To μάτριξ της ανυπακοής

To μάτριξ της ανυπακοής

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ

Σ

το ελληνικό μάτριξ δεν λαμβάνονται ποτέ «υφεσιακά μέτρα», για να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι. Και πιο ευτυχισμένοι, οι μεγαλοοφειλέτες του Δημοσίου. Τώρα που «η δημοκρατία επέστρεψε στον τόπο που γεννήθηκε», με μια πολύ δημοκρατική πράξη νομοθετικού περιεχομένου, υπάρχουν «ευνοϊκές λύσεις» για τους φορολογούμενους, αν είσαι ποδοσφαιρική ομάδα και χρωστάς εκατομμύρια ευρώ, συγχαρητήρια, η τύχη σου χαμογέλασε. Λεφτά τελικά υπάρχουν, αρκεί να αυξήσεις τις τιμές στα τσιγάρα, τα ποτά, τις πάστες και τα δίκλινα στη Σαντορίνη. Η θεωρία του λιτού βίου στην πράξη. Από τις ρήτρες ανάπτυξης στους φόρους λίπους. To μόνο που δεν έχουμε δοκιμάσει ακόμη για τη σωτηρία ως μέτρο πολιτικής, είναι η νηστεία και η προσευχή.

Κάθε φορά που η αληθινή ζωή διαψεύδει την εγχώρια εικονική πραγματικότητα και τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας, οι πολιτικοί μας επιστρέφουν στο περήφανο μοντέλο διαπραγμάτευσης του «Μπακαλόγατου». Μεταρρυθμίσεις στο φλου, το χαμόγελο του καταφερτζή, ένα κι ένα κάνουν τρία, περιμένετε και θα δείτε. Αφού τελικά δεν έγινε της «κακομοίρας», οι εκβιασμοί στο ευρωπαϊκό περιβάλλον δεν έπιασαν τόπο, οι συμμαχίες του Νότου δεν ευδοκίμησαν ποτέ, οι αντιγερμανικές τερατολογίες ανασκευάστηκαν άρον-άρον στο Βερολίνο, αφήσαμε την Κατοχή και πήγαμε ένα βήμα παραπέρα. Η νέα εθνική αφήγηση είναι η «Ελλάδα του 1821» απέναντι στην «Ευρώπη του νεοφιλελευθερισμού».

Τι κι αν οι τσέπες του κράτους είναι άδειες; Είναι βαριά η φούστα του τσολιά. Τώρα μιλάμε για «πολιορκία εξόντωσης» από τους «θεσμούς» και τις επάρατες αγορές, αύριο ίσως ακούσουμε και για «γενίτσαρους», εντάξει, στις συγκεντρώσεις δεν θα στήνουμε κρεμάλες, θα σουβλίζουμε ομοιώματα της Μέρκελ, έρχεται και Πάσχα. Στο μεταξύ, ενώ η οικονομία της χώρας βυθίζεται κι άλλο και αναζητούμε ρευστότητα κάνοντας τράμπες με τα ασφαλιστικά ταμεία, αντιδρούμε στο «ξεπούλημα των δημόσιων υποδομών». Σε αυτή τη χώρα ως γνωστόν, δεν μπορείς να στήσεις επιχείρηση, αν δεν έχεις συνεταιράκι το Δημόσιο. Εκτός κι αν είσαι το Δημόσιο. Οραματιζόμαστε στρατηγικές επενδύσεις αλλά με το κράτος-πατερούλη, που ξέρει να ανταμείβει τα παιδιά του με θέσεις επιστημονικών συνεργατών, να υπόσχεται διορισμούς με το αζημίωτο και να στελεχώνει νευραλγικές θέσεις σε υπηρεσίες με ικανότατους αφισοκολλητές.

Οι τεχνοκράτες της ντουντούκας δεν δείχνουν καμία διάθεση να υπηρετήσουν τις αληθινές ανάγκες της κοινωνίας. Απέναντι στους αριθμούς των εκθέσεων αξιολόγησης, αντιπαραβάλλουν τα συνθήματα των φέιγ βολάν. Σε μια χώρα με 25,8% ανεργία, οι τροβαδούροι της «ανυπακοής» δεν εξετάζουν το ενδεχόμενο της δημοσιονομικής προσαρμογής, φτιάχνουν σονέτα για την «εργασιακή απορρύθμιση». Δεν δίνουν σημασία στις υποβαθμίσεις των διεθνών οίκων αξιολόγησης, γιατί είναι οι «γύπες» του καπιταλισμού. Οι γιοι της γερακίνας δεν ζουν γονατιστοί.

Αντί για πλούτο, παράγουμε μύθους. Περισσότερους από όσους μπορούμε να καταναλώσουμε. Αντί να αποκτήσουμε συμπαίκτες στη διεθνή σκηνή, φτιάχνουμε εχθρούς. Ζητάμε από τους άλλους να σέβονται την ιστορία μας, αλλά εμείς προσβάλλουμε εκείνη του πολωνικού λαού. Μετά, λέμε σόρι. Αντί να δημιουργήσουμε, φωνάζουμε συνθήματα. Θα «μας κλέβουν τα όνειρά μας» ή το όνειρό μας θα είναι «στην Πόλη εμείς να μπούμε». Όνειρο ζούμε, μη μας ξυπνάτε. Όσοι περίμεναν από μια τολμηρή κυβέρνηση που δηλώνει «ριζοσπαστικά αριστερή», να ανοίξει θέματα όπως η κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας ή τον ουσιαστικό εξορθολογισμό των αμυντικών δαπανών, ας απολαύσουν υπεύθυνα τα λαϊκά γλέντια και τις παράτες. Η Ελλάδα που μας κάνει περήφανους, διαδηλωτές και παρελαύνοντες, λούφα και παραλλαγή.

Τα σημάδια αδυναμίας της κυβέρνησης να ανταποκριθεί στην αποστολή της, πληθαίνουν καθημερινά. Η ετερογένεια και η οριακή της πλειοψηφία, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Γιατί πριν διαπραγματευτεί με τους εταίρους, είναι αναγκασμένη να διαπραγματεύεται με τον εαυτό της. Εγκλωβισμένα στην αντιπολιτευτική τους ρητορεία και τις virtual υποσχέσεις στο εκλογικό σώμα, τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου διαφωνούν μεταξύ τους, υπερασπίζονται τα αρματολίκια τους και αντιδρούν επικίνδυνα στην κριτική με αγωγές εκατομμυρίων ευρώ. Οι βουλευτές και τα κομματικά στελέχη που μιλούσαν για λογοκρισία και «μαύρο στην ΕΡΤ», δεν βλέπουν τώρα καμία προσπάθεια φίμωσης του Τύπου;

Οι τιμονιέρηδες του λαού επίσημα κάνουν λόγο για «συνωμοσίες» που επιθυμούν την αποσταθεροποίηση της χώρας, ανεπίσημα όμως κλείνουν το μάτι εκεί που πρέπει. Στα ισχυρά συνδικάτα που φρουρούν τα κλειστά επαγγέλματα και στις προνομιούχες συντεχνίες που, αφού άρμεξαν την «ιερή αγελάδα» του κράτους, πιπιλίζουν μέχρι την τελευταία σταγόνα τη φοροδοτική ικανότητα της μικρομεσαίας τάξης. Στην οποία, όπως μάθαμε εσχάτως, ανήκουν όσοι βγάζουν μηνιαίως το αστρονομικό ποσό των 700 ευρώ.

Την ίδια στιγμή, ο ευρωπαϊκός πολιτικός κόσμος, σχεδόν ανεξαρτήτως πολιτικής προέλευσης, απορεί, προειδοποιεί και εξαντλεί την υπομονή του. Δεν χρειάζεται να είσαι συντηρητικός, σοσιαλδημοκράτης ή φιλελεύθερος, για να αντιληφθείς πως είναι μάταιο να χρηματοδοτούν οι πολίτες σου χωρίς προϋποθέσεις και όρια, τις οικονομίες των άλλων. Το πρόβλημα των υπολοίπων κρατών δεν είναι τα δανεικά προς την Ελλάδα, είναι τα δανεικά και αγύριστα. Δεν θα ήταν και δικό σας;

Πολύ σύντομα, οι πράξεις της κυβέρνησης θα αποδείξουν αν ο πολύτιμος χρόνος που χάθηκε, ήταν για να γίνει ένας «έντιμος συμβιβασμός» ή να προετοιμαστεί κατάλληλα η κοινή γνώμη για τη «ρήξη». Οι δανειστές μας ζητούν να αλλάξουμε, γιατί χρωστάμε σε αυτούς. Εμείς οφείλουμε να αλλάξουμε, γιατί το χρωστάμε στον εαυτό μας.

http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7/%CE%BC%CE%AC%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BE-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CF%85%CF%80%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%AE%CF%82

Η Αριστερά της ανευθυνότητας

Η Αριστερά της ανευθυνότητας

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

Αν και προβλέψιμο, είναι πολύ κρίμα που η Αριστερά (έστω αυτή η Αριστερά) πνίγηκε στις ανερμάτιστες ρητορείες, πελαγοδρομεί χωρίς σχέδιο, αγκαλιάζει τον εθνικολαϊκισμό πιστεύοντας ηλιθιωδώς ότι θα τον χρησιμοποιήσει, κάνει –τέλος πάντων– ότι μπορεί για να βγάλει το κακό όνομα και στο «πρώτη φορά» (με την έννοια ότι κάποιοι νέοι άνθρωποι ανέλαβαν θέσεις ευθύνης) και στο «Αριστερά».

Είναι, δε, διπλό το κρίμα, γιατί αν ψάξουμε κάτω από τη γλίτσα του εθνικολαϊκισμού, ξεσκονίσουμε τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, αφαιρέσουμε τις ανερμάτιστες παροχολογίες προς όφελος συντεχνιακών συμφερόντων, αυτό που απομένει είναι –σε πολύ αδρές γραμμές– το σωστό. Δεν αστειευόμαστε: Ακόμη και η κεντρική ιδέα (και) του κ. Γιάνη Βαρουφάκη για το αβίωτο του δημόσιου χρέους σε ολόκληρη την Ευρώπη είναι ορθή· απλώς πνίγεται στα ενδυματολογικά κι επικοινωνιακά σόου που ο ίδιος παράγει με κάθε εμφάνισή του. Δεύτερον: μέχρι και ο Economist παραδέχεται ότι το πρόβλημα της ανισότητας αποτελεί βόμβα στα θεμέλια των σύγχρονων κοινωνιών. Επίσης, είναι βέβαιο ότι η καθολική παροχή υπηρεσιών υγείας, παιδείας, ασφάλειας, είναι η καλύτερη επένδυση για μια χώρα που θέλει να προχωρήσει.

Η αλήθεια είναι ότι κάποια στιγμή η Ευρωζώνη θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει το ζήτημα του δημόσιου χρέους, όπως έγραφε και ο κ. Βαρουφάκης. Το θέμα, όμως, πρέπει αφενός να ωριμάσει και αφετέρου δεν μπορεί να το θέσει εκβιαστικά η πιο μικρή και υπερχρεωμένη χώρα, λέγοντας μάλιστα, επί της ουσίας, ότι θα αυτοκτονήσει για να πάρει και τους άλλους εταίρους στον λαιμό της. Η πανευρωπαϊκή διευθέτηση του χρέους χρειάζεται χρόνο, διαρκείς πολιτικές παρεμβάσεις στα όργανα της Ε.Ε. και στα διεθνή φόρα. Οι ηρωικές ρητορείες –από τις πιο ωμές, σαν το «Κούγκι» του κ. Πάνου Καμμένου, μέχρι τις πιο ρομαντικές για «μορατόριουμ ενός έτους» του κ. Μανώλη Γλέζου– μόνο βλάβη προκαλούν.

Η Ευρώπη των συμβιβασμών είναι από τη φύση της αργοκίνητη. Χρειάστηκε πολύς χρόνος και μεγάλη πίεση για να δημιουργηθεί το 2010 ο μηχανισμός στήριξης της ελληνικής οικονομίας· να μη χρεοκοπήσει, δηλαδή, ατάκτως μια χώρα της Ευρωζώνης. Θα χρειαστεί περισσότερος χρόνος για να συνδιαλλαγούν όλα τα αντιτιθέμενα (εθνικά, πολιτικά, τραπεζικά κ.λπ.) συμφέροντα, ώστε να συνομολογήσουν το πρόβλημα του χρέους και να το λύσουν μ’ έναν έντιμο συμβιβασμό. Η Ελλάδα πρέπει να πιέζει προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά για να το κάνει αυτό προϋποθέτει να είναι στο τραπέζι των συζητήσεων. Η αυτοκτονία διά της χρεοκοπίας δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα. Ούτε καν του χρέους...

Δεν είναι μόνο η απειρία του –κατά Βαρουφάκη– «αριστερού τσούρμου» που μας κυβερνά. Είναι και η επικοινωνιολαγνεία των στελεχών, που προκειμένου να κάνουν ντόρο στα κανάλια θα πουν τη μεγαλύτερη ανοησία που βρίσκουν εύκαιρη στο συνθηματολογικό τους οπλοστάσιο. Σαν να μην έφταναν η αβελτηρία και οι ιδεολογικές αγκυλώσεις που χαρακτηρίζουν αυτήν την Αριστερά, έχουμε και τα στελέχη της να ξημεροβραδιάζονται στα τηλεπαραθύρια, λέγοντας έκαστος εξ αυτών το κοντό του και το μακρύ του. Αντί να χαράξουν κάποιο σχέδιο για το μέλλον, εκστομίζουν πομφόλυγες του παρελθόντος. Είναι κρίμα, λοιπόν, που η Αριστερά αυτοχαντακώθηκε. Θα είναι εγκληματικό, όμως, αν ταυτοχρόνως χαντακώσει και τη χώρα...

http://www.kathimerini.gr/809010/opinion/epikairothta/politikh/h-aristera-ths-aney8ynothtas

Οι τελευταίες πράξεις του δράματος...

Οι τελευταίες πράξεις του δράματος...   

Η στήλη δεν έτρεφε καμιά αυταπάτη σχετικά με την ποιότητα της διακυβέρνησης από μια κυβέρνηση της Ελληνικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Η χρεοκοπία της οικονομίας και των δημόσιων εσόδων θα ήταν θέμα χρόνου και η παρασιτοκρατία με τη διαφθορά θα χτυπούσαν «κόκκινο». 

Δεν ήταν δύσκολο να το προβλέψει κάποιος αυτό, παρατηρώντας το βασικό μοχλό των δυνάμεων που συσπειρώθηκαν και έφεραν στην εξουσία το ΣΥΡΙΖΑ. 

Η κυβέρνηση βαδίζει στο ίδιο ακριβώς μοτίβο πελατειακών σχέσεων κομματοκρατίας και διαφθοράς που κινήθηκαν οι κυβερνήσεις του δικομματισμού με ελάχιστες εξαιρέσεις, τις τελευταίες δεκαετίες, οι οποίες (κυβερνήσεις του δικομματισμού) ευθύνονται για τη χρεοκοπία της κοινωνίας και της οικονομίας.

Όλα τα ονόματα που έχουν δημοσιοποιηθεί μέχρι στιγμής για τη στελέχωση θέσεων γενικών γραμματέων υπουργείων και λοιπών στελεχών διοίκησης είναι είτε αποτυχημένοι πολιτευτές, είτε κομματικοί αφισοκολλητές.

Η νέα κυβέρνηση κάνει ό,τι ακριβώς και οι παλιές που χρεοκόπησαν τη χώρα.

Ένα από τα βασικά αίτια της ελληνικής χρεοκοπίας είναι η στελέχωση του κράτους με ιδιοτελή κριτήρια βολέματος ημετέρων, γεγονός που έχει αρνητικές συνέπειες πρακτικού αλλά και ηθικού χαρακτήρα.

Με το που αλλάζει μια κυβέρνηση στην Ελλάδα εκατοντάδες κομματικά στελέχη και χιλιάδες αφισοκολλητές τρέχουν να στελεχώσουν τον κρατικό μηχανισμό. Πρόκειται κυρίως για ανεπάγγελτους κομματικούς «κηφήνες» ή ανθρώπους άσχετους με το αντικείμενο της εργασίας που καλούνται να φέρουν σε πέρας. Το αποτέλεσμα της στελέχωσης του κρατικού μηχανισμού με άσχετους χωρίς αντικειμενικά κριτήρια αξιολόγησης είναι η χαμηλή απόδοση και η ροπή προς τις πελατειακές εξυπηρετήσεις και τη διαφθορά...

Το αποτέλεσμα της κακοδιοίκησης το πληρώνουν οι Έλληνες πολίτες με άθλιες δημόσιες υπηρεσίες επιπέδου αφρικανικού κράτους, τη στιγμή που πληρώνουν φόρους Γερμανίας. 

Το ηθικό πρόβλημα της επιλογής με κομματικά κριτήρια και όχι μέσω κάποιας στοιχειώδους αξιολόγησης είναι πως η κοινωνία εκπαιδεύεται και εθίζεται όχι στην αξιοκρατία, αλλά στο «γλείψιμο» και την κομματοκρατία.

Όταν οι νέοι με πτυχία και μεταπτυχιακά σε μια οικονομία με συρρικνωμένο ιδιωτικό τομέα βρίσκουν τις πόρτες του κράτους κλειστές για τους ικανούς είτε αναγκάζονται να γίνουν ντελιβεράδες για να ζήσουν, είτε να φύγουν στο εξωτερικό για να ζήσουν μια ζωή με αξιοπρέπεια.

Η αξιοκρατία εξασφαλίζει το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και όχι η ξενοφοβία και οι παράλογες απαιτήσεις για όλο και περισσότερα δανεικά.

Οι πελάτες...

Μια ακόμα διαπίστωση των πρώτων ημερών της διακυβέρνησης είναι ο βαθμός εναγκαλισμού των πελατειακών σχέσεων και η ανοχή σε φαινόμενα που υποκρύπτουν ύποπτες συναλλαγές, όπως στην περίπτωση του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης κ. Κατρούγκαλου.

Η περίπτωση του κ. Κατρούγκαλου δεν είναι η εξαίρεση όσων τα τελευταία χρόνια έκαναν αντιμνημονιακό αγώνα με το αζημίωτο.

Μετά την υπόθεση των συμφωνητικών με απολυμένους δημόσιους υπαλλήλους με αποζημίωση 12% αποκαλύφθηκε πως ενώ ο κ. Κατρούγκαλος είχε αναλάβει υπουργική θέση, το δικηγορικό του γραφείο αναλάμβανε υποθέσεις ύποπτες για σύγκρουση συμφέροντος. 

«Ειδικότερα, σύμφωνα με δημοσίευμα του larissanet.gr, ο Δήμος Λαρισαίων, στις 12 Φεβρουαρίου 2015 ανέθεσε στο δικηγορικό γραφείο του κ. Κατρούγκαλου, ο οποίος είχε ήδη ορκιστεί υπουργός, να προσφύγει κατά του Δημοσίου αναφορικά με υπόθεση στοιχείων για συμβάσεις υπαλλήλων του. Σύμφωνα με έγγραφο που παρουσιάζει ο ιστότοπος, ο Δήμος Λάρισας έδωσε την υπόθεση στο γραφείο του υπουργού (ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ – ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ ΝΟΜΙΚΟΙ ΣΜΥΒΟΥΛΟΙ)».

Ο κ. Κατρούγκαλος σύμφωνα με το δημοσίευμα αυτό εμφανίζεται και ενάγων και εναγόμενος. Το γραφείο του διεκδικεί από το δημόσιο αυτά που ο ίδιος οφείλει να προασπίσει σαν δημόσιος λειτουργός.

Ο ίδιος υποστηρίζει ότι την περίοδο εκείνη είχε δρομολογήσει το κλείσιμο του γραφείου του που έγινε στις 17 Φεβρουαρίου. Όπως και να έχει οι εξελίξεις αυτές αποκαλύπτουν έναν κομματικό στρατό που είτε ως αντιπολίτευση είτε ως κυβέρνηση τρέφεται με τις σάρκες της κοινωνίας μέσω των κρατικών ταμείων. 

Σε οποιαδήποτε πολιτισμένη χώρα κάποιος που είχε λόγω επαγγελματικής δραστηριότητας τόσες εκκρεμείς υποθέσεις εναντίον του ελληνικού δημοσίου δεν θα αναλάμβανε το υπουργείο διοικητικής μεταρρύθμισης για λόγους σύγκρουσης συμφέροντος. 

Πολύ φοβάμαι πως ο κ. Κατρούγκαλος δεν αποτελεί την εξαίρεση αλλά τον κανόνα αυτής της κυβέρνησης...

Η κυβέρνηση τον κάλυψε, ενώ ο Ευρωβουλευτής κ. Παπαδημούλης επικαλέστηκε την υπόθεση της ανάληψης της υπεράσπισης των ιδιοκτητών της Energa από τον κ. Μ. Βορίδη. Δηλ. δεν κάνουμε τίποτε χειρότερο από τους προηγούμενους, γεγονός που ίσως δεν είναι ακριβώς έτσι. 

Οι εξελίξεις αυτές επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις πως ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία εκφράζει τον πιο σκληρό πυρήνα του πελατειακού, παρασιτικού και κομματικού κράτους. Τα τελευταία γεγονότα αποτελούν τις τελευταίες πράξεις του δράματος της μεταπολίτευσης και της χρεοκοπίας της.

Τέλος, για να είμαστε δίκαιοι θα πρέπει να αναγνωρίσουμε πως η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου ήταν από τις ελάχιστες που έκαναν προσπάθεια μέσω του κ. Γ. Ραγκούση κυρίως περιορισμού της κομματοκρατίας και αδιαφάνειας στο δημόσιο με μεταρρυθμίσεις όπως το Opengov κλπ.

http://www.capital.gr/stoupas/Article.aspx?id=2261586

Καταρρέουμε...

Η "κυβέρνηση" Ξηρού απέναντι στον Τσίπρα

Του Γιώργου Κράλογλου 

Ο επαγγελματίας δολοφόνος Σάββας Ξηρός επέβαλλε στον σύντροφο υπουργό Παρασκευόπουλο την επανένταξή του στην κοινωνία. Ο εγκληματίας Χριστόδουλος Ξηρός υποχρέωσε τον σύντροφο υπουργό Πανούση να μην απλώνει χέρι στις συμμορίες των Εξαρχείων. Μια χούφτα αλήτες της Θεσσαλονίκης ανταποκρίθηκαν στο όραμα του συντρόφου υπουργού Μπαλτά για αναρχική Παιδεία. Οι αριστεροί του βουνού και ο σύντροφος υπουργός Λαφαζάνης χτίζουν καθεστώς Κούβας στην οικονομία. Και απέναντί τους ο Τσίπρας προετοιμάζει μεταρρυθμίσεις. 

Ποιες όμως μεταρρυθμίσεις θα επικρατήσουν τελικά μέσα στο «αντάρτικο» που ήδη σχηματοποιείται ενάντια στους λεγόμενους Προεδρικούς (Φλαμπουράρης, Παππάς, Σκουρλέτης, Δραγασάκης, Σταθάκης Παπαδημούλης και 5-6 συνεννοήσιμους βουλευτές) από τους «αντάρτες» του βουνού… με πρώτο τον σύντροφο Λαφαζάνη, το μαρξιστικό καθηγηταριό, τα τρωκτικά του ΠΑΣΟΚ, τον Λαπαβίτσα και τους συμμάχους του λόμπι της δραχμής; 

Οι μεταρρυθμίσεις των Προεδρικών όπως και αν εμφανιστούν και όπως και να τις περάσει στο κοινό η προπαγάνδα θα είναι τα μνημόνια από εκεί που τα άφησαν οι Σαμαράς-Βενιζέλος με κάποιες διαφοροποιήσεις που θα έχουν να κάνουν με την ανθρωπιστική βοήθεια και την ενδυνάμωση της φορολογικής πολιτικής στην βάση της εισπρακτικής λογικής. 

Οι μεταρρυθμίσεις όμως που θα αντιπροτείνει η «κυβέρνηση Ξηρού» δεν θα διαφέρουν από αυτές που ήδη προετοιμάζει (για το εσωτερικό της χώρας) το αριστερό καθεστώς και θα επιδιώξει να ενταχθούν ως πολιτική Τσίπρα είτε τις ανεχθεί είτε όχι η Ευρωζώνη και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Γιατί και αν δεν γίνουν αποδεκτές δεν χάθηκε ο κόσμος. 

Στις επιλογές της «κυβέρνησης Ξηρού» υπάρχει το γνωστό εναλλακτικό σχέδιο του μονόδρομου της δραχμής και της απομόνωσης στα Βαλκάνια που θα κάνει (έτσι και αλλιώς) έντονα την εμφάνισή του ως κυριαρχούσα τάση ενάντια στους ευρωπαϊστές Προεδρικούς του Τσίπρα. 

Βεβαίως στην περίπτωση αυτή η «κυβέρνηση Ξηρού» θα προπαγανδίζει ότι της το ζήτησε ο λαός έστω και αν ο λαός της… γεμίζει μόνο 2-3 πλατείες. 

Και εμείς τι κάνουμε; 

Απλώς τα παρακολουθούμε από την τηλεόραση λες και τις μεταρρυθμίσεις, τα σπασμένα στα Πανεπιστήμια, στους δρόμους και στα μαγαζιά θα τα πληρώσουν αυτοί που χτίζουν το αριστερό καθεστώς στην χώρα και όχι οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, και οι επαγγελματίες. 

Πριν εξήντα χρόνια ο Κωνσταντίνος Καραμανλής διερωτήθηκε, δημόσια μετά την δολοφονία Λαμπράκη «…ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο»; Τότε και ο ίδιος ήξερε πολύ καλά την απάντηση όπως και οι πολιτικοί που τα «έλεγαν» με τους βασιλείς. 

Σήμερα όμως το ερώτημα που προκύπτει είναι το «…Ποιος δουλεύει ποιον σ' αυτόν τον τόπο;» Και (σε αντίθεση με το τότε) έχουμε την ευθύνη να το απαντήσουμε μόνο εμείς. 

Εμείς γιατί μόνο εμείς παριστάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε ότι, ως χώρα, τα καταφέραμε να μας δουλεύουν χοντρά οι «κουτόφραγκοι» δανειστές, η Τρόικα, η ΕΚΤ αλλά και οι Γερμανοί σε επίπεδο καφενείου. 

Εμείς πρέπει να το απαντήσουμε αφού κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε ότι η Τρόικα είχε, έχει και θα έχει τον πρώτο λόγο ακόμη και αν (για χατίρι των ιθαγενών-ΣΥΡΙΖΑ) την αποκαλέσουμε και τρίο Στούτζες… 

Εμείς θα το απαντήσουμε γιατί από την τσέπη μας πληρώνονται οι μαρξιστές υπουργοί των υπουργείων Παιδείας, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών που θεωρούν ελληνική νεολαία μόνο τα Εξάρχεια και αγνοούν παντελώς τους φοιτητές που θέλουν να σπουδάσουν και δεν έχουν λεφτά και ώρες για χάσιμο μαθημάτων γιατί πρέπει να γυρίσουν στην επαρχία να βοηθήσουν την οικογένεια στις αγροτικές δουλειές. 

Εμείς πρέπει να το απαντήσουμε γιατί οι μεταρρυθμίσεις που θα φέρουν τα νέα δανεικά (για να πληρωθούν τα χρέη ώστε να μείνουν λεφτά για τον κομματικό στρατό) κοστίζουν στην δική μας τσέπη και όχι στους μισθούς των μαρξιστών πολιτικών που χαϊδεύουν την αλητεία των Εξαρχείων αλλά τα σπασμένα τα στέλνουν στις δικές μας φορολογικές δηλώσεις. 

Εμείς είμαστε εκείνοι που πρέπει, επιτέλους, να δεχθούμε ότι στην δημοκρατία είναι άλλο πράγμα η ιδεολογία από άκρα δεξιά έως άκρα αριστερά και εντελώς άλλο πράγμα αυτοί που την εκπροσωπούν. Και όσοι δεν διαφωνούν ας ρίξουν μια ματιά στον θίασο-ρεζίλι της Βουλής και ας μετρήσουν, στα δάχτυλά τους, τους σοβαρούς πολιτικούς που εκφράζουν όντως την ιδεολογία τους για το σήμερα και το αύριο της χώρας. Φτάνουν τα δάκτυλά των χεριών μας ή περισσεύουν;

http://www.capital.gr/jArticles.asp?jid=14