Η Ελληνική Γραμματεία, η Eκκλησιαστική υμνολογία
και το σύγχρονο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο…
Μέσα από την εκκλησιαστική υμνολογία αναδεικνύεται η αξιολογία μιάς ολόκληρης εποχής η οποία διαχρονικά έχει μεταφερθεί προς τον κόσμο μας και την εποχή μας. Εάν θέλαμε να κατανείμουμε τις αξίες αυτές σε τομείς και κατηγορίες θα μπορούσαμε να καταλήξουμε ως ακολούθως: Στα Εκκλησιαστικά κείμενα ανιχνεύονται οντολογικές αξίες, γνωσιολογικές αξίες, βέβαια και ηθικές αξίες.
Διαβάζουμε λοιπόν στις καταβασίες των Χριστουγέννων: «Χριστός γεννάται δοξάσατε». Στην Εκκλησιαστική λοιπόν υμνολογία το γεγονός της θείας γέννησης είναι διαρκές και πάντα επίκαιρο. Ενάντια σε κάθε αίσθηση χρόνου,ως παρελθόν, παρόν και μέλλον, η εκκλησία ενώνει το χρόνο και διακηρύσσει ότι ο θεός είναι τώρα και γίνεται πάντα τώρα. Είναι και γίνεται μία διαρκής παρουσία. Αυτό πόσο άραγε είναι παραδεκτό από τον υλικό άνθρωπο του 2014 ο οποίος κλεισμένος στις μεγαλουπόλεις και στις σύγχρονες οικιακές φυλακές, τις τόσο άρτια τεχνολογικά εξοπλισμένες, νοιώθει αιχμάλωτος των επιλογών του και του αισθητικού μικροκόσμου μέσα στον οποίο αυτοβούλως έχει κλεισθεί; Διαβάζουμε για τον ξένο του Καμύ (αντιπροσωπευτικό δείγμα του σημερινού ανθρώπου,του μαζανθρώπου): «Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι ο Μερσώ ένας ασήμαντος γραφειοκράτης χωρίς ιδεολογία, άθεος, άβουλος άνθρωπος και αντικοινωνικός». Ο Ντοστογιέφσκι στους αδελφούς Καραμάζωφ προσπαθεί ακριβώς να αναδείξει την ανάγκη συνέχειας των θεολογικών οντολογικών αξιών, του συνεχούς θεού μέσα από την περίφημη φράση: «χωρίς θεό όλα επιτρέπονται». Αυτή η φράση σε σχέση με τον ήρωα του ξένου του Καμύ αναδεικνύει όλη την ανάγκη ώστε ο κόσμος μας να εκκινεί από κάποια ιδέα, η οποία είτε κρύβεται κάτω από το πρόσωπο κάποιου θεού, είτε ενυπάρχει αφ΄εαυτής. Ο θεός ως έννοια ηγεμονική και δημιουργική,αφυπνίζει τις ανώτερες εσωτερικές δυνάμεις του ανθρώπου (ο οποίος άνω θρώσκει) τον προσδιορίζει σε σχέση με τις αιτίες και το σκοπό της επίγειας και όχι μόνο ύπαρξής του. Σε κάθε άλλη περίπτωση ο ήρωας του Καμύ καθίσταται σύμβολο μιάς εποχής όπως η δική μας. Ο θεός πέθανε, ο θεός ως στείρος εμπειρικός λόγος αναστήθηκε μέσα μας, ο θεός πλέον είναι η επιστημονική και τεχνολογική ικανότητα του εξωτερικού και εμπειρικού ανθρώπου να ελέγξει και να τροποποιήσει ένα μικρό και άμεσο κοσμικό περιβάλλον. Ως συνέπεια αυτών η παραδοσιακή Πλατωνική και μετέπειτα χριστιανική ανθρωποκεντρική άποψη για τον ανώτερο λογικά και τελεολογικά άνθρωπο αντικαθίσταται από τον παθητικό, αδύναμο και υλικά εξαρτημένο άνθρωπο ο οποίος ζεί σε σχέση με το άμεσο και όχι το επέκεινα. Η αντιστροφή του ανωτέρου οντολογικά ανθρώπου και η κατάντια του να ομοιάζει με ρομπότ θα πρέπει να αφυπνίσει όλους αυτούς που επιβάλλεται να προωθήσουν και πάλι το μοντέλο ανθρώπου που αναδεικνύεται στην Πλατωνική Πολιτεία. Συμφωνούν λοιπόν όλοι σχεδόν οι μελετητές του Σωκράτους ότι ο Πλατωνικός λόγος δίνει ηγεμονικό και ανώτερο αξιολογικό χαρακτήρα στον άνθρωπο. Τον καθιστά κύριο και όχι δούλο, οδηγό και όχι ακόλουθο. Διαβάζουμε σχετικά: «Έρωτα ο Σωκράτης εννοούσε κάτι που συνέχει τα πάντα, μα τα πάντα στη ζωή, που είναι ο συνδετικός κρίκος και η γεννήτρια δύναμη κάθε δημιουργίας. Ο Παυσανίας κάνει διάκριση σε δύο μορφές του έρωτος διότι και Αφροδίτες δύο υπάρχουν: η Ουράνια και η Πάνδημος». Σήμερα ο έρωτας έχει πλήρως εκχυδαϊσθεί, έχει καταντήσει κάτι το απολύτως σεξιστικό και υλικό, οδηγεί τον άνθρωπο σε μία πρόσκαιρη και στείρα απόλαυση, σε καμμία περίπτωση δεν οδηγεί και δεν σημαίνει την πορεία προς την ανωτέρα οντολογική ένωση. Ο άνθρωπος ενώ κληρονόμησε την οντολογική θέαση των πραγμάτων μέσα από την παραδεδομένη γραμματεία, ξαφνικά υιοθετεί θεωρίες που τον οδηγούν στην ύλη και στην αποχαύνωση, θεωρίες που τον απομακρύνουν από την αλήθεια με την Εγελιανή έννοια: O σημερινός άνθρωπος δεν μπορεί να συνδέσει τις σκέψεις με τις έννοιες, τις ιδέες με τις εμφανίσεις τους.
Ποιες γνωσιολογικές αξίες αναδεικνύονται παραδοσιακά μέσα από την αρχαία Ελληνική γραμματεία; Μέσα από την εκκλησιαστική γραμματεία; Σήμερα ισχύουν; Είναι η γνωσιολογία ένας τομέας ο οποίος θα πρέπει πολύ να μας προβληματίσει διότι μάλλον έχουν αντιστραφεί στην εποχή της πλήρους παρακμής που ζούμε οι παραδοσιακές γνωσιολογικές αξίες. Φαίνεται ότι ο Πλατωνικός και Αριστοτελικός ορθολογισμός και ο συνεπαγόμενος εξ αυτών εμπειρισμός σήμερα έχει αντικατασταθεί από ένα στείρο ορθολογισμό σε τέτοιο βαθμό ώστε εάν ο Κάντ ζούσε σήμερα στεντορείως θα αναφωνούσε «ζούμε στην εποχή όπου η επιστήμη χωρίς λόγο είναι φτωχή και η εμπειρία χωρίς φαντασία και ενόραση του Επέκεινα παντελώς τυφλή».
Διαβάζουμε λοιπόν στην Πλατωνική Πολιτεία(Ζ,519B-D) : «Τι λές, δεν είναι και αυτό φυσικό είπα εγώ, και δεν απορρέει από όσα προαναφέραμε, ότι ούτε οι απαίδευτοι, που δεν γνώρισαν την αλήθεια, μπορούν ποτέ να κυβερνήσουν ικανοποιητικά μία πόλη, ούτε όσοι αφήνονται (τους επιτρέπεται) να ασχολούνται με την παιδεία μέχρι το τέλος της ζωής τους. Οι πρώτοι γιατί δεν έχουν έναν ορισμένο στόχο στη ζωή τους, τον οποίο στοχεύοντας , πρέπει με προθυμία να πράττουν όσα πράττουν και στην ιδιωτική και στη δημόσια ζωή τους, ενώ οι άλλοι γιατί δεν θα ριχθούν στη δράση (δεν θα δραστηριοποιηθούν) με τη θέλησή τους, νομίζοντας ότι ζωντανοί ακόμη έχουν εγκατασταθεί και ζούν στα νησιά των μακάρων». Η Πλατωνική γνώση είναι γνώση ιδεών, των ιδεών του ωραίου και του αγαθού, προκειμένου ο άνθρωπος να οδηγηθεί στη νήσο των μακάρων, στο ευτυχές επέκεινα. Επίσης αυτή η γνώση κρίνεται απαραίτητη για τους κυβερνώντες διότι ο πρώτιστος σκοπός της πόλης είναι ο οντολογικός προσανατολισμός των ανθρώπων. Ας μην ξεχνούμε τον Επιτάφιο του Περικλέους όπου όλες οι πράξεις και οι σκέψεις των πολιτών εκκινούν και αναφέρονται στην άφατη δόξα, στο ανείπωτο κλέος, στη σύνδεση των ανθρώπων με ό,τι το κοσμικό ανώτερο. Ο άνθρωπος είναι απόρροια της ιδέας του αγαθού, αυτή η γνώση τον οδηγεί στη μίμηση του ιδεατού ωραίου. Για να μην αναφερθούμε στον μυστικό Πλωτίνο ο οποίος συνδέει άμεσα τη γνώση με την πορεία του ανθρώπου από την κατώτερη ψυχή προς το Νού και από εκεί προς το Έν. Η Γνώση μέσα από το Λόγο που κίνησε την Πλατωνική, αλλά και την μεταπλατωνική φιλοσοφία έως την οντολογική κατοχύρωσή της διά του Πλωτίνου ποτέ δεν αποκόπηκε από το Επέκεινα, από τον ευρύτερο εσωτερικό κόσμο ο οποίος ευρίσκεται υπέρ της γής. Η Γνώση συνδέει τον άνθρωπο με το Νού, με την οδό προς το Αγαθό, προς τα μυστικά της Άλλης πλευράς. Σε ψυχικό βέβαια επίπεδο η Γνώση ηρεμεί τα πάθη, αναπτύσσει την Αρετή και ολοκληρώνει ηθικά το άτομο-πρόσωπο προκειμένου να δομηθεί η Πόλις κατ΄εικόνα της ουράνιας πόλης του Καλού.
Ας θυμηθούμε και τη γνώση της Αριστοτελικής μεσότητας. Αναφέρει λοιπόν ο Σταγειρίτης στα Ηθικά Νικομάχεια(1106,a 26) “Αν κοιτάξωμε προς τα έργα των ανθρώπων θα ονομάσωμε καλά εκείνα που τίποτε δεν τους λείπει αλλά και τίποτε παραπάνω δεν έχουν από αυτό το οποίο πρέπει. Κάθε έλλειψη ή υπερβολή φθείρει, σώζει η μεσότητα. Το ίδιο συμβαίνει και με τις πράξεις, είναι σωστές όταν δεν τραβάνε στα άκρα αλλά κρατιούνται στη μεσότητα». Το θέμα αν και φαίνεται πρωτίστως ηθικό δεν είναι τέτοιο, είναι πρωτίστως γνωσιολογικό, διότι ο Σταγειρίτης με τα παραδείγματα που παρακάτω παραδίδει ξεκαθαρίζει ότι η γνώση καθορίζει τη μεσότητα. Η γνώση ως μέγεθος βαθύτατα οντολογικό και εσωτερικά εξισορροπητικό είναι αυτή που καθορίζει τις πράξεις και την ηθική των ανθρώπων. Ειδικά μετά τον Πλάτωνα μέσα στον κόσμο ο άνθρωπος εξισορρόπησε την όλη του υπαρξιακή ζωή βασιζόμενος στο ζεύγος θυμούμαι (σκέφτομαι)-πράττω. Υπό αυτή την έννοια ο Αριστοτέλης προσπαθεί να τιθασσεύσει τον ανθρώπινο Πήγασο της σκέψης μέσα από την αρετή της μεσότητας, διότι εάν η σκέψη και η ανθρώπινη πράξη πλησιάσει τον ήλιο της αληθείας πρίν την ώρα που πρέπει μπορεί όλα να καταστραφούν. Η Αντιγόνη μέσα από τις πράξεις της οι οποίες στηρίζονται σε αιωνίους άγραφους νόμους έφθασε ίσως στην υπερβολή, ο Μέγας Αλέξανδρος μέσα από τον πλούτο του μυαλού του και της ψυχής του έφθασε στην υπερβολή να κατακτήσει τον κόσμο, αλλά και αυτά ακόμα σύμφωνα με τον Σταγειρίτη μπορεί να υπακούουν στην αρετή της μεσότητας. Η Αντιγόνη ίσως κινήθηκε στο μέσον ανάμεσα στην υπερβολή του να δολοφονήσει τον Κρέοντα και στην έλλειψη του να μην ομιλήσει για τον άταφο αδελφό της. Το ίδιο ισχύει και για τον Μέγα Αλέξανδρο. Ανάμεσα στην υπερβολή της προσωπικής του θέωσης και της συνεπαγομένης διακυβέρνησης του κόσμου εξ αυτού ως υιού του θεού και στην έλλειψη της απλής εξ αυτού διακυβέρνησης του Βασιλείου του, ο Μέγας Αλέξανδρος επέλεξε τη μεσότητα της συνετής διάδοσης του Ελληνικού Λόγου στα πέρατα της Οικουμέννης.
Το σημαντικό όμως σε όλα τα παραπάνω είναι ότι αναφέρονται σε μία εποχή όπου το οντολογικό-γνωσιολογικό ζεύγος σκέφτομαι άρα πράττω κυριαρχούσε στην υπαρξιακή ζωή των ανθρώπων. Ο Πλατωνικός Γρηγόριος Νύσσης κινείται σε αυτό το νοητικό μήκος κύματος. Στον περίφημο λόγο του «Περί ψυχής & αναστάσεως» θα μας πεί ότι όπως ο σίδηρος παίρνει μορφή μέσα από τη διάθεση του δημιουργού του παρομοίως η λογική δίνει σάρκα και οστά στις σκέψεις του ανθρώπου μέσα από τις πολιτισμικές πράξεις. Υπάρχει,όπως ήδη έχουμε τονίσει, η σίγουρη οντολογική βάση του ζεύγους, σκέφτομαι (θυμούμαι) και πράττω.
Η σημερινή κατάργηση του ζεύγους αυτού, ο εξοβελισμός του ζεύγους αυτού από την ανθρώπινη ζωή (η οποία φιλοσοφικά αρχίζει από τον διαφωτιστικό μερικό λόγο, πρακτικά μέσα από την αποθέωση της τεχνολογίας) έχει οδηγήσει τον άνθρωπο σε μία αποθεωτική εξίσωση με την άλογη πράξη των αλόγων ζώων, η παραδοσιακή φιλοσοφική σκέψη των ανθρώπων μέσα από τη διάλυση του παραπάνω ζεύγους (σκέψης –πράξης) έχει ομοιωθεί με την απλή ενστικτώδη απουσία σκέψης των ζωντανών όντων σε τέτοιο βαθμό ώστε ο άνθρωπος του ipad ενστικτωδώς να ζεί με βάση τις υλικές ανάγκες του και τον υλικό τρόπο ζωής του. Το λιοντάρι ξυπνά, ψάχνει τροφή και σύντροφο, διαιωνίζει τη φυλή του και ξανακοιμάται. Το ίδιο και ο σημερινός άνθρωπος. Ξυπνά, κυνηγά την ύλη και τις υλικές ανάγκες, τελείως ενστικτωδώς, ψηφίζει όποιον του υποσχεθεί απαλλαγή από τον ΕΝΦΙΑ και πάλι ησυχάζει. Η βιωματική αυτή πτώσις βέβαια ίσως έλκει τις ρίζες της στον Ι.Κάντ ο οποίος διώχνοντας το πρόβλημα του Θεού και της αθανασίας στον κόσμο της πίστης και των νοουμένων άφησε στον άνθρωπο τη δυνατότητα της απλής και αποδεδειγμένης εμπειρικής γνώσης. Ο επιστημονικός (δήθεν) σοσιαλισμός μέσα από την υλική νομοτέλεια και την υλική τελεολογική ντετερμινιστική ισοπέδωση εξαφάνισε την άπειρη σκέψη σε τέτοιο βαθμό ώστε σήμερα η γνωσιολογική αντιστροφή της φιλοσοφικής οντολογικής γνώσης να είναι απολύτως συντελεσμένο γεγονός. Η γνώση σήμερα είναι οντολογική εάν ομιλεί για τα όντα του ευρώ και εάν ξεκινά από τον κόσμο των παραστάσεων (θυμίζουμε ότι όλα αυτά αποτελούσαν κακή δόξα στον Πλάτωνα). Η γνώση σήμερα απεκόπη πλήρως από τη σκέψη (θυμίζουμε τη δυνητική ταύτιση της γνώσης και της σκέψης ,της νόησης και του Εϊναι στον Παρμενίδη αλλά και στο οντολογικό επιχείρημα του Μεγάλου Ανσέλμου περί της ύπαρξης του θεού) διότι δεν στηρίζεται στη σκέψη αλλά στην αυτοματοποιημένη παροχή τεχνολογικών και υλικών παραστάσεων και εμπειριών. Ο άνθρωπος σήμερα δεν γνωρίζει διότι δεν σκέφτεται πέραν των μικρών κοσμικών ορίων μέσα στα οποία έχει κλεισθεί, απλά ξέρει τις βιωτικές του ανάγκες. Η γνωσιολογική αυτή αντιστροφή ίσως σημαίνει πολλά εάν εξετάσουμε την εξελικτική πορεία του ανθρώπου. Η ιστορία του ανθρώπου είναι η ιστορία του πολιτισμού του και της γνώσης του.Η απουσία αυτών στην εποχή μας ίσως σηματοδοτεί τον επιγενόμενο ηθικό κατακλυσμό, αναζητείται βέβαια ο Νώε, ή εάν προτιμάτε η Πύρρα και ο Δευκαλίων.
Ίσως όμως η χειρότερη αντιστροφή που έχει συντελεσθεί στις εσχατολογικές ημέρες που ζούμε είναι η αξιολογική. Εάν σκεφθούμε ότι η φιλοσοφική αξιολογία καλύπτεται από δύο κλάδους, την Αισθητική η οποία αναζητεί το Καλόν, και την Ηθική, η οποία αναζητεί το ευ πράττειν, καταλαβαίνουμε τι πραγματικά συμβαίνει στις ημέρες που τώρα ζούμε. Φθάνει μόνο να θυμηθούμε τη σύνδεση του αισθητικώς καλού και του ηθικώς ευ πράττειν με το Επέκεινα και τον κόσμο των ιδεών και στην Αρχαία Ελληνική Διανόηση αλλά και στη Χριστιανική σκέψη. Διαβάζουμε σχετικά στο Γ.Σαχακιάν: «Η Ηθική θεωρία του Πλάτωνα διαπλέκεται αξεδιάλυτα με τις ιδέες του για την ψυχή και την αθανασία. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα η μεταβατική αισθητηριακή ζωή του ατόμου η οποία συνίσταται από τις σκέψεις του, τις αντιλήψεις του και τις εμπειρίες του, που περιλαμβάνουν τον φαινόμενο ή απτό κόσμο του, παύει με το θάνατο, και επιστρέφει στην ύπαρξη του κόσμου των ιδεών τον πραγματικό κόσμο από όπου προέρχεται ο άνθρωπος». Ο αισθητικά ωραίος κόσμος των ιδεών, αυτός που ως ο κόσμος των ωραίων ιδεών οδηγεί στις αρετές καθοδηγεί τον άνθρωπο προς την οσιότητα, τη σοφία, τη σωφροσύνη την ανδρεία και τη δικαιοσύνη. Με διπλό σκοπό. Ο άνθρωπος να καταστεί καλός και αγαθός πολίτης στην επίγεια πολιτεία, μακάριος κάτοικος του βασιλείου των ιδεών.
Ο Μέγας Βασίλειος στην επιστολή του περί της τελειότητας του βίου των χριστιανών, καθορίζει κατά απόλυτα διευκρινιστικό τρόπο το ηθικό-αξιολογικό πλαίσιο των πιστών χριστιανών. «Από τα πολλά πράγματα τα οποία δεικνύει η θεόπνευστος Γραφή και τα οποία οφείλουν να πραγματοποιηθούν από τους αποφασισμένους να ευαρεστήσουν το θεό, έκρινα τώρα αναγκαίο να σημειώσω σε σύντομο υπόμνημα μόνον εκείνα τα οποία επί του παρόντος ανακινήθηκαν μεταξύ σας. Την για κάθε σημείο μαρτυρία που είναι ευκατάληπτη αφήνω να την ανεύρουν οι ασχολούμενοι με τη μελέτη της Γραφής… πρέπει ο χριστιανός να φανεί αντάξιος της επουρανίου κλήσεως και πρέπει να ακολουθεί βίο αντάξιο του Ευαγγελίου». Αναμφίβολα λοιπόν και η χριστιανική ηθική συνδέει τον άνθρωπο-πρόσωπο και τις πράξεις του με το πνεύμα του θεού, με το ιδεατά ωραίο που ευρίσκεται σε έναν κόσμο ανώτερο της γής. Η Ηθική είναι φυτό που οι καρποί του ωριμάζουν επί της γής όμως οι ρίζες του είναι στον ουρανό. Ο ηθικός άνθρωπος επάνω στη γνώση του ανωτέρου,του αενάου και του καθ εαυτού χτίζει τις πράξεις του και το πρακτέον.
Ο μεταδιαφωτιστικός λόγος, απόληξη του οποίου είναι ο μαρξικός,μέσα από το ντεϊσμό και τον επιφαινόμενο θάνατο του θεού, και το τέλος του ανθρωποκεντρισμού μέσα από τη γιγάντωση της επιστήμης και του υποβιβασμού του ανθρώπου σε απλό υλικό και βιομηχανικό εργαλείο μάλλον αποσυνέδεσε πλήρως τον άνθρωπο από κάθε μεταφυσική δέσμευση και εξάρτηση, αφήνοντάς τον μόνο και έρημο επί της γής. Αλλά επειδή ο άνθρωπος εκ φύσης ζεί σε σχέση με κάποιον ή κάτι, αυτή είναι και η έννοια του προσώπου, ο υπαρξιακά ερριμμένος άνθρωπος, ο αποκομμένος από τις οντολογικές του ρίζες, ο συνδεδεμένος μόνο με τη γή και τις υλικές εξαρτήσεις της σχετίστηκε με ό,τι το υλικό,χυδαίο και γήϊνο. Το γιατί είναι απλό. Από τη στιγμή κατά την οποία αποθεώνεται ο γήϊνος λόγος το επόμενο μιμητικό προς το θεό βήμα είναι αναγκαίο και προβλέψιμο. Ο θεός αποδιώχνεται στο σύμπαν, ο ανθρώπινος βιομηχανικός και τεχνολογικός λόγος κυβερνά τη γή και δημιουργεί τη νέα ανθρώπινη υλική φύση, αντικαθιστώντας τη παλαιά ανωτέρα ανθρωπίνη φύση η οποία κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωση είχε δομηθεί επάνω σε ουράνια ιδεατά πρότυπα. Η νέα αυτή ανθρωπίνη φύση δεν σκέφτεται, ενστικτωδώς ζεί και εργάζεται-ίσως αυτό είναι και το χάραγμα της αποκαλύψεως, ο υποβιβασμός του ανθρώπου σε άλογο χωρίς σκέψη ζώο που ζεί αυτομάτως-δεν έχει καμμία οντολογική διαλεκτική σειρά, βιώματος και υπέρβασης. Η ομοφυλοφιλία, ό,τι η παραδοσιακή ηθική απέρριπτε ως αμαρτία (με την έννοια της οντολογικής διακοπής της ανωτέρας λογικής πορείας του ανθρώπου) ο στείρος αισθησιασμός, ο υποβιβασμός της γυναίκας σε απλό σκεύος τηλεοπτικής ηδονής (κάπως έτσι βρήκε τη γυναίκα ο Ιησούς) σήμερα όχι απλά είναι πλήρως αποδεκτά, αλλά και προστατεύονται πλέον με τον περίφημο αντιρατσιστικό νόμο. Ο άνθρωπος πρέπει επειγόντως να υποβιβασθεί σε υλικό όν, χωρίς κανένα ανώτερο οντολογικό προσδιορισμό. Η ενστικτώδης ζωή, η έννοια του όλα επιτρέπονται και όταν λέμε όλα μόνο τα ενστικτώδη υλικά, η ηρωίνη της τεχνολογίας, η οποία ψευδώς δίδει μία παντοδυναμία στον άνθρωπο, παρέχοντάς του όχι οντολογική γνώση αλλά κατωτέρα αισθησιακή και απλή γήΐνη πληροφόρηση-πλήρως κατευθυνομένη-έχουν πλέον φυλακίσει το ανθρώπινο υποκείμενο το οποίο υπο-ζεί αποκλεισμένο στη γήϊνη φυλακή. Ο άνθρωπος της αντεστραμμένης ηθικής η οποία ξεκινά από την υλική αρχή της επιστημονικής και τεχνολογικής γήϊνης επικυριαρχίας θεωρεί ότι επάνω στη γή είναι βασιλεύς άρα όλα του επιτρέπονται. Τα σόδομα και τα γόμορα επιστρέφουν κεκαλυμμένα κάτω από το μανδύα του υλικού ανθρώπου που θεωρεί ότι με όπλο τις υλικές ανακαλύψεις μπορεί πλήρως να ζήσει χωρίς κανένα ανώτερο προσδιορισμό. Ό,τι φοβόταν αιώνες τώρα ο σημερινός άνθρωπος δεν το φοβείται άρα όλα του επιτρέπονται-ίσως αυτό είναι και το βαθύτερο νόημα του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου. Η επιστήμη νικά το θάνατο, νικά την αρρώστια, άρα ο άνθρωπος είναι πλήρως ελεύθερος να ζήσει την αντεστραμμένη ηθική κάθε υλικό είναι καλό, κάθε μεμονωμένη πράξη είναι καλή εάν μου αρέσει, δίκαιο και ηθικό είναι ό,τι αρέσει στο άτομο αρκεί αυτό να μην έχει οντολογικό προσδιορισμό και να διέπεται από το γνωστό στείρο αισθησιασμό. Επειδή ακριβώς η ανθρώπινη γνώση σήμερα είναι εφήμερη και παροδική, η αντεστραμμένη ηθική του σημερινού μαζανθρώπου στηρίζεται σε πρόσκαιρες ηδονές, σε φευγαλέες αισθησιακές απολαύσεις και στην προσπάθεια διασφάλισης κάθε δήθεν διαφορετικότητας –η οποία σε άλλες εποχές που ο άνθρωπος ατένιζε το θείο ονομαζόταν κιναιδισμός διότι κινούσε την αιδώ. Σωστά αναφέρεται ότι ο πρωτογενής ορισμός της νοημοσύνης εκ μέρους του Πλάτωνος ήταν το ότι στο καζάνι του νοός ρίχνουμε κάθε παράσταση του επιστητού, τη μαγειρεύουμε και με μάγειρα το νού την καταναλώνουμε. Ωμή τροφή μόνον τα άλογα ζώα τρώνε. Η Πλωτινική πλέον ανάμνηση,η σύνδεση του ανθρώπου με τις θείες απορροές, η ηθική ανάβαση του προσώπου προς το Εν διαμέσου μιάς κοινωνίας λόγου είναι επιτακτική ανάγκη. Εάν επιτέλους θέλουμε να διατηρήσουμε το όνομα άνθρωποι.
Βασίλειος Μακρυπούλιας,
δρ. φιλοσοφίας.
«Οι χριστιανοί κατέστρεψαν τα είδωλα, είναι γνωστό, και ένας ιστορικός όπως ο κ. Παντερμαλής προφανώς το ξέρει» …. …. Αλλά η επιλογή του μικρού μόνο μέρους – το οποίον κατόπιν ψαλιδίστηκε και αυτό- είναι μια άλλη πικρή ιστορία. «Πρόκειται για νοοτροπία του “παίρνω αυτό που θέλω”. Πρόκειται για άσκηση εξουσίας χωρίς αιδώ», λέει ο παγκοσμίου φήμης Έλληνας σκηνοθέτης».
