Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

Υπάρχει δημοκρατική αριστερά;


Ένα παλαιότερο (Μάρτιος 2010), αλλά πολύ ενδιαφέρον κείμενο για την αριστερά με τις απόψεις της γνωστής συγγραφέως Σ. Τριανταφύλλου, η οποία γνωρίζει καλά τον "χώρο" και η κριτική της έχει ιδιαίτερη σημασία εν όψει των εκλογών της 6ης Μαίου 2012. Πιστεύω ότι μετά την μελέτη του ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.
ΔΕΕ

Για μια Δημοκρατική Αριστερά
της Σώτης Τριανταφύλλου


Θα το ξαναπώ• όσες φορές χρειαστεί, κι όσες φορές αντέξω: στην Ελλάδα δεν υπάρχει δημοκρατική αριστερά• η κοινωνική αριστερά απουσιάζει. Υπάρχει ένα «φιλεργατικό», γραφειοκρατικό κόμμα με σοσιαλφασιστικές βλέψεις –το ΚΚΕ– καθώς και ο ΣΥΡΙΖΑ, ένας εξίσου «φιλεργατικός», δημαγωγικός σχηματισμός που κολακεύει τη δήθεν εξεγερμένη νεολαία και τον «λαό» πασχίζοντας να ξεπεράσει το ΚΚΕ σε επαναστατικότητα, κινητικότητα και φωνασκίες. Τι είδους χώρα είναι αυτή όπου οι αριστεροί δημοκράτες βρίσκονται σε γενική αμηχανία ή στην άβολη θέση να υποστηρίζουν το κυβερνών σοσιαλδημοκρατικό κόμμα; Και γιατί οι Πράσινοι, αφού άργησαν σαράντα χρόνια, έφτασαν ασθμαίνοντας τόσο; Τι είδους χώρα είναι αυτή που συντηρεί σταλινικούς και σταλινοειδείς με απλοϊκές αντιλήψεις για το άτομο, το σύνολο, την οικονομία, τον τρόπο της ζωής; Για πόσες δεκαετίες ακόμα θα ψηφίζονται κόμματα κοινωνικού συντηρητισμού, θρησκευτικού και ιδεολογικού φανατισμού;

O ΣΥΡΙΖΑ, ένα συνονθύλευμα, ένα αποτέλεσμα ανακύκλωσης κομμουνιστογενών δυνάμεων (στην πραγματικότητα, το επίθετο «κομμουνιστογενής» αναιρεί το περιεχόμενο της αριστεράς, αλλά λίγοι συμφωνούμε σ’ αυτό) δημιουργήθηκε ως αντίθεση στον νεοφιλελευθερισμό χωρίς να προηγηθεί σαφής και ηχηρή ρήξη με την ιστορία και το ήθος του ΚΚΕ. Αντιθέτως, ομάδες και άτομα που συνεργάστηκαν κατά καιρούς με τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ σέβονται και αναπαράγουν την ιδεολογία και τις «θυσίες» της παραδοσιακής αριστεράς, που δεν είναι αριστερά. Και της μη-παραδοσιακής, υπό την έννοια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει και εφαρμόζει, όπου λάχει, μια υπερεπαναστατική, άκαμπτη και άχαρη ρητορική. Προπάντων μη μας κατηγορήσουν για έλλειμμα αντάρτικου πνεύματος και φρασεολογίας...

Οποιαδήποτε ανανεωτική τάση κατασιγάζεται προτού εκδηλωθεί• κάθε αντικομμουνιστική, πλην όμως αριστερή, αντίληψη –που σημαίνει ανθρωπιστική, ρεαλιστική, που προάγει την ατομική ελευθερία και ευτυχία– θεωρείται ηθικά απαράδεκτη. Και πώς να μη θεωρείται αφού οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ αυτοαποκαλούνται «κομμουνιστές», πατριώτες, τροτσκιστές, μαοϊκοί και θαυμαστές της Ρόζας Λούξεμπουργκ; (Μερικοί από τους τελευταίους δεν παραδέχονται τη δημοκρατική φύση του γερμανικού εργατικού κινήματος μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο: επικρατεί σύγχυση, φανατισμός, άγνοια, νοσηρή προσκόλληση σε πρόσωπα και θρύλους...). Τι μπορεί να περιμένει κανείς από ανθρώπους που δηλώνουν κινεζόφιλοι; Ότι ίσως χρειαζόμαστε, όπως συνέβη στη μαοϊκή Κίνα, μια πολιτιστική επανάσταση, ένα μεγάλο άλμα προς τα μπρος, μαζικές εκκαθαρίσεις, προσωπολατρία; Και πώς οι κινεζόφιλοι σταλινικοί συστεγάζονται με τους τροτσκιστές; Μολονότι τούς χωρίζει η ιστορία και τα εκατέρωθεν πολιτικά εγκλήματα, τους ενώνει παρόμοιο πολιτικό ήθος.

Σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες έχουν δημιουργηθεί αριστεροί σχηματισμοί που ταιριάζουν, λιγότερο ή περισσότερο, στον 21ο αιώνα, στην εποχή όχι μόνο μετά τον σταλινισμό, αλλά μετά τη συντριβή του ψευτοσοσιαλισμού. Ακόμα και τα κόμματα που ονομάζονται ακόμα κομμουνιστικά (εξαιτίας της τρομερής δύναμης που έχει η αριστερή αδράνεια) έχουν αποβάλει τον δογματικό τους χαρακτήρα, τη στρατιωτική τους έμπνευση και ορολογία• εκείνη την ιστορική αυταπάτη ότι έχουν πάντα δίκιο εφόσον υπερασπίζονται «το δίκιο του εργάτη». Και έχουν παραδεχτεί την αυτονόητη αλήθεια: ότι τα διεφθαρμένα καθεστώτα της ανατολικής Ευρώπης (πολύ περισσότερο οι «λαϊκές» δημοκρατίες της Αφρικής, οι μπανανίες σοβιετικής κατασκευής...) δεν είχαν καμιά σχέση με το κοινοτικό ιδεώδες της σοσιαλιστικής ουτοπίας. Τα κόμματα αυτά –ακόμα και ο «Εργατικός Αγώνας» στη Γαλλία (τροτσκιστικής καταγωγής: τον αναφέρω επειδή πηγαίνω συχνά στις εκδηλώσεις του)– έχουν εκπονήσει προγράμματα εναλλακτικής ανάπτυξης, «εθνικής» ανεξαρτησίας (τα έθνη, ως τεχνητές οντότητες, επιδέχονται εισαγωγικά) και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως περιγράφονται σε κάθε δυτικό κοινωνικό συμβόλαιο. Η εφαρμογή του κοινωνικού συμβολαίου και η διαρκής συμπλήρωση και τελειοποίησή του αποτελεί, κατά κάποιον τρόπο, το πεδίο της διεθνούς αριστεράς.

Το πεδίο και ο ρόλος της διεθνούς αριστεράς δεν είναι η αδιάκοπη έκφραση δυσαρέσκειας και ταξικού φθόνου, όπως φαίνεται να πιστεύουν οι δογματικοί Έλληνες που επηρεάζονται, εμμέσως ή αμέσως, από το ΚΚΕ, αλλά μια σειρά από δημιουργικές προτάσεις για τη δικαιότερη κατανομή του πλούτου, την αποστρατιωτικοποίηση, την παιδεία, την ισότητα των ευκαιριών, την προστασία του περιβάλλοντος, τον εξανθρωπισμό της καθημερινότητας• προτάσεις και προσπάθειες (ατομικές και συλλογικές) για έναν τρόπο ζωής που να στηρίζεται στην αλληλεγγύη, στην υπευθυνότητα, στην τήρηση των νόμων, στη συνεργασία πολίτη-κράτους. Συμπολίτες, η καλύτερη κοινωνική κατάσταση δεν θα προέλθει από καλύτερες ιδέες (οι «καλές» ιδέες υπάρχουν)˙ θα προέλθει από καλύτερους ανθρώπους.

Πηγή: athensvoice

Κυριακή 29 Απριλίου 2012

Η Χρυσή Ευκαιρία


Ένα ακόμη "αιρετικό" άρθρο του Παν. Τραϊανού, ο οποίος προσεγγίζει ένα ζήτημα που συζητείται πολύ τον τελευταίο καιρό, ιδίως μετά τα αποτελέσματα του α΄ γύρου των γαλλικών εκλογών: Αυτό της ανόδου κομμάτων που χαρακτηρίζονται ως "ακροδεξιά" (ενός ιδιαίτερα αμφιλεγόμενου όρου) στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Η προσέγγιση του θέματως είναι ομολογουμένως πρωτότυπη και αναπάντεχη, αλλά μελετώντας το κείμενο αποκαλύπτονται πολλές αλήθειες, που συνήθως αποκρύπτονται από τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Αξίζει να διαβαστεί.
ΔΕΕ

Η Χρυσή Ευκαιρία
Η χρυσή ευκαιρία της Δημοκρατίας μας είναι η Χρυσή Αυγή.
Η άνοδός της απειλεί το ΚΚΕ και τα "αφεντικά" του.
Η μονομαχία των "άκρων" της Δημοκρατίας μπορεί να τη "σώσει".

Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

Η άνοδος της Χρυσής Αυγής μπορεί να φαίνεται σαν ένα "στίγμα" για τη Δημοκρατία μας, αλλά με την κατάλληλη γνώση μπορεί να μετατραπεί σε μια πολύ μεγάλη ευκαιρία ...Μια μεγάλη όσο και μοναδική ευκαιρία να ξεκαθαρίσει το τοπίο της Μεταπολίτευσης. Γιατί είναι ευκαιρία; Γιατί με τις αντιδράσεις, που προκαλεί η άνοδός της και η πιθανή είσοδός της στη Βουλή, αποκαλύπτεται ο ολέθριος σχεδιασμός της φασιστικής Μεταπολίτευσης ...Ο σχεδιασμός εκείνος, που "καπελώνει" τη Δημοκρατία και παραδίδει την πατρίδα μας στα "χέρια" λίγων οικογενειών ...Ο σχεδιασμός εκείνος, του οποίου το σύνολο της λειτουργίας στηρίζεται στην παράνομη είσοδο του ΚΚΕ στη Βουλή. Αυτό αποκαλύπτει η σημερινή "επιτυχία" της Χρυσής Αυγής. Αποκαλύπτει το απόλυτο "μυστικό" του φασισμού της Μεταπολίτευσης.

Το ΚΚΕ είναι το βασικό "εργαλείο" της φασιστικής Μεταπολίτευσης. Ένας μόνιμος, άκαμπτος και φασιστικός "υπερχειλιστής", ο οποίος, ακόμα και σήμερα —στην εποχή της απόλυτης "ξηρασίας"—, βοηθά τον δικομματισμό να διατηρείται με ευκολία σε διψήφια ποσοστά. Το μέγεθός του είναι το "όριο" που σώζει τους μεγάλους και καταστρέφει τους μικρούς. Ένα "μέγεθός", το οποίο είναι εξ αρχής "κανονισμένο" με βάση τις ανάγκες των ιμπεριαλιστών και βέβαια του δικομματισμού, που τους εξυπηρετεί. Αρκετά μικρό, ώστε να μην αντιμετωπίζεται ως πραγματική απειλή για την κοινωνία —και άρα ως πρόβλημα, το οποίο πρέπει να επιλυθεί άμεσα και μόνιμα— και αρκετά μεγάλο, για να "εξοντώνει" εν τη γενέση του ό,τι και όποιον ενοχλεί τον δικομματισμό.

Αυτός είναι ο κρυφός ρόλος του ΚΚΕ. Είναι ένα φασιστικό "εργαλείο", που με το μέγεθός του και τον αντιδημοκρατικό τρόπο λειτουργίας του εξοντώνει όλα τα "νεογνά" της Δημοκρατίας ...Εξοντώνει όλα τα "γεννήματα", τα οποία θα μπορούσαν να απειλήσουν τον φασιστικό δικομματισμό της αμερικανικής πρεσβείας. Αυτό είναι το "κόλπο" της Μεταπολίτευσης ...Το "κόλπο" της ψευδοδημοκρατίας, που δήθεν επιτρέπει στους πολίτες να ψηφίζουν ελεύθερα, ενώ στην πραγματικότητα όλα γύρω τους είναι "στημένα". Αυτό είναι το παιχνίδι που μας επέβαλαν τα υπερατλαντικά "αφεντικά" μετά την πτώση της δικής τους Χούντας. Κοινά αφεντικά έχουν όλοι οι πρωταγωνιστές της Μεταπολίτευσης. Από τους "νικημένους" Χουντικούς και τους "βασανισμένους" ΚΚΕδες μέχρι τους "θριαμβευτές" Πολυτεχνίτες "δημοκράτες" όλοι από την ίδια πρεσβεία παίρνουν εντολές.

Από εκεί και πέρα το "δούλεμα" —εδώ και τριάντα χρόνια— πάει "σύννεφο". Τα δύο μεγάλα κόμματα παριστάνουν τους "εγγυητές" της ασφάλειας της δημοκρατίας από τους "κομμουνιστές" και το ΚΚΕ τούς "εγγυάται" τη δική τους ασφάλεια από τους αντιπάλους τους ...Τους "εγγυάται" ότι δεν θα έχουν ενοχλήσεις από παρείσακτους και "αυθαίρετους" ανταγωνιστές. Ο "προστάτης" των "προστατών" του, που παριστάνουν τους "προστάτες" της δημοκρατίας. Ολόκληρη η ελληνική γραμματική πρέπει να χρησιμοποιηθεί, για να περιγράψουμε τον ρόλο του. Από εκεί και πέρα το μέγεθος αυτού του ΚΚΕ είναι εκ των προτέρων προσδιορισμένο. Είναι αρκετά μεγάλο τόσο για να μπορεί να "σπρώχνει" μαζικά τους δημοκράτες στα δύο μεγάλα κόμματα όσο και για να καταστρέφει τον ανταγωνιστικό περίγυρό τους.

Όποιος στα χρόνια της "δημοκρατίας" της Μεταπολίτευσης είχε την ατυχή ιδέα να "ξεκινήσει" μια πολιτική κίνηση από τη βάση της κοινωνίας, γνωρίζει από πρώτο "χέρι" τον ρόλο του ΚΚΕ ...Γνωρίζει ότι ο πρώτος, ο οποίος θα του επιτεθεί με όλα τα μέσα και όλους τους τρόπους, είναι ένα "λυσσασμένο" ΚΚΕ. Ο μισαλλόδοξος, άπληστος, σκοτεινός και επικίνδυνος "νεάντερταλ" της πολιτικής μας ζωής είναι αυτός, ο οποίος εκτελεί τα συμβόλαια "θανάτου" του δικομματισμού ...Το σταλινικό ΚΚΕ των αγράμματων "φωτισμένων" ηγετών και των επαγγελματιών "διωκόμενων" οπαδών ...Των βολεμένων οπαδών και των επαγγελματιών ψηφοφόρων ...Το ΚΚΕ των μυστικών ντόπιων και ξένων χρηματοδοτών.

...Το ΚΚΕ, το οποίο στην πραγματικότητα είναι ένα κόμμα του δοκιμαστικού "σωλήνα" της ψυχροπολεμικής εποχής ...Ένα κόμμα ψευδοστελεχών χωρίς οπαδούς ...Ένα κόμμα, το οποίο φτιάχτηκε σε υπόγεια μυστικών υπηρεσιών αρχικά με λίρες και στη συνέχεια με δολάρια και ρούβλια, τα οποία "ζυμώθηκαν" με τους πολλούς αγράμματους παραλήπτες τους ...Ένα κόμμα-"εργαλείο", το οποίο αναλαμβάνει ό,τι αποστολή βολεύει τα αφεντικά του. Όποιος νέος ιμπεριαλιστής μπορεί να το πληρώνει, το "κληρονομεί" από τον προκάτοχό του. Κάποτε το έλεγχαν οι Βρετανοί, μετά οι Αμερικανοί και αν στο μέλλον εμφανιστούν εξωγήινοι ιμπεριαλιστές, θα μπορούσαν να το διεκδικήσουν.

Απλά πράγματα. Το σημερινό ΚΚΕ το "τάιζαν" από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και εντεύθεν οι Αμερικανοί ...Οι Αμερικανοί, οι οποίοι, προκειμένου να μονιμοποιήσουν στην Ευρώπη ψευδοδημοκρατικές ηγεσίες "δικομματικών" τύπων, υποβοηθούνταν από τους Σοβιετικούς με τα "εργαλεία" τύπου ΚΚΕ ..."Εργαλεία", τα οποία στην περίπτωση της Ελλάδας αποδείχθηκαν θανάσιμα, εφόσον δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το ΚΚΕ είναι το γνωστό χαφιεδομάγαζο των προδοτών και των πρακτόρων, που βύθισαν σε έναν αναίτιο και άστοχο Εμφύλιο την πατρίδα μας, προκειμένου ν' απαλλάξουν τους ξένους ιμπεριαλιστές από τα "στοιχεία" που τους εμπόδιζαν στην εφαρμογή των σχεδιασμών τους.

Αυτό ακριβώς είναι το ΚΚΕ ...Ένα "απολίθωμα" του παρελθόντος, που, χάρη στις επιδιώξεις και το χρήμα των ιμπεριαλιστών, έφτασε μέχρι τις ημέρες μας ...Ένας μηχανισμός χαφιέδων και πρακτόρων, που επ’ αμοιβή μπορούν να κάνουν τα πάντα ...Τα δουλικά του Στάλιν, που μέχρι τις μέρες μας συντηρούνται με τα χρήματα των αφεντικών ...Τα δουλικά του Στάλιν, που υπό την αμερικανική προστασία και ανεξαρτήτως εθνικότητας έκαναν τα ίδια ακριβώς πράγματα σε όλη την αμερικανοκρατούμενη Ευρώπη της μεταπολεμικής εποχής.

Χάρη στα κομμουνιστικά κόμματα των χαφιέδων της Μόσχας επικράτησαν τα δικομματικά "δίπολα" των "σοσιαλιστών" και των "συντηρητικών" σε όλες τις χώρες της "ελεύθερης" Δύσης. Δίπολα κομμάτων, τα οποία θεωρητικά πρέσβευαν τη Δημοκρατία, αλλά πρακτικά λειτουργούσαν φασιστικά και δογματικά ως ημικρατικοί οργανισμοί, προσκολλημένα στο δημόσιο χρήμα. Δίπολα κομμάτων, τα οποία, χάρη στην υποτιθέμενη απειλή του τοπικού ΚΚ, γίνονταν κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση με αυτό, προκειμένου δήθεν να το αντιμετωπίσουν ...Για το καλό της Δημοκρατίας. Όλοι γίνονταν φασίστες με στόχο τη μονοπώληση της εξουσίας με το άλλοθι της καλύτερης αντιμετώπισης του σταλινισμού.

Δεν υπάρχει κάποιο μεγάλο μυστήριο στον μεταπολεμικό σχεδιασμό της Ευρώπης. Δεν είναι μυστήριο η σημερινή "επιτυχία" σταλινικών τύπου Μέρκελ. Χάρη στα κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης κατόρθωσαν οι ΗΠΑ να κατακτήσουν την Ευρώπη, χωρίς να την νικήσουν στρατιωτικά. Τη μισή Ευρώπη την παρέδωσαν στον "πατερούλη" της Μόσχας και την άλλη μισή την εξασφάλισαν για τους εαυτούς τους χάρη στη βοήθεια των δουλικών του "πατερούλη". Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για εξ αρχής προσδιορισμένα μεγέθη. Το 8% δεν είναι τυχαίο κι ούτε αποτέλεσμα των ιδιομορφιών της ελληνικής κοινωνίας. Το 8% του ΚΚΕ είναι εξ’ αρχής προκαθορισμένο και συμφωνημένο μεταξύ Μόσχας και Ουάσιγκτον ...Ένα "φιξ" ποσοστό, το οποίο σε κάθε εκλογική διαδικασία "αναπαράγεται" στα υπόγεια του Υπουργείου Εσωτερικών και το οποίο δεν μεταβάλλεται με τίποτε.

Ακόμα και αν η αποχή των δημοκρατών αγγίξει το 100% και συμμετάσχουν στις εκλογές μόνον οι ΚΚΕδες και πάλι το ΚΚΕ θα συγκεντρώσει το 8% ...Δεν μπορεί να πάει παραπάνω ...Δεν επιτρέπεται να πάει παραπάνω ...Απαγορεύεται να πάει παραπάνω ...Μιλημένα και αποφασισμένα από την αρχή. Πολιτικοί επιστήμονες, οικονομολόγοι και κοινωνιολόγοι των μυστικών υπηρεσιών αποφάσισαν γι' αυτό το μέγεθος. Αυτοί αποφάσισαν για ένα μέγεθος, το οποίο θα καθιστούσε το φασιστικό κόμμα έναν βολικό σάκο του "μποξ", για να παριστάνουν τους επαγγελματίες "δημοκράτες" οι πραγματικοί φασίστες του δικομματισμού ...Οι "ιδιοκτήτες" της πατρίδας μας ...Οι "τρόφιμοι" της αμερικανικής πρεσβείας Παπανδρέου, οι Καραμανλήδες και οι Μητσοτάκηδες ...Οι ψεύτες, οι κουρασμένοι και οι γκαντέμηδες ...Αυτοί, που σήμερα εμφανίζονται να "αγωνιούν" για την τύχη της "δημοκρατίας" μας, βλέποντας την άνοδο της Χρυσής Αυγής ...Οι φασίστες, που, βλέποντας τα "μαγαζάκια" τους να κινδυνεύουν, βγήκαν στα κανάλια, για ν' αγωνιστούν για τη διάσωσή της ...Οι πρωταγωνιστές του δικομματισμού. Αυτοί, προσπαθώντας να "σώσουν" τον σχεδιασμό τους, "βλέπουν" απειλή στη ναζιστική Χρυσή Αυγή. Μια απειλή, την οποία ποτέ δεν την "είδαν" στο σταλινικό "είδωλό" της.

Όμως, γιατί είναι απειλή γι' αυτούς η Χρυσή Αυγή; Μήπως φοβούνται τον εκφασισμό της κοινωνίας; Μήπως φοβούνται τα μέσα, τα οποία θα τεθούν στη διάθεσή της και θα απειλήσουν τη Δημοκρατία; Όχι βέβαια. Τίποτε από όλα αυτά δεν φοβούνται. Η Χρυσή Αυγή δεν μπορεί με την παρουσία της να απειλήσει με κανέναν τρόπο την ώριμη πλέον δημοκρατία μας. Αυτό, το οποίο τους φοβίζει, είναι η "λογιστική" της Μεταπολίτευσης ...Η "λογιστική" εκείνη, που θέλει το "ένα" να είναι αρκετό και το "δύο" υπερβολικό. Τους φοβίζει η πιθανή παρουσία της Χρυσής Αυγής στη Βουλή, γιατί εξαιτίας τους θα τεθεί υπό αμφισβήτηση η νομιμότητα του ΚΚΕ μέσα σ' αυτήν.

Μόνον ένα φασιστικό άκρο —με την αμερικανική "παστερίωση"— είναι χρήσιμο γι' αυτούς μέσα στη Βουλή ...Χρήσιμο γι' αυτούς είναι να υπάρχει μόνον το ΚΚΕ στη Βουλή. Όμως, αν μπουν και οι "απέναντι" σ' αυτήν, τότε θα υπάρχει πρόβλημα υπεράριθμων. Οι νέοι με την είσοδό τους θα απειλήσουν την παρουσία των παλαιών. Θα απειλούν οι δογματικοί φασίστες των δύο άκρων να μετατρέψουν τη Βουλή σε χάβρα ή καφενείο ή χαμαιτυπείο και αυτό το φαινόμενο θα πρέπει ν' αντιμετωπιστεί. Η Βουλή δεν "χωράει" καί τα δύο άκρα του φασισμού στο εσωτερικό της. Αναγκαστικά αυτό σημαίνει πως, αν μπει η Χρυσή Αυγή στη Βουλή, ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση για έξοδο τού ΚΚΕ από αυτήν ...Ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση για την αποβολή του βασικού τους συνεργάτη στο "καπέλωμα" της Δημοκρατίας.

Αυτό είναι κάτι, το οποίο απειλεί άμεσα τα συμφέροντά τους, εφόσον σε μια τέτοια περίπτωση θα πρέπει να επανασχεδιαστεί το πολιτικό σκηνικό της Μεταπολίτευσης με βάση τις ανάγκες της Δημοκρατίας και όχι των κομματαρχών. Το ΚΚΕ είναι χρήσιμο για την παντοδυναμία των κομματαρχών και όχι για την ασφάλεια της Δημοκρατίας. Το ΚΚΕ τούς είναι χρήσιμο, γιατί είναι απολύτως απαραίτητο για τον σχεδιασμό και εύκολα εκβιάσιμο, ενώ η Χρυσή Αυγή τούς είναι απολύτως περιττή και απολύτως απρόβλεπτη. Αυτή η "πρόοδος" της Χρυσής Αυγής είναι που εξασφάλισε στον Σαμαρά την πολιτική στήριξη του "κουρασμένου" Καραμανλή. Η Χρυσή Αυγή ανάγκασε τους κομματάρχες του δικομματισμού να συντονιστούν απόλυτα μεταξύ τους. Γι' αυτόν τον λόγο μάς κοινοποίησαν την "αγωνία" τους για τη Δημοκρατία. Γι' αυτόν τον λόγο οι φασίστες μίλησαν για κίνδυνο εκφασισμού της κοινωνίας ...Μίλησαν για Ναζί, βία, σκοταδισμό, Λούγκερ. Πάντσερ κλπ. ...Μέχρι και σατανιστές τούς είπαν.

Μίλησαν οι φασίστες εναντίον του φασισμού με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Βενιζέλο ...Τον Αντιπρόεδρο της χειρότερης Κυβέρνησης όλων των εποχών ...Της αυθεντικής Κυβέρνησης του δικομματισμού, που παρέδωσε τη χώρα "αλυσοδεμένη" στους δανειστές της. Αυτός ο γνήσιος "πατριώτης" και "δημοκράτης" ανέλαβε πρώτος την άμυνα υπέρ της πατρίδας και της "δημοκρατίας" μας ...Αυτός, που μπήκε στην πολιτική ως αδύνατος και φτωχός και σήμερα διαπρέπει ως πάμπλουτο κήτος ...Ο "δημοκράτης", που εκβίασε μια ολόκληρη κοινωνία ακόμα και με θάνατο μέσω του χαρατσιού της ΔΕΗ ...Ο δήθεν συνταγματολόγος, που εξασφάλισε την ατιμωρησία των "ανεύθυνων" και λαδωμένων υπουργών. Όμως, ο συνταγματολόγος ξέχασε προφανώς το γνωστό ότι ..."στου κρεμασμένου το σπίτι δεν μιλάνε για σκοινί".

Εμείς δεν γνωρίζουμε πόσο αυθεντικοί ναζιστές είναι οι σημερινοί χρυσαυγίτες και οι άλλοι ...Δεν είναι δουλειά μας να γνωρίζουμε τι έχουν στο μυαλό τους όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Αυτή είναι δουλειά εκείνων, οι οποίοι θα πάρουν την ευθύνη να τους ψηφίσουν. Κατά την άποψή μας οι περισσότεροι από αυτούς είναι άσχετοι με τον πραγματικό φασισμό, που ό,τι κάνουν το κάνουν απλά και μόνον ως αντίδραση ...Άσχετοι, που έγιναν φασίστες από τη "δημοκρατικότητα" που ξεχείλιζαν οι Βενιζέλοι, οι Σαμαράδες, οι Ντορούλες και οι Τσοχατζόπουλοι. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι νέοι της φτώχειας, της απελπισίας και του περιθωρίου και πιθανότατα να μην έχουν ούτε τη μόρφωση να γνωρίζουν τα περί φασισμού, αλλά ούτε και την εμπειρία — λόγω του νεαρού της ηλικίας τους. Αυτά όμως —και άλλα πολλά χρήσιμα "φορτία"— τα οποία αυτοί δεν διαθέτουν, θα έπρεπε να τα έχει ο Βενιζέλος. Γιατί είμαστε σίγουροι γι' αυτό; Γιατί εμείς, που έχουμε γνώσεις, γνωρίζουμε ποιοι ήταν αυθεντικοί ναζιστές στην Ελλάδα.

Ρωτάμε λοιπόν τον ευνοημένο του Μέγκα και προστατευόμενο του "συγκροτήματος" αρχηγό του ΠΑΣΟΚ: Εκτός από τους χρυσαυγίτες —πολλοί εκ των οποίων καθαρά για λόγους βλακείας χαιρετούν ναζιστικά— ποιοι ήταν εκείνοι οι "Έλληνες", οι οποίοι πραγματικά υπηρέτησαν τους πραγματικούς ναζιστές, όταν πραγματικά υπήρχε αυτή η δυνατότητα; Ο ευεργέτης του Λαμπράκης και το "συγκρότημά" του είχαν σχέση με τους Ναζί; Αυτοί δεν ήταν οι εκφράσεις του πλέον αυθεντικού ναζιστικού δοσιλογισμού της ελληνικής ιστορίας; Ο ιδρυτής του "συγκροτήματος" δεν ήταν εκείνος, ο οποίος δικάστηκε για δοσιλογισμό και γλίτωσε το εκτελεστικό απόσπασμα για λόγους τους οποίους μόνο οι ξένες μυστικές υπηρεσίες γνωρίζουν;

...Το γνωστό "συγκρότημα" της "καμεράτας" δεν ήταν εκείνο, το οποίο αναγκάστηκε και άλλαξε τα ονόματα των "φύλλων" του, γιατί απλούστατα τα είχε παραχωρήσει στους Ναζί για την "ενημέρωση" των Ελλήνων της κατοχής; Ο "δημοκράτης" Βενιζέλος, που τόσο ανησυχεί για την ασφάλεια της δημοκρατίας μας από τον ναζιστικό κίνδυνο, έχει "καταγγείλει" τους παραπάνω; Έχει "καταγγείλει" τον ναζισμό των ευεργετών του; Έχει "καταγγείλει" τον ναζισμό των "διαφημιστών" του; Γνωρίζει την ιστορία του κτιρίου της Λαδά; Πραγματικοί Ναζί έχουν καθίσει στα γραφεία εκείνα όπου αρέσκεται ο ίδιος να περιφέρεται.

Σε αυτά μπορεί να μας απαντήσει ο Βενιζέλος πριν επιχειρήσει να μας τρομοκρατήσει με τον φασισμό της Χρυσής Αυγής; Αν είναι επικίνδυνοι κάποιοι φτωχοί νεαροί, οι οποίοι απλά χαιρετούν ναζιστικά, πόσο επικίνδυνοι για τη δημοκρατία μας ήταν κάποιοι εκδότες, οι οποίοι πλούτισαν ναζιστικά; Οι ίδιοι εκδότες, οι οποίοι κάποτε συνεργάστηκαν με τους Ναζί, στη συνέχεια πούλησαν την Κύπρο και σήμερα είναι υπέρ των δανειστών μας, προκειμένου να συνεχίσουν να πλουτίζουν. Όλους αυτούς τους γνωρίζει ο Βενιζέλος; Γνωρίζει ποιους εξυπηρέτησαν οι υπογραφές του και τα "κουρέματά" του;

Όμως, ακόμα κι αν παραβλέψουμε την ειδική "σχέση" μεταξύ του Βενιζέλου και των ναζιστών ευεργετών του, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε κάποια άλλα πολύ σημαντικότερα, που αφορούν την ίδια τη δημοκρατία μας. Εφόσον η Χρυσή Αυγή ανοίγει τη συζήτηση για το τι είναι νόμιμο και τι όχι να συμμετέχει στη δημοκρατική μας λειτουργία, δεν πρέπει αυτήν η συζήτηση να γενικευτεί; Ο δήθεν έγκριτος συνταγματολόγος δεν γνωρίζει ότι με βάση τον διεθνή νόμο ο ναζισμός δεν είναι πλέον "μόνος" του στο φασιστικό "περιθώριο" του πολιτικού φάσματος;

Ακόμα δηλαδή κι αν υποθέσουμε ότι η Χρυσή Αυγή είναι ναζιστική —πράγμα το οποίο δεν το παραδέχονται οι ίδιοι—, δεν είναι μόνη της. Υπάρχουν κι άλλοι εξίσου φασίστες με τη "βούλα" και του ευρωπαϊκού νόμου. Τουλάχιστον οι χρυσαυγίτες είχαν τη "ντροπή" να μην κατέβουν στον πολιτικό "στίβο" ως ΝΚΕ ...Ως Ναζιστικό Κόμμα Ελλάδας. Στον αντίποδα αυτών των ερασιτεχνών και φτωχών φασιστών υπάρχουν οι ΚΚΕδες ...Αυτοί, οι οποίοι δεν έχουν καμία τέτοια "ντροπή" και δηλώνουν σταλινικοί ΚΚΕδες και άρα φασίστες ...Αυτοί, οι οποίοι είναι επαγγελματίες και καλά βολεμένοι μέσα στη "δημοκρατία" μας ...Αυτοί, οι οποίοι έχουν την απαίτηση να "κονομάνε" ακόμα κι όταν βρίζουν τη δημοκρατία και τους δημοκράτες, όπως ο ξεδιάντροπος Μπογιόπουλος.

Εφόσον λοιπόν κάποιοι όψιμοι δημοκράτες —και πολυεκατομμυριούχοι— τρέχουν να "καταγγείλουν" τη Χρυσή Αυγή, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι αυτή δεν είναι μόνη της στο "περιθώριο" της δημοκρατίας. Έχει "παρέα" τον σταλινικό κομμουνισμό. "Παρέα" έχει τους πλέον αμετανόητους των φασιστών ...Αυτούς, που αποδεδειγμένα πλέον —με βάση την ιστορική επιστήμη— πρόδωσαν τις πατρίδες τους σε όποιο κράτος κι αν δραστηριοποιήθηκαν ...Αυτούς, που στην Ελλάδα ποτέ δεν έφτιαξαν δημοκρατικό κόμμα ούτε στο τυπικό του μέρος ...Αυτούς, που δεν ένοιωσαν καν την ανάγκη να εφεύρουν τουλάχιστον ένα νέο όνομα για το ΚΚΕ, προκειμένου να συμμετάσχουν στις "μισητές" γι' αυτούς δημοκρατικές διαδικασίες ...Αυτούς, που συμμετέχουν στις εκλογές "κατ’ εξαίρεση" ως φασίστες, οι οποίοι απλά υπέγραψαν ένα μπακαλόχαρτο ότι δεν θα διεκδικήσουν ποτέ την εξουσία.

Εφόσον λοιπόν ο "ταβερνιάρης" της νομικής επιστήμης αποφάσισε να "καταγγείλει" τους φασίστες για προσπάθεια "άλωσης" της Βουλής, γιατί εκδηλώνει "προτιμήσεις"; Συνταγματολόγος και άρα γνώστης των νόμων δεν είναι; Για ποιον λόγο υπάρχει αυτή η επιλεκτική "ευαισθησία" του; Η εξίσωση των φασιστικών ιδεολογιών δεν θα έπρεπε να τον αναγκάσει να "καταγγείλει" μαζί με τους "χρυσαυγίτες" και την "πάπισσα" του Περισσού; Πριν ξεκινήσει να καταγγείλει τους φασίστες που ΘΑ μπουν στη Βουλή, γιατί δεν καταγγέλλει αυτούς που ΗΔΗ είναι μέσα.

Σχεδόν τριάντα χρόνια βουλευτής είναι, δεν κατάλαβε ότι το ΚΚΕ βρίσκεται παράνομα μέσα στη Βουλή; Τριάντα χρόνια βουλευτής είναι, δεν κατάλαβε τι ακριβώς έχει υπογράψει το ΚΚΕ, που δίνει μια "παράσταση" αθλιότητας στη Βουλή της Δημοκρατίας; Αν δεν το κατάλαβε ο ίδιος, γιατί δεν ρωτάει τον "δημοκράτη" και συνάδερφό του χοντρό και Αντιπρόεδρο Πάγκαλο; Κάτι θα ξέρει από φασισμό ο Πάγκαλος, εφόσον, πριν διαπρέψει ως "δημοκράτης", υπήρξε εγγονός Ναζιστή και επιφανής ΚΚΕς. Ποιος θα μπορούσε να τον ενημερώσει καλύτερα από αυτόν, ο οποίος γνωρίζει τα πάντα, γιατί έχει υπάρξει τα πάντα; ...Τρία σε ένα είναι ο άνθρωπος και αυτό δικαιολογεί εν μέρη και τον όγκο του ...Πώς λέμε "πολύπριζο"; ...Ο Πάγκαλος είναι "πολυφασίστας".

Τα ίδια, που αναφέρουμε για τον Βενιζέλο, αφορούν και τον "έτερο "Καππαδόκη" του δικομματισμού ...Τον Αντώνη "Βιολάρη" της Μεταπολίτευσης ...Τον εγγονό του Μπενάκη, που έχει εξειδίκευση να παριστάνει τον Βασιλάκη τον Καΐλα ...Αυτόν, που όχι μόνον ανησυχεί για τον ναζισμό, αλλά που είναι έτοιμος να τον πολεμήσει και να του βγάλει τις "μάσκες" ...Ο "γενναίος" πλην άεργος γόνος, που ισχυρίζεται ότι και η οικογένειά του πολέμησε τον ναζισμό. Να θυμίσουμε στον εγγονό του Μπενάκη ότι το κύκλωμα του παππού του ήταν οι βασικοί συνεργάτες των Ναζί στην κατοχή. Στο κύκλωμα εκείνο ανήκε ο Λαμπράκης και το ΔΟΛ ...Μια ωραία ναζιστική "ατμόσφαιρα" είναι ο Καΐλας με τον συνταγματολόγο ...Ερασιτέχνες ναζιστές είναι οι χρυσαυγίτες μπροστά τους.

Σ' ό,τι αφορά την "πολυτραγουδισμένη" αυτοκτονία της Πηνελόπης Μπενάκη-Δέλτα την ημέρα της εισόδου των Ναζί στην Αθήνα, θα τον συμβουλεύαμε να μην την υπενθυμίζει, γιατί απλά εκθέτει τη μακαρίτισσα. Η γυναίκα εκείνη είχε ψυχολογικά προβλήματα ...Πολλά ψυχολογικά προβλήματα, που, αν δεν ήταν μια πάμπλουτη μεγαλοαστή και ήταν μια απλή φτωχή γυναίκα, θα την αποκαλούσαμε αλλιώς. Η αυτοκτονία της εκείνη την ημέρα ήταν απλά η "πετυχημένη" εκδοχή μιας αλυσίδας "αποτυχημένων" αποπειρών. Καλό είναι, δηλαδή, κάποιοι να προσέχουν τι λένε, γιατί δεν απευθύνονται σε "χρυσόψαρα". Καλό είναι να μην μας δείχνουν το "σκοινί", γιατί είναι πολλοί οι Έλληνες εκείνοι, που ακόμα κλαίνε "κρεμασμένους".

Το θέμα είναι ότι αυτά, τα οποία δεν κατάλαβαν οι εκατομμυριούχοι "δημοκράτες" της Μεταπολίτευσης, άρχισαν να τα καταλαβαίνουν οι απλοί πολίτες. Οι απλοί πολίτες άρχισαν πλέον να υποψιάζονται τι συμβαίνει και το αποτέλεσμα είναι αυτό, το οποίο βλέπουμε στις καθημερινές πλέον πράξεις κοινωνικής αντίστασης. Οι απλοί πολίτες είναι πλέον απόλυτα εχθρικοί με τους σταλινικούς του Περισσού. Πιο εχθρικοί απ' όσο είναι απέναντι στους χρυσαυγίτες. Πολλοί από αυτούς μάλιστα θα ψηφίσουν Χρυσή Αυγή, όχι επειδή είναι φασίστες, αλλά επειδή θεωρούν ότι με αυτόν τον τρόπο θα δημιουργήσουν πρόβλημα στον προδοτικό δικομματισμό.

Την "επιτυχία" δηλαδή της Χρυσής Αυγής θα πρέπει να την αναζητήσουμε στην αποτυχία του δικομματισμού και όχι στον "θρίαμβο" του φασισμού. Ο ταβερνιάρης της Ιπποκράτους και ο τεννίστας της Συγγρού έχουν δώσει πιο πολλές ψήφους στη Χρυσή Αυγή απ' όσες της έχει δώσει ο Μιχαλολιάκος. Οι πολίτες, έστω και καθυστερημένα, άρχισαν να "ξυπνούν". Δείχνουν να έχουν προ πολλού ξεπεράσει την προπαγάνδα της Μεταπολίτευσης, που παρουσίαζε τους σταλινικούς κάτι σαν τις άχρηστες αλλά "ιερές αγελάδες" της δημοκρατίας μας ...Την προπαγάνδα των δήθεν ηρώων τύπου Δαμανάκη, Ανδρουλάκη και το κακό συναπάντημα.

Επιτέλους άρχισαν ν' αντιλαμβάνονται τον προβοκατόρικο ρόλο των σταλινικών και να τους θεωρούν ανεπιθύμητους στους αγώνες τους. Τόσο ανεπιθύμητους, που απαιτείται μια ολόκληρη "Πανεπιστημίου" να τους χωρίζει, όταν εκδηλώνουν τις αντιδράσεις τους ...Στο Σύνταγμα ο λαός και στην Ομόνοια οι σταλινικοί. Γι' αυτόν τον λόγο —και μέσα στη σύγχυση της εποχής— άρχισαν οι "παραφωνίες". Σε μια εποχή όπου ο δικομματισμός πνέει τα λοίσθια και δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα της επιβίωσης, δεν μπορεί να προστατεύσει το ΚΚΕ από τις "δημοσιογραφικές" επιθέσεις που δέχεται.

Αναγκαστικά, εφόσον η εποχή των αυτοδυναμιών έχει παρέλθει και αναζητώντας όλοι τον "χάρτη" των πιθανών μετεκλογικών συνεργασιών, συνθέτουν όλα τα πιθανά κι απίθανα κομμάτια του παζλ της εξουσίας. Σε αυτήν την αναζήτηση για την εικόνα της επόμενης ημέρας βρίσκεται η απειλή για το ΚΚΕ, γιατί εκεί ακριβώς εκτίθεται, εφόσον θα πρέπει να απαντήσει σε ερωτήσεις, τις οποίες μέχρι τώρα δεν του έθετε κανένας. Σε μια εποχή όπου ο θανάσιμα τραυματισμένος δικομματισμός έχει ανάγκη την εύνοια των δημοσιογράφων των διαπλεκομένων, δεν μπορεί να τους περιορίσει στην άσκηση του "λειτουργήματός" τους. Δεν μπορεί να τους περιορίσει στην προσπάθειά τους να προβλέψουν το πολιτικό "τοπίο" της επόμενης ημέρας.

Από τη στιγμή που το ΚΚΕ διαθέτει ένα σοβαρό ποσοστό του εκλογικού σώματος, ήταν αδύνατο να αφεθεί εκτός μετεκλογικών κυβερνητικών σεναρίων. Άρα ήταν αδύνατον να μην ερωτηθεί για τις προθέσεις του. Το αποτέλεσμα είναι τραγελαφικό. Γιατί είναι τραγελαφικό; Γιατί απλούστατα το ΚΚΕ δεν είχε ποτέ προθέσεις. Απαγορεύεται να έχει προθέσεις. Αυτό σήμερα δεν γίνεται σεβαστό από τους δημοσιογράφους και ο καθένας από αυτούς ξεφεύγει χωρίς κανένα φόβο από τα μέχρι τώρα καθορισμένα όρια της politically correct συμπεριφοράς της Μεταπολίτευσης. Έφτασαν στο σημείο κάποιοι δημοσιογράφοι να κάνουν "πλάκα" στην κοντή του Περισσού ...Άρχισαν να τη "δουλεύουν" στα ίσα. Αυτό είναι τραγικό, γιατί μέσα από την "πλάκα" αποκαλύπτονται κρυφές αδυναμίες του συστήματος, που μέχρι τώρα δεν αποκαλύπτονταν. Δεν σέβονται το "παιχνίδι" της Μεταπολίτευσης και το απειλούν στο σύνολό του.

Αποκαλύπτουν αυτά, τα οποία μέχρι τώρα το σύστημα έκρυβε με μεγάλη επιμέλεια ...Αποκαλύπτουν τον ρόλο του ΚΚΕ στην πολιτική λειτουργία της Μεταπολίτευσης. ...Αποκαλύπτουν το ανώφελο της ύπαρξης του "ευνούχου" της πολιτικής σκηνής ...Του "ευνούχου", που κακώς συμμετείχε σε ένα "όργιο" δημοκρατίας, εφόσον ποτέ δεν είχε ως πραγματικό του στόχο το κυβερνητικό "σέξ" ...Του "ευνούχου", που ως αντικείμενό του είχε να προστατεύει τους μόνιμους "εραστές" του δικομματισμού, καταστρέφοντας όλους τους επίδοξους ανταγωνιστές τους ...Το λυσσασμένο για χρήμα "φασιστόσκυλο", που κατά παραγγελία ορμάει σε όποιον απειλεί την κυριαρχία των μεγάλων του δικομματισμού.

Το αποτέλεσμα είναι τραγικό. Αναγκάζουν την αγράμματη και άεργη Αλέκα να "πατάει" στα "απάτητα" και να εξευτελίζεται. Την αναγκάζουν να σκέπτεται ...και αυτό δεν είναι το δυνατό της "σημείο". Ποιο είναι το παιχνίδι, που αποκαλύπτει με την άγνοιά της; Το παιχνίδι του "ξεδοντιασμένου" φασίστα, ο οποίος μπήκε στη "νομιμότητα", για να ψευδοαπειλεί τη Δημοκρατία, έχοντας ως βασικό στόχο να στηρίζει τον δικομματισμό ...Ο ευνούχος, που έχει "υπογράψει" ένα μπακαλόχαρτο, το οποίο βεβαιώνει τα αφεντικά τού δικομματισμού ότι δεν θα διεκδικήσει ποτέ την εξουσία τής δημοκρατίας ...Ο ευνούχος, που, ως αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες του, θα διεκδικεί μόνον τα λεφτά της δημοκρατίας; Σε ποιο ποσοστό; Στο προκαθορισμένο ποσοστό, που είπαμε εξαρχής. 8% επί του ποσοστού που μοιράζεται σε όλους τους κλέφτες. 8% σε χρηματοδοτήσεις, επιδοτήσεις, προνόμια, κρατικές θέσεις κλπ..

Αυτό το ποσοστό το γνώριζαν πάντα οι παροικούντες την "Ιερουσαλήμ" και γι' αυτόν τον λόγο δεν "εκπλήσσονταν" ποτέ τα εκλογικά αποτελέσματα του κόμματος του Περισσού. Γνώριζαν εκ των προτέρων τα αποτελέσματα και ποτέ δεν τα ανέλυαν παραπάνω. Οι ΚΚΕδες ήταν "απειλή" για τη δημοκρατία μόνον για λίγες ημέρες πριν τις εκλογές και άρα πριν αναλάβουν τη διαχείρισή της οι γίγαντες του δικομματισμού. Μετά τις εκλογές ήταν τα γνωστά "εργαλεία" του συνδικαλιστικού "καπελώματος". Μετά τις εκλογές το ΚΚΕ γύριζε στους δρόμους και στα πεζοδρόμια, για να "καπελώνει" την εργατική τάξη. Γι' αυτόν τον λόγο δεν το ανάγκαζαν ποτέ να εκφράσει άποψη περί κυβερνητικής. Δεν το ανάγκαζαν ποτέ να πάρει θέση για την επόμενη ημέρα των εκλογών, όπου, μέσω συνεργασιών, θα εξασφάλιζε κυβερνητικά καθήκοντα.

Αυτό, δηλαδή, το οποίο σήμερα κάποιοι δεν σέβονται και εκθέτουν την "πάπισσα" ...Οι πολιτικά "ανάγωγοι", που την ρωτάνε με ποιον θα μπορούσε να συνεργαστεί το κόμμα της μετεκλογικά ...Οι "ανάγωγοι", που, κάθε φορά που η Παπαρήγα αρνείται να δηλώσει πρόθεση συνεργασίας, την πιέζουν να εξηγήσει τον στόχο με τον οποίον κατεβαίνει το κόμμα της στις εκλογές και αν πραγματικά θέλει κάποτε να κυβερνήσει ...Οι "ανάγωγοι", που την φέρνουν σε δύσκολη θέση και την αναγκάζουν να εκτίθεται ανεπανόρθωτα. Πώς; Αναγκάζοντάς την να λέει βλακείες, προκειμένου να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Βλακεία είναι να λέει σήμερα ότι το ΚΚΕ δεν θέλει να κυβερνήσει, όχι επειδή απαγορεύεται ή επειδή το έχει υπογράψει, αλλά γιατί δεν "εμπιστεύεται" την "αντιπολίτευση" του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Μιλάμε για το άκρον άωτον της βλακείας. Το ΚΚΕ δεν θέλει να ασκήσει κυβερνητική εξουσία, όχι επειδή είναι φασιστικό —και το έχει "αναγνωρίσει" και το ίδιο με την υπογραφή του—, αλλά γιατί δεν γνωρίζουν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ να του ασκήσουν ικανοποιητική αντιπολίτευση. Το ΚΚΕ δεν θέλει να ασκήσει κυβερνητική εξουσία, γιατί το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν ξέρουν να προκαλούν κοινωνικές αντιδράσεις και να δρομολογούν απεργίες. Μιλάμε για παγκόσμιο ρεκόρ. Το ΚΚΕ δεν θέλει την εξουσία, γιατί δεν εμπιστεύεται την ικανότητα των υπολοίπων να το ελέγχουν. Το ΚΚΕ δεν θέλει να ανέβει στον "θρόνο" της εξουσίας, γιατί η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν ξέρουν να πετάνε "λεμόνια" στην εξουσία. Δεν ξέρουν να "σημαδεύουν" με ακρίβεια τα κεφάλια των εξουσιαστών, όπως γνωρίζει το ΚΚΕ να κάνει εδώ και μισό αιώνα. Πώς λοιπόν μπορεί να εγκλωβιστεί το ΚΚΕ σε ένα κυβερνητικό "σχήμα" και να πάει "τζάμπα" το ταλέντο του στο "σημάδι";

Είναι ντροπή για την Ελλάδα, τους Έλληνες και τον ελληνικό πολιτισμό να υπάρχει μια Παπαρήγα στην πολιτική σκηνή και να συγκαταλέγεται ανάμεσα στους ηγέτες τους. Είναι ντροπή για τη Δημοκρατία μας να υπάρχει ένα τέτοιο "κατασκεύασμα" των μυστικών υπηρεσιών, που ως αποκλειστικό του πολιτικό "αντικείμενο" έχει την προβοκάτσια. Είναι ντροπή για τη λογική μας να μας "δουλεύει" ένα αγράμματο δουλικό του παρελθόντος. Είναι ντροπή στην εποχή της πείνας και της οικονομικής κρίσης να μην ελέγχεται το ΚΚΕ για τα οικονομικά του και να αφήνεται η συμμορία τού πληρωμένου Εμφυλίου να εξακολουθεί να μοιράζει τις νέες λείες της χωρίς κανέναν έλεγχο.

Ένα είναι σίγουρο. Εξαιτίας της Χρυσής Αυγής στις προσεχείς εκλογές τουλάχιστον δεν θα πλήξουμε. Αν μη τι άλλο θα είναι "ευχάριστες" ...Θα έχουν πλάκα. Γιατί; Γιατί δεν θα μπορούν οι "μεγάλοι" και οι "λακέδες" τους να παίξουν τα παιχνίδια τους. Δεν θα μπορούν να κάνουν τις "μοιρασιές" τους, εξυπηρετώντας τα σχέδια των γνωστών πρεσβειών. Για όσο διάστημα η Χρυσή Αυγή θα ελπίζει να μπει στη Βουλή θα μετρούνται και θα ξαναμετρούνται σχολαστικά όλες οι ψήφοι. Οι περίεργες "μοιρασιές" των κυριάρχων και των δούλων τους με τα "σφραγισμένα" ποσοστά ίσως να μην βγαίνουν. Οι ανεξήγητες "αλλαγές" στη "διαδρομή" μεταξύ των εκλογικών κέντρων και του Υπουργείου Εξωτερικών αναγκαστικά θα περιοριστούν. Για πρώτη φορά στη Μεταπολίτευση μπαίνουν κι άλλα "χέρια" σε μια μοιρασιά όπου δεν περισσεύουν πολλά "κουκιά". Όταν μαζί με τη Χρυσή Αυγή θα αγωνιούν για την εκλογική τους επιτυχία ο Καμμένος ή ο Τσίπρας, τότε η απλή προσθαφαίρεση θα αναχθεί σε "επιστήμη" μέσα στα εκλογικά τμήματα.

Επιπλέον. θα γίνουμε μάρτυρες κι άλλων φαινομένων ...Φαινομένων γελοιότητας, τα οποία όμως, αν δεν ελεγχθούν, θα μπορούσαν να γίνουν επικίνδυνα. Μέχρι τώρα οι "μεγάλοι" είχαν μάθει να βουλώνουν τις "τρύπες" της "πελατείας" τους με απευθείας "εισαγωγές" ψηφοφόρων. Όταν δεν τους έβγαιναν τα "κουκιά", εισήγαγαν τέτοια. Είχαν μάθει παραμονές των εκλογών να "ελληνοποιούν" με τον τόνο κάτι περίεργους του τύπου "Giorgo oraio", "Patsok kalo" ή "Antoni poly Tsexy". Σήμερα αυτή η πρακτική δεν είναι και τόσο εύκολα εφαρμόσιμη. Όταν αυτοί οι εμφανώς "σκουρόχρωμοι" ψηφοφόροι θα πάνε να ψηφίσουν, θα έχει πολύ πλάκα. Κάποιοι χρυσαυγίτες μέσα στα εκλογικά τμήματα θα "στραβώσουν" και θα αρχίσουν να ψάχνουν καταλόγους και δημοτολόγια. Κάποιοι άλλοι θα φοβηθούν και δεν θα επιχειρήσουν καν να μπουν στα εκλογικά τμήματα. Οι απ’ έξω θα τους σπρώχνουν να μπουν μέσα και οι από μέσα θα τους σπρώχνουν να βγουν έξω ...΄Ε ρε γλέντια ...όπως θα έλεγε και ο εθνικός ήρωας κάποιων.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

http://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2012/04/i-xrysi-eykairia.html

Σημ. ΔΕΕ: Οι επισημάνσεις είναι δικές μου και δεν υπήρχαν στο αρχικό κείμενο.

Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Η αλήθεια έχει πολλές πλευρές


Ένα ενδιαφέρον κείμενο, γραμμένο πριν από λίγους μήνες, το οποίο με απλές λέξεις και παραδείγματα διεκτραγωδεί, αλλά και ενημερώνει για την σημερινή κατάσταση που έχουμε κατρακυλήσει και για την οποία ουδείς (πολίτες και πολιτικοί) είναι άμοιρος ευθυνών. Πιστεύω ότι είναι χρήσιμο να μελετηθεί.
ΔΕΕ

Η αλήθεια έχει πολλές πλευρές, ας δούμε μία:

Η πλατεία ήταν γεμάτη.
Πρόσωπα σε απόγνωση χαράσσονταν περισσότερο όποτε έπεφτε ένα σύνθημα και τα μάτια κοίταζαν κατά τη Βουλή, ενώ τα χέρια σηκωμένα με ορθάνοιχτα τα δάχτυλα έστελναν μήνυμα στην πρόσοψη του «ναού της Δημοκρατίας».
Στην πρώτη γραμμή είσαι τον Μάκη. Δεν ξέρω τι δουλειά κάνει ακριβώς. Ξέρω όμως ότι είναι πολλά χρόνια συνδικαλιστής και όλο έξω τον βλέπω. Τα καλοκαίρια τον χάνω για ένα τρίμηνο γιατί πηγαίνει διακοπές...
Δίπλα του η ξαδέλφη μου, η Μάρθα. Συνταξιούχος από τα 37 γιατί, όπως μου είπε, είχε κλείσει Ι5ετία στον Ευαγγελισμό με ανήλικο τέκνο. Μαζί της η φίλη της η Στέλλα, η οποία εδώ και 30 χρόνια τώρα έπαιρνε σύνταξη ως άγαμη θυγατέρα. Παραδίπλα ο Στάθης. Επί μια δεκαετία τα είχε οικονομήσει από τα «εκτός έδρας», ενώ η εθελουσία από τον ΟΤΕ του είχε αποφέρει 120.000 ευρώ. Τώρα έκανε σπορ: ψάρεμα και κυνήγι. Είχε πάρει και τζιπ 4Χ4. Μαζί και ο Κώστας 46 χρονών, πυροσβέστης, που έχει καταθέσει εδώ και ένα μηνά τα χαρτιά του για σύνταξη (είχε προλάβει να κατοχυρώσει, λέει) και περιμένει κάποιο χοντρό εφάπαξ ενώ έχει βρει και μια αρπαχτή δουλίτσα για να βγάζει τα έξοδα.
Δίπλα τους ο θείος μου. Δεξιός από σόι, που κατεβαίνει σε πορείες μόνο όταν ήταν το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση, αλλά βρίζει και την παράταξή του γιατί «άφησε απέξω πολλά δικά της παιδιά και φάγανε μόνο οι κοντινοί». Από κοντά τα δυο αδέρφια: ο Στέλιος, που του είχε βάλει «Το κόμμα» τα 2 παιδιά στο Δημόσιο και ο Γρήγορης, που έπαιρνε έργα του Δήμου υπερτιμολογημένα λόγω γνωριμιών και «ταΐσματος».
Στη δεύτερη σειρά ο Γιάννης που εδώ και μερικούς μήνες έκανε «τεστ αντοχής» στο νέο νόμο «περί αδείας». Ήταν αγκαλιά με την γυναίκα του την Μαρία, που με τρεις γέννες είχε να πατήσει στην δουλειά της 3 χρόνια. Δίπλα ο Μιχάλης, εργολάβος με δικό του συνεργείο που διέθετε 27 ανασφάλιστους αλλοδαπούς και 3 Έλληνες...
Στα δεξιά τους ο Λάκης, φοιτητής, ετών 32, μόνιμος γραμματέας στην φοιτητική παράταξη, με αυτοκίνητο και κόκκινα μπλουζάκια «λακόστ». Παρέα του ο Γιώργος, ο γιατρός, ο επονομαζόμενος και "ταχυδρόμος" από τα πολλά φακελάκια. Χειρουργεί με συγκεκριμένα υλικά και γράφει κατ’ αποκλειστικότητα φάρμακα μόνο δυο εταιρειών...
Μαζί τους και ο Θόδωρος, γιατρός του ΙΚΑ, στο οποίο πήγαινε για να τροφοδοτεί την πελατεία του ιδιωτικού του. Εννοείται πως στο ιατρείο του δεν έκοβε ποτέ αποδείξεις.
Οι φαρμακευτικές του είχαν φτιάξει το εξοχικό, τον πήγαιναν ταξίδια «για συνέδρια στο εξωτερικό», μέχρι και λάστιχα στο αυτοκίνητο του άλλαζαν.
Παρέα τους και ο Κυριάκος, ο εφοριακός που, τα τελευταία δέκα χρόνια —τα τέσσερα ήταν στο ΣΔΟΕ- δεν είχε διαπιστώσει ποτέ του παράβαση τα τελευταία 6 χρόνια. Λένε ότι έχει πάρει διαμέρισμα στο Κατάρ και έχει περάσει τουλάχιστον δύο καλοκαίρια διακοπών εκεί που χτύπησε το τσουνάμι. Από την παρέα δεν λείπει και ο Βασίλης, λιμενικός. Πρώτος ταβλαδόρος στο λιμεναρχείο. Συχνά πυκνά διοργανώνει αγώνες -πάντα εν ώρα υπηρεσίας- με τους διπλανούς, τους τελωνειακούς.
Εδώ και εκεί γυρίζει και ο Πέτρος, μέχρι προχτές μηχανοδηγός του ΟΣΕ. Ανάθεμα κι αν είχε οδηγήσει τραίνο εδώ και δεκαπέντε χρόνια που «εκσυγχρόνιζαν τη γραμμή» και όταν την έφτιαξαν σταμάτησαν δια παντός την κυκλοφορία της γραμμής. Τώρα μετατάχθηκε σε γραφείο νομιμοποίησης αλλοδαπών, ενώ παράλληλα είναι και διευθυντής σε έντυπο!
Να και ο Μηνάς, μαζί με τον ξάδερφό του τον δασολόγο που τάχει κονομήσει από τους αποχαρακτηρισμούς. Ο Μηνάς έχει ξεχάσει πότε έκοψε το τελευταίο του τιμολόγιο.
Ο Ορέστης, ο άλλος ξάδερφος δίπλα του, που βαριέται και κοιτάζει στο πλήθος μπας και συναντήσει τη ματιά καμιάς γκόμενας. Είναι για χρόνια πολλά επιδοτούμενος αγρότης που δεν ξέρει ακριβώς πού βρίσκονται τα χτήματά του.
Όλοι, μαζί με άλλους τόσους, σηκώνουν τα χεριά ψηλά και με σφιγμένες τις γροθιές βροντοφώναξαν: “Κάτω τα χέρια από τα ΛΕΦΤΑ ΜΑΣ!”
Ο Θανάσης, με το τριμμένο μπλουζάκι και το τζιν πενταετίας, αδελφικός μου φίλος, άνεργος οικοδόμος με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια: “Ρε, Νίκο, εμείς εδώ τι κάνουμε;” Έλα, ντε! Βρε, μήπως τελικά “μαζί τα φάγανε”.

ΠΑΜΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ…
Αφού κανείς από τους επίσημους φορείς δεν βγαίνει επιτέλους να πει την πολυπόθητη αλήθεια στον ελληνικό λαό αποφάσισα να το κάνω εγώ. Ξέρετε, η αλήθεια στα οικονομικά δεν είναι ούτε θέσφατο, ούτε κρυφή γνώση, φυλαγμένη για τους εκλεκτούς, ούτε όλες αυτές οι βλακείες που ακούγονται τριγύρω από τα πιο επίσημα -δυστυχώς- χείλη της χώρας.
Απλά ανοίγεις τον Προϋπολογισμό - είναι στο ιντερνέτ- και βλέπεις τα νούμερα.
Πάμε λοιπόν:
Αλήθεια Νο 1
Εισπράττουμε περί τα 40 δις ευρώ το χρόνο και ξοδεύουμε περί τα 60.
Κατ' αναλογία είναι σαν να βγάζω 1.000 ευρώ το μήνα και να χαλάω 1.500.

Αλήθεια Νο 2
Χρωστάμε περί τα 360 δις ευρώ με έσοδα 40 δις όπως προείπα.
Κατ' αναλογία είναι σαν να βγάζω 12.000 ευρώ το χρόνο και να χρωστάω 108.000.

Αλήθεια Νο 3
Μόνο οι ετήσιοι τόκοι για τα δάνεια που έχουμε ήδη πάρει (και φάει, εννοείται) είναι χοντρικά 20 δισ.
Κατ' αναλογία είναι σαν να βγάζω 1.000 ευρώ το μήνα και για τόκους στεγαστικού δανείου (χωρίς το κεφάλαιο) να δίνω περί τα 500 ευρώ.

Αλήθεια Νο 4
Για να λειτουργούμε κανονικά σαν χώρα, πρέπει κάθε χρόνο να βρίσκουμε τα κάτωθι ποσά:
1. 20 δις που είναι τα -παραπάνω- έξοδα μας (έλλειμμα)
2. 20 δις που είναι οι τόκοι των δανείων.
3. 40 δις που είναι χοντρικά και το κεφάλαιο των δανείων.
Σύνολο 80 δισ.

Αναλογικά είναι σαν να βγάζω 12.000 ευρώ το χρόνο και για να διατηρούμαι στη ζωή (και εκτός φυλακής) να πρέπει να βρίσκω ακόμη 24.000 κάθε χρόνο.

Ανακεφαλαίωση:

1. Είμαι ένας εργαζόμενος που βγάζω 1.000 ευρώ το μόνα.
2. Οι προσωπικές μου ανάγκες είναι περίπου 1.500 ευρώ το μόνα.
3. Τα δάνειά μου ανέρχονται σε 1.500 ευρώ το μόνα.
4. Μου λείπουν δηλαδή 2.000 ευρώ κάθε μήνα και χρωστάω ακόμη 108.000.
5. Με βλέπετε να κρατάω το σπίτι μου για πολύ καιρό ακόμα;
Με έσοδα 1.000 και έξοδα 3.000 το μήνα η μόνη επιλογή μου ήταν να καλύπτω το διχίλιαρο με νέο δανεισμό. Μέχρι τώρα οι τράπεζες με κάλυπταν. Από δω και πέρα σταματάει η χρηματοδότηση οπότε ας εξετάσουμε τις επιλογές που έχω ως εργαζόμενος, οι οποίες είναι βασικά τέσσερις:

Επιλογή Νο 1
Να βρω 2η και 3η δουλειά αυξάνοντας τα έσοδά μου. (ανάπτυξη)

Επιλογή Νο 2
Να περικόψω τις ανάγκες μου και να μειώσω τα έξοδά μου.
(περικοπές)

Επιλογή Νο 3
Να διαπραγματευτώ με την τράπεζα το δάνειό μου με επέκταση και μείωση των δόσεων. (αναδιάρθρωση)

Επιλογή Νο 4
Να πουλήσω κομμάτι της περιουσίας μου για να ξεχρεώσω μέρος του δανείου. (ιδιωτικοποιήσεις)

Βασικά, μπορώ να χρησιμοποιήσω από μια έως και τέσσερις επιλογές, όσο περισσότερες τόσο πιο γρήγορα θα ξεμπλέξω απ' όλα αυτά.
Σε αυτό το σημείο αξίζει να δούμε τις συμβουλές των κομμάτων στον εργαζόμενο της ιστορίας μας.

ΠΑΣΟΚ: Ο εργαζόμενος δεν χρειάζεται να βρει δεύτερη δουλειά, πρέπει να περικόψει 100 ευρώ από τα έξοδά του και να αναδιαρθρώσει το χρέος του. Δυστυχώς μάλλον θα αναγκαστεί να πουλήσει και κάτι.
ΝΔ: Ο εργαζόμενος χρειάζεται και 2η δουλειά ως ημιαπασχόληση, αναδιάρθρωση χρέους και πώληση περιουσίας χωρίς καμιά περικοπή εξόδων.
ΑΡΙΣΤΕΡΑ: Ο εργαζόμενος πρέπει να δουλεύει λιγότερο στην 1η δουλειά που έχει, να αυξήσει τα έξοδά του, να μην πουλήσει τίποτα και να πιστολιάσει την τράπεζα.

Τα συμπεράσματα δικά σας, αλλά τουλάχιστον ας πούμε την αλήθεια.
Μια που έρχονται εκλογές, πολύ σύντομα μάλλον, ας απαντήσουμε μερικές ερωτήσεις που όλοι έχουν και θα κληθούν να απαντήσουν σύντομα στις κάλπες. Εξάλλου είναι πράγματα που θα ακούμε όλη μέρα στα κανάλια.
Πάμε:

Ερώτηση Νο 1
Τι είναι επιτέλους αυτό το ΑΕΠ και γιατί παίζει τόσο σημαντικό ρόλο; Έχει καμία σχέση με τα έσοδα;

Απάντηση:
Το ΑΕΠ είναι στην ουσία ο τζίρος που κάνει η οικονομία σε ένα χρόνο. Τα έσοδα είναι τα καθαρά κέρδη που μένουν από τον τζίρο αυτό. Σύμφωνα με την ΕΕ η Ελλάδα μαζεύει λιγότερα έσοδα σε ποσοστό 6% του ΑΕΠσςε σχέση με τον μέσο όρο της ΕΕ, δηλαδή περίπου 14 δις. Γι' αυτό μιλάνε όλοι για διαλυμένο φοροεισπρακτικό μηχανισμό, γι' αυτό τα έχουν πάρει οι ξένοι μαζί μας.

Ερώτηση Νο 2
Θα πέσουν οι φόροι αν στην κυβέρνηση βγει ο Σαμαράς ή κάποια άλλη συγκυβέρνηση;

Απάντηση:
Όχι, κυρίως γιατί θα το απαιτήσουν οι ξένοι. Θα πουν μαζέψτε πρώτα τα 14 δις. που είπαμε παραπάνω και μετά το συζητάμε. Στην καλύτερη θα υπογραφεί ένα μνημόνιο που μακροπρόθεσμα και υπό προϋποθέσεις θα ρίχνει το ΦΠΑ και τους υπόλοιπους φόρους (σε 2-3 χρόνια και αν μαζευτούν τα έσοδα).

Ερώτηση Νο 3
Υπάρχει περίπτωση με οποιαδήποτε κυβέρνηση να βγούμε από το μνημόνιο;

Απάντηση:
Όχι, ούτε κυβέρνηση ΚΚΕ δεν θα μας έβγαζε απ' αυτό γιατί μνημόνιο πέρα από μέτρα σημαίνει και δάνειο. Χωρύς μνημόνιο δεν έχει λεφτά από πουθενά αλλού και πάμε στην δραχμή. Και κανένας πολιτικός σήμερα δεν έχει τα κότσια να πάει στη δραχμή.

Ερώτηση Νο 4
Πρέπει να πιστέψω κάποιον πολιτικό που θα μου υποσχεθεί αυξήσεις (συντάξεων κλπ) πριν τις εκλογές;

Απάντηση:
Όχι, συνεχίζουμε να τρώμε 20 δις περισσότερα από αυτά που βγάζουμε κάθε χρόνο, η επόμενη αύξηση γενικώς θα έρθει όταν το ποσό αυτό μηδενιστεί και γίνουμε ανεξάρτητοι (υπολογίστε σε τουλάχιστον 6 με 8 χρόνια).

Ερώτηση Νο 5
Τι πρέπει να κάνουμε για να σωθούμε;

Απάντηση:
Έχει απαντηθεί στο δεύτερο μέρος. Το σημαντικότερο είναι να διαλυθεί ο κομματισμός και αυτό είναι το δυσκολότερο. Κυρίως γιατί δεν το θέλει ο απλός πολίτης. Οι περισσότεροι είναι ταγμένοι σε κόμματα και αυτό δύσκολα αλλάζει.

Ερώτηση Νο 6
Θα σωθούμε τελικά;

Απάντηση:
Πολύ δύσκολο, κυρίως γιατί δεν θέλουμε. Τον κομματισμό, την διαπλοκή και όλα τα κακά της μοίρας μας δεν μπορούν να τα αλλάξουν οι Ευρωπαίοι, πρέπει να τα αλλάξει ο ίδιος ο λαός και δεν δείχνει να έχει διάθεση γι' αυτό.

Ερώτηση Νο 7
Δηλαδή τι θα γίνει με εμάς;

Απάντηση:
Θα γίνουμε οι περιθωριακοί της Ευρώπης, κάτι σαν την τσιγγάνικη συνοικία έξω από την πόλη.
Η ζωή αυτών που ''προνόησαν'' τα τελευταία 30 χρόνια θα σωθεί, οι υπόλοιποι θα αργοπεθαίνουν.
Μεγάλο μέρος κυρίως των νέων θα φύγει από την χώρα. Μαζί τους και η πολιτικό τάξη που μας έφερε εδώ, εξαιτίας της οργής των ανθρώπων, που κατά τα άλλα την στήριξαν 35 χρόνια.

Επίλογος
Φωνή λαού οργή θεού. Οι πολίτες επέλεξαν την διαπλοκή και την διαφθορά που έστησε ο αείμνηστος Ανδρέας, βασίστηκε στα δανεικά και τελικά κατέρρευσε.
Και λέω την επέλεξε πρακτικά, στις κάλπες δηλαδή, τα μετέπειτα κλάμματα, οι πορείες, οι απεργίες κλπ δεν έχουν καμία σημασία.
Η μελλοντικό πολιτικό τάξη, για να επιβιώσει, δεν θα έχει καμία σχέση με την σημερινή. Και αυτή με έναν φωτισμένο ηγέτη που πρέπει να πείσει την Ευρώπη από την αρχή ότι είμαστε άξιοι να γίνουμε μέλη της ξανά.
Τότε θα αρχίσει ο επόμενος ανοδικός κύκλος της χώρας.
Μέχρι τότε βολευτείτε με τον Γιωργάκη (τον Βαγγελάρα, πλέον) και τον Αντωνάκη.


Να πληρώσουν και οι “χιτλερίσκοι” του συνδικαλισμού


Να πληρώσουν και οι “χιτλερίσκοι” του συνδικαλισμού
Του Γιώργου Κράλογλου

Είναι πολύ δύσκολο πλέον να αποφύγουμε κοινωνικές εκρήξεις, από το τέλος του 2012 και μετά, όταν οι 1.200.000 άνεργοι του ιδιωτικού τομέα που δεν πρόκειται να βρουν δουλειά ούτε μετά το 2020, συναντούν στους δρόμους ομάδες από τους 1.150.000 κρατικούς υπαλλήλους με αιτήματα για επιδόματα αρνιού, καφενείου... και μη κοπάνας... από την υπηρεσία. Τα αβγά και τα γιαούρτια, εκτός από τους πολιτικούς (όπου τα περιστατικά θα πολλαπλασιαστούν μετά τις εκλογές), θα κατευθύνονται και στους χιτλερίσκους του κρατικού συνδικαλισμού και στις παρέες τους που για προσωπικά τους συμφέροντα και προσωπικές τους κομματικές και πολιτικές φιλοδοξίες οδήγησαν (μαζί με τις κομματικές Διοικήσεις και τους πολιτικούς) βιώσιμες κρατικές Επιχειρήσεις σε χρεοκοπία και Οργανισμούς σε απαξίωση.
Η κρατική ακόμη ΛΑΡΚΟ έχασε παραγωγή δύο ημερών επειδή η συντεχνία των συνδικαλιστών της Επιχείρησης (που για χρόνια αποτελούσε και αποτελεί, λόγω συνεχών χρεών, ένα από τα μεγάλα βαρίδια της επίσης κρατικής ΔΕΗ) κατέβασε τους εργαζόμενους σε στάσεις εργασίας γιατί το επίδομα αρνιού από 150 ευρώ κόπηκε στα 100 ευρώ (διαβάστε περισσότερα στο ενδιαφέρον ρεπορτάζ του κ. Χ. Φλουδόπουλου στο Capital.gr).
Πριν από λίγα χρόνια άλλες παρέες χιτλερίσκων συνδικαλιστών απαξίωσαν τις τότε έμμεσα ελεγχόμενες από το κράτος (μέσω της Εθνικής Τράπεζας) μονάδες λιπασμάτων Θεσσαλονίκης και Καβάλας όταν η μονάδα της Καβάλας ανέλαβε (μετά από ισχυρές πιέσεις των συντεχνιών των εργαζομένων στα λιπάσματα) να εκτελέσει δύο πολιτικές αποφάσεις. Πρώτον να αγοράσει την μη βιώσιμη μονάδα λιπασμάτων της Θεσσαλονίκης. Και δεύτερον να καταβάλει υπέρογκες αποζημιώσεις σε όσους έφευγαν από την μονάδα της Θεσσαλονίκης λόγω συρρίκνωσης. Οι αποζημιώσεις αυτές βεβαίως έδωσαν τόσα λεφτά στους απολυθέντες που ουδέποτε έχουν δοθεί από ιδιωτική επιχείρηση σε ολόκληρο τον πλανήτη, αλλά η ΒΦΛ υποχρεώθηκε να ζημιωθεί με περισσότερα από 20.000.000 ευρώ και να μην έχει να πληρώσει το φυσικό αέριο που αγόραζε από την επίσης κρατική ΔΕΠΑ. Το κατρακύλισμα της μονάδας της Καβάλας με τους πάνω από 1.000 εργαζόμενους και η ζημιά της ΔΕΠΑ με τους επίσης μεγάλου αριθμού εργαζόμενους καθόλου δεν απασχόλησε τους συνδικαλιστές της μονάδας λιπασμάτων της Θεσσαλονίκης που έβαλαν το μαχαίρι στον λαιμό στους πολιτικούς για τις αποζημιώσεις.
Είναι δε ψιλά γράμματα για τους χιτλερίσκους των συντεχνιών να πούμε ότι από τότε η ΒΦΛ άρχισε την κατηφόρα για να καταλήξει στην “αγκαλιά” του “διακεκριμένου επενδυτή” Λαυρέντη Λαυρεντιάδη έχοντας και την ΔΕΠΑ συνέταιρό του!!!
Και από την ΔΕΠΑ στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά και Ελευσίνας για να θυμηθούμε ότι οι εκεί χιτλερίσκοι ξεκίνησαν το ξήλωμα των ναυπηγείων με τις “κατακτήσεις” των ειδικοτήτων και των ειδικών επιδομάτων που μαζί με τις ρουσφετολογικές κομματικές προσλήψεις, αφού κατέστρεψαν την ΕΤΒΑ, έφεραν τα ναυπηγεία σε σημείο που η εξαγορά τους να είναι περίπου... χατίρι των αγοραστών προς το κράτος.
Σε όλο τον πλανήτη να ψάξετε δεν θα βρείτε εργαζόμενο να παίρνει επίδομα επειδή δεν την κοπανάει από την δουλειά του... ή επίδομα καφενείου όπως στα ΕΛΠΕ ή επιδόματα ΦΑΞ όπως στην ΔΕΗ, και επιδόματα αρνιού στην ΛΑΡΚΟ.
Παρ΄ όλα αυτά θα τους δείτε να “τραβάνε τα μαλλιά” τους όταν οι σχεδόν χρεοκοπημένες κρατικές επιχειρήσεις του ΟΣΕ, των ΕΛΤΑ, των λιμανιών, της ΕΥΔΑΠ θα αλλάζουν χέρια γιατί οι 2.000.000 άνεργοι του 2015 δεν θα έχουν πλέον λεφτά να πληρώνουν, ως φορολογούμενοι, ή ως συνδρομητές τα υψηλά τιμολόγια που περιλαμβάνουν και τα “κεκτημένα” των συντεχνιών των κρατικών



Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Θα σώσουν το «Σύστημα» οι συλλέκτες διαρροών;


Θα σώσουν το «Σύστημα» οι συλλέκτες διαρροών;
Του Καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου

Το «Σύστημα» που μας ΚΥΒΕΡΝΑ, λένε κάποιες «κακές γλώσσες», διαπιστώνοντας αδυναμία ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΙΑΣ της δήθεν "δεξιάς" «Νέας» Ν.Δ. και φθορά του ΛΑΟΣ της ίδιας «πολυκατοικίας» (κατά την προσφιλή στον κ. Καρατζαφέρη έκφραση), βλέπει, ως νέα αποτελεσματική «βαλβίδα σωτηρίας του», το Κόμμα των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» με ηγέτη τον κ. Καμμένο (που εκλέχτηκε βουλευτής της ΝΔ πρώτη φορά το 1993 σε ηλικία 28 ετών).
Το «Σύστημα», όπως έδειχναν οι δημοσκοπήσεις μέχρι την τελευταία ημέρα που επιτρεπόταν α δημοσιευθούν, εκτιμά ότι τον κ. Καμμένο θα τον πιστέψουν αρκετοί αγανακτισμένοι με τη «Νέα» Ν.Δ. του κ Σαμαρά και θα στραφούν προς τους «Ανεξάρτητους» όπου πέραν του κ. Καμμένου πρωταγωνιστούν και άλλα γνωστά «παλιά» ονόματα μπλε και πράσινης πολιτικής απόχρωσης…
Και καθώς ο αντίποδας της δήθεν «δεξιάς» δηλαδή το δήθεν «αριστερό» ΠΑΣΟΚ καταρρακώνεται εμφανίστηκε ένα παλιό πολιτικό στέλεχος ο κ Κουβέλης (Βουλευτής του Συνασπισμού από το 1989) ως ηγέτης του «νέου» πολιτικού χώρου της «Δημοκρατικής Αριστεράς»…
Έτσι με τον κ. Κουβέλη στα αριστερά του ΠΑΣΟΚ στο οποίο υπάρχει νεοεκλεγμένος Πρόεδρο και τον κ Καμμένο στα δεξιά της «Νέας» Ν.Δ. όπου επίσης υπάρχει «νέος» Πρόεδρος, το «Σύστημα» ελπίζει και θεωρεί δεδομένο ότι θα σωθεί (εφόσον οι Έλληνες ψηφοφόροι προσέλθουν στις κάλπες με πλήρη αμνησία των όσων έζησαν και ζούνε τα τελευταία δύο χρόνια και των όσων συζητιέται ότι είναι προγραμματισμένα για τον Ιούνιο…)

Ανανέωση με «παλιά» υλικά ή αναπαλαίωση;
Στην Ελλάδα της τρόικα, της ανεργίας, της πτώσης αξιών, των συσσιτίων, της δραματικής μείωσης μισθών και συντάξεων το «Σύστημα» θα μας πείσει ότι κάνει… Ανανέωση!
Παράλληλα εμφανίζεται στο προσκήνιο μια σαφώς «ανήθικη» και περίτεχνα καλλιεργούμενη ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ τύπου «Μιθριδατισμού» για την έκφραση της δυσαρέσκειάς μας απέναντι στο πολιτικό μας «Σύστημα», τα Κόμματα και τους πολιτικούς που θα διεκδικήσουν την ψήφο μας στις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012…
Στα εθνικής εμβέλειας ΜΜΕ, τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά κανάλια και εφημερίδες βλέπουμε, ακούμε και διαβάζουμε εδώ και μήνες κάρτες και ευρήματα δημοσκοπήσεων που αφορούν στις προτιμήσεις των Ελλήνων για Κόμματα, εκτιμήσεις για τον «καταλληλότερο» Πρωθυπουργό και πρόθεση ψήφου διαπιστώνοντας ότι σε όλα η επωδός είναι η ίδια:
Στις 7 Μαΐου θα προκύψει πολυκομματική Βουλή αυξάνοντας τα σημερινά 5 σε περισσότερα ίσως και 10 (!) Κόμματα, με αποτέλεσμα να ΜΗΝ υπάρξει η απαιτούμενη πλειοψηφία μπλε και πράσινων Βουλευτών για να σχηματισθεί και πάλι Συγκυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας όπως αυτή που μας «σώζει» εδώ και μερικούς μήνες υπό τον διορισμένο Πρωθυπουργό Dr Λουκά Παπαδήμο…
Εμμέσως, πλην απολύτως σαφώς, το μήνυμα που στέλνουν τα γνωστά «παπαγαλάκια του Συστήματος» από τα ΜΜΕ είναι ΑΠΕΙΛΗΤΙΚΟ καθότι δείχνει τον κίνδυνο ΑΚΥΒΕΡΝΗΣΙΑΣ, Ανατροπής των συμφωνηθέντων στα περιβόητα Μνημόνια, πλήρη κατάρρευση της Οικονομίας, πιθανή στάση πληρωμών και εκδίωξη από το ευρώ (παραμονή στο οποίο επιθυμεί, λένε τα γκάλοπ, περισσότεροι από τους 3 στους 4 Έλληνες…)
Εάν αυτά τα μηνύματα που μας στέλνουν θυμίζουν λίγο το ιστορικό πλέον σλόγκαν εκφοβισμού «Καραμανλής ή… τανκς» και άλλο τόσο το ιστορικά ελπιδοφόρο σλόγκαν της ΑΛΛΑΓΗΣ μην ξαφνιάζεστε!
Ζούμε στη χώρα όπου ΟΛΑ τριγύρω αλλάζουνε και ΟΛΑ τα ίδιο μένουν…
Πάντως το «Σύστημα βασιλεύει» στην αβασίλευτη Δημοκρατία μας!

http://kostasxan.blogspot.com/2012/04/blog-post_4793.html?utm_source=BP_recent

Τα Τούρκικα έπιπλα, η Τεκίλα, και ο Μαλάκας της Μεσογείου


Τα Τούρκικα έπιπλα, η Τεκίλα
και ο Μαλάκας της Μεσογείου

Υπάρχει ελπίδα να σωθεί ο Μαλάκας της Μεσογείου και ο ηλίθιος της Ευρώπης;
Πολύ φοβάμαι καμιά. Το μέλλον είναι προδιαγεγραμμένο όχι όμως από την τύχη ή από τον Θεό.
Το μέλλον έχει χαραχθεί πολλά χρόνια τώρα από τον συρφετό της παρακμής, τα ΜΜΕ και τους μεγαλοδημοσιογράφους.
Το σενάριο είναι το εξής:
Στην αρχή μας έμαθαν να μην αγαπούμε την Ελλάδα.
Σχεδόν όποιος κρατούσε ελληνική σημαία, ή έλεγε την λέξη πατρίδα τον λοιδορούσαν τα ΜΜΕ.
Μετά μας φόρτωσαν λαθρομετανάστες, τους οποίους εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να τους θρέψομε να τους περιθάλψουμε να τους εκπαιδεύσουμε και να τους δώσουμε δουλειά, απαγορεύοντάς μας ταυτόχρονα να χρησιμοποιούμε την λέξη λαθρομετανάστες.
Αργότερα, μας έμαθαν με την βοήθεια του Σκάι, ότι και επί τουρκοκρατίας υπήρχε ανάπτυξη.
Την σκυτάλη πήραν το ΜΕΓΚΑ, Αντέννα, Άλφα, με τις Τούρκικες σειρές, για να καταλήξουμε στον αρχικό στόχο της Τουρκίας που δεν είναι άλλος από τον οικονομικό και πολιτιστικό έλεγχο της Ελλάδος.
Τώρα έχει γεμίσει η Ελλάδα Τούρκικες αλυσίδες καταστημάτων επίπλων.
Γέμισε η Ελλάδα από τούρκικα δερμάτινα και ρούχα.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα βιομηχανικά προϊόντα.
Ακόμη και τα ρούχα του ελληνικού στρατού έφτιαχνε στην Τουρκία ο Σημίτης.
Με αυτά και με αυτά, ο μαλάκας της Μεσογείου προτιμά την τεκίλα, αντί τις τσικουδιάς, λες και υπάρχει διαφορά μεταξύ τους, αλλά εκτός αυτού, γιατί δεν πίνει τσικουδιά ο Μεξικανός;
Τώρα, για το αν υπάρχει ελπίδα να σωθεί ο μαλάκας της Μεσογείου και ο ηλίθιος της Ευρώπης, εγώ προσωπικά το αποκλείω, τουλάχιστον για όσο διάστημα νομίζει ότι θα τον σώσουν οι σοσιαλιστές της Γαλλίας που ονειρεύεται ο Μίμης Ανδρουλάκης ή οι Κινεζορώσοι που περιμένει ο Καμμένος και για όσο διάστημα δεν αντιλαμβάνεται πως κάθε ευρώ που δίνει σε τούρκικα προϊόντα δυναμώνει την Τουρκία εις βάρος της Ελλάδος, οικονομικά, στρατιωτικά, πολιτιστικά και τελικά πολιτικά.
Σίγουρα είμαστε οι μαλάκες της Μεσογείου και οι ηλίθιοι της Ευρώπης.
Δεν υπάρχει κανένας λαός στον κόσμο, που να μην υποστηρίζει με κάθε τρόπο τα δικά του, όλα τα δικά του.

Ο κτηνοτρόφος από την Κρήτη

http://kostasxan.blogspot.com/2012/04/blog-post_9250.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+blogspot%2FvhzE+%28%CE%91%CF%82+%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AE%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5+%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%82%21%29

Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

Λαϊκισμός και οικονομία


Λαϊκισμός και οικονομία
Του Πάμπου Χαραλάμπους

Τα νέα σκληρά μέτρα λιτότητας στην Ελλάδα έχουν γονατίσει τους Έλληνες πολλοί από τους οποίους καλούνται, τώρα, να ζήσουν με συντάξεις των 250 και 300 ευρώ και με μισθούς των 500 και 600 ευρώ. Κοντά σ’ αυτούς κι οι πάνω από ένα εκατομμύριο άνεργοι μεγάλο μέρος των οποίων μένουν χωρίς επίδομα ανεργίας, χωρίς κανένα εισόδημα. Το δράμα των Ελλήνων δικαιολογημένα προκάλεσε ένα κύμα αλληλεγγύης σε όλο τον κόσμο. Ο διευθυντής της γαλλικής εφημερίδας Humanité απηύθυνε κάλεσμα στους λαούς της Ευρώπης και στους εργαζόμενους να στηρίξουν τον ελληνικό λαό, ενώ η εκπρόσωπος του αμερικανικού Στέιτ Ντιπάρτμεντ, έκανε λόγο για «πολύ δύσκολες θυσίες» του ελληνικού λαού. «Είναι απαράδεκτο ότι στον 21 αιώνα, στην ευρωπαϊκή ήπειρο, ο λαός που κληροδότησε στον κόσμο τις αρχές της δημοκρατίας, ποδοπατείται σήμερα από τις ευρωπαϊκές αρχές», αναφέρει ο διευθυντής της Humanité, Πατρίκ Γιαρίκ.

Πιο χαρακτηριστική είναι η αντίδραση του Ιταλού πρωθυπουργού Μάριο Πρόντι που στην ομιλία του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (16/2/2012) χαρακτήρισε υπερβολική τη σκληρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται σήμερα η Ελλάδα, απορρίπτοντας έναν αποκλεισμό της χώρας από την ευρωζώνη.

Εμείς στην Κύπρο, συναισθανόμαστε το ελληνικό δράμα, όχι μόνο γιατί ο ελληνικός λαός μάς κληροδότησε τις αρχές της δημοκρατίας, αλλά γιατί νοιώθουμε ένα με αυτόν και συμπάσχουμε την τραγωδία του. «Όμως», αναφέρει ο κ. Μάριο Πρόντι, «δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τις πολιτικές που ακολουθούνταν στην Ελλάδα για πολλά χρόνια, οι οποίες κατάρτιζαν έναν πλήρη κατάλογο των χειρότερων πρακτικών στην Ευρώπη. Διαφθορά, νεποτισμός, έλλειψη ανταγωνισμού, παρατυπίες σε κρατικές συμβάσεις, φοροδιαφυγή», επεσήμανε ο Ιταλός πρωθυπουργός.

Η Ελλάδα δεν έφτασε τυχαία στο σημερινό κατάντημα. Δεν ευθύνονται οι δανειστές τους οποίους σήμερα κατακρίνουμε για τους επαχθείς όρους του δανείου των 130 δισεκατομμυρίων που θα παραχωρήσουν στη χώρα. Η Ελλάδα είχε τις ευκαιρίες της, όχι με δανεικά. Να θυμηθούμε ότι μετά το 1981 (ένταξη στην ΕΟΚ), η Ελλάδα εισέπραξε από τα πλαίσια στήριξης της ΕΕ πάνω από 60 δις ευρώ. Την περίοδο 1985-1987 η Ελλάδα έλαβε 1,2 δις εκιού για τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα. Μετά το 1988 είχαμε το πρώτο και το δεύτερο πακέτο Ντελόρ. Το πρώτο υλοποιήθηκε την περίοδο 1988-1993, ήταν 8 δις εκιού και επρόκειτο για γερή ενίσχυση από τα διαρθρωτικά ταμεία της τότε ΕΟΚ. Το δεύτερο πακέτο Ντελόρ (1994-1999) πρόσφερε ακόμη γενναιότερη ενίσχυση: 17,5 δις εκιού και αποσκοπούσε στην οικονομική και κοινωνική συνοχή, κυρίως των ασθενεστέρων οικονομικά περιφερειών. Μετά ήλθε το τρίτο πακέτο (2000-2006), με 25 δις ευρώ. Και το 2010 είχαμε το τέταρτο (το ΕΣΠΑ) με πάνω από 22,5 δις ευρώ.

Στο μεταξύ, άλλα χρήματα έρχονταν για επιμέρους δράσεις, όπως η αγροτική οικονομία (με τις περίφημες επιδοτήσεις), για την ανάπτυξη της οποίας η Ελλάδα εισέπραξε πάνω από 40 δις ευρώ (τα περισσότερα από κάθε άλλη χώρα), αλλά παρ’ όλα αυτά οι αγρότες βρίσκονταν σταθερά στις αρχές κάθε χρόνου στα οδικά μπλόκα. Αν τα συνυπολογίσουμε όλα αυτά, μιλούμε για ποσά μεγαλύτερα από το ύψος του επαχθούς δανείου από τον Μηχανισμό Στήριξης. Και μάλιστα για ποσά που δεν αποτελούσαν δάνειο, αλλά μοναδική προϋπόθεση για την εκταμίευσή τους ήταν η εθνική συμμετοχή και η χρηστή διαχείριση.

Τι έγιναν όλ’ αυτά τα κονδύλια στήριξης; Τα έφαγε ο λαϊκισμός, η εξαγορά ψήφων, ο νεποτισμός και βεβαίως και η διαφθορά. Μαζικότερη σπατάλη αφορούσε την εξαγορά ψήφων δια του λαϊκισμού. Τα κονδύλια για την ανάπτυξη της Ελλάδας έγιναν ΔΕΚΟ, ΚΑΠΗ, αντιστασιακές συντάξεις, επιδόματα. ΔΕΚΟ είναι οι Δημόσιες Επιχειρήσεις και Οργανισμοί, στις οποίες η κυβέρνηση Α. Παπανδρέου ενέτασσε κάθε χρεοκοπημένη ιδιωτική επιχείρηση. Την ώρα που τα πρώην κομμουνιστικά καθεστώτα της Ευρώπης αποκρατικοποιούσαν τα πάντα η ελληνική κυβέρνηση κρατικοποιούσε ζημιογόνες ιδιωτικές επιχειρήσεις, μετατρέποντας τους παρ’ ολίγον άνεργους σε δημόσιους υπαλλήλους και φυσικά σε ψηφοφόρους. ΚΑΠΗ είναι τα κέντρα ηλικιωμένων που πρόσφεραν στους ηλικιωμένους (ψηφοφόρους) ψυχαγωγία και τζάμπα εκδρομές και διακοπές στα καλύτερα ξενοδοχεία της χώρας. Αντιστασιακές συντάξεις προσφέρονταν (ακόμα και το 2011) σε 260.000 δήθεν αντιστασιακούς (ψηφοφόρους), πολλοί από τους οποίους στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν ήταν ούτε 15 χρονών.

Ακολούθησαν και άλλοι τον Α. Παπανδρέου, όπως ο Καραμανλής ο νεώτερος που μέσα μερικές ώρες μετά τις μεγάλες πυρκαγιές στην Πελοπόννησο αποφάσισε να διανέμει επίδομα τριών χιλιάδων ευρώ στον κάθε κάτοικο της περιοχής είτε υπέστη ζημιά είτε όχι. Εφτάμισι χιλιάδες άνθρωποι σχημάτισαν ουρές στην Αγροτική Τράπεζα για να πάρουν το τριχίλιαρο τους.

Κέρδιζαν ψηφοφόρους και εκλογές. Απαραίτητη η στήριξη και των ηλικιωμένων και των ανέργων, και των πυροπλήκτων, αλλά η στήριξη δεν προσφέρεται με ψηφοθηρικά επιδόματα. Η χώρα χρειαζόταν ανάπτυξη και σωστή διαχείριση των πόρων της. Αντί τούτων η πολιτική ηγεσία θα μείνει στην ιστορία με το αμίμητο «Τσοβόλα δώστα όλα». Τα έδωσαν όλα.

http://exantas.org/index.php/epikairotita/%CE%AC%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1/46014-%CE%BB%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1.html



Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

Οι τελευταίες εκλογές του παλιού κόσμου


ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΡΔΗΝ
ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Οι τελευταίες εκλογές του παλιού κόσμου
Η μεταπολίτευση πεθαίνει, η ανασύνθεση παραμένει ζητούμενο
Το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να δώσει καμία λύση στο δράμα που ζούμε. Και, δυστυχώς, μέρος του προβλήματος δεν είναι μόνον ο δικομματισμός ή οι «μνημονιακές δυνάμεις», αλλά όλες οι κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις. Γι’ αυτό και, ενώ πορευόμαστε σε μια από τις σημαντικότερες εκλογές των τελευταίων δεκαετιών, που σηματοδοτούν το οριστικό τέλος της μεταπολίτευσης, το τοπίο μοιάζει σαν μία από τα ίδια. Βρισκόμαστε ακόμα σε κατάσταση όπου αναζητούμε «ψήφους διαμαρτυρίας», «ψήφους απελπισίας», και αναπαράγεται η λογική του «μη χείρον βέλτιστον». Γι’ αυτόν το λόγο, οι ερχόμενες εκλογές μάλλον θα μείνουν στην ιστορία ως οι τελευταίες του παλαιού κόσμου και όχι ως η γένεση του καινούργιου.

Αποσύνθεση χωρίς ανασύνθεση
Σήμερα ακόμα, κύρια πλευρά των επερχόμενων εκλογών παραμένει η αποσύνθεση: βασικός στόχος παραμένει η φθορά των κομμάτων της συγκυβέρνησης και –κυρίως– η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ. Γιατί το ΠΑΣΟΚ είναι η ψυχή του καθεστώτος και ο μεγάλος υπαίτιος της καταλήστευσης και της διάλυσης της χώρας. Φυσικά, και ο Σαμαράς είναι ένοχος, γιατί τον Οκτώβριο έδωσε χείρα βοηθείας στον Γιώργο Παπανδρέου, και τον Βενιζέλο, είναι βασικός συντονιστής της εκπτώχευσης του ελληνικού λαού, επιτρέποντας στο καθεστώς να επιβιώσει και να ανασυνταχθεί. Διότι, αν, τότε, άφηνε τον Παπανδρέου να καταρρεύσει, οι εκλογές θα γίνονταν σε εντελώς διαφορετικό κλίμα και η βούληση του λαού θα μπορούσε να εκφραστεί πιο ελεύθερα, δίχως τη μέγκενη του 2ου μνημονίου να μας σφίγγει απελπιστικά τον λαιμό και τη χώρα να βρίσκεται, επί της ουσίας, υπό κατοχή. Για τον δε κωλοτούμπα Καρατζαφέρη, και τις λοιπές στημένες λεμονόκουπες του καθεστώτος, τα πράγματα ήδη παίρνουν τη μοιραία τροπή και τους οδηγούν στα όρια της επιβίωσης, ενώ όσοι κατάφεραν να πηδήσουν από το καράβι νωρίς, όπως ο Βορίδης, φιγουράρουν ως πρωτοκλασάτοι της Νέας Δημοκρατίας, εκφραστές μιας νέας αυταρχικής γραμμής των διαπλεκόμενων συμφερόντων.

Εντούτοις, παρά την επιτακτική ανάγκη που υπάρχει να κατακρημνιστούν οι δυνάμεις της υποτέλειας, σήμερα δεν υφίσταται καμία δύναμη που να εκφράζει καθαρά και αυθεντικά την οργή του ελληνικού λαού για τα εγκλήματα των ελίτ. Αντίθετα, υπάρχει ένα ευρύ φάσμα ενδιάμεσων καταστάσεων που θολώνουν τα νερά και εμποδίζουν να σταλεί ένα ηχηρό και ξεκάθαρο μήνυμα τόσο προς τις προδοτικές ελληνικές ελίτ, όσο και προς τις ξένες δυνάμεις, τους αρχιτέκτονες της νέας γερμανικής κηδεμονίας πάνω στην Ευρώπη.

Ως προς αυτό, είναι χαρακτηριστικό ότι οι μαζικές δυναμικές απόρριψης των παλαιών κομμάτων καταγράφονται από τα δεξιά και όχι από την αριστερά: Τον μεγαλύτερο δυναμισμό επιδεικνύει η πρωτοβουλία Καμμένου, ανεξαρτήτως αξιοπιστίας, και του τι πραγματικά θα κάνει αν καταγράψει ένα υψηλό ποσοστό και αποκτήσει διαπραγματευτική δύναμη. Σε μικρότερο βαθμό, η παρατήρηση αφορά και στη Χρυσή Αυγή, η οποία φαίνεται να κάνει τη μεγάλη ανατροπή και, από περιθωριακό κόμμα, τείνει να διεισδύσει στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό.

Το φαινόμενο αυτό αποτελεί καθρέφτη των αδιεξόδων και των αντιφάσεων της Αριστεράς. Εδώ πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι: Επί τρεις, σχεδόν, δεκαετίες, οι δυνάμεις της Αριστεράς λειτουργούσαν τυπικά ως αντιπολίτευση, αλλά, παράλληλα, συμμετείχαν ουσιαστικά στη στρατηγική των ελληνικών αρχουσών τάξεων, αποτελούν και αυτές τμήμα του φθαρμένου πολιτικού συστήματος. Γι’ αυτό και, σήμερα, που τα πάντα διαλύονται, οι δυνάμεις της Αριστεράς κινούνται σαν δεινόσαυρος. Μόλις τώρα, στο «και πέντε», ο Τσίπρας ψελλίζει τα προφανή περί υποδούλωσης και ανάγκης ύπαρξης ενός πατριωτικού αντιστασιακού κινήματος, ενώ το ΚΚΕ παραμένει ακίνητο μέσα στην ιδεολογική του φορμόλη. Για τους λόγους αυτούς η Αριστερά αναδεικνύεται σε μεγάλη συντηρητική δύναμη. Κερδίζει μεν ψήφους διαμαρτυρίας, λόγω της αντιμνημονιακής της τοποθέτησης, αλλά μπλοκάρει από τη μεριά της οποιαδήποτε δυναμική υπέρβασης της υφιστάμενης πολιτικής τάξης πραγμάτων.

Με ευθύνη όλων των κομμάτων, είτε συμμετείχαν στην κυβέρνηση είτε όχι, κυριάρχησε ένα σύστημα οικονομικού μεταπρατισμού και κοινωνικού παρασιτισμού, εξαφανίστηκε η παραγωγική βάση της χώρας, διελύθη η εθνική μας ταυτότητα στην παιδεία, τη γλώσσα, τον πολιτισμό. Η Αριστερά, ιδιαίτερα, καλλιέργησε στη νεολαία τη λογική της ήσσονος προσπάθειας και της μπαχαλοποίησης του εκπαιδευτικού συστήματος, της εγκατάλειψης της άμυνας της χώρας, χωρίς παράλληλα να προωθεί κάποια αυθεντική αντισυστημική πρόταση: Και καταγγέλλουμε το «σύστημα» και τα αρπάζουμε από αυτό, δοθείσης της ευκαιρίας!

Στο μεταναστευτικό, η Αριστερά έδινε στις άρχουσες τάξεις το ιδεολογικό άλλοθι για το πάμφθηνο εργατικό δυναμικό που προσέφεραν τα «ανοιχτά σύνορα». Όταν εμείς στηρίζαμε την ανάγκη μιας συνεπούς και συνετής μεταναστευτικής πολιτικής, ελέγχου των συνόρων, περιορισμού των μεταναστευτικών κυμάτων και ενσωμάτωσης όσων είναι δυνατόν να ενσωματωθούν, ήμασταν «φασίστες», συνοδοιπόροι του Καρατζαφέρη και του Μιχαλολιάκου. Οι υπόλοιποι, μπορούσαν να το παίζουν αντιρατσιστές στις καφετέριες ή τα μπαρ των Βορείων Προαστίων. Σήμερα, τα αστεία τελείωσαν, αφ’ ενός το κέντρο των Αθηνών θυμίζει βραζιλιάνικη φαβέλα, όπου κυριαρχούν το έγκλημα, η εξαθλίωση, τα ναρκωτικά και οι μαφίες, αφ’ ετέρου η Χρυσή Αυγή φτάνει δημοσκοπικά το 5%. Σε λίγο, αν συνεχιστεί αυτή η αποποίηση ευθυνών, η ελληνική κοινωνία θα διαλυθεί εντελώς και θα κυριαρχήσουν οι συμμορίες και η αυτοδικία κατά δικαίων και αδίκων.

Δυστυχώς, όλες οι πολιτικές και ιδεολογικές επεξεργασίες που πραγματοποιήθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια, ήρκεσαν για να προκαλέσουν την κρίση του δικομματισμού, αλλά όχι και τη μεγάλη πολιτική ανασύνθεση. Το «αντιμνημόνιο», ένας βερμπαλιστικός αντιστασιακός λόγος που έμενε στα συνθήματα, ο οικονομισμός και το εμπόριο φρούδων ελπίδων, του τύπου «άμεση έξοδος από ευρώ-Ε.Ε.», δυστυχώς δεν οδήγησαν πουθενά. Όσο προσεγγίζουμε τις εκλογές, οι πρωταγωνιστές όλης αυτής της ιστορίας βγαίνουν ολοένα και περισσότερο στο περιθώριο. Εντέλει, καταδεικνύεται ότι οι επιλογές τους περισσότερο μπλόκαραν τις διεργασίες ανάδυσης ενός αυτόνομου πόλου παρά τις βοήθησαν. Αλλά οι ευθύνες βαραίνουν αποφασιστικά και τη Σπίθα και τον ίδιο τον Μίκη Θεοδωράκη, καθώς ήταν ο μόνος που είχε και συμβολικά τη δυνατότητα να θέσει τις βάσεις για έναν αυτόνομο πολιτικό πόλο αντίστασης, αλλά τη σπατάλησε σε αέναες διαπραγματεύσεις με τους πρώην του ΠΑΣΟΚ και με τον ΣΥΝ. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, όμως, το πολιτικό κεφάλαιο που απελευθερώθηκε με το κίνημα των «Αγανακτισμένων» κατήντησε να κατασπαταλιέται κάπου μεταξύ του Καμμένου και του ΣΥΡΙΖΑ

Η ανασύνθεση παραμένει αναγκαία
Το γεγονός όμως ότι το πολιτικό σύστημα, στο σύνολό του, καθώς και οι πνευματικές «ελίτ» δεν μπορούν να εκφράσουν τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας δεν σημαίνει ότι αυτές δεν υπάρχουν: Η διαμόρφωση ενός ρεύματος εαμικού τύπου, που να συνδυάζει εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη, που να διαθέτει όραμα και στρατηγική, είναι σήμερα όρος επιβίωσης για την Ελλάδα. Και τα διάφορα σχήματα που αναδεικνύονται, εκ δεξιών ή εξ αριστερών, μόνο ευκαιριακά μπορούν να καλύψουν το κενό που αφήνει η απουσία του. Γιατί τα ερωτήματα και τα προβλήματα θα επανέλθουν δριμύτερα μετά τις εκλογές, ιδιαίτερα τον Ιούνιο που θα μας βομβαρδίσουν με νέα μέτρα, τα οποία θα δώσουν τη χαριστική βολή στην ελληνική κοινωνία. Γι’ αυτό και, δυστυχώς για την Ελλάδα, το πραγματικό στοίχημα της πολιτικής ανασύνθεσης θα παιχτεί μετά τις εκλογές. Όταν ήδη θα έχουν αναδειχθεί τα αδιέξοδα που υπονομεύουν τόσο το αντιμνημονιακό, όσο και το μνημονιακό στρατόπεδο.

Πρώτον, θα αποδειχθεί ότι οι Γερμανοί έχουν αποφασίσει να μεταβάλουν την Ελλάδα σε κάτεργο, και ότι τα μέτρα που μεθοδεύουν υπονομεύουν την όποια προσπάθεια ανόρθωσης ευαγγελίζεται η Ν.Δ. του Σαμαρά και το μπλοκ της συγκυβέρνησης. Διότι, απαραίτητη προϋπόθεση για την ανασυγκρότηση της χώρας είναι η ανατροπή των υφιστάμενων γεωπολιτικών συσχετισμών στους οποίους έχουμε εγκλωβιστεί. Και για να πραγματοποιηθεί η γεωπολιτική ανατροπή απαιτείται όραμα κοινωνίας, ανασύστασης του ελληνικού κράτους και της κοινωνίας με όρους πραγματικής δημοκρατίας και δικαιοσύνης. Γιατί η αμφισβήτηση των εξαρτήσεων που έχει η χώρα δεν μπορεί να γίνει από σάπιες δομές και χρεοκοπημένα κόμματα, πράγμα που η διακυβέρνηση Καραμανλή το απέδειξε πάρα πολύ καλά.

Δεύτερον, θα φανεί ότι το αποφασιστικό στοιχείο, που κρίνει την αποτελεσματικότητα και τη μεταβολή του «αντιμνημονιακού» χώρου σε έναν αυθεντικά αντιστασιακό και φερέγγυο πολιτικό πόλο, είναι η διαμόρφωση στρατηγικής για τη χώρα. Δεν αρκεί η αγανάκτηση ούτε η διαμαρτυρία, γιατί η κρίση είναι πραγματική και απειλεί την επιβίωση αυτού του λαού και του τόπου. Και, άρα, αυτοί που πλήττονται περισσότερο δεν είναι διατεθειμένοι να στηρίξουν μια δύναμη που περιορίζεται στην άρνηση, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά πως ένα σκηνικό παρατεταμένης αποσταθεροποίησης θα μας αποτελειώσει. Και είναι αυτός ο λόγος που τα κόμματα του μνημονίου θα κερδίσουν κάποιες ψήφους παραπάνω στην τελική ευθεία των εκλογών. Γιατί θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι ένα μεγάλο κομμάτι, που θα στηρίξει κυρίως τον Σαμαρά, ακόμα και τον Βενιζέλο, δεν συμφωνεί με την πολιτική τους και τις θέσεις τους, αλλά σέρνεται σ’ αυτούς από τον φόβο της επόμενης ημέρας. Έναν φόβο ο οποίος εντείνεται από την ιδεολογικοπολιτική ανυπαρξία των λεγόμενων αντιμνημονιακών δυνάμεων.

Τι θα γίνει με τις εκλογές;
Γνωρίζουμε τα αδιέξοδα των πολιτών, που θέλουν να εκφράσουν την αγανάκτησή τους και μέσα από την ψήφο τους και δεν μπορούν να βρουν κάποιον ικανοποιητικό φορέα να την υποδεχτεί. Πολλοί φοβούνται εξάλλου πως, εάν η ψήφος μας κατευθυνθεί προς τις δυνάμεις εκείνες που μπλοκάρουν την οργή του λαού, στα πλαίσια των υφιστάμενων συσχετισμών, η σημερινή τους ενδυνάμωση θα αποτελέσει εμπόδιο για το νέο που θα γεννηθεί αύριο.

Ωστόσο, πιστεύουμε πως, μια και δεν έχουν ακόμα αναδειχτεί πραγματικά νέες και καινοτόμες πολιτικές δυνάμεις, ο γερο-τυφλοπόντικας της «πανουργίας της ιστορίας» θα λειτουργήσει και μέσα από τις υφιστάμενες δομές, προσφέροντας μια πιο αισιόδοξη εναλλακτική προοπτική. Διότι, όταν υπάρχει ένα ρεύμα, που δεν έχει ακόμα διαμορφώσει τη δική του κοίτη, πλημμυρίζει και χρησιμοποιεί ακόμα και παλιά ξεροπόταμα, που μεταβάλλονται, τουλάχιστον παροδικά, σε υποδοχείς του και κάποτε υποχρεώνονται ακόμα και να μετασχηματιστούν. Έτσι λοιπόν, τα κάθε είδους εμπόδια και παρακάμψεις δεν θα μπορέσουν να εμποδίσουν αυτό το ρεύμα να εκφραστεί, ακόμα και μέσα στις παρούσες συνθήκες και συσχετισμούς.

Είναι προφανές πως, εάν στην Ελλάδα υπήρχε ένα ισχυρό, συνεπές και ρεαλιστικό, αντιμνημονιακό και ταυτόχρονα πατριωτικό κίνημα, θα μπορούσε και στο εκλογικό επίπεδο να διεκδικήσει την εξουσία! Κάτι τέτοιο θα ήταν αντικειμενικά εφικτό αν υπήρχαν άλλες πολιτικές δυνάμεις και άλλοι πολιτικοί συσχετισμοί. Και όμως, ακόμα και σήμερα, τα λεγόμενα αντιμνημονιακά κόμματα ξεπερνούν στην πρόθεση ψήφου το 60% των ψηφοφόρων! Ωστόσο δεν θέλουν την εξουσία, διότι τα περισσότερα γνωρίζουν πως ένα μέτωπο θα τους υποχρέωνε σε βαθύτατη ρήξη με τον ίδιο τον εαυτό τους:

Το ΚΚΕ θα έπρεπε να εγκαταλείψει τον αφηρημένο καταγγελτικό και συντηρητικό λόγο του, που επιδιώκει τη διατήρηση του συστήματος ώστε να λειτουργεί ως η ανέξοδη αντιπολίτευσή του• ο Σύριζα και η ΔΗΜΑΡ θα έπρεπε να πάψουν να αποτελούν δυνάμεις ταυτισμένες με τον εθνομηδενισμό και την αποδόμηση της εθνικής συνείδησης, στην παιδεία, το μεταναστευτικό, με την ευρωλαγνεία τους, την παρασιτική λογική τους, κ.λπ. κ.λπ., και να γίνουν εν τοις πράγμασι πατριωτικές δυνάμεις και όχι μόνο στα λόγια• όσο για τους προερχόμενους από τη Νέα Δημοκρατία «αντιμνημονιακούς», θα χρειαζόταν να λύσουν τους λογαριασμούς τους με τον νεοφιλελευθερισμό και τους Αμερικανούς. Και είναι προφανές πως όλοι αυτοί δεν θέλουν και δεν μπορούν να το κάνουν. Γι’ αυτό, παρ’ όλο που έχουν κάνει μια στροφή επί το πατριωτικότερον, δεν συγκρότησαν κάποιο ευρύτερο και πειστικό μέτωπο, ιδιαίτερα οι προερχόμενοι από την Αριστερά, και προτίμησαν να πορευτούν ο καθένας «με τους δικούς του». Διότι γνωρίζουν πως η διαμόρφωση ενός ευρύτερου σχήματος θα σήμαινε την αυτοκατάργησή τους.

Ωστόσο, μετά τις εκλογές, δεν θα μπουν σε κρίση μόνο τα κόμματα του μνημονίου, αλλά και οι «αντιμνημονιακοί» –όσο παράδοξο και αν ακούγεται αυτό. Η μάλλον βέβαιη εκλογική ενίσχυση των «αντιμνημονιακών», ελλείψει άλλων εναλλακτικών προτάσεων, θα οδηγήσει αυτά τα κόμματα σε μετεκλογική κρίση. Διότι θα πρέπει να διαχειριστούν αυτή την αυξημένη δύναμή τους, που βέβαια δεν θα περιορίζεται πια στον σκληρό πυρήνα εθνομηδενιστών, παλαιοσταλινικών ή φιλοαμερικανών, ανάλογα με την περίπτωση. Επί παραδείγματι, γύρω από το μεταναστευτικό και τα εθνικά θέματα, την άμυνα της χώρας κ.λπ., θα τιναχτούν στον αέρα τα κόμματα της Αριστεράς, εθισμένα στον εθνομηδενισμό. Γύρω από τη συμμετοχή σε μνημονιακές κυβερνήσεις, όταν το μαχαίρι φτάσει στο κόκαλο, θα μπουν σε κρίση η ΔΗΜΑΡ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες κ.ο.κ.

Γι’ αυτό, λοιπόν, οι Έλληνες σύρονται στην επιλογή του λιγότερο κακού, με τη βάσιμη ελπίδα ότι, με την ψήφο τους, θα επιταχύνουν τις εξελίξεις.

Τι να ψηφίσουμε;
Η αποχή και το λευκό, μολονότι εξακολουθούν να υποστηρίζονται από ένα τμήμα των αγανακτισμένων συμπατριωτών μας, δεν αποτελούν, δυστυχώς, την καλύτερη λύση, διότι σηματοδοτούν εγκατάλειψη του πολιτικού πεδίου στα μηδενικά που διαχειρίζονται τις συλλογικές μας τύχες.

Τότε τι μένει; Θα πρέπει μάλλον να στηρίξουμε μια ψήφο αγανάκτησης που, ταυτόχρονα, θα είναι και ψήφος επιτάχυνσης των ανασυνθέσεων, των ρήξεων και των ανατροπών που έπονται.

Ως μέλη της Κίνησης Πολιτών Άρδην, δεν πρόκειται να στηρίξουμε προνομιακά κάποιο πολιτικό σχήμα, και καλούμε τους πολίτες να επιλέξουν, ανάλογα με τις προτιμήσεις και την προδιάθεσή τους, τις συνεπέστερες αντιμνημονιακές και πατριωτικές επιλογές.

Δεν μπορούμε, για τους λόγους που προαναφέραμε, να στηρίξουμε προνομιακά το ΚΚΕ ή τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και διότι οι δύο σχηματισμοί, ιδιαίτερα ο δεύτερος, όλα τα προηγούμενα χρόνια βρέθηκαν στην πρωτοπορία της πνευματικής και ιδεολογικής λοβοτομής που ασκούσε το καθεστώς πάνω στον ελληνικό λαό. Δεν τους στηρίζουμε γιατί, ακόμα και σήμερα, ο σκληρός οργανωτικός τους πυρήνας πιστεύει ότι το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι ο… εθνικισμός και όχι η διάλυση της Ελλάδας. Γι’ αυτό και καλούμε όσους εν τέλει τους ψηφίσουν, να επιλέξουν τους πιο αδέσμευτους και πατριώτες υποψηφίους τους. Προφανώς, δεν τίθεται λόγος για τη ΔΗΜΑΡ της κυρίας Ρεπούση, του Μπίστη και των λοιπών σκληροπυρηνικών εθνομηδενιστών της Ανανέωσης, που είναι έτοιμοι να συγκυβερνήσουν σε κάθε περίπτωση.

Επίσης, δεν μπορούμε να στηρίξουμε αποκλειστικά τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Π. Καμμένου, επειδή ο, κάποτε, συνεργάτης της Ντόρας Μπακογιάννη, δεν μας πείθει πως δεν θα χρησιμοποιήσει τις ψήφους της οργής που θα αντλήσει για να συμμετάσχει στην εξουσία. Όσοι όμως δίνουν μεγαλύτερη βαρύτητα σε αυτά που διατείνεται, και όχι σε αυτά που έχει κάνει, ας στηρίξουν τους λιγότερο φθαρμένους και τους πιο τίμιους από αυτούς που κατεβαίνουν μαζί του.

Επιπλέον, υπάρχουν και άλλες, μικρότερες, φωνές, μικρότερα σχήματα και οργανώσεις, που έχουν αντιμνημονιακό και κάποτε πατριωτικό χαρακτήρα και θα μπορούσαν να αποτελέσουν επιλογές για όσους θέλουν να στείλουν το δικό τους μήνυμα.

Δυστυχώς, λόγω της κατάντιας που βασιλεύει στη χώρα, και που διαπερνάει όλο το πολιτικό σκηνικό, από τους θώκους της εξουσίας μέχρι τα αμφιθέατρα και τους δρόμους, είμαστε αναγκασμένοι να λειτουργήσουμε χωρίς μία ξεκάθαρη αποκλειστική επιλογή, πέρα από τη γενική κατεύθυνση που προαναφέραμε: Η ψήφος θα πρέπει σαφώς να είναι πατριωτική και αντικατοχική, και ταυτόχρονα θα πρέπει να δημιουργεί ρήγματα στους υφιστάμενους σχηματισμούς. Τα ουσιαστικά, ό,τι και αν ψηφίσουμε σήμερα, ακόμα και για εκείνους που θα επιλέξουν μια καθολική απόρριψη με το λευκό, θα ξεκινήσουν την επόμενη μέρα: μετά τις εκλογές, θα πρέπει να αναληφθούν ουσιαστικές πρωτοβουλίες για έναν αυτόνομο, σοβαρό πόλο αντίστασης, με όραμα και σχέδιο για τη χώρα.

Όπως έχουμε τονίσει αρκετές φορές τα δύο τελευταία χρόνια, έχουμε εισέλθει πλέον σε μια περίοδο ιδεολογικο-πολιτικής συγκρότησης, έχοντας ξεπεράσει την κατ’ εξοχήν ιδεολογικού χαρακτήρα διαπάλη των προηγούμενων χρόνων. Ένα κίνημα στηριγμένο στις αρχές του πατριωτισμού, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της οικολογίας και της δημοκρατίας, αποτελεί πλέον όχι μόνο ιστορική αναγκαιότητα αλλά και πολιτική δυνατότητα. Και αν δεν κατάφερε να συγκροτηθεί πριν από τις εκλογές θα αρχίσει να συγκροτείται αμέσως μετά από αυτές.

Η Κίνηση Πολιτών Άρδην με μια τέτοια προβληματική τοποθετείται απέναντι στις παρούσες εκλογές. Να ψηφίσουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να επιταχύνουμε την κρίση των δυνάμεων του μνημονίου, να ενταφιάσουμε οριστικά τη μεταπολίτευση και να βοηθήσουμε, έστω δολιχοδρομώντας, στην ανάδειξη των δυνάμεων της ανασύνθεσης.

5 Απριλίου 2012

Κίνηση Πολιτών Άρδην
Θεμιστοκλέους 37
Τηλ. Επικ. 210 3826319
http://www.ardin-rixi.gr/
perardin@gmail.com