Η αναρχία ως το τελευταίο στάδιο της κάθε εσχατολογικής θρησκείας

Η αναρχία ως το τελευταίο στάδιο 

της κάθε εσχατολογικής θρησκείας

Είναι απίστευτη η ρευστή περιπέτεια του ανθρωπίνου πνεύματος. Οι έννοιες  έρχονται και παρέρχονται με ένα εκκωφαντικό πραγματικά ρυθμό, πότε σαν θεωρία και πράξη, πότε σαν αλήθεια και πότε σαν να κρύβουν το απόλυτο ψεύδος. Η έννοια «αναρχία»στις απαρχές του  21 ου αι. είναι τόσο χυδαία παραπλανητική, υπόδουλη στα πλέον αξιομνημόνευτα εξουσιαστικά σχέδια, εκφυλισμένη ως σύλληψη και σκοπός ώστε θα πρέπει να την αναλύσουμε αποκαλύπτοντας του λόγου το αληθές.

Ας αρχίσουμε απλά. Η λέξη αναρχία, συντιθεμένη από το στερητικό α- και τη λέξη αρχή υποδηλώνει την έλλειψη της λέξης αρχή. Το ζητούμενο όμως είναι τι εννοούν ως αρχή οι δήθεν αναρχικοί-οι οποίοι βέβαια δεν είναι τίποτε άλλο παρά μισθοφόροι ενός ολοκλήρου μαζοποιημένου και τελειωμένου συστήματος το οποίο μόλις αποκαλυφθεί αυτό που ο Χάϊνετεγγερ ονόμαζε ξέφωτο  του Είναι θα εξαφανισθούν έχοντας εκτελέσει τη διαλυτική αποστολή τους. Ο κυρίως θεωρητικός του αναρχισμού Πιότρ Κροπότκιν στο βιβλίο  του «η κατάκτηση του ψωμιού», μας αναφέρει τα εξής δηλωτικά (ας προσέξουμε τον τίτλο στο έργο του  Ρώσου αναρχικού ο οποίος μας παραπέμπει στο χριστιανικό «ούκ επ άρτω  μόνο ζήσεται άνθρωπος», αλλά και στο θαύμα του πολλαπλασιασμού των άρτων (το ψωμί σε κάθε περίπτωση συμβολίζει από την μία καθαρά συμβολικά την  πνευματική τροφή και αυτογνωσία για εκείνους  που επιθυμούν ως άρτο να εννοήσουν ό,τι το πνευματικά απαραίτητο, από την άλλη πλευρά –όπως εδώ ο ρώσος «αναρχικός»συμβολίζει την ηθική πτώση των ανθρώπων και την επιθυμία τους για υλικά και μόνο αγαθά τα οποία και αποκτούν την ετικέτα «ψωμί»): «Η ευημερία για όλους δεν είναι ένα όνειρο.Είναι κάτι το εφικτό, χάρη σε όλα όσα έκαναν οι πρόγονοί μας, για να αυξήσουν τις παραγωγικές μας δυνάμεις». Στο παραπάνω απόσπασμα ξεκάθαρα αποκαλύπτεται το καθαρά χριστιανικό, θρησκευτικό και εσχατολογικά μεσσιανικό κριτήριο της καθολικότητας. Όπως οι αναρχικοί θέλουν όλα τα υλικά καλά των καπιταλιστών να τα γεύονται οι δικοί τους οπαδοί και μόνο, παρόμοια και οι εσχατολόγοι μουσουλμάνοι διαφημίζουν ως ακολούθως το δικό τους κριτήριο καθολικότητος,  πού αλλού, στο Κοράνιο: «μετά την τελική κρίση οι δίκαιοι θα καταλήξουν στον παράδεισο ενώ οι άδικοι και οι κακοί θα ριχθούν στο πυρ της κολάσεως».

Οι αναρχικοί το διαβάζουν προσαρμοσμένα στα δικά τους μέτρα όλα αυτά.Οι δίκαιοι είναι για αυτούς όσοι ασπάζονται τον άκρατο υλισμό,όσοι απαρνούνται τα ιερά και τα όσια φυλής και έθνους,γι αυτούς ετοιμάζεται ο παράδεισος της υλικής ευημερίας που θα περάσει σε αυτούς όταν οι καπιταλιστές(που ετοίμασαν όλα αυτά)θα τους τα παραδώσουν ηττημένοι.Αντίθετα οι άνθρωποι που πιστεύουν σε έθνος και φυλή είναι οι άδικοι που θα καούν στην κόλαση της υλικής στέρησης. Δεν είναι τυχαίο ότι οι  αναρχικοί προσπαθούν να αποκλείσουν τους αντιπάλους από τη μικροκοινωνία που επαγγέλονται. Μέχρι εκεί φθάνει το φτωχό μυαλό  τους.

Όλα για όλους  για τους αναρχικούς δικαίους λοιπόν με βάση την υλική ευημερία της κοινωνίας της παραγωγής και των αναλόγων παραγωγικών αγαθών. Στην καπιταλιστική εποχή, στο καπιταλιστικό γήπεδο με τους καπιταλιστικούς κανόνες οι αναρχικοί της νέας εποχής απλά προσπαθούν να θέσουν τους δικούς τους κανόνες στο υλικό φαγοπότι που ανοίγεται. Είναι αναρχικοί μόνο μέχρι το σημείο εκείνο στο οποίο θα διαλύσουν τα παραδοσιακά οικονομικά αφεντικά για να αρπάξουν αυτοί τις καρέκλες. Έπειτα θα θέσουν τους δικούς τους φαγοποτικούς νόμους. Ο Σάμ Ντόλγκοφ λοιπόν στο βιβλίο του «η επικαιρότητα του αναρχισμού στη σύγχρονη κοινωνία», μας αναφέρει κάποιες χρήσιμες πληροφορίες –άθελά του-για το σημερινό πλήρως ευτελισμένο αναρχισμό, ο οποίος δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία κατευθυνόμενη από το σύστημα προσπάθεια απελευθέρωσης δυνάμεων της κοινωνίας οι οποίες με αυτό τον τόσο θεωρητικό και βλακώδη τρόπο βαυκαλίζονται ότι δυνητικά θα φέρουν τον θρησκευτικό παράδεισο στη γη.  «Η σύγχρονη αναγέννηση του αναρχισμού προέρχεται περισσότερο από κάποιους διαφωνούντες με όλα, προερχομένους από τη μεσαία τάξη διανοουμένους, φοιτητές ή και  διάφορες άλλες περιθωριακές ομάδες που   βασίζονται  στον ατομισμό ή σε ουτοπικιστικές ιδέες καθώς και από  άλλες ιδέες και  πηγές που δεν προέρχονται από  τον αναρχισμό της εργατικής τάξης».

Τι να πρωτοσχολιάσουμε στο παραπάνω αστειότατο και πλήρως βλακώδες απόσπασμα. Ο εγγενής περιορισμός του  οντικού Είναι από τον μαρδοχάι κάσελ (κάρολος μάρξ) συνεχίζεται και στα επίπεδα του αναρχισμού. Μαθαίνουμε ότι άλλο είναι ο εργατικός αναρχισμός και να υποθέσω άλλο ο αστικός ίσως  αναρχισμός. Αυτή η με το έτσι θέλω μερικοποίηση του βεληνεκούς του Είναι συνεχίζεται και στο θαυμασμό κόσμο του αναρχισμού. Για να είσαι αναρχικός θα πρέπει να είσαι εργάτης, έννοια τόσο αόριστη. Ο υφέρπων ρατσισμός είναι τόσο  ξεκάθαρος όσο ξεκάθαρο είναι και το πεδίο εφαρμογής  του. Το Είναι υποδιαιρείται, άρα χάνει την λάμψη του όλου του, μια και στο μικρό είναι των αναρχικών χωρούν μόνο οι εργάτες και όσοι άλλοι έχουν κάποια καθαρά προλεταριακή σχέση εργασιακής κακομοιριάς. Οι θεωρητικοί του αναρχισμού ούτε που σκέφθηκαν έστω για ένα λεπτό ότι ο άνθρωπος είναι κατ΄αρχήν πνευματικό ον, σε πολλές περιόδους άνθρωποι που δεν είχαν να φάνε, άνθρωποι δυστυχισμένοι υπηρέτησαν πιστά το κράτος δικαίου στο οποίο ανήκαν επειδή το κράτος-έθνος εξέφραζε την οντολογική πορεία τους. Παράδειγμα αποτελούν οι αρχαίοι Αθηναίοι οι οποίοι σε χρόνια πείνας και λοιμού, όπως και οι Έλληνες του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους, θυσιάσθηκαν πιστοί στις αρχές στις ύψιστες εθνικές αρχές που εξέφραζε το κράτος. Το λογικό χάσμα των αναρχικών καλύπτεται μόνο μέσα από την αποκάλυψη της λαίμαργης υλικής φύσης τους. Οι άνθρωποι αυτοί,οι αναρχικοί του τίποτε, παρασυρόμενοι από τα καλά του καπιταλισμού θέλουν όλη την πίτα δική τους. Το κράτος τους φαίνεται μεγάλος ανταγωνιστής, πρέπει να το καταργήσουν ώστε όλο το υλικό γλυκό ψωμί του καπιταλισμού να το γευτούν αυτοί και οι εκλεκτοί τους. Συγκρίνετε το απόσπασμα του Σάμ Ντόλγκοφ λίγο πιο κάτω : «Απόδραση,η ελπίδα ότι η σημερινή κοινωνία θα υπονομεύεται συνεχώς εάν αρκετός κόσμος αποσύρεται βαθμηδόν από τις λειτουργίες του συστήματος και ζήσει σαν τους αναρχικούς σε  κομμούνες  και άλλους θεσμούς τρόπου ζωής (life style).”.

Ας διαβάσουμε και το παρακάτω απόσπασμα από το κατά Ματθαίον ευαγγέλιον (3,12) «αυτός κρατεί στο χέρι του το φτυάρι και θα καθαρίση πλήρως το αλώνι του. Και το μέν σιτάρι του θα το μαζέψει στην αποθήκη του (τους δικαίους δηλαδή και τους ενάρετους θα παραλάβη εις την βασιλεία του) το δε άχυρον θα κατακαύση εις άσβεστον πυρ (δηλαδή τους αμετανοήτους αμαρτωλούς θα τους κατακαύση εις την γέενναν του πυρός. Ακούσατέ τα αυτά Σαδουκαίοι και Φαρισαίοι». Οι αναρχικοί του Ντόλγκοφ ταυτίζονται με τους δικαίους του Ματθαίου, είναι αυτή η διηνεκής  σχέση δικαίου των εσχατολόγων θεολόγων που διέπει και τους αναρχικούς. Αναρχικοί είναι οι χριστιανοί διότι δεν ήθελαν το κράτος του κόσμου αυτού (η βασιλεία μου ουκ εστί του κόσμου τούτου, ανεφώνησε ο Ιησούς) οι αναρχικοί δεν θέλουν  δήθεν το αστικό κράτος. Ουσιαστικά έχουν πάρει όλες τις χριστιανικές αξίες. Θέλουν να κυβερνήσουν με τους δικούς τους δικαίους αυτόν τον κόσμο και να απολαύσουν μόνο τα υλικά καλά του καπιταλισμού. Οι αναρχικοί είναι οι χειρότεροι καπιταλιστές διότι πολύ απλά όλα στηρίζονται στο σύστημά τους στην ύλη. Οι σημερινοί ξεπεσμένοι αναρχικοί δεν έχουν καμμία ποιοτική διαφορά από τους υλιστές καπιταλιστές. Όντες υλιστές και οι ίδιοι έχουν διαφορά εξουσίας από τους εξουσιαστές. Θέλουν αυτοί να γεύονται τα καλά του  καπιταλισμού.

Στο παραπάνω μάλιστα απόσπασμα του Ντόλγκοφ βλέπουμε το ίδιο δίλημμα που αντιμετώπισαν οι πρωτοχριστιανοί να βασανίζει και τους αναρχικούς των  ημερών μας. Τότε ήταν ο Παύλος που έπρεπε μαζί με τον Πέτρο να ανοίξουν το χριστιανισμό και στους εθνικούς. Τώρα οι αναρχικοί ψάχνονται εάν θα πρέπει να ανοίξουν το πεδίο δράσης και μάσας και σε άλλες κοινωνικές ομάδες οι οποίες άμεσα κινδυνεύουν από πείνα και ανεργία.Φοιτητές,καθηγητές,αστοί και λοιποί απελπισμένοι. Τότε ο Πέτρος είπε ναι σήμερα οι αναρχικοί λένε ναι διότι δεν είναι χαζοί. Οι προλετάριοι δεν επαρκούν για τα φαγοπότια των αναρχικών.Θέλουν στρατό από φοιτητές,καθηγητές,επαγγελματίες αστούς. Το διακύβευμα είναι μεγάλο,από τα αμάξια μέχρι το άραγμα σε πολυτελείς συναυλίες. Από τα ποτά σε μπάρ έως τα ξενοδοχεία και τα πολυτελή κότερα στα πελάγη. Διότι οι καπιταλιστές και οι αναρχικοί είναι οι δύο πόλοι του τρισαθλίου μαρξικού υλικού κράτους που σήμερα πνίγει τον άνθρωπο.Όλα είναι ύλη,οι άνθρωποι θέλγονται από τα καλά του υλικού πολιτισμού και οι πιο «απαιτητικοί»θέλγονται από τους αναρχικούς και προσπαθούν καταργώντας τους κακούς καπιταλιστές να οικειοποιηθούν το υλικό στυλάκι της εποχής.Το μυαλό των αναρχικών μέχρι εκεί φθάνει,ο πλανήτης γή απομονώνεται από το συμπαντικό ευρύτερο ηρακλείτειο κόσμο,είναι μόνο τα λίγα χιλιόμετρα καλοπέρασης,η γή μερικοποιείται και αυτοκαταργείται.Οι αναρχικοί είναι η τελική υλική εκδοχή του παραδείσου για τους μαζανθρώπους εκλεκτούς αγίους, μετά ο άνθρωπος αυτοαναιρείται διότι δεν έχει τίποτε να σκεφθεί και να ελπίσει. Τότε οι πνευματικοί άνθρωποι αναλαμβάνουν την οντική συνέχεια του πλανήτη μέσα στον ευρύτερο κόσμο.

Ποιοι όμως είναι  η κεντρική δομή και οι κεντρικοί πόλοι στο αναρχικό σύστημα σύμφωνα με τους θεωρητικούς τους; Σύμφωνα λοιπόν με την ομοσπονδία αναρχικών Ιταλίας το κράτος –με τη λενινιστική έννοια-περιορίζει αποφασιστικά την έννοια των μαζικών κινημάτων, μάλλον δεσμεύει σκέψεις και πράξεις, καταργεί την ελεύθερη σφαγή των καπιταλιστών και την  κάρπωση των αγαθών τους (πιστεύω εγώ) άρα είναι κάτι το περιττό. Οι αναρχικοί αντιτάσσονται στο στείρο οικονομισμό μόνο στο σημείο εκείνο που το προλεταριάτο (η μόνη τάξη που κατ΄αρχάς δέχονται διότι όπως παραπάνω είπαμε στο τέλος δέχονται μέχρι και ιερείς φθάνει να μπορεί  να κουβαλάει σπρέυ και μπογιά) ξεχνά την κοινωνική προέλευση του χρήματος και πολεμάει απλά για τον επιούσιο. Στο θέμα του χρήματος οι αναρχικοί προχωρούν στην πιο ψευδή θεώρηση που ποτέ θα μπορούσε να γίνει. Φυσικώ τω λόγω θεωρούν ότι το χρήμα ανήκει στις πηγές παραγωγής, δηλαδή στους εργάτες κατά τρόπο αναδιανεμητικό. Το λάθος τους είναι βαθύτατα λάθος διαλεκτικό. Έχοντας απομονώσει από όλο το κοσμικό προτσές μόνο τα μεγέθη του καπιταλιστή και του προλεταρίου θεωρούν οι αναρχικοί ότι όλο το σύμπαν κινείται γύρω από αυτές τις δύο παραμέτρους. Ο εργάτης δήθεν παράγει και ο καπιταλιστής καρπώνεται την υπεραξία.

Όμως εάν το ζεύγος του καπιταλιστή και του προλεταρίου το τοποθετήσουμε στην  ευρύτερη κοινωνία-ας ανατριχιάσουμε λίγο τους αναρχικούς-θα ιδούμε ότι το όλο πράγμα δεν είναι καθόλου έτσι. Καλώς ή κακώς τα επικρατούντα θεολογικά συστήματα προβάλλουν τον ένα  θεό στους ουρανούς –πλούσιος σε ιδέες  -και τους λίγους καπιταλιστές  -πλουσίους σε υλικά αγαθά –στη γη. Γύρω από το θεό κινούνται οντότητες και άνθρωποι, όπως ανάμεσα στους καπιταλιστές και στους εργάτες κινείται ένα σωρό άλλες κοινωνικές τάξεις και κοινωνικές μεταβλητές-μεσαία τάξη. Ο άνθρωπος δε νοιώθει αδικούμενος από το θεό διότι με τη βοήθεια της σκέψης του και της πράξης του, με τη βοήθεια όλου του κόσμου μέσα στον οποίο κινείται, αναπτύσσεται, δανείζεται ιδέες και ωριμάζει και εξελίσσεται.

Το ίδιο συμβαίνει και στη γή. Ο εργάτης δεν είναι ο τέλειος αδικημένος (οι αναρχικοί αναπλάθουν το θρησκευτικό μύθο του καλού Άβελ και του κακού Κάιν κατά πιστό τρόπο) ούτε είναι κατά προτεσταντικό τρόπο συνεχώς αδικούμενος έναντι του καπιταλιστού. Ο εργάτης είναι κοινωνικό μόριο, ζεί σε σχέση με τους άλλους ,τον κόσμο,τις ιδέες και τις αξίες. Υπεράνω υπάρχει το κοινό κοινωνικό Εγώ το οποίο κατευθύνει την πολιτεία,τον πολιτισμό και την οικονομία.Ο εργάτης «κλέβει»ιδέες και τις μορφοποιεί μέσα από την παραγωγή. Δανείζεται εμπνεύσεις από άλλους,υπακούει στις κοινωνικές ισορροπίες,η υπεραξία που παράγει δεν είναι δική του ούτε και του κεφαλαιούχου.Είναι πολύ απλά η δημιουργία που καρπώνεται από την κοινωνία,η οποία με αυτό τον τρόπο έχει ύλη και πνεύμα να ζήσει. Διότι πέρα από τον πλούσιο και το φτωχό η κοινωνία ζεί και αναπαράγεται μέσα από τη συνεχή παραγωγή.Ο εργάτης δημιουργεί και μορφοποιεί τις κοινωνικές συλλήψεις(η δήθεν υπεραξία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η σάρκα και τα οστά που δίνει ο εργάτης σε όσα μορφοποιούν τα ιδανικά της κάθε εποχής και την  ανάγκη να υπάρχουν αγαθά από τα οποία όλοι ζούν,εάν δούμε ως τέλεια μηχανή το κοινωνικό σύστημα θα ιδούμε ότι ο εργάτης καρπώνεται υπεραξία άλλων-του γεωργού που κάνει υπερωρίες για να καλλιεργήσει-άρα η κοινωνία ως κατάσταση έχει κατανείμει σωστά τους ρόλους και όλοι δουλεύουν για όλους) ο καπιταλιστής καρπώνεται το χρήμα μέσα από την κοινωνική σύμβαση του ενός προς τους πολλούς και της πυραμιδικής δομής της κοινωνίας.Η κοινωνία προχωρεί από το Έν προς τα πολλά και τανάπαλιν.Ο καπιταλιστής είναι σύμβολο της συσσώρευσης.Μία κοινωνία που μετά την  ύλη θα είχε πνεύμα θα διοχέτευε ορθά και αναδιανεμητικά τα πλούτη σε όλους χωρίς επανάσταση και μίση ανάμεσα σε καπιταλιστές και προλεταρίους. Οι αναρχικοί όμως ζούν από αυτή τη διαμάχη διότι τα αφεντικά τους έχουν αναθέσει την παρακάτω ουσιαστική γι αυτούς αποστολή. Οι άνθρωποι πρέπει να πολωθούν,να καταργηθεί το ενδιάμεσο. Όλοι πρέπει να βλέπουν  ένα διαλεκτικό εχθρό. Με αυτό τον τρόπο η ύλη κυριαρχεί και το όνειρο ενός πνευματικού κόσμου όπου οι άνθρωποι πέρα από την ύλη ενώνονται μπροστά σε πνευματικά αγαθά χάνεται.

Η υλική δομή της αναρχικής κοινωνίας είναι δεδομένη, διότι το μόνο που ενώνει τους αναρχικούς είναι μίσος για  το πνεύμα, αγάπη για την ύλη. Εξάλλου δεν έχουν τίποτε το ανώτερο πνευματικό ώστε να ενώσουν το βαθύτερο μέγεθος του ανθρώπου. Όλη η δομή τους εξαντλείται στο πώς το προλεταριάτο-όρος θεοποιημένος από ανθρώπους που αρνούνται το θεό-θα αυτοδιαχειρισθεί τα πλούτη. Οι αναρχικοί όμως λοιπόν είναι κλέφτες του κοινωνικού πλούτου. Διότι όπως είπαμε τα πλούτη ανήκουν σε όλους, όλοι συμβάλλουν στην κοινωνία με το ρόλο τους, από τον εργάτη που δίνει σάρκα και οστά στην  κοινωνική παραγωγή του καιρού του εκφράζοντας τον πολιτισμικό καιρό του,έως τον καπιταλιστή που εκφράζει την έννοια της συσσώρευσης. Επαναλαμβάνουμε ότι σε μία κοινωνία πνευματικών και πλατωνικών συλλήψεων μετά τα σύμβολα του καπιταλιστή και του εργάτη αρχίζει η πνευματική και δικαία αναδιανομή του παραγομένου πλούτου. Όσα για  το καλό όλων ετοίμασε ο εργάτης δίνοντας μορφή στις κοινωνικές συλλήψεις (αυτό ονόμασε υπεραξία ο μάρξ) όσα συσσώρευσε ο πλούσιος (εκφράζοντας την  κοινωνική απαίτηση της αυτάρκειας) όλα μοιράζονται στο κράτος των φωτισμένων και φιλοσόφων ανθρώπων. Οι αναρχικοί όμως δεν τα πιστεύουν αυτά. Οι μαζάνθρωποι του συστήματός τους όλο παραπονιούνται και θεωρούν ότι πέρα από την ύλη απλώνεται κάτι το άγνωστο. Το διαλεκτικό ζεύγος ή εγώ ή ο πλούσιος αυτοαναιρεί την εξελικτικότητα του ψευτοαναρχικού κινήματος. Ακόμα και ο Χρυσόστομος παραδέχεται ότι ο εργάτης και ο πλούσιος είναι πρόσκαιροι τρόποι δημιουργίας και συσσώρευσης πλούτου πρίν αυτός σε μία δικαία κοινωνία αρχών μοιρασθεί σε όλους κατά ενδελεχή τρόπο  και με τον τρόπο της σοφής και πλήρως αποδεκτής από όλους τελείας πολιτείας,η οποία στηρίζεται σε εθνικές και φιλοσοφικές αρχές (τόσο άγνωστες σε αναρχικούς).

Το αναρχικό κίνημα πλήρως υιοθέτησε το διαφωτιστικό μετα-υλισμό. Όλα είναι ύλη,οι παραστάσεις ως αντανακλάσεις του πνεύματος  έχουν νόημα μόνο όταν υπακούουν στις αισθήσεις και στον εμπειρικό τρόπο σκέψης και πράξης.Οι αναρχικοί θεωρούν τη γή ως μία τεράστια υλική κατασκευή σχέσεων και δεσμών.Μοιάζουν σαν να ξαναδημιουργούν  κατά τον τρόπο του ιαχβέ τον πλανήτη κατά απολύτως αισχρό και χυδαία υλικό τρόπο,υποβιβάζοντας τον άνθρωπο σε αγρευτή των αναγκών του,καθιερώνοντας ως κυρίαρχο σύνθημα την δήθεν ισότητα και τη δήθεν ελέυθερη διαχείριση του υλικού πλανήτη.Ο Προυντόν είναι σαφής όταν μας αναφέρει ότι «θα πρέπει να οικοδομήσουμε την κοινωνία επάνω σε ένα νέα φανταστικό πλάνο».Επίσης ο Κροπότκιν θεωρεί ότι η κοινωνία δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα τεράστιο δίκτυο αλληλοσυμπλεκομένων σχέσεων.Αφαιρουμένου του πνεύματος ο κόσμος των αναρχικών μοιάζει σε σπήλαιο όπου το μόνο που ενδιαφέρει τους σπηλαιώδεις ανθρώπους είναι το μοίρασμα της τροφής,το φώς που περνάει από έξω ουδόλως τους ενδιαφέρει.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν την πλήρη αντιστροφή που επιχείρησαν οι αναρχικοί στις θρησκευτικές ιδέες.Γι αυτό εξάλλου μισούν  θανάσιμα το χριστιανισμό.Προσπαθούν να κρύψουν το γεγονός ότι το αξιακό τους σύστημα είναι χριστιανισμός αντεστραμμένος.Ο Θεός είναι ο προλετάριος ,ο μαζάνθρωπος,η ιδέα που σώζει στους χριστιανούς τώρα στους αναρχικούς μετεξελίσσεται σε ύλη που φυλασσει την ευδαιμονία. Ενώ στο χριστιανισμό η ύλη είναι η αμαρτία στον αναρχισμό το πνεύμα είναι η πτώση. Η Εκκλησία των χριστιανών είναι οι αυτοοργανωμένες ομάδες των αναρχικών. Όπως οι χριστιανοί είναι ίσοι έναντι του θεού οι αναρχικοί είναι ίσοι έναντι του καπιταλιστικού πλούτου που συσσωρεύθηκε και περιμένει τις ορέξεις τους. Πιστεύουν ότι θα τον μοιράσουν  σωστά διότι έχουν ασπασθεί πλήρως την πλατωνο-χριστιανική άποψη της δικαιοσύνης.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν,ειδικά μετά την τελευταία παράγραφο ότι οι αναρχικοί εκφράζουν τους θερσίτες της Ιλιάδος  και τους άφρονες υλιστές της καινής διαθήκης, μέσα από την προαιώνια ιστορική ανακύκληση. Εκφράζουν τον ευδαιμονισμό που πάντα υπήρχε εναντίον του πνεύματος επάνω στον πλανήτη γή, τη σωκρατική πτώση που όταν δεν γίνεται αγνωστικισμός καταντά ένας στείρος υλικός ειδωλολατρισμός. Χωρίς αιτία και σκοπό,απλά επιβιώνει με ένα διαρκές υλικό παρών το οποίο  όμως νομοτελειακά είναι θνησιγενές.

Αν θεωρήσουμε το κίνημα του διαφωτισμού ως στροφή στο αξιακό και πνευματικό σύστημα του πολιτισμού μας, ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή βασίλευε το πνεύμα ως εσωτερική ενατένιση ενός ευρυτέρου κόσμου, μετά το διαφωτισμό  άρχισε να κυριαρχεί ο εμπειρικός λόγος ενός επιστημονικά μελλοντικά διαμορφωθησομένου κόσμου. Θα μπορούσαμε λοιπόν στον κόσμο του Νοός, των Τιτάνων και των Γιγάντων, των δώδεκα θεών και του αιωνίου πνεύματος να ονομάσουμε ως πρώτο ωραίο αναρχικό-που καμμία δεν έχει σχέση με τα σημερινά κακέκτυπα-τον Προμηθέα. Ας το αναλύσουμε.

H λέξη «αρχή» αρχίζει στον κόσμο της φιλοσοφίας να αποκτά οντολογικό και αξιολογικό νόημα και σημασία από την εποχή των προσωκρατικών. Ο Θαλής και οι υπόλοιποι υλοζωϊστές αλλά και δομικοί οντολόγοι φιλόσοφοι (Ηράκλειτος, Παρμενίδης) εννοούν με τη λέξη αρχή τη μεγάλη Αιτία που διαμόρφωσε το ήδη υπάρχον Είναι του κόσμου μας. Η λέξη λοιπόν Αρχή σήμανε την πίστη των  Ελλήνων στο γεγονός ότι όλα γύρω μας τελεολογικά υπακούουν σε μία αιτία. Η αιτία αυτή αντιπροσωπεύθηκε από το θείο, από το δωδεκάθεο, από το Νού (στους ωρίμους χρόνους της φιλοσοφίας). Από αυτή την άποψη η πίστη του Ηρακλείτου ότι υπήρχε εποχή όπου ούτε θεοί ούτε άνθρωποι υπήρχαν, όπου μόνο το πύρ υπάρχει αενάως πότε σβεννύμενον και πότε αναμμένον (το πύρ βέβαια δεν είναι τίποτε άλλο παρά η βούληση του όντος και της πορείας του) καθιστά τον Εφέσιο αν-αρχικό,δηλαδή φιλόσοφο οντολόγο ο οποίος πέρα από τις απλές ανθρώπινες ανακαλύψεις προσπαθεί να ιδεί το ον, πέρα από τη γή και τα πρόσκαιρα μεγέθη της. Όπως είναι ο θεός και ο άνθρωπος.Έχουμε λοιπόν την οντολογική σοβαρή αν-αρχία που απελευθερώνει οντολογικά τον άνθρωπο και διά της εσωτερικότητας τον βοηθεί να μην προσκολλάται σε  πρόσκαιρες μεταβλητές, τουναντίον να βυθίζεται στο διηνεκές ον και στις αλήθειες του με όπλο τον ενορατικό λόγο.

Η προσωκρατική Αρχή ως Αιτία γρήγορα μετεξελίχθηκε σε πηγή εξουσίας,διότι με μαθηματική ακρίβεια οδήγησε στο Λόγο.Ο άνθρωπος άρχισε να ομιλεί για την κοινή Αρχή του Λόγου που όλους και όλα τα εξουσιάζει,εννοώντας την πρωταρχική δύναμη και ενέργεια αρχιτεκτονικής διαμόρφωσης της γής και του πολιτισμού της.Όταν λοιπόν οι σοφιστές αρνούνται την καθολικότητα και την αντικειμενικότητα  αυτού του λόγου και πιστέυουν στη συμπαντική απειρία και απροσδιοριστία,στην πλήρη υποκειμενικότητα του «για όλα μέτρο είναι ο άνθρωπος»σε αυτή την περίπτωση έχουμε τους γνωσιολογικά αναρχικούς σοφιστές.Η γνωσιολογική εδώ αν-αρχία ωραία ερμηνεύεται ως προσπάθεια του ανθρώπου να απεγκλωβιστεί από τα θανάσιμα δεσμά του Λόγου-ο οποίος στην αισχρή μαρξική του εκδοχή φυλάκισε τελικά τον άνθρωπο-και να δοθεί ενορατικά στην οντολογική θέαση των πραγμάτων.

Μπροστά στο Λόγο αρχίζει μία νοερή ένωσις των ανθρώπων,η οποία τελικά παίρνει και λαμβάνει σάρκα και οστά στη δημιουργία πολιτειακού κράτους.Οι άνθρωποι δημιουργούν κοινές εστίες και έναντι κοινού αίματος,φυλής,πίστης γλώσσας και αξιών ενώνονται.Η αρχή,αιτία που τους ενώνει είναι ο Λόγος,προσωποποιημένος στο βασιλέα,άρα αυτός είναι η αρχή.Το κράτος και η πόλις στηρίζεται σε δύο είδη σοφίας.Στην  τεχνική σοφία που μερίζεται ανά άνθρωπο και ταλέντο ,και στην πολιτική σοφία που είναι καθολική.Στον Αισχύλο και στον «Προμηθέα δεσμώτη»αλλά και στον Ησίοδο και στα «έργα και ημέρες»φαίνεται ότι οι πρώτες προσεγγίσεις θεών και ανθρώπων ήταν «δύσκολες»γι αυτό και ο Προμηθέας κλέβει την τεχνική σοφία και τη δίδει στους ανθρώπους.Ο άνθρωπος χαρούμενος για το προμηθεϊκό μήλο αρχίζει να δημιουργεί πολιτισμό και ζωή.Ο Προμηθέας αμφισβητεί την αρχή των  θεών άρα είναι ένας ηθικός αναρχικός,ο οποίος προσπαθεί να κρατεί τον άνθρωπο ελεύθερο έναντι των ανωτέρων δήθεν θεών με αμοιβή την ανώτερη οντολογική προσδιοριστικότητα. Ο Προμηθέας αμφισβητεί και τη θεϊκή αρχή(«με μία λέξη»θα μας πεί στον «Προμηθέα δεσμώτη» «μισώ όλους τους θεούς»)αλλά και κάθε θέσπιση κράτους που δεν ωθεί τη σοφία μπροστά.(μην ξεχνούμε ότι οι φρουροί που ξεγέλασε για να πάρει τη φωτιά και να τη δώσει  στους ανθρώπους ήταν το Κράτος και η Βία).Η ηθική αν-αρχία του  είναι δημιουργική και στοχεύει στο να παραμένει ο άνθρωπος οντολογικά ελεύθερος ,μη δεσμευμένος σε πρόσκαιρους θεούς αρχές και εξουσίες.

Στον Αισχύλο λοιπόν ανιχνεύεται για πρώτη φορά η λέξη αναρχία ως ακολούθως(θα πρέπει βέβαια να σημειώσουμε κάτι πραγματικά σημαντικό σε αυτό το σημείο:Η λέξη αρχή από απλή αιτία και επειδή συνεχώς είναι αιτία δημιουργίας δομών,συμπαντικών και πολιτειακών αρχίζει να λαμβάνει την έννοια του έχω δύναμη αλλαγής (έχω, έξω= εξουσία): στους επτά επί Θήβαις αναφέρεται η «δημόθρους αναρχία», η διαδεδομένη και μισητή αναρχία η οποία θα παρασύρει το λαό μέσα από τον επερχόμενο πόλεμο ανάμεσα στους επτά και στους θηβαίους. Σε συνδυασμό με την αναρχία στην Αντιγόνη του Σοφοκλέους βλέπουμε ότι μέσα στο κράτος ,το οποίο αποτελεί συνθήκη ευτυχίας του λαού,κάθε αμφισβήτηση της εξουσιαστικής αρχής αποκτά την έννοια του αναρχικού και χαρακτηρίζεται ως αναρχικό.Η διαλεκτική όμως προσέγγιση του όλου  θέματος είναι αρκετά ενδιαφέρουσα και αποκαλύπτει την  απόλυτη οντολογική αλλά και ηθική γύμνια της σημερινής ευτελισμένης πλήρως αναρχίας ,αντιθέτως αποκαλύπτει την υγιά και διαχρονικά απαραίτητη έννοια της αμφισβήτησης της  εκάστοτε αρχής αλλά και το ηθικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτή θα πρέπει να εκτυλίσσεται.Μέσα από την παγίωση λοιπόν του κράτους ,αρχίζει να διαφαίνεται μία διπολικότητα ανάμεσα στο κράτος των ουρανίων θεών αλλά και στο κράτος των ανθρώπων.Όταν τα δύο αυτά κράτη συγκρούονται τότε οι άνθρωποι θα πρέπει να υπακούουν στις επιταγές του αοράτου κράτους των θεών,των αγράφων νόμων των  θεών.Ουσιαστικά οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να διαγράφουν το κριτήριο της εσωτερικότητας ,η οποία επικοινωνεί με ό,τι το ενορατικά ανώτερο υπάρχει.Η Αντιγόνη είναι αναρχική υπό τη διαλεκτική ηθική έννοια της υπακοής στους αγράφους θεϊκούς νόμους,οι οποίοι και επιτάσσουν την ταφή του αδελφού της Πολυνείκη.Η αναρχία εδώ χαρακτηρίζεται ως κρατική αλλά και ουράνια ,είναι σαφέστατα ηθική μέσα σε πλήρη οντολογικά πλαίσια.Είναι θετική και όχι στείρα ερειπώδης και αρνητικά χαβαλετζίδικη όπως η σημερινή.Σκοπό έχει τη συνεχή επαφή του ανθρώπου με την έννοια της αρχής όπως περισσότερο την εννοούσαν οι προσωκρατικοί,με την αιώνια σειρά του ανωτέρου συμπαντικού κόσμου.Η μερικοποίηση του κόσμου από τους σημερινούς αναρχικούσς και η αναγωγή του Είναι στο μικρόκοσμο του υλικού καπιταλιστικού κόσμου τον οποίο λιγουρεύονται οι αναρχικοί να αρπάξουν ξευτελίζει πλήρως κάθε έννοια της οντολογικής προαιώνιας και δημιουργικής αναρχίας.Σωστά αναφέρει ο Χάιντεγγερ ότι το μόνο που προσέφερε η βιομηχανική επανάσταση είναι η μηχανική και το μεταφυσικό στρώσιμο του δρόμου προς τον υλικό σοσιαλισμό.Η  σημερινή αναρχία ,παιδί αυτού του υλικού και απανθρώπου σοσιαλισμού,στις ημέρες μας εξαθλιώνει κάθε πνευματική σύλληψη στο πνευματικό λαβύρινθο που ζούμε,υποκαθιστώντας την έννοια της  οντολογικής και εσωτερικής αρχής που κινεί το ανώτερο σύμπαν με την μικρή αρχή ενός υλικού κράτους  το οποίο ούτως ή άλλως σε κανέναν δεν αρέσει.Αρνούμενη η σημερινή αναρχία να ιδεί θετικά την οντολογική αρχή που διέπει τα όντα αυτοαναιρείται ,και καθίσταται ένας εξαχρειωμένος κυνηγός ύλης και άρτου.

Όταν η τραγωδία έδωσε την πολυπόθητη βιωματική οδό ηθικής ευθύνης στον άνθρωπο η αναρχία βρήκε με τη σειρά της την πολυπόθητη ηθική διέξοδο.Ο άνθρωπος εναντιώνεται για ανωτέρους οντολογικούς λόγους σε ό,τι τον απομακρύνει από τους θεούς και από τα προστάγματά τους.Όταν στην Αρχαία Αθήνα οι θεοί υποκαθίστανται από τον Πλατωνικό νού,όταν οι αρετές καθίστανται σκέψεις του φιλοσόφου προς πραγμάτωση,ο Σωκράτης δίνει το πιο ωραίο παράδειγμα φιλοσοφικής αναρχίας,συνειδητής,βασιζομένης στα αγαθά της πόλης,της φυλής και της νοητής συνέχειας των ανθρώπων,ευτελίζοντας και ρίχνοντας στα σκουπίδια τα σημερινά ανθελληνικά και αρνησιπάτριδα  συστήματα της  ξενόφερτης αναρχίας.Ο Σωκράτης τοποθετεί πάνω από το κράτος ως βούληση ανθρώπων την εσωτερική οντολογική συνέχεια ως βούληση των πεφωτισμένων ανθρώπων.Η μη υπακοή στην αρχή(αιτία εξουσίας)των ανθρώπων τον οδηγεί στην άνω θέαση των πραγμάτων.Η σύγκριση και μόνο με τη σημερινή αναρχική υποκουλτούρα είναι περιττή.Ειδικά το φιλοσοφικό σύστημα του αγνωστικισμού,κυρίως υπό τον Πύρρωνα τον Ηλείο,τον Κρατύλο και άλλους εκπροσώπους,μεταφέρει την αναρχία σε ένα επίπεδο καθαρά διανοητικό.Η πίστη του Πύρρωνος ότι για τίποτε γύρω μας δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι,η κίνηση του Κρατύλου να είναι σίγουρος μόνο για την κίνηση του χεριού του μετέφερε την γνωσιολογική αναρχία στα υγιή πεδία της φιλοσοφίας.Η αναρχία ως  διανοητική οντότης,η καθαρά διασκεπτική αναρχία απελευθερώνει τον άνθρωπο από εμμονές,από ιδέες και συστήματα τα οποία τον κρατούν καθηλωμένο σε εμμενείς καταστάσεις.Κυρίως αναδεικνύουν μέσα από μία υψηλή σύνθεση το Υποκείμενο ως οντότητα μέσα στην εσωτερική διηνεκή κίνηση του απείρου,ο άνθρωπος δεν παρασύρεται από το χάος,συναδελφώνεται με την έννοια του απείρου.Ενεργά συμμετέχει στο μεγάλο μυστήριο του ανωτέρου κόσμου και δεν είναι παθητικός δέκτης αρχών και συστημάτων  που σκλαβώνουν και μερικοποιούν την άπειρη ανθρώπινη προσωπικότητα.Σωστά μας αναφέρει ο Σέξτος ο Εμπειρικός: «Σκεπτικισμός είναι η ικανότητα να βρίσκει κανείς με οποιονδήποτε τρόπο αντιθέσεις ανάμεσα στα φαινόμενα και στις κρίσεις μας ,με τον σκεπτικισμό εξ αιτίας της ισοσθένειας που χαρακτηρίζει τα αντίθετα μεταξύ τους πράγματα και επιχειρήματα φθάνουμε πρώτα στην  εποχή και μετέπειτα στην  αταραξία».

Σε αυτό το κομβικό σημείο γνωσιολογικά άρα και εσχατολογικά θα πρέπει να εστιάσουμε τη διαφορά της εποικοδομητικής αναρχίας από τη σημερινή χυδαία και απαισία μορφή της.Όπως παρατηρούμε η αναρχία ως γνωσιολογικό και ηθικό φαινόμενο και έως την εμφάνιση του χριστιανισμού δεν σχετιζόταν με καμμία ανατολική εσχατολογική και συναισθηματικά φορτισμένη θρησκεία.Ήταν δείγμα της Προμηθεϊκής,Σωκρατικής ,εξέχουσας λογικής  φύσης του Ανθρώπου του επικοινωνούντος με την  Ανώτερη και Συμπαντική σειρά των πραγμάτων και των προσώπων.Το κίνητρο ήταν η διατήρηση της σειράς των δυνάμεων και ενεργειών πρίν κατά και μετά από τον κόσμο μας σύμφωνα με τη Βούληση που έχει επιβληθεί από την Οντολογική εσωτερικότητα που κινεί το Όλον.Ο Σωκράτης επιθυμεί και την ωραία πολιτεία,όπου μπροστά στην  Πόλη ως Έθνος φωτισμένο πλούσιοι και φτωχοί ομονοούν,αλλά και την πορεία των ανθρώπων προς τη νήσο των μακάρων.Ο συνδυασμός της άρνησης αλλά και της θέσης είναι ό,τι καταξιώνει τη σωκρατική αναρχία στα μάτια μας και στην καρδιά μας.

Ο ανατολικός εσχατολογισμός,η έννοια του παραδείσου ως ανταπόδοση καλών ανθρώπων και ενεργειών,δεν άργησε να προσγειωθεί τόσο χαμηλά ώστε να γίνει η αιτία του πλήρους εκχυδαϊσμού του κινήματος της αν αναρχίας,μιάς και οι σημερινοί αναρχικοί είναι πλήρως γήϊνοι χριστιανοί,απλά έχουν αντικαταστήσει  την εσχατολογία με το όνειρο ενός κόσμου πλήρους υλικών αγαθών,το  πνεύμα με τις υλικές κατακτήσεις,το θεό με τη θεώρηση της γής ως κοινής μάνας που μπορεί να μας θρέψει όλους(ας θυμηθούμε τις πρώτες φυσικές θεότητες)την αμαρτία ως υλική πτώση με την πίστη ότι μπροστά στο  Όν και πέρα από τον κόσμο αυτό όλοι οι άνθρωποι με γνώμονα τις ιδέες και τις αξίες του Όλου μπορεί να αποκατασταθούν.Κυρίως όμως οι σημερινοί αναρχικοί έχουν  υιοθετήσει τον πιο σκληρό μανιχαϊσμό ,γνώρισμα σαφώς των ανατολικών θρησκειών οι οποίες με αυτόν τον τρόπο προσπαθούν να δηλώσουν την  πίστη τους στο φώς έναντι του σκότους.Το φώς για τους αναρχικούς είναι η ύλη του σήμερα και η μικρή γή που την περικλείει,το κακό ο άπειρος κόσμος του ανωτέρου πνεύματος που απλώνεται πέρα από τον κόσμο μας ,τον οποίο οι αναρχικοί προσπαθούν να εκμηδενίσουν  μεταφέροντας τον παράδεισο της πνευματικής γένεσης στη μικρή υλική γή τους.Ο Αδάμ και η Εύα έχουν  την τελευταία ευκαιρία σε ένα πολύ περιορισμένο και υλικό κόσμο ,σύμβολο του παραδείσου της γένεσης ,να ζήσουν και πάλι το όνειρό τους. Γι αυτό εξάλλου οι σημερινοί αναρχικοί απορρίπτουν κάθε τι το πνευματικό,παραδοσιακό και ανώτερο.Διότι πιστεύουν ότι η ύλη και η έννοια του συγκεκριμένου υλικού παραδείσου τους καλύπτει.Πιστοί στην εντολή του θεού-ιαχβέ «εγώ είμαι ο θεός σας ,τίποτε πέραν εμού»οι σημερινοί αναρχικοί θεωρούν ότι αυτό τους το λέει η ύλη,ο προσγειωμένος θεός.Πόσο φτωχοί είναι στο μυαλό μιάς και δεν μπορούν να ξεχωρίσουν αυτό το οποίο αναφέρει ο Σέξτος ο Εμπειρικός. Άλλο τα φαινόμενα και άλλο οι έννοιες που έχουμε εμείς γι αυτά.Η ύλη είναι σύμβολο της οντολογικής σταθερής πορείας,τίποτε παραπάνω,οδός προς το Άλλο. Χαρακτηριστικά αναφέρει η Ανδριάνα Ντάντα στο βιβλίο της “οι κομμουνιστικές καταβολές του αναρχισμού» για το θέμα μας: «Ο Κάρλο Καφιέρ συνόψισε τον καταφανή κομμουνιστικό χαρακτήρα του αναρχισμού ως ακολούθως  «δεν είναι αρκετό να δηλώσουμε ότι ο κομμουνισμός είναι κάτι που μπορεί να πραγματοποιηθεί. Ούτε μπορεί κάποιος να είναι κομμουνιστής. Πρέπει να είναι ακόμη και αν υπάρχει κίνδυνος να αποτύχει η επανάσταση». Όταν ονομαστήκαμε κάποτε κολλεκτιβιστές για να ξεχωρίσουμε από τους ατομικιστές και από τους εξουσιαστές κομμουνιστές βασικά  ήμασταν αντιεξουσιαστές κομμουνιστές και ονομάζοντας τους εαυτούς μας κολλεκτιβιστές νομίζαμε ότι θα μπορούσαμε να εκφράσουμε την αντίληψή μας ότι κάθε τι θα πρέπει να είναι κοινό  χωρίς να υπάρχει καμμία διαφορά ανάμεσα στις πηγές και στα μέσα παραγωγής  και της παραγωγής της συλλογικής εργασίας, δεν μπορεί να είναι κάποιος αναρχικός εάν δεν είναι κομμουνιστής».

Το τελευταίο και καλλίτερο η αγαπητή μας συγγραφέας το άφησε –ως είθισται-για το τέλος. Πάει περίπατο η πολυδιαφημιζομένη ελευθερία των αναρχικών. Η υπερήφανη Αντιγόνη δεν μπορεί έναντι του Κρέοντος να είναι αναρχική γιατί δεν είναι κομμουνιστο-κολλεκτιβίστρια (ουσιαστικά οι αναρχικοί είναι  μία ακόμα ομάδα ανθρώπων όπου τσουβαλιασμένοι άνθρωποι  με τάσεις  κοινοκτημοσύνης και υλικής κατεύθυνσης χωρίς πνευματικά ενδιαφέροντα ομαδοποιούνται ώστε και αυτοί στιγματισμένοι να ελέγχονται από τους εξουσιαστές που πίσω τους κρύβονται). Εάν δεν είσαι κάτι (κομμουνιστής) δεν μπορείς να είσαι κάτι άλλο(αναρχικός). Τα καλούπια είναι έτοιμα και οι καλοί μας αναρχικοί ένας προς ένα με τη σειρά τη στρατιωτική-ό,τι μισούν παραπάνω από όλα-εισέρχονται σε αυτά για να μορφοποιηθούν. Πόσο πολύ μας θυμίζει το δεκάλογο του Μωϋσέως –όπου για να είναι κανείς καλός οπαδός του ιαχβέ θα πρέπει να πληροί προϋποθέσεις,-πόσο πολύ μας θυμίζει τις περιοριστικές καταστάσεις του Ιησού προκειμένου κάποιος να είναι χριστιανός (απαγορεύεται ο πλούτος και η έπαρση, οι προγαμιαίες σχέσεις και η πολυγαμία, στον Απόστολο Παύλο μάλιστα τα πρέπει γίνονται πραγματική καταιγίδα (αιρετικόν άνθρωπον μετά πρώτης και δευτέρας νουθεσίας παραιτού). Η θρησκευτική συνείδηση είναι ιδιαιτέρως ανεπτυγμένη στους αναρχικούς οι οποίοι δεν ντρέπονται να απορρίπτουν όσους δεν πληρούν τις προϋποθέσεις εισαγωγής στο κίνημά τους. Άρα δεν συζητάμε για ελευθερία αλλά για κίνημα με όρους. Παραδείγματος χάριν κάποιος δεν πιστεύει καθόλου στην ύλη, πιστεύει ότι όλοι είναι ίσοι μπροστά στο θεό,καλεί τους ανθρώπους σε μία πνευματική επανάσταση. Αυτός σύμφωνα με την αναρχική συγγραφέα μας δεν είναι αναρχικός.Απλά ένας ρομαντικός εσωτεριστής είναι. Για να είσαι αναρχικός θα πρέπει να είσαι μάζα αυτού του κόσμου,να έχεις ασπαστεί το παραμύθι ότι ο υλικός πλούτος (πέρα και χωρίς τον οποίο δεν υπάρχει ζωή) έχει μεν παραχθεί, αλλά πρέπει να αρπαχθεί από τους καπιτάλες. Ο πλούτος θεοποιείται και επειδή κάποιοι μπορεί να πούν, ξέρετε εμείς μπροστά στην ιδέα του Έθνους και του θεού δεν επιθυμούμε τίποτε άλλο, κατ' ευθείαν ο αναρχικός σχηματοποιείται σε αυτόν που πιστεύει στην ύλη, στο μοίρασμά της και δεν θέλει ούτε θεό ούτε έθνος.Πολύ απλά διότι μέσα από την  πλήρη εξατομίκευση της αναρχικής συνείδησης ο θεός και το έθνος που εκφράζουν τις ανώτερες πορείες του ανθρώπου καθίστανται μεγέθη περιττά.Οι αναρχικοί είναι οι τελευταίοι της γής που πιιστεύουν ότι ο πλανήτης μπορεί να τα καταφέρει εάν μοιράσει σωστά τα τηλέφωνα και τα αυτοκίνητα,τα χάμπουργκερ και τα σούπερ μάρκετ. Μέχρι εκεί φθάνει το μυαλό τους. Εάν τους είπες για την παιδαγωγικότητα της γής, ότι είναι σύνολο δυνάμεων που αν ερμηνευθούν σωστά (μέσα από τη  σύγκλιση γνώσης και βούλησης, πίστης και γνώσης, Είναι και γίγνεσθαι, συγκεκριμένου και αφηρημένου) ο άνθρωπος προχωρεί προς το Επέκεινα, πιθανόν να γελάσουν.

Το μεγάλο ερώτημα μόλις τώρα αναφύει. Πώς φθάσαμε σε αυτό το πτωτικό σημείο ώστε η θρησκευτικότητα να καταντήσει να εμπνέει ευτελή και ευήθη κινήματα όπως αυτό του σημερινού αναρχισμού;Η απάντηση φαντάζει επιβεβλημένη από τα ίδια τα πράγματα.Η μετατροπή της λογικής θρησκείας των αρχαίων Ελλήνων,του ήρεμου νοός του Πλάτωνος και του Θουκυδίδου στη συναισθηματική  θρησκεία της εξ αποκαλύψεως αλήθειας (αυτή εκφράσθηκε μέσα από τις τρείς μονοθεϊστικές θρησκείες του ιουδαϊσμού,του χριστιανισμού και του μωαμεθανισμού) οδήγησε στη θέαση της θρησκείας όχι ως ενός λογικού δρόμου προς το Επέκεινα αλλά ως ενός εξόχως συναισθηματικού και λατρευτικά φορτισμένου τρόπου σωτηρίας στον ξεχωριστό κόσμο της κάθε  θρησκείας. Το τέλος του αρχαίου κόσμου, η διάλυση της πόλεως-κράτους, του Έθνους και του προσωπικού ανθρώπου, η ανατολή των μεγάλων αυτοκρατοριών δεν άφηνε πολλά περιθώρια για μία πλατωνική νοητή θρησκεία του Αορίστου Αγαθού. Οι άνθρωποι παντού της γής και της αυτοκρατορίας έπρεπε να ελεγχθούν και να κατευθυνθούν κάτω από τα όμματα ενός θεού που θα γεννούσε στους ανθρώπους όχι τόσο σκέψεις αλλά συναισθήματα δέους και φόβου, προκειμένου οι άνθρωποι να ενωθούν επί της γής μπροστά στα όνειρα της ευζωίας, της επί γής ευδαιμονίας,της καλής υγείας και της μελλοντικής στον παράδεισο σωτηρίας. Η οντολογική αντιστροφή των εσχατολογικών θρησκειών της βίβλου είναι δεδομένη έναντι των θρησκειών  του λόγου και του  φυσικού νόμου. Το άπειρο είναι κακό,το πεπερασμένο είναι καλό. Η εσωτερικότητα είναι κακή εκτός εάν προσδιορισθεί σε κάποιον συγκεκριμένο, ακόμα και ως έννοια, θεό. Το καλό και το κακό είναι δεδομένα, τα καλά παιδιά αμοίβονται από το θεό με υγεία και σωτηρία και πλούτη επί της γής, ενώ τα κακά τα χάνουν όλα. Μπορεί ο Ιησούς στην έρημο να απέρριψε την ύλη ως αντίποδα του πνεύματος αλλά ενώνοντας τον άνθρωπο με το θεό άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο της υλικής ευδαιμονίας για τους καλούς χριστιανούς που δεν τους αποσπά ο πλούτος. Στην παραβολή του ασώτου όλοι στο τέλος είναι και υλικά ευτυχισμένοι,όσο και αν ο πλούτος εδώ συμβολίζει την ευωχία της ψυχής δεν παύει να είναι ένα σύμβολο που υλοποιείται για τους καλούς χριστιανούς,ή μωαμεθανούς αντίστοιχα.

Ο σημερινός αναρχισμός είναι το στερνοπαίδι των μονοθείστικών θρησκειών. Κάθε κουβέντα για το άπειρο και το Όν αφήνει παγερά αδιάφορο τον καλό αναρχικό. Μέσα από μία διαστασιακή συνέχεια ο θεός έχει προσωποποιηθεί στην ιδέα του δικαίου υλικού κόσμου ο οποίος σαν τούρτα μοιράζεται ανάμεσα στους καλούς αναρχικούς. Εάν οι χριστιανοί και οι μωαμεθανοί ονειρεύονται να μοιρασθούν τα καλά του ουρανίου παραδείσου ο καλός αναρχικός ονειρεύεται να χορτάσει από τα καλά του καπιταλιστικά έτοιμου επιγείου κόσμου. Το κακό είναι το πνεύμα και το Έθνος ακριβώς επειδή προβάλλουν την εσωτερική οντολογική συνέχεια των Τελείων Ανθρώπων της Ιδέας του Αγαθού, καλό είναι η ύλη και η πλήρης υποταγή σε αυτή. Η λογική δεν παίζει κανένα ρόλο στον αναρχισμό, η θεωρία του Μπένθαμ και του Μάλθους τους αφήνει παγερά αδιάφορους. Μόνον το τυφλό συναίσθημα τους κυβερνά. Η ενστικτώδης εκ της αλόγου φύσεώς τους πίστη ότι πρέπει ως οι Άραβες με τα ξίφη να κυβερνήσουν και να γευθούν τα καλά που οι καπιταλιστές τους ετοίμασαν, όπως οι Άραβες γεύθηκαν τα καλά που τους ετοίμασαν οι βυζαντινοί, οι τούρκοι τα καλά των Ελλήνων. Αναφέρεται χαρακτηριστικά λοιπόν από την Έμμα Γκόλντμαν στο βιβλίο της «η φιλοσοφία του αθεϊσμού»: «Κατά συνέπεια η ιδέα των Θεών, που αναβιώνεται, προσαρμόζεται, και διευρύνεται ή περιορίζεται, σύμφωνα με την ανάγκη του χρόνου, έχει επηρεάσει την ανθρωπότητα και θα συνεχίσει να το κάνει μέχρι ο άνθρωπος να σηκώσει το κεφάλι του μία φωτεινή μέρα, άφοβος και με αφυπνισμένη θέληση. Αναλογικά, όσο το άτομο μαθαίνει να κατανοεί τον εαυτό του και διαμορφώνει το πεπρωμένο του, ο θεϊσμός γίνεται περιττός. Το πόσο το άτομο θα είναι σε θέση να βρει τη σχέση του με τους συνανθρώπους του, θα εξαρτηθεί εξ ολοκλήρου από το κατά πόσο μπορεί να ξεπεράσει την εξάρτησή του από το Θεό».

Φυσικά όταν το άτομο της αναρχίας σηκώσει κεφάλι θα πέσει με τα μούτρα στον υλικό πολιτισμό που του έχουν ετοιμάσει οι καπιταλιστές. Είναι πλέον σίγουρο ότι ο σημερινός αναρχισμός αποκομμένος από τις οντολογικές ρίζες του είναι ακόμη μία προσπάθεια των επιγείων εξουσιαστών να δημιουργήσουν  έναν ακόμη πυρήνα ο οποίος απορροφώντας τέτοιας ποιότητας ανθρώπους τους ελέγχει και τους κατευθύνει εξουδετερώνοντάς τους. Διότι ό,τι εισέρχεται σε σέκτα αυτοευνουχίζεται μέσα από την απουσία ελευθερίας λόγου και πράξης.

Το κοινό σημείο λοιπόν του σημερινού αναρχισμού και του σημερινού κράτους –το οποίο δήθεν πολεμούν οι αναρχικοί-είναι οι κρυφοί εξουσιαστές αυτού του κόσμου οι οποίοι μέσα από δήθεν ετερόκλητες ομάδες κυβερνούν όλα τα είδη των ανθρώπων και τα κατευθύνουν εκεί που θέλουν.Στη μαζοποίηση και στην αποχαύνωση του πνεύματος,προκειμένου ο άνθρωπος της ύλης να ελέγχεται πλήρως από τους σφετεριστές εξουσιαστές του σημερινού κόσμου.Οι αναρχικοί σήμερα είναι το alter ego του κράτους,είναι αυτοί που ελέγχουν αυτούς που θα μπορούσαν να είναι αντίθετοι στο κράτος, τους ευνουχίζουν μέσα από το ρηχό αναρχισμό τους και δια της ύλης, τους οδηγούν στο ίδιο ακριβώς σημείο που δια της ύλης οδηγεί και το κράτος τους δικούς του υποτακτικούς. Στην  υποταγή στους αφανείς εξουσιαστές του πλανήτη.

Το κράτος εκτρέφει όλα εκείνα τα εθνοδιαλυτικά φαινόμενα (λαθρομετανάστευση, αποεθνοποίηση κ.λ.π). Το ίδιο και οι αναρχικοί. Το κράτος οδεύει σε μία κοινωνία αθεϊσμού,το ίδιο και οι αναρχικοί. Το κράτος νοιάζεται όπως και οι αναρχικοί μόνο για το ευρώ και την ύλη. Το κράτος ονειρεύεται μία κοινωνία ικανοποιημένων υλικών αναγκών όπως και οι αναρχικοί. Και τα δύο αυτά μεγέθη θεωρούν ότι ο παράδεισος είναι η γη που δίνει ύλη και χαρά στους υποτακτικούς τους. Άρα η σημερινή αναρχία είναι η πιο σκληρή Αρχή της υλικής αποχαύνωσης και αλλοίωσης του προσώπου. Κυβερνάται η αναρχία από την ίδια ακριβώς κρατική αρχή της διάλυσης των πάντων, της υποδούλωσης των ανθρώπων στον πιο απάνθρωπο τεχνοκρατικό υπολιτισμό προκειμένου οι αφανείς εξουσιαστές έτοιμοι να βασιλεύσουν στον πλανήτη των υπανθρώπων.

Απέναντι στη λαίλαπα του σημερινού αναρχισμού η λύση είναι καθαρά Ελληνική, βγαλμένη μέσα από τα σπλάχνα του Ελληνισμού. Είναι παιδευτική,είναι η νοερή επιστροφή στις γνωσιολογικές ρίζες των Ελλήνων και η ηθική επί αυτών εξέλιξη των νεοελλήνων. Δεν επιτρέπεται πλέον  να υπάρχει άγνοια στους Νεοέλληνες, η Ελληνικήν  γραμματεία μέσα στην πλουσία ιστορία της δίδει φώς, δίδει τρόπο της ιστορικής συνέχειας, το πώς οι νεοέλληνες θα φανούν αντάξιοι των προγόνων τους οδηγώντας την Ελλάδα και πάλι στη θέση του λίκνου του πολιτισμού.

Οι αναρχικοί δανείσθηκαν όπως είδαμε ό,τι τους συνέφερε από τις εσχατολογικές θρησκείες. Τις απέκοψαν από το Επέκεινα, από την όποια οντολογική τους συνέχεια, προκειμένου επιγείως και εμμενώς να παγιδεύσουν τους συγχρόνους ανθρώπους των μεγαλουπόλεων. Αυτό όμως που τρέμουν τα ορφανά του Μάρξ και του Προυντόν είναι ο Ελληνισμός, ειδικά ο προσωκρατικός Ελληνισμός, ο έχων –κατά το Χάϊντεγγερ-τον πλήρη οντολογικό λόγο. Οι νεοέλληνες βυθιζόμενοι στα νάματα του Λόγου, της εσωτερικής συνέχειας του  Όντος, θα απελευθερωθούν από τα θανάσιμα δεσμά του υλισμού και των αντιπροσώπων του, δίδοντας στον Ελληνισμό την πρέπουσα ιστορική και αξιολογική συνέχεια.

Βασίλειος Μακρυπούλιας

Ενδιαφέρουσα πολιτική ανάλυση

Μπλέξαμε. Καιρός να ξεμπλέξουμε!

Κωνσταντίνος Σοφούλης, 04/06/2014

---

Τα αποτελέσματα των τριπλών εκλογών ανέδειξαν πολλά και ενδιαφέροντα πολιτικά φαινόμενα και ζητήματα. Για τα περισσότερο έχουμε καιρό να τα συζητήσουμε με άνεση. Οι ευρωεκλογές, όμως, ανέδειξαν κυρίως ένα ζήτημα που με προτεραιότητα πρέπει να το αποσβέσουμε το ταχύτερο όσοι ελπίζουμε ακόμη στη δημιουργία φορέα της κεντροαριστεράς. Και αυτό είναι τα πολυδύναμα ερωτήματα που έθεσε η αναξιοπιστία της ΔΗΜΑΡ. Στην αξιοπιστία και στη σημασία της πολλοί είχαν επενδύσει ελπίδες, εξ ου και αβασάνιστη άποψη, ότι συγκρότηση της κεντροαριστεράς δεν μπορεί να γίνει χωρίς την ΔΗΜΑΡ. 
Και ξαφνικά ανέκυψε, μετά τα ρεζιλίκια εξ αιτίας της ήττας της, το ερώτημα «ποια ΔΗΜΑΡ;». Η ηγετική ομάδα ανέδειξε το ερώτημα κατά πόσο νοείται συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς για να αποπροσανατολίσει τη συζήτηση από τις ευθύνες της για την ήττα. Το ερώτημα είναι προφανώς πλαστό: Το θα κάνει η κεντροαριστερά μετά τις προσεχείς εθνικές εκλογές, όποτε γίνουν, είναι ζήτημα που θα κριθεί προφανώς από την κατάθεση των προγραμματικών θέσεων των κομμάτων που θα αναζητήσουν συνεργασίες και όχι δογματική επιλογή του τύπου «γουρούνι στο σακί». Ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ ποιος μπορεί να προκαταλάβει την όποια πολιτική συνεργασία σήμερα, όταν η θολούρα της πολιτικής ατζέντας χωράει συζήτηση από το ΚΚΕ μέχρι την Χρυσή Αυγή. Η κεντροαριστερά πρέπει να έχει την δική της ξεκάθαρη ατζέντα, και όταν τεθεί ζήτημα μετεκλογικών συνεργασιών, τότε, με βάση αυτή την ατζέντα να επιδιώξει τις όποιες προγραμματικές συνεργασίες κρίνει ότι δεν παραβιάζουν τα ιερά και τα όσιά της.

Αν η θολούρα του πολιτικού λόγου του ΣΥΡΙΖΑ δυσκολεύει την όποια πρόγνωση για μετεκλογικές συνεργασίες, τώρα προστέθηκε και η θολούρα της ΔΗΜΑΡ σε αναφορά πλέον για την συμμετοχή της ή όχι στην δημιουργία της κεντροαριστερής ενιαίας παράταξης. Τώρα πολλοί διερωτώμεθα, ποια άραγε από τις δύο φανερές πια συνιστάμενες της ΔΗΜΑΡ χωράει στην συγκροτημένη κεντροαριστερά, ιδίως αν, ως κεντροαριστερά εννοούμε περίπου την σοσιαλδημοκρατία. Η μία από τις συνιστάμενες προφανώς χωράει, ή άλλη με κανένα τρόπο. Είναι μάλιστα και επικίνδυνη στην προοπτική της. Γιατί το εγχείρημα της κεντροαριστεράς δεν μπορεί να είναι ένας άλλος δρόμος προς τον σημερινό Σύριζα, αλλά ούτε και ένας μόνιμος εταίρος της κεντροδεξιάς. Για τον ίδιο λόγο, λοιπόν, που δεν χωράει ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ σε κανένα σοσιαλδημοκρατικό σχήμα, δεν χωράει και η ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη. Το θα μπορούσε να γίνει αν αλλάξει ο ΣΥΡΙΖΑ, νομίζω ότι είναι τσάμπα συζήτηση και δεν αφορά την κεντροαριστερά. Βαρύς ο αφορισμός; Ας τον δούμε αναλυτικότερα.

Ο προβληματισμός μου ξεκινάει από τα όσα η κουβελική πτέρυγα (που ακόμη και αυτή δεν είναι ενιαία και σαφής) υποστηρίζει για την προοπτική μιας «αριστερής συμμαχίας» δείχνοντας προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Για να έχει νόημα η θέση αυτή πρέπει προφανώς να δεχτούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, με την σημερινή μορφή του, είναι αξιόπιστος αριστερός πολιτικός σχηματισμός. Στην απάντηση προφανώς δεν χωράει κανένας καιροσκοπικός υπολογισμός, όπως, λ.χ. να πάρουμε υπόψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη σχετικά μεγάλη πολιτική δύναμη, την οποίας θα μπορούσαμε να την «εκμεταλλευτούμε» ως ευκαιρία κ.ο.κ. Γιατί ακούγονται και κάτι τέτοια! Η απάντηση πρέπει να στηρίζεται στα δεδομένα και να έχει λογική συνέπεια σε ότι αφορά την συνάφειά της με την ιδεολογική και πολιτική ατζέντα της σοσιαλδημοκρατίας. 
Η παραδοχή, λοιπόν, ότι το σημερινό μόρφωμα του κ. Τσίπρα αποτελεί έκφραση της αριστεράς ιδεολογίας και πολιτικής, κατά την γνώμη μου, κάθε άλλο παρά αυτονόητη είναι. Γιατί άραγε ο ΣΥΡΙΖΑ να θεωρείται αριστερό κόμμα και να μην θεωρείται λ.χ. Περονικό ή Τσαβικό; Κάνουν λάθος όσοι νομίζουν ότι οι πρώιμες αναφορές του Τσίπρα στους λαϊκισμούς της Νότιας Αμερικής ήταν απλώς κάτι άγουροι οπορτουνισμοί. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτές οι αναφορές πηγάζουν από μια βαθύτερη αντίληψη της πολιτικής και βρίσκονται στον πυρήνα της συριζικής αφήγησης. Αντικατοπτρίζουν την θολούρα της «πίστης» στην αποκαλούμενη «λαϊκή εξουσία», την οποία ανακαλύπτουμε επίσης στο ΚΚΕ, αλλά και στους Ανεξάρτητους Έλληνες, ακόμη και στην Χρυσή Αυγή. Όλοι αυτοί οι πολιτικοί σχηματισμοί, για να εκφράσουν τον λαϊκισμό τους, αρνούνται στο βάθος την ευρωπαϊκή αντιπροσωπευτική δημοκρατία, δηλαδή τον ηγεμονεύοντα ευρωπαϊκό πολιτικό πολιτισμό και επικαλούνται την θέση ότι εκφράζουν την βούληση μιας δικής τους φαντασιακής κατασκευής που ονομάζουν «Λαό», τον οποίο μπορούν να φωτογραφήσουν μόνο ως μάζα ανθρώπων που κουνούν γροθιές! Αυτός, άλλωστε, είναι και ιδεολογικός πυρήνας όλων των μορφών λαϊκισμού, της δεξιάς και της αριστεράς. Ο λαϊκισμός, όμως, στην ακραιφνή μορφή του, δεν είναι μήτε δεξιός ούτε αριστερός. Είναι απλώς λαϊκισμός που στο τέλος θα εκφραστεί με κάποια μορφή ολοκληρωτικής πολιτικής οργάνωσης της εξουσίας.

Είναι, λοιπόν, «αριστερό» ένα λαϊκίστικο κόμμα; Αμφιβάλλω αν οιοσδήποτε στοχαστικός πολιτικός αναλυτής θα μπορούσε σήμερα να υποστηρίξει κάτι τέτοιο. Για να είμαι ειλικρινής, δεν υποστηρίζω, σώνει και καλά, ότι είναι περονικό κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε γνήσια Τσαβικό. Έχω, όμως, πολλά στοιχεία που με πείθουν ότι ο λαϊκισμός του θα το είχε αναπόφευκτα οδηγήσει σε περονισμό αν επιχειρούσε πολιτικά σε λατινοαμερικανική χώρα, προς τις οποίες άλλωστε τακτικά αλληθωρίζει. Μήπως άραγε το κυρίαρχο στελεχιακό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ δεν εύχεται στο βάθος της καρδιάς του να είχαμε καταστάσεις νοτιοαμερικανικής κρίσης για να δικαιολογήσει το όραμά του για μια δημοκρατία του δρόμου; Και τι ακριβώς αποκαλύπτει η τακτική επίκληση του διπλού παιχνιδιού ανάμεσα στην θεσμική εκδήλωση της πολιτικής και στη «φωνή του δρόμου»; Δεν το λέει κάθε λίγο και λιγάκι; Γιατί υποβαθμίζουμε την σημασία του δόγματος αυτού;

Προσωπικά υποστηρίζω ότι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είναι γνήσια λαϊκιστικό κόμμα, που προσχηματικά αξιοποιεί τον μύθο της Αριστεράς, η οποία για χίλιους δυο λόγους, γνωστούς πλέον στους νέους ιστορικούς, έχει γίνει, δυστυχώς, το θολό υπεραφήγημα στην χώρα μας από το τέλος του Πολέμου και δώθε που μαζεύει ψήφους και συμπάθεια με την εκφώνησή του. Η επίκληση μιας αριστερής γενεαλογίας αποτελεί απλή αβάντα για ένα λαϊκιστικό κόμμα, χωρίς να έχει καμία σχέση με τον βαθύ νεωτερικό ανθρωπισμό που εκφράζεται από τις αριστερές ιδεολογίες του ευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού. Και είναι ένα πολύ γόνιμο υπεραφήγημα, η αριστερή γενεαλογία, στη πατρίδα μας όπου, όσοι ψάρεψαν στα θολά του νερά του, αποκόμισαν πάντα μεγάλα πολιτικά κέρδη. Απόδειξη το ΠΑΣΟΚ μέχρι την κρίση του 2009. Τώρα στο ίδιο χωράφι οργώνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η σοσιαλδημοκρατική κεντροαριστερά στο ίδιο θολό ποτάμι θα ψαρέψει, λοιπόν; Αλλοίμονό μας! Αν έχει μια πιθανότητα να αποτελέσει αυτόνομο πολιτικό σχήμα η ελληνική σοσιαλδημοκρατία, αυτή στηρίζεται στο να θεμελιωθεί στην ευρωπαϊκή αριστερή παράδοση. Όχι στον υποβόσκοντα ρεβανσισμό του ΚΚΕ.

Η συζήτηση των κουβελικών για την προοπτική στήριξης ενός κυβερνητικού σχήματος με πυλώνα τον ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύπτει την αγεφύρωτη διαφορά ανάμεσα στην αντίληψη που η πλειοψηφία της ΔΗΜΑΡ έχει για την ουσία του κεντροαριστερού εγχειρήματος, και με σαφή προσανατολισμό προς μια σοσιαλδημοκρατική ατζέντα στις μέρες μας, και στις οπορτουνιστικές προσδοκίες της ηγετική ομάδας της. Και μόνη η εμμονή του Τσίπρα στην, έστω και de facto (βλ. περίπτωση Πάτρας) συμμαχία με το ΚΚΕ αποκαλύπτει το χάσμα αυτό. Πώς είναι δυνατόν να συμμαχήσει κανείς με ένα κόμμα που ρητά απορρίπτει την αντιπροσωπευτική φιλελεύθερη δημοκρατία; Και σε τι διαφέρει η απόρριψη αυτή από την ομόρροπη αντίστοιχη θέση της Χρυσής Αυγής; Και οι δύο μιλούν για «λαϊκή κυριαρχία» πέραν του συστήματος της αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Μιλούν με όρους ολοκληρωτικής μεταφυσικής, με άλλους λόγους. Μπορεί να έχουν διαφορετική αντίληψη για το ποιος θα ηγείται αυτής της υποτιθέμενης «άλλης λαϊκής κυριαρχίας». Το ΚΚΕ προφανώς ονειρεύεται μια ταξική μονοδιάστατη εκπροσώπηση του λαού, και η Χρυσή Αυγή μάλλον προτείνει κάποιον Φύρερ που θα ενσαρκώσει το πνεύμα του Λαού. Και οι δύο δρόμοι, στο πρόσφατο παρελθόν, οδήγησαν στο ίδιο αποτέλεσμα: Στον Στάλιν και τον ολοκληρωτισμό του από τη μία, στον Χίτλερ και στον σοβινιστικό ρατσισμό του από την άλλη. Η ιστορία έδειξε πόσο γρήγορα συγκλίνουν οι ολοκληρωτικές αντιλήψεις προς τις ίδιες πολιτικές πρακτικές. Ο λόγος είναι πλέον πασιφανής: Όποιος αρνείται τον αναπόφευκτο πλουραλισμό μιας φιλελεύθερης κοινωνίας, προσχωρεί σε μύθο που προκρούστεια θα πετσοκόψει στο τέλος την κοινωνία σε μεταφυσικής εμπνεύσεως «τάξεις» ή άλλα ομοιογενή «κουτάκια» (φυλές λ.χ.) για να χωρέσει στο εφιαλτικό του καλούπι. Αλλά, οι μετανεωτερικές κοινωνίες μας είναι αμετάκλητα πολυταξικές, οι δε ταξικές αντιθέσεις τους αποτελούν κομμάτι της δυναμικής της επιβίωσής τους και όχι μηχανισμούς ολοκληρωτικής ανατροπής. Δεν οδηγούν σε δικτατορίες της μιας εξ αυτών.

Με αυτά τα μυαλά, λοιπόν, είναι σαφές, ότι η πλειοψηφούσα στα «όργανα» αντίληψη της ΔΗΜΑΡ, δεν χωράει στο εγχείρημα της ανασύνταξης της σοσιαλδημοκρατικής κεντροαριστεράς. Με όλους τους άλλους που συγκατοικούν σε αυτή, μπορεί να συναντηθούμε σε μια συνεργασία που θα διαπλάσσει εξ υπαρχής τον ενιαίο χώρο που επιθυμούμε. Τονίζω ότι θα διαπλάσσει, για να σταθώ απέναντι σε κάθε αντίληψη που θέλει την κεντροαριστερά να «προσχωρεί» στο ένα ή άλλο προκατασκευασμένο προϋπάρχον σύστημα η σχήμα. Σοσιαλδημοκρατική κεντροαριστερά δεν υπήρξε καν μέχρι τώρα στην πατρίδα μας ως διακριτό και ενιαίο πολιτικό σχήμα. Μερικές εκφράσεις της υπήρξαν, αλλά όχι ολοκληρωμένη έκφραση. Επομένως, κίνδυνος καπελώματος, θεωρητικά τουλάχιστο, δεν υπάρχει αν όλοι μας προσέλθουμε με την σοσιαλδημοκρατική ταυτότητά μας στον διαμορφωτικό διάλογο.

Αυτό σημαίνει, ότι τα πράγματα θα ξεκαθαρίσουν, εν τέλει, αν και εμείς, οι σοσιαλδημοκράτες ξεκαθαρίσουμε το ιδεολογικό και πολιτικό credo μας. Αυτό δεν το έχουμε κάνει μέχρι τώρα, και γιαυτό μπερδευόμαστε σε αδιέξοδα τύπου «κεντροαριστερά δεν γίνεται χωρίς την ΔΗΜΑΡ». Οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν πασιφανώς, ότι η εμμονή μας αυτή δεν έχει νόημα. Δεν είχε και πριν, αλλά δύσκολα το ομολογούσαμε. Απλώς, δεν είχαμε ιδεί ξεκάθαρα την κατάσταση. Γιατί ο διχασμός της ΔΗΜΑΡ δεν προκλήθηκε από τις ευρωεκλογές. Υπήρχε ανέκαθεν και απλώς η ήττα των ευρωεκλογών ενθάρρυναν το σοσιαλδημοκρατικό κομμάτι της να αρθρώσει πιο ξεκάθαρο λόγο.

Στον δικό μου νου, το περίγραμμα της σοσιαλδημοκρατικής πλατφόρμας είναι αρκούντως σαφές. Αρκεί να διατυπωθεί και σε πολιτική πλατφόρμα. Είναι λιτό και χωρίς περιττές λεπτομέρειες. Οι λεπτομέρειες μιας οποιασδήποτε πολιτικοϊδεολογικής ατζέντας είναι δουλειά που θα αναλάβουν οι εκφραστές της, σε ένα ιδρυτικό συνέδριο για παράδειγμα, και δεν μπορεί να είναι προκατασκευασμένη προϋπόθεση για την συγκρότηση του χώρου. Βάζω, λοιπόν, στο τραπέζι της συζήτησης αυτή την ξεκάθαρη εικόνα που εμένα, τουλάχιστο, με βοηθάει να βλέπω με μεγαλύτερη ευκρίνεια της πολιτικές εξελίξεις, χωρίς καμία διεκδίκηση δογματικής ορθότητας. Άλλωστε, ένα στοιχείο της σοσιαλδημοκρατικής ιδεολογίας είναι ότι δεν επιτρέπει στον εαυτό της να εκφυλιστεί σε δόγμα μπροστά στα προβλήματα της κοινωνικής πραγματικότητας. Ξεπερνάει τον κίνδυνο του δόγματος με συνεχείς προσαρμογές στις αντικειμενικές συνθήκες χωρίς όμως και να οπορτουνίζει, όπως θα δούμε παρακάτω.

Τρείς είναι, κατά την άποψή μου, οι θεμελιακοί πυλώνες της σοσιαλδημοκρατίας: Πρώτο, η φιλελεύθερη αντίληψη της κοινωνικής δυναμικής, δεύτερο η κοινωνική αλληλεγγύη σε συνθήκες σχετικής ισότητας και τρίτο ο διηνεκής εκσυγχρονισμός. Πάνω σε μια τέτοια ιδεολογική βάση, η σοσιαλδημοκρατία χτίζει στη συνέχεια την εκάστοτε συγκεκριμένη και προσαρμοσμένη στη πραγματικότητα πολιτική ατζέντα της. Χωρίς αυτούς του πυλώνες η σοσιαλδημοκρατία χάνει γρήγορα την ταυτότητά της και εκφυλίζεται σε ένα μετριοκρατικό και εξαιρετικά οπορτουνιστικό «κέντρο» που απλώς θα αναζητά μια όποια συμμετοχή στις πολιτικές ισορροπίες. Ας δούμε, από πιο κοντά τους τρείς πυλώνες και ας τους σχολιάσουμε ειδικότερα ως προς την έκφρασή τους στην τρέχουσα ελληνική συγκυρία.

Φιλελεύθερη αντίληψη της κοινωνικής δυναμικής: Πρόκειται για την μεγαλύτερη κοσμοθεωρητική κατάκτηση της νεωτερικότητας. Εκφράζει την πίστη μας στην ελευθερία του ατόμου και ερμηνεύει τις κοινωνικές συλλογικότητες ως δημιουργήματα αυτής της ελευθερίας ενώ, ταυτόχρονα, πιστεύει ότι αυτή η ελευθερία δεν μπορεί να ανεχθεί την επιβολή της σε βάρος της ελευθερίας του οποιουδήποτε άλλου. Αναγκαίο πόρισμα της φιλελεύθερης αντίληψης είναι αποδοχή της ελεύθερης αγοράς ως μηχανισμού που εκφράζει την οικονομική ελευθερία του ατόμου στον τομέα της παραγωγής και διανομής αγαθών και υπηρεσιών. Εξ ίσου σημαντικό πόρισμα είναι και η παραδοχή ότι μια κοινωνία ελευθέρων ανθρώπων αναπόφευκτα θα είναι πολυταξική.

Η χώρα μας πάσχει ιστορικά από έλλειψη φιλελευθερισμού. Ο πολιτικός πολιτισμός μας σχεδόν πάντα αναζητούσε και αναζητά συλλογικότητες, πραγματικές ή φαντασιακές, που υποτίθεται θα αναλάβουν εκείνες την επιβολή των επιθυμιών μας. Στην πραγματικότητα οι επίκληση των συλλογικοτήτων είναι προσχηματική για να κρύψει την ωμή διεκδίκηση εξουσίας για ίδιον όφελος. Για χάρη του Λαού εμφανίζονται οι διδάκτορες, για χάρη του Λαού εμφανίζονται και επαναστατικές μειοψηφίες. Στη μεταπολεμική Ελλάδα, η μεγαλύτερη απόκλιση από το φιλελεύθερο ιδανικό υπήρξε το παγιωμένο δίπολο «εθνικοφρονισμού» - «αριστερισμού» που διαμορφώθηκε ως πρόσχημα και αποτέλεσμα του εμφυλίου πολέμου. Από τη μία πλευρά όσοι επικαλούνται την αδιαμφισβήτητη κυριαρχία ενός αλλά καρτ οριζόμενου εθνικού συμφέροντος και από την άλλη, εκείνοι που ανήγαγαν την έννοια της αριστεράς σε ‘Αριστερά» ως μεταφυσικό εργαλείο που κρύβει τον ρεβανσισμό των ηττημένων του εμφυλίου πολέμου. Καμιά πλευρά από εκείνες που ενεπλακησαν πρωτοβουλιακά στην εμφύλια σφαγή, δεν αναγνώρισε τα λάθη της και δεν πήρε κάποια οριστικά μαθήματα. Ο εμφύλιος διχασμός δεν έκλεισε ποτέ τα τεφτέρια του. Για τους «εθνικόφρονες» η Δεξιά νίκησε στον εμφύλιο την ξενόδουλη ανταρσία και για τους αριστερούς η «Αριστερά» νικήθηκεπρόσκαιρα, από την ξενόδουλη Δεξιά. Ο διχασμός καλά κρατεί, σε βάρος της φιλελεύθερης συμφιλίωσης. Και οι δύο πλευρές αναζητούν συνεχώς κάποιο σχήμα για να τιθασεύουν το κοινωνικό σύνολο μεταμορφώνοντάς το κατά το δοκούν σε «Λαό» που εκφράζεται αποκλειστικά μέσω αυτών. Για την κάθε μία από τις δύο αυτές πλευρές, ή άλλη αποτελείται από προδότες, εθνικούς μειοδότες, πράκτορες ξένων συμφερόντων και ότι άλλο μπορεί να επικαλεστεί ως αναπόδεικτο σχετλιαστικό χαρακτηρισμό και ως ύβρη. Η κοινωνία των πολιτών που τόσο ανθεί στον ευρωπαϊκό πολιτικό πολιτισμό, έχει μείνει απέξω, ερμητικά αποκλεισμένη στο περιθώρια από τους μονομάχους. Η κεντροαριστερά έχει ως ιστορική αποστολή να θρυμματίσει αυτόν τον συνεχιζόμενο κρυφό εμφύλιο πόλεμο, φέρνοντας τον ορθολογισμό τόσο στην ανάλυση, όσο και στον σχεδιασμό και την εφαρμογή των πολιτικών που εκφράζουν το περιεχόμενο της σύγχρονης δημοκρατικής εξουσίας.

Η κοινωνική αλληλεγγύη σε συνθήκες σχετικής ισότητας είναι η ηθική αρχή γύρω από την οποία πλέκεται το πολιτικό σχέδιο της σοσιαλδημοκρατίας στα πλαίσια της φιλελεύθερης παραδοχής της ελεύθερης αγοράς. Η κοινωνική αλληλεγγύη έχει οριζόντια και κάθετη διάσταση. Οριζόντια ορίζεται ως φροντίδα για τους πιο αδύναμους να φέρουν το βάρος μιας ανθρώπινης ζωής για να τους εντάξουν στα ηθικά στάνταρντ της κοινωνίας μας. Κάθετα, ορίζεται ως αλληλεγγύη των διαδοχικών γενεών, από τα παιδιά μας στα παιδιά των παιδιών κ.ο.κ. μέχρις εξαντλήσεως μιας ρεαλιστικής αντίληψης του έθνους και της ανθρωπότητας εν συνόλω. Η αλληλεγγύη και στις δύο διαστάσεις της, εκφράζεται με πολιτικές πρόνοιας και αναδιανομές πλούτου που για να στηριχθούν αναγκαστικά πρέπει να μειωθούν οι τελικές οικονομικές και άλλες ανισότητες. Έτσι, η κοινωνική ισότητα γίνεται οργανικό στοιχείο μιας κοινωνίας που ενδιαφέρεται για την συνοχή της και την κοινή ευημερία. Οι ρυθμιστικές πολιτικές που προσαρμόζουν την αγορά στις ανάγκες της κοινωνικής συνοχής και εξομαλύνουν την εξέλιξη της οικονομικής δυναμικής, αποτελούν τα βασικά εργαλεία πολιτικής για την σοσιαλδημοκρατία. Στην πατρίδα μας, μια τέτοια νηφάλια πολιτική παραμένει το ζητούμενο, αφού ο πολιτικός ανταγωνισμός συνήθως παίρνει τη μορφή διεκδίκησης της εξουσίας για να χρησιμοποιηθεί ως μηχανισμός ικανοποίησης πελατειακών συντεχνιακών συμφερόντων. Στον πυρήνα της Ευρώπης, στις περισσότερες χώρες οι σοσιαλδημοκράτες έχουν άλλο πρόβλημα: Οι κοινωνικές κατακτήσεις που επιτεύχθηκαν στο παρελθόν, με την δική τους πολιτική ευθύνη και πρωτοβουλία, στο μέγιστο ποσοστό τους έχουν ενσωματωθεί στον πολιτικό πολιτισμό τον οποίο δεν αμφισβητούν ούτε οι συντηρητικοί αντίπαλοι. Γιαυτό έχουν βρεθεί σε αμηχανία, επειδή τώρα, καλούνται να δώσουν νέες εκφράσεις στις γενικές κατηγορίες της αλληλεγγύης και της ισότητας που να συνδέονται με την τρέχουσα φάση των κοινωνικών εξελίξεων. Πρέπει να καινοτομήσουν κοινωνικά. Και αυτό δεν είναι εύκολο. Αυτό, όμως, είναι το καθήκον τους για μπορέσουν να ξαναπαίξουν τον ρόλο της κοινωνικής προόδου που έπαιξαν τόσο επιτυχώς στο παρελθόν. 

Τέλος, ο διηνεκής εκσυγχρονισμός, είναι η προσπάθεια που ανέκαθεν κατέβαλε η σοσιαλδημοκρατία για να προσαρμόζει τις πολιτικές της στις τεχνολογικές, οργανωτικές, γεωπολιτικές και πολιτισμικές μεταβολές που είναι άρρηκτα δεμένες με την δυναμική των παγκόσμιων ιστορικών εξελίξεων. Η σοσιαλδημοκρατία είναι κατά λογική συνέπεια πάντοτε μεταρρυθμιστική. Σήμερα, ιδίως, ζούμε σε μια εποχή δραματικών εξελίξεων της μορφής αυτής, καθώς καθημερινά διαπλάσσεται η ουσιαστική οντολογία της παγκοσμιοποίησης του πλανήτη μας. Η σοσιαλδημοκρατία ποτέ δεν έπεσε στην παγίδα των διαφόρων μορφής «λουδισμών» που καθηλώνουν την αντίληψη της αλλαγής σε ξεπερασμένα στερεότυπα. Η ανάγκη του εκσυγχρονισμού αποτελεί μια από τις ζωτικές συνιστώσες μιας σοσιαλδημοκρατικής ατζέντας για την πατρίδα μας.

Θέλω, τώρα, να καταλήξω σε αυτό που νομίζω ότι προέχει στην τωρινή φάση της προσπάθειας για την συγκρότηση της κεντροαριστεράς: Αν διατυπωθεί μια συνοπτική πλατφόρμα στηριγμένη στον παραπάνω ιδεολογικό καμβά, τότε εκτιμώ ότι πολλά από τα ζητήματα που σήμερα φαντάζουν ως «σοβαρές διαφορές» ανάμεσα σε εκείνους που αναπροσδιορίζονται ως κεντροαριστεροί, μπορεί εύκολα να ξεπεραστούν. Ακόμη και το ζήτημα της στήριξης της σημερινής κυβέρνησης χωράει σε αυτό το σχήμα: Οι όροι και προϋποθέσεις της πολιτικής σταθερότητας μπορούν κάλιστα να προσδιοριστούν μέσα στην ίδια την συντακτική πλατφόρμα του συγκροτημένου κεντροαριστερού, ή σοσιαλδημοκρατικού σχήματος. Το σημερινό σχήμα συνεργασίας ΠΑΣΟΚ- ΝΔ, υπό την έννοια αυτή, απλούστατα, μπορεί να θεωρηθεί κομμάτι της στρατηγικής που ενδεχομένως θα κριθεί ότι πρέπει να αναθεωρηθεί, στα πλαίσια μιας γενικότερης στρατηγικής του σχήματος που θα προκύψει. Η θέση ότι «δεν συνεργαζόμαστε με εκείνους που στηρίζουν την κυβέρνηση» έρχεται σε κραυγαλέα αντίφαση προς την ταυτόχρονα προβαλλόμενη ανάγκη της πολιτικής σταθερότητας. Είναι, λοιπόν, πρόσχημα που άλλα κρύβει. Η θέση, όμως, ότι στην καταστατική συζήτηση της κεντροαριστεράς πρέπει να περιληφθεί και στρατηγική των συμμαχιών, είναι μια ρεαλιστική τοποθέτηση που διευκολύνει την σύνθεση πολλών απόψεων και αντιλήψεων. Δεν αποκλείει κανένα εξ αρχής και δογματικά.

Ο Κωνσταντίνος Μ. Σοφούλης είναι ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου

http://www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=31503&sw=1600