Η έννοια της ιδιοκτησίας στον σύγχρονο κόσμο

Ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο που αξίζει να μελετηθεί.

ΔΕΕ

Η έννοια της ιδιοκτησίας 

στον σύγχρονο κόσμο

Αργά και σταθερά παρατηρούμε ότι έννοιες παραμόνιμες στο νόημά τους και στην αξιακή τους  ισχύ μεταβάλλονται έως  και καταργούνται. Μία από αυτές τις έννοιες είναι και αυτή της ιδιοκτησίας. Προκειμένου να καταλάβουμε τη σημαντικότητα αυτής της εννοίας θα πρέπει να υπερτονίσουμε ότι όλες οι μεγάλες  σύγχρονες επαναστάσεις, αλλά και οι θεωρητικοί αυτών των επαναστάσεων και των κινημάτων που τις προκάλεσαν πολλά στήριξαν επάνω στην αξία της ιδιοκτησίας. Αυτό συνέβη μάλλον διότι η ιδιοκτησία αντιπροσωπεύει μία μικρή αμοιβή του ανθρώπου ο οποίος καλείται να δώσει την εμπιστοσύνη του στο νέο κράτος που ξεπετάγεται στο σύγχρονο κόσμο και αυτό του δίνει τον ατομικά ζωτικό του χώρο να κινηθεί. Επίσης εάν σκεφθούμε ότι όλος ο σύγχρονος πολιτισμός στηρίχθηκε στο νέο ανθρώπινο Εγώ όπως αυτό κατοχυρώθηκε μέσα από το «σκέφτομαι άρα υπάρχω»η ιδιοκτησία αναπαριστά ότι το Εγώ έχει το δικό του χρόνο,τις δικές του σκέψεις αλλά και το δικό του χώρο να κινηθεί. Ειδικά το νέο κράτος δικαίου μετά τη Μεταρρύθμιση και το Διαφωτισμό, μετά τη Γαλλική και την Αμερικανική επανάσταση αλλά και το Β ΄ παγκόσμιο πόλεμο επεφύλαξε μία πολύ ξεχωριστή θέση στο άτομο και στα αναφαίρετα δικαιώματά του ένα εκ των οποίων είναι και η ιδιοκτησία. Η ιδιοκτησία σε καμμία των περιπτώσεων δεν είναι στα γραπτά των θεωρητικών κάτι το εγωϊστικό.Το άτομο προσφέρει στο κράτος και αυτό με τη σειρά  του του προσφέρει το χώρο του. Οι περίφημες μεγάλες ιδιοκτησίες είναι μία παρακμή του κράτους δικαίου.

Αναφέρει λοιπόν ο  Ρήγας  στο νέο Ανάχαρσίν του: «Αυτά τα φυσικά δίκαια είναι: πρώτον να είμεθα όλοι ίσοι… τέταρτον τα κτήματα που έχομεν ο καθένας κανένας να μην ημπορή  να μας εγγίζη, αλλά να είναι δικά μας και των κληρονόμων μας». Βλέπουμε ότι στη χαραυγή ενός νέου κόσμου και κράτους,στη χαραυγή του νέου δυτικού κόσμου,ο Ρήγας, ένας πολίτης αυτού του κόσμου, ρητά πιστεύει ότι η έννοια της ελευθερίας η οποία θα πρέπει να χαρακτηρίζει αυτόν τον κόσμο, επιβάλλει συγκεκριμένα δικαιώματα και υποχρεώσεις στον πολίτη, στο κράτος και στις σχέσεις του. Επειδή ο πολίτης πιστεύει ότι έχει δικαιώματα απέναντι σε ένα ελεύθερο κράτος μέσα στην ελευθερία του θέλει και απαιτεί το δικό του χώρο.Το σύγχρονο κράτος, δομημένο επάνω σε νόμους και δίκαιο και στην έννοια της προσωπικής και ελεύθερης ύπαρξης, τέτοιας που ποτέ δεν υπήρξε πάλι μέσα στην ιστορία των μεγάλων αυτοκρατοριών,δίδει στον πολίτη ελευθερία σκέψης, πράξης και ιδιοκτησίας διότι θεωρεί ότι με αυτόν τον τρόπο η ύπαρξη έχει όλες τις δυνατότητες να αναπτυχθεί ως ιδιάζουσα προσωπικότητα. Μέσα μάλιστα σε αυτό  το καθεστώ ελευθερίας η ελεύθερη ύπαρξη επιλέγει να συνδιαλλαγεί με το κράτος δημιουργώντας τη σύγχρονη έννοια του κράτους νοουμένου  όχι  ως αυτοκρατορία αλλά ως ομάδα κοινωνική με σχέδια και σκοπούς ανάπτυξης.

Τα πράγματα δεν ήταν πάντως πάντα με αυτόν τον τρόπο θεωρούμενα. Στην παλαιά διαθήκη θεωρείται ότι ο ιαχβέ είναι ο απόλυτος κύριος της περιουσίας του λαού του. Το μοντέλο είναι απολύτως συγκεντρωτικό και θεωρείται ότι οι άνθρωποι έχουν όσα θέλει ο θεός να έχει,επίσης όταν ο θεός θέλει τότε και μόνο τότε οι άνθρωποι έχουν. Ουσιαστικά η έννοια της ιδιοκτησίας είναι πράγμα άγνωστο υπό την έννοια ότι ο μόνος κατέχων και προσφέρων είναι ο θεός. Η ιστορία του Ιώβ είναι απολύτως ενδεικτική για όσα εδώ σημειώνουμε. Ο Ιώβ τα έχασε όλα, προσεβλήθη και από μολυσματική ασθένεια, όμως για ούτε μία στιγμή δεν βαρυγκόμισε κατά του θεού του. Διότι θεωρεί ότι δεν έχει τίποτε, μόνον ο θεός έχει και προσφέρει στους ανθρώπους από το έλεός του. Σε κάποια σημεία θα πρέπει να διακρίνουμε κοινά σημεία με το σήμερα. Εάν στη θέση του θεού-ιαχβέ θέσουμε τους τραπεζίτες που κατέχουν το χρήμα, και γενικά τους συγχρόνους θεούς του χρήματος (διεθνείς τοκογλύφους) καταλαβαίνουμε ότι οι πολλοί λαμβάνουμε αυθωρεί και παραχρήμα τη θέση του Ιώβ. Το μόνο που μας μένει βέβαια είναι μην βαρυγκομούμε. Έχει τέλος πάντων ο θεός. Σε κάθε περίπτωση φαίνεται ότι η έννοια της ιδιοκτησίας έχει τροποποιηθεί δραματικά στις ημέρες μας. Η κειμένη νομοθεσία που προβλέπει την ύπαρξη της ιδιοκτησίας μάλλον έχει καταργηθεί σε πολλά σημεία. Οι άνθρωποι μέσα  από την ηλεκτρονική εποχή όπου όλα ελέγχονται από τους συγχρόνους εξουσιαστές φαίνεται ότι εν αγνοία τους έχουν παραχωρήσει την όποια περιουσία τους σε αυτούς που μέσα από τους υπολογιστές ελέγχουν τον κόσμο. Ο σύγχρονος άνθρωπος τρώγοντας τον καρπό της ευδαιμονίας επέτρεψε στους σημερινούς θεούς του χρήματος να τους πετάξουν από τον παράδεισο,από την ίδια τους την ιδιοκτησία  και με τον πιο σκληρό τρόπο να τους κυβερνούν. Το επόμενο βήμα είναι η πλήρης ρομποτοποίηση του ανθρώπου,πράγμα όχι δύσκολο εάν διανοηθούμε ότι η εμφύτευση ειδικών ηλεκτρονικών εμφυτευμάτων σε βρέφη δεν είναι και ιδιαίτερη δύσκολη περίπτωση.

Ας μεταφερθούμε νοερά στον κλεινόν άστυ, στην Αθήνα του χρυσού αιώνος του Περικλέους και ας την ιδούμε με τα μάτια ενός μεγάλου Νεοέλληνα του Κ.Γεωργούλη. Ο φιλόσοφος στην εισαγωγή του στην Πλάτωνος  Πολιτεία αναφέρει ότι το ανώτερο μάθημα στην φιλοσοφούσα Αθήνα ήταν το ανέβασμα της ψυχής στο νοητό κόσμο από τον ορατό όπου ευρίσκεται.Η δικαιοσύνη και οι άλλες αρετές γίνονται χρήσιμες και ωφέλιμες μόνον και όταν αφομοιώσουν την ιδέα του Αγαθού. Το πλησίασμα του ανθρώπου προς το Αγαθό είναι το πλησίασμα του ανθρώπου από το σκοτάδι προς το  φώς. Ο Πλάτων θα αρνηθεί την ιδιοκτησία στην ιδανική του Πολιτεία μιάς και όλα ανήκουν σε όλους,όλοι θα πρέπει να είναι ταγμένοι στην άγρα του Αγαθού.Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι  ο κόσμος μας ,όπως φτιάχθηκε μετά το Β΄Παγκόσμιο πόλεμο,σε πολλά μας θυμίζει πύργο χτισμένο επάνω σε άμμο. Ας το διατυπώσουμε κάπως καλλίτερα.

Οι άνθρωποι βασανισμένοι από τα δεινά που επισώρευσε ο Β΄Παγκόσμιος πόλεμος σε καμμία των περιπτώσεων δεν προσπάθησαν να ενωθούν κάτω από ένα κοινό αγαθό,ή στην καλύτερη των περιπτώσεων δεν προσπάθησαν να οικοδομήσουν πρώτα μία πολιτιστική ένωση που αναγκαστικά θα επέφερε και την οικονομική ένωση. Ο άνθρωπος των μεγαλουπόλεων βυθίσθηκε στην ύλη και η ιδιοκτησία ήταν το καλύτερο δόλωμα προκειμένου να αδειάσει η ύπαιθρος,να νεκρωθεί  η σχέση του ανθρώπου με τη φύση,ο άνθρωπος να γίνει εξάρτημα των επιπλάστων αναγκών του. Ο Ιησούς τοποθετεί την έννοια της ιδιοκτησίας σε μία θαυμαστή θέση όταν μας αναφέρει ότι τα πετεινά του ουρανού έχουν ως σπίτι τους τη φύση. Ο άνθρωπος μέσα στις μεγαλουπόλεις απαρνήθηκε την έμφυτη ιδιοκτησία του,τη φύση του, το σπίτι του που έχει σκεπή τον ουρανό και πάτωμα τη γή, και νόμισε ότι του χαρίσθηκε ο κόσμος της ύλης και των  υπεραγορών. Δεν έβλεπε τα πονηρά βλέμματα αυτών που τον παρέσυραν σε μία ψεύτικη ιδιοκτησία σε μία ψεύτικη ζωή.

Θεωρούμε λοιπόν ότι το σύγχρονο κράτος δεν δομήθηκε –μεταπολεμικά τουλάχιστον-επάνω σε ελεύθερα άτομα τα οποία κριτικά αποφάσισαν να δώσουν τις τύχες τους στους συγχρόνους κυβερνώντες. Το σύγχρονο κράτος δημιουργήθηκε επάνω στο τεράστιο ψέμμα του συγχρόνου ανθρώπου ο οποίος θέλοντας να πάρει εκδίκηση για όλα τα πάθη του προσπάθησε να ορίσει τη ζωή ως  καλοπέραση. Ξαφνικά το κράτος έχασε παντελώς τον Πλατωνικό του  ορισμό.Από μοχλός ένωσης πνευματικών ανθρώπων που οδεύουν προς το Αγαθό έγινε ένωση ανθρώπων που συνεχώς ζητούν από τους κρατούντες λεφτά  και περιουσίες. Από πεδίο εξάσκησης της δικαιοσύνης το σύγχρονο κράτος έγινε γήπεδο όπου όλοι βγάζουν τα πιο απίστευτα πάθη προκειμένου να κερδίζουν ύλη και  χρήματα. Φυσικό είναι σε αυτό το σύγχρονο κράτος οι τελικά ισχυροί να μαζέψουν τα πάντα δίνοντας ψίχουλα στους ηττημένους μαζανθρώπους καταργώντας κάθε έννοια δικαίου και ιδιοκτησίας. Ούτως ή άλλως το μόνο που ήθελαν οι κυβερνώντες είναι οι αποβλακωμένοι μαζάνθρωποι να μην ξέρουν άλλη ζωή πέρα από τη ζωή του χρήματος. Παίρνοντάς τους  το χρήμα τους  ελέγχουν απόλυτα. Στο σύγχρονο στρατόπεδο συγκέντρωσης ο πιο απαίσιος δεσμοφύλακας είναι ό ίδιος ο παθημένος και κατώτερος εαυτός μας. Αυτός που πέρα από την ύλη δεν γνωρίζει δυστυχώς την ανωτέρα περιουσία του πνεύματος.

Ο John Rawls(από τους πιο διάσημους Αμερικανούς πολιτικούς φιλοσόφους)στην περίφημη θεωρία του περί δικαιοσύνης, εξηγεί αρκετές καταστάσεις, οι  οποίες δυστυχώς συμβαίνουν στις ημέρες μας και είναι πολύ δυσάρεστες για πολύ κόσμο. Οι άνθρωποι θα πρέπει να προχωρήσουν σε ένα παγκόσμιο σύστημα δικαιοσύνης όχι όμως   υιοθετώντας την άκριτη ισότητα,την ισότητα η οποία καταπατά το διαφορετικό και οδηγεί στην ηθική αποβλάκωση. Οι άνθρωποι οδηγούνται στη δικαιοσύνη, ίσως σε ένα παγκόσμιο σύστημα δικαιοσύνης,όταν υιοθετούν κοινά επί μέρους  κριτήρια,τα οποία τους οδηγούν σε κοινά αποδεκτούς νόμους. Η τήρηση αυτών των νόμων επιφέρει και την παγκόσμιο δικαιοσύνη και την πραγματική ευδαιμονία για όλους. Π.χ. συμφωνούμε  ότι όμορφος είναι ο άνθρωπος ο οποίος διαθέτει αυτά και αυτά τα χαρακτηριστικά. Είναι πλέον κανόνας ότι όλοι θεωρούμε τον δείνα άνθρωπο ως όμορφο επειδή ακριβώς συγκεντρώνει αυτά τα χαρακτηριστικά.

Δεν πιστεύουμε σε καμμία των περιπτώσεων ότι ο σημερινός κόσμος του χρήματος και των τοκογλύφων και των τραπεζιτών ότι δομήθηκε επάνω σε τέτοιες ηθικές αρχές οι οποίες θα διασφάλιζαν τη δικαιοσύνη,το σεβασμό και την αποδοχή όλων εκείνων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (για τα οποία είδαμε ότι ο Ρήγας θυσιάσθηκε). Ο σημερινός κόσμος είναι ένα αυθαίρετο δημιούργημα ανθρώπων οι οποίοι θέλησαν να δημιουργήσουν ένα  κράτος όχι παγκόσμιας δικαιοσύνης αλλά παγκόσμιας ελεγξιμότητας. Ποτέ οι σημερινοί άνθρωποι δεν συμφώνησαν σε κοινά αποδεκτούς νόμους και αν το έκαναν τώρα που βλέπουν να  καταστρατηγούνται δεν κάνουν τίποτε. Ίσως διότι βλέπουν πόσο ψεύτικη είναι η ζωή επάνω σε νόμους  που καθόρισαν μία επιφανειακή και υλική ζωή και δεν αξίζει περαιτέρω να πολεμούν για ματαιότητες. Ποτέ οι σημερινοί άνθρωποι δεν πορεύθηκαν μαζί με τους κυβερνώντες αγαπώντας το  κράτος προκειμένου να οικοδομήσουν έναν καλύτερο κόσμο. Με τις ευλογίες του Μάρξ ο σημερινός κόσμος δομήθηκε στο σπάσιμο κάθε εθνικού ιστού και στο δόγμα ότι η κοινωνία είναι χώρος αγώνων, ποτέ οι   κυβερνώντες δεν είναι φίλοι με τους κυβερνωμένους. Αυτό όμως καθιστά τους  άρχοντες αρπακτικά και τους αρχομένους κυνηγούς, την κοινωνία πεδίο διαρκών αγώνων τα αποτελέσματα των οποίων τα εισπράττουμε σήμερα. Οι νικητές άρχοντες φαίνεται ότι παίρνουν τα πάντα από τους αρχομένους και αυτοί λίγα μπορούν να κάνουν.

Το χειρότερο από όλα είναι ότι σήμερα οι άρχοντες χωρίς την παρουσία των αρχομένων ξαναγράφουν την πολιτική φιλοσοφία και τους νόμους, χωρίς να υπολογίζουν τίποτε. Το παραδοσιακό μοντέλο διεθνούς νομιμότητος φαίνεται ότι καταργείται.Το δίκαιο του ισχυροτέρου –οικονομικά-κυριαρχεί. Ο νόμος είναι η συσσώρευση πλούτου και η παρεχομένη δύναμη στους ισχυρούς της γης. Οι λίγοι που κατέχουν την ύλη μέσα από την άνεση της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης εν μία νυκτί είναι ικανοί να κυβερνήσουν ανθρώπους αποκομμένους από τη φύση,δεσμευμένους στα σούπερ-μάρκετ και στις μεγαλουπόλεις. Η ιδιοκτησία ως έννοια ζεί ως πραγματικότητα πέθανε. Όλα ανήκουν στους υπολογιστές και στους χειριστές τους. Πλέον ομιλούμε για ηλεκτρονική σκλαβιά από την οποία ελάχιστοι φωτισμένοι μπορούν να ξεφύγουν.

Όπως οι θρησκείες πανέξυπνα συσσώρευσαν τη δύναμή τους στις εκκλησίες και κυβέρνησαν τις μάζες, τοιουτοτρόπως οι σύγχρονοι υλικοί εξουσιαστές συσσώρευσαν τη δύναμή τους στις τράπεζες και από εκεί κυβερνούν τον κόσμο. Μέσα στις εκκλησίες ελάχιστοι καταλαβαίνουν ό,τι γίνεται. Το ίδιο συμβαίνει και στις τράπεζες. Χαρτάκι κόβεται, το πραγματικό χρήμα και η πραγματική οικονομία έχουν πεθάνει, τα κράτη αγοράζουν χρήμα από τράπεζες αντί οι λαοί να δουλεύουν για τα έθνη τους  να παράγουν πλούτο ανάπτυξης και ευτυχίας. Ο κόσμος, ο πλούτος και οι άνθρωποι ανήκουν σε λίγους. Ευτυχώς για λίγο.

Β.Δ.Μακρυπούλιας.

ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΑΙΓΑΙΟΥ–ΚΥΠΡΟΥ

ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ 

ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΑΙΓΑΙΟΥ–ΚΥΠΡΟΥ

Κωνσταντίνος Χολέβας- Πολιτικός Επιστήμων

«Η ανακήρυξη ΑΟΖ από παράκτια κράτη και η οριοθέτησή της με άλλα γειτονικά και αντικείμενα παράκτια κράτη, είναι αναμφίβολα δικαιοδοσία των εθνικών κρατών. Αλλά η Ενωμένη Ευρώπη μπορεί να ενθαρρύνει, να στηρίξει και να διευκολύνει τα κράτη-μέλη της, ώστε η ανακήρυξη της ΑΟΖ εκ μέρους τους να γίνει ταχύτερα και η πλήρης οριοθέτησή της να ολοκληρωθεί με ασφάλεια». 

Με αυτή τη φράση που περιλαμβανόταν σε ομιλία του στις 18.4.2013 ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς κατέστησε σαφή την πρόθεση της Ελλάδος να προβεί στην ανακήρυξη της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης και ταυτοχρόνως έστειλε το μήνυμα προς την Ευρ. Ένωση. Αν θέλει η Ένωση να αποδείξει ότι έχει οντότητα και μπορεί να προστατεύσει τα συμφέροντά της, καλείται να στηρίξει με κάθε τρόπο τις χώρες –μέλη που θα ανακηρύξουν ΑΟΖ. Με απλά λόγια καλούνται οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, αν θέλουν πράγματι να βοηθήσουν την οικονομία της Ελλάδος και της Κύπρου, να διαμηνύσουν προς την Τουρκία να μην απειλεί και να μην διεκδικεί την ΑΟΖ του Καστελλορίζου και της μισής Κύπρου. Αν δεν σταθούν αλληλέγγυοι οι εταίροι τότε θα αποδείξουν ότι δεν έχει σκοπό υπάρξεως η Ε.Ε. και ότι απλώς αγόμεθα όλοι πίσω από το γερμανικό άρμα μέχρι να διαλυθεί η Ένωση. 

Προσωπικά βρίσκω επίκαιρη και ευφυή την προσπάθεια του Πρωθυπουργού να συνδέσει την ελληνική ΑΟΖ με το γενικότερο ευρωπαϊκό συμφέρον και μάλιστα προτείνοντας -στην ίδια ομιλία του- να συνδεθεί η ΑΟΖ της Ελλάδος με εκείνη της Κύπρου και εκείνη της Μάλτας. Έτσι τα δύο κράτη του Ελληνισμού έρχονται πιο κοντά, αλλά και η Ευρώπη θα διευρυνθεί γεωοικονομικά μέσω της ΑΟΖ τριών μελών της. 

Βεβαίως γνωρίζουμε ότι η ανακήρυξη είναι το πρώτο βήμα και ακολουθούν τα πιο δύσκολα. Δηλαδή η διαδικασία οριοθέτησης με κάθε γειτονικό κράτος ξεχωριστά. Τουρκία, Κύπρος, Αίγυπτος, Λιβύη, Αλβανία, Ιταλία θα κληθούν να συζητήσουν μαζί μας και άλλοι μεν θα συμφωνήσουν εύκολα, άλλοι δύσκολα και άλλοι, όπως η Τουρκία, θα φέρουν τεράστια εμπόδια. Όμως η αρχή πρέπει να γίνει και νομίζω ότι θα γίνει σύντομα. Η ανακήρυξη, ως δήλωση βουλήσεως της Ελλάδος, θα βοηθήσει ψυχολογικά και γεωπολιτικά τη χώρα μας να καταδείξει ότι συνεχίζει να έχει ρόλο και συμφέροντα στην περιοχή παρά τα προβλήματά της. 

Είχαμε, όμως, και μία άλλη δήλωση αυτές τις ημέρες, η οποία εκινείτο σε αντίθετη κατεύθυνση. Ο Ευρωβουλευτής των Πρασίνων Ντανιέλ Κοέν Μπεντίτ δήλωσε ότι η Κυπριακή οικονομική κρίση είναι μία ευκαιρία να επανενωθεί το νησί και προσέθεσε ότι είναι προτιμότερο να επενδύουν οι Τούρκοι στην Κύπρο παρά οι Ρώσοι! Οι δηλώσεις και παρεμβάσεις του Μπεντίτ δεν γίνονται τυχαία. Τον θυμόμαστε ως Γάλλο ακροαριστερό στον Μάιο του 1968 να αγωνίζεται να ανατρέψει τον Ντε Γκόλ. Αργότερα εμφανίσθηκε ως Γερμανός Οικολόγος και χειροκροτούσε τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ κατά αμάχων στη Σερβία (1999). Προ ολίγων ετών τον είδαμε να φωνάζει υπέρ των Σκοπίων μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο με τη ρυθμική κραυγή «Μακεδονία, Μακεδονία»! Τώρα ουσιαστικά ζητεί την επαναφορά ενός χειρότερου σχεδίου Ανάν. Δηλαδή να υπάρχει πλήρης τουρκική κυριαρχία στον Κυπριακό Βορρά και μερική τουρκική κυριαρχία στον Νότο. Μετά την οικονομική υποδούλωση να έλθει και η πολιτική και αμυντική υποδούλωση των Ελληνοκυπρίων. 

Ο Ελληνισμός πρέπει να φανεί ψύχραιμος και ενωμένος στο μέτωπο Θράκης-Αιγαίου-Κύπρου. Να επανενεργοποιήσουμε τον ενιαίο αμυντικό χώρο μεταξύ Ελλάδος και Κυπριακής Δημοκρατίας. Και να δηλώσουμε, Αθήνα και Λευκωσία, ότι χωρίς την απομάκρυνση του Αττίλα το Κυπριακό δεν λύνεται. Οποιαδήποτε επαναφορά του πνεύματος Ανάν απορρίπτεται. Η μελλοντική λύση να εγγυάται τις βασικές ελευθερίες και την εθνική επιβίωση του Ελληνισμού. 

Κ.Χ. 19.4.2013

ΤΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΡΟΤΥΠΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

ΤΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ 

ΠΡΟΤΥΠΑ ΣΧΟΛΕΙΑ 

Κωνσταντίνος Χολέβας 

Πολιτικός Επιστήμων

Ιδιαίτερη ικανοποίηση ένιωσα όταν πληροφορήθηκα από την ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ της 10.2.2013 την απόφαση του Υπουργού Παιδείας κ. Κ. Αρβανιτόπουλου να υλοποιήσει ένα ορθότερο νομικό πλαίσιο για τα Πρότυπα και Πειραματικά Σχολεία. Υπάρχει έτοιμο νομοσχέδιο από την περίοδο της κ. Α. Διαμαντοπούλου, αλλά ακόμη δεν έχει εφαρμοσθεί. Τα σχολεία αυτά θα μείνουν 30 -από 60 που είναι τώρα- και θα λειτουργήσουν με αυστηρή επιλογή καθηγητών και μαθητών ώστε να αποτελέσουν πραγματικά πεδίο ωφελίμων πειραματισμών στον χώρο της Στοιχειώδους και Μέσης Παιδείας. Όχι ως σχολεία της οικονομικής και κοινωνικής ελίτ, αλλά ως δημόσια (δωρεάν) παιδεία που θα απευθύνεται σε παιδιά υψηλών επιδόσεων ασχέτως κοινωνικής προελεύσεως. 

Είχα την ευκαιρία αν γνωρίσω καλά δύο από αυτά τα σχολεία. Τελείωσα το εξατάξιο Δημοτικό στο Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και το εξατάξιο τότε Γυμνάσιο στο Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Αθηνών. Επί πολλές δεκαετίες αυτά τα δύο σχολεία μαζί με το Βαρβάκειο, την Ιωνίδειο Πειραιώς, την Ευαγγελική Σχολή Νέας Σμύρνης, την Αναργύρειο -Κοργιαλλένειο Σπετσών και τα Ανάβρυτα αποτελούσαν την κατηγορία των Προτύπων και Πειραματικών Σχολείων. Αργότερα προσετέθη και το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Πατρών. Μετά το 1982 ο επικρατών λαϊκισμός «τιμώρησε» αυτά τα σχολεία σαν να ήταν ταξικά και «πλουτοκρατικά», ενώ δεν ήσαν. Είχαμε συμμαθητές με γονείς χαμηλόμισθους υπαλλήλους, αλλά και παιδιά Καθηγητών Πανεπιστημίου και γόνους πολιτικών οικογενειών. Από το 1982 μέχρι προ ολίγων ετών γέμισε η χώρα από Πειραματικά, πολλά από τα οποία δεν ανταποκρίνονταν ούτε στις στοιχειώδεις προϋποθέσεις. Οι καθηγητές δεν είχαν μεγάλη εμπειρία, οι μαθητές δεν εισήγοντο με εξετάσεις, τα Πανεπιστήμια δεν δοκίμαζαν νέες μεθόδους στους μαθητές και διδάσκοντες. Όπως γέμισε η χώρα από τμήματα ΑΕΙ και ΤΕΙ άνευ λόγου και προγραμματισμού έτσι και ο τίτλος του Προτύπου ή Πειραματικού δινόταν με απλοχεριά . 

Ελπίζω να αποκατασταθεί η τάξη και να παραμείνουν λίγα και σωστά. Δεν σημαίνει ότι τα άλλα δημόσια σχολεία θα είναι υποβαθμισμένα. Αντιθέτως βλέπουμε πολλούς αριστούχους των Πανελληνίων εξετάσεων να προέρχονται από συνοικιακά ή επαρχιακά Λύκεια και εύγε τους. Όμως στα λίγα Πρότυπα και Πειραματικά σχολεία θα μπορεί η Πολιτεία και το Πανεπιστήμιο να πειραματίζονται και να βλέπουν τα υπέρ και τα κατά διαφόρων παιδαγωγικών μεθόδων και εκπαιδευτικών εφαρμογών. Ειδικά δε τα Πειραματικά που εξαρτώνται από Πανεπιστήμια, όπως τα δύο σχολεία που γνώρισα προσωπικά, βοήθησαν στο παρελθόν να εκπαιδεύονται οι υποψήφιοι δάσκαλοι και καθηγητές. 

Θυμούμαι ότι τα Πειραματικά των Πανεπιστημίων Αθηνών και Θεσσαλονίκης λειτουργούσαν υπό την εποπτεία του καθηγητή Παιδαγωγικής της αντίστοιχης Φιλοσοφικής Σχολής, κάτι που αργότερα κατηργήθη. Ο Επόπτης αυτός έπαιρνε τα γραπτά των μαθητών και τα έδινε στους φοιτητές για να αναλύσουν τον χαρακτήρα και τα τυχόν μαθησιακά προβλήματα των παιδιών. Κάθε μέρα στο πίσω μέρος της τάξης μας είχαμε καθίσματα για φοιτητές των λεγομένων «καθηγητικών» σχολών. Θεολόγοι, Φιλόλογοι, Μαθηματικοί κ. α παρακολουθούσαν υποχρεωτικά ορισμένες ώρες των αντιστοίχων μαθημάτων για να μπορέσουν να σταθούν ικανοποιητικά στη σχολική αίθουσα. Οι μαθητές έπρεπε να είμαστε πάντα διαβασμένοι για να μην εκτεθούμε μπροστά στα μάτια των επισκεπτών μας, οι δε διδάσκοντες επελέγοντο να έχουν ή μεταπτυχιακούς τίτλους ή μεγάλη εμπειρία ώστε να αποβούν πρότυπα διδασκαλίας και συμπεριφοράς. 

Τα δύο Πειραματικά που βίωσα είχαν αγάπη στον δημοκρατικό διάλογο και επέτρεπαν την κριτική σκέψη. Οι εκδηλώσεις για θρησκευτικές και εθνικές εορτές είχαν πάντα πρωτοτυπία και κινούσαν το ενδιαφέρον. Οι διδάσκοντες συνήθως έφερναν σημειώσεις και βιβλία δικά τους πέραν του σχολικού εγχειριδίου. Εύχομαι τα σχολεία να ξαναβρούν την παλαιά τους αίγλη και να ρυθμισθούν κάποια σημεία του νόμου που ανησυχούν τους γονείς των ήδη φοιτώντων. 

Κ.Χ. 10.2.2013

Ενδιαφέρουσα εκδήλωση

Ο ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ, 

ΠΡΟΟΙΜΙΟ ΓΙΑ ΝΕΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ;

Η Ευρωζώνη, υπό την καθοδήγηση της Γερμανίας, με τη συνενοχή της πλειοψηφίας των υπόλοιπων μελών της ευρωζώνης και την ηχηρή και ένοχη σιωπή της ελληνικής κυβέρνησης, αποφάσισε να καρατομήσει την κυπριακή οικονομία με πρωτοφανή μέτρα διάλυσης του τραπεζιτικού της συστήματος, και ρίξιμο στον οικονομικό καιάδα εκατοντάδων χιλιάδων Κυπρίων.

Οι ευθύνες της κυπριακής άρχουσας ελίτ, και των κυπριακών κυβερνήσεων (Χριστόφια, Αναστασιάδη) είναι προφανείς και αυταπόδεικτες. Και όπως έχουμε τονίσει πολλές φορές, η συντήρηση και αναπαραγωγή ενός οικονομικού μοντέλου στηριγμένου σε εξωτερικούς πόρους, παρʼ ότι αποτελεί εν πολλοίς συνέπεια της κατοχής, δεν είναι βιώσιμη. Επιπλέον καθιστά την Κύπρο ευάλωτη σε κάθε είδους πιέσεις και εκβιασμούς.

Αν σε όλα αυτά προστεθεί η άθλια οικονομική κατάσταση της Ελλάδας και η μεταβολή της σε αποικία χρέους, τότε η συγκυρία γίνεται ακόμα πιο τραγική και επικίνδυνη.

Ο οικονομικός στραγγαλισμός της Κύπρου όμως, δεν έγινε απλώς για οικονομικούς λόγους και όχι μόνο από τους Γερμανούς. Σε αυτήν συνέργησαν και οι Αμερικανοί (μέσω του ΔΝΤ) και οι Εγγλέζοι. Θεώρησαν την οικονομική κρίση ως ευκαιρία να καθυποτάξουν ολοκληρωτικά τον κυπριακό ελληνισμό, και να επαναφέρουν άμεσα μια νέα έκδοση του σχεδίου Ανάν, που εννέα χρόνια πριν, στις 24 Απριλίου του 2004, απέρριψε ο κυπριακός λαός  υπό την ηγεσία του Τάσσου Παπαδόπουλου. Γιʼ αυτό, και ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ έσπευσε να θεωρήσει κατάλληλη τη στιγμή για την προώθηση εκ νέου «λύσης του Κυπριακού» σε συμφωνία με τον ενεδρεύοντα νεοθωμανισμό του Ερντογάν και του Νταβούντογλου.

Γιʼ αυτό, ο ελληνισμός στην Ελλάδα και την Κύπρο, πρέπει να τεθεί άμεσα σε επιφυλακή και παράλληλα με την οικονομική και πολιτική αλληλεγγύη στους Κύπριους ενάντια στον στραγγαλισμό τους, να εμποδίσει την ανάπτυξη κάποιου νέου σχεδίου κατακρεούργησης και τουρκοποίησης της  νήσου. Σʼ αυτά τα πλαίσια, η Συντονιστική Επιτροπή Υποστήριξης Αγώνα για Ελεύθερη Κύπρο (ΣΕΥΑΕΚ) καθώς και το Σωματείο «Συμπαράσταση Αγώνα Κύπρου» (ΣΑΚ), με την υποστήριξη της Ένωσης Κυπρίων Ελλάδος οργανώνουν κατά την ένατη επέτειο του ιστορικού όχι στο σχέδιο Ανάν, εκδήλωση συμπαράστασης και εγρήγορσης.

Στις 24 Απριλίου 2013, στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου Ρουμελιωτών, Σίνα και Δαφνομήλη 1Α (δίπλα στο Γαλλικό Ινστιτούτο), στην Αθήνα, θα πραγματοποιηθεί σχετική εκδήλωση με κεντρικό ομιλητή τον πρώην υπουργό Εξωτερικών και υποψήφιο για την προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας, Γιώργο Λιλλήκα.

Μαζί του θα μιλήσουν ο Νίκος Κουτσού (βουλευτής της κυπριακής βουλής), ο Γιώργος Καραμπελιάς (συγγραφέας, εκδότης του περιοδικού Άρδην), και ο Μανώλης Μηλιαράκης (πρόεδρος της ΣΕΥΑΚ).

Την εκδήλωση θα συντονίζει ο πρόεδρος της ΣΑΚ αντιστράτηγος ε.α. Δημήτρης Αλευρομάγειρος, ενώ χαιρετισμό θα απευθύνει ο Λεωνίδας Μασσοστασής, (πρόεδρος της Ένωσης Κυπρίων Ελλάδος).

Ώρα πραγματοποίησης της εκδήλωσης 19.30.

ΣΕΥΑΕΚ-ΣΑΚ

Ελληνική Εξωτερική Πολιτική

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο της σοβαρής (από τις ελάχιστες που απέμειναν) και καλά ενημερωμένης δημοσιογράφου Κύρας Αδάμ που πρέπει να προσεχθεί.

ΔΕΕ

Ελληνική Εξωτερική Πολιτική: 

Αναζητώντας τον μίτο της Αριάδνης

Γράφει η Κύρα Αδάμ

Εποχή ισχνών, ισχνότατων αγελάδων διέρχεται η ελληνική διπλωματία και η οικονομική κρίση δεν είναι η μόνη υπεύθυνη για την κατάσταση αυτή. Την τελευταία δεκαετία, τουλάχιστον, αιχμή του δόρατος για τη διεθνή διπλωματία έχει αποτελέσει ο ενεργειακός τομέας, με το έλλειμμα της Ελλάδας να είναι σχεδόν κραυγαλέο. Η Αθήνα, ως επί το πλείστον αναλώθηκε σε ευκαιριακές «λαμπερές» για την εποχή «επιλογές» που όχι μόνον δεν καρποφόρησαν, αλλά τώρα στρέφονται ίσως και εναντίον της. Στο νότιο σταυροδρόμι Ευρώπης, Αφρικής και Μέσης Ανατολής, μέχρι το 2010 η Ελλάδα, με προσωπική επιλογή του τότε πρωθυπουργού Κ Καραμανλή είχε επιλέξει την ενεργειακή συνεργασία με τη Μόσχα (που είχε ξεκινήσει μια δεκαετία νωρίτερα από τον τότε ΥΠΕΞ Κ. Παπούλια), με έναν βασικό λόγο την απομάκρυνση του κίνδυνου ενεργειακής εξάρτησης από την Τουρκία. Το εγχείρημα συνάντησε την λυσσαλέα αντίδραση των ΗΠΑ πρωτίστως, αλλά και της ΕΕ στη συνέχεια και οδήγησε στην εύκολη αλλά καταστροφική απόφαση του Γ. Παπανδρέου να βάλει τέλος στο εγχείρημα …για περιβαλλοντικούς, κυρίως λόγους! Το σύνολο, όμως, του ελληνικού πολιτικού κόσμου, ασχολούμενο μονίμως με άλλους «υψηλότερους στόχους και ιδανικά» κομματικής και εκλογικής σκοπιμότητας, ουδέποτε μέσα σ’ αυτήν την κρίσιμη δεκαετία αισθάνθηκε την ανάγκη να συναποφασίσει μια σταθερή και μόνιμη ενεργειακή πολιτική για την επόμενη περίοδο.

Το κενό αυτό, που απολύτως φυσιολογικά έσπευσε να καλύψει η γειτονική Τουρκία. Η Άγκυρα, ομοίως πένης σε ενεργειακές πηγές όπως και η Αθήνα, αλλά με το πλεονέκτημα της γεωγραφικής θέσης της, άρχισε να «μαζεύει» στο έδαφος της αγωγούς και διαδρομές υδρογονανθράκων με προορισμό την Ευρώπη, συνεργαζόμενη με όλα τα αντίπαλα στρατόπεδα στον τομέα της ενέργειας.

Ενεργειακή έκρηξη

Έως ότου ήρθε η «ενεργειακή έκρηξη» στην Αν. Mεσόγειο, με τα γειτονικά κοιτάσματα στην Κύπρο και το Ισραήλ και πιθανότατα με τα κοιτάσματα νότια και ανατολικά της Κρήτης. Το έμπρακτο ενδιαφέρον διεθνών εταιρειών και της διεθνούς κοινότητας για τον «θησαυρό» αυτό συνέπεσε με το διεθνές ενδιαφέρον για την ομαλοποίηση της κατάστασης στη Μ Ανατολή με τη νέα «διευθέτηση» στο θέμα της Συρίας και την «τακτοποίηση» των μονίμων εκκρεμοτήτων με το Ιράν. Η Αθήνα είναι «χαμένη από χέρι» στην υπόθεση αυτή. Η Ελλάδα είχε τη δεκαετία του 80 προνομιακές σχέσεις με το Μπάαθ της Συρίας (ως αντίπαλο , τότε δέος στην Τουρκία) και με την Παλαιστίνη του Γαισέρ Αραφάτ και με κατά καιρούς ανοίγματα στο Ιράν. Τη δεκαετία του 2000 επί υπουργίας Εξωτερικών Παγκάλου και Παπανδρέου, οι σχέσεις της Ελλάδας με τον αραβικό κόσμο συνολικότερα και με τις τρεις αυτές δυνάμεις πιο συγκεκριμένα, κατέληξαν σε κωματώδη κατάσταση, υπέρ μιας δειλής στην αρχή και αυξανόμενης στη συνέχεια συνεργασία με το Ισραήλ. Αυτή την στιγμή, με την υλοποίηση του «δόγματος Νταβούτογλου» η κατάσταση έχει ανατραπεί πλήρως. Η Τουρκία είναι η ενεργός «μεσολαβητική» δύναμη στην περιοχή, ενώ το κάποτε ισχυρό ελληνικό πλεονέκτημα της «ευρωπαϊκής χώρας» κατέληξε σε κάλπικη λίρα, ιδιαίτερα τώρα την εποχή της οικονομικής δυσπραγίας και των ταλαντεύσεων του «μέσα – έξω» από την ευρωζώνη και το ευρώ.

Εν υπνώσει

Είναι προφανές ότι μέσα σε ελάχιστο χρόνο έχουν πέσει πολλά και μαζεμένα στο κεφάλι της Αθήνας και είναι ιδιαιτέρως αμφίβολο αν η εν υπνώσει ελληνική οικονομική και ενεργειακή διπλωματία θα μπορέσουν να ξυπνήσουν. Κατ’ αρχήν η Αθήνα πιέζεται τώρα να λύσει τις τροχοπέδες δεκαετιών, προτού ανταποκριθεί στα προβλήματα του παρόντος. Οι τουρκικές απειλές και διεκδικήσεις έχουν τώρα μετατοπιστεί στην περιοχή της Αν. Μεσογείου γύρω από το Καστελόριζο. Η Άγκυρα επιχειρεί «να καταπιεί» το νησί αυτό, ώστε να φτάσει την ΑΟΖ της μέχρι την Αίγυπτο, να αποκόψει την συνέχεια των ΑΟΖ Ελλάδας – Κύπρου και να βάλει και αυτή χέρι στα πιθανά κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην συγκεκριμένη περιοχή. Παραλλήλως, με το επιχείρημα της οικονομικής και ασφαλούς μεταφοράς του φυσικού αερίου της Αν. Μεσογείου στην Ευρώπη μέσω Τουρκίας, πιέζει την Αθήνα να εμπλακεί στις διαδικασίες επίλυσης του Κυπριακού, που θα διευκολύνει τη μεταφορά του αερίου . Με άλλα λόγια η Άγκυρα, με τη βοήθεια πολλών επιχειρεί να σπρώξει και να εγκλωβίσει την ασθενική οικονομικώς Αθήνα σε μια «συνολική λύση» που θα περιλαμβάνει την πλήρη διευθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας , την επίλυση του Κυπριακού και την μεταφορά του φυσικού αερίου στην Ευρώπη μέσω Τουρκίας. Το εύρος των διαπραγματεύσεων και των «ανταλλαγμάτων» είναι πολύ μεγάλο, ιδιαίτερα αν πιστοποιηθούν μεγάλα κοιτάσματα υδρογονανθράκων ανατολικά της Κρήτης, σε ΑΟΖ όμως, που σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο -χωρίς την παράκαμψη του- είναι υποχρεωτικό να συμφωνηθεί ανάμεσα στην Αθήνα και την Άγκυρα.

«Κλειδί» για τους αγωγούς οι αποφάσεις του Ισραήλ

Ουδεμία αμφιβολία υπάρχει πλέον ότι η Ουάσιγκτον, σ’ αυτή τη δεύτερη θητεία Ομπάμα «κάνει δουλειές» μόνον με την Τουρκία. Ο αμερικανός υπουργός Εξωτερικών κ. Κέρι έχει μετατρέψει την απόσταση Ουάσιγκτον – Άγκυρα σε διαδρομή Παγκράτι- Κυψέλη, ενώ έχει αναλάβει ενθέρμως την διαμεσολάβηση της εδώ και τώρα εξομάλυνσης των σχέσεων της Τουρκίας με το Ισραήλ, αλλά και με την κεντρική κυβέρνηση του Ιράκ, που μέχρι πρότινος αντιδρούσε στην «αναγκαστική» ενεργειακή συνεργασία της Τουρκίας με τις αρχές του ιρακινού Κουρδιστάν. Εκ των πραγμάτων, αυτή την στιγμή, η μόνη συνεργάσιμος δύναμη της Ελλάδας στην περιοχή είναι το Ισραήλ. Οι τελικές αποφάσεις της χώρας αυτής για τον τρόπο με τον οποίο θα διαθέσει τους ήδη αντλούμενους υδρογονάνθρακες από το «μικρό» κοίτασμα του Ταμάρ (προτού φτάσει στο γιγαντιαίο κοίτασμα του Λεβιάθαν, που συνορεύει με το κυπριακό), θα επηρεάσει βαθύτατα την τύχη που θα έχουν οι υδρογονάνθρακες της Κύπρου και κατ επέκταση την τύχη που θα έχουν τα όψιμα ελληνικά σχέδια για μετατροπή της χώρας σε νότια πύλη εισόδου φυσικού αερίου στην Ευρώπη.

Μέσω Τουρκίας

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το ενεργειακό δυτικό στρατόπεδο «σπρώχνει με χέρια και πόδια» τη λύση της μεταφοράς των ισραηλινών και κυπριακών υδρογονανθράκων μόνο μέσω της Τουρκίας και από εκεί στην Ευρώπη. Η Άγκυρα από την πλευρά της επιχειρεί να διαφημίσει όσο μπορεί καλύτερα το σχεδιαζόμενο εν πολλοίς «δίκτυο αγωγών» , ποντάροντας ιδιαιτέρως στις εγκαταστάσεις στο λιμάνι του Τσεϋχάν, ως την οικονομικώς προσφορότερη λύση. Είναι άγνωστο ακόμα αν το Ισραήλ θα πιεστεί τόσο, ώστε να αποφασίσει να εναποθέσει ολόκληρο «το βιός» του σε υδρογονάνθρακες στα χέρια της Τουρκίας, ή θα διαπραγματευθεί σκληρά την μεταφορά μέρους των υδρογονανθράκων του στην Κύπρο. Η οποία με τη σειρά της θα πιεστεί αφόρητα να περάσει με αγωγούς το φυσικό αέριο της στην Τουρκία, ώστε να μην επιλέξει τη λύση μεταφοράς του αερίου σε υγροποιημένη μορφή σε σταθμούς στην Ελλάδα. Η οποία με τη σειρά της θα πρέπει να είναι σε θέση να παρουσιάσει ασφαλές οικονομικό και ταχύ τρόπο μεταφοράς του φυσικού αερίου Κύπρου – Ισραήλ, μαζί με τις ποσότητες του ενδεχόμενου δικού της αερίου στην Ευρώπη.

Η τέχνη της διπλωματίας

Αλλά και στο ηπειρωτικό έδαφος της Ελλάδας η κυβέρνηση δεν μπορεί μέχρι στιγμής να «συμμαζέψει» τη Μόσχα, την Ουάσιγκτον και την ΕΕ σ’ ένα θέμα εκ πρώτης όψεως απλό, όπως η αποκρατικοποίηση της ΔΕΠΑ και της ΔΕΣΦΑ. Το ρωσικό ενδιαφέρον είναι πλουσιοπάροχα εκδηλωμένο, αλλά συναντά την δυναμική και υπόγεια αντίδραση των ΗΠΑ και την εκβιαστική παρέμβαση των Βρυξελλών. Χωρίς δυναμική απόφαση από την ελληνική κυβέρνηση, οι σχέσεις Αθήνας-Μόσχας θα παραμείνουν παγωμένες, όπως και αυτές της Αθήνας με την Ουάσιγκτον. Επομένως κανένα από τα πολλαπλώς σχεδιαζόμενα, αλλά ουδέποτε υλοποιούμενα πρωθυπουργικά ταξίδια στη Ρωσία και τις ΗΠΑ θα έχουν αποτέλεσμα αν η ελληνική κυβέρνηση δεν παρουσιάσει ολοκληρωμένη θέση και σχέδιο που δεν θα αποκλείει οφέλη και για τις δυο πλευρές. Με άλλα λόγια, η Αθήνα καλείται να ασκήσει την τέχνη της διπλωματίας. Και η προϋπόθεση για να γίνει αυτό είναι η Αθήνα να βρει την άκρη του μίτου της Αριάδνης στην ενεργειακή πολιτική της.

http://kostasxan.blogspot.gr/2013/04/blog-post_6790.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed:+blogspot/vhzE+(%CE%91%CF%82+%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AE%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5+%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%82!)

«Αν δεν σας αρέσει η Ελλάδα, να αλλάξετε χώρα»

Εισαγγελέας σε φοιτητές που έσκισαν ελληνικές σημαίες: 

«Αν δεν σας αρέσει η Ελλάδα, 

να αλλάξετε χώρα»

Σε δέκα μήνες φυλάκιση με τριετή αναστολή καταδικάστηκαν από το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Σερρών οι δυο φοιτητές που τον Αύγουστο του 2012 συνελήφθησαν να σκίζουν ελληνικές σημαίες και να προσχωρούν σε βανδαλισμούς στα γραφεία του ΛΑΟΣ και της Χρυσής Αυγής.

Μάλιστα η εισαγγελέας ήταν χείμαρρος στην αγόρευσή της και όταν αναφέρθηκε στο σκίσιμο της σημαίας είπε στους νεαρούς: «Αν δεν σας αρέσει να είστε στην Ελλάδα, να αλλάξετε χώρα. Κουκούλες φοράνε μόνο οι ρουφιάνοι και οι θρασύδειλοι». Στη συνέχεια ζήτησε την καταδίκη τους σε δύο χρόνια φυλάκιση, με την κατηγορία της περιύβρισης και προσβολής Εθνικού Συμβόλου.

Οι δύο νεαροί είναι φοιτητές του ΤΕΙ Σερρών και ανήκουν στην Οργάνωση «Αναρχοαυτόνομο Στέκι Φοιτητών του ΤΕΙ Σερρών».

Πηγή:  iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/101087#ixzz2Qzq4AcQe

Ανακοίνωση αναβολής εκδήλωσης

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Ανακοινώνεται από την Συντονιστική Επιτροπή ότι η προγραμματισμένη εκδήλωση για την Δευτέρα 22-4-2013 του «Φόρουμ Εθνικής Στρατηγικής» στην Θεσσαλονίκη αναβάλλεται για μετά το Πάσχα σε ημερομηνία που θα ανακοινωθεί εγκαίρως.

Παρακαλούμε όσοι διαβάσουν την παρούσα ανακοίνωση να ενημερώσουν σχετικά φίλους και γνωστούς.

ΦΟΡΟΥΜ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ

ΦΟΡΟΥΜ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ 

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ

ΔΕΥΤΕΡΑ 22 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2013 ώρα 18.00

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

ΟΜΙΛΗΤΕΣ:
1. π. Θεόδωρος Ζήσης: Η ορθοδοξία ως παράγων εθνικής αυτοσυντήρησης

2. Λευτέρης Κωνσταντινίδης: Το διαχρονικά διεφθαρμένο, άρρωστο και βαθύτατα ανθελληνικό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο της χώρας ξεπουλά την Ελλάδα

3. Γιάννης Κουριαννίδης – Στέλεχος Εθνικής Τράπεζας, Συνδικαλιστής: Η πορεία αφελληνισμού των ελληνικών Τραπεζών

4. Κώστας Καραΐσκος – Εκδότης θρακιώτικης εφημερίδας «Αντιφωνητής»: Το ελληνικό πρόβλημα στη Θράκη

5. Σαμπαεδήν Καραχότζα – Δημοσιογράφος: Το Πομακικό ζήτημα σήμερα

6. Θανάσης Τζιούμπας: Ο Ελληνισμός στη μέγγενη των τεκτονικών πλακών

7. Μαρία Μαντουβάλου - Καθηγ. Πανεπιστημίου Αθηνών: Δύο εμβληματικές φυσιογνωμίες της Μακεδονίας: Γεώργιος Μόδης και Αυγουστίνος Καντιώτης

ΠΡΟΕΔΡΕΙΟ: Ευαγγελίδης Δημήτρης, Χρυσανθακόπουλος Αλέξανδρος

ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ: Μαίρη Λαγανά

Επικοινωνία patriotikovima@gmail.com

Οι έξαλλες μαινάδες των ΤΕΙ

Οι έξαλλες μαινάδες των ΤΕΙ (α΄) 

Φειδίας Μπουρλᾶς

Κάτι πῆγε νὰ πιάσῃ ὁ Θεοδωρόπουλος (στο άρθρο του στην "Καθημερινή" που ακολουθεί) γράφοντας περὶ «βιαίου ἐρωτικοῦ πόθου», ἀλλὰ κι αὐτὸς ἔμεινε στὴν ἐπιφάνεια. Στὴν πραγματικότητα, ἡ μαζοχιστικὴ καρτερία καὶ ὑποταγὴ μὲ τὴν ὁποίαν ὁ καθηγητὴς τοῦ ΤΕΙ Πατρῶν ὑπομένει τὸν βασανισμὸν καὶ ἐξευτελισμόν του ἀπὸ τὰ ἔξαλλα νυμφίδια ὑποδηλώνει φετιχισμὸ domination & submission α-λα Λολίτα τοῦ Ναμπούκοβ, Μαῦρα Φεγγάρια τοῦ Ἔρωτα τοῦ Μπρυκνέρ κ.λπ. (ἀλλὰ στὸ πιὸ φτηνιάρικο-σκυλάδικο, φεῦ, ὄχι τόσο σοφιστικὲ ὅσο στὰ ἀναφερθέντα).

Δίψα για μάθηση

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Η δίψα για μάθηση της νεολαίας μας παραμένει ακόρεστος. Βοηθούντος δε και του έαρος, ενίοτε αποκτά χαρακτηριστικά βίαιου ερωτικού πόθου. Πώς αλλιώς να εξηγηθούν τα προχθεσινά επεισόδια στο ΤΕΙ Πατρών; Διαβλέποντας τον κίνδυνο να χάσουν το αντικείμενο της ερωτικής τους επιθυμίας, οι σπουδαστές δεν δίστασαν να δώσουν τον υπέρ πάντων αγώνα. Συνέλαβαν τους επίορκους καθηγητές τους, μετέτρεψαν το γραφείο όπου συνεδρίαζαν σε κρατητήριο εκτάκτου ανάγκης, κι αφού τους κλειδαμπάρωσαν, απαίτησαν να υποβάλουν την παραίτησή τους. Εκείνων εμμενόντων στην απόφασή τους να μην παραιτηθούν, σαν το περιώνυμο υποζύγιο της ελληνικής υπαίθρου οι διψασμένοι σπουδαστές μουλάρωσαν και δεν τους άφηναν να φύγουν ώσπου να έρθουν τα ξημερώματα. Εν τω μεταξύ άλλοι σπουδαστές, κατ’ όνομα, διότι προφανώς αυτοί δεν ενδιαφέρονται να μορφωθούν, προσπάθησαν να απελευθερώσουν τους συλληφθέντες. Οπότε και άναψαν τα αίματα και έπεσε ξύλο. Τελεσθέντος δε του μπάχαλου, οι πρώτοι σπουδαστές, αυτοί που διψούν για μάθηση, μπήκαν στο κρατητήριο και περιέλουσαν τους αδιάφορους για το μέλλον του ελληνισμού καθηγητές με βαφή χρώματος ερυθρού. Εμπνεόμενοι από τον αγώνα των φιλήσυχων κατοίκων της Ιερισσού, απείλησαν ότι θα πυρπολήσουν τον χώρο – φαντασθείτε τι θα γινόταν αν δεν ήταν φιλήσυχοι. Υποθέτω πως κατ’ αυτόν τον τρόπο οι αρμόδιοι θα συγκινηθούν και θα σταματήσουν να στερούν από τη νεότητα το δικαίωμα στη γνώση και την επιστημονική αριστεία. Η οποία, όπως μας πληροφόρησε η άκρως επιτυχημένη συνέλευση των πρυτάνεων και λοιπών πανεπιστημιακών ηγεμόνων, είναι τέτοια και τόση, που δεν εγκαταλείπει τη νεότητα ακόμη κι όταν η νεότητα εγκαταλείψει εαυτήν και εμφανισθούν τα πρώτα συμπτώματα της μέσης ηλικίας. Διότι, εάν, λέει, αποφασισθεί η άμεση διαγραφή των «αιωνίων», ο πληθυσμός των πανεπιστημίων μας θα αποδεκατισθεί. Καθότι οι «αιώνιοι» αποτελούν το ένα τρίτον του σώματος των φοιτητών. Ελπίζω ο ιστορικός του μέλλοντος να θυμηθεί ότι και στον τομέα αυτόν ο ελληνισμός διατηρεί άσβεστη την φλόγα της φιλομαθούς ψυχής του. Να θυμηθεί ότι την ίδια ημέρα που οι δωσίλογοι εργάτες των μεταλλείων της Χαλκιδικής εμφανίζονταν με κουκούλες και αλλοιωμένη τη φωνή προκειμένου να κρύψουν το μένος τους κατά του δάσους και της εν γένει οικολογίας, στην άλλη άκρη της ωραίας χώρας σπουδαστές έδιναν τον υπέρ πάντων αγώνα.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_13/04/2013_493599

Οι έξαλλες μαινάδες των ΤΕΙ (β΄) 

Φειδίας Μπουρλᾶς

Καὶ γιὰ νὰ κάνουμε καὶ ἕνα σοβαρότερον, μὴ πολιτικῶς ὀρθὸν σχόλιον (ὄχι θὰ γλυτώνατε), ἂς ἐπισημάνουμε τὰ ἐξῆς. Πρῶτον, ἡ ἰδέα ὅτι μαθητὴς καὶ δάσκαλος εἶναι τὸ ἴδιο, ὅλοι φιλαράκια (κατάργησις ἱεραρχίας, κατάργησις ἀξιολογήσεως-βαθμολογήσεως, κατάργησις πειθαρχίας, ἑνικὸς ἀριθμὸς τῆς ἰσότητος), ἔχει ἰδεολογικὸν καὶ πολιτικὸν πρόσημον, καὶ ἱστορία. Δεύτερον, τὸ ὅτι τὰ ἔξαλλα αὐτὰ ὄντα στὸ βίντεο εἶναι ἀποκλειστικῶς κορίτσια, ἀσφαλῶς δὲν εἶναι τυχαῖον. Καὶ δὲν εἶναι «σεξιστικὴ» ἡ παρατήρησις (ἤ, ἐὰν εἶναι, δικαίως εἶναι). Πρόκειται γιὰ ἄλλη μία ἀπὸ τὶς ἐκφυλιστικὲς συνέπειες τοῦ διεστραμμένου φεμινισμοῦ, ὁ ὁποῖος, ἀντὶ νὰ ἐλευθερώσῃ τὴν γυναῖκα, τὴν ὑπεδούλωσε, καὶ ἀντὶ νὰ τὴν ἐξυψώσῃ, τὴν ὑπεβίβασε (ἀπὸ θεότητα-νύμφη, πριγκίπισσα καὶ ἀρχόντισσα, ἡρωίδα, μούσα, ἐρωμένη (καὶ ἀκόμη, καὶ κατ᾿ ἀρχήν, βασίλισσα τῆς οἰκογενειακῆς ἑστίας κάθε φτωχικῆς ἀγροτικῆς οἰκίας), γιὰ τὸ προνόμιο νὰ φέρουν ἐπάνω στὴν καρδιά τους τὸ μαντήλι τῆς ὁποίας ἀγωνίζονταν οἱ γενναῖοι ἱππότες, ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἐπίπεδο, τὴν ἔριξε στὸ ἐπίπεδο τῆς βιομηχανικῆς ἐργάτριας-δούλας, τῆς μαζικῆς καταναλώτριας ὑποπροϊόντων καὶ τοῦ τσόκαρου.) (Ἰσότητα στὴν δουλεία καὶ στὴν παρακμή, δηλαδή. Γνωστή μου ἐσχολίαζε πρὸ καιροῦ, ὅτι, ναί, εἶναι πρόοδος τὸ ὅτι ἡ γυναῖκα μπορεῖ σήμερα νὰ ἐργάζεται ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι ὅπου θέλει, καὶ νὰ μὴν περιορίζεται στὰ οἰκιακά, ἀλλὰ εἶναι ἄραγε ἐπίσης πρόοδος τὸ ὅτι ΔΕΝ μπορεῖ νὰ ΜΗΝ ἐργάζεται ἐὰν δὲν θέλῃ (π.χ. γιὰ νὰ ἀφοσιωθῇ στὰ παιδιά, τὸ χόμπυ ἢ τὴν part-time ἢ ἐλευθέρου ὡραρίου ἐργασία της - ὅπως μποροῦσαν κάλλιστα μέχρι μιὰ γενεὰ πρίν), διότι χωρὶς δύο μισθοὺς full-time ἐργασίας δὲν στέκεται σήμερα σπίτι; )

Ἀσφαλῶς, ἀγόρια δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ πρωταγωνιστοῦν σὲ αὐτὸ τὸ βίντεο, ὄχι διότι «τὰ ἀγόρια ἔχουν φλωρέψει» ἢ «τὰ κορίτσια σήμερα ἔχουν ἀ...α», κατὰ τὰ συνήθη κλισέ, ἀλλά, διότι, ἀκόμη καὶ σήμερα, κάποιες ἀρχὲς παραμένουν. Ἐὰν ἂνδρας μιλήσῃ ἔτσι σὲ ἄνδρα, ἡ μόνη διέξοδος εἶναι νὰ χυθῇ αἷμα· αὐτὸ τὸ ὕφος εἶναι προσβολὴ καὶ πρόκλησις σὲ μονομαχία. Ὅταν ὅμως θηλυκὸν τσοκαροειδὲς ὁμιλεῖ ἔτσι (πρᾶγμα ποὺ μπορεῖ νὰ τὸ κάνῃ ἐλεύθερα ἐφ᾿ ὅσον παλαιαὶ θηλυκαὶ ἀρεταὶ ὅπως ἡ εὐγένεια, ἡ κομψότης, ἡ σεμνότης ἐξέλιπαν) τὸ κάνῃ ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς (ἡ ὠμότερη ἀπάντησις μπορεῖ νὰ εἶναι «ἄντε πλύνε κανὰ πιάτο μωρὴ κότα» ἢ τὸ πολὺ-πολὺ «ἄντε γ...ου μωρὴ π...α»), αὐτὸ δὲ τὸ ὕφος σημαίνει: «εἶμαι καὶ πολὺ γκόμενα ἄμα λάχει· γουστάρεις;»

Αὐτὸς ὁ παρακμιακός, ἰσοπεδωτικὸς καὶ μηδενιστικὸς ἐξισωτισμὸς ἔχει ὅμως, εἴπαμε, πολιτικὸ πρόσημο καὶ ἱστορία, τὰ ὁποῖα δὲν πρέπει νὰ παραβλέπουμε. Ἑν Ἑλλάδι ἐπῆρε ὀρμὴ ἀκατασχέτου κατρακυλίσματος στὸν βόρβορο κυρίως ἀπὸ τὸ 1981 καὶ μετά, χωρὶς νὰ σταματήσῃ ἔως σήμερα (ἀντιθέτως ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ «ἐκσυγχρονισμοῦ» τοῦ χρηματιστηρίου ἐπιταχύνθηκε), ἀλλὰ φυσικὰ ἔχει πολὺ βαθύτερες ρίζες, καὶ ἐδῶ καὶ διεθνῶς. Στὴν ἐποχή μας προωθήθηκε τόσο ἀπὸ τὴν «προοδευτικὴ» ἐλαφροαριστερὰ (παρὰ ἀπὸ τὴν ἄκρα ἀριστερά) ὅσο καὶ ἀπὸ τὴν σοσιαλφιλελεύθερη ἐλαφροδεξιά, μέσῳ παραπλανητικῶν συνθημάτων τοῦ εἴδους «ἀτομικὰ δικαιώματα», «φεμινισμός», «δημοκρατία», «πρόοδος», «ἐκσυγχρονισμός», «ὀρθολογισμός» κ.λπ., ἰδεολογίες προερχόμενες ἀπὸ τὴν νεομαρξιστικὴ Σχολὴ τῆς Φραγκφούρτης.

Ὁ παρακμιακὸς-ἐκφυλιστικὸς ἰσοπεδωτισμὸς-μηδενισμὸς ἀφορᾷ βεβαίως κάθε πτυχὴ τῆς ζωῆς καὶ δὲν ἔχει ὅριο (μέχρι τὸ σημεῖον μεγίστης ἐντροπίας, δηλαδὴ τὸν θάνατο). Τελικῶς φθάνει καὶ στὸν φυσικό, βιολογικὸ ἐξισωτισμό (ἐξαφάνισις τῶν ἐθνῶν καὶ τῶν πολιτισμῶν, ἐξαφάνισις τοῦ φύλου (ἀρσενικοῦ-θηλυκοῦ) ἀκόμη καὶ βιολογικῶς). Καφριλίκια στὰ ἑλλαδικὰ ἐκπαιδευτικὰ ἰδρύματα, ρουσφετολογικὸς διορισμὸς στὸ δημόσιο, ἐπιδοτούμενο κηφηναριό, μίζα καὶ ρεμούλα καὶ διαπλοκή, ἐκφυλισμὸς τῆς δημοκρατίας σὲ κομματοκρατία-ὀχλοκρατία-λαϊκισμό, ὁμοφυλοφιλικοὶ γάμοι στὴν Γαλλία καὶ ἐμπόριο παιδιῶν ὡς ἀξεσουὰρ γάμου, πολυφυλετισμός, πολυπολιτισμός, μαζικὸς ἐποικισμός-λαθρομετανάστευσις καὶ ἐθνομηδενισμός, ὅλα εἶναι ἐκφάνσεις τοῦ ἰδίου προβλήματος, μὲ κοινὴ ρίζα (ἀσχέτως ἐὰν π.χ. οἱ σοσιαλφιλελεύθεροι καταγγέλουν τὰ πρῶτα καὶ ὑποστηρίζουν συνήθως τὰ δεύτερα).

Τὸ βίντεο («Σχεδιο Αθηνα - ΤΕΙ Πατρας - Αντιδρασεις»):https://youtu.be/odvO4Ov0FxU

Σχετικῶς, βλ. ἐνδεικτικῶς καὶ μόνον (καὶ ἀσχέτως ὁρισμένων ἐλασσώνων διαφωνιῶν) «Ἡ Ἀριστερὰ καὶ ἡ ἀποδόμηση τοῦ φύλου» (http://theodotus.blogspot.gr/2012/11/h.html ) καὶ «Οἱ ἀρχετυπικὲς ἔννοιες τῆς Δεξιᾶς καὶ τῆς Ἀριστερᾶς» ( http://theodotus.blogspot.gr/2011/12/blog-post_09.html ) Καὶ γιὰ τὸν φεμινισμό, τὸ ἄρθρον τοῦ Σταμάτη Μαμούτου, «Δεσποινὶς Ντ᾿ Ἴς: Ἡ γυναικεία ὡραιότητα κατὰ τοῦ φεμινισμοῦ», στὸ δωρεὰν περιοδικὸ «Φανταστικὴ Λογοτεχνία», τ. 11, τῆς ΦΛΕΦΑΛΟ.

Αν βγει ο Χότζας στο τζαμί

Μια απορία μου για το άρθρο του αγαπητού Φαήλου, που ακολουθεί. Συμφωνώ και επαυξάνω εις την νιοστή. Ο φίλος σου Σαμαράς γιατί δεν το σταμάτησε; Έχω χάσει κάποια επεισόδια;

ΔΕΕ

Αν βγει ο Χότζας στο τζαμί

Φαήλος Κρανιδιώτης

Γιατί θέλει η κυβέρνηση να χτίσει τζαμί στον Βοτανικό; Τα επιχειρήματα είναι τα εξής. Πρώτον, μας ασκούνται πιέσεις, γιατί οι μουσουλμάνοι στην Αθήνα δεν έχουν ένα κανονικό τζαμί να κάνουν το ναμάζι τους. Δεύτερον, στην Αθήνα υπάρχουν περί τα 120 παράνομα τζαμιά, ένας αληθινός πονοκέφαλος για την ασφάλεια της χώρας, σε υπόγεια, αποθήκες κι άλλα μέρη, όπου τριγυρίζουν περίεργοι, φανατικοί, πράκτορες. Το να χτιστεί λοιπόν ένα κανονικό τζαμί, χωρίς μιναρέ και χωρίς μουεζίνη ν’ ακούγεται πάνω από την Αθήνα κι έτσι να συμμαζευτεί το πράγμα, ακούγεται εκ πρώτης όψεως ως κάτι λογικό.

Θα σας πω ευθέως τους πρακτικούς προβληματισμούς μου, που καταλήγουν στη διαφωνία μου, χώρια απ’ τους ιστορικούς. Αντε και το χτίσαμε το τζαμί, χωρίς μιναρέ και μεγάφωνα για το Αλλάχ ακμπάρ. Θα κλείσουν τα 120 παράνομα τζαμιά; Πολύ αμφιβάλλω. Αλλά ας πούμε ότι τα κλείσαμε και πειθήνιοι οι μουσουλμάνοι του λεκανοπεδίου θα μαζεύονται μόνο στο κανονικό τζαμί.

Η ισλαμοφασιστική Τουρκία, του σουνίτη Ερντογάν, ολοφάνερα συμπεριφέρεται ως νταβατζής των μουσουλμάνων της Ελλάδας κι όχι μόνο. Σημειώστε δε ότι το κράτος- συμμορία είναι που μας έστειλε εδώ τα μιλιούνια των λαθρομεταναστών, κονομώντας και μερικά χιλιάρικα το κεφάλι. Διότι έτσι υπονομεύει την εθνική και κοινωνική μας συνοχή, δημιουργεί de facto μια τεράστια μουσουλμανική μειονότητα κι εκεί που δεν υπήρχε και παράλληλα, ως κράτος δουλέμπορος, τα κονομάει κιόλας. Μ’ ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια.

Κατά την προσφιλή της τακτική η Τουρκία θα κάνει αυτό που είναι παλιά της τέχνη κόσκινο. Μόλις φτιαχτεί το τζαμί κι αρχίσει η λειτουργία του, οι Τούρκοι κι οι εδώ εγκάθετοί τους θ’ αρχίσουν να διαμαρτύρονται γιατί δεν υπάρχει μιναρές και δεν ακούγεται το κάλεσμα του μουεζίνη απ’ τα μεγάφωνα. Κι αυτό θα το ακούμε κλιμακούμενο ξανά και ξανά. Διότι έτσι είναι ο Τούρκος, παίρνει ό,τι του δίνεις κι ύστερα διαμαρτύρεται πως δεν είναι αρκετό, πως αδικήθηκε και θέλει και το παραπάνω. Και το παραπάνω το ζητάει επίμονα και, μόλις νιώσει πιο δυνατός, με τσαμπουκά.

Δεν συζητάω τι θα γίνει αν έρθει ποτέ ξανά στην εξουσία «κεντροαριστερή» κυβέρνηση. Οχι μιναράδες θα τους χτίσουν, κουρμπάν μπαϊράμ στην Ακρόπολη θα κάνουν, θα σφάζουν τ’ αρνιά μπροστά στον Παρθενώνα. Κι αν αντί για τον Αντώνη Σαμαρά ερχόταν καμιά ελαφρολαϊκή Δεξιά με το γνωστό ενοχικό σύνδρομο, τα ίδια θα γίνουν, και μιναρές και τσίτα στα ντεσιμπέλ ο μουεζίνης, να το ευχαριστηθούν ο περαστικός Μπουτάρης κι οι ψευτοδιεθνιστές βαρεμένοι, που βόσκουν εν Αθήναις.

Την επομένη λοιπόν θ’ αρχίσουν οι νέες απαιτήσεις από τους καλούς μας γείτονες και τους πολυπληθείς απρόσκλητους μουσαφιραίους ομοδόξους τους. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι η όποια κυβέρνηση θα εμμείνει σθεναρά σ’ έναν διακριτικό χώρο λατρείας και δεν θα υποκύπτει. Τότε οι εγκάθετοι, λόγω χρήματος, θρησκευτικών πεποιθήσεων κι εντολών, μια ωραία ημέρα θα συγκεντρώσουν πλήθος πιστών και θ’ αρχίσουν να χτίζουν παρανόμως τον μιναρέ, θα στήσουν και μεγάφωνα ν’ ακουστεί βροντερό στον αττικό ουρανό το κάλεσμα του μουεζίνη. Και θα 'ναι αποφασισμένοι, κατ’ εντολήν, ν’ αντισταθούν.

Τι θα κάνουμε τότε; Θα στείλουμε τα ΜΑΤ μέσα στο τζαμί; Θα δείρουμε και θα συλλάβουμε τον ιμάμη και τους πιστούς; Κι αυτό θα γίνει μ’ ένα πλήθος χιλιάδων μουσουλμάνων γύρω γύρω, με τις κάμερες, το διαδίκτυο και τα κινητά να αναμεταδίδουν εικόνες, που θα βλέπουν σε όλες τις μουσουλμανικές χώρες τα αχανή πλήθη των πιστών του Προφήτη, που έχουν το ζωνάρι τους απλωμένο για καβγά και το λιντσάρισμα στον πρώτο λύκο. Βίαια στίφη θα κυκλώσουν τις πρεσβείες μας στα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου κι η Αγκυρα, ως καλός νταβατζής, θα έρθει να παρέμβει με νουθεσίες και παλιές καλές μεμέτικες απειλές.

Τα λέω αυτά, ως λογικούς κινδύνους κι επιχειρήματα, γιατί όταν λέω ότι δεν νοείται τζαμί στην πόλη που έπεσε πολεμώντας ο Καραϊσκάκης για την ελευθερία της μερικοί κοιτούν με το βλέμμα της αγελάδας που βλέπει τα τρένα να περνούν. Αλλοι, φωταδιστές της Αριστεράς ή σκεπάρνια της ελαφρολαϊκής ή νεοφιλελεύθερης «Δεξιάς», νομίζουν ότι στον αγώνα της Εθνεγερσίας μας αγωνίστηκαν τίποτα αφασιακοί διεθνιστές κι όχι Ελληνες «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία», ότι δεν το κάναμε για να διώξουμε τους σουνίτες, υπογραμμίζω, τους σουνίτες δυνάστες μας. Λοιπόν, αδέρφια, εμείς δεν επαναστατήσαμε για τους φόρους στο τσάι. Πρωτίστως διώξαμε τους μουσουλμάνους απ’ το σβέρκο μας. Ας προσέξουμε λοιπόν μήπως, στα τόσα προβλήματά μας, τους επιτρέψουμε ν’ αρχίσουν πάλι να σκαρφαλώνουν στον αυχένα μας. Κι ας μην ανησυχούν οι καραπροοδευτικοί για την αριστερή παρθενία τους. Από τα 120 υπάρχοντα, άμα κλείσουμε τα 115 παράνομα τζαμιά και κρατήσουμε τα πέντε, φτάνουν για τις ανάγκες των μουσαφιραίων, ώσπου να φύγουν. Οχι να τα κάνουμε 121. Κι επειδή τώρα θα με πουν «ρατσιστή» οι γνωστοί σκυφτοί της «προόδου», πάω να το πω στον σκύλο μου να βουρκώσει…

http://www.dimokratianews.gr/content/14916/%CE%B1%CE%BD-%CE%B2%CE%B3%CE%B5%CE%B9-%CE%BF-%CF%87%CF%8C%CF%84%CE%B6%CE%B1%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%84%CE%B6%CE%B1%CE%BC%CE%AF

Εκπροσωπείτε τον λαό ή τον εαυτό σας κ. Μανιτάκη;

Εκπροσωπείτε τον λαό ή τον εαυτό σας κ. Μανιτάκη;

Του Γιώργου Κράλογλου 

Φαντάζεστε ότι υπάρχει έστω και ένας φορολογούμενος που συμφωνεί μαζί σας, κ. Μανιτάκη, ότι μπορεί να συνεχίσει να πληρώνει με τους φόρους, τα χαράτσια, τις συντάξεις του και τις περικοπές του τους 140.000 κρατικούς υπαλλήλους που περισσεύουν; Δεν είστε σοβιετικός εργοδότης κ. Μανιτάκη. Είστε διορισμένος για τα συμφέροντα όλων των Ελλήνων. 

Μπορεί ο κ. Μανιτάκης να διεκδικήσει ανδριάντα, ως ο σύγχρονος προστάτης των κρατικών υπαλλήλων, στην πλατεία Κλαυθμώνος που πήρε το όνομά της σε παρόμοια συμβάντα , τον προηγούμενο αιώνα, αλλά οφείλει να αντιληφθεί ότι δεν είναι ούτε προσωπάρχης του κράτους, ούτε διορισμένος εργοδότης του Σοβιέτ, ούτε τριτοβάθμιο πειθαρχικό συμβούλιο… για να προσδιορίζει τις οριστικές αποφάσεις. 

Οι έλληνες εργοδότες-φορολογούμενοι δεν αντέχουν πια και αναγκαστικά θα «θεοποιήσουν» την Τρόικα ως μοναδικό μέσον για να τους ξαλαφρώσει… 

Οι έλληνες φορολογούμενοι δεν μπορούν πια να πληρώνουν την εκλογική πελατεία των κομμάτων. 

Οι έλληνες φορολογούμενοι-εργοδότες έχουν απολυμένους στην οικογένεια τους και δεν μπορούν να τους θρέψουν, γιατί πληρώνουν χαράτσια για τους κρατικούς υπαλλήλους που λυσσαλέα υποστηρίζει ο κ. Μανιτάκης. 

Δεν είναι περισσότερο δίκαια και περισσότερο ευαίσθητα τα κόμματα από τους υπόλοιπους πολίτες κ. Μανιτάκη. 

Γνωρίζουμε το πρόβλημα που θα προκύψει στην κοινωνία από την κάθαρση και το νοικοκύρεμα του κρατικού τομέα. 

Αλλά όταν μόνο μια φορά κάθε αιώνα γίνεται συζήτηση για την συρρίκνωση του κράτους, πρέπει πράγματι να ολοκληρώνεται. Γιατί μετά θα περιμένουμε άλλον ένα αιώνα να γίνει κάτι. 

Είναι εντελώς… αφρικανική η λύση να βάλουμε σε ένα δωμάτιο τον κ. Μανιτάκη, και να μην ανοίξουμε την πόρτα αν δεν υπογράψει την μείωση του κρατικού τομέα, όπως προτείνει μια από τις άριστες σχολιάστριες και της στήλης αυτής. 

«Αφρικανική», αλλά τελικά αποτελεσματική λύση για να αποφύγουμε το παραπέρα ρεζιλίκι αυτής της χώρας που συζητάει εδώ και πέντε χρόνια (από τότε που το ψέλλιζε και ο κ. Κ. Καραμανλής) ότι δεν μπορούν οι φορολογούμενοι να σηκώσουν άλλα βάρη. 

Δεν μπορούμε άλλο να χρηματοδοτούμε την κομματική σας πελατεία με τους βουλευτές να παίρνουν από τα κόμματα τα σημειώματα με την κατανομή των προσλήψεων ανά βουλευτή ανάλογα με την εκλογική του δύναμη και την συνολική εκλογική δύναμη της περιφέρειάς του... 

Είμαι σίγουρος ότι υπάρχει αντίλογος αν οι κρατικοί υπάλληλοι που πρέπει να φύγουν είναι 140.000 ή περισσότεροι ή λιγότεροι. 

Στέκομαι όμως στο νούμερο αυτό που έχει συζητηθεί αρχικά από τον κ. Γ. Παπανδρέου το 2010, μετά από τις πιέσεις των δανειστών, και στη συνέχεια από όσους εντός και εκτός κυβέρνησης καταπιάστηκαν με το θέμα. 

Υπάρχει βέβαια και ο συντεχνιακός αντίλογος των συγκρίσεων των κρατικών υπαλλήλων της χώρας μας με τους κρατικούς υπαλλήλους άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Αλλά με μια μεγάλη διαφορά. Πρώτον, η παραγωγικότητα στην Ελλάδα και σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, συμπεριλαμβανομένης και της Μεσογειακής Ιταλίας και Ισπανίας, είναι χωρίς σύγκριση. Δεύτερον, σε όλες τις χώρες της Ευρώπης οι κρατικοί υπάλληλοι σκέπτονται ως επαγγελματίες και όχι σαν ψηφοφόροι-υπάλληλοι με εξασφαλισμένη την μονιμότητα. 

Η μονιμότητα στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες συνδέεται και με την αξία του υπαλλήλου και με την προσφορά του. 

Δεν είναι κεκτημένο δικαίωμα ακόμη και για τον απατεώνα κρατικό υπάλληλο όπως είναι μόνο στην Ελλάδα. 

Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη τις συγκρίσεις με την Ευρώπη, γιατί πρέπει πρώτα να καταλάβουμε ότι η δουλειά στο κράτος δεν είναι βόλεμα, αλλά υπηρεσία προς τους εργοδότες φορολογούμενους, και μετά να συγκριθούμε με άλλους. 

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με αρχή τους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, σταμάτησε η μονιμότητα. Οι ύποπτες περιπτώσεις καταδικάζονται από την ίδια την υπηρεσία και αυτό είναι όλο. Ο υπάλληλος πάει σπίτι του. 

Στην Ιταλία, που η πολιτική της και οι πολιτικοί της την καταντούν αστεία, υπάρχει πράγματι δημόσια διοίκηση με πρόσωπα που εργάζονται στην ίδια θέση για πολλά χρόνια, ώστε οι υποθέσεις να έχουν συνέχεια από κυβέρνηση σε κυβέρνηση. Εκεί είναι πράγματι δημόσιο. 

Δεν είναι το ελληνικό κράτος στο οποίο βολεύονται τα τσιράκια του Μαυρογιαλούρου...

Όσο ευαίσθητοι και ξεροκέφαλοι και αν είναι οι φορολογούμενοι, δεν τους είναι δύσκολο να αντιληφθούν τα καραγκιοζιλίκια με τα Πειθαρχικά Συμβούλια. 

Είναι ντροπή κ. Μανιτάκη να παίρνουν τον μισθό τους οι καταδικασμένοι κρατικοί υπάλληλοι που είναι ήδη στην φυλακή, επειδή η μαφία των συντεχνιών έχει βρει το κόλπο της εξέτασης των υποθέσεων από τα δοτά Πειθαρχικά Συμβούλια. Γιατί πρόκειται πράγματι για συντεχνιακό κόλπο. Μελετείστε τα πεπραγμένα των αποφάσεων των Πειθαρχικών Συμβουλίων τα τελευταία 40 χρόνια και θα καταλάβετε πολύ καλά τι σας λέω. 

Είναι ντροπή κ. Μανιτάκη να νομίζετε ότι οι εργοδότες-φορολογούμενοι (ακόμη και του δικού σας μισθού) δεν γνωρίζουν πολύ καλά ότι στην Ελλάδα αν θέλεις να θάψεις μια πρόταση, μια διαμαρτυρία ή ακόμη και μια απατεωνιά, συστήνεις Επιτροπή, ή Ομάδα Εργασίας, ή Συμβούλιο κρατικών υπαλλήλων και παραπέμπεις το θέμα προς διαιώνιση...

george.kraloglou@capital.gr

http://www.capital.gr/jArticles.asp?jid=14

Εμείς οι Άλλοι

Εμείς οι Άλλοι

Παρακολουθώ με πόνο, οργή και αηδία τη διαδικασία με την οποία επιχειρείται μια άνευ προηγουμένου Παγγαλοποίηση της κατάστασης στο νησί μας. Οι αγγελιοφόροι του "Μαζί τα φάγαμε" αυξάνονται και πληθύνονται κάθε μέρα. Στα τοπικά και διεθνή Μέσα Επιβολής προβάλλεται κατά κόρον ή εικόνα ενός λαού που ευθύνεται συλλογικά για την καταστροφή που βιώνει. Το συλλογικό μαστίγωμα άρχεται από την Ευρώπη και τα διεθνή κέντρα αποφάσεων και βρίσκει πρόθυμα παπαγαλάκια έτοιμα να το αναπαράγουν μετατρέποντας το σε συλλογικό αυτομαστίγωμα και καλλιέργεια ενοχών έτσι ώστε να παραδοθούμε αμαχητί στους ξένους και ντόπιους επικυρίαρχους που θέλουν να μας εξαγνίσουν στα ντους του οικονομικού Άουσβιτς που επέρχεται.

Διανοούμενοι εκ Βρυξελλών, καλλιτέχνες, ακαδημαϊκοί και το θλιβερό σινάφι που κυβερνά μαζί με τα Μέσα Μαζικής Επιβολής που ελέγχει και τους λογοκλόπους που έγιναν αστέρες ή τους ψεύτες που τώρα παροικούν στο προεδρικό έχουν εξαπολύσει μια φοβερή λαίλαπα συλλογικής πταισματοδικίας ενάντια στο λαό μας. Η συναπαρτζιά τους συμπληρώνεται από τα πρόθυμα κομματόσκυλα που απλώς περιμένουν τις οδηγίες από τη φωνή του όποιου αφεντικού τους.

Το παρόν αφιερώνεται σε όλους τους υπόλοιπους Εμάς τους υπέροχους ανθρώπους του λαού μας όπως του έζησα και τους ζω από τον καιρό που γεννήθηκα.

***

"Καλωσόρισες πουλί μου μοναξιά ελληνική μου

απ’ αγάπη φεύγεις έρχεσαι πηγαινοέρχεσαι σαν την πνοή μου

κι απ’ την έρημη την απόσταση παίρνει υπόσταση κάθε γιορτή μου"

Εμείς είμαστε οι Άλλοι.

Η κριτική που ασκείται δημόσια από όλα τα φερέφωνα της εξουσίας και όσους συνειδητά ή ασυνείδητα τα μεταδίδουν δε μας αγγίζει. Όσα κόλπα κι αν χρησιμοποιήσουν, όσους "φωστήρες" κι αν επιστρατεύσουν τα λόγια τους και το σάλιο τους ξοδεύονται άδικα.

Εμείς οι Άλλοι δεν φάγαμε, δεν σκύψαμε και δεν γλύψαμε. Αρνηθήκαμε να μπούμε στη διαδικασία του πάρε δώσε με την κομματική εξουσία και τους καρεκλοκένταυρους διότι αναγιώσαν μας γυναίκες και άντρες περήφανοι που μας παρέδωσαν τις αρχές και τις αξίες που διατήρησαν το λαό μας χιλιάδες χρόνια πάνω σε τούτο το ακρωτήρι. Τα λόγια τους ήταν πάντα ευχές και κατάρες στην πορεία μας που δεν μας άφησαν και δεν μας αφήνουν να ξεστρατίσουμε.

Εμείς οι Άλλοι δεν έχουμε κομματική ταυτότητα. Αλήθεια πόσοι ανάμεσα στο λαό μας έχουν; Δεν υποτάξαμε την ύπαρξη μας στα κελεύσματα αχάπαρων και αμόρφωτων πολιτικών που δεν ξέρουν να διαβάσουν τα νομοσχέδια που ψηφίζουν ούτε και κτυπήσαμε πόρτες για να βρούμε δουλειά σερνόμενοι γονυπετείς και έρποντες και γλείφοντες. Ό, τι κάναμε το κάναμε με την αξία μας, τον κόπο και το μόχθο μας, το αίμα μας. Κι έτσι βλέπουμε ο ένας τον άλλον μέσα στα μάτια κάθε φορά που αντικριζόμαστε.

Εμείς οι Άλλοι Αναστήσαμε τον τόπο μετά το 74. Δουλέψαμε από τα 8 μας διότι καταλαβαίναμε ότι το φαί δεν έφτανε, οργώσαμε τις ερήμους της Αραβίας κτίζοντας στην άμμο για να στέλλουμε τα χρήματα πίσω στη μάνα και τα παιδιά, δουλέψαμε παραδουλεύτρες στα σπίτια της άρχουσας τάξης των μεγαλογιατρών και των μεγαλοδικηγόρων για να εξασφαλίσουμε το φαΐ στο τραπέζι του μεσημεριού και να δούμε το χαμόγελο των παιδιών μας όταν μιαν κάθε Κυρίου Δόξα βάζαμε τη σοκολάτα πάνω στο τραπέζι. Εμείς ήμαστε οι πρώτοι "Φιλιππινέζοι" στον τόπο μας.

Εμείς οι Άλλοι μεταναστεύσαμε ομαδικά. Στην Λονδίνο, το Σαουθάμπτον, τη Νέα Υόρκη, τη Μελβούρνη, στο Κέιπ Τάουν, στο ανάθθεμαν το μαύρον. Όπου σηκώσεις πέτρα θα μας βρεις να σιωνώννουμεν το γαίμαν μας. Πάντα με το έναν πόδι στα ξένα και το άλλον στη θάλασσαν που μας έπλυνε σαν ήμαστε μωρά και τα βουνά με τα κρησφύγετα μιας άλλης εποχής. Εμείς δουλέψαμε και δουλεύουμε νύχτα μέρα πίσω από τους λιγδιασμένους πάγκους στα φισιάδικα για να στέλλουμε πίσω τα λεφτά για την ημέραν που θα επιστρέψουμε. Εμείς που κλαίμεν κρυφά κάθε φορά που το αεροπλάνο ξεκινά την κάθοδο του προς τα αεροδρόμια του τόπου μας, Εμείς που μας λαλείτε Τσιάρληδες και Αμερικανάκια. Επαρχιώτες στην Ομόνοια και την πλατεία Ελευθερίας.

Εμείς οι Άλλοι δεν ξεχάσαμε! Βγήκαμε στους δρόμους ομαδικά. σπάσαμε τα οδοφράγματα, δεχτήκαμε τα χτυπήματα του Αττίλα, ανεβήκαμε σε μοτοσυκλέτες, κάναμε πορείες, είδαμε τις μανάδες, τις αδελφές και τις γυναίκες μας να σπάζουν τη γραμμή αντιπαράταξης με σχεδιασμούς που ούτε οι μεγαλύτεροι στρατηγοί δεν μπορούν να εκπονήσουν. Εμείς θυμόμαστε όλους εκείνους που σκοτώθηκαν στην πορεία και δεν είναι πια μαζί μας.

Εμείς οι Άλλοι απεχθανόμαστε τη Βία αλλά καθαρίζουμε το G3 που μας έδωσε η πατρίδα δίπλα στα παιδιά μας διότι ξέρουμε ότι ανάμεσα στις 40.000 κατοχικών δυνάμεων - Ναι στην Κύπρο υπάρχει κατοχή! - και τους αγαπημένους μας στέκουμε μόνοι εμείς και οι 300 σφαίρες που μας χρέωσε η Εθνική Φρουρά. Εμείς οι Άλλοι και οι φίλοι μας που δεν είναι αριστεροί ούτε δεξιοί ούτε κεντρώοι διότι όταν φορέσουμε την μαυρογέρημην την παραλλαγή καταλαβαίνουμε όλοι - ακόμη κι όταν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε - ότι Εμείς στέκουμε μόνοι μπροστά στα πολυβόλα και τα τανκς του Τουρκικού στρατού.

Εμείς οι Άλλοι χτίσαμε τα σπίτια μας μόνοι μας με τους φίλους μας τους αρκάτες από τα θεμέλια ως τα παραθυρόφυλλα που έκαμνεν ο πελεκάνος ο παππούς. Εμείς δανειστήκαμε από τους επίσημους τοκογλύφους τους τραπεζίτες μας και ξεχρεώσαμε μετά από τριάντα χρόνια δουλεύοντας τίμια μιαν και δυο δουλειές. Και οι καταθέσεις μας που έκλεψαν δεν είναι μαύρες αλλά κόκκινες που κάθε στάλα αίμα που εσιωνώσαμε στην πορεία.

Εμείς οι άλλοι βγήκαμε στο δρόμο και για το Μαρί - αλήθεια εσείς όλοι πού ήσαστε τότε - και για το μνημόνιο . Δεν ξεχωρίζουμε ανάμεσα στα κόκκινα και μπλε καθάρματα. Το Όχι μας είναι Όχι και το Ναι μας Ναι. Ο λόγος μας είναι βαρύς και ασήκωτος και δε μετακινείται ανάλογα με το που φυσά η εξουσία. "Ουάι υμίν γραμματείς και Φαρισσαίοι Υποκριταί" που ξαφνικά ανακαλύψετε την τασιηνόπιτταν.

Εμείς οι Άλλοι δεν περιμέναμε να γίνουν συναυλίες αλληλεγγύης για να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στους αδελφούς μας που έχασαν τις δουλειές τους, τους μαθητές μας που δεν έχουν να φαν και τους φίλους μας που αρνούνται πεισματικά να θκιακονήσουν κι ας εγίναν μαύρα τα μάτια τους που από το δάκρυ και την πείνα. Προσφέρουμε σιωπηλά και καθημερινά και δεν κάνουμε την προσφορά μας θέαμα για τα αδηφάγα μάτια της τηλεόρασης.

Εμείς οι Άλλοι δεν ξεπουλήσαμε τις ψυχές μας διότι ξέρουμε ότι έτσι κι αλλιώς δεν είναι δικές μας για να τις ξεπουλήσουμε. Πετούν με τα φτερά τους Ελεύθερες. Ούτε εμπορεύματα τες αγόρασαν, ούτε θέσεις και οφίκια, ούτε οκέλλες και πολυτελέστατα αυτοκίνητα. Δεν λερώνουμε το στόμα μας με γραικογλίτσες διότι είμαστε περήφανοι για την γλώσσα μας. Και δεν αλλάζουμε τη φωνή μας όταν τραγουδούμε, δεν προσθέτουμε στόμφο, δράμα και  δονήσεις ξένες. Η διάλεκτος μας που χελιδονίζει κάθε φορά που ανοίγουμε το στόμα μας έχει όση μουσική χρειάζεται.

Εμείς οι Άλλοι στέκουμε εδώ. Αν και μόνοι ποτέ Μόνοι. Πίσω μας στέκονται προπάπποι βρακοφόροι και πανέμορφες προγιαγιάδες με της αλατζιές που μας ευλογούν διότι επιλέξαμε το δύσκολο δρόμο τον γεμάτο αγκάθια. Δεν υποταχτήκαμε στις ορδές των ξενόφερτων κατακτητών και δεν πρόκειται να το πράξουμε εις τον αιώναν τον άπαντα.

Εμείς οι Άλλοι ζούμε στο μεδούλι μας τα λόγια του τραγουδοποιού:

"Ζήτω η Ελλάδα και καθετί μοναχικό στον κόσμο αυτό
Ελασσώνα Λειβαδιά Μελβούρνη Μόναχο
Αλαμάνα και Γραβιά Αμέρικα
Βελεστίνο Άγιοι Σαράντα Εσκι Σεχήρ"
Κύπρος Κύπρος

"Κώστας Κώστας Μανώλης Πέτρος Γιάννης Τάκης"
Μάρω, Ναυσικά, Στέλλα, Άντρη, Δήμητρα.

"Πλατεία Ναυαρίνου Διοικητηρίου κι Εξαρχείων
Μπιζανίου κι Αναλήψεως Αγίας Τριάδος κι 25ης Μαρτίου"
Θράκης, Ιώνων, Αιγαίου, πλατεία Ελευθερίας
Καραολή και Αυξεντίου, Γρίβα Διγενή, Διγενή Ακρίτα

"η Ελλάδα που αντιστέκεται η Ελλάδα που επιμένει
κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει"

Γι αυτό λοιπόν όλοι εσείς σταματήστε σας παρακαλώ να βρωμίζετε τη γλώσσα μας χρησιμοποιώντας το πρώτο και δεύτερο πρόσωπο πληθυντικού. Αν θέλετε να μιλάτε στο εγώ να λέτε Εγώ.

Την κριτική σας απευθύνετε την σ' εκείνους που τους αξίζει. Ή και στο ξεπουλημένο σας πρόσωπο όταν κοιτάζετε στον καθρέφτη. Το εμείς παρετάτε το!

Εμείς είμαστε οι Άλλοι.

Σόλων Αντάρτης ~ solon_antartis@yahoo.com
~~~~~~~~~~~~

Σημειώσεις
--------------
1. Όλοι οι στίχοι στο άρθρο είναι από το "Τσάμικο" του Διονύση Σαββόπουλου:

Τόσος κόσμος πλάι του πέρασε και τον προσπέρασε
τι να ζητάει επαρχιώτης στην Ομόνοια μες το ψιλόβροχο αρχές του Μάη
Ψυχές πολύβουες κι ούτε ένα πρόσωπο τι καρτεράει κλαρίνα παίζουν
κόσμος γλεντάει η ώρα πάει η ώρα πάει

Ξένος ως και στη χαρά του μεσονύχτι του Σαββάτου
τραγουδάκια μου κατάμονα αν σας αντάμωνα θα `πεφτα κάτου
στο ρυθμό σας ονειρεύομαι και ξενιτεύομαι στα βήματα του
κάπου εδώ έχω γνωστούς αλλά τέτοιαν ώρα μη βαρύνω τους

Ζήτω η Ελλάδα και καθετί μοναχικό στον κόσμο αυτό
Ελασσώνα Λειβαδιά Μελβούρνη Μόναχο
Αλαμάνα και Γραβιά Αμέρικα
Βελεστίνο Άγιοι Σαράντα Εσκι Σεχήρ
Κώστας Κώστας Μανώλης Πέτρος Γιάννης Τάκης
Πλατεία Ναυαρίνου Διοικητηρίου κι Εξαρχείων
Αλέκος Βασίλης Άγγελος
Μπιζανίου κι Αναλήψεως Αγίας Τριάδος κι 25ης Μαρτίου
η Ελλάδα που αντιστέκεται η Ελλάδα που επιμένει
κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει

Καλωσόρισες πουλί μου μοναξιά ελληνική μου
απ’ αγάπη φεύγεις έρχεσαι πηγαινοέρχεσαι σαν την πνοή μου
κι απ’ την έρημη την απόσταση παίρνει υπόσταση κάθε γιορτή μου
απ’ τους δυο μας ποταμούς θα γευτεί μια νύχτα η έρημος καρπούς
Από: http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=632

http://cyprus.indymedia.org/node/4839