Προς αναμόρφωση της νομοθεσίας για τη διοργάνωση διαδηλώσεων

Οι ανίκανοι, άχρηστοι και επικίνδυνοι πολιτικάντηδες ακόμα "προσανατολίζονται" σε ένα ζήτημα που έπρεπε να είχε κλείσει από χρόνια πριν! Κάηκε το ιστορικό κέντρο της Αθήνας και ο ανεπαρκέστατος Υπουργός Προ-Πο βρίσκεται ακόμα στην θέση του! Δεν ξέρω τι να πω! "Μωραίνει Κύριος..."

ΔΕΕ

Στην αναμόρφωση της νομοθεσίας για τη διοργάνωση διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας προσανατολίζεται η κυβέρνηση

Στην αναμόρφωση της νομοθεσίας για τη διοργάνωση μικρών σε μέγεθος διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας προσανατολίζεται η κυβέρνηση, σύμφωνα με όσα συζητήθηκαν στη διάρκεια της ευρείας σύσκεψης υπό τον πρωθυπουργό, με θέμα τους πρόσφατους βανδαλισμούς.

Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές που επικαλείται το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, τη σύσκεψη απασχόλησαν οι αποζημιώσεις των επιχειρήσεων που επλήγησαν και η χρηματοδότηση για την αποκατάσταση των δημόσιων χώρων από τους βανδαλισμούς της Κυριακής, η δημιουργία νομοθετικού πλαισίου για τους όρους και τις προϋποθέσεις πραγματοποίησης διαδηλώσεων στα αστικά κέντρα και η θεσμοθέτηση ειδικών κυρώσεων για την πρόκληση καταστροφών στη διάρκεια διαδηλώσεων.

Τα θέματα αυτά ήταν το αντικείμενο της συνεδρίασης της διυπουργικής επιτροπής η οποία πραγματοποιήθηκε το πρωί της Τετάρτης υπό την προεδρία του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Θεόδωρου Πάγκαλο.

Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, οι λύσεις που προκρίνονται είναι να δοθούν σε πρώτη φάση, περίπου, από 10.000 ευρώ στις 170 επιχειρήσεις που επλήγησαν και να συσταθεί μία επιτροπή η οποία θα κάνει αποτίμηση των ζημιών για να δοθούν περαιτέρω ενισχύσεις, όπου χρειάζεται.

Αναφορικά με τις πορείες και τις διαδηλώσεις, εκτιμάται ότι έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου για την αναμόρφωση της νομοθεσίας και ως «μπούσουλας» ζητήθηκε από το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο της Αθήνας η πρόταση που είχε συντάξει προ διετίας μαζί με τις επιχειρήσεις του εμπορικού κέντρου της Αθήνας, η οποία ανέφερε τα εξής:

- Όποιος επιθυμεί να διαδηλώνει στο κέντρο της Αθήνας θα πρέπει να ζητάει εγγράφως την άδεια της αστυνομίας και της δημοτικής αρχής, πέντε μέρες πριν από τη διεξαγωγή της διαδήλωσης.

- Όποιος δεν μπορεί να διασφαλίσει την τάξη και την περιφρούρηση της διαδήλωσης που διοργανώνει οφείλει να συνεργάζεται με την αστυνομία και να της ζητά, με αποζημίωση, πρόσθετα μέτρα περιφρούρησης. Διαφορετικά, για κάθε ζημιά δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας αναλαμβάνει στο ακέραιο την ευθύνη αποζημίωσης. Σε περίπτωση όπου ο οργανωτής έχει ζητήσει πρόσθετα μέτρα περιφρούρησης και σημειωθούν ζημιές, την ευθύνη αποζημίωσης την αναλαμβάνει η Αστυνομία.

- Όλες οι διαδηλώσεις πλην αυτών που διοργανώνει η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ σε πανελλαδικές απεργίες, την πορεία του Πολυτεχνείου και την Πρωτομαγιά υποχρεωτικά οφείλουν να καταλαμβάνουν μία λωρίδα κυκλοφορίας. Διαφορετικά, οι πορείες στο εμπορικό κέντρο της Αθήνας να μην επιτρέπονται.

Από τα παραπάνω μέτρα εξαιρούνται οι μεγάλες πορείες που διοργανώνει η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ.

Σε δηλώσεις του μετά τη σύσκεψη, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Χρήστος Παπουτσής διαβεβαίωσε ότι θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν, μέσα στο πλαίσιο του Συντάγματος και των νόμων, για να αποτρέψει την επανάληψη τέτοιων φαινομένων. «Πρέπει, σε καμία περίπτωση, να μην επιτρέψουμε σε κανένα διπλανό μας, φίλο μας, συγγενή μας, μέλος της οικογένειάς μας, να συμμετάσχει σε τέτοιου είδους βανδαλισμούς» τόνισε, προσθέτοντας ότι «μέσα στη δύσκολη οικονομική συγκυρία και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας, εμείς συζητάμε τώρα πώς θα κλείσουμε τις πληγές, τις οποίες ανοίξαμε εμείς οι ίδιοι οι Έλληνες στην Αθήνα, επειδή ορισμένοι αποφάσισαν να κάνουν τη δική τους προσωπική επανάσταση».

Μιλώντας το απόγευμα σε εκδήλωση της Γραμματείας Παραγωγικών Φορέων του κόμματος, ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς, ζήτησε «να αποζημιωθούν άμεσα οι επιχειρήσεις που επλήγησαν από τους βανδάλους στα πρόσφατα επεισόδια».

«Δεν πρέπει να κλείσουν άλλα μαγαζιά και να οδηγηθούν άνθρωποι στην ανεργία», τόνισε και επανέλαβε ότι «θα έρθει η στιγμή που θα τους κατεβάσω τις κουκούλες». Χαρακτήρισε τέλος απαράδεκτο το γεγονός ότι παραδίδεται μια πόλη «αφύλακτη σε βανδάλους και εγκληματίες».

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ, Ναυτεμπορική

Επιστολή Κυριακής Τεκτονίδου προς το ...Κίνημα

Για «μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ» που «έχει πάρει διαζευκτήριο, μια για πάντα από την κοινωνία», κάνει λόγο σε επιστολή-καταπέλτη για το Κίνημα, τον πρόεδρο του και τις διαδικασίες που ακολουθήθηκαν κατά την πρόσφατη ψηφοφορία για τη δανειακή συμφωνία, η διαγραφείσα βουλευτής Κυριακή Τεκτονίδου.

Μεταξύ άλλων η βουλευτής - η οποία απείχε της ψηφοφορίας την Κυριακή- υπογραμμίζει πως «αυτό που θα έπρεπε να απασχολεί όλους τους μεγαλοπαράγοντες του κόμματος σήμερα, δεν είναι η διαγραφή κάποιων από το ΠΑΣΟΚ, αλλά η διαγραφή του ιδίου του Κινήματος από την ατζέντα της κοινωνίας», ενώ αίσθηση προκαλεί η ειρωνική αναφορά της προς τον Γ. Παπανδρέου, ότι με την αποχή της τον βοήθησε να βρει «τις χαμένες του ηγετικές δεξιότητες».

«Λυπάμαι πολύ που παγίδευσα και παρέσυρα τον κόσμο που με πίστεψε να ψηφίσει ένα κόμμα, που σήμερα έχει υποστεί μετάλλαξη», αναφέρει σε άλλο σημείο της επιστολής της η Κυριακή Τεκτονίδου που υπογράφει ως τέως βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και νυν βουλευτης των Πολιτών που την εμπιστεύτηκαν.

Επιστολή Κυριακής Τεκτονίδου

προς το ...Κίνημα

Σύντροφοί μου σας αποχαιρετώ...

Θέλω από καρδιάς να ευχαριστήσω όλους εσάς που με τα μηνύματά σας μου δώσατε δύναμη και κουράγιο στηρίζοντας την επιλογή μου.

Μένοντας πιστή στο καθήκον μου, εντολοδόχος δικός σας στη Βουλή μετέφερα τη δική σας άποψη.

Εξάλλου τι άλλο μπορούσε να κάνει ένας άνθρωπος με τη δική μου αφετηρία και τη δική μου διαδρομή;

Υπηρέτησα 28 χρόνια τον άνεργο. Πως θα μπορούσα λοιπόν να αγνοώ ή να προσποιούμαι πως δε γνωρίζω τα τεράστια προβλήματα της κοινωνίας φιμώνοντας τη συνείδησή μου;

Μένω στην ίδια γειτονιά που μεγάλωσα, τις τιμημένες δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης και δε νομιμοποιούμαι να μη γνωρίζω τα πραγματικά προβλήματα όλων όσων ανήκουν στα μη προνομιούχα στρώματα.

Δεν είμαι υβρίδιο κανενός κομματικού σωλήνα, δεν είχα ποτέ ως επάγγελμά μου το ΠΑΣΟΚ, δεν οφείλω σ' αυτό ούτε χρήματα ούτε αξιώματα. Δεν υπήρξα επαγγελματίας πολιτικός. Έχω θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα εργαζόμενη χρόνια, δεν ήρθα στα βουλευτικά έδρανα για να συμπληρώσω τα απαιτούμενα για τη συνταξιοδότησή μου ημερομίσθια.

Δεν έζησα από τις ιδέες μου, αλλά για τις ιδέες μου, που δεν τις παζάρεψα χυδαία σε κανένα τραπέζι διαπραγμάτευσης.

Θέλω, όπως λέει και ο Ελύτης, αν με χτυπούν να βγάζω ήχο καθαρό και να' χω να προτείνω μια ζωή που για να σταθεί να μη χρειάζεται υποσημειώσεις...

Με την εντιμότητα και την αξιοσύνη μου τίμησα το κόμμα μου, το βοήθησα μαζί με πολλούς άλλους αγνούς αγωνιστές σε χαλεπούς καιρούς να αποκαταστήσει τη σχέση του με την κοινωνία και να επαναδιαπραγματευτεί το όραμά του με αυτή. Ένα όραμα όμως που κατέληξε εφιάλτης.

Λυπάμαι πολύ που παγίδευσα και παρέσυρα τον κόσμο που με πίστεψε να ψηφίσει ένα κόμμα, που σήμερα έχει υποστεί μετάλλαξη.

Επέλεξα να απέχω από μια ψηφοφορία, γιατί μια Βουλή με κοντινή ημερομηνία λήξης δε νομιμοποιείται με διαδικασίες κατεπείγοντος να αποφασίζει για ένα τεράστιο θέμα που θα καθορίζει τη ζωή των Ελλήνων για πολλά χρόνια και ταυτόχρονα θέτει εν αμφιβόλω την Εθνική Κυριαρχία. Είναι ντροπή να μοιράζεται στους βουλευτές το κείμενο του κατάπτυστου μνημονίου ελάχιστο χρόνο πριν την ψήφισή του, αποτελεί ύβρι προς τη δημοκρατία η όλη διαδικασία.

Η κοινωνία βιάσθηκε και εκβιάστηκε, η λογική ακρωτηριάσθηκε, ο κόσμος δέχθηκε καταιγισμό πληροφοριών από τα ΜΜΕ που δημιουργούσαν σχεδόν συνθήκες προσομοίωσης με χρεωκοπία.

Έχοντας την εμπειρία του πρώτου μνημονίου και της αναποτελεσματικότητάς του είναι απορίας άξιο η εμμονή σε αποτυχημένες επιλογές, γιατί τα ίδια αίτια οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στα ίδια αποτελέσματα.

Πορευόμαστε χωρίς στρατηγικό σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης και ως εκ τούτου θα πάνε χαμένες οι θυσίες του λαού μας. Ένα νέο ραντεβού στα τυφλά...

Aκουσα από στέλεχος του ΠΑΣΟΚ να μιλάει για την αρχαία τραγωδία Αντιγόνη και να αναφέρεται στο χρέος της ευθύνης που αντιστοιχεί στον Κρέωνα και στο χρέος του καθήκοντος που αντιστοιχεί στην Αντιγόνη, καταλήγοντας πως στην ψήφιση του μνημονίου παραπέμπει το χρέος ευθύνης. Συμφωνώ με το συγκεκριμένο σκεπτικό, το οποίο έχει να κάνει με αυτούς που διαχειριζόμενοι πολλά χρόνια τη μοίρα του τόπου μας τον οδήγησαν στην καταστροφή, κατά συνέπεια όσον αφορά εμένα διατηρώ το προνόμιο να μπορώ να επιλέγω το χρέος του καθήκοντος δηλαδή το χρέος της Αντιγόνης.

Στην κυρία που με απαράδεκτο τρόπο πριν την ψηφοφορία μου είπε πως την αναγκάζω λόγω της αποχής μου να με πάρει στην πλάτη της, απαντώ πως είναι καιρός να το κάνει και αυτή. Τριάντα χρόνια εγώ και οι όμοιοί μου ανιδιοτελώς κουβαλήσαμε αυτήν και τους ομοίους της στη δική μας πλάτη και τους επιτρέπαμε εν λευκώ να διαχειρίζονται τη μοίρα μας, οδηγώντας μας στην απόλυτη καταστροφή. Το βάρος λοιπόν αυτό είναι καρμικής φύσεως και οφείλουν να το σηκώσουν αυτοί και μόνο αυτοί που το δημιούργησαν. Όλα τα άλλα είναι αστειότητες.

Μου προκαλεί θυμηδία το γεγονός της διαγραφής μου από το ΠΑΣΟΚ. Αναρωτιέται κανείς αν υφίσταται πραγματικά στην κοινωνία το Κίνημα…

Το ΠΑΣΟΚ επτώχευσε, οι μετοχές του έπεσαν κατακόρυφα στο Πολιτικό Χρηματιστήριο και η αγωνία των παραγόντων είναι ποιος θα είναι ο «Διευθύνων Σύμβουλός» του... Αυτό κι αν είναι πολιτικός αυτισμός!

Το ΠΑΣΟΚ ήταν η ψυχή των ανθρώπων που το πίστευαν, ήμασταν εμείς που το στηρίξαμε έργω και λόγω. Σήμερα πια είναι ένα άδειο πουκάμισο, ένα αδιέξοδο μονοπάτι.

Το μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ έχει πάρει διαζευκτήριο, μια για πάντα από την κοινωνία.

Κατά συνέπεια αυτό που θα έπρεπε να απασχολεί όλους τους μεγαλοπαράγοντες του κόμματος σήμερα δεν είναι η διαγραφή κάποιων από το ΠΑΣΟΚ, αλλά η διαγραφή του ιδίου του Κινήματος από την ατζέντα της Κοινωνίας.

Εδώ το ΠΑΣΟΚ παίζει μια καντάδα στο παραθύρι του λαού που μένει θεόκλειστο και το μόνο που το απασχολεί είναι να αλλάξει τον «κανταδόρο», ενώ το τραγούδι του μένει το ίδιο, ανίκανο να αγγίξει την καρδιά της κοινωνίας.

Το γεγονός της διαγραφής μου θυμίζει τις εταιρείες που απολύουν τους πωλητές, αγνοώντας αυτάρεσκα πως το πρόβλημα είναι το ίδιο το προς «πώληση προϊόν», οι ίδιες οι προς «πώληση υπηρεσίες» που δεν απαντούν πια σε διαπιστωμένες ανάγκες της κοινωνίας!

Έχω επίσης να προσθέσω πως κανείς δε μπορεί να με διαγράψει από την καρδιά των ανθρώπων που με πίστεψαν, κανείς δε μπορεί να διαγράψει τη διαδρομή μου και τους κοινωνικούς μου αγώνες.

Όλα αυτά έχουν εγχαραχτεί στην κοινωνική μνήμη και δεν διαγράφονται με κομματικογραφειοκρατικές διαδικασίες.

Απλά η διαγραφή κλείνει και τυπικά ένα κεφάλαιο.

Από μια συμβατική μαρτυρική συμβίωση είναι καλύτερο το διαζύγιο.

Χαίρομαι ιδιαίτερα όμως που με την αποχή μου από την ψηφοφορία βοήθησα να βρει ο πρόεδρος τις χαμένες του ηγετικές δεξιότητες και μόνο γι αυτό άξιζε τον κόπο!

Φεύγοντας θέλω να χαρίσω στον πρόεδρο το λαϊκό άσμα: «μου χρωστάς δε σου χρωστάω, έχε γειά, σε χαιρετάω».

Επίσης του χαρίζω και το άλλο που λέει με νόημα: Δεν είσαι ο Γιώργος που αγαπούσα μια φορά...

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς

Κυριακή Τεκτονίδου
τέως βουλευτής του ΠΑΣΟΚ
νυν βουλευτης των Πολιτών που την εμπιστεύτηκαν
 
http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=443661

Για μια καινούρια αρχή

Από λόγια και διακηρύξεις πάμε καλά. Συμφωνούμε στα περισσότερα. Τώρα λοιπόν που τα λόγια περισσέψαν ποια είναι η Πρόταση, η Λύση και κυρίως η Πράξη; Ζητάμε ο "λαός" (δηλαδή;) να ...αυτο-οργανωθεί! Άλλη μια νεοελληνική πρωτοτυπία;

ΔΕΕ 

Να παλέψουμε στα συντρίμμια της χώρας

 για μια καινούρια αρχή

Τετέλεσται. Το μεταπολιτευτικό καθεστώς προέβη χθές σ’ ένα τελευταίο απονενοημένο διάβημα, ψηφίζοντας «Ναί σε όλα». Στην υποτέλεια της χώρας, την εξαθλίωση του ελληνικού λαού, και την διάλυση της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Αυτή ξεκίνησε με δράμα, τη σφαγή στο Πολυτεχνείο και την εισβολή του τουρκικού στρατού στην Κύπρο –και τελειώνει μ’ ένα άλλο, την παράδοση της χώρας μας στο νέο, ιδιότυπο γερμανικό Ράιχ της Τρόικας, των κερδοσκόπων και της Μέρκελ.

Σήμερα, τα νεοδοσιλογικά κόμματα που στήριξαν αυτή την επαίσχυντη πράξη της εξαθλίωσης διαλύονται, και οι κοινοβουλευτικές τους ομάδες αποψιλώνονται. Η μεγάλη ναυαρχίδα της προδοσίας, το ΠΑΣΟΚ, διχάζεται στα θεμέλιά του, «τα ιστορικά στελέχη». Από τη μία έχουν μείνει μόνον οι πράκτορες και οι… σελέμπριτι, και από την άλλη, ατάκτως ερριμμένα κομμάτια του «παλαιού Πασόκ» με μπροστάρισσες τη Βάσω και τη Λούκα προσπαθούν να νεκραναστήσουν το ζόμπι. Από την άλλη πλευρά του φάσματος, καιροφυλακτεί η… Χρυσή Αυγή, που ενισχύεται ως αντιστάθμισμα στις Καρατζαφέρειες κολοτούμπες. Και ταυτόχρονα, ένα άλλο κομμάτι, που παίρνει τις αποστάσεις του από την ολοκληρωτική αποτυχία του Σαμαρά και των συμβούλων του να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να μην ενδώσουν σε μια δεξιά εκδοχή του ΓΑΠισμού, φιλοδοξεί να καλύψει ο Καμμένος, και ο Τράγκας που παίζουν το χαρτί του δεξιού λαϊκισμού.

Πραγματικά, αυτό που ζούμε αυτές τις μέρες ήταν η ολοκλήρωση της εξάντλησης του παλιού πολιτικού συστήματος, το οποίο μετράει πλέον πάρα πολλές διασπάσεις και διχοτομήσεις –ακόμα και το σχετικά νεότευκτο ΛΑΟΣ βούλιαξε μέσα στις αντιφάσεις της πατριδοκαπηλείας και του οπορτουνισμού του. Έτσι, από τα δεξιά έχουμε πλέον την Ντόρα, τον Καμμένο, και τους διεγραμμένους, τον Άδωνη και το Βορίδη, και τους εναπομείναντες του ΛΑΟΣ, ενώ πολλοί από τους εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ έχουν βρει προσωρινό (;) καταφύγιο στην Δημοκρατική Αριστερά του Κουβέλη. Ταυτόχρονα, οι σκληροπυρηνικοί του εκσυγχρονισμού εκτίθενται απροκάλυπτα ως νεοδοσίλογοι, αντιτιθέμενοι ανοιχτά στην άμεση διεξαγωγή εκλογών – και άρα στο ίδιο το κουτσουρεμένο δημοκρατικό πολίτευμα, υποστηρίζοντας ότι η λειτουργία του πλέον αποτελεί «νίκη του λαϊκισμού»!

Και έπεται συνέχεια, καθώς πλέον οι ψηφόφοροι έχουν απασφαλίσει, δίχως τα πελατειακά δίκτυα και την πατρωνία που τους κρατούσε εγκλωβισμένους στο δικομματισμό. Και είναι πολύ αμφίβολο για το εάν η «αγανακτισμένη ψήφος τους», θα βρεί μόνιμο αγκυροβόλιο στην παραδοσιακή αριστερά, ή στα νεοκοπα εγχειρήματα επειδή ακριβώς στη μεγάλη τους πλειοψηφία τους ξεπερνούν όλους σε ιδεολογία και ριζοσπαστικότητα. Ούτως ή άλλως, μια αριστερά, που έχει θητεύσει χρόνια στον εθνομηδενισμό, ή στο υπέροχο τίποτα του παλαιοκομμουνιστικού φονταμενταλισμού, δεν μπορεί να ενσωματώσει ομαλά ένα επί της ουσίας εαμογενές εκλογικό ακροατήριο. Γι’ αυτό και την περιμένει μεγάλη κρίση, παρά την πρόσκαιρη άνοδό της.

Στην αντίπερα όχθη, η παρουσία του λαού στους δρόμους, ίσως στη μαζικότατη στιγμή του αντιμνημονιακού κινήματος δεν στάθηκε ικανή να αποτρέψει την επέλαση των πάντσερ της Τρόικας και του Παπαδήμου.

Γιατί το χαμηλό επίπεδο της αυτο-οργάνωσης του κόσμου δεν μπόρεσε να τον προφυλάξει από την απίστευτη κρατική καταστολή και την βία των ΜΑΤ, που πλέον παίζουν ξεκάθαρο ρόλο κατοχικών στρατευμάτων στη χώρα. Ο ρόλος τους χθές ήταν απροκάλυπτος. Εκμεταλλεύτηκαν αρχικά τις ελάχιστες και σποραδικές ρίψεις μικροαντικειμένων για να αρχίσουν έναν πραγματικό χημικό πόλεμο, ο οποίος συνοδεύοταν από φονικές πέτρες και μπόλικο ξύλο – πάνω από τα κεφάλια ανυπεράσπιστων ως επί το πλείστον διαδηλωτών. Το σχέδιο ήταν απλό: Να εκκενώσουν το ιστορικό κέντρο από τους εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές, για να επιτρέψουν σε Μέσα και Κυβέρνηση να παίξει το παιχνίδι της σπασμένης βιτρίνας.

Οι ευθύνες για τούτο είναι τεράστιες και αφορούν πολλούς. Πρώτον, εκείνο το κομμάτι του αντιεξουσιαστικού χώρου που επιμένει να διατηρεί το μονοπώλιο της βίας στους δρόμους. Γιατί διαστρέφει την κοινωνική οργή σε κοινωνικό καννιβαλισμό και θεαματικές καταστροφές, οι οποίες ενίοτε είναι τραγικές – όπως για παράδειγμα με τους νεκρούς στην Μαρφίν ή με την καταστροφή του Άστυ. Και επίσης, ίσως το κυριότερο, γιατί πάντοτε παίζουν αποπροσανατολιστικό ρόλο –διότι προφανώς η εικόνα θα ήταν πολύ διαφορετική εάν γινόταν συντονισμένη κίνηση του πλήθους, ακόμα και βίαιη έξω από το Κοινοβούλιο ή στη Γερμανική Πρεσβεία. Και πάντοτε οι αποϊδεολογικοποιημένες ενέργειες έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να προκαλέσουν μεγάλες παράπλευρες απώλειες – με κυριότερη την επέκταση του γκέτο της εξαθλίωσης σ’ ένα καμμένο ιστορικό κέντρο, ενώ τα προάστια των εχόντων οχυρώνονται πίσω από φράχτες, και καταναλώνουν στα Mall.

Ευθύνες, έχει ακόμα και η αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Ο πρώτος γιατί καθ’ όλη την διάρκεια του αντιμνημονιακού αγώνα αρκέστηκε στο να μετράει «κουκιά», αρνούμενος να βοηθήσει στην αυτο-οργάνωση του κινήματος. Εξάλλου σε μεγάλο βαθμό όσο και αν δεν το ομολογούσε, και προσπαθούσε να το συγκαλύψει με όψιμες πατριωτικές κορώνες, το κόμμα του άλλοτε «ριζοσπαστικού εθνομηδενισμού», δεν αισθάνθηκε ποτέ άνετα με τις ελληνικές σημαίες που κυριαρχούσαν στο πρώτο λαϊκό μαζικό κίνημα των τελευταίων δεκαετιών. Από την άλλη το ΚΚΕ, είναι «κόμμα της τάξης και της ασφάλειας», δεν επιθυμεί «φασαρίες» και αναταραχές, ούτε και να μπει σε κινηματικές περιπέτειες, όντας αποψιλωμένο από οποιαδήποτε ιδεολογία και πραγματική δυναμική. Γι’ αυτό αρκείται να υπερασπίζεται τον κόσμο του, στο ΠΑΜΕ, και να περιφράσσει το 9-10% στο οποίο έχει φτάσει εσχάτως.

Οι μόνοι που θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν το μονοπώλιο των ‘κατεστημένων’ δυνάμεων της αμφισβήτησης, ήταν ο «νέος αντιμνημονιακός χώρος» που αρχικά εκφράστηκε με τη Σπίθα. Η Σπίθα όμως, παρά τις αντίθετες διακηρύξεις περί άμεσης δημοκρατίας, και αυτο-οργάνωσης, κατέληξε σ’ ένα προσωποπαγές σχήμα και απέτυχε να παίξει ευρύτερο ρόλο στις πλατείες τον Ιούνιο, ενώ εγκλώβισε το ευρύτερο δυναμικό των αγανακτισμένων που ήταν έτοιμο να ανταποκριθεί στο κάλεσμα για τη διαμόρφωση ενός πολιτικού πόλου σε ατέρμονες διαπραγματεύσεις με το παλαιό ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΡΙΖΑ διαδοχικά. Και είναι κρίμα για ανθρώπους με τέτοιο αγωνιστικό φρόνημα και πάθος για την ελευθερία, όπως είναι ο Γλέζος και ο Θεοδωράκης, οι οποίοι στάθηκαν όρθιοι στα χθεσινά χημικά της αστυνομίας, να εγκλωβίζονται σε εκλογικά παιχνίδια και ατελέσφορες μανούβρες. Γιατί το ανάστημά τους στέκεται πάνω και πέρα από αυτά.

Τέλος, το ΕΠΑΜ του Καζάκη, που προσπάθησε να καλύψει το κενό που άφησε η Σπίθα, εγκλωβίζεται στο «νέο όπιο του πτωχευμένου» που συστηματικά καλλιεργεί ο εμπνευστής του, τη δραχμή, δηλαδή αυτό που επιθυμεί ο… Σόϊμπλε και οι Γερμανοί νέο-ναζί. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, σήμερα – έχοντας σπάσει την «συμμαχία» με τον Κοντομηνά και μη βρίσκοντας κανένα ευρύτερο λαϊκό έρεισμα, καλεί τον… στρατό και την αστυνομία (που οργίασε ενάντια στους διαδηλωτές) να επέμβουν, για να αποτρέψουν την ‘προδοσία των πολιτικών’. (βλέπε συνέντευξη στον Γ. Χριστοφορίδη, στις 13-2-2012) http://www.newsbomb.gr/) Αυτή, η τελευταία ανακοίνωση αποκαλύπτει πλήρως το νεο-αυταρχικό και ανεδαφικό χαρακτήρα του εγχειρήματος.

Μ’ αυτά και με ‘κείνα, όμως, και μέσα στα χθεσινά αποκαΐδια –της δημοκρατίας μέσα στη Βουλή, και του ιστορικού κέντρου έξω από αυτήν– κλείνει ένας κύκλος αντιμνημονιακών αγώνων. Πλέον, το διαλυμένο πολιτικό σύστημα, υπογράφει και τυπικά την πράξη της ελληνικής υποτέλειας –ενώ μας βάζει σε ακόμα μεγαλύτερες περιπέτειες διακινδυνεύοντας μια άτακτη χρεοκοπία, οι συνέπειες της οποίας θα αποτελειώσουν τους γονατισμένους Έλληνες.

Κι όμως! Δεν είναι καιρός για δάκρυα! Ούτε για μνημόσυνα και μοιρολατρίες. Ο ελληνικός λαός, μετά την τρομερή πείνα του ’41, κι ενώ φαινόταν «η τάξη και η ασφάλεια» να βασιλεύει στην Αθήνα, βρήκε την δύναμη μέσα από την ελληνική αντιστασιακή ταυτότητά και το φρόνημα για την ελευθερία, να στήσει το ΕΑΜ και να δώσει ένα καλό μάθημα στους κατακτητές.

Γι’ αυτό, πατώντας σ’ αυτά τα χνάρια, θα πρέπει να αγωνιστούμε για να στήσουμε στα συντρίμμια της χώρας ένα ρωμαλέο αντιστασιακό κίνημα –πραγματικό φόβητρο για τους ντόπιους δοσίλογους και τους νέους ηγεμόνες της Ευρώπης. Ένα κίνημα που θα έχει υψηλότερη ιδεολογική συγκρότηση και συνοχή, και δεν θα εξαρτάται από χίμαιρες, τυχοδιωκτισμούς και εφήμερες ελπίδες. Ένα κίνημα πραγματικά επαναστατικό, που θα πολλαπλασιάζει την αποτελεσματικότητα της λαϊκής οργής και δεν θα τη χαντακώνει στην ασχήμια του μηδενισμού και του πλιάτσικου. Ένα κίνημα εθνικής απελευθέρωσης και κοινωνικής δικαιοσύνης.

ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ –ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΧΗ
ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΕΛΟΣ ΣΤΑ ΖΟΜΠΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ
ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΑΡΧΗ

Κίνηση Πολιτών Άρδην

Να περισώσουμε λίγη αξιοπρέπεια

Δεν μας τα γράφει καλά ο φίλος Κ. Χολέβας. Δηλαδή για να καταλάβω, αυτή είναι η πρόταση των υποστηρικτών του Α. Σαμαρά; Δεν πειράζει που μας τα παίρνουν όλα οι διεθνείς τοκογλύφοι, αρκεί να μας μείνει λίγη αξιοπρέπεια. Και πώς θα μας μείνει; Με την γνωστή συνταγή: "σφάξε με αγά μου, να αγιάσω"! Και που κολλάν το ΟΧΙ του Λεωνίδα και η ηρωϊκή στάση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, που αναφέρει ο αρθρογράφος με την "κωλοτούμπα" Σαμαρά, που τελικά προσκύνησε; Προφανέστατα, πουθενά! Επιεικώς απαράδεκτο κείμενο, με το οποίο επιχειρείται να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα!

ΔΕΕ 

Να περισώσουμε λίγη αξιοπρέπεια

Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων

Τις ώρες που γράφονται αυτές οι γραμμές αναμένουμε τα τελικά ανακοινωθέντα από τη διαπραγμάτευση μεταξύ της Τρόικας και της ελληνικής Κυβερνήσεως για τη νέα δανειακή σύμβαση. Τα οικονομικά και κοινωνικά στοιχεία και οι προβλεπόμενες δυσμενείς συνέπειες για τον μέσο Έλληνα αναλύονται και θα αναλυθούν από πολλούς ειδικούς αρθρογράφους. Προσωπικά θα ήθελα να επιμείνω στην ηθική και ψυχολογική πλευρά του ζητήματος. Δηλαδή την ανάγκη να διαφυλαχθεί η εθνική αξιοπρέπεια αυτού του λαού.

Ο χειρότερος συνδυασμός για κοινωνικές εκρήξεις και για την άνοδο ακραίων εθνικολαϊκιστικών κινημάτων είναι η ανάμιξη της εθνικής ταπεινώσεως με την οικονομική κρίση. Το διαπιστώνουμε όταν μελετούμε την περίοδο προ της ανόδου του Χίτλερ στη Γερμανία του μεσοπολέμου. Όταν τα πολιτικά κόμματα και το Κοινοβούλιο εμφανίζονται στα μάτια του λαού ως συνυπεύθυνοι παράγοντες της ταπεινώσεως, τότε τα νέα είναι κακά για τη δημοκρατία στην πατρίδα μας. Κανείς δεν μας εγγυάται ότι ο οποιοσδήποτε νέος πολιτικός σχηματισμός θα είναι καλύτερος από τους υπάρχοντες. Μπορεί να είναι μία έκφραση αντικοινοβουλευτικών στοιχείων ακροδεξιάς ή ακροαριστερής κατεύθυνσης. Μπορεί να κρύβει από πίσω επιχειρηματικά συμφέροντα. Μπορεί να είναι μία προσπάθεια διατηρήσεως στην εξουσία προσωρινών και μεταβατικών καταστάσεων που δεν έχουν προέλθει από την εντολή του λαού. Εν πάση περιπτώσει καλό είναι κατά καιρούς να εμφανίζονται νέοι σχηματισμοί στην πολιτική αρένα, αλλά οι κίνδυνοι είναι υπαρκτοί για εκδήλωση ακραίων αντικοινοβουλευτικών τάσεων.

Σε πολύ πιο δύσκολες στιγμές για το Έθνος μας οι ηγέτες του Ελληνισμού προσπάθησαν και κατά κανόνα διαφύλαξαν την εθνική και λαϊκή αξιοπρέπεια. Από την εκστρατεία του Ξέρξη στην Ελλάδα του 480 π.Χ. δεν μένει στην Ιστορία η επιτυχής κάθοδός τους μέχρι την Αθήνα, αλλά το ΟΧΙ του Λεωνίδα. Στην περίοδο της Λατινοκρατίας μετά την Δ΄ Σταυροφορία υπήρξαν φωνές αξιοπρέπειας όπως εκείνη του Ιωάννη Βατάτζη, Αυτοκράτορος του ελληνικού κράτους της Νίκαιας, προς τον Πάπα και προς κάθε αλαζόνα δυτικό. Η υποδούλωση των Ελλήνων στους Τούρκους παρά την τρομερή καταπίεση βρήκες τον Ελληνισμό ηθικά ενισχυμένο λόγω της αγέρωχης απάντησης του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου προς τον Πορθητή. Η Μεγάλη Ιδέα για την απελευθέρωση όλων των ελληνικών εδαφών πηγάζει από τις απαντήσεις του Βατάτζη και του Παλαιολόγου και αποτελεί το εφαλτήριο για την εθνική αναγέννηση. Κατά την πτώχευση του 1893 ο Χαρίλαος Τρικούπης φρόντισε να απαντήσει με εθνική αξιοπρέπεια στο αλαζονικό αίτημα των Βρετανών να υποθηκεύσουμε σ’ αυτούς την εξωτερική μας πολιτική. Και η τριπλή ιταλική –γερμανική-βουλγαρική κατοχή του 1941-44 μπόρεσε να γεννήσει αντιστασιακά κινήματα λόγω του ΟΧΙ που εξεστόμισαν πρώτα ο Κυβερνήτης και αμέσως μετά τα στρατευμένα μας παιδιά κατά των εισβολέων.

Σήμερα το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να αποδεχθούμε μοιρολατρικά τα νέα σκληρά μέτρα και να παρασυρθούμε από τα ελληνόφωνα φερέφωνα των δανειστών. Η διαπίστωση του Αντώνη Σαμαρά ότι και αυτή ακόμη τη στιγμή μπορούμε και πρέπει να διαπραγματευόμαστε υπέρ των λαϊκών συμφερόντων καταδεικνύει ότι υπάρχουν τρόποι διαφυλάξεως της αξιοπρεπείας μας έστω και δύσκολα ή οριακά. Κάθε βελτίωση των απάνθρωπων όρων της Τρόικας και κάθε ελληνική φωνή που εκφράζει την ιστορική μας συνείδηση και την κοινωνική μας ευαισθησία βάζουν ένα λιθαράκι στη διαφύλαξη του πολύτιμου αγαθού που λέγεται εθνική αξιοπρέπεια. Με πλήρως ταπεινωμένο και εξευτελισμένο τον ελληνικό λαό ούτε τα μέτρα θα αποδώσουν, ούτε η ανάπτυξη θα έλθει ούτε οι δανειστές θα πάρουν πίσω τα χρήματά τους. Ας περισώσουμε ό,τι μπορούμε. Το αξίζουμε, το δικαιούμαστε.

Κ.Χ. 8.2.2012

Το Μνημόνιο, ο φόβος και η δημοκρατία

Το Μνημόνιο, ο φόβος και η δημοκρατία

Tου Σταύρου Λυγερού

Το 2010 έθεσαν στον ελληνικό λαό το δίλημμα «Μνημόνιο ή χρεοκοπία». Το 2011 του έθεσαν το «Μεσοπρόθεσμο ή δραχμή» και τώρα του θέτουν το «διάσωση ή χρεοκοπία». Πρόκειται για παραλλαγές του ίδιου εκβιαστικού διλήμματος, που επιδέχεται μία μόνο απάντηση. Είναι ο γνωστός μονόδρομος της κυβερνητικής -και όχι μόνο- ρητορικής.

Ορισμένοι εξ αυτών δεν περιορίζονται στα όρια της φθηνής - αντιαισθητικής προπαγάνδας που στηρίζεται στην άμετρη κινδυνολογία. Καταφεύγουν και στην ιδεολογική τρομοκρατία, χαρακτηρίζοντας «εθνική προδοσία» τη διαφορετική άποψη! Δεν ακυρώνουν μόνο την έννοια της πολιτικής, αλλά και την ίδια τη δημοκρατία. Αναμενόμενο. Η θεραπεία - σοκ στηρίζεται αποκλειστικά στην καλλιέργεια του φόβου και γι’ αυτό είναι από τη φύση της ασύμβατη με τη δημοκρατία. Υπενθυμίζουμε ότι πρωτοεφαρμόστηκε στη Χιλή με εργαλείο τα τανκς του Πινοσέτ. Στη σημερινή Ελλάδα δεν υπάρχει ο φόβος των τανκς. Καλλιεργείται συστηματικά, όμως, ο «μεταμοντέρνος» φόβος ότι το πιο μικρό «όχι» στην τρόικα θα οδηγήσει σε ολοκληρωτική καταστροφή. Είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος να παραλύουν και να κατακερματίζουν την κοινωνία.

Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι «χρεοκοπία ή διάσωση», αλλά εάν το νέο πακέτο (PSI, δανειακή σύμβαση και νέο Μνημόνιο) έχει τις προϋποθέσεις να αποτρέψει τη χρεοκοπία και να ανατάξει την οικονομία. Καθόλου τυχαίο ότι η επίσημη συζήτηση δεν εστιάσθηκε στο καθοριστικό για το μέλλον της Ελλάδας αυτό ερώτημα, αλλά σε επιμέρους πτυχές, όπως οι συντάξεις και ο κατώτατος μισθός. Καθόλου τυχαίο, επίσης, ότι οι σταυροφόροι του Μνημονίου προβάλλουν μονομερώς και με κραυγαλέα υπερβολή τις αρνητικές συνέπειες της παύσης πληρωμών, αλλά αποφεύγουν επιμελώς να πουν πού οδηγεί το νέο πακέτο.

Στο σημείο που έχει φθάσει η Ελλάδα όλοι οι δρόμοι είναι δύσβατοι. Μία ορθολογική συζήτηση θα έπρεπε να βάλει νηφάλια στο τραπέζι τα συν και τα πλην κάθε πολιτικής, ώστε να επιλέξουμε το μικρότερο κακό, την πολιτική που έχει συνδυαστικά το μεγαλύτερο οικονομικό αποτέλεσμα και το μικρότερο κοινωνικό κόστος. Το πολιτικό σύστημα δεν διεξάγει μία τέτοια συζήτηση για τον ίδιο λόγο που δεν επεξεργάσθηκε ένα ρεαλιστικό εθνικό σχέδιο για την ανάταξη της οικονομίας.

Η άποψή μας επιγραμματικά είναι πως με το νέο πακέτο θα συμβεί ό,τι με το πρώτο Μνημόνιο. Θα αγοράσουμε πανάκριβα χρόνο, αλλά δεν θα αποτρέψουμε τη χρεοκοπία. Αντιθέτως, θα τη βρούμε μπροστά με πολύ δυσμενέστερους όρους. Παρά τα αντικοινωνικά μέτρα, η οικονομία θα βυθισθεί βαθύτερα στον φαύλο κύκλο της ύφεσης, με αποτέλεσμα τον εκτροχιασμό του προγράμματος. Ο εκτροχιασμός θα προκαλέσει δυναμική ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας - κατάρρευσης, η οποία πιθανότατα θα πετάξει την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης. Η Ελλάδα, γεμάτη οικονομικά και κοινωνικά ερείπια, θα έχει στερηθεί τη δημόσια περιουσία και τα εργαλεία που είναι αναγκαία για την ανασυγκρότησή της. Με άλλα λόγια, θα καταστεί για πολλά χρόνια έρμαιο των δανειστών της. Κι αυτά, εάν δεν μεσολαβήσει κοινωνική έκρηξη.

Ξενοδοχείο πάνω σε ερείπια βυζαντινού παλατιού!

Hotel "Four Seasons"

Κτίσιμο ξενοδοχείου πάνω σε ερείπια

βυζαντινού παλατιού στην Κωνσταντινούπολη

Πενταώροφο ξενοδοχείο κατασκευάστηκε στην περιοχή Σουλταναχμέτ της Κωνσταντινούπολης, πάνω σε ερείπια φερόμενα ως μέρος του βυζαντινού παλατιού, αφού προηγουμένως αυτά ισοπεδώθηκαν.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας «Ραντικάλ», οι αρμόδιες αρχές σταμάτησαν την κατασκευή ένα μήνα μετά τις σχετικές καταγγελίες και αφού προηγουμένως ισοπεδώθηκαν τα ερείπια και οικοδομήθηκαν οι πέντε όροφοι.

Η εφημερίδα ανέφερε ότι τα ερείπια γκρεμίστηκαν μέσα σε μια νύχτα και αφού προηγουμένως καλύφθηκε το εν λόγω οικόπεδο με τρόπο που να μην φαίνεται τίποτα. Ανέφερε επίσης ότι αρχικά ισοπεδώθηκαν τα ιστορικά κτίρια μέχρι τα θεμέλια όπου υπήρχαν τοίχοι και διάφορα στοιχεία φερόμενα ως μέρη του βυζαντινού παλατιού. Στη φάση αυτή υπήρξαν καταγγελίες.

Αρμόδιοι του Αρχαιολογικού Μουσείου Κωνσταντινούπολης, που επισκέφθηκαν το χώρο, είδαν ότι είχε ισοπεδωθεί τοίχος πλάτους 4 μέτρων και ύψους 10 μέτρων που κατά πάσα πιθανότητα ήταν μέρος του βυζαντινού Παλατιού, αλλά παρά τις προειδοποιήσεις τους, συνεχίστηκε το έργο της κατασκευής του ξενοδοχείου. Αυτό συνέβη στις 15 Δεκεμβρίου και ενημερώθηκε σχετικά ο τοπικός δήμος «Φάτιχ» και η επιτροπή προστασίας αρχαιοτήτων, η οποία όμως συζήτησε το θέμα με καθυστέρηση ενός μήνα και στις 18 Ιανουαρίου αποφάσισε την άμεση παύση των έργων.

Μιλώντας στην εφημερίδα, ο πρόεδρος του Συλλόγου Αρχαιολόγων Κωνσταντινούπολης, Νετζμί Καρούλ είπε πως «πρόκειται για βανδαλισμό. Τα ερείπια των τοίχων φαίνεται ότι ήταν μέρος του Παλατιού» και τόνισε πως «και στο παρελθόν, στην ίδια περιοχή, το ξενοδοχείο "Four Seasons" οικοδομήθηκε πάνω στο Βυζαντινό Παλάτι».

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_06/02/2012_426325

Η Εκκλησία και η κρίση

Η Εκκλησία και η κρίση

Κωνσταντίνος Χολέβας - Πολιτικός Επιστήμων

«Ζητούνται ακόμη μεγαλύτερες δόσεις ενός φαρμάκου που αποδεικνύεται θανατηφόρο. Ζητούνται δεσμεύσεις που δεν λύνουν το πρόβλημα, αλλά αναβάλλουν μόνο προσωρινά τον προαναγγελθέντα θάνατο της Οικονομίας μας. Και υποθηκεύουν, ταυτόχρονα, την εθνική μας κυριαρχία. Υποθηκεύουν τον πλούτο που έχουμε, αλλά και αυτόν που μπορεί να αποκτήσουμε στα εδάφη και τις θάλασσές μας. Υποθηκεύουν την Ελευθερία, τη Δημοκρατία, την Εθνική μας Αξιοπρέπεια. Στη διαμόρφωση των αποφάσεων, οι φωνές των απελπισμένων, οι φωνές των Ελλήνων, αγνοούνται προκλητικά....».

Αυτά μεταξύ άλλων αναφέρονται στη συγκλονιστική επιστολή του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου προς τον Πρωθυπουργό κ. Παπαδήμο, η οποία δημοσιοποιήθηκε στις 2.2.2012. Η επιστολή καταγγέλλει με παρρησία την αδιέξοδη και κοινωνικά ανάλγητη πολιτική των μνημονίων και καταλήγει με μία υπενθύμιση των πνευματικών θησαυρών μας, που είναι πολυτιμότεροι και μακροβιότεροι από τους υλικούς. Ο Μακαριώτατος τονίζει ότι η Ελλάδα του Πολιτισμού, η Ελλάδα της Ιστορίας, η Ελλάδα των παραδόσεων δεν μπορεί να χαθεί.... Μπορεί και πάλι να τραβήξει μπροστά!

Η Ορθόδοξη Εκκλησία στην μακραίωνα πορεία της πάντα διαφύλαξε την οικουμενική αποστολή της και το πανανθρώπινο μήνυμα του Χριστού, αλλά ιδιαιτέρως για το Γένος των Ελλήνων στάθηκε μητέρα και τροφός σε όλες τις δύσκολες περιστάσεις. Η αποστολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας στο χώρο του Ελληνισμού ήταν ποικιλόμορφη. Η ηθική μας ανάπλαση, η κοινωνική αλληλεγγύη, η διαμόρφωση χαρακτήρων, η καλλιέργεια των γραμμάτων και της τέχνης, η αγωνιστικότητα υπέρ της Ελευθερίας και της Εθνικής Ανεξαρτησίας, αυτά και πολλά άλλα συνέθεσαν και συνέδεσαν τους άρρηκτους δεσμούς Ελληνισμού και Ορθοδοξίας. Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας η Ορθόδοξη Εκκλησία απέδειξε εμπράκτως ότι μπορεί να συνδυάσει το εθνικό με το οικουμενικό, την αγωνιστικότητα με την κοινωνική αλληλεγγύη. Οι ελληνορθόδοξες κοινότητες υπό δουλείαν βοηθούσαν τους φτωχούς και τα ορφανά, οργάνωνα την παραγωγή και την οικονομία, αλλά ταυτοχρόνως καλλιεργούσαν τον πόθο για την ελευθερία. Το κοινοτικό σύστημα των υποδούλων βασίσθηκε στην Ορθόδοξη ενορία και τα καταστατικά πολλών κοινοτήτων και συνεταιρισμών είναι γραμμένα από τους τοπικούς Επισκόπους. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι σε μία εποχή κρίσης του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερισμού και μετά την κατάρρευση των μαρξιστικών καθεστώτων αμερικανοί κοινωνιολόγοι προτείνουν τον Κοινοτισμό ως την Τρίτη λύση για την κοινωνία και την οικονομία.

Στη σύγχρονη κρίση η Εκκλησία της Ελλάδος δεν έμεινε ούτε θα μείνει απαθής. Ήδη χιλιάδες άνθρωποι σιτίζονται από τα συσσίτια των Ενοριών σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας. Υπό τις οδηγίες των Επισκόπων οι ιερείς και οι εθελόντριες κυρίες προσφέρουν δωρεά το φαγητό της ημέρας σε όποιον έχει ανάγκη χωρίς να ερωτούν το θρήσκευμα ή τη εθνική του καταγωγή. Όμως πέραν της υλικής συνδρομής η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει και ένα άλλο ίσως σημαντικότερο ρόλο. Την αναζήτηση και θεραπεία των πνευματικών αιτίων της κρίσης. Κάθε σκεπτόμενος Ορθόδοξος κατανοεί ότι η κρίση της οικονομίας προκλήθηκε από τον υλισμό, τον ευδαιμονισμό, τον καταναλωτισμό, την αλαζονεία, τη μανία να δείχνουμε πλουσιότεροι από τον γείτονα έστω και αν το σπίτι μας πεινάει. Ο υπερδανεισμός των νοικοκυριών και ο υπερδανεισμός των κρατών είναι ένας φαύλος κύκλος που οδήγησε τις μεν οικογένειες σε απελπισία και αυτοκτονίες, τα δε κράτη όπως το Ελληνικό σε ταπεινωτικούς όρους που επιβάλλουν οι δανειστές. Το αν παραποιήθηκαν στοιχεία για να υποδουλωθούμε στο ΔΝΤ είναι κάτι που οπωσδήποτε πρέπει να διερευνηθεί. Αλλά το πνευματικό πρόβλημα παραμένει. Ξεφύγαμε από τις αρχές και αξίες της Ελληνορθόδοξης παράδοσης και υποδουλωθήκαμε στα υλιστικά πάθη και στον μιμητισμό ξενόφερτων ηθών και εθίμων.

Ορθώς επισημαίνει ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος ότι η μέχρι σήμερα ακολουθουμένη συνταγή είναι θανατηφόρα και οι δανειστές μας ζητούν να την συνεχίσουμε. Ορθότατα επίσης καταγράφει την ελπίδα που μας διδάσκει η Εκκλησία μας ότι αυτή η προβληματική Ελλάδα μπορεί και πάλι να σταθεί στα πόδια της. Αρκεί να θυμηθεί ο λαός μας ότι ανήκει στην Ελλάδα του Πολιτισμού και των παραδόσεων και να μην αφήνεται να ποδηγετείται από τις προπαγάνδες, από τα παπαγαλάκια, από τα τουρκικά σήριαλ, από την παιδεία άνευ προτύπων, από την κατατρομοκράτηση και την απαισιοδοξία που κάποιοι σκοπίμως καλλιεργούν. Η Ορθόδοξη Εκκλησία ποτέ δεν αποδέχθηκε τα απαισιόδοξα κηρύγματα. Διότι γνωρίσει ότι μετά τη Σταύρωση πάντα ακολουθεί η Ανάσταση.

Φυσικά μέσα στον κυκεώνα των προβλημάτων και των διλημμάτων πολλοί συνέλληνες θα αναρωτηθούν τί τελικά ωφελούν οι διαπιστώσεις του Αρχιεπισκόπου όταν επικρέμαται πάνω από τα κεφάλια μας η Δαμόκλειος σπάθη του νέου μνημονίου. Πιστεύω ότι τέτοιες επισημάνσεις είναι ευεργετικές και για τους άρχοντες και για τους αρχομένους. Διότι δεν βασίζονται στη σκοπιμότητα προσπορισμού συγκεκριμένου οφέλους, αλλά ερείδονται στα ακλόνητα θεμέλια της Ελληνορθόδοξης Αυτοσυνειδησίας μας, η οποία μάς κράτησε όρθιους σε ακόμη πιο δύσκολες εποχές.

Η αγωνιστική παρουσία της Ορθοδόξου Εκκλησίας στα ελληνικά πράγματα καταδεικνύει ότι η εθνική αφύπνιση και η κοινωνική δικαιοσύνη δεν είναι ασύμβατα στοιχεία όπως κάποιες ιδεολογίες πρεσβεύουν. Στην ελληνορθόδοξη παράδοση το εθνικό και το κοινωνικό συνυπάρχουν αρμονικά και σήμερα βοηθούν τη δημοκρατία μας να γίνει μία δημοκρατία ευθύνης. Η παρέμβαση του Αρχιεπισκόπου έρχεται στην κατάλληλη στιγμή για να δώσει μηνύματα στους κυβερνώντες και ελπίδα στον λαό.

Κ.Χ. 3.2.2012

Ο ΠΟΥΤΙΝ ΕΞΕΔΩΣΕ ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΝΤΑΛΜΑ ΣΥΛΛΗΨΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΟΡΟΣ

Ο ΠΟΥΤΙΝ ΕΞΕΔΩΣΕ ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΝΤΑΛΜΑ ΣΥΛΛΗΨΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΟΡΟΣ

Την ίδια στιγμή που οι γελοίοι του ΔΝΤ ζητούν “διαρθρωτικές αλλαγές” για να αποσαθρώσουν την κοινωνία, ο πρωθυπουργός της Ρωσίας συγκρούεται με τους συνεταίρους του τρόμου αφού πρώτα ρήμαξε τους ντόπιους ολιγάρχες – συνεργάτες του ΔΝΤ.

Έτσι, σύμφωνα με πληροφορίες της ιστοσελίδας http://olympia.gr/2012/02/01/putin-vs-soros/, που προέρχονται από δημοσιεύματα στα ιταλικά ΜΜΕ, ο πρωθυπουργός της Ρωσίας Vladimir Putin εξέδωσε Διεθνές Ένταλμα Σύλληψης εναντίον του «Τρομοκράτη Χρηματιστή George Soros», στενού συνεργάτη του Γιώργου Παπανδρέου, του Στρως Καν κλπ. Πανικός στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα!

Ακολουθεί το αυθεντικό κείμενο ("Ο Πούτιν κηρύσσει πόλεμο στον George Soros & Σια") στα ιταλικά:

Putin dichiara guerra a George Soros & Co.

Le speculazioni su questa notizia sono molte e le motivazioni penso siano più che legittime e motivate. La cosa che più dovrebbe far riflettere i Capi di stato occidentali è come ha fatto Putin a liberare la Russia da coloro che volevano portarla al totale sfascio economico-sociale e sbattere in galera tutti coloro che ci hanno tentato. Sono forse i Lubawitschern che influenzano Putin? Fatto sta che Putin è leale alla Russia e al suo Popolo, quindi non permetterà mai a nessuno, fin quando ci sarà lui al comando in quella Nazione, di svendere la sua Patria e lasciarela nelle grinfie del NWO. Per questo ha ordinato di rilasciare un mandato di cattura Internazionale nei confronti di George Soros che è stato preso con le mani nel sacco mentre si preparava a mandare aiuti finanziari a quella che si definisce opposizione in Russia, che ultimamente ha fatto scendere in piazza decine di migliaia di persone raccontando bugie e mistificazioni –imbrogli durante le elezioni.

Adesso il mister Soros ha poco spazio per continuare i suoi sporchi giochi con la speculazione che ha messo in ginocchio tutto il sistema finanziario mondiale, sempre in collaborazione dei Rothschild / Rockefeller ed altri sciacalli. Il discorso di Putin che è stato ufficialmente emanato dalle Autorità Russe.

Oggi viene messo pubblicamente il seguente comunicato dalla Federazione Russa e il suo Primo Ministro Vladimir Putin, è stata fatta richiesta per un mandato di cattura Internazionale nei confronti del Terrorista Finanziario, dell’Ungherese Valuta-Mogul George Soros, i Servizi segreti Russi hanno scoperto che Soros stava usando Derivati Danesi con altre valute straniere per iniziare un attacco contro le Azioni in Valuta russa sul mercato. Da notare che Soros usava questi Derivati con l’aiuto di banche Lussemburghesi, cosa che è severamente vietato dopo il contratto fatto dagli stati della UE denominato Basel II. Sia l’IMF (International Monetary Fund) e l’Interpol Europea hanno emesso un “Red Notice” che corrisponde all’arresto immediato non solo nei confronti di Soros, ma anche contro gli Squali della Finanza, Bush, Clinton organizzazione criminale, Marc Rich e la sua ditta che si trova in Svizzera, la Broker-Richfield Commodities, per questo motivo il Premier russo Putin ha incontrato ultimamente lo Chef della Federal Reserve Bermard Bernake facendogli chiaro che la Federazione Russa non accetterà che si faccia uso di queste persone come Soros e Rich per commettere atti criminali sul mercato dei Derivati e della Finanza che hanno portato alla destabilizzazione Sociale in tutto il globo.

Sia fatta la volontà di Putin e che cominci a la caccia a questi criminali e ai loro complici Banchieri Rothschild, Rockefeller.

La Turchia non si abbassa ai voleri dell’occidente.

La turchia non si associa all’Embargo che gli USA/Israele e la UE hanno deciso di adottare nei confronti dell’IRAN, questo ha specificato il portavoce del governo turco, precisando che sin quando la decisione dell’Embargo non sarà data ufficialmente dall’ONU, la Turchia continuerà ad importare Petrolio dall’Iran, dato che ambedue stati hanno in comune accordo dei contratti che li accomuna, il portavoce continua il suo discorso precisando che gli stati della UE, che hanno approvato l’Embargo si son penalizzati loro stessi per far piacere al governo USA senza pensare che le reazioni dei cittadini sarebbero state contrarie alle loro decisioni, ciò porta a malumore e problemi sociali (li stiamo vedendo), lo stesso Iran ha deciso di tagliare i rifornimenti di petrolio alla UE da subito anche se loro hanno deciso che l’Embargo debba essere messo in atto entro 6 mesi dalla dichiarazione.

La Turchia dal canto suo ha contratti commerciali con l’Iran che consistono anche la fornitura di materiale per la manutenzione delle sue centrali Nucleari che servono per l’energia elettrica e non come viene diffuso dai Media Occidentali che scrivono sotto pressione dei governi USA / Israeliano che li controllano al 100%, che l’Iran è quasi pronto nel costruire la sua Atomica e quindi sempre a servire il loro padrone senza riflettere quali conseguenze catastrofali ne possono derivare, da considerare che anche il governo Obama era stato d’accordo che la Turchia rimanesse in buoni rapporti con l’Iran, sin quando “probabilmente“ una minaccia da parte del Governo Israeliano nell’influenzare le prossime elezioni per la presidenza, lo abbia convinto a cambiare rotta.

La richiesta del Governo Israeliano fatta al governo Greco di poter stazionare truppe Israeliane con annesso Aeroporto militare sull’Isola di Cipro, fa capire che la Diplomazia non ha spazio tra le file del governo Israeliano, per loro vale solo la violenza con la scusa di una minaccia che non esiste e con la quale vorrebbero prendere il dominio assoluto in tutto il Medio Oriente.

Corrado Belli

ΚΑΖΑΚΗΣ: Αλήθειες και ψέματα για την δραχμή…

ΚΑΖΑΚΗΣ:

Αλήθειες και ψέματα για την δραχμή…

Τι θα γίνει έτσι και επιστρέψουμε στη δραχμή; Προφανώς θα πέσει ο ουρανός να μας πλακώσει. Η Ελλάδα θα γίνει Αλβανία του Εμβέρ Χότζα, Βόρεια Κορέα του Κιμ Ιλ Σουνγκ, ή θα γυρίσουμε στην λίθινη εποχή…

Του Δημήτρη Καζάκη.

Ακριβώς δηλαδή όπως ήταν πριν αποκτήσουμε το ευρώ.

Διότι, αν δεν με γελά η μνήμη μου, οι Έλληνες πριν το ευρώ κατοικούσαν στις σπηλιές και στα δέντρα, φορούσαν δέρματα, ζεσταίνονταν με κοπριές και έτρωγαν κουκουνάρια. Μιας και ποιος δεχόταν τότε την ξεφτιλισμένη πληθωριστική δραχμούλα;

Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική οικονομία επιβίωνε – με όλα τα προβλήματά της – πολύ καλύτερα εκτός ευρώ παρά με το «ισχυρό ευρώ». Είχε διεθνείς σχέσεις και πριν το ευρώ και μάλιστα καλύτερες, με περισσότερες χώρες και πιο προσοδοφόρες. Και παρά το γεγονός ότι το εθνικό νόμισμα, δηλαδή τη δραχμή, την μεταχειρίζονταν οι κυβερνήσεις με κύριο σκοπό να διευκολυνθεί η κερδοσκοπία και να αυξηθεί η λεγόμενη ανταγωνιστικότητα με διαρκείς υποτιμήσεις, τα αποτελέσματα ήταν τα εξής:

Τα εξωτερικά ελλείμματα της χώρας ποτέ δεν έφτασαν στα ύψη που βρέθηκαν επί ευρώ. Μάλλον ήταν αδιάφορο σ’ όλους όσοι εμπορεύονταν με την χώρα η κατάσταση της δραχμούλας. Οι εξωτερικές σχέσεις της χώρας ήταν σαφώς πιο εκτεταμένες και πιο πολύπλευρες απ’ ότι σήμερα που 3 χώρες ελέγχουν ουσιαστικά το εξωτερικό εμπόριό της.

Παρά τον πληθωρισμό και τις διαρκείς υποτιμήσεις οι εξωτερικοί όροι εμπορίου της χώρας ήταν πολύ καλύτεροι απ’ ότι την δεκαετία του ευρώ. Το ίδιο και η εσωτερική αγοραστική δύναμη της οικονομίας.

Χάρις στη δραχμούλα το χρέος ήταν απολύτως διαχειρίσιμο και παρά την εκτίναξή του επί Μητσοτάκη και Σημίτη δεν μας οδήγησε σε χρεοκοπία. Κι ούτε θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε στη σημερινή χρεοκοπία, όσο διατηρούσαμε τη δραχμή.

Αυτά είναι τα γεγονότα. Να θυμίσουμε μόνο ότι από την υποτίμηση της δραχμής έναντι του δολαρίου επί Μαρκεζίνη (1954), το εθνικό νόμισμα έχασε πάνω από 10 φορές την αξία του έως ότου μπήκαμε στο ευρώ. Στην μεταπολίτευση χάρις στις τρεις επίσημες υποτιμήσεις και την τακτική της διολίσθησης, η δραχμή έχασε το 90% της αξίας της. Καταστράφηκε η οικονομία; Μήπως χρεοκόπησε και δεν το γνωρίζουμε; Χάθηκαν οι καταθέσεις; Εξαφανίστηκε το νόμισμα; Κατέρρευσαν οι εξωτερικές οικονομικές δοσοληψίες; Τίποτε απ’ όλα αυτά. Γιατί άραγε;

Επιπλέον, μήπως χρεοκόπησε ποτέ η Ελλάδα λόγω εθνικού νομίσματος; Ποτέ! Το 1893 η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω υπερδανεισμού σε χρυσό φράγκο, λόγω της ένταξης στην νομισματική Λατινική Ένωση, η οποία διαφημίστηκε και τότε ως ιδανική για φτηνά δάνεια προς το δημόσιο. Το 1932 η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω χρυσής δραχμής και υπερδανεισμού σε χρυσές λίρες, μιας και τότε ανήκε στην νομισματική ένωση της χρυσής λίρας στερλίνας.

Δεν υπάρχει «διεθνής λύση»

Το ίδιο και αμέσως μετά την απελευθέρωση όταν η Βρετανία επέβαλε την συμφωνία του Λονδίνου (1944) στην Ελλάδα με βάση την οποία η χρυσή λίρα λειτουργούσε ως βασικό γενικό ισοδύναμο της ελληνικής οικονομίας. Έτσι φτάσαμε να στοιχίζει ένα καρβέλι ψωμί μερικά εκατομμύρια δραχμές και ο μαυραγοριτισμός να σαρώνει. Αυτή η συμφωνία του Λονδίνου και η έκδοση κατόπιν της στρατιωτικής βρετανικής λίρας για το εσωτερικό της Ελλάδας, σηματοδότησε την δεύτερη περίοδο της κατοχής, την βρετανική κατοχή.

Οι παγκόσμιες κρίσεις του οικονομικού στερεώματος της αγοράς δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν σε διεθνές επίπεδο. Εκτός κι αν αποζητάμε εμπόλεμες συρράξεις ανάμεσα στους ισχυρούς με οικονομικούς, είτε πολιτικούς όρους. Μόνο έτσι ξέρει η παγκόσμια αγορά να αναζητά διεθνείς λύσεις. Αυτό αποτελεί θέσφατο για όποιον έχει στοιχειωδώς μελετήσει τις μεγάλες περιόδους παγκόσμιας κρίσης από την εποχή της πρώτης Μεγάλης Ύφεσης του 1873-1896.

Η ανάγκη εθνικού νομίσματος, ειδικά για τις πιο ασθενικές οικονομίες, γεννήθηκε ως αδήριτη ανάγκη αντιμετώπισης και θωράκισης των εθνικών οικονομιών από τις παγκόσμιες κρίσεις και αναταράξεις των αγορών. Εντελώς ενδεικτικά μόνο, θα άξιζε τον κόπο να αναφέρουμε ότι ο Τζον Μέϊναρτ Κέϊνς, που παπαγαλίζουν ορισμένοι σύγχρονοι idiotus ignoramus με πανεπιστημιακούς τίτλους, όταν βρέθηκε σε μια ανάλογη παγκόσμια κρίση χρέους, τι πρότεινε; Όταν μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, όλα τα εμπόλεμα κράτη βρέθηκαν καταχρεωμένα κυρίως προς την μόνη χώρα πιστωτή που είχε απομείνει, τις ΗΠΑ, ο Κέϊνς ξάφνιασε το αστικό κατεστημένο με δυο καίριες προτάσεις: Αφενός, ισχυρίστηκε ότι τα χρέη είναι αδύνατο να εξυπηρετηθούν και προκειμένου να επιβάλλουν οι εξεγερμένοι λαοί τη διαγραφή τους, θα έπρεπε να πειστούν οι ΗΠΑ να προβούν αυτές σε διαγραφή των χρεωστικών της απαιτήσεων. Αφετέρου, να καταργηθεί ο χρυσός κανόνας, οι σταθερές ισοτιμίες και το ιδιωτικά εκδιδόμενο χρήμα και οι οικονομίες να μεταβούν τάχιστα σε εθνικό νόμισμα που εκδίδει το οικείο κράτος με βάση τις ανάγκες του.

Όταν τόλμησε να τα προτείνει για πρώτη φορά το 1920, αντιμετωπίστηκε ως «γραφικός» και ανόητος από τους μεγάλους τραπεζίτες και χρηματιστές. Ο μεγαλοχρηματιστής Λέφινγουελ και συνεταίρος του Μόργκαν, όταν πρωτάκουσε τον Κέινς να προτείνει τόσο αιρετικές ιδέες, σχολίασε: «Ο Κέινς… φλερτάρει με περίεργους θεούς και προτείνει να εγκαταλείψουμε για πάντα τον χρυσό κανόνα και να τον αντικαταστήσουμε με ένα «κατευθυνόμενο» νόμισμα… είναι καλύτερα να έχουμε κάποια σταθερά παρά να παραδώσουμε τις υποθέσεις μας στην ευφυΐα των δημοσιολογούντων οικονομολόγων και των πολιτικών…» Εκεί βρισκόταν το κουμπί. Η αντικατάσταση του παγκόσμιου σταθερού νομίσματος με εθνικά «κατευθυνόμενα» νομίσματα με βάση τις ανάγκες των εθνικών οικονομιών, περιόριζε δραστικά τον έλεγχο από τους μεγάλους χρηματιστές και τραπεζίτες που λειτουργούσαν στην παγκόσμια αγορά. Κι αυτό ήταν κάτι αδιανόητο. Τι θα συνέβαινε αν γινόταν κάτι τέτοιο; Οι ουρανοί θα άνοιγαν και θα κατέστρεφαν τους ασεβείς! Μα είναι δυνατόν να λειτουργήσει η οικονομία χωρίς σταθερό νόμισμα με παγκόσμιο αντίκρισμα; Θα εξαφανιστεί το διεθνές εμπόριο. Θα χαθούν οι αποταμιεύσεις και κανείς δεν θα θέλει να συναλλάσσεται με ένα πληθωριστικό εθνικό νόμισμα, το οποίο το μόνο που θα κάνει είναι να υποτιμάται διαρκώς. Αυτά κι άλλα πολλά, σαν σήμερα, επικαλούνταν όσοι θεωρούσαν τον Κέϊνς τρελό, γραφικό και ανόητο που προτείνει τέτοια πράγματα. Βέβαια ο Κέϊνς πίστευε λανθασμένα ότι μπορεί να πείσει τις κυβερνήσεις και κυρίως τις ΗΠΑ να το κάνουν από μόνες τους, πριν προλάβουν να τους το επιβάλουν οι λαοί. Όπως κάποιοι σήμερα πιστεύουν πώς μπορούν να πείσουν την ΕΕ και την ΕΚΤ να ασκήσει άλλη πολιτική από αυτή που ασκούν και να κρατήσουν άλλη στάση από αυτήν που κρατούν.

«Ισχυρό ευρώ» και πόλεμος

Το κλου της ιστορίας είναι ότι η κρίση του 1929 έφερε όλα αυτά που οι πολέμιοι του Κέϊνς χρέωναν ως δήθεν αναπόφευκτες συνέπειες των προτάσεων για διαγραφή του χρέους και αποκατάσταση του εθνικού νομίσματος. Οι λαοί εξεγέρθηκαν τελικά και οι ίδιοι που δεν ήθελαν με τίποτε να δουν να χάνονται τα χρηματιστικά κέρδη τους, έφεραν τον φασισμό και τον ναζισμό οδηγώντας τον κόσμο στο ολοκαύτωμα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.

Το ίδιο θα συμβεί και σήμερα, αν αφήσουμε τις ίδιες δυνάμεις της ανοιχτής δικτατορίας του χρηματιστικού κεφαλαίου να επιμείνουν στην εξυπηρέτηση του χρέους και στην κατοχύρωση του «ισχυρού ευρώ». Κι αυτό ήδη συμβαίνει με τον διορισμό τραπεζιτών επικεφαλής δοτών κυβερνήσεων, όπως έγινε στην Ελλάδα με τον κ. Λουκά Παπαδήμο και στην Ιταλία με τον κ. Μάριο Μόντι.

Η επινόηση του ευρώ

Ορισμένοι λένε ότι μπορεί η είσοδος στο ευρώ να ήταν λάθος, αλλά τώρα που μπήκαμε η έξοδος θα ήταν καταστροφή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία από κάτι τέτοιο. Το ευρώ αποτελεί μια χρηματοπιστωτική επινόηση που δεν βασίζεται, ούτε απηχεί την πραγματική οικονομία ακόμη και σε επίπεδο ευρωζώνης. Η σταθερότητα του ευρώ εξαρτάται όχι από την πραγματική δυναμική της οικονομίας, αλλά από συγκεκριμένες αξιωματικές πολιτικές παραδοχές, από ορισμένες υποθέσεις εργασίας: (1) Σταθερή νομισματική κυκλοφορία, που δεν επιτρέπει την έκδοση πρόσθετου νομίσματος. (2) Χαμηλά επίπεδα χρέους και κρατικών ελλειμμάτων. (3) Συντονισμός οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής.

Η οικονομία όμως δεν κινείται με βάση πολιτικές παραδοχές και μάλιστα αξιωματικού χαρακτήρα, αλλά με βάση την αντικειμενική κατάσταση των συναλλαγών και της παραγωγής στην πραγματική οικονομία. Κι αυτή η κατάσταση είναι πάντα κυμαινόμενη σε τέτοιον βαθμό που καμιά σταθερά δεν μπορεί να λειτουργήσει. Όταν μια οικονομία είναι διαρκώς ελλειμματική στο επίπεδο της παραγωγής και των συναλλαγών, όσο κι αν προσπαθεί είναι αδύνατο να τηρήσει τις όποιες παραδοχές και αξιώματα. Ότι κι αν κάνει.

Έτσι και με το ευρώ. Ένα νόμισμα που βασίζεται σε εξωπραγματικά αξιώματα δεν μπορεί να διασωθεί ενισχύοντας τις υποθέσεις εργασίας πάνω στις οποίες στηρίχθηκε. Είναι αδύνατον. Όσο ενισχύονται οι αξιωματικές πολιτικές παραδοχές σε βάρος της πραγματικής κατάστασης της οικονομίας, τόσο περισσότερο θα σπέρνει την χρεοκοπία, την καταστροφή και την ισοπέδωση. Σε βαθμό μάλιστα πρωτάκουστο για τους λαούς της Ευρώπης.

Μέχρι εδώ το παραμύθι περί «λίθινης εποχής»

Επομένως η λίθινη εποχή δεν είναι ένα ενδεχόμενο που συνδέεται με την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, αλλά με την ίδια την παραμονή στο ευρώ. Άλλωστε στη λίθινη εποχή ζουν ήδη οι πάνω από 1 εκατομμύριο άνεργοι της χώρας, αλλά και τα 4 εκατομμύρια εργαζόμενοι που βιώνουν μια κατάσταση όπου είτε βρίσκονται με δουλειά χωρίς μέλλον, είτε με μέλλον χωρίς δουλειά, όπως το 50% και πλέον της νέας γενιάς. Δεν συζητάμε βέβαια για την ανέχεια που έχει ενσκήψει στην πλειοψηφία των ελληνικών νοικοκυριών. Οι συνθήκες μέσα στις οποίες ζει η μέση ελληνική οικογένεια μπορεί να συγκριθεί μόνο με την κατοχική και την πρώτη μετακατοχική περίοδο.

Κι επειδή η κατάσταση αυτή θα επιδεινωθεί σε βαθμό ανήκουστο, θα πρέπει να ρωτήσουμε που βρίσκεται η «κόκκινη γραμμή»; Που πρέπει να φτάσουμε για να πούμε «φτάνει, ως εδώ»; Πόσοι από τους νέους μας πρέπει να μεταναστεύσουν μαζικά γιατί δεν βρίσκουν ούτε δουλειά του ποδαριού; Πόσοι εργαζόμενοι και μικρομεσαίοι πρέπει να ζήσουν σε συνθήκες πείνας και εξαθλίωσης; Πόσοι από τους ηλικιωμένους πρέπει να πεθάνουν γιατί δεν έχουν ούτε καν να πληρώσουν για την θέρμανσή τους; Πόσα άτομα με ειδικές ανάγκες πρέπει να ριχτούν στον Καιάδα γιατί καταργείται ακόμη και η πιο στοιχειώδης κοινωνική πρόνοια; Πόσοι θα πρέπει να αφήσουν την τελευταία τους αναπνοή σε κάποιο ράντσο, ή στα χέρια των δικών τους, γιατί διαλύεται ακόμη και η πρωτοβάθμια υγεία;

Είναι ή δεν είναι η λίθινη εποχή αυτή που ζουν σήμερα εκατομμύρια Έλληνες; Τι έχουν να φοβηθούν οι άνεργοι, οι κατεστραμμένοι επαγγελματίες και οι αφανισμένοι μικρομεσαίοι, τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και οι εργαζόμενοι που ζουν κυριολεκτικά στο όριο; Τι έχουν να φοβηθούν όλοι αυτοί από την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα; Μην χάσουν τις (ανύπαρκτες) καταθέσεις τους; Μην και χάσουν ακόμη κι αυτά τα λίγα που τους έχουν απομείνει; Μόνο ένας ανόητος ή ένα τυπικό κομματικό στέλεχος, μπορεί να πιστεύει στα σοβαρά σήμερα ότι δεν οδηγούμαστε με μαθηματική βεβαιότητα σε ολοκαύτωμα ενός ολόκληρου λαού προκειμένου να διατηρηθεί μια τυχάρπαστη κερδοσκοπική επινόηση των τραπεζιτών: το ευρώ.

Νέα αρχή να επιβάλλει ο ελληνικός λαός

Με το εθνικό νόμισμα μπορεί να γίνει μια νέα αρχή προς το συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Αρκεί να το επιβάλει ο ίδιος και όχι οι καταχτητές του και οι ντόπιοι δοσίλογοι. Με το εθνικό νόμισμα μπορεί να κερδίσει την ελευθερία του από τους δυνάστες των αγορών και να διεκδικήσει την κυριαρχία του σ’ αυτόν τον τόπο. Κι αυτό είναι το ζουμί της όλης υπόθεσης.

Μπορεί ένας λαός σαν τον ελληνικό να σταθεί στα πόδια του και να προχωρήσει με ίδιες δυνάμεις; Ή είναι καταδικασμένος να χρειάζεται πατερίτσες, προστάτες και νταβατζίδες; Αυτό είναι το δίλλημα που συνδέεται πρώτα και κύρια με το ζήτημα του εθνικού νομίσματος. Η τερατολογία που συνδέεται με την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα συνδέεται με την ανάγκη ο λαός να πιστέψει ότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του, ότι αν και κατοικεί σε μια από τις πιο ευλογημένες χώρες της Ευρώπης δεν μπορεί να παράγει τίποτε, δεν έχει τα μέσα για να σταθεί όρθιος με τις δικές του δυνάμεις.

Δεν είναι καινούργια αυτή η προσπάθεια. Λίγο μετά την ναζιστική κατοχή οι ίδιες δυνάμεις που υπηρέτησαν το καθεστώς κατοχής πάσχιζαν να πείσουν τον Έλληνα ότι η ανεξαρτησία και η εθνική κυριαρχία είναι ένας μύθος. Ο Γεώργιος Βλάχος της Καθημερινής, συνεργάτης των γερμανικών δυνάμεων κατοχής, έγραψε το 1958 ότι το σύνθημα της εθνικής ανεξαρτησίας είναι «κενό ουσίας πυροτέχνημα», ενώ ο διευθυντής του γνωστού συγκροτήματος Χρ. Λαμπράκης, που διέπρεψε στην κατοχή, έγραφε την ίδια χρονιά πώς «η ανεξαρτησία στον σημερινό κόσμο είναι μια ουτοπία…» Στον χορό αυτού του νεοδοσιλογισμού και ονομαστοί διανοούμενοι της εποχής όπως ο κ. Γ. Θεοτοκάς, ο οποίος έγραφε ότι η «ιστορική αναγκαιότητα» οδηγεί στο ξεπέρασμα των εθνών και στη δημιουργία υπερεθνικών σχηματισμών, γιατί μόνο έτσι μπορεί «να αξιοποιηθεί εντελώς η σύγχρονη τεχνική» και να πραγματοποιηθεί η «σταθερή εξύψωση του βιοτικού και μορφωτικού επιπέδου των λαϊκών μαζών του κόσμου.»

Αυθυπαρξία ή υποτέλεια;

Την εποχή εκείνη με νωπές της μνήμες των αγώνων κατά του καταχτητή παλιού και νέου, για την λαϊκή και εθνική κυριαρχία, δεν περνούσαν εύκολα οι ενδοτισμοί. Έτσι ο Ε. Παπανούτσος απαντώντας στον Θεοτοκά έγραφε: «ομολογώ πώς άμα βάζω στο νου μου πραγματοποιημένο το καθεστώς που προφητεύει ο καλός φίλος με πιάνει φόβος. Μεγάλος φόβος… Ας θυμηθούμε ότι ο Χίτλερ προόριζε την Ελλάδα για τουριστικά ταξίδια και για καλλιέργεια της αγριόμεντας…». Πολύ σωστά ο κ. Παπανούτσος διαβλέπει τους κινδύνους που συνεπάγονται για την Ελλάδα σε τέτοιες «υπερεθνικές ενώσεις» και σωστά υπογραμμίζει πως η «εθνική μας προσωπικότητα, η πολιτική μας παράδοση, το πνεύμα και το ήθος του λαού μας… ένας μόνο σίγουρος τρόπος υπάρχει να διαφυλαχθούν: η αυθυπαρξία, το δικαίωμα να διαθέτει κανείς τον εαυτό του όπως θέλει, να κυβερνάει αυτός το σπίτι του και όχι οι άλλοι – ας είναι και οι καλύτεροι φίλοι».

Αυθυπαρξία ενός λαού χωρίς οικονομική αυτοδυναμία και εθνική ανεξαρτησία δεν μπορεί να υπάρξει κάτω από οποιοδήποτε καθεστώς. Και αφετηρία για μια τέτοια αυθυπαρξία αποτελεί η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.

Δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι, 24/11/2011

Η κατάρα του Κωλέττη

Ιωάννης Κωλέττης (1773-1847)

Πρωθυπουργός της Ελλάδος

Η κατάρα του Κωλέττη

Δρ. Γεώργιος Μούρτος
georgemourtos@yahoo.com

Βιώνουμε την περίοδο της εθνικής μας απαξίωσης. Η χώρα μας αντιμετωπίζεται σκωπτικά και αρνητικά, σχεδόν χλευαστικά. Διασυρθήκαμε παγκοσμίως τόσο σε πολιτικό επίπεδο όσο και στη λαϊκή συνείδηση. Ευρωπαίοι ηγέτες αναφέρονται με τους πιο απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τον παγκοσμιοποιημένο μας πρωθυπουργό, ενώ στη συνείδηση των πολιτών σε κάθε γωνιά της γης η απαξίωση αγγίζει όλους τους Έλληνες, άνευ εξαιρέσεως.

Τα αίτια αυτής της κατάστασης είναι πολλά και εν πολλοίς γνωστά. Αυτό που εντυπωσιάζει αρνητικά ξένους και γηγενείς δεν είναι η κατάντια της οικονομίας αλλά η κατάντια του κράτους, που έχει καταληφθεί από σπιθαμιαίους της εξουσίας σε όλα τα επίπεδα: πολιτειακό, πολιτικό, εκκλησιαστικό, πνευματικό, ακαδημαϊκό, θεσμικό –Ένοπλες Δυνάμεις, Δικαιοσύνη, Δημόσια Διοίκηση. Μετά δυσκολίας ξεχωρίζεις την αχνή μορφή κάποιου σε όλο το εξουσιαστικό φάσμα. Οι ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Και τούτο, διότι οι φορείς της εξουσίας δεν κατέχουν τη θέση τους λόγω αριστείας και αποδοχής αλλά λόγω αφασίας και ανοχής με συνέπεια, σήμερα, ο λαός να τους απαξιώνει, να τους αποστρέφεται, να τους περιφρονεί, να τους λοιδορεί, να τους μουντζώνει, να τους προπηλακίζει και αυτοί να αδιαφορούν προκλητικά. Συνεχίζουν το βιολί τους, μοιράζοντας οφίτσια ως ολιγάρχες και όχι ως ολιγαρκείς νοικοκύρηδες, μηρυκάζουν τα μασημένα και χιλιοειπωμένα χωρίς καμία αυτοκριτική, καμία τύψη για τα πεπραγμένα τους, κανένα ίχνος μεταμέλειας. Οι εν λόγω, φυσιολογικοί εν πολλοίς ως απλοί πολίτες, μόλις βρεθούν στην εξουσία βρίσκουν το πτωτικό στοιχείο της απληστίας.

Η εξουσία, λοιπόν, πυροδοτεί την ανθρώπινη μετάλλαξη, από τη φυσιολογική κατάσταση του απλού πολίτη στην αφασική του εξουσιάζοντος. Η εξήγηση αυτού του φαινομένου βρίσκεται στην ετυμολογία της λέξης Εξουσία (=εκτός ουσίας) και στην άρρηκτη, σιαμαία σχέση που οι φορείς της έχουν με τους θεσμούς (θεσμός=τεθμός, δεσμός) μέσω οικογενειακών, φιλικών, κομματικών δεσμών. Το δέσιμο της εξουσίας με τους θεσμούς, δηλαδή, με το αξίωμα, κοινώς την «καρέκλα», είναι τόσο ισχυρό όσο το ερωτικό πάθος, σχεδόν παραλογικό. Γι΄ αυτό, όταν η εξουσία βρεθεί υπό κατηγορία και υπό αμφισβήτηση επικαλείται τη βοήθεια της σιαμαίας αδελφής της με αναφορές του είδους «προσβάλλονται οι θεσμοί», «καταλύεται η δημοκρατία» και τα παρόμοια κλαψουρίσματα. Ας δούμε το πράγμα πιο πρακτικά, μέσα από την επικαιρότητα. Οι καθολικές λαϊκές αντιδράσεις εναντίον της εξουσίας στις πρόσφατες παρελάσεις αποδόθηκαν ως προσβολή των θεσμών. Οι προπηλακισθέντες, σφιχταγκαλιασμένοι με τους θεσμούς, προχώρησαν στο σχηματισμό νέας, πολυπληθέστερης κυβέρνησης, παρά την προσωρινότητα και τη «μονοθεματική» αποστολή της. Βλέπει κανείς ψήγματα ουσίας σε αυτήν τη συμπεριφορά;

Συγκεφαλαιώνω: η εξουσία ανταμείβει τους φορείς της προκλητικώς ακόμη και για την αποδεδειγμένη ακαταλληλότητά τους, για την αντικοινωνική της συμπεριφορά, για την απαξίωσή τους στο άθλημα του «εμείς», και την προτίμησή τους στο εκλεκτικό κλαμπ των ολίγων και, κατά κανόνα ολιγίστων, στο κλαμπ των τερατουργημάτων. Ο χαρακτηρισμός δεν είναι δικός μου αλλά του Γάλλου φιλοσόφου Σαιν Ζύστ: «Ενώ όλες οι τέχνες δημιούργησαν αριστουργήματα, η μόνη που δημιούργησε τερατουργήματα είναι η πολιτική».

Το φαινόμενο δεν είναι τωρινό ούτε ελλαδικό. Στις προηγμένες, λ.χ., κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, για να περιοριστούν οι συνέπειες των τερατουργημάτων θεσπίστηκαν ελεγκτικοί μηχανισμοί, όπως το Συνταγματικό Δικαστήριο και το σύστημα των “checks and balances” που τριχοτομεί την Εξουσία: εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική. Τους ξέφυγε, όμως, η εξουσία των ΜΜΕ και των τραπεζών, με συνέπεια το πρόβλημα να γιγαντωθεί, τα τερατουργήματα να πολλαπλασιαστούν στη νιοστί. Ουσιαστική αντιμετώπιση του εν λόγω προβλήματος επιχειρήθηκε μόνο στην κλασική Ελλάδα με το ανακλητόν της εντολής, τις βραχύβιες θητείες στα δημόσια αξιώματα και την κλήρωση των φορέων της εξουσίας. Με αυτή την επισήμανση, οδηγούμαι στο διά ταύτα, στην πρόταση, ώστε να κινηθούμε πρόσω, και δη, ολοταχώς.

Η πρότασή μου έχει δύο σκέλη. Πρώτον, συνταγματική αλλαγή στη βάση των προδιαγραφών της «άμεσης δημοκρατίας» με τους εξής τρόπους: επέκταση του θεσμού των «ενόρκων» στις Εξεταστικές Επιτροπές της Βουλής, στα Διοικητικά Συμβούλια και στις πειθαρχικές Επιτροπές Υπηρεσιών του Δημοσίου, στα εκλεκτορικά Σώματα των Πανεπιστημίων, της Εκκλησίας αλλά και σε κάθε τομέα δημοσίου και κοινωνικού ενδιαφέροντος· ζητήματα μείζονος εθνικού ενδιαφέροντος (π.χ. όνομα της ΠΓΔΜ, Μνημόνιο) και τοπικής σπουδαιότητας να επικυρώνονται δημοψηφισματικά και, το σημαντικότερον, υιοθέτηση της ηλεκτρονικής-διαδικτυακής διακυβέρνησης σε ένα μεικτό σύστημα λαϊκών και πολιτικών. Έτσι, θα ακυρωθεί εν τη γενέσει της η δικτατορία του «μονόδρομου», ο «μονισμός», κατά το διανοουμίστικο, που επιβάλλεται έξωθεν (χρηματιστηριακό κεφάλαιο, μιντιακό σύστημα) και οδηγεί σε υπεραπλουστευμένα αλλά μοιροκρατικά σχήματα: Καραμανλής ή τανκς, υποχώρηση στο Αιγαίο ή πόλεμος με την Τουρκία, Μνημόνιο ή πτώχευση, Παπαδήμος ή χάος.

Διαισθάνομαι πως βυθισμένοι στον καναπέ σας, με τη φραπεδιά ανά χείρας, και οχυρωμένοι πίσω από το «εγώ», την πάρτη σας, έχετε ήδη βγάλει την ετυμηγορία σας: καινοφανείς ιδέες, ανέφικτες και ουτοπικές. Δεν προσπαθώ να σας πείσω αλλά να σας υπενθυμίσω ότι ο διαχρονικός ελληνισμός δεν είναι τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από μια αέναη πάλη ενάντια στο μονισμό, στους μονόδρομους της εξουσίας. Και το μέγα εφεύρημά του υπήρξε ο έλεγχος της εξουσίας μέσω της λαϊκής βούλησης όχι διά της ψήφου αλλά της κλήρωσης. Στο μονισμό της εξουσίας, ο ελληνισμός αντιπαρέβαλε την ελευθερία, τον κοινό νου και όχι την «αξιο-κρατία» που αποτελεί τον προθάλαμο της ολιγαρχίας με τον αποκλεισμό των πολλών, την εκκλησία (του δήμου και των πιστών), το κοινοτικό ήθος. Απέναντί του βρίσκεται ο μονισμός της Δύσης, που προτάσσει την άνωθεν επιβολή με το νόμο, την τάξη, την αυστηρή τιμωρία με τα Μνημόνια και τους βομβαρδισμούς τύπου Ιράκ, τον παντογνώστη ειδικό (τεχνοκράτη και τραπεζίτη, ήτοι τον εξπέρ της αλχημείας) και τις «Ανεξάρτητες» Αρχές. Αγγελιοφόροι του δυτικού μονισμού είναι οι καθ΄ ημάς εκσυγχρονιστές, οι εισαγόμενοι μεταπράτες μεταχειρισμένων.

Κλείνω το σημείωμά μου αυτό με τη δεύτερη και συμπληρωματική της πρώτης πρόταση. Οι ύψιστες θέσεις εξουσίας –Πρόεδρος Δημοκρατίας, Πρωθυπουργός, βουλευτές, Πρόεδρος Αρείου Πάγου, Αρχηγοί των Επιτελείων των Ενόπλων Δυνάμεων, Πρυτάνεις, Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Αρχιεπίσκοπος και Μητροπολίτες- να είναι άμισθες, ώστε οι κάτοχοί τους να αποδεσμευτούν από ιδιοτελείς σκοπιμότητες και από αργυρώνητες συναλλαγές που πολλαπλασιάζουν τους ευεπίφορους στην υποτακτικότητα, και να καταστούν θέσεις εθνικής αναφοράς, ύψιστης τιμής, που θα προσελκύουν άδολους και φλογερούς με εθνική ζέση, ώστε να αναδειχθούν οι εγκρατείς στους πειρασμούς των Σειρήνων, οι αντάρτες. Ναι οι αντάρτες, με την αρχαιοπρεπή σημασία της λέξης: αντί+αίρω=σηκώνω αντίθετα στον άλλο τον λόγο μου, το ανάστημά μου, το Αυτεξούσιόν μου, δεν παραμένω άφωνος, βρε αδελφέ, και δεν χασκογελώ αμήχανα μπροστά στη Μέρκελ και τον Ερντογάν, που δεν μουρμουρίζω αλλά ομιλώ και αξιώνω.

Νισάφι πια με τους ακριβοπληρωμένους και παραμορφωμένους του Χάρβαρντ θεσμικούς, που οδήγησαν τη χώρα στη χρεωκοπία, όχι τόσο την οικονομική όσο της αξιοπρέπειας, της ιστορίας, της εθνικής συνείδησης. Η χώρα είτε θα πορευτεί με άμισθους αντάρτες, όπως κατά την Παλιγγενεσία, είτε θα παραμείνει στην κατάρα του «πρωθυπουργού με γαλλικό πατριωτισμό», κατά το μακρυγιάννειο χαρακτηρισμό, Κωλλέτη. Του σπουδαγμένου στην Εσπερία πρωθυπουργού, που υπήρξε ένθερμος θιασώτης του μονόδρομου της υποδούλωσης των απελεύθερων Ελλήνων στους ξένους, ως εγγύηση ασφάλειας και γαλήνης· των Ελλήνων, που πολέμησαν αμισθί για τα άυλα –πατρίδα και θρησκεία- και αυτός τους έψεγε με το αμίμητο: «Ποιός σας είπε να σηκώσετε άρματα να δυστυχήσετε;». Σας θυμίζει αυτό κάτι στη σημερινή, χρεωκοπημένη Ελλάδα; Εάν ναι, εγερθείτε!

Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο μηνιαίο πανθεσσαλικό έντυπο “Imagine”, Δεκ. 2011
 

Προσοδοφόρο ἐπάγγελμα

Προσοδοφόρο ἐπάγγελμα

Τῆς Ἀλεξάνδρας Στεφανοπούλου

[πηγή: Ἑστία, 28-1-2012, σελ. 1, στήλη: Τῆς Ἡμέρας]

Ἄλλοτε ὅταν κάποιος ρωτοῦσε ἕνα παιδί, τί δουλειά ἤθελε νά κάνει ὅταν μεγαλώσει, οἱ ἀπαντήσεις πού ἔπαιρνε ἦταν "ἀστροναύτης, πυροσβέστης, πιλότος, καπετάνιος", ἤ κάποιο ἄλλο ἐπάγγελμα πού ἔχει σχέση μέ περιπέτεια. Σήμερα πού τά παιδιά ἔχουν τρομάξει ἀπό ὅσα ἀκοῦν περί ἀνέργων πού ἀναζητοῦν τροφή στά συσσίτια, ἔχουν παραμερίσει τίς ρομαντικές σκέψεις καί ἔχουν πιό ρεαλιστικές φιλοδοξίες γιά τό ἐπαγγελματικό τους μέλλον. Ὅταν ρώτησα, λοιπόν, τόν δεκαετῆ γιό ἑνός φίλου μου τί ἤθελε νά γίνει ὅταν μεγαλώσει, μοῦ ἀπάντησε χωρίς νά διστάσει λεπτό: "Θά γίνω ὑπάλληλος τῆς Βουλῆς".

- "Πῶς σοῦ ἦρθε αὐτή ἡ ἰδέα;" ἀπόρησα.

Ὁ μικρός ἔβγαλε ἀμέσως τό σημειωματάριο του ἀπό τή σχολική του τσάντα καί μοῦ ἐξήγησε τούς λόγους τῆς ἐπιλογῆς τοῦ μελλοντικοῦ ἐπαγγέλματος του. Στή Βουλή, μοῦ εἶπε, ἐργάζονται χίλιοι διακόσιοι μόνιμοι ὑπάλληλοι οἱ ὁποίοι μέσα στό ἔτος 2010 ἔβγαλαν μισθούς πού ἔφθασαν τά 36.110.625 εὐρώ στά ὁποία προστέθηκαν ἄλλα 47.115.331 εὐρώ γιά ὑπερωρίες. Συνολικά δηλαδή τό ποσόν τῶν ἐτησίων ἀμοιβῶν τους ἀνῆλθε σέ 83.225.956 εὐρώ καί κάτι δεκαδικά. Ἄν τώρα δέν εἶναι κανείς μόνιμος μπορεῖ νά προσληφθεῖ, ἀνάλογα μέ τό "δόντι" πού διαθέτει, σάν ὑπάλληλος ἀορίστου χρόνου. Ὁ ἀριθμός τῶν ἐν λόγω ἀορίστων εἶναι ἐξίσου ἀόριστος. Τό ποσόν τῆς ἀμοιβῆς τους ὅμως κατά τό 2010 ἔφθασε τά 19.154.654 εὐρώ, πράγμα πού σημαίνει ὅτι καί αὐτοί ἔχουν ἱκανοποιητικές ἀπολαβές.

Οἱ ὑπάλληλοι τῆς Βουλῆς, ὅπως συνέχισε νά μέ διαφωτίζει ὁ δεκαετής μαθητής τοῦ Δημοτικοῦ, διαχειρίζονται ἐπίσης καί τά ἑξῆς ποσά: 15.804.658 εὐρώ γιά "μεταβιβαστικές πληρωμές", 33.279.043 εὐρώ γιά "λοιπές ὑπηρεσίες", 3.736.003 εὐρώ γιά "ἐπιχορηγήσεις λοιπῶν ὀργανισμῶν". Τό σύνολο τῶν κονδυλίων ἀνέρχεται σε 60.785.223 εὐρώ. Ποῦ ἀλλοῦ κυκλοφοροῦν τόσα ἑκατομύρια εὐρώ σε περίοδο κρίσεως;

- "Τί ἐννοεῖς ὅταν ἀναφέρεσαι σε 'μεταβιβαστικές πληρωμές', ποιές εἶναι ἀκριβῶς οἱ 'λοιπές ὑπηρεσίες' καί οἱ 'λοιποί ὀργανισμοί' πού λαμβάνουν ἐπιχορηγήσεις καί τί δουλειά κάνουν τά 'νομικά πρόσωπα' που ἐπίσης ἐπιχορηγοῦνται;" ρώτησα τόν δεκαετή.

- "Μολονότι ἐρεύνησα τό θέμα, δέν κατάφερα να μάθω οὔτε τί σημαίνουν οἱ ὀνομασίες, οὔτε πού πηγαίνουν τά ποσά. Ὅταν διοριστῶ θά ἔχω μερίδιο", μοῦ διευκρίνισε ὁ μικρός.

-"Τελικά, εἶπα, εἶσαι ἀμετακίνητος στήν ἐπιλογή σου νά διοριστεῖς στή Βουλή;".

-"Ξέρεις ἐσύ κανένα ἄλλο ἐπάγγελμα τό ὁποῖο νά σοῦ ἐξασφαλίζει ἐτήσιο εἰσόδημα 69.335 εὐρώ, χωρίς τά ἔξτρα, καί μάλιστα ἄνευ πανεπιστημιακῶν σπουδῶν;"

-"Εἶναι καί τό ἐπάγγελμα τοῦ βουλευτοῦ", πρότεινα.

- "Εἶναι ἡ δεύτερη ἐπιλογή μου. Τώρα κάνω ἔρευνα νά δῶ τί μέ συμφέρει περισσότερο".

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ

Ένα σημαντικό κείμενο πολιτικής κριτικής (και αυτοκριτικής), που με εξαιρετική διεισδυτικότητα, ειλικρίνεια και ευστοχία επισημαίνει, όχι απλώς την αυτοκαταστροφική πορεία του ΠΑΣΟΚ, αλλά και τις παθογένειες της νεοελληνικής πολιτικής. Τα περισσότερα σημεία αυτής της ανάλυσης ισχύουν στο ακέραιο τόσο για την ΝΔ, όσο και για άλλα κόμματα του ελληνικού πολιτικού θιάσου.

ΔΕΕ 

Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ

ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ 

Του Γιώργου Σκλαβούνου
Κοινωνιολόγος-Οικονομολόγος

Η ανάγκη επαναθεμελίωσης της πολιτικής και επανίδρυσης του ΠΑΣΟΚ

Η κρίση στο ΠΑΣΟΚ αποτελεί έκφραση της γενικότερης και βαθύτερης εθνικής και κοινωνικής κρίσης. Αποτελεί έκφραση της μακρόχρονης κρίσης πολιτιστικής ταυτότητας, της μακρόχρονης αδυναμίας ανάδειξης εθνικής ηγεσίας και χάραξης εθνικής στρατηγικής από το επίπεδο της παιδείας μέχρι και το επίπεδο της έρευνας και της τεχνολογίας, της παραγωγικής εξειδίκευσης, της ανάπτυξης. Αποτελεί έκφραση της κρίσης μοντέλου πολιτικής οργάνωσης, και της βαθύτατης κρίσης του θεσμού του κόμματος, της νοσηρής σχέσης του κόμματος εξουσίας με το κράτος, τη δημόσια διοίκηση, τους θεσμούς, τη κοινωνία, τον πολίτη.

Το ΠΑΣΟΚ δεν σώζεται με την αλλαγή ηγεσίας. Δε σώζεται ούτε με την εκλογή νέου προέδρου, ούτε με την εκλογή φυλάρχου. Μπορεί να σωθεί μόνο μέσα από μια πραγματικά καθαρτική επανίδρυση, αφού έχει αναγνωρίσει τα αίτια της παρακμής του, με την καθιέρωση ενός μοντέλου προεδρευομένης συλλογικής ηγεσίας.

Το ΠΑΣΟΚ με την ιδρυτική του διακήρυξη ευαγγελίστηκε μια ριζική τομή, μια ρήξη με το φαύλο κύκλο της εθνικής και κοινωνικής υποτέλειας, το φαύλο κύκλο των αιτίων και των επιπτώσεων του διχασμού και του εμφυλίου. Ευαγγελίσθηκε ρήξη με την ηθική, τη λογική αλλά και τις επιπτώσεις ενός μονοπαραταξιακού κράτους. Το ΠΑΣΟΚ ευαγγελίσθηκε κοινωνική απελευθέρωση, λαϊκή κυριαρχία, δημοκρατική διαδικασία, εθνική ανεξαρτησία.

Η αποτυχία στη πραγμάτωση των ιδρυτικών στόχων

Η λειτουργία του ΠΑΣΟΚ στο πλαίσιο του ελληνικού πολιτικού συστήματος, στις εσωκομματικές του διαδικασίες, στις σχέσεις του με τη κοινωνία και το κράτος δεν οδήγησε στη πραγμάτωση των ιδρυτικών του στόχων. Δεν του επέτρεψε να καταστεί το πολιτικό υποκείμενο που απαιτούσε η πραγμάτωση των ιδρυτικών του στόχων.

Τα αίτια αυτής της αποτυχίας παρότι δεν ενδιαφέρουν μόνο το ΠΑΣΟΚ, δεν συζητούνται ούτε εντός, ούτε εκτός ΠΑΣΟΚ. Χωρίς ένα τέτοιο ουσιαστικό διάλογο, αυτή η τραγική για τη χώρα και τη δημοκρατική παράταξη αποτυχία θα παραμείνει μια τραυματική εμπειρία αντί να εμπλουτίζει τη πολιτική μας συνειδητοποίηση. Χωρίς ένα τέτοιο ουσιαστικό διάλογο πως είναι δυνατόν το ΠΑΣΟΚ να ευελπιστεί σε μια χρήσιμη για τη χώρα, την παράταξη και το πολιτικό σύστημα επόμενη μέρα;

Η διαλεκτική της παρακμής

Η κοινωνική απελευθέρωση

Η κοινωνική απελευθέρωση ούτε επαναστατικό ούτε αριστερό αίτημα υπήρξε. Θα μπορούσε να αποτελεί στόχο κάθε σοβαρού αστικού δημοκρατικού κόμματος. Δυστυχώς για αυτόν τον τόπο, εξήντα τρία χρόνια από τη λήξη της ένοπλης φάσης του εμφυλίου, 38 χρόνια από τη πτώση της χούντας και την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και 31 χρόνια από την πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το αίτημα για κοινωνική απελευθέρωση παραμένει όχι απλά απραγματοποίητο αλλά και ξεχασμένο.

Τριάντα-ένα χρόνια από την πρώτη του κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ δεν μπόρεσε να εδραιώσει το θεσμικό, το πολιτικό πλαίσιο, την πολιτική κουλτούρα και ηθική, την πρακτική που θα επέτρεπε στον Έλληνα πολίτη (κάθε κόμματος) να αριστοποιήσει τη δημιουργική του συμμετοχή στα κοινά, ελεύθερα και υπεύθυνα. Να αριστοποιήσει τη συμμετοχή του στον πολιτισμό, στην πολιτική, στην οικονομία, στους συμμετοχικούς θεσμούς.

Η Κοινωνία μας δεν απελευθερώθηκε από τον κατ εξοχήν προαγωγό του πελατειακού κομματικού συστήματος, δεν απελευθερώθηκε από την ηθική και τη νοοτροπία του οπαδού, τη νοοτροπία του κομματικού και του βουλευτικού «πελάτη». Τα αποτελέσματα αυτής της μη απελευθέρωσης συνεπάγονται και αναπαράγουν τη κατάλυση της δημοκρατίας στην ουσία της. Καταλύουν την υπεύθυνη και αξιοκρατική συμμετοχή, καταλύουν κάθε έννοια ισονομίας, ισηγορίας , ισοπολιτείας και διαφθείρουν τον ιδιωτικό και δημόσιο βίο.

Η Κοινωνία δεν απελευθερώθηκε από την ολιγοπωλιακή διαχείριση της πληροφορίας. Αντίθετα η κοινωνία υπετάγη στη μετατροπή της πληροφόρησης σε προπαγάνδα. Υπετάγη σε ένα τηλεοπτικό ιερατείο, του Ναού της Αγοράς που κηρύττει και προάγει τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς, επί εικοσιτετραώρου βάσεως, από άμβωνος κατ’οίκον.

Δεν απελευθερώθηκε η κοινωνία μας από τη κατάφωρη ανισότητα του πολίτη στις σχέσεις του με τη δικαιοσύνη και την απονομή της, όπως δεν απελευθερώθηκε ο πολίτης από ένα κράτος δομημένο να αναπαράγει την εθνική υποτέλεια, ένα κράτος υποτελές, σπρωγμένο στην αυθαιρεσία, τη διαφθορά, από τους εκάστοτε διαχειριστές του, αναποτελεσματικό, κράτος εύνοιας των εκάστοτε ισχυρών και ημετέρων.

Δεν απηλλάγη ο πολίτης από την αίσθηση της ανασφάλειας στη σχέση του με αυτό το κράτος και από τον εθισμό του στην ανάγκη του πάτρωνα, του «μπάρμπα στην Κορώνη». Δεν απηλλάγη ο επιχειρηματίας από την ανάγκη διαμεσολάβησης για καλή η καλύτερη μεταχείριση από την εφορία, από την Τράπεζα, από το Υπουργείο (για την αξιοποίηση του αναπτυξιακού νόμου),για την καλύτερη μεταχείριση από την Τοπική Αυτοδιοίκηση τις επιχειρήσεις και τις υπηρεσίες της, ακόμα και αυτής της ύδρευσης περιλαμβανομένης. Η καθολική ανομία που επεκράτησε στη συνέχεια και καταδυναστεύει το σήμερα, ασφαλώς δεν υπήρξε κεραυνός εν αιθρία, δεν υπήρξε ατύχημα στην ιστορία, υπήρξε συνέπεια της.

Λαϊκή Κυριαρχία ή «το ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση, ο Λαός στην εξουσία»

Η πραγμάτωση της Λαϊκής Κυριαρχίας προϋπέθετε Συμμετοχική, Δημοκρατική, Ακηδεμόνευτη, Αξιοκρατική, ανάπτυξη του κοινωνικού κινήματος. Η επίγνωση αυτής της αλήθειας επέβαλλε, ως τρίτο αξονικό στόχο της Αλλαγής, που ευαγγελίστηκε με την ιδρυτική του διακήρυξη το ΠΑΣΟΚ, τις δημοκρατικές διαδικασίες.

Αντί το ΠΑΣΟΚ να ανοίξει το δύσκολο δρόμο της ανάπτυξης του κοινωνικού κινήματος, μπήκε στον ανταγωνισμό για την κατάληψη και τον έλεγχό του, με τα τραγικά αποτελέσματα που ζήσαμε ως κοινωνία και ως οικονομία. Η διάλυση του Συνεταιριστικού κινήματος, οι καταχρεωμένοι Δήμοι, οι καταχρεωμένες αναπτυξιακές (με υψηλά αμειβόμενα στελέχη) των Δήμων, η καθήλωση του Συνδικαλιστικού κινήματος, η μετατροπή του σε προθάλαμο ή και εισαγωγικές εξετάσεις για το κοινοβούλιο, η διάλυση του φοιτητικού κινήματος και της ΕΦΕΕ, η καθήλωση του επιστημονικού κινήματος, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτό του, εκκωφαντικά βωβού, Οικονομικού Επιμελητηρίου της Ελλάδος, αποτελούν τα αποτελέσματα αυτής της ταχτικής του συνόλου του πολιτικού συστήματος (στη σχέση του με το κοινωνικό κίνημα) στην οποία όχι μόνον δεν αντετάχθη, αλλά αντίθετα συμμετείχε καθοριστικά το ΠΑΣΟΚ.

Με την Ιδρυτική του Διακήρυξη και τους αξονικούς του στόχους το ΠΑΣΟΚ προδιέγραψε για τον εαυτό του και υποσχέθηκε στην κοινωνία ένα κόμμα του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, και κυρίως ένα κόμμα απαλλαγμένο από τις αμαρτίες του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού της παραδοσιακής αριστεράς, ο οποίος, στην θεωρία και την πράξη, θεώρησε και χρησιμοποίησε τα κοινωνικά κινήματα, ως εργαλεία, όχι ως συμμέτοχους-συνδιαμορφωτές της πολιτικής και της πορείας για την κοινωνική αλλαγή. Επίσης, υποσχέθηκε ένα κόμμα θεσμό, με όργανα, απαλλαγμένο από τις αμαρτίες των παραδοσιακών προσωποπαγών αρχηγικών κομμάτων, της Δημοκρατικής παράταξης και της Δεξιάς.

Αν το ΠΑΣΟΚ είχε παραμείνει συνεπές στους στόχους της Ιδρυτικής του διακήρυξης, στο μήνυμα της αυτό-οργάνωσης, που έδωσε με την ίδρυση του, θα είχε οδηγήσει το σύνολο του πολιτικού συστήματος της χώρας σε μια πραγματική πορεία συμμετοχικής ενεργοποίησης του λαού μας. Θα είχε οδηγήσει το θεσμό του κόμματος στη ρήξη με το μοντέλο του κόμματος των οπαδών, που δεν έμαθαν, δεν ασκήθηκαν στη συμμετοχική διαμόρφωση της κομματικής ιδεολογίας και πολιτικής, που δεν ασκήθηκαν, δεν δοκίμασαν, δεν έμαθαν να κάνουν την ιδεολογία τους ΠΡΑΞΗ.. Δεν έμαθαν να αωνίζονται να διαμορφώσουν κοινωνικές συμφωνίες και συμμαχίες δράσης, τοπικά σύμφωνα ανάπτυξης, να στηρίζουν τοπικές αναπτυξιακές πρωτοβουλίες.

Το ΠΑΣΟΚ απέτυχε παταγωδώς να καταστεί κόμμα αναπτυξιακής,συμμετοχικής, κινητοποίησης του λαού μας, κόμμα τοπικού και εθνικού αναπτυξιακού διαλόγου, γιατί δεν κατόρθωσε να αποκτήσει την αναγκαία ποιότητα εσωτερικής οργάνωσης και λειτουργίας που θα του επέτρεπε να μετουσιώσει την αριθμητική του πλειοψηφία σε πολιτική πρωτοπορία, σε ζωντανό κοινωνικό καταλύτη μέσα στην κοινωνία, σε αναπτυξιακή κοινωνική πρωτοπορία, σε ηθική πρωτοπορία. Κατά συνέπεια ήταν αδύνατο να πρωτοστατήσει στην μετατροπή της κοινοβουλευτικής του πλειοψηφίας και της κυβερνητικής εξουσίας, σε αλλαγή της κυρίαρχης ψυχολογίας και νοοτροπίας, της νοοτροπίας και ψυχολογίας που τα αναμένει όλα άνωθεν. Του ήταν αδύνατο να φέρει σε πέρας το στόχο της Λαϊκής Κυριαρχίας γιατί είχε ήδη αποτύχει στο στόχο της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Η Εθνική Ανεξαρτησία ή Από το αίτημα της Εθνικής Ανεξαρτησίας, στην παραδοχή της περιορισμένης Εθνικής Κυριαρχίας

Το αίτημα για Εθνική Ανεξαρτησία και το πρόταγμα «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» περιορίστηκε-κατέληξε σε έναν έντονο, (λόγω χούντας και Κυπριακού) αλλά απλοϊκό συναισθηματικό αντιαμερικανισμό αλλά και «αντιευρωπαϊσμό», έναν συναισθηματισμό που δεν μετουσιώθηκε σε ουσιαστικό, δημιουργικά αγωνιστικό πατριωτισμό. Το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» παρ’ ότι για αρκετούς σήμερα, είναι εν πολλοίς, επίκαιρο, παραμένει η καταγραφή μιας ψυχολογίας και νοοτροπίας που αρκείται στο να καταγγέλλει, να εξορκίζει το κακό, χωρίς να αλλάζει το επίπεδο συσχετισμού δύναμης της χώρας με όσους επιβουλεύονται τον πλούτο της, τους πόρους της, την εθνική της Ανεξαρτησία και Αξιοπρέπεια.

Ο αντιαμερικανισμός και ο αντιευρωπαϊσμός, το αίτημα για Εθνική Ανεξαρτησία, δεν έγινε δύναμη δημιουργικής πνοής για μια εθνική στρατηγική έρευνας, παιδείας,(κάθε υπουργός παιδείας ΠΑΣΟΚ και εκπαιδευτική μεταρρύθμιση), για μια υλοποιήσιμη στρατηγική εθνικής παραγωγικής εξειδίκευσης. Δεν οδηγήθηκε σε ένα κοινωνικό και πολιτικό ήθος, σε πρότυπα κοινωνικής και πολιτικής συμπεριφοράς, σε πρότυπα σχέσης πολίτη-κράτους, πολίτη-εφορίας, σε καταναλωτικά πρότυπα και πρότυπα αναψυχής, σε πρότυπα εργασίας και συνεργασίας, πρότυπα που θα κατέληγαν σε ένα θετικό εμπορικό ισοζύγιο, σε ένα πραγματικά πανίσχυρο ανταγωνιστικό Ελληνικό Συνεταιριστικό κίνημα, (όπως πχ της Κύπρου, το Ιταλικό, το Γερμανικό κλπ), που θα κατέληγαν σε υλοποιήσιμα κοινωνικά αναπτυξιακά συμβόλαια, σε μια πραγματικά ισχυρή Ελλάδα.

Ο φόβος, ή υποταγή, εχθρότητα, η καχυποψία, η έλλειψη εμπιστοσύνης του πολίτη στο μετεμφυλιακό και μεταχουντικό κράτος δεν αντικαταστάθηκε με τον σεβασμό, την εμπιστοσύνη, την αγάπη προς αυτό, γιατί το κράτος που στήθηκε στη θέση του μετεμφυλιακού και μεταχουντικού, δεν ήταν ούτε αξιοσέβαστο ούτε αξιόπιστο ούτε αξιαγάπητο.

Όταν η Ελλάδα, η χώρα μητρόπολη του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, αδυνατεί να διαμορφώσει ένα ευρύτερης αποδοχής, επιστημονικό (πλουραλιστικό, πολυμεθοδολογικό) σύστημα διδασκαλίας της ιστορίας και του πολιτισμού της, τότε πώς να μιλήσουμε για πολιτική Εθνικής ανεξαρτησίας; Η άρνηση του αντικομμουνισμού ως ιδεολογίας του μετεμφυλιακού κράτους, δεν αντικαταστήθηκε με ένα σοβαρό διάλογο για την Εθνική πολιτιστική μας ταυτότητα για την πολιτισμική μας στρατηγική στο Ευρωπαϊκό. πολιτιστικό γίγνεσθαι. Ένας τέτοιος διάλογος δεν έγινε ποτέ εντός ΠΑΣΟΚ και δυστυχώς ούτε εκτός ΠΑΣΟΚ. Το η «Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες», του ΠΑΣΟΚ ως απάντηση στο «ανήκομεν εις την Δύσιν» της Νέας Δημοκρατίας, δεν ήταν δυνατόν να καλύψει το κενό του πολιτισμικού διαλόγου.

Ο Κυβερνητισμός και η Διαχείριση δεν είναι πολιτική

Ο υποβιβασμός του ΠΑΣΟΚ από κόμμα Εθνικής ανασυγκρότησης και κοινωνικής αλλαγής σε κόμμα διεκδίκησης και διαχείρισης ψηφοφόρων, σε κόμμα διαχείρισης της εξουσίας, το οδήγησε αναγκαστικά στην προβληματική διαχείριση της εξουσίας και την προβληματική διαχείριση των ψηφοφόρων του. Η αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να παραμείνει συνεπές στους στόχους του κατακτώντας καθημερινά τα μέσα που ήταν αναγκαία για την πραγμάτωση τους, αποτέλεσε τη γενεσιουργό αιτία της σταδιακής εσωτερικής του αποδιοργάνωσης, της ιδεολογικής και πολιτικής του παρακμής. Δεν του επέτρεψε να καταστήσει την κοινοβουλευτική του πλειοψηφία, πολιτική, ηθική ηγεμονία, αναγκαία συνθήκη και προϋπόθεση για τη ριζική κοινωνική αλλαγή που υποσχέθηκε. Οι αλλεπάλληλες υποσχέσεις για ανασυγκρότηση δεν τηρήθηκαν. Βεβαίως δόθηκαν μάχες και ιδεολογικές και πολιτικές, κατά την ιστορική πορεία της παρακμής και της μετάλαξης του ΠΑΣΟΚ, μάχες που χάθηκαν.

Η πολιτική αρχιτεκτονική που εγκληματικά εγκαταλείφθηκε

Το ΠΑΣΟΚ κινήθηκε ανάμεσα σε δυο βασικές θεωρήσεις – προσλήψεις - προβολές, ως προς το κοινωνικό του υπόβαθρο, τις κοινωνικές και πολιτικές του ρίζες και καταβολές.

1) Το ΠΑΣΟΚ ως εκφραστής τριών Ελληνικών γενεών αγώνα. Της γενιάς της Εθνικής Αντίστασης, της γενιάς του 114 και της γενιάς του Πολυτεχνείου.

2) Το ΠΑΣΟΚ ως εκφραστής των Μικρομεσαίων της Ελληνικής κοινωνίας.

Αν οι δύο αυτές θεωρήσεις είχαν λειτουργήσει πραγματικά και συμπληρωματικά στη συγκρότηση της ζωντανής κοινωνικής και πολιτικής φυσιογνωμίας και ταυτότητας του ΠΑΣΟΚ, θα το είχαν καταστήσει μια εθνικά, κοινωνικά, πολιτικά αναγεννητική δύναμη. Η συγκρότηση της πολιτικής ταυτότητας του ΠΑΣΟΚ ως κινήματος σύνθεσης τριών γενιών ανιδιοτελούς ασυμβίβαστου αγώνα, θα εδραίωνε στο κίνημα μια ηθική ταυτότητα, που θα του επέτρεπε να οδηγήσει το σύνολο του πολιτικού συστήματος, σε ένα ενάρετο κύκλο συναγωνισμού προσφοράς και όχι σε ένα φαύλο κύκλο ανταγωνισμού και πολέμου φθοράς. Η σύνθεση των τρων γενιών του αγώνα κακοκατάντησε σε ένταξη στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ εκπροσώπων των τριών γενιών. Αντί ο συνδυασμός αυτός να αξιοποιηθεί στη διαμόρφωση ενός ατομικού και συλλογικού ήθους αγώνα, ενός ήθους ατομικής, συλλογικής, εθνικής αξιοπρέπειας, ενός ήθους της ατομικής και συλλογικής σκληρής δουλειάς, ήθους καταξίωσης και ανταμοιβής μόνο στη βάση της ανιδιοτελούς προσφοράς, περιορίστηκε στην συμμετοχή στη σύνθεση των ψηφοδελτίων, περιορίστηκε σε συμβολικό και μόνο επίπεδο.

Η χωρίς ανοιχτό διάλογο, χωρίς εξήγηση, εγκατάλειψη (από το ΠΑΣΟΚ) της στρατηγικής της Εθνικής Λαϊκής Ενότητας, χωρίς την αντικατάσταση της από μια άλλη στρατηγική ένταξης του κοινωνικού παράγοντα στον αγώνα της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, υπήρξε μια ακόμα σαφής απόδειξη του παροπλισμού και της σταδιακής απαξίωσης του κόμματος, της παράδοσης της πολιτικής στον κυβερνητισμό και της παράδοσης του κόμματος στους μηχανισμούς και τις διαπλοκές τους. Ένας ένας βασικοί πολιτικοί στόχοι εγκαταλείπονταν. Κοινωνικοποίηση, κοινωνικός έλεγχος, διατήρηση εθνικού ελέγχου στις επιχειρήσεις εθνικής στρατηγικής σημασίας.

Στη διαμόρφωση προτύπων ζωής και συμπεριφοράς ο κόσμος της τέχνης, στην ποίηση, στη μουσική, στο τραγούδι έδιναν τον αγώνα τους για τα νέα αναγκαία πρότυπα ζωής, στο πλευρό της αλλαγής εργάστηκε ο Λοίζος, ο Ξαρχάκος, ο Μίκης. Ο κόσμος μας τραγούδαγε Ελύτη, Σεφέρη, Κάλβο… Ενώ υπήρχε η λαϊκή πρόθεση, η λαϊκή απαντοχή, ενώ ξεχείλιζε το λαϊκό συναίσθημα για αλλαγή, δεν βρέθηκε το πολιτικό υποκείμενο, να μετουσιώσει σε κοινωνική συνείδηση και μεθοδική οργανωμενη δράση. Ενώ το ΠΑΣΟΚ ΕΊΧΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΉ ΕΞΟΥΣΊΑ, απέδειξε ότι δε διέθετε την ποιότητα των κομματικών δυνάμεων που θα το καθιστούσαν υποκείμενο εθνικής και κοινωνικής αναγέννησης. Όσες τέτοιες δυνάμεις είχε, τις περιθωριοποίησε, τις απομάκρυνε. Έτσι σταδιακά αφέθηκε, παραδόθηκε, ο λαός μας, έρμαιο στα πρότυπα ζωής και συμπεριφοράς, στο «ήθος», της αγοράς.

Συμπερασματικά

Το ΠΑΣΟΚ ανέτρεψε το μετεμφυλιακό και μεταχουντικό κράτος προσφέροντας μια τεράστεια υπηρεσία στη Ελληνική κοινωνία. Δεν μπόρεσε όμως να υπερβεί τα όρια του κόμματος μοχλού ανατροπής, και κατάληψης της εξουσίας. Δεν μπόρεσε να καταστεί κόμμα καταλύτης κοινωνικής αλλαγής. Αυτή την υπηρεσία δεν ήταν δυνατόν να την προσφέρουν οι όποιες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ των μεγάλων κινητοποιήσεων, σε επίπεδο κοινωνικής, πολιτιστικής, αναπτυξιακής παρέμβασης, υπήρξε ανύπαρκτο. Δεν το προσανατόλισε κανένας σε αυτή την κατεύθυνση. Για αυτό το λόγο τα απλά μέλη του ΠΑΣΟΚ δε φέρουν ευθύνη για την πορεία στην παρακμή. Την ευθύνη τη φέρουν όσοι γνώριζαν όσοι καταλάβαιναν και σιωπούσαν, όσοι δεν έδωσαν την μάχη ενάντια σε αυτή την πορεία. Το μάθημα που προσφέρει η πορεία του ΠΑΣΟΚ, στην παρακμή, είναι αναγκαίο για όσους φιλοδοξούν να το διαδεχθούν στην εξουσία, για όσους φιλοδοξούν να κληρονομήσουν τους οπαδούς του, για όσους φιλοδοξούν να αναλάβουν τον ιστορικό ρόλο της νέας ηγεσίας του. Πλανώνται πλάνην οικτράν όσοι νομίζουν ότι η εκλογή νέου αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ θα λειτουργήσει θαυματουργά και θα καταστήσει ξανά το ΠΑΣΟΚ κόμμα εξουσίας. Μόνον μια σοβαρή, επίπονη διαδικασία κάθαρσης, αναγνώρισης των αιτίων, των πραχτικών, που οδήγησαν, στην ηθική, οργανωτική, ιδεολογική, πολιτική παρακμή του ΠΑΣΟΚ, μπορεί να οδηγήσει σε μια ελπιδοφόρα προσπάθεια επανίδρυσης του.

Γιώργος Σκλαβούνος