίσχυση των αδυνάτων. Τίθεται όντως ένα ζήτημα «πόση» πρόνοια θέλουμε. Θέλουμε δωρεάν παιδεία; Θέλουμε δημόσιες μεταφορές; Θέλουμε δημόσια αεροδρόμια και επιχείρηση ύδατος; Αυτά τα ερωτήματα είναι ποσοτικής φύσεως.

Ποιοτικής φύσεως είναι το να πάψουμε να ταυτίζουμε το κράτος με έναν μπάτσο που σε κυνηγάει αδυσώπητα: αν η εφηβική αυτή εικόνα στοιχειώνει τα στελέχη και τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ θα οπισθοχωρήσουμε σε μια κατάσταση προ-κρατική, δηλαδή χωρίς κανόνες συνύπαρξης. Όσο για τη δημιουργία κομματικού κράτους, όπως συνηθίζουμε να λέμε, σημαίνει στην ουσία έναν συμβιβασμό: αφού δεν μπορούμε, προς το παρόν, να καταλύσουμε το κράτος ας το επανδρώσουμε με τα φιλαράκια μας. Έτσι κι αλλιώς, ανέκαθεν η αριστερά έκανε πολιτική φλυαρώντας στα καφενεία: μέρος αυτής της φλυαρίας ήταν η αντίφαση μεταξύ κρατισμού και αναρχικών φαντασιώσεων· μεταξύ του υποτιθέμενου εργατικού κράτους και της κατάλυσής του. Και μολονότι η πραγματικότητα σπάζει πάνω στον ΣΥΡΙΖΑ σαν ένα μεγάλο κύμα, η εντύπωση που αποκομίζει ο πολίτης παραμένει εκείνη μιας μορφής ακυβερνησίας ή μιας μορφής διαχείρισης των εθνικών προβλημάτων η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να αποδοθεί σε μη κυβερνητική οργάνωση.

http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/564/%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF-%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82