Ποιος θα μας προστατεύσει από τους προστάτες μας;

Ποιος θα μας προστατεύσει 

από τους προστάτες μας;

Είναι γνωστή σε όλους μας η γερμανική Ιστορία και η ανάδειξη του Χίτλερ, όταν αφού φυλακίστηκε για απόπειρα πραξικοπήματος, το κόμμα του έγινε παράνομο και οι διώκτες του (το πολιτικό σύστημα) που τον ανέδειξαν αναγκάστηκαν να τον ελευθερώσουν και επί της ουσίας να του δώσουν τα «κλειδιά» της Γερμανίας, αφού η πολιτική τους κατέστρεφε τη χώρα. Ήταν η αρχή μίας τραγικής περιόδου της γερμανικής αλλά και της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας ιστορίας. Ήταν η αρχή μίας περιόδου που εξαιτίας ανίκανων πολιτικών ο τρόμος απέκτησε όνομα και ο θάνατος έγινε η μόνη λέξη που μπορούσε να χαρακτηρίσει τα χρόνια που θα ακολουθούσαν.

Εμείς σήμερα, εν έτει 2013, «ξαφνικά» ανακαλύψαμε την ύπαρξη του άρθρου 62 παρ. 4 του Συντάγματος και «αίφνης» συνελήφθησαν εκλεγμένοι βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου και απ’ ό,τι φαίνεται τις επόμενες ημέρες θα προφυλακιστούν κιόλας (!), αφού προηγήθηκε η θεατράλε όδευσή τους προς τον εισαγγελέα, κατά την οποία «λόγοι ασφαλείας» κατέδειξαν την «αδήριτη» ανάγκη για την live, σιδηροδέσμια και άνευ αλεξίσφαιρου γιλέκου (κ.λ.π. μέτρων ασφαλείας) μετάβασή τους στον εισαγγελέα…

Ερωτήματα πολλά:

1) Λένε ότι το κατηγορητήριο λέει ότι διώκονται για σύσταση (εν έτει 1987) και λειτουργία (ως σήμερα) εγκληματικής οργάνωσης κλπ. Φυσικά ως ευνομούμενο κράτος που είμαστε το καταλάβαμε μόλις σήμερα και παράλληλα ο κατά τ’ άλλα «ανεξάρτητος» Άρειος Πάγος της έδωσε άδεια (εν έτη 1994) να συστήσει και πολιτικό σχηματισμό και να συμμετάσχει σε εκλογές ως και το 2012… 

Μάλιστα.

2) Λένε επίσης ότι το έναυσμα στην «ανεξάρτητη» Δικαιοσύνη, το έδωσε ο ίδιος ο Υπ. ΠΡΟΠΟ καταθέτοντάς της σχετική μηνυτήρια αναφορά στην οποία συγκέντρωσε όλες μαζί τις επιμέρους δικογραφίες που υφίσταντο ως σήμερα διάσπαρτες σε διάφορες εισαγγελίες … 

Δηλαδή αν καταλάβαμε καλά, της έδωσε την πολιτική εντολή να πράξει ως έτσι.

3) Λένε ότι πολλοί μάρτυρες υπό τον μανδύα του προστατευόμενου μάρτυρα κατέθεσαν πάρα πολλά και άκρως αποκαλυπτικά…. 

Δηλαδή θα καταλήξουν εν τέλει σε καμία τρύπα, καθότι θα προστατεύονται.

4) Η κατά τα άλλα «ανεξάρτητη» Δικαιοσύνη έδρασε ακαριαία και απόλυτα αποτελεσματικά, εξαρθρώνοντας την άκρως επικίνδυνη εγκληματική οργάνωση. 

Αλλά την άλλη άκρως επικίνδυνη για την υπόσταση μάλιστα αυτής καθαυτής της πατρίδας μας,Συμμορία των Μνημονίων την αφήνουν ελεύθερη. Άλλωστε δεν έλαβε καμία τέτοια πολιτική εντολή ως σήμερα. Άλλωστε τί έκαναν τα παιδιά; 

Αλλά, επίσης, και την άλλη τη συμμορία που στελεχώνεται με τις παχυλές αμοιβές του Τουρκικού Προξενείου στην Κομοτηνή, δεν τη βλέπει, δεν υπάρχει….

Άλλωστε τί κάνουν τα παιδιά; 

Μόνο άπειρες πράξεις εθνικής προδοσίας μπροστά στα μάτια και τα αφτιά όλων μας.

Μήπως τελικά αυτή η Κυβερνώσα Συμμορία θα μας ταράξει στη «νομιμότητά» της; 

Μήπως τελικά καταντήσαμε η δημοκρατία να απειλεί τον φασισμό με φυλακή και ο φασισμός τη δημοκρατία με εκλογές;

Αυτοί οι πράκτορες της Άγκυρας, που δεν διστάζουν να εμπαίζουν την κοινή λογική, που δεν διστάζουν να σύρουν την Ελλάδα στα Ευρωπαϊκά και Διεθνή Δικαστήρια με ψευδείς κατηγορίες, που δεν διστάζουν να προκαλούν αναφερόμενοι σε «ανεξάρτητη Θράκη» ή να καλούν τους μουσουλμάνους της Ελλάδας σε ανυπακοή προς τους νόμους, που δεν διστάζουν να απειλούν την ειρηνική συμβίωση των Ελλήνων πολιτών και δεν διστάζουν να δημιουργούν σπινθήρες (σε μία περιοχή που μοιάζει με μπαρουταποθήκες) και ομάδες Γκρίζων Λύκων (φανατικών Τούρκων εθνικιστών που έχουν χαρακτηρισθεί ως παράνομη οργάνωση και μέλη τους εκτελούν συμβόλαια δολοφονιών, ενώ ήταν οι πρωταγωνιστές εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο)…

Αυτούς δεν τους βλέπουν οι Έλληνες δικαστές;

Αυτούς δεν τους βλέπουν τα αρμόδια θεσμικά όργανα της Ελλάδας;

Γι αυτούς δεν ισχύουν νόμοι;

Γι αυτούς δεν ισχύουν κατηγορίες δημιουργίας εγκληματικών οργανώσεων και επικίνδυνης δράσης;

Μήπως δεν υπάρχουν νεκροί εξαιτίας των καταστροφικών μνημονίων; 

Ποιος είναι υπεύθυνος γι αυτούς τους θανάτους; 

Ποιος τιμωρήθηκε για ακόμη περισσότερους θανάτους που δεν δημοσιοποιούνται ούτε στα αστυνομικά δελτία, αλλά ούτε από τα νοσοκομεία της χώρας που δεν μπορούν πλέον να ικανοποιήσουν τις ανάγκες λειτουργίας τους;

Θα πρέπει να υπάρξουν και άλλοι νεκροί Έλληνες κι άλλα θύματα των πολιτικών ή θα πρέπει να συμβεί κάτι ακραίο στην Θράκη μετά από σιωπηλή εντολή των τουρκοπρακτόρων;

Στους πόσους νεκρούς η Δικαιοσύνη αποκτά ανακλαστικά;

Στις πόσες παραβιάσεις του Συντάγματος η Δικαιοσύνη θα αποφασίσει να παρέμβει;

Στο πόσο αίμα Ελλήνων ευαισθητοποιούνται οι «αρμόδιοι» για να κάνουν αυτό που με βάση το νόμο είναι υποχρεωμένοι να κάνουν;

Όλοι γνωρίζουμε πως η Δικαιοσύνη είναι τυφλή. Όμως αποδεικνύεται πως είναι και κουφή, αφού δεν μπορεί να ακούσει τις φωνές που με αγωνία κραυγάζουν ζητώντας την επιβολή του νόμου, την επιβολή του δικαίου, την εφαρμογή των αυτονόητων και την συντριβή όλων εκείνων που απεργάζονται ανώμαλες καταστάσεις εις βάρος της χώρας.

Δυστυχώς, από τη συμπεριφορά τόσο των αρμόδιων οργάνων της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, όσο και από την συμπεριφορά της Δικαιοσύνης, διαπιστώνουμε πως δεν υπάρχει καμία θέληση αντιμετώπισης των πραγματικών προβλημάτων, αλλά δεν υπάρχει και καμία κινητικότητα εφαρμογής του νόμου, αφού το κράτος καταρρέει και η Δικαιοσύνη είναι (εδώ και πολύ καιρό) νεκρή.

Εύα

http://kostasxan.blogspot.gr/2013/09/blog-post_7602.html

27 Σεπτεμβρίου 1831 Δολοφονία Καποδίστρια

Ιωάννης Καποδίστριας: 

Ο Μεγάλος Κυβερνήτης

Γράφει ο Δρ Ιωάννης Παρίσης

Tο πρωί της 27ης Σεπτεμβρίου 1831, ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο πρώτος κυβερνήτης του νέου Ελληνικού Κράτους, δέχθηκε δολοφονική επίθεση από τους Κωνσταντίνο και Γεώργιο Μαυρομιχάλη έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα του Ναυπλίου, όπου μετέβαινε για να εκκλησιασθεί και έπεσε νεκρός. Ήταν 55 ετών. 

Ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης εφονεύθη επί τόπου από τους προστρέξαντες, οι οποίοι κυριολεκτικά τον λυντσάρισαν. Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης ζήτησε προστασία στη Γαλλική Πρεσβεία, κατόπιν όμως επιμόνου απαιτήσεως του συγκεντρωμένου πλήθους, που απείλησε ότι θα κάψει την πρεσβεία, παραδόθηκε στις αρχές. Καταδικάσθηκε σε θάνατο και θανατώθηκε δια τυφεκισμού το πρωί της 10ης Οκτωβρίου 1831.

Τα χέρια των δολοφόνων και εκείνων που τους καθοδήγησαν, στέρησαν από την Ελλάδα τον μεγαλύτερο ηγέτη που είχε στη νεώτερη ιστορία της. Αν ο Καποδίστριας συνέχιζε το έργο του η Ελλάδα θα ήταν διαφορετική. Μέσα στα 3,5 χρόνια διακυβέρνησης πέτυχε ένα θαύμα.

Ο Καποδίστριας από την άφιξή τους στην Ελλάδα, τον Ιανουάριο του 1828, κινήθηκε προς όλες τις κατευθύνσεις για την αναδιοργάνωση ενός κράτους στο οποίο δεν λειτουργούσε στην ουσία τίποτε. Επιδόθηκε με ζήλο στη συμπλήρωση των κυβερνητικών υπηρεσιών και την οργάνωση της επαρχιακής διοίκησης, την ανασύνταξη του στρατού και του στόλου, την οργάνωση της παιδείας και της δικαιοσύνης, την βελτίωση της οικονομικής κατάστασης, την εξάλειψη της πειρατείας και της ληστείας και της αποκατάσταση της ασφάλειας στις πόλεις, την ύπαιθρο και τις θάλασσες.

Συγχρόνως ιεράρχησε τις ανάγκες δίνοντας προτεραιότητα στην πολεμική προσπάθεια, ενώ παράλληλα επέβαλε σε όλους τους τομείς αυστηρή οικονομία, λογιστική τάξη και περισυλλογή, δίνοντας ο ίδιος το παράδειγμα με το να μη δεχθεί καμία κρατική επιχορήγηση. «Δεν μπορώ να κοιμάμαι», έλεγε, «όταν ξέρω ότι υπάρχουν Ελληνόπουλα που πεινούν».

Παράλληλα, με μεγάλη διπλωματική δεξιοτεχνία αύξησε τα σύνορα του νεοϊδρυθέντος κράτους για να καταστεί βιώσιμο. Πρόθεσή του είναι να μοιράσει σε όλους την «εθνική γη». Οι πλούσιοι και δυνατοί ζητούν τεράστιες εκτάσεις και χρήματα και να μην πληρώνουν φόρους. Αρνούνται κάθε διαπραγμάτευση μαζί του και

Ο λαός τον αγαπούσε με πάθος και αφοσίωση, η άρχουσα τάξη όμως τον μισούσε επίσης με πάθος. Επικεφαλής της αντιπολίτευσης οι μεγαλοκαραβοκύρηδες της Ύδρας και οι κοτζαμπάσηδες της Μάνης που επιθυμούσαν την συνέχιση της επιρροής που ασκούσαν και τον έλεγχο των επαρχιών που είχαν στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας.

Απόπειρες ανατροπής του, καθώς και προσπάθειες να ξεσηκώσουν τον Στρατό απέτυχαν. Η δολοφονία του Κυβερνήτη άρχισε να συζητείται ως λύση. Ο ίδιος είχε πει:«Εάν οι Μαυρομιχαλαίοι θέλουν να με δολοφονήσουν ας με δολοφονήσουν. Τόσο το χειρότερο δι’ αυτούς. Θα έλθει κάποτε η ημέρα κατά την οποία οι Έλληνες θα εννοήσουν την σημασία της θυσίας μου».

Σε επιστολή του προς τον Εδουάρδο Λο, στις 14 Σεπτεμβρίου 1831, δεκατρείς ημέρες πριν τη δολοφονία του, έγραφε:

«Ούτε ο φοβος των μηχανοραφιών ούτε αι μακραί συκοφαντικαί στήλαι μερικών εφημερίδων, δεν θέλουν με παρεκλίνει ποτέ της πορείας την οποία εχάραξα εις την ζωήν μου. Ας λέγουν και γράφουν ό,τι θέλουν. Θα έλθει όμως κάποτε καιρός, ότε οι άνθρωποι κρίνονται όχι σύμφωνα με όσα είπον ή έγραψαν περί των πράξεών των, αλλά κατ’ αυτήν την μαρτυρίαν των πράξεών των. Υπ’ αυτής της πίστεως, ως αξιώματος, δυναμούμενος έζησα μέσα εις τον κόσμον, με θεμέλιον αυτάς τας πνευματικάς αρχάς μέχρι τώρα, οπότε ευρίσκομαι εις την δύσιν της ζωή μου, και υπήρξα πάντοτε ευχαριστημένος διά τούτο. Μου είναι αδύνατον πλέον να αλλάξω τώρα. Θα συνεχίσω εκπληρών πάντοτε το χρέος μου, ουδόλως φροντίζων περί του εαυτού μου, και ας γίνει ό,τι γίνει…»

Ίσως δεν είναι ευρέως γνωστό ότι, στον Καποδίστρια οφείλεται η συγκρότηση και οργάνωση του σύγχρονου κράτους της Ελβετίας. Συγκεκριμένως, το 1813, υπηρετώντας ως διπλωμάτης στη Μόσχα, διορίστηκε από τον Τσάρο εκπρόσωπος της Ρωσίας στην Ελβετία, με σκοπό να συνεισφέρει στην απαλλαγή της από την επιρροή του Ναπολέοντα.

Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ενότητα, την ανεξαρτησία και την ουδετερότητα της Ελβετίας και συνεισέφερε στο ελβετικό σύνταγμα, που προέβλεπε αυτόνομα κρατίδια (καντόνια) ως μέλη της ελβετικής ομοσπονδίας, με προσωπικά του προσχέδια.

Συμμετείχε στο Συνέδριο της Βιέννης ως μέλος της ρωσικής αντιπροσωπίας και αργότερα εκπρόσωπος της Ρωσίας στη Συνδιάσκεψη των Παρισίων το 1815, όπου πέτυχε την εξουδετέρωση της αυστριακής επιρροής, την ακεραιότητα της Γαλλίας υπό Βουρβόνο μονάρχη καθώς και τη διεθνή ουδετερότητα της Ελβετίας.

Με την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, ενώ ήταν Υπουργός Εξωτερικών του Τσάρου, υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το αξίωμά του το 1822 για να εγκατασταθεί στη Γενεύη της Ελβετίας, όπου έχαιρε υπόληψης για την προσφορά του. Εκεί παρέμεινε μέχρι το 1928 που ανέλαβε Κυβερνήτης του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους.

http://parisis.wordpress.com/2013/09/27/%CE%B9%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%82-%CE%BF-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CF%85%CE%B2%CE%B5%CF%81/#more-3270

Άρθρο του Χ. Γιανναρά για τις "Αγορές"

Οι λύσεις γεννιώνται, δεν σερβίρονται

Γράφει ο Χ. Γιανναράς

Eχουν επιβάλει να τους αποκαλούμε, αόριστα και κατ’ ευφημισμόν, «οι Aγορές». Aλλά δεν πρόκειται για παραγωγούς και διαθέτες αγαθών ούτε για παρόχους υπηρεσιών. Δεν μετέχουν στις παραγωγικές και ανταλλακτικές σχέσεις τις αναγκαίες για να λειτουργεί η ανθρώπινη συλλογικότητα, η «κοινωνία της χρείας».

Πρόκειται για εμπόρους του χρήματος. Aποσπούν το χρήμα από την πραγματικότητα των σχέσεων κοινωνίας των αναγκών, το αυτονομούν σαν αφηρημένη «λογιστική» αξία καθεαυτήν και το εμπορεύονται. Δανείζονται με πολύ χαμηλά επιτόκια και δανείζουν με πολλαπλασίως αυξημένα.

H διακύμανση των επιτοκίων δανεισμού είναι λογική συνάρτηση του κινδύνου που διατρέχει ο δανειστής να βρεθεί ο δανειζόμενος σε αδυναμία αποπληρωμής του χρέους του. Oμως την εκτίμηση αυτού του κινδύνου την επιφυλάσσουν «οι Aγορές» στον εαυτό τους αυθαίρετα και μονοπωλιακά: έχουν δικούς τους, ιδιωτικούς «οίκους αξιολόγησης» της αξιοπιστίας των δανειοληπτών, οίκους ανυπότακτους σε πολιτικό, δηλαδή κοινωνικό έλεγχο.

Διότι το παιχνίδι των «Aγορών», η εμπορία του χρήματος, δεν περιορίζεται σε δοσοληψίες μεταξύ ιδιωτικών, συσπειρωμένων κεφαλαίων. Σήμερα ιδιωτικό χρήμα δανείζει κράτη, και κράτη δανείζουν με τους όρους των ιδιωτών άλλα κράτη, οι διακρατικές σχέσεις «ανταγωνισμοί εξουσίας στον διεθνή στίβο» λειτουργούν με τους όρους που έχουν δημιουργήσει και επιβάλει «οι Aγορές» – τα κριτήρια και η λογική του δανεισμού αυτονομούνται ακόμα και από τον ανταγωνισμό των κρατικών συμφερόντων. Eνα κράτος, οικονομικά και οργανωτικά αδύναμο, μπορεί να μπει στο στόχαστρο των «Aγορών»: να του επιτεθούν οι «Aγορές» για να το οδηγήσουν σε πτώχευση, άσχετα με τις συμμαχίες του και τη γεωστρατηγική του σημασία. Πώς; Θα προηγηθούν οι αμφισβητήσεις της δανειοληπτικής του αξιοπιστίας από τους «οίκους αξιολόγησης» και το κράτος θα παραδοθεί βορά στην ανήλεη τοκογλυφία.

Eίναι αμφίβολο αν η στρατιωτική κατάληψη μιας χώρας είχε ποτέ τις συνέπειες καταστροφής και ολέθρου που έχει σήμερα η παράδοσή της στον έλεγχο των «Aγορών». Δεν μοιάζει να υπάρχουν στην Iστορία παραδείγματα στρατών κατοχής που να πουλάνε σε ιδιώτες κερδοσκόπους την εκμετάλλευση της ύδρευσης του πληθυσμού ή της ηλεκτροδότησής του, της νοσοκομειακής του περίθαλψης, την κοινωνική περιουσία των υποδομών λειτουργίας της ζωής (δρόμους, λιμάνια) ή την ομορφιά της γης και της θάλασσας («από το Δέλτα Φαλήρου έως το Σούνιο»).

Tα «πεφωτισμένα και λελαμπρυσμένα της Eσπερίας έθνη», που τόσο θαμπώνουν και γοητεύουν, ακόμα σήμερα, τους ελλαδίτες «λειτουργικούς διανοουμένους» (Γκράμσι) δεν παύουν να τροφοδοτούν την Iστορία με συνεχώς καινούργια μοντέλα εξουσιαστών: ανθρωπολογικούς τύπους μανιακών της εξουσίας που αποδείχνονται ασυναγώνιστοι στην καταδυνάστευση των πολλών. Σήμερα έχουμε τον ανθρωπολογικό τύπο που εκπροσωπεί (ορατώς) την εξουσιαστική αλαζονεία των «Aγορών», ανεξαρτητοποιημένος από κράτη, πατρίδες, πολιτισμούς, ιδιαιτερότητες. Πριν από τους εξουσιαστές των «Aγορών» γνωρίσαμε τους εξουσιαστές στρατιωτικούς, τα «γεράκια» που αυτονομούσαν τον πόλεμο ακόμα και από συμφέροντα κρατών ή συγκρούσεις πολιτισμών, μεθούσαν με το παιχνίδι της «υπεροχής» καθεαυτήν.

Πριν από τους στρατιωτικούς ήταν οι ιδεολόγοι, παθιασμένοι με την «αλήθεια» των πεποιθήσεών τους, έτοιμοι να σφαγιάσουν εκατομμύρια ανθρώπων για να κάνουν πράξη τις ιδέες τους. Διεθνιστές και αυτοί, αποστασιοποιημένοι από κάθε ανθρωπιά σχέσεων κοινωνίας, από πατρίδα, σέβας του «ιερού», την πείρα των γενεών. Kαι γεννήτορες των ιδεολόγων εξουσιαστών, τα μεσαιωνικά θρησκευτικά ιερατεία της Δύσης, η πρώτη μορφή ολοκληρωτισμού που εμφάνισε η ανθρώπινη Iστορία. Διεθνιστικά και τα ιερατεία, έκγονα της ποσοτικής – γεωγραφικής εκδοχής του «καθολικού» (στους αντίποδες της ελληνικής ποιοτικής – πληρωματικής εκδοχής του «καθόλου»). Διέστρεψαν το εκκλησιαστικό άθλημα σε ατομοκεντρική «θρησκεία», την πίστη – εμπιστοσύνη σε ατομικές «πεποιθήσεις», τη σωτηρία σε αιώνια εξασφάλιση του εγώ.

Όσο υπήρχε Ελληνισμός, ακόμα και σκλάβος, φτωχός, εξουθενωμένος, υπήρχε αντίλογος στη Δύση ένσαρκος ιστορικά. O αντίλογος εξέλειπε, ο Eλληνισμός τέλειωσε. Σήμερα πιστοποιούμε το «ανεπαισθήτως» συντελεσμένο ιστορικό του τέλος. Eχει πάψει να είναι ζωντανό (δηλαδή κοινωνικά – θεσμικά λειτουργικό) κάθε στοιχείο ελληνικής ιδιαιτερότητας, κάθε ίχνος δυναμικής αντιπρότασης τώρα που καταρρέει, με παγκοσμιοποιημένο πάταγο, το εκθαμβωτικό «παράδειγμα» της δυτικής Nεωτερικότητας: τα οράματα του Διαφωτισμού, τα ηδονιστικά προτάγματα της φυσιοκρατίας.

Oι Eλληνώνυμοι του βαλκανικού Nότου βυθιζόμαστε, από χρόνο σε χρόνο, όλο και πιο βαθιά σε κατάδηλη (μέχρις αναπηρίας) αγλωσσία, σε αυτοκτονική παραίτηση από κάθε επιδίωξη κοινής λογικής, σε αχαλίνωτο εγωκεντρισμό διαλυτικόν του κράτους και των θεσμών. Eίναι εξόφθαλμος παραλογισμός, κι όμως ψηφίζουμε τους αυτουργούς της λεηλασίας ή κατασπατάλησης του κρατικού ταμείου: να συνεχίσουν οι ίδιοι να το διαχειρίζονται. Kρεμόμαστε νύχτα – μέρα από τα Δελτία Eιδήσεων, να ακούσουμε ποιο καινούργιο χαράτσι μάς περιμένει, ποια επιπλέον καταδίκη σε πνιγερότερη στέρηση, σε πανικό ανασφάλειας, σε τρόμο για πείνα και παγωνιά. Διαχειριστές της ζωής μας οι ίδιοι άνθρωποι που, δεκαετίες τώρα, με απανωτές θητείες στην εξουσία, αποδείχθηκαν εγκληματικά ανίκανοι, κωμικά τιποτένιοι.

Δεν προτείνεις τίποτα, δεν δείχνεις λύση: είναι η κοινότοπη, παγιωμένη αντίδραση στην αυτοκριτική. Διότι σύμπτωμα ιστορικού τέλους είναι και η άρνηση να παραδεχτούμε ότι οι λύσεις γεννιώνται, δεν σερβίρονται, έτοιμες συνταγές, σαν τα «Mνημόνια». H επιθανάτια αγωνία του Eλληνισμού δεν θα αναχαιτιστεί, αν δεν λειτουργήσουμε οι Eλληνες, θεσμικά, πολιτικά, σαν ρεαλιστικός, κριτικός αντίλογος στη Δύση. Kαι αντίλογος δεν σημαίνει ρήξη ή αντιπαλότητα – με τα παιδιαρίσματα Tσίπρα παίζουμε στο γήπεδο των εξουσιαστών μας. Σαρκωμένος σε πολιτική πράξη αντίλογος θα πει: να βρούμε τη σύγχρονη ταυτότητά μας οι Eλληνες, πρόταση με πανανθρώπινη εμβέλεια, αντιπρόταση στις εξουσιαστικές μόδες της Δύσης: ιδεολόγους, στρατιωτικούς, «Aγορές».

Kαι η συμπονετική μας περιφρόνηση να υποχρεώσει επιτέλους σε αιδημοσύνη τους ελληνώνυμους «λειτουργικούς διανοουμένους», κατ’ εργολαβίαν υβριστές του κριτικού αντιλόγου στη Δύση.

http://maccunion.wordpress.com/2013/09/24/%CE%BF%CE%B9-%CE%BB%CF%8D%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B9%CF%8E%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CF%83%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%AF%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9/

Φοράς μαύρα και είσαι ξυρισμένος; Είσαι… φασίστας!

Φοράς μαύρα και είσαι ξυρισμένος; 

Είσαι… φασίστας!

To εν λόγω κείμενο που δημοσιεύουμε πιο κάτω είναι ενυπόγραφο. Το έζησε και το διηγείται ένας δημοσιογράφος και έχει σημασία ότι δεν είναι ανώνυμο, πράγμα που θα μπορούσε να είναι και ψεύτικο.

Όταν το διαβάσει κανείς ίσως καταλάβει ότι είμαστε μια κοινωνία σε τεντωμένο σκοινί. Από τη μια έχουμε τους δολοφόνους Χρυσαυγίτες κι από την άλλη, έχουμε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα φασισμού από παντού.

Πριν μερικές ημέρες γράφαμε για τον 18χρονο που έφαγε πολύ ξύλο στην Πάτρα επειδή κάποιοι τον είδαν στο διαδίκτυο με ελληνική σημαία. Κάποιοι ταύτισαν την ελληνική σημαία με τους Χρυσαυγίτες, επομένως αυτοί οι κάποιοι «ευαίσθητοι» έπρεπε να σαπίσουν στο ξύλο το νεαρό.

Τώρα, στο παρακάτω ενυπόγραφο κείμενο καταγράφεται μια ιστορία του γράφοντος ο οποίος… έκανε το λάθος να φορέσει μαύρα και να ξυρίσει τις λίγες τρίχες που του είχαν μείνει στο κεφάλι. Και με αυτή την… αμφίεση πήγε να πάρει το παιδί του σχολείο, μέχρι που τους την έπεσαν οι… αντιφασίστες. Αν μπορείς να πεις έτσι τέτοιους ανθρώπους. Διαβάστε και θα καταλάβετε:

«Πας να πάρεις την κόρη σου από το σχολείο της -φορώντας μαύρο μπλουζάκι και έχοντας σχεδόν ξυρισμένο κεφάλι- και δυο τύποι σου κάνουν face control…

Αν μου το έλεγε κάποιος άλλος και δε συνέβαινε σε μένα, μπορεί να θεωρούσα ότι υπερβάλλει. Όμως είναι …

αλήθεια, συνέβη σε μένα, το μεσημέρι της Παρασκευής.

Πήγαινα να πάρω την κόρη μου, η οποία σε πολύ λίγο θα τελείωνε το μάθημά της, με μια τυπική εμφάνιση για μένα – και όσους με ξέρουν: Μαύρα παπούτσια, σχεδόν μποτάκια -αφού στο μπάσκετ έχω «βγάλει» πολλές φορές τους αστραγάλους μου και πρέπει να προσέχω- τζιν παντελόνι χρώματος μπλε και μια μαύρη μπλούζα. Το κεφάλι μου είναι μονίμως κοντοκουρεμένο-ξυρισμένο, αφού κάνουμε χρόνια τώρα παρέα με την τριχόπτωση. Να συμπληρώσω ότι φορούσα και μαύρα γυαλιά ηλίου ή το θεωρείτε περιττό;

Περπατώ με γοργό βηματισμό, σε λίγο το πρωτάκι μου θα σχολάσει και ο μπαμπάς έπρεπε να βρίσκεται ήδη εκεί, και από το απέναντι πεζοδρόμιο ακούγεται μια βροντερή φωνή: «Επππ. Έλα εδώ, ρεεεε».

Προτού προλάβω να καταλάβω ποιος είναι και σε ποιον απευθύνεται φωνάζοντας, δυο τύποι, γύρω στα 35, έχουν διασχίσει τον δρόμο ανάμεσα στα αυτοκίνητα και έχουν βρεθεί μπροστά μου, κόβοντας το διάβα μου.

-Τι έγινε, ρε παιδιά; τους ρωτάω με αμήχανο χαμόγελο και χωρίς να έχω καταλάβει τι ακριβώς θέλουν από εμένα.

«Γιατί φοράς μαύρα, ρε; Γιατί έχεις ξυρισμένο κεφάλι; Είσαι φασίστας; Είσαι χρυσαυγίτης, ρε; εεε;», με ρωτάει με ολόκληρα κομμάτια ευγένειας ο ένας εκ των δύο, ο πιο κοντός, ενώ ο έτερος της παρέας -και πιο σωματώδης- ετοιμάζεται να με κάνει «επ’ ώμου, παρουσιάστε αρμ».

«Πέθανε ο πατέρας μου προχτές, ρε παιδιά, τι να φορέσω;», τους λέω την καλύτερη δυνατή δικαιολογία που θα μπορούσα να σκεφτώ εκείνη τη στιγμή, με μια ερμηνεία που ήταν για Όσκαρ και θα έκανε και τον πιο σκληρό άνθρωπο του κόσμου να λυγίσει και να δακρύσει.

Την ίδια στιγμή, μου ζητούν «συγγνώμη, ρε φίλε» και μου λένε να ζήσω να τον θυμάμαι, με ύφος παιδιού που μόλις το μάλωσαν, παραμερίζουν και φεύγω δίχως άλλες συζητήσεις, το θέμα έληξε εκεί – φιου!

Δε χρειάζεται να υπεραναλύσουμε το εν λόγω συμβάν. Ζούμε σε μια εποχή που από τη μία οι φασίστες προβαίνουν σε λογής τραμπουκισμούς -ενίοτε και μαχαιρώματα- ενώ από την άλλη μεριά μπορεί να γίνει δίκη προθέσεων και ποινικοποίηση των μαύρων ρούχων και των ξυρισμένων κεφαλιών που, φευ, μπορεί να ανήκουν και σε δημοκρατικούς πολίτες. Και όπως καταλαβαίνετε, στις δίκες αυτές δεν υπάρχει κανένα δικαστήριο, πουθενά οι ένορκοι, οι υποθέσεις εκδικάζονται στους δρόμους, βλέπε Άγρια Δύση.

Ζούμε παράξενες ημέρες, όπου όλα γύρω μας φαίνονται ύποπτα, καχύποπτα, όλοι πρέπει να ανήκουν κάπου, «ή είσαι μαζί μας ή είσαι εναντίον μας» κι εσύ συχνά πρέπει να επιλέξεις με ποιους είσαι. Κουράγιο και καθαρό μυαλό να ευχηθώ για τη στιγμή που θα κληθείς να απαντήσεις και, τελικά, να ψελλίσεις «ρε μάγκες, δεν είμαι με τους άλλους», για να ακούσεις το «εμείς, όμως, είμαστε οι άλλοι».

Ψυχραιμία χρειάζεται από όλους μας για να μην καταλήξουμε να γίνουμε κι εμείς σαν το άλλο άκρο που πολεμάμε – όχι με στιλέτα και μπουνιές, αλλά δια των λόγων μας. Τα «δύο άκρα» πρέπει να μην υφίστανται, ούτε καν ως θεωρία.

Ψυχραιμία, επίσης, επειδή ούτε μπορώ να αφήσω, πια, μπούκλες, ούτε να βγάλω τα μαύρα ρούχα από πάνω μου -κι ας είναι ζωντανός ο πατέρας μου- ούτε και θέλω, κιόλας. 

Σπύρος Σεραφείμ».

Τα συμπεράσματα δικά σας.

http://www.antinews.gr/2013/09/23/228098/

Περί της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών

Περί της διδασκαλίας 

των αρχαίων ελληνικών

Άλλη μια άσκεπτη πρόταση, άλλη μια επίδειξη ψευτοπροοδευτισμού από τα έδρανα της αριστεράς και μάλιστα από εκείνα της λογικής και μετριοπαθούς ΔΗΜΑΡ: η κ. Ρεπούση, εγχώρια εκπρόσωπος μιας παρωχημένης σχολής ιστορικών, προτείνει την κατάργηση των αρχαίων ελληνικών στο σχολείο. Η στάση αυτή είναι από τη μία πλευρά δήθεν προκλητική (του τύπου épater le bourgeois) κι από την άλλη λαϊκιστική εφόσον γονείς, μαθητές και μέρος των καθηγητών επιζητούν την ελάφρυνση από τα μαθητικά βάρη.

Πρόκειται για μια τακτική που εφάρμοσε το ΠΑΣΟΚ από τις πρώτες ημέρες της ανόδου του στην κυβέρνηση: «διευκόλυνση» του σχολείου, απαλλαγή από τα δυσνόητα μαθήματα καθώς κι από οτιδήποτε συνδεόταν –κακώς- με συντηρητισμό, ελιτισμό, εθνικισμό και προγονολατρία. Ήδη, μετά τα γεγονότα του Μαΐου 1968, οι ανθρωπιστικές επιστήμες σε όλον τον κόσμο υπέστησαν μεγάλη ήττα ακριβώς μέσα από τον υποτιθέμενο θρίαμβό τους: η γνώση εκλαϊκεύτηκε, το επίπεδο των σπουδών έπεσε ώστε να αντιστοιχεί στην κοινωνική ισοπέδωση. Το κύρος των διδασκόντων κατέρρευσε και το μάθημα έγινε «διάλογος» χωρίς ωστόσο να μπορεί, εκ των πραγμάτων, να γίνει διάλογος ανάμεσα σε κάποιον που «ξέρει» και σε κάποιον που «δεν ξέρει». Κάτι ανάλογο συνέβη στην Ελλάδα μετά το 1974 και, κυρίως, μετά το 1981. Από την αυταρχική εκπαίδευση περάσαμε, άνετα, εύθυμα και με τη συνηθισμένη μας επιπολαιότητα, στη μηδενική εκπαίδευση.

Πιθανότατα η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών, των λατινικών και της ιστορίας να απαιτούν μεταρρύθμιση όπως απαιτεί μεταρρύθμιση ολόκληρο το ελληνικό σχολείο, το οποίο, εξάλλου, υπολειτουργεί. Ωστόσο, η μεταρρύθμιση δεν ισοδυναμεί με την εξασθένιση του περιεχομένου· ισοδυναμεί με τον εκσυγχρονισμό των μεθόδων διδασκαλίας και του πνεύματος που διέπει αυτή τη διδασκαλία. Θέλω να πω: πολλά παιδιά δυσκολεύονται στα μαθηματικά – μήπως πρέπει να καταργήσουμε και τα μαθηματικά; Πολλά παιδιά, ακριβώς διότι οι ενήλικες δεν παίζουν σωστά τον ρόλο τους, πιστεύουν ότι τα μαθηματικά «δεν χρειάζονται» ακριβώς όπως πιστεύουν ότι τα αρχαία ελληνικά και τα λατινικά είναι «νεκρές γλώσσες». Πρόκειται για ζήτημα φιλοσοφίας της εκπαίδευσης στο οποίο πρέπει να ενσωματώνεται μια διαδικασία πειθούς: τα σχολικά μαθήματα δεν χρησιμεύουν ούτε ως αυτά καθεαυτά, ούτε ως ύλη και μέσον για τις πανελλήνιες εξετάσεις – χρησιμεύουν για να μαθαίνουμε πώς να σκεφτόμαστε, πώς να οργανώνουμε τη σκέψη και τον λόγο. Τα σχολικά μαθήματα απευθύνονται σε ανθρώπους εν εξελίξει μέσα σ’ έναν μεταβαλλόμενο κόσμο.

Η ελληνική παιδεία έχει αποτύχει οικτρά διότι έχει δημιουργήσει παράλογους πολίτες, πολίτες που δεν έχουν μάθει να σκέφτονται και να χειρίζονται τη μητρική τους γλώσσα. Οι προτάσεις για περαιτέρω εκχυδαϊσμό του σχολείου θα καταλήξουν σε βαθύτερη αμάθεια και παραλογισμό. Τα αρχαία ελληνικά δεν διδάσκονται για να μιλάμε μεταξύ μας: διδάσκονται ως σύστημα σημειωτικής και ως ιστορικό προϊόν μοναδικό στον κόσμο. Όσο για τα λατινικά, είναι, μεταξύ άλλων, η πολύτιμη βάση για να μάθει κανείς μια σειρά γλώσσες ανοίγοντας περισσότερα παράθυρα στον πολιτισμό. Εξάλλου, είναι μια υπέροχη περιπέτεια στις λέξεις και στις γλωσσικές συγκρίσεις. Μόνο ένα στείρο πνεύμα δεν το κατανοεί αυτό. 

Επιπλέον, στην Ελλάδα διατηρείται η εξίσου παρωχημένη προκατάληψη και εχθρότητα ανάμεσα στις ανθρωπιστικές και τις θετικές επιστήμες, μια διαίρεση φαντασιακή: εξαιτίας της πλημμελούς μας παιδείας, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τη διεπιστημονικότητα της γνώσης, καθώς τη συμπληρωματικότητά της. Στη χώρα μας, οι λεγόμενοι άνθρωποι των θετικών επιστημών περιφρονούν τους λεγόμενους «φιλολογίζοντες», οι οποίοι, με τη σειρά τους, αδυνατούν να σκεφτούν «θετικά» - εξαιρέσεις υπάρχουν, η γενική κατάσταση όμως αντιστοιχεί στα δεδομένα του 19ου αιώνα.

Η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών και των λατινικών μπορεί να γίνει ελκυστική όπως ελκυστικά είναι, από τη φύση τους, τα αρχαία ελληνικά και τα λατινικά. Ομοίως, μπορεί να γίνει ελκυστική η διδασκαλία των μαθηματικών, της φυσικής και της χημείας. Στο σχολείο χρειάζονται βασικά μαθήματα, όχι «δευτερεύοντα» που προσφέρουν απλές γνώσεις χωρίς σύστημα συλλογισμού: κυρίως, χρειάζονται τα μαθήματα εκείνα που συμβάλλουν στη δημιουργία ελλόγων όντων. Προς το παρόν, το ελληνικό σχολείο, παρά τις προσπάθειες ορισμένων διδασκόντων, τείνει στη δημιουργία αντιγράφων είτε ενός γελοίου πατρογονόπληκτου κατεστημένου (με επικίνδυνη ροπή προς δήθεν ελληνοπρεπείς συμμορίες), είτε ενός αριστερού κατεστημένου που απαξιώνει τη λεγόμενη «αστική γνώση» παραβλέποντας ολόκληρη την επιστήμη της εκπαίδευσης. Πριν από το 1974, η αριστερά υποστήριζε τη μάθηση και τον πολιτισμό, σήμερα υποστηρίζει τον αναλφαβητισμό, τις υπεραπλουστευμένες ιδέες του λούμπεν προλεταριάτου.

Έχουμε μακρά παράδοση σ’ αυτή την ανόητη διελκυστίνδα μεταξύ εθνικιστών και δήθεν «διεθνιστικής» αριστεράς, με γλαφυρό και σταθερό παράδειγμα την ίδια τη γλώσσα και το γλωσσικό ζήτημα, στο οποίο, κατά τη γνώμη μου, αμφότερες οι πλευρές είχαν και έχουν άδικο. Το διακύβευμα δεν θα έπρεπε να είναι η πολιτική αντιπαράθεση μέσω του σχολείου αλλά η αποτελεσματική αντιμετώπιση της διανοητικής ευκολίας που προωθείται ως αξία και η οποία δεν δημιουργεί πολίτες - δημιουργεί μέλη ενός όχλου.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.paideia&id=27587

Για την ΒΙΟΧΑΛΚΟ

Μεταφέρει την έδρα της 

στο Βέλγιο η Βιοχάλκο

Την ώρα που γίνονται αγωνιώδεις προσπάθειες προσέλκυσης ξένων επενδυτών στην Ελλάδα, οι Έλληνες επιχειρηματίες, τα λεγόμενα «παλαιά τζάκια» του επιχειρείν δίνουν στην πατρίδα τη χαριστική βολή. Μετά τη ΦΑΓΕ και την 3Ε άλλος ένας μεγάλος όμιλος, η Βιοχάλκο του κ. Στασινόπουλου αποφάσισε να εγκαταλείψει την Ελλάδα.

Με επίσημη ανακοίνωσή της στο χρηματιστήριο η εταιρεία ανακοινώνει τη φυγή της για το Βέλγιο, με το τρικ της συγχώνευσης με άλλη εταιρεία, την Viohalco S.A., εταιρεία συμμετοχών θυγατρική του ομίλου με έδρα το Βέλγιο.

Ουσιαστικά, η ελληνική εταιρεία κάνει αυτή την κίνηση αφενός για φορολογικούς λόγους και αφετέρου για να μπορεί να έχει ευκολότερη χρηματοδότηση, αλλά οι θυγατρικές παραγωγικές εταιρείες παραμένουν στην Ελλάδα. Τώρα, το ποιες είναι οι απώλειες για την ελληνική οικονομία και για το πόσοι θα χάσουν τις δουλειές τους, αυτό θα το δούμε σύντομα.

Η Βιοχάλκο Α.Ε. είναι η μητρική εταιρία του μεγαλύτερου ελληνικού μεταλλουργικού ομίλου εταιριών. Ο Όμιλος περιλαμβάνει 80 περίπου εταιρίες, έξι από τις οποίες οι ΕΛΒΑΛ, ΧΑΛΚΟΡ, ΣΙΔΕΝΟΡ, ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΛΩΔΙΑ, ΕΤΕΜ και ΣΩΛΗΝΟΥΡΓΕΙΑ ΚΟΡΙΝΘΟΥ είναι πρωτοπόρες στον τομέα τους η κάθε μία και είναι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο Αθηνών, ενώ παράλληλα έχει στην ιδιοκτησία του ορισμένα αστικά ακίνητα στην Αθήνα και σημαντικές εκτάσεις γης, σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Ιδρύθηκε το 1937, εισήχθη στο Χρηματιστήριο Αθηνών το 1947 και συμπεριλαμβάνεται στο χρηματιστηριακό δείκτη της Μorgan Stanley (MSCI), για την Ελλάδα.

Οι εταιρίες του Ομίλου ΒΙΟΧΑΛΚΟ έχουν έντονο εξαγωγικό προσανατολισμό με αποτέλεσμα σήμερα ο κύκλος εργασιών που πραγματοποιείται στο εξωτερικό να υπερβαίνει τον πραγματοποιούμενο εντός Ελλάδος. Οι εξαγωγές κατευθύνονται σε 60 χώρες περίπου και γίνονται είτε απευθείας, είτε μέσω θυγατρικών εταιριών. Οι εταιρίες κατέχουν σημαντικά μερίδια της Ελληνικής αγοράς όπου, οι πωλήσεις πραγματοποιούνται μέσω αντιπροσώπων και εμπόρων.

Η βιομηχανική δραστηριοποίηση του Ομίλου στο εξωτερικό, γίνεται μέσω της εγκαταστημένης στο Bridgnorth της Αγγλίας BRIDGNORTH ALUMINIUM LTD, που παράγει φύλλα λιθογραφίας και foilstock, την πρώτη ύλη για την παραγωγή foil, μέσω της STOMANA INDUSTRY SA, εταιρίας παραγωγής χαλυβουργικών προϊόντων στη Βουλγαρία, μέσω της βουλγαρικής εταιρίας επεξεργασίας χαλκού και ορειχάλκου SOFIA MED AD και μέσω της Ρουμανικής εταιρίας παραγωγής καλωδίων ICME-ECAB SA.

Κύριο μέλημα του Ομίλου είναι η αύξηση της παραγωγικής του δυναμικότητας που επιτυγχάνεται μέσω των μεγάλων επενδύσεων και η εξασφάλιση της ποιότητας των προϊόντων του. Οι βιομηχανίες του Ομίλου είναι διαπιστευμένες με πιστοποιητικά ISO 9001, 9002 και ISO 14001 για το περιβάλλον ενώ τα προϊόντα τους κατέχουν σήματα ποιότητας διεθνών οργανισμών.

O Όμιλος ΒΙΟΧΑΛΚΟ απασχολεί σήμερα περισσότερους από 8.000 εργαζόμενους.

Η ανακοίνωση της εταιρείας

1.Την 13η Σεπτεμβρίου 2013 τα διοικητικά συμβούλια της «ΒΙΟΧΑΛΚΟ- ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΧΑΛΚΟΥ ΚΑΙ ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΥ Α.Ε.» (στο εξής «ΒΙΟΧΑΛΚΟ») και της Viohalco S.Α. εταιρίας συμμετοχών, θυγατρικής της ΒΙΟΧΑΛΚΟ με έδρα το Βέλγιο: 1) απεφάσισαν την έναρξη της διαδικασίας για τη διασυνοριακή συγχώνευση με απορρόφηση της πρώτης από τη δεύτερη, λαμβάνοντας υπόψη την περαιτέρω συγχώνευση της εταιρίας Viohalco S.A. με την εταιρία Compagnie Financière et de Développement Industriel S.A. (στο εξής «Cofidin S.A.») με έδρα το Βέλγιο, 2) όρισαν ημερομηνία ισολογισμού μετασχηματισμού την 30.6.2013, 3) αποφάσισαν τη σύνταξη του κοινού σχεδίου διασυνοριακής συγχώνευσης και των εκθέσεων των διοικητικών συμβουλίων για τη διασυνοριακή συγχώνευση 4) ενέκριναν τις προπαρασκευαστικές ενέργειες των δύο εταιρειών για τον διορισμό κοινού ανεξάρτητου εμπειρογνώμονα από το εμποροδικείο των Βρυξελλών για τη σύνταξη της έκθεσης του άρθρου 6 του ελληνικού νόμου 3777/2009 και του άρθρου 772/9 του Βελγικού Κώδικα Εταιρειών, και 5) παρέσχαν την εντολή να γίνουν οι κατα τον νόμο απαιτούμενες ενέργειες και γνωστοποιήσεις.

2. Την 16η Σεπτεμβρίου 2013, σε δεύτερη συναφή συνεδρίασή τους τα διοικητικά συμβούλια της ΒΙΟΧΑΛΚΟ και της Viohalco S.A.: 1) ενέκριναν το κοινό σχέδιο διασυνοριακής συγχώνευσης, 2) όρισαν εκπροσώπους για την υπογραφή του, και 3) παρέσχαν εντολή να γίνουν οι κατά τον νόμο απαραίτητες ενέργειες και γνωστοποιήσεις.

3. Η συγχώνευση θα γίνει λαμβάνοντας υπόψη την λογιστική αξία των συγχωνευομένων εταιρειών και τις ενδιάμεσες οικονομικές καταστάσεις της 30.6.2013, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 772 του Βελγικού Κώδικα Εταιριών και του ελληνικού νόμου 3777/2009 για τις διασυνοριακές συγχωνεύσεις κατ’ εφαρμογή της οδηγίας 2005/56/ΕΚ σχετικά με τις διασυνοριακές συγχωνεύσεις κεφαλαιουχικών εταιρειών.

4. Στο πλαίσιο της σχεδιασθείσης αναδιάρθρωσης, η απορροφώσα εταιρία Viohalco S.A. εν συνεχεία θα απορροφήσει την εταιρία Cofidin S.A., επίσης εταιρία συμμετοχών με έδρα το Βέλγιο και μέτοχο κατά 13,3% της απορροφώμενης ελληνικής εταιρίας ΒΙΟΧΑΛΚΟ. Συνεπεία της ολοκλήρωσης των παραπάνω συγχωνεύσεων, οι μέτοχοι της εταιρίας ΒΙΟΧΑΛΚΟ θα ανταλλάξουν τις μετοχές τους με εισηγμένες μετοχές της απορροφώσας εταιρίας Viohalco S.A. που θα διαπραγματεύονται στο χρηματιστήριο Euronext των Βρυξελλών. H σχέση ανταλλαγής προσδιορίσθηκε σε μία (1) μετοχή της Viohalco S.A.για κάθε μία (1) μετοχή της BΙΟΧΑΛΚΟ.

5. Η ολοκλήρωση της διαδικασίας συγχώνευσης τελεί υπό την έγκριση των γενικών συνελεύσεων των μετόχων των συγχωνευομένων εταιρειών και των κατά περίπτωση αρμοδίων εποπτικών αρχών. Η όλη διαδικασία εκτιμάται ότι θα έχει ολοκληρωθεί εντός του Νοεμβρίου 2013.

6. Με την αναδιάρθρωση σκοπείται η ενίσχυση της κεφαλαιακής δομής της ΒΙΟΧΑΛΚΟ, η αμεσότερη πρόσβασή της στις διεθνείς αγορές κεφαλαίων και η δημιουργία ενός βραχίονα χρηματοοικονομικής στήριξης των θυγατρικών της εταιριών.

7. Η εταιρία σύμφωνα με το νόμο θα ενημερώνει το επενδυτικό κοινό σχετικά με τη διαδικασία συγχώνευσης.

Και ένα εύστοχο σχόλιο-απάντηση στο παραπάνω άρθρο, που ουσιαστικά προσπαθεί να δικαιολογήσει την ανικανότητα των κυβερνώντων επιρρίπτοντας τις ευθύνες σε άλλους:

Δεν πειράζει, εμείς θα συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με οικεία θέματα που κατέχουμε εδώ και έτη: με τον Φ.Π.Α. της μπουγάτσας, με τον Φ.Α.Π. των μη προσοδοφόρων ακινήτων, με τις ψευδόμενες Π.Ν.Π., με μαγειρέματα του εκλογικού νόμου, με δωρεάν θεατρικές παραστάσεις από εθελοντές πολιτικούς σε ανοιχτά θέατρα (πρώην εργοτάξια οδικών έργων), με τη φορολόγηση σκαφών και οχημάτων 1928 κυβ. εκατοστών ως τεκμήρια πολυτελούς διαβίωσης, με την πρόσληψη χιλιάδων υπαλλήλων της πρώην Ε.Ρ.Τ. (με σκανδαλώδη πριμοδότηση για να ξαναεισαχθούν) στη νέα -υποτίθεται απαλλαγμένη από την ευνοιοκρατία του παρελθόντος- Ε.Ρ.Τ. και με το βόλεμα ημετέρων συζύγων, τέκνων και εσχάτως και φιλενάδων στη βουλή και τα υπουργεία. Πού να μείνει καιρός για τίποτε άλλο στους πολυάσχολους τού τίποτε;

Η αποχώρηση των μεγάλων βιομηχανιών (και των μικρότερων ή πολύ μικρών που δεν γνωστοποιούνται ποτέ) δυστυχώς δεν φαίνεται να σταματάει. Δεν είναι μόνο τα ελάχιστα φορολογικά έσοδα (γνωρίζει ασφαλώς πώς να στέλνει τα περισσότερα κέρδη έξω μια κατά 70% εξαγωγική εταιρεία) της Βιοχάλκο που χάνονται (περί το 1,5 εκατομμύριο το προηγούμενο έτος), είναι η αρνητική δυναμική και οι εντυπώσεις σε εξωτερικό και εσωτερικό που παράγουν τέτοιες κινήσεις. Ποια μεγάλη βιομηχανία θα έλθει, όταν οι ντόπιοι βιομηχανικοί κολοσσοί συνωστίζονται στην έξοδο; Πιθανώς να έλθουν επιχειρήσεις που ασχολούνται με υπηρεσίες, πρώτες ύλες, τουρισμό και ενέργεια, αλλά όχι βιομηχανίες. Αλλά αυτές οι νέες που θα έλθουν (αν έλθουν) δεν επαρκούν για την μείωση της τρομακτικής ανεργίας.

Κι έτσι θα μείνουμε να φορολογούμε τον αέρα (αφού μόνον αυτό θα παράγουμε). Οι εταιρείες (Vodaphone, 3Ε, ΦΑΓΕ, Βιοχάλκο) ψηφίζουν πλέον με τα πόδια των, βγάζοντας αρχικώς το ρευστό και στην συνέχεια την έδρα των σε άλλα ευφορότερα λιβάδια. Και ο υπ. κοινωνικών ασφαλίσεων ορέγεται αύξηση των εσόδων των ασφαλιστικών ταμείων (από ποιους εργαζόμενους άραγε; ), κραδαίνων πρόστιμα 10 χιλιάδων ευρώ σε επιχειρήσεις που χρωστούν στην εφορία, στο Τ.Ε.Β.Ε., στον εκμισθωτή του ακινήτου στο οποίο λειτουργεί η επιχείρηση και στον περιπτερά της γειτονιάς. Θα καταγραφούν πάντως και αυτά με τη δέουσα ακρίβεια, σχολαστικότητα και επιμέλεια δίπλα στα λοιπά εισπρακτέα από Μινιόν Αποκαϊδια Α.Ε., Ακρόπολις Χρηματιστηριακή Πυραμίδες και Αεροπλανάκια Α.Ε., Αερολιμένας Αθηνών keine-Mehrwertsteuer-fuer-die-deutschen GmBH και Panaphon Τηλεπικοιωνίες και Υποκλοπές Εταιρεία (πολύ) Περιορισμένης Ευθύνης.

Σχετικώς με τον Φ.Π.Α. της μπουγάτσας μία φίλη μού μετέφερε τα εξής συναρπαστικά από την επίσκεψή της σε θερινό κινηματογράφο μεγαλούπολης: Πώς άραγε φορολογείται η αλμυρή μπουγάτσα με τυρί (ή τυρόπιττα) που πωλείται στο κυλικείο του κινηματογράφου; Καταναλώνεται ζεστή, κρύα και συχνά ξαναζεσταμένη, άρα σε ποια κατηγορία Φ.Π.Α. εμπίπτει σε κάθε περίπτωση; Καταναλώνεται εντός του καταστήματος ή εκτός; (Οι θεατές-πελάτες δεν εισέρχονταν στο συγκεκριμένο κυλικείο, αφού αυτό ήταν μια -πολεοδομικώς αυθαίρετη- προσθήκη στο χώρο του κινηματογράφου). Καταναλώνεται από ορθίους ή καθημένους (στην πράξη και τα δύο); Αν επιλεγεί η δεύτερη περίπτωση, πρέπει να διευκρινισθεί ότι τα καθίσματα δεν αποτελούν εξοπλισμό του κυλικείου, αλλά του κινηματογράφου.

Η (πεφωτισμένη) ηγεσία του υπ. οικονομικών (είθε ο καλός θεός να μας κόβει φοροαπαλλαγές και να της δίνει τεκμήρια και “έκτακτες” εισφορές!) έριξε στους ακαλλιέργητους (περί τα φορολογικά) νόες των εν Ελλάδι κινηματογραφόφιλων τον παραπάνω γρίφο και περιμένει να δει αν μπορούν, κάνοντας το καθήκον των ως ενεργοί και υπεύθυνοι πολίτες, να τον λύσουν, ώστε να γνωρίζουν ποιον Φ.Π.Α. οφείλουν να πληρώσουν και να ελέγξουν αν αποτελούν αντικείμενο εξαπάτησης από τον επιχειρηματία ή όχι. Στο μεταξύ ο καλός και φιλεύσπλαγχνος επιχειρηματίας που διαχειρίζεται το κυλικείο (και τον κινηματογράφο) προσφέρθηκε -δεν θα έλεγα ανιδιοτελώς- να τους απαλλάξει από τον κόπο μιας τόσο περίπλοκης σκέψης: απλώς δεν έκοψε σε κανέναν ουδεμίαν απόδειξη, προς οικτράν απογοήτευση της ταμιακής μηχανής του που ήταν εκεί, καλυμμένη από ένα παχύ στρώμα σκόνης και ιστούς αράχνης.

Τι ρόλο παίζει η "κυρία" Ρεπούση;

Τι ρόλο παίζει η "κυρία" Ρεπούση;

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Δημοσιογράφος - Συγγραφέας - Τουρκολόγος

Είναι γνωστή η μέθοδος της ψυχολογικής προετοιμασίας ενός λαού για να μπορέσει να αποδεχτεί χωρίς μεγάλες αντιδράσεις κάποια μέτρα που σκοπό έχουν την πλήρη αποταύτιση του και την πολτοποίηση του, έτσι ώστε να παραδοθεί αμαχητί σε όλες τις καταστροφικές για το μέλλον του επιλογές της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Εκσφενδονίζουμε μια προωθημένη πρόταση και καταγράφουμε τις αντιδράσεις. Στη συνέχεια επανερχόμαστε όλο και πιο συχνά και καλλιεργούμε το έδαφος για την «ομαλή» υλοποίηση της. 

Στην περίπτωση μας, η μέθοδος της σταδιακής ψυχολογικής προετοιμασίας αποταύτισης, κινείται παράλληλα με την μέθοδο του Σοκ και Δέος. Στο Σοκ και Δέος εφαρμόζεται απότομα η καθετή και αμείλικτη εφαρμογή οικονομικών μέτρων εξουθένωσης και εξαθλίωσης του κόσμου, ο όποιος μένει εμβρόντητος και καταντά να παρακολουθεί αμήχανος τις εξελίξεις.

Η περίφημη αυτή «κυρία» του "συνωστισμού", είναι εντεταλμένη να εκτελέσει το έργο της σταδιακής ψυχολογικής προετοιμασίας για να εξοικειωθεί ο κόσμος και να επιβληθούν όσο γίνεται πιο ανώδυνα όλα τα εθνοκτόνα μέτρα της. Έτσι κάθε λίγο και λιγάκι πετά στον αέρα μια «βόμβα» στο όνομα της «δημοκρατίας» και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» (εδώ γελά ο κάθε πικραμένος), για να προλειάνει το έδαφος για την στιγμή της εθνοκτόνου έκρηξης. 

Ο στόχος είναι πάντα η ιστορική και θρησκευτική ταυτότητα του λαού μας, ότι δηλαδή πιο πολύτιμο για τον ελληνισμό, έτσι ώστε χωρίς πια κανένα σημείο ανηφόρας να άγεται και να φέρεται σαν πρόβατο επί σφαγή. 

Έτσι ένας λαός εξουθενωμένος οικονομικά με τη μέθοδο του Σοκ και Δέους, θα απολέσει και την ιστορική του ταυτότητα και θα απομείνει χωρίς καμία ψυχική δυνατότητα να αντιδράσει σε όλη αυτή την καταστροφική θύελλα. 

Το ένα συμπληρώνει το άλλο. Δηλαδή η κυρία αυτή εξυγιαίνει με τον καλύτερο τρόπο την μνημονιακή κατοχή της χώρας και είναι το μεγαλύτερο στήριγμα της προδοτικής κλίκας που μας κυβερνά.

Όμως οι θέσεις και οι απόψεις της κυρίας αυτής, που έχει προσβάλει κάθε έννοια της εθνικής και θρησκευτικής μας υπόστασης και ενώ σε μια φυσιολογική χώρα θα έπρεπε να έχει το λιγότερο αποβληθεί από το ελληνικό κοινοβούλιο, αν θέλει πραγματικά να ονομάζεται ελληνικό κοινοβούλιο, δεν μας εκπλήσσουν καθόλου. Εκείνο που μας προκαλεί οργή, είναι ότι τα διάφορα «μεγάλα κανάλια» άρχισαν να την προβάλλουν όλο και περισσότερο. 

Ο σκοπός φυσικά εύλογος. Να την συνηθίσει ο κόσμος και σταδιακά και πάλι με την γνωστή μέθοδο της ψυχολογικής εξοικείωσης, να αρχίσει να σκέπτεται ότι αυτό το «πρόσωπο» έχει το δικαίωμα να εκφράζει και να θέλει να επιβάλει τις απόψεις του για την εθνική και θρησκευτική μας εξόντωση. Είναι πρόδηλο ότι η προβολή αυτής της κυρίας σε μεγάλες οθόνες, ενώ θα έπρεπε να είχε εξοβελιστεί από παντού, γίνεται και αυτή βάση του σχεδίου που περιγράψαμε παραπάνω.

Βέβαια καλά και ωραία όλα αυτά, αλλά το ερώτημα που μπαίνει είναι όχι τι είναι και τι αντιπροσωπεύει αυτή η «κυρία», αλλά ποιες είναι οι δικές μας αντιδράσεις, οι αντιδράσεις της πολιτείας, οι αντιδράσεις της εκκλησίας. 

Ποιες είναι οι αντιδράσεις προς τα τουρκολάγνα ΜΜΕ που την προβάλλουν συνεχώς ενώ χρωστάνε εκατοντάδες εκατομμυρίων ευρώ στον ελληνικό λαό; 

Και πρώτα πρώτα, αυτός ο «αξιότιμος κύριος» πολιτικός αρχηγός της, γιατί δεν βγαίνει δημόσια ή να αποκηρύξει τις θέσεις της, ή να ομολογήσει ότι αυτές είναι και οι δικές του θέσεις; 

Προσπαθεί να παρουσιάζεται πάντα ότι είναι από τους πιο έντιμους πολιτικούς. Εμπρός λοιπόν, να πάρει ανοιχτά θέση για την «κυρία» αυτή. Αλλά και όλοι οι υπόλοιποι παράγοντες του δημόσιου βίου να μην κρύβονται πίσω από τις «κουρτίνες» της υποκρισία τους. Ή ταυτίζονται με τις απόψεις της «κυρίας» αυτής, ή καταδικάζουν καθαρά και ξάστερα τον εθνοκτόνο ρόλο της και την αποβάλλουν μια και καλή από την δημόσια ζωή. 

Η αντεθνική και αντιθρησκευτική επίθεση, όπως δείχνουν όλες οι εξελίξεις, θα αυξηθεί στο μέλλον και από τον τρόπο που θα αντιδράσουμε όλοι μας σε όλα αυτά, θα κριθούμε και στο παρόν, αλλά και στην ιστορία μας.

http://kostasxan.blogspot.gr/2013/09/blog-post_9425.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed:+blogspot/vhzE+(%CE%91%CF%82+%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AE%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5+%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%82!)

ΗΠΑ, ΣΥΡΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ

Ο ελληνορθόδοξος ναός της "Θεοτόκου του Ναού"

στην Χάμα (210 χλμ. Β της Δαμασκού)

ΗΠΑ, ΣΥΡΙΑ ΚΑΙ 

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ

Κωνσταντίνος Χολέβας

Πολιτικός Επιστήμων

Οι εξελίξεις στην αιματοβαμμένη Συρία καθιστούν πολύ πιθανή μία στρατιωτικού τύπου επέμβαση των ΗΠΑ και άλλων συμμάχων τους. Από λεπτό σε λεπτό τα πάντα είναι πιθανά. Η Ελλάς θα κληθεί από τις ΗΠΑ να παράσχει διευκολύνσεις. Δύο αντίθετες σχολές σκέψεως έχουν καταγραφεί στον δημόσιο διάλογο με ενδιαφέροντα επιχειρήματα εκατέρωθεν.

Η ιδεαλιστική σχολή διαφωνεί με οποιαδήποτε ελληνική ανάμιξη. Οι οπαδοί της αμφισβητούν το γεγονός ότι ο Άσσαντ χρησιμοποίησε χημικά αέρια. Άλλωστε είδαμε στον πόλεμο κατά του Ιράκ τους Βρετανούς και τους Αμερικανούς να κατασκευάζουν ή να διογκώνουν στοιχεία. Οι αρνούμενοι την ανάμιξή μας εκφράζουν την εύλογη ανησυχία τους για το μέλλον του Ορθοδόξου Πατριαρχείου Αντιοχείας και των χριστιανικών μειονοτήτων σε περίπτωση πτώσης του Άσσαντ. Αν επικρατήσουν οι ισλαμιστές, ποιος εγγυάται το μέλλον των 800.000 Ρούμ Ορτοντόξ (Ελληνορθοδόξων);

Η άλλη σχολή σκέψεως, η ρεαλιστική, καταθέτει τα εξής επιχειρήματα: Α) Όταν είσαι μέλος μιας συμμαχίας όπως το ΝΑΤΟ, δεν μπορείς να αρνείσαι τη βοήθειά σου. Β) Χρειαζόμαστε τον Ομπάμα για να πιέσει το ΔΝΤ υπέρ μιας χαλάρωσης των μέτρων που επιβάλλει η τρόικα. Γ) Η πιθανή πτώση του Άσσαντ θα οδηγήσει ταχύτερα σε απόσχιση των Κούρδων της Συρίας, δηλαδή στη δημιουργία Κουρδικού κράτους σε συνεργασία με τους ομοεθνείς τους του Ιράκ και της Τουρκίας. Άρα η δυτική επέμβαση μεσο-μακροπρόθεσμα θα ζημιώσει την Τουρκία. 

Δυστυχώς οι διεθνείς σχέσεις δεν είναι όμορφος κόσμος ηθικός, αγγελικά πλασμένος. Γι’ αυτό η ιδεαλιστική άποψη έχει λίγες πιθανότητες να επικρατήσει. Σε μία εποχή και περιοχή λεπτών ισορροπιών και αλλαγής γεωπολιτικών δεδομένων πιθανότατα η χώρα μας θα αναγκασθεί να ακολουθήσει τη ρεαλιστική σχολή και να παράσχει διευκολύνσεις στους δυτικούς. Όμως αυτό δεν πρέπει να γίνει άνευ ανταλλαγμάτων. Προτείνω να ζητήσουμε τουλάχιστον τις εξής δύο διασφαλίσεις;

1) Να δεσμευθούν οι ΗΠΑ ότι θα στηρίξουν τα ελληνικά συμφέροντα στην οριοθέτηση της ΑΟΖ στο Αιγαίο και στη Ν.Α. Μεσόγειο.

2) Να αναγνωρισθεί η Ελλάς ως η επίσημη προστάτις των Ορθοδόξων Χριστιανών της Συρίας και του Λιβάνου και να προεδρεύσει σε ειδική Επιτροπή του ΟΗΕ για την προστασία των Χριστιανών της περιοχής.

Μακάρι να επικρατήσει η ειρήνη στη Συρία. Δεν θέλουμε ούτε δικτάτορες ούτε ισλαμιστές. 

Κ.Χ. 28.8.2013

To lifestyle, η “Μις Γυμνός Αφαλός” και ο φερετζές της πορνείας

Ένα άρθρο που καταγράφει αυτά που λίγο-πολύ ήσαν γνωστά εδώ και χρόνια, την αληθινή εικόνα και την θλιβερή πραγματικότητα μιας διεφθαρμένης και αδιόρθωτα εκφυλισμένης κοινωνίας. Ο αθηναϊκός βόθρος σε όλο του το μεγαλείο! 

ΔΕΕ

To lifestyle, η “Μις Γυμνός Αφαλός” και ο φερετζές της πορνείας

Τηλεόραση, lifestyle και ένα τμήμα του χώρου της μόδας ήταν το προκάλυμμα, η λέξη “φερετζές” ταιριάζει εδώ απόλυτα, για το κύκλωμα εκτεταμένης πορνείας, η οποία πάντα υπήρχε στα μεγαλοαστικά στρώματα, αλλά το εύρος της απλώθηκε ανεξέλεγκτα από το εύκολο και παράνομο χρήμα που διακινήθηκε σε απίστευτο βαθμό την 20ετία 1990-2009, αυτό που σήμερα ονομάζεται “Ελληνικό Χρέος”, δημιουργώντας οικονομικούς παράγοντες και παραγοντίσκους οι οποίοι “εκτόξευσαν” τη ζήτηση φρέσκου προϊόντος.

Το κύκλωμα δεν ήταν ενιαίο αλλά “διάχυτο”, χωρίς κορυφή και οργάνωση αλλά με σκόρπιες ομάδες και “επιτηδευματίες” του χώρου.

Τα πάσης φύσεως “μοντέλα” εντοπίζονταν αρχικά από ατζέντες και μόδιστρους. Πολλές δε απευθύνονταν οι ίδιες σε παρόμοια γραφεία, έχοντας πλήρη επίγνωση της κατάστασης και ξεκάθαρους προσωπικούς στόχους ανέλιξης σε ακριβοπληρωμένες “ιδιωτικές συνοδούς” – κομψά.

Όσες πράγματι διέθεταν χαρακτηριστικά και τάλαντο μοντέλου, ίσως έκαναν και καμιά εμφάνιση στην πασαρέλα. Στη συνέχεια το “κύκλωμα” τις προωθούσε σαν “γλάστρες” και συναφή φυτά σε τηλεοπτικές εκπομπές “ελαφρού περιεχομένου”, καθώς και σε φωτογραφίσεις περιοδικών lifestyle, ώστε να γίνονται γνωστές, οι δε καλύτερες έπαιρναν λίγο από το χρίσμα της “celebrity”, ιδίως αν κατακτούσαν αξίωμα σε διαγωνισμούς.

Ενώ δήθεν μόδιστροι, στην ουσία προαγωγοί, τις περιέφεραν στα κοσμικά πάρτυ και στα κλαμπ, για να βλέπουν εκ του σύνεγγυς το προϊόν οι υποψήφιοι πελάτες. Από τις κοινωνικές αυτές εκδηλώσεις οι φωτογραφίες κυκλοφορούσαν με τη σειρά τους στα περιοδικά lifestyle, ώστε να “ανακυκλώνεται” η προώθηση αλλά και να παίρνει μια δόση glamour το πόπολο.

Η ταρίφα διαμορφωνόταν σε συνάρτηση με τις “περγαμηνές” :

“Ήταν μπροστινή γλάστρα (οι “πισινές” είναι δευτεράντζες) δυο φορές στο τηλεοπτικό σώου “Γειά σου Τάκη” (ας πούμε)”.

Ή “έχει κάνει δυο ημίγυμνες φωτογραφίσεις στο περιοδικό “Πρόκληση” (ας πούμε)”.

Ή “ήταν Μις Γυμνός Αφαλός 2005 (ας πούμε)”.”

Ή “ήταν καλεσμένη στο πάρτυ στο γιωτ του εφοπλιστή Χατζηκαπετάνιου (ας πούμε)”.

Και μια σειρά αντίστοιχα “παράσημα” διασημότητας, διότι η βάση της όλης συναλλαγής δεν ήταν απλώς η σωματική ικανοποίηση αλλά το επίτευγμα ότι “πήγα με την Τάδε” προς ικανοποίηση της ματαιοδοξίας. Αρκεί η “Τάδε” να ήταν γνωστή σε βαθμό άνω του μετρίου.

Από τη ανοδική “Σκάλα των κρεβατιών” έχουν περάσει ακόμα και θεωρούμενες υπεράνω πάσης υποψίας. Για πολλές βέβαια η σκάλα υπήρξε καθοδική, ιδίως για όσες βυθίστηκαν στο απαραίτητο συμπλήρωμα της ζωής αυτής, την κόκα.

Η εξάπλωση του εμπορίου της κόκας, του καυσίμου για “υψηλές πτήσεις”, πέρα από την διεθνή διάδοση, υπήρξε παράλληλα για να τροφοδοτεί με χημικές παραισθήσεις την αυταπάτη ότι η ζωή αυτή είναι εφικτό να έχει για όλους τους μετέχοντες ευτυχή κατάληξη.

Κάποιες και κάποιοι όντως πρόλαβαν. Αλλά για τους πολλούς, που πίστεψαν τα παραμύθια των αρχιερέων του lifestyle, η προσγείωση υπήρξε ανώμαλη – αν όχι τραγική, και η συντριβή τους συντελέστηκε στην αφάνεια. Εκτός από εκείνους, των οποίων η κατάληξη γίνεται ειδησεογραφικό περιεχόμενο.

Ο άτυχος Μιχάλης Ασλάνης, για παράδειγμα, είχε κορνιζαρισμένο και κρεμασμένο στον τοίχο του ατελιέ του το μότο του Πέτρου Κώστόπουλου “Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή”. Προφανώς ζούσε ή προσπαθούσε να ζήσει με πρότυπο μια ρετσέτα, την οποία ο Κωστόπουλος έχει ομολογήσει ότι εφηύρε όταν τα πρώτα τεύχη του ΚΛΙΚ δεν πήγαν καλά κυκλοφοριακά και έπρεπε να βρει ένα σύνθημα, ώστε να προκαλέσει θόρυβο. Μια ολόκληρη γενιά “το έφαγε”. Γι’ αυτό πράγματι κυρίαρχος γίνεται όποιος θέτει τα πρότυπα. Αλλά τίποτα δεν κρατάει

Προφήτης