Το ελληνικό πρόβλημα (2)

Το ελληνικό πρόβλημα:

Το κράτος κατοχής και η έξοδος από την κρίση

Γιώργος Κοντογιώργης

(Συνέχεια από την προηγούμενη ανάρτηση)

5. Ποια μπορεί να είναι η διέξοδος; Πρέπει να διευκρινίσω ότι η λύση δεν θα προέλθει από μια επανάσταση της κοινωνίας. Η κοινωνία επέδειξε την απέχθειά της προς το σύστημα και, στο πλαίσιο αυτό, το δρόμο της εξόδου από την κρίση με ποικίλους τρόπους: Με τη στοχοποίηση της κομματοκρατίας και της πολιτικής τάξης ως υπεύθυνων για την καταστροφή της. Με τη δήλωσή της σε ποσοστό 75% ότι θα εγκατέλειπε τη χώρα εάν είχε τη σχετική δυνατότητα. Με την αυξημένη εκλογική αποχή και τη διάθεση αυτοδικίας των πολιτών έναντι της πολιτικής τάξης.

Από την άλλη, είναι μάλλον «ουτοπικό» να αναμένει κανείς την υπέρβαση της δυναστικής κομματοκρατίας, με πρωτοβουλία της ίδιας της πολιτικής τάξης. Απομένει, επομένως, είτε η απόφαση ενός ηγέτη να υπερβεί εαυτόν και να πολιτευθεί ως εάν δεν αποτελεί μέρος της είτε η ολοκληρωτική κατάρρευση των επιλογών της, οπότε από τα συντρίμμια της χώρας θα μπορούσε να αναδειχθεί η διάδοχη κατάσταση. Η πρώτη εκδοχή μοιάζει μάλλον απίθανη αφού η πολιτική τάξη είναι δομικά ταυτισμένη με τη λογική της κομματοκρατίας, οι δε μηχανισμοί των διαπλεκομένων αναδεικνύουν πολιτικούς ηγέτες των οποίων το διαμέτρημα είναι απαγορευτικό για το εγχείρημα. Η δεύτερη λύση, πέραν του ότι δεν υποδεικνύει το αποτέλεσμα, εφόσον συνδυασθεί με ένα απονενοημένο διάβημα της κοινωνίας, ελέγχεται ως ικανή να οδηγήσει τη χώρα σε βαθύτερο αδιέξοδο.

Σε κάθε περίπτωση, η έξοδος από την κρίση με τη διατήρηση ατόφιου του κρατούντος πολιτικού συστήματος, προμηνύεται αφενός τη διαιώνιση του καθεστώτος κατοχής, στο οποίο υπεβλήθη η ελληνική κοινωνία σχεδόν με τη μετάβασή της στο κράτος έθνος, και αφετέρου, μη αναστρέψιμες απώλειες για τη χώρα.

6. Η επισήμανση αυτή δηλώνει ότι αντί, επομένως να κρύβεται κανείς πίσω από το μνημόνιο (και, συγκεκριμένα, το καθεστώς επιτροπείας, στο οποίο παρεδόθη ως μη όφειλε η χώρα και, μάλιστα, χωρίς διαπραγμάτευση), καλείται να λάβει ακαριαία μέτρα ανατροπής του καθεστώτος εσωτερικής κατοχής, στο οποίο εμμένει η πολιτική τάξη, απελευθερώνοντας την κοινωνία από τα πολυσήμαντα δεσμά της. Επείγει ως προς αυτό:

(α) να ανασυγκροτηθεί το πολιτικό σύστημα, με γνώμονα την εγκαθίδρυση μιας θεσμικής ισορροπίας μεταξύ κράτους και κοινωνίας. Ισορροπία, η οποία δεν είναι προφανώς εφικτή στο πεδίο της πολιτικής δυναμικής, δηλαδή εξωθεσμικά, και, οπωσδήποτε, με πρόσημο την εναλλαγή των φορέων της κομματοκρατίας στην εξουσία. Οι παραδοσιακοί τρόποι πολιτικής δράσης (η απεργία, η διαδήλωση κλπ) έχουν από καιρό ξεπερασθεί μαζί με τις συνθήκες που τους εισήγαγαν. Δεν αρκεί επίσης η επίκληση της δεοντολογίας («ότι οφείλει η πολιτική να αντιπροσωπεύει την κοινωνία»), για να λειτουργήσει το κράτος εν αρμονία με το κοινό συμφέρον. Είναι αναγκαία, εφεξής, η θεσμική ενσωμάτωση του σώματος της κοινωνίας των πολιτών και, σε κάθε περίπτωση, η συνεκτίμηση της κοινωνικής βούλησης, στην πολιτική διαδικασία. Απαιτείται γι’αυτό να θεσμοθετηθούν πρακτικές συναγωγής της συλλογικής βούλησης και ανάρτησής της στο πολιτικό διάλογο, έτσι ώστε να αποτελέσει διακύβευμα των πολιτικών του κράτους. Η επιλογή αυτή εναρμονίζεται με τη γενικότερη εξέλιξη του κόσμου, δεδομένου ότι όσο η οικονομία αυτονομείται από το πολιτειακό περιβάλλον του κράτους και αναπτύσσει το διακύβευμά της διακρατικά, δηλαδή στο σύνολο κοσμοσύστημα, τόσο η κοινωνία θα επιδιώκει την εγκατάστασή της στο εσωτερικό του πολιτικού συστήματος για να αντισταθμίσει την αδυναμία της να επηρεάσει τις αποφάσεις του πολιτικού συστήματος. Η αντιπροσωπευτική προσομοίωση της πολιτείας επάγεται προφανώς την κατάργηση όλων των πυλώνων της κομματοκρατίας, την άμεση υπαγωγή της πολιτικής στη δικαιοσύνη, την απόρριψη του ιδιοτελούς προτάγματος της «διακυβέρνησης», που αναδεικνύει την κατ'εφημισμόν «κοινωνία πολιτών»7, αντί του σώματος της κοινωνίας των πολιτών, σε μέτρο του σκοπού της πολιτικής.

(β) να αναπροσδιορισθεί ο σκοπός του κράτους. Το γενικό/δημόσιο συμφέρον να υποκατασταθεί από το κοινό συμφέρον. Η έννοια του κοινού συμφέροντος προϋποθέτει, εντούτοις, την ανοικοδόμηση του κοινωνικού ιστού, στη βάση μιας ισχυρής συνεκτικής αρχής (ή συλλογικής ταυτότητας) που θα κινητοποιεί τα δημιουργικά αντανακλαστικά της κοινωνίας και θα τα ανάγει σε συλλογική βούληση. Ο συνδυασμός της αντιπροσωπευτικής προσομοίωσης της πολιτείας με την ισχυρή ταυτοτική συλλογικότητα, θα δημιουργήσει μια νέα σχέση μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής, που θα αποκλείει την πελατειακή εξατομίκευση της πολιτικής λειτουργίας. Η συνάντηση του σκοπού της πολιτικής με το βούληση/συμφέρον της κοινωνίας των πολιτών, προόρισται να μεταβάλει το κράτος, από δυνάστη της σύνολης κοινωνίας, σε αρωγό του πολίτη, σε εγγυητή της ζωής, της περιουσίας, της ελευθερίας και των δικαιωμάτων του.

(γ) η αντιπροσωπευτική προσομοίωση της πολιτείας προϋποθέτει την εισαγωγή της αρχής του ελέγχειν του πολιτικού προσωπικού, δηλαδή την ολοσχερή κατάργηση της ασυλίας και την προσέγγιση της πολιτικής ευθύνης υπό το πρίσμα της δικαιοσύνης. Συνεπάγεται περαιτέρω την αναγνώριση στα μέλη της κοινωνίας των πολιτών δικαιώματος έννομου συμφέροντος, τόσο έναντι των φορέων του πολιτικού συστήματος όσο και των μελών της διοίκησης και της δικαιοσύνης.

Η καθιέρωση του δικαιώματος αυτού, συνάδει με την εισαγωγή της αρχής του «ελέγχειν» για το πολιτικό προσωπικό και τη διοίκηση, που θα ήταν αυτονόητη εάν το πολιτικό σύστημα προσομοίαζε στοιχειωδώς προς την αντιπροσώπευση. Αν μη τι άλλο, ο πολίτης δικαιούται να έχει λόγο στη διαχείριση της περιουσίας του, αυτής που εκχωρείται στο κράτος μέσω του δημοσιονομικού συστήματος. Δεν νοείται, επίσης, ο βλαπτόμενος από τις αρχές του κράτους πολίτης να μην δικαιούται να υποβάλει σε έλεγχο τον βλάπτοντα ή να αποζημιώνεται από το δημόσιο ταμείο που χρηματοδοτεί ο ίδιος και όχι από τον υπαίτιο. Με απλούστερη διατύπωση, οφείλει να καταργηθεί κάθε νόμος -περί [μη] ευθύνης υπουργών- και να εφαρμοσθούν οι κοινές περί δικαίου διατάξεις που διέπουν όλους τους πολίτες. Ο Αριστοτέλης και ο Πολύβιος μας πληροφορούν ότι στην αντιπροσώπευση και στη δημοκρατία τα εγκλήματα των πολιτικών τιμωρούνται αυστηρότερα επειδή βλάπτουν τους πολλούς. Δεν εξισώνονται με εκείνα των κοινών ανθρώπων και προφανώς δεν τίθενται στο απυρόβλητο. Οπωσδήποτε, είναι επιεικώς απαράδεκτο, οι ρυθμίσεις για την "πολιτική ευθύνη" των πολιτικών, να αποφασίζονται από τους ιδίους σε πρώτο και τελευταίο βαθμό, η δε απόφαση για τη δίωξή τους και η εκδίκαση της υπόθεσης να ανήκει στους ίδιους.

(δ) Όπως είδαμε, το κράτος της κομματοκρατίας θεωρεί ότι ο ρόλος του τελειώνει εκεί όπου όφειλε να αρχίζει. Εξού και δεν θεωρεί ότι ανήκουν στις αρμοδιότητές του η έννοια της αποτελεσματικότητας και ο έλεγχος των υπηρεσιών του, η κύρωση για την εφαρμογή της νομιμότητας και για την εναρμόνισή του με το κοινό συμφέρον. Η αναστροφή της λογικής αυτής, συνδυάζεται με το γεγονός ότι το κράτος στο σύνολό του είναι άκρως αποτελεσματικό στη διαχείριση του κομματικού συμφέροντος και για την ιδιοποίηση του δημόσιου αγαθού. Το κράτος αυτό πρέπει να εκλείψει ακαρεί. Να ανασυγκροτηθούν εκ βάθρων η διοίκηση, η δικαιοσύνη, οι δυνάμεις της τάξης κλπ, με γνώμονα την ανταποκρισιμότητά τους στις ανάγκες της κοινωνίας. Να αποκτήσει ο κρατικός μηχανισμός επιχειρησιακή διάσταση, με μέτρο όχι ασφαλώς την "αγορά", αλλά τη δημόσια αποτελεσματικότητα και πρόσημο το κοινωνικό συμφέρον.

(ε) να καταργηθεί αμέσως το σύνολο της νομοθεσίας που δεσμεύει την ελευθερία της κοινωνίας και την μεταβάλει σε αναγκαστικό υποζύγιο της διαπλοκής και της διαφθοράς. Να γίνει σαφές στην πολιτική τάξη (και στην απολογητική νεοτερική διανόηση) ότι η οικονομική πολιτική που προάγει την εξουθένωση, την ταπείνωση και την περιαγωγή της κοινωνίας στην εργασιακή, εισοδηματική και ιδιοκτησιακή εξαχρείωση, προσήκει στο καθεστώς της ανομίας και στις σχέσεις δύναμης, που σταδιοδρομούν στην πρωτο-ανθρωποκεντρική φάση που διέρχεται η εποχή μας, όχι στην φύση της σύνολης εξέλιξης. Με άλλα λόγια, μια οικονομική πολιτική με πρόσημο την πρόοδο συνάδει με την απελευθέρωση των δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας, είναι άρρηκτα συνυφασμένη με την ανάδειξη της «πολιτικής αγοράς», δηλαδή της κοινωνικής βούλησης, σε ρυθμίζουσα παράμετρο, από την οποία αντλούν λόγο ύπαρξης το κράτος και, φυσικά, η «οικονομική αγορά». Μια υπεροχή που απαιτεί την άρση της πολιτικής κυριαρχίας του κράτους επί της κοινωνίας των πολιτών.

7. Οι ανωτέρω πολιτικές εισάγουν ως πρόκριμα ότι ο πολιτικός ηγέτης έχει επίγνωση του διακυβεύματος που εγείρεται ενώπιον του κόσμου στην εποχή μας και την βούληση να υπερβεί τη συγκυρία των συσχετισμών, αντί να παραμένει απλός διαχειριστής του κρατούντος συστήματος. Να γνωρίζει, σε ό,τι αφορά ειδικότερα την Ελλάδα, ότι η έξοδος από την κρίση, χωρίς την ανήκεστη συντριβή της, απαιτεί την εκ βάθρων ανασυγκρότηση του παρόντος κράτους, ως πολιτικού συστήματος και ως διοίκησης.

Είναι προφανές ότι η άρση της αιτίας της κρίσης και, εν προκειμένω, της κομματοκρατίας, δεν μπορεί να γίνει από μια κυβέρνηση που θα αποτελείται από κομματικά ενεργούμενα και «φίλους» ή συνεργούς της καταστροφής, αλλά από μέλη της κοινωνίας που αναγνωρίζονται για τη βαθιά γνώση του διεθνούς διακυβεύματος και του ελληνικού προβλήματος και των οποίων η «πολιτεία» εγγυάται την προσήλωσή τους στο κοινό συμφέρον και στην ελευθερία της. Η ανατροπή της κομματοκρατίας απαιτεί την παράκαμψη του συνόλου της πολιτικής τάξης, από την Αριστερά έως τη Δεξιά της πτέρυγα. Η υπέρβαση αυτή, αφορά κατ’επέκταση και στο περιεχόμενο του προγραμματικού πολιτικού λόγου. Η επικέντρωση της συζήτησης στο δίλημμα υπέρ ή κατά του μνημονίου υποδεικνύει το δρόμο που θα επιλεγεί για την τελειωτική καταστροφή. Το διακύβευμα της υπέρβασης ανάγεται στην αναίρεση του δυναστικού κράτους που συντηρεί η κομματοκρατία και, υπό το πρίσμα αυτό, στην επανεξέταση του συνόλου των πολιτικών του.

Ευλόγως, λοιπόν, επανέρχεται το ερώτημα. Ποιός άραγε ο ηγέτης που θα αναλάβει την απελευθέρωση της κοινωνίας ή μήπως η τελευταία θα υποχρεωθεί να αναζητήσει, υπό το βάρος της κατάρρευσης, τρόπους για τη διάσωσή της;

Διαπιστώσαμε ήδη ότι ο ηγέτης που θα οδηγήσει στην υπέρβαση της κομματοκρατίας δεν μπορεί να προέλθει από την κρατούσα πολιτική τάξη και τους διαπλεκομένους συγκατανευσιφάγους που την περιβάλλουν. Πριν από χρόνια, διαβλέποντας το αναπόφευκτο της καταστροφής, διατύπωνα την άποψη ότι η υπέρβαση του φαυλοκρατικού καθεστώτος θα γινόταν μόνο μέσα από το αδιέξοδο μιας μείζονος κρίσης, στην οποία θα οδηγείτο τελικά η χώρα. Φαίνεται, ωστόσο, ότι τα θεμέλια της κομματοκρατίας και των δυνάμεων της διαπλοκής που τη στηρίζουν, είναι βαθιά, ενώ η παράδοση της χώρας στη διεθνή επιτροπεία δημιούργησε ένα επαρκώς ανθεκτικό μείγμα, αποτρεπτικό στην εκκόλαψη του νέου. Εξού και οι επιπτώσεις της κρίσης θα είναι για τη χώρα οδυνηρές. Η άποψη που διατυπώνουν ορισμένοι ότι είναι δυνατή η έξοδος από την κρίση με τη διατήρηση του κρατούντος πολιτικού συστήματος και μέτρο τον εξαναγκασμό του από την τρόικα σε μεταρρυθμίσεις είναι κατά τη γνώμη μου εξίσου εσφαλμένη. Διότι η έξοδος αυτή, πέραν του ότι μεταθέτει το βάρος αποκλειστικά στην κοινωνία, θα διαιωνίσει το καθεστώς της κατοχής της και θα συνοδεύεται από το στίγμα της βέβαιης υποτροπής. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η προοπτική αυτή είναι, από τη φύση της, επικίνδυνη, αφού υπονοεί ότι το συμφέρον της κοινωνίας συνάδει με εκείνο των ξένων δυνάμεων και όχι με το εθνικό της κράτος.

8. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κρίση είναι διεθνής. Όμως, η Ελλάδα κάνει τη διαφορά. Η τωρινή κρίση προστίθεται στην αλυσίδα σειράς καταστροφών που επισώρευσε το νεοελληνικό κράτος επί της ελληνικής κοινωνίας. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι η κρίση αυτή προετοιμάσθηκε ιδεολογικά, τα τελευταία χρόνια, από την κρατική διανόηση, ενόσω η λεηλατική ιδιοποίηση του δημόσιου αγαθού και η ομηρία της κοινωνίας, έπαιρναν εμφανείς διαστάσεις. Στο πλαίσιο αυτό, η αναφορά στη βούληση και το συμφέρον της κοινωνίας εξομοιώθηκε με τον λαϊκισμό, η δε επίκληση της εθνικής συλλογικότητας ως αναχώματος στην καθυπόταξη του κράτους στις «νομοτέλειες» της ιδιωτικής οικονομίας, ενοχοποιήθηκε ως ταυτολογία του εθνικισμού. Τα «δικαιώματα» αποτέλεσαν το επιχείρημα για την ολοκληρωτική επίθεση της κρατικής διανόησης εναντίον της ελευθερίας της κοινωνίας και, περαιτέρω, για την υποβάθμιση της εργασίας του πολίτη στην κατηγορία του εμπορεύματος. Μια ομοβροντία δημοσιευμάτων προέβαλαν, την περίοδο αυτή, τον κίνδυνο που στοιχειοθετούσε η «πλειοψηφία» για τα δικαιώματα. Έχει ενδιαφέρον να προσεχθεί ότι η «πλειοψηφία», η οποία κινητοποιεί τα ολιγαρχικά αντανακλαστικά της κρατικής διανόησης, συνέχεται με την εγκιβωτισμένη στον ιδιωτικό χώρο κοινωνία και όχι, προφανώς, με μια πολιτειακά δομημένη (ως δήμος) κοινωνία των πολιτών, διαθέτουσα, ως εκ τούτου, ιδίαν θεσμική βούληση. Η προοπτική ακριβώς αυτή είναι που τρομάζει τις δυνάμεις της (πνευματικής και πολιτικής) ολιγαρχίας, δεδομένου ότι η πολιτειακή δόμηση της κοινωνίας των πολιτών είναι απολύτως αναιρετική της διαπλοκής των ομάδων συμφερόντων με την πολιτική εξουσία και, προφανώς, του δυναστικού κράτους της κομματοκρατίας. Τα ανωτέρω, σε συνδυασμό με τον τρόπο προσέγγισης της κρίσης, επιβεβαιώνουν ότι η κατεστημένη άρχουσα τάξη δεν είναι προετοιμασμένη να επεξεργασθεί πολιτικές ολικής ανατροπής του φαυλοκρατικού καθεστώτος της κομματοκρατίας, εναρμονιζόμενη με την Ελλάδα της δημιουργίας και του πολιτισμού, κυρίως δε προς έναν κοινωνικό σκοπό της πολιτικής, που θα διαρρήγνυε τη σχέση της με εδραιωμένα συμφέροντα και πολιτικές νοοτροπίες δυναστικού τύπου.

Αυτός είναι ο λόγος που με κάνει να επιμένω ότι η λύση στο ελληνικό πρόβλημα δεν διέρχεται από την εναλλαγή στην εξουσία, ουδέ καν από την παράκαμψη του πολιτικού προσωπικού που λειτουργεί την παρούσα κομματοκρατία. Διότι στη θέση της θα εγκατασταθεί μεσοπρόθεσμα, μόλις καταλαγιάσει η κρίση, μια άλλη, δυναστική πολιτική τάξη. Η λύση έγκειται στη μεταβολή της σχέσης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής. Η οποία θα διέλθει αποκλειστικά από την αναίρεση του προ-αντιπροσωπευτικού κράτους, το οποίο, όντας αναντίστοιχο με το πολιτικό ανάπτυγμα της ελληνικής κοινωνίας, οδηγεί στην κομματοκρατία. Ο εκσυγχρονισμός αυτός του πολιτικού συστήματος της χώρας μπορεί να επισυμβεί μόνο με τη θεσμική ενσωμάτωση της κοινωνίας των πολιτών –ή, κατ’ελάχιστον, της κοινωνικής βούλησης- στην πολιτεία, δηλαδή με την αντιπροσωπευτική προσομοίωση του πολιτικού συστήματος.

Τα ανωτέρω, μας επαναφέρουν, επομένως, στην αρχική μας διαπίστωση ότι η αιτία της κρίσης προδικάζει και το αδιέξοδο της χώρας. Διότι τα θεμέλια της κομματοκρατίας -και των δυνάμεων της διαμεσολάβησης και της διαπλοκής που τη στηρίζουν- είναι βαθιά, ενώ η παράδοση της χώρας στη διεθνή επιτροπεία ενίσχυσε την ανθεκτικότητα του μείγματος που λειτουργεί αποτρεπτικά στην εκκόλαψη του νέου. Παρουσιάζεται έτσι το φαινόμενο, εκείνοι που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή να εμφανίζονται ως τιμητές και, μάλιστα, να επιμένουν ότι αυτοί είναι οι μόνοι κατάλληλοι να την σώσουν. Δεν αναλογίζονται ότι με τον τρόπο αυτό επιβαρύνουν περαιτέρω τη θέση τους καθώς ομολογούν ότι οδήγησαν τη χώρα στην κρίση εν επιγνώσει. Όλα δείχνουν ότι η παρούσα θέση της χώρας προσομοιάζει πλήρως με εκείνη του 1897 8.

Σε κάθε περίπτωση, η διαιώνιση της αναντιστοιχίας αυτής μεταξύ του πρωτο-ανθρωποκεντρικού κράτους της νεοτερικότητας με το ανθρωποκεντρικό ανάπτυγμα της ελληνικής κοινωνίας, εξηγεί γιατί ο ελληνισμός δεν συνήλθε ακόμη από τις συνέπειες της ήττας που ολοκληρώθηκε με την είσοδό του στο κράτος έθνος. Το παρήγορο του πράγματος, έγκειται, ωστόσο, στο ότι η ίδια η νεοτερικότητα έχει αρχίσει, αμυδρά, να διακρίνει στην αναντιστοιχία αυτή, την αιτία του δικού της προβλήματος9.

Σημειώσεις
1) Για τον χαρακτήρα της παγκόσμιας κρίσης, την οποία αναγγείλαμε με κείμενο μας το 2007, όπως και για την ιδιαιτερότητα της ελληνικής κρίσης, βλέπε το βιβλίο μου, 12/2008. Οι νέοι, η ελευθερία και το κράτος, Εκδόσεις Ιανός, Αθήνα, 2009, σελ. 9-102, 193 επ..


2) Σε πλήθος έργων μου παλαιόθεν, όπως στα Histoire de la Grece, Editions Hatier, Παρίσι, 1992. "Ο πόλεμος του 1897 και ο Δημήτριος Βικέλας," στο Η Μελέτη, τ. Ε΄, Αθήνα, 2010, σελ. 545-565. "Το διακύβευμα της μικρασιατικής εκστρατείας και οι σταθερές του νεοελληνικού κράτους" κ.α.

3) Βλέπε σχετικά το έργο μου, Η ελληνική δημοκρατία του Ρήγα Βελεστινλή, Παρουσία, Αθήνα, 2008.

4) Βλέπε σχετικά στο έργο μου, "Η κομματοκρατία ως πολιτικό σύστημα", στο Η δημοκρατία ως ελευθερία. Δημοκρατία και αντιπροσώπευση, Πατάκης, Αθήνα, 2007, σελ. 689 επ.

5) Περισσότερα, στα κεφάλαια, "Δικαιοσύνη και πολιτικό σύστημα" και "Διαφθορά και πολιτικό σύστημα" του βιβλίου μου, Η δημοκρατία ως ελευθερία, όπ.παρ.

6) Όπως έχω καταδείξει στο ανωτέρω έργο μου, το σημερινό πολιτικό σύστημα δεν είναι ούτε αντιπροσωπευτικό ούτε πολλώ μάλλον δημοκρατικό. Και σε κάθε περίπτωση δεν γίνεται να είναι και τα δυο, αφού αυτά μεταξύ τους είναι ασύμβατα και ως εκ τούτου δεν μπορούν να συνυπάρξουν.

7) Δηλαδή τις συντεταγμένες ομάδες που διακινούν επιμέρους συμφέροντα, νέμονται το δημόσιο αγαθό και υπαγορεύουν το περιεχόμενο του πολιτικού κόστους. Για το μείζον αυτό ζήτημα, που σχεδιάσθηκε για να υπηρετήσει αυθεντικά την πολιτική κυριαρχία της αγοράς, βλέπε το οικείο κεφάλαιο στο βιβλίο μου Η δημοκρατία ως ελευθερία, όπ.παρ.

8) Αρκεί να αντιμεταθέσει κανείς το χρόνο και το περιεχόμενο της κρίσης για να πιστοποιήσει ότι πόσο η σημερινή πραγματικότητα δεν άλλαξε στο παραμικρό από εκείνη του 1897. Βλέπε σχετικά το έργο μου "Ο πόλεμος του 1897 και ο Δημήτριος Βικέλας", όπ.παρ.

9) Πολλά από τα παραπεμπόμενα κείμενα στο εδώ πόνημα, ο αναγνώστης μπορεί να τα αναζητήσει στην ιστοσελίδα του συγγραφέα: http://contogeorgis.blogspot.com/ ή απλώς "κοσμοσύστημα"


Πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/09/blog-post_7958.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29

Ο Γιώργος Κοντογιώργης γεννήθηκε το 1947 στο Νυδρί Λευκάδας. Σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο Αθηνών και πολιτική επιστήμη στο Παρίσι, όπου έγινε διδάκτορας. (Doctorat d' Etat). Το 1980 έγινε υφηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης ενώ από το 1976 διδάσκει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και πρώτος Γραμματέας της Ελληνικής Εταιρείας Πολιτικής Επιστήμης (1975-1981), Πρύτανης της Παντείου (1984-1990), μέλος του Ανωτάτου Συμβουλίου και του Συμβουλίου Ερευνών του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου της Φλωρεντίας (1985-1994), Γενικός Διευθυντής (1985) και Πρόεδρος - Δ. Σύμβουλος (1989) της ΕΡΤ, Υπηρεσιακός Υφυπουργός Τύπου (1993) κ.α. Η συμμετοχή του σε πρωτοβουλίες όπως -μαζί με τον Ι. Κίννα και τον Γ. Νοταρά- για την επανίδρυση της ΕΕΠΕ, η πανεπιστημιακή μεταρρύθμιση που οργάνωσε από τη θέση του Πρύτανη της Παντείου και οδήγησε στη μετεξέλιξη των πέντε Ανωτάτων Σχολών της χώρας σε Πανεπιστήμια, η επεξεργασία της ιδέας και η εν συνεχεία συμμετοχή του στη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Δικτύου Πολιτικής Επιστήμης, αποτελούν ενδεικτικές πτυχές μιας δημόσιας παρουσίας που συνάδει επίσης με το στίγμα της "δημοκρατικής άνοιξης" των Μ.Μ.Ε. που ο ίδιος επιχείρησε σε δυο περιστάσεις, από τη θέση του διευθύνοντος την ΕΡΤ. Ο Γ. Κοντογιώργης έχει διδάξει ως επισκέπτης καθηγητής σε πολλά ξένα πανεπιστήμια, όπως το ΙΕΡ του Παρισιού, του Μονπελλιέ, της Λουβαίν, των Βρυξελλών, του Κεμπέκ, του Τόκιο, της Σαπιέντζα (Ρώμη), της Φλωρεντίας, του Autonoma της Βαρκελώνης, της Μαδρίτης, του Πεκίνου κ.α.

Το ελληνικό πρόβλημα (1)

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο-ανάλυση από τον Καθηγητή της Παντείου κ. Γιώργο Κοντογιώργη, που αξίζει να μελετηθεί.

ΔΕΕ

Το ελληνικό πρόβλημα:

Το κράτος κατοχής και η έξοδος από την κρίση

Γιώργος Κοντογιώργης

1. Το δραματικό περιεχόμενο με το οποίο σημάνθηκε η ελληνική κρίση ανάγεται ευθέως στον χαρακτήρα της. Ενώ στις άλλες χώρες (Ιρλανδία, ΗΠΑ κλπ) η οικονομική κρίση συνδέεται με την ανατροπή της ισορροπίας που επήλθε μεταξύ κοινωνίας, κράτους και αγοράς στο παγκόσμιο σύστημα1, στην ελληνική περίπτωση το κράτος είναι πρωτογενής αιτία της κρίσης.

Η ελληνική οικονομία, συμπεριλαμβανομένων και των τραπεζών, δεν ενεπλάκησαν ούτε άμεσα ούτε σχεδόν έμμεσα στη διεθνή κρίση. Το κράτος μετακύλυσε την κρίση στη χώρα, την εξέθεσε στο διεθνές (και ευρωπαϊκό) πεδίο και τη μετέβαλε σε «παίγνιο» και, ενπολλοίς, σε «πειραματόζωο» των εξελίξεων που συντελούνται σ’ αυτό.

Όντως, στις άλλες χώρες το πολιτικό σύστημα ενέχεται για την ανατροπή της ισορροπίας μεταξύ κοινωνίας και αγοράς, με την ολοκληρωτική καθυπόταξη του κράτους στο διατακτικό της τελευταίας. Το κράτος όμως θα εξακολουθήσει να παρέχει υπηρεσίες δημοσίου συμφέροντος, καθώς η κοινωνία παραμένει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στον σκοπό της πολιτικής. Εξού και, στις άλλες χώρες, το κράτος είχε τη δυνατότητα και τη βούληση να αναλάβει τον ρόλο του διασώστη του οικονομικού συστήματος, λαμβάνοντας τα αναγκαία διορθωτικά μέτρα. Αντιθέτως, στην ελληνική περίπτωση, η άρση των αιτίων της κρίσης ανεδείχθη σε διακύβευμα που συνέχεται ευθέως με τον χαρακτήρα του κράτους. Όντως, η έξοδος από την κρίση προϋποθέτει την εξυπαρχής ανασυγκρότηση του κράτους και τον αναπροσανατολισμό του σκοπού της πολιτικής, ώστε να αναφέρεται στοιχειωδώς στο κοινό συμφέρον.

Για να κατανοήσουμε το «ελληνικό πρόβλημα» πρέπει να έχουμε επίγνωση του χαρακτήρα του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα εγκαλείται για τη βαθιά ριζωμένη ιδιοποίησή του και, συνάμα, για τον εκφαυλισμό του κρατικού μηχανισμού από το πολιτικό προσωπικό και τις δυνάμεις της διαμεσολάβησης και της διαπλοκής. Εγκαλείται επίσης για την

εγκατάσταση μιας σχέσης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής που διέρχεται από την «απο-συλλογικοποίηση» του κοινωνικού ιστού και, συγκεκριμένα, από την προσωπική εξάρτηση του πολίτη από τον πολιτικό. Έχω αναλύσει αλλού την αιτιολογία της δυσπλασίας αυτής του νεοελληνικού κράτους και των στρεβλώσεων που συνεπάγονται στη λειτουργία του2.

Περιορίζομαι να υπογραμμίσω απλώς ότι η παθογένεια αυτή δεν αποτελεί νέο φαινόμενο.

Συνθέτει τη σταθερά του από τη δεκαετία του 1830. Η μεταπολίτευση, μπορεί να ορισθεί απλώς ως η ολοκληρωτική επιστροφή του πολιτικού συστήματος στο καθεστώς της φαυλοκρατίας / κομματοκρατίας του β’ ημίσεως του 19ου αιώνα. Το κράτος αυτό είναι ευθέως υπόλογο για την αποδόμηση του ιστορικού ελληνισμού και την παραρτηματική πρόσδεση της ελληνικής κοινωνίας στο ηγεμονικό σύμπλεγμα της Εσπερίας.

Η εγγενής αυτή παθογένεια του ελληνικού κράτους αποδίδεται, από την κρατική διανόηση, στην κοινωνία και στις κληρονομίες της. Η ελληνική κοινωνία, θα ισχυρισθεί, προσομοιάζει σε μια λατινοαμερικανικού τύπου περιφερειακή κοινωνία, που παρασύρει το κράτος σε μη «ευρωπαϊκές» συμπεριφορές.

Περιττεύει να πω ότι η διάγνωση αυτή είναι στοχευμένη ιδεολογικά και, σε κάθε περίπτωση, ολοκληρωτικά εσφαλμένη. Το ελληνικό πρόβλημα είναι υπόλογο της αναντιστοιχίας του νεοτερικού κράτους προς το πολιτικό ανάπτυγμα της ελληνικής κοινωνίας. Το κράτος αυτό ενσαρκώνει ολοκληρωτικά το πολιτικό σύστημα, περιάγοντας την κοινωνία στο καθεστώς του ιδιώτη. Κατά τούτο, προσιδιάζει σε προ-πολιτικές κοινωνίες, όπως οι δυτικοευρωπαϊκές που μόλις εξέρχονταν από τη δεσποτική φεουδαρχία, όχι όμως στην ελληνική, που στη μικρή κλίμακα των κοινών συγκροτούσε ως επί το πλείστον δήμο³.
Θεμελιώδες γνώρισμα του νεοελληνικού κράτους, είναι ότι έχει αγκιστρωθεί επί της ελληνικής κοινωνίας ενείδει παρασίτου που κατέχει και απομυζά το παραγωγικό, πολιτισμικό και ιστορικό της υπόβαθρο. Συμβαίνει, μάλιστα, να χρεώνει την ιδιότητα αυτή στην ελληνική κοινωνία και οικονομία, προκειμένου να την αποσείσει. Η παρασιτική ιδιοποίηση του δημόσιου αγαθού από το κράτος εξηγεί τη χαοτική απόσταση που υπάρχει μεταξύ πολιτικού λόγου και πολιτικής πράξης, το γεγονός ότι ο δημόσιος ρόλος του κράτους σταματάει εκεί που έπρεπε να αρχίζει, ότι απουσιάζει από αυτό η έννοια της "δημόσιας" αποτελεσματικότητας, του ελέγχου και της κύρωσης του προσωπικού του, καθώς και της εφαρμογής της νομιμότητας. Έτσι, για παράδειγμα, από τη στιγμή που ψηφίζεται ο νόμος για την οδική κυκλοφορία, το κράτος εγκαταλείπει την εφαρμογή του στην "καλή θέληση" των Ελλήνων. Το ίδιο ισχύει ανεξαιρέτως σε όλους τους τομείς. Συγχρόνως, ο πολίτης για να απολαύσει τις υπηρεσίες που δικαιούται, όπως σε κάθε πολιτισμένη κοινωνία, πρέπει να έχει "μέσον". Σε γενικές γραμμές, το κομματικό σύστημα, από διαμεσολαβητής της κοινωνίας και διαχειριστής του κράτους, λειτουργεί ως επικαρπωτής του. Η κομμματοκρατία, ως πολιτικό σύστημα, αποδίδει τη σταθερά του ελληνικού πολιτικού συστήματος και ορίζει το σκοπό των πολιτικών του κράτους⁴.

Η κοινωνία, στην κομματοκρατία, δεν αντιμετωπίζεται ως η αιτία της ύπαρξης του κράτους, αλλά ως ο μείζων εχθρός που απειλεί το κεκτημένο της πολιτικής τάξης. Η κομματική αντιπαλότητα αποτελεί επιμέρους ζήτημα, που αφορά στη νομή του κράτους. Κατά τούτο, η έννοια του πολιτικού κόστους περιλαμβάνει αποκλειστικά την αντίδραση των ομάδων συμφερόντων που έχουν διαπλακεί με την πολιτική τάξη στη διαχείριση της εξουσίας και έχουν συνάψει ειδικά προνόμια μαζί της, με λάφυρο τη (δημόσια) περιουσία της κοινωνίας. Όταν αντιθέτως εγείρεται θέμα συμμόρφωσης της πολιτικής τάξης με την βούληση της κοινωνίας, οι φορείς της δηλώνουν με έπαρση, ότι δεν παρασύρονται από την δημοσκοπούμενη «κοινή γνώμη». Και αυτό είναι αληθές.

 

2. Στο πλαίσιο αυτό, σπεύδω να επισημάνω ότι η βαρύτητα της ελληνικής κρίσης και το κλίμα του αδιεξόδου που πλανάται πάνω από τη χώρα, συνέχεται με το γεγονός ότι από πουθενά δεν προκύπτει η πρόθεση της πολιτικής τάξης να την απαλλάξει από το καθεστώς της. Ο χαρακτήρας της ελληνικής κρίσης, το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα, ο υπαίτιος της κρίσης, καλείται να βγάλει την χώρα από αυτήν, στοιχειοθετεί το αδιέξοδο της. Διότι η πολιτική τάξη ούτε νομιμοποιείται γι’αυτό ούτε έχει συμφέρον ούτε και τη σχετική πρόθεση, αφού θα σηματοδοτήσει το τέλος του ιστορικού καθεστώτος πάνω στο οποίο θεμελίωσε την ηγεμονία της επί της ελληνικής κοινωνίας. Εξού και δεν επέδειξε την παραμικρή μεταμέλεια έναντι της κοινωνίας.

Αξίζει να προσεχθεί ότι η διαπίστωση της κρίσης δεν οδήγησε στην κινητοποίηση του πολιτικού συστήματος για τη διάσωση της χώρας. Όλες οι δράσεις του πολιτικού προσωπικού προετοίμασαν το έδαφος για την υπαγωγή της σε διεθνή επιτροπεία. Με αποτέλεσμα, οι συνέπειες για την χώρα να γίνουν πολλαπλασίως επαχθέστερες. Στο νέο αυτό περιβάλλον, οι πολιτικές δυνάμεις εξακολουθούν να προσποιούνται ότι δεν αντιλαμβάνονται το πρόβλημα: ταξινομούνται στους υπέρ ή κατά του μνημονίου, ενώ διέρχονται εν σιωπή το ζήτημα της άρσης των αιτίων που οδήγησαν σ΄αυτό. Η κατάρρευση του κράτους επιχειρείται να εμφανισθεί ως υπόθεση ολίγων μηνών πριν ή μετά τις εκλογές, δηλαδή ως ευθύνη του ενός ή του άλλου κομματικού μονομάχου.

Χωρίς να αμφισβητούνται οι ευθύνες του τέλους, είναι δεδομένο ότι τα θεμέλια της τωρινής κρίσης ανάγονται στις αρχές της δεκαετίας του 1980, με ξεχωριστή την εμπλοκή των Α. Παπανδρέου, Κ. Σημίτη και Κ. Καραμανλή. Και οπωσδήποτε, ενέχεται σ' αυτήν το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων.

3. Το γεγονός αυτό εξηγεί γιατί η έξοδος από την κρίση έχει μεταβληθεί σε διακύβευμα εναλλαγής στην εξουσία και όχι σε πρόταγμα για τη σωτηρία της χώρας. Ο πολιτικός διάλογος οριοθετεί, όπως είδαμε, τους υπέρ ή τους κατά του μνημονίου και όχι την άρση των αιτίων του. Αν επιχειρήσουμε μια αποτίμηση των μέτρων που ελήφθησαν μετά το μνημόνιο -ή που προτάθηκαν από την αντιπολίτευση-, διαπιστώνουμε ότι έχουν όλα είτε μονοσήμαντο εισπρακτικό περιεχόμενο, με αποδέκτες τα συνήθη υποζύγια -τους εμφανείς φορολογούμενους- είτε ως μέτρο τη μετάλλαξη της εργασίας των πολιτών σε εμπόρευμα. Η ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος και του κράτους δεν εμπεριέχονται στις προγραμματικές πολιτικές των κομμάτων.

Η επίκληση ορισμένων όλως ενδεικτικών παραδειγμάτων διευκρινίζουν νομίζω επαρκώς το κλίμα αυτό. Παρατηρούμε ότι ο περιορισμός των δαπανών δεν περιλαμβάνει τους τομείς που θα έθιγαν το πολιτικό σύστημα. Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι η πάταξη της φοροδιαφυγής, η ανασυγκρότηση της δημόσιας διοίκησης ώστε να καταστεί αποτελεσματική, να εναρμονισθεί με το δημόσιο σκοπό της, να γίνει φιλική προς το πολίτη ή να συνδράμει την παραγωγική ανάταξη της χώρας, παρόλα όσο λέγονται, δεν περιλαμβάνεται στο πολιτικό πρόγραμμα της κομματοκρατίας.

Θα ανέμενε κανείς, ο περιορισμός των ελλειμμάτων να συνοδεύεται από μέτρα ανασύνταξης του θεσμού στον οποίο αναφέρονται, ώστε το όφελος που θα προκύψει από τον περιορισμό της σπατάλης και την πάταξη της διαφθοράς να αντισταθμίσει τις απώλειες, με την ποιοτική αναβάθμιση και την αποτελεσματικότητα του προσφερομένου έργου. Αυτό δεν συνέβη πουθενά. Ούτε στο στενό ούτε στον ευρύτερο δημόσιο τομέα . Και μάλιστα, παρά την ισχυρή πίεση της τρόικας, η οποία διαβλέπει στην εμμονή της πολιτικής τάξης να διατηρήσει ακέραιο το κεκτημένο της έναν μείζονα κίνδυνο για τα ζωτικά της συμφέροντα.

Παραμένει σημειολογικά ενδιαφέρον το γεγονός ότι το πολιτικό προσωπικό δεν συναίνεσε, ούτε προσχηματικά, στη μείωση των απολαβών του, ενώ ο πολιτικός λόγος όλων των κομμάτων είναι πανομοιότυπος. Συμπεριφέρονται δηλαδή ως εάν η χώρα δεν βιώνει τη χειρότερη δοκιμασία από το 1922. Διαγκωνίζονται για την ενοχή των αντιπάλων, επιρρίπτοντας ο ένας την ευθύνη στον άλλον. Η συμφωνία όλων των κομμάτων στη διαφύλαξη, εν σιωπή, της ακεραιότητας του πολιτικού συστήματος, που συντηρεί την απόκοσμη σχέση μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής και την αποπνικτική ατμόσφαιρα που σκεπάζει τη χώρα, είναι εντυπωσιακή. Το ζήτημα της πολιτικής ευθύνης και, συγκεκριμένα, της σύνδεσής της με τη δικαιοσύνη αποτελεί το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα. Και τούτο διότι η εμμονή στην ολοκληρωτική ασυλία του πολιτικού προσωπικού υποδεικνύει τον αντίπαλο. Έναντι τίνος επιδιώκει να προστατευθεί η πολιτική τάξη; Προφανώς, έναντι της κοινωνίας. Η αλληλουχία αναχωμάτων προστασίας που έχουν υφανθεί με το Σύνταγμα, τους νόμους και την «πολιτεία» της Βουλής, ώστε να αποτραπεί ένας πιθανός έλεγχος της έκνομης συμπεριφοράς των μελών της, δεν έχει προηγούμενο στον σύγχρονο κόσμο. Ο πιο ευφάνταστος κακοποιός δεν θα είχε εφεύρει τόσους και τόσο περίτεχνους τρόπους προστασίας του. Προκαλεί ενδιαφέρον, εντούτοις, ότι ο τρόπος που η πολιτική τάξη διαχειρίζεται την εκτροπή από τη δημόσια λειτουργία της στο μέσον της κρίσης και της δημόσιας κατακραυγής που τη στοχοποιεί συλλήβδην ως λεηλατική και καταστροφέα της χώρας, δεν άλλαξε στο παραμικρό. Εν είδει παραδείγματος, αναφέρω ότι όχι μόνο δεν κατηγορήθηκε κανείς για την καταστροφή της χώρας, αλλά και οι ομολογημένες υποθέσεις σκανδάλων λαμβάνεται μέριμνα να κλείσουν με εύσχημο τρόπο και ανωδύνως. Ούτε λόγος να γίνεται για τον εγκλεισμό έστω και ενός πολιτικού προσώπου στη φυλακή, παρά την πίεση που ασκείται στο σύστημα από την κοινωνία και την τρόικα. Αν όλα τα δεινά που συσσώρευσε η πολιτική τάξη στην ελληνική κοινωνία, είχαν συμβεί στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου τουλάχιστον ο ηγετικός πυρήνας του κομματικού κατεστημένου, θα είχε αυτοκτονήσει από εντροπή ή έστω για να αποφύγει την ταπείνωση της φυλακής.

Αντί άλλης αντίδρασης προσθέτω απλώς ότι τα κόμματα εισέπραξαν προκαταβολικά, στο μέσον της κρίσης, ατόφιες τις αποφασισθείσες από αυτά επιχορηγήσεις του κράτους, οι οποίες εκτιμάται ότι υπερβαίνουν, αναλογικά, κατά πολύ εκείνες των γαλλικών κομμάτων.

Στο γεγονός αυτό, πρέπει να συνεκτιμηθεί επίσης ότι η ασυλία αφορά μόνο στις αδικοπραγίες του ιδιωτικού βίου και στην κατάχρηση ιδίως δημοσίου χρήματος. Δεν καλύπτει την ευθύνη που προκύπτει από τις πολιτικές τους, οι οποίες τίθενται στο απυρόβλητο, υπεράνω του νόμου5.

Ο πολιτικός δύναται να καταστρέψει τη χώρα και να το ομολογήσει, «αναλαμβάνοντας» την πολιτική ευθύνη. Δεν υπόκειται όμως στην δικαιοσύνη, ούτε αναγνωρίζεται στον πολίτη έννομο συμφέρον για τη βλάβη που υπέστη. Κατά τα λοιπά, το σύστημα ορίζεται ως αντιπροσωπευτικό και δημοκρατικό6.

Ενώ όμως ο πολιτικός αυτο-τοποθετείται ολοκληρωτικά στο απυρόβλητο της δικαιοσύνης και, κατ'επέκταση, της κοινωνίας, στη συνέχεια την εγκαλεί ως διεπομένη από την «ψυχολογία του όχλου και της μάζας» και ως απειλή για τη "δημοκρατία ", όταν στην απελπισία της επικαλεσθεί το μόνο όπλο που της απομένει, την αυτοδικία. Το ερώτημα, στο πλαίσιο αυτό, παραμένει αναπάντητο:

Πώς δικαιολογείται, ο υπαίτιος της κρίσης να επιμένει ότι είναι ο μόνος αρμόδιος να θεραπεύσει το πρόβλημα, όταν μάλιστα δεν επιδεικνύει την παραμικρή μεταμέλεια, εξακολουθεί να διαφεύγει τον έλεγχο και, μάλιστα, συμπεριφέρονται με τον τρόπο που οδήγησε στην κρίση;

4. Η θεσμική αυτή θωράκιση της πολιτικής τάξης έναντι της κοινωνίας, συμβαδίζει με ανάλογες πολιτικές που δείχνουν ότι εννοεί να πορεύεται ως εάν δεν αποτελεί η ίδια το πρόβλημα ή με μοναδικό στόχο τη διατήρηση των προνομιών της. Έτσι, για παράδειγμα, ο πρόεδρος της Βουλής καλεί τους Έλληνες να εισφέρουν τον οβολό τους για την σωτηρία της χώρας, ενώ ο ίδιος συνεχίζει την φαύλη πολιτεία των προκατόχων του, αυξάνοντας αντί να μειώσει τον προϋπολογισμό της. Η υπουργός Παιδείας υπόσχεται μεταρρυθμίσεις στα ΑΕΙ σε επίπεδο «κορυφής», ομολογώντας ότι δεν προτίθεται να αγγίξει τον πυλώνα της κομματικής ιδιοποίησης των πανεπιστημίων, τις παρατάξεις, ενώ δεν κρύβει τη βαθιά δυσπιστία που τρέφει προς τις ανεξάρτητες εκείνες ακαδημαϊκές προσωπικότητες που ομολογουμένως θα τα οδηγούσαν στην έξοδο από την απαξία. Ο αρμόδιος υπουργός «προστασίας του πολίτη» δηλώνει με «καμάρι» ότι δεν θα παίξει το ρόλο του «σερίφη», εννοώντας προφανώς, ότι θα επαναφέρει την αστυνομία στο καθεστώς του ιδιότυπου «παρατηρητή» της δράσης των ιδεολόγων της καταστροφής και των παρασιτικών στοιχείων που ιδιοποιούνται τους δημόσιους χώρους, μεταβάλλοντας έτσι την πρωτεύουσα σε τριτοκοσμική πόλη. Ούτε το διάλειμμα «Χρυσοχοϊδη» φαίνεται ότι εμπνέει.

5. Εξίσου ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι πολιτικές της κομματοκρατίας, οι οποίες όλες κατατείνουν στο να εγκιβωτίσουν την κοινωνία σε ένα καθεστώς ασφυκτικού ελέγχου και στη διέλευση του (οικονομικού κλπ) βίου της από τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Επειδή βιώνουμε την οικονομική κρίση, αξίζει να σταθούμε σε ορισμένα παραδείγματα που αποκαλύπτουν την αγωνία της πολιτικής τάξης να αποκλείσει κάθε προοπτική απελευθέρωσης της κοινωνίας και, ιδίως να διατηρήσει τους μηχανισμούς της ιδιοποίησης ως σημαίνον γνώρισμα της σχέσης του πολίτη με το κράτος:

(α) το επιχειρηματικό κλίμα. Είναι πασιφανές ότι οι δουλείες στις οποίες υποβάλλεται οποιαδήποτε επιχειρηματική δραστηριότητα στην Ελλάδα οφείλονται εξ ολοκλήρου στη διάθεση των νομέων του κράτους να ελεγχθεί με όρους ιδιοποίησης ο τομέας αυτός της οικονομίας. Να "μοιρασθεί" δηλαδή μαζί του το "επιχειρείν". Εάν υπήρχε η πολιτική βούληση, το ζήτημα θα είχε «αυθωρί» επιλυθεί. Όπως έχει επιλυθεί στις χώρες όπου το κράτος διατηρεί ακόμη μια ελάχιστη αίσθηση δημοσίου συμφέροντος. Η άρνηση της πολιτικής τάξης να άρει το καθεστώς της κομματοκρατίας, που μεταβάλλει το κράτος σε δυνάστη της κοινωνίας, υποστηρίζεται ιδεολογικά με διατυπώσεις ενοχοποίησης της κοινωνίας («όλοι μαζί τα φάγαμε») ή με το επιχείρημα ότι η κοινωνία ζούσε υπεράνω των δυνατοτήτων της χώρας κ.α. Εντούτοις, μελέτες που εκπονήθηκαν σε ανύποπτη στιγμή, δηλώνουν ότι όχι μόνο δεν ζούσαμε υπεράνω των δυνατοτήτων μας, αλλ’ότι, εάν το κράτος επιδείκνυε στοιχειώδη προσήλωση στη δημόσια αποτελεσματικότητα και επολιτεύετο με πρόσημο το κοινό συμφέρον, το κεφαλήν εισόδημα των Ελλήνων θα ήταν ανάλογο εκείνου των Σκανδιναβών.

(β) Ένα άλλο, συναφές με το επενδυτικό κλίμα, παράδειγμα, αφορά στην αντιμετώπιση όχι απλώς της ιδιοκτησίας, άλλα της Ελλάδας ως κατοικημένης χώρας. Θα επικαλεσθώ τρία εξόχως χαρακτηριστικά μέτρα που δείχνουν ότι οι φορείς της πολιτικής τάξης αντιμετωπίζουν τη χώρα ως κατακτητές και όχι ως εντολοδόχοι της κοινωνίας. Ακραία περίπτωση αποτελεί η υπουργός ΠΕκΚΑ, για την οποία η κοινωνία αποτελεί την μείζονα απειλή για το περιβάλλον. Εξού και, κλεισμένη στο γραφείο της ομού με διάφορα οικολογικά παράσιτα που σιτίζονται από το κοινωνικό ταμείο, βυσσοδομούν σε βάρος της κοινωνίας. Το πρόβλημα των «δασωθέντων» αγρών, που δημιούργησε η πολιτική τάξη, μετά τον πόλεμο, είναι γνωστό. Πρόκειται για τις αγροτικές ιδιοκτησίες, οι οποίες λόγω των ανατροπών που συνέβησαν στον ελληνικό χώρο παρέμειναν ακαλλιέργητες, για ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο διάστημα, από τον πόλεμο και εντεύθεν. τις περισσότερες φορές εξαιτίας των εμποδίων που όρθωνε η πολιτεία. Το μείζον αυτό ζήτημα είναι πολυσήμαντο ως προς τις διαστάσεις του. Η πολιτική του διάσταση συναρτάται με αυτούς που έπαψαν να καλλιεργούν τους αγρούς τους. Ποιοί ήσαν αυτοί; Όσοι ενεπλάκησαν στην αντίσταση κατά του κατακτητή, οι ηττημένοι του εμφυλίου και πολιτικά διωκόμενοι στη συνέχεια, καθώς και τα θύματα της ανασύνταξης της οικονομίας. Έχει σημασία να επισημανθεί ότι το εφεύρημα της «δασικής έκτασης», συμβαδίζει με πλήθος άλλων πολιτικών μέτρων που κατέτειναν στην ανατροπή των κοινωνικών ισορροπιών στην ύπαιθρο και αποτέλεσε το μεγάλο κόλπο που οδήγησε στη διαρπαγή ή στην αιχμαλωσία της αγροτικής ιδιοκτησίας και, εναλλακτικά, στην καταστροφή των καλλιεργειών και των ομόλογων δασών (των ελαιώνων κλπ) που απέμειναν. Λειτούργησε δε ως καταλύτης για τη διαιώνιση της ερήμωσης της υπαίθρου και του αποκλεισμού της από τον οικιστικό και παραγωγικό ιστό της χώρας. Είναι όμως εξίσου γνωστό ότι η έννοια της «δασικής έκτασης», που αντιμετωπίζει τα θαμνώδη «αείφυλλα πλατύφυλλα» ως ιερά φυτά όπως οι Ινδοί τις αγελάδες, συνέβαλε καθοριστικά στη γενίκευση της συναλλαγής και της διαφθοράς στην ύπαιθρο. Στη ρύθμιση αυτή, που επιβαρύνθηκε έτι περαιτέρω από την τωρινή υπουργό ΠΕκΚΑ, με αποτέλεσμα να έχει σταματήσει κάθε επενδυτική πράξη στην ύπαιθρο ή, αναλόγως, να έχει ανέβει το "λαδόσημο" στα ύψη, προστέθηκε από προηγούμενη υπουργό, η πρόνοια της αρτιότητας ενός κτήματος υπό τον όρο να έχει πρόσοψη 25 μέτρων σε δρόμο, υφιστάμενο προ του 1923. Συνάγω ότι η ρύθμιση αυτή θεωρεί ότι η Ελλάδα οφείλει να παραμείνει, εξ επόψεως υποδομών, στο καθεστώς του ΄23, διότι έτσι θα προστατευθεί το περιβάλλον! Η αλήθεια όμως είναι ότι το μόνο που επετεύχθη είναι να μπει και η πολεοδομία στο παιχνίδι της συναλλαγής, που είχε ανατεθεί έως τότε στο Δασαρχείο. Οι ανωτέρω εστίες διαφθοράς και στασιμότητας δεν είναι οι μοναδικές. Το πλέον ενδιαφέρον, εντούτοις, επίτευγμα των νομέων του κράτους αφορά σε παράπλευρες ρυθμίσεις που συνέχονται με τις προστατευόμενες περιοχές («νατούρα»). Με πρόσφατη υπουργική απόφαση (sic) ορίζεται ότι σε απόσταση τελικά 350μ από τις ακτές -φυσικά και αλλού, πέραν των ακτών- η περιοχή μετατάσσεται στη ζώνη «υψηλής παραγωγικότητας» και διέπεται από τις σχετικές απαγορευτικές διατάξεις. Η πονηρά φύση των εχθρών της κοινωνίας βάφτισε τις κατά τεκμήριο άγονες και βραχώδεις περιοχές σε γαίες «υψηλής παραγωγικότητας» για να τις δημεύσει δωρεάν!

Όλη σχεδόν η ενδιαφέρουσα οικονομικά Ελλάδα οφείλει να νεκρωθεί και οι κάτοικοί της να μετοικήσουν στα ορεινά ή να ξενιτευτούν για να επιβιώσουν. Η καταφανώς λεηλατική αυτή επιδρομή της υπουργού ΠΕκΚΑ προκύπτει, από τις μόλις πρόσφατες νομοθετικές της πρωτοβουλίες, ότι εγγράφεται σε ένα ευρύτερο σχέδιο, το οποίο εάν δεν εμποδισθεί θα ερημώσει τη χώρα. Τη στιγμή που η χώρα χάνεται το πολιτικό προσωπικό αναλώνεται στο προσφιλές του άθλημα: του εγκιβωτισμού της κοινωνίας στις δουλείες του κράτους με πρόσημο την ολοσχερή της βύθιση στην ανέχεια και στην αδυναμία.

Από τα ανωτέρω ολίγα, συνάγεται ότι η Ελλάδα ενδιαφέρει την πολιτική τάξη ως χώρος, όχι ως κοινωνία. Μια χώρα που άδειασε και ξαναγέμισε άπειρες φορές, δεν πρέπει να ξανακατοικηθεί. Παραγνωρίζει προφανώς ότι το περιβάλλον υπάρχει ως έννοια υπό τον όρο της παρουσίας της κοινωνίας εντός αυτού. Το περιβάλλον στον Άρη ουδένα ενδιαφέρει. Η απλή λογική διδάσκει ότι το περιβάλλον υπάρχει για την κοινωνία και δεν δύναται να διατηρηθεί χωρίς να γίνει φιλικό προς αυτήν. Η προστασία του δεν είναι συμβατή με την αποξένωση της κοινωνίας από αυτό ή από την ιδιοκτησία της, ούτε με την εξώθησή της να οδηγείται στην καταστροφή των ολίγων καλλιεργειών που απέμειναν, ούτε με την απαγόρευση της ανάπτυξης. Από τους "ταλιμπανιστές" του περιβάλλοντος η ιδέα της ένταξης του οικιστικού ιστού σ'αυτό ή η αρμονική ανάπτυξη των θεμελίων του σε συνάφεια με τις κοινωνικο-οικονομικές και πολιτικές λειτουργίες του παρόντος και του μέλλοντος είναι αποκρουστική και, σε κάθε περίπτωση, αδιάφορη. Έχει ενδιαφέρον να προσεχθεί ότι όλα τα μέτρα της υπουργού ΠΕκΚΑ αποβλέπουν στη διαρπαγή της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, κανένα όμως στην προστασία των δασών, στην ανάπτυξη του δημόσιου δασικού πλούτου και, μάλιστα, στην αναδάσωση των ορεινών όγκων που καλύπτουν σαφώς το κύριο μέρος της χώρας.

(γ) Σταθερή επωδός που δικαιολογεί τη μονοσήμαντα αντικοινωνική πολιτική για την έξοδο από την κρίση είναι ότι το κράτος είναι διεφθαρμένο και, οπωσδήποτε, δεν προσφέρεται για την πάταξη της φοροδιαφυγής. Αυτή καθεαυτή η επισήμανση ότι το ελληνικό κράτος είναι «μοναδικό σε δυσλειτουργικότητα» και το «πλέον σπάταλο και διεφθαρμένο δυτικό κράτος» συνέχεται με την «πολιτεία» της πολιτικής τάξης. Η εμμονή στη διατήρησή του όμως, σοβούσης της κρίσης, επιβεβαιώνει επίσης ότι η αιτία του κράτους αυτού δεν εξέλειπε. Διότι, όχι μόνο δεν ελήφθη ουσιαστικά κανένα μέτρο για την εξυγίανσή του, αλλά και μας διαβεβαιώνουν, με ποικίλους όσους τρόπους, ότι δεν προτίθενται να λάβουν. Όντως, η μόνιμη επωδός της πολιτικής τάξης εστιάζεται στην επισήμανση του προβλήματος, στην "απειλή" ότι θα ληφθούν τα αναγκαία μέτρα, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι έναντι της τρόικας ή της υπηκόου κοινωνίας. Κορυφαίος υπουργός διετείνετο πρόσφατα ότι για τα κακώς κείμενα του κράτους φταίει ο μεγάλος αριθμός των βουλευτών και ο εκλογικός νόμος!.. Τίποτε άλλο...

(δ) Η απουσία κάθε πολιτικής βούλησης για την ανάταξη του κράτους και τη διάσωση της κοινωνίας, διαπιστώνεται με κάθε σαφήνεια στην περίπτωση της φοροδιαφυγής. Αρκεί, νομίζω, ένα μόνο αλλά κραυγαλέο παράδειγμα, από τα πολλά που μπορεί να επικαλεσθεί κανείς. Υπό το προηγούμενο καθεστώς του ΦΜΑΠ αυτοί που υπέβαλαν δήλωση ήσαν ελάχιστοι σε σχέση με τους υπόχρεους. Η καθόλα ψευδής επίσημη εκδοχή ήταν ότι δεν υπήρχε τρόπος να ελεγχθούν. Έδωσαν, ωστόσο, εξαρχής στους φοροφυγάδες τη δυνατότητα να διαφύγουν τη δήλωση με την επίκληση της "υπεύθυνης δήλωσής" τους ότι το μέγεθος της περιουσίας που κατείχαν δεν υπερέβαινε το αφορολόγητο μέτρο. Σήμερα, εντούτοις, το πρόσχημα της αδυναμίας εξέλειπε αφού έχει διαμορφωθεί με το Ε9 περιουσιολόγιο και ανά πάσα στιγμή (δηλαδή αυτόματα, με βάση το ηλεκτρονικό σύστημα) μπορούν να ελεγχθούν όσοι είχαν υποχρέωση από το 1997 να υποβάλουν δήλωση ΦΜΑΠ και δεν το έπραξαν. Γιατί δεν το πράττουν; Η λύση είναι απλή: όσοι καλύπτουν τις προϋποθέσεις του ΦΜΑΠ σύμφωνα με το τωρινό Ε9 -με γνώμονα όμως τις πρόνοιες του τότε νόμου- να κληθούν να εξηγήσουν ποιά ήταν η κατάσταση της ακίνητης περιουσίας τους, από το 1997 έως την μεταβολή του νόμου. Γίνεται αντιληπτό ότι έτσι θα αποκατασταθεί η δικαιοσύνη -η ισότητα που προβλέπει το Σύνταγμα- και στα δημόσια ταμεία θα εισρεύσει χρήμα πολύ, αφού αυτοί που διέφυγαν την καταβολή του φόρου, αντιπροσωπεύουν ποσοστό πολλαπλάσιο εκείνων που υπέβαλαν δήλωση.

(συνέχεια και τέλος στην επόμενη ανάρτηση)

Για τις παρελάσεις (2)

Απόσπασμα από άρθρο που είχε δημοσιευτεί στο τ. 56 του περιοδικού "Άρδην" σχετικά με τις παρελάσεις. Θα το χαρακτήριζα προφητικό, σε σχέση με τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης (βλ. προηγούμενη ανάρτηση).

ΔΕΕ

Οι παρελάσεις …

"...Το δεύτερο παράδειγμα είναι με τις παρελάσεις. Δημιουργήθηκε στη Θεσσαλονίκη ένα θέμα όταν αντεθνικιστής πατέρας ανακοίνωσε ότι η 14χρονη κόρη του δεν θα συμμετέχει στην παρέλαση για λόγους συνείδησης ενώ την ίδια στιγμή είχαν οργανωθεί διαμαρτυρίες ενάντια στις μαθητικές παρελάσεις από τον ίδιο χώρο. Η πρωτοβουλία είχε αντιστρόφως ανάλογα αποτελέσματα με τις χιλιάδες αφίσες που κόλλησε, τη δημοσιότητα που έλαβε από τα μέσα και την υποστήριξη που είχε από τους αγρυπνούντες διανοούμενους της ανανεωτικής αριστεράς, καθώς μαζεύτηκαν 30-40 άτομα, σύμφωνα με τις εφημερίδες, τη στιγμή που στην παρέλαση κατέβηκαν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι. Κλασικό πυροτέχνημα, δηλαδή, αριστερίστικου αβανγκαρντισμού. Κι όμως, ο εκπρόσωπος της πληθυντικής (χωρίς πλήθος) αριστεράς, ο ΣΥΝ (με ανακοίνωση που υπογράφει το μέλος του Πολιτικού Γραφείου, υπεύθυνος για θέματα Νεολαίας και εκλεκτός του κ. Αλαβάνου για το Δήμο Αθηναίων, κ. Τσίπρας), χαιρετίζει «τη δήλωση της 14χρονης αριστούχου μαθήτριας» (προσέξτε το μικροαστικό «αριστούχου», όχι μπας κλας το κορίτσι! Λες κι αν έπαιρνε 15, δεν θα είχε αξία η δήλωση!). Κατακεραυνώνει τις μαθητικές παρελάσεις ως μιλιταριστικές, προϊόντα φιλοφασιστικών καθεστώτων και αντιπαιδαγωγικές. Κι ενώ μέχρι εκεί τα «Εξάρχεια» προηγούνταν στις ισορροπίες της ανακοίνωσης (με εξαίρεση το νοικοκυρίστικο «αριστούχου»), το «Κολωνάκι» κάνει την αντεπίθεση όταν δηλώνεται ότι, η συμμετοχή των μαθητών/τριών της παρελάσεις «…είναι έξω από τα πλαίσια μιας σύγχρονης και δημοκρατικής πολιτείας και εκθέτει τη χώρα μας διεθνώς…»! Μα τι λέτε σύντροφοι; Οου μάι γκόντ! Εκτιθέμεθα στον Μπερλουσκόνι και στον Φίσερ; Σε τερρίμπλ!! Και το «Κολωνάκι» ολοκληρώνει την αντεπίθεση με τις γνωστές «εποικοδομητικές προτάσεις». Να καταργηθούν οι μαθητικές παρελάσεις και να αντικατασταθούν (όχι βέβαια με εκδηλώσεις που θα αναδεικνύουν την αντιστασιακή διάθεση και φρόνημα του λαού) αλλά, «με δραστηριότητες που θα δίνουν τη δυνατότητα ουσιαστικής εμβάθυνσης στα ιστορικά γεγονότα (σ.σ., κάποιο μάστερ μήπως;), μακριά από προκαταλήψεις, ψευτοπατριωτικούς εθνικισμούς και μιλιταριστικούς συμβολισμούς.»

Εμείς θα θέλαμε, λοιπόν, στο ίδιο εποικοδομητικό πνεύμα και για να μην «εκτιθέμεθα διεθνώς», να προτείνουμε δυο νέες επετείους. Μια πανηγυρική, την επέτειο ψήφισης της Συνθήκης του Μάαστριχτ, στην οποία οι εργαζόμενοι οφείλουν τη σημερινή παραδεισένια Ευρώπη. Και μια μαύρη επέτειο, αυτή της καταψήφισης του Σχεδίου Ανάν από τον εσμό των Ελληνοκυπρίων εθνικιστών. Ελπίζουμε να συμφωνεί και ο ΣΥΝ…".

Θόδωρος Ντρίνιας

Άρδην τ. 56 Οκτώβριος - Νοέμβριος 2005
http://ardin.gr/node/685

Για τις παρελάσεις (1)

Από το μαχητικό κυπριακό ιστολόγιο "Εμπροσθοφύλακας" αναδημοσιεύουμε μια παλαιότερη, αλλά ενδιαφέρουσα ανάρτηση για το ζήτημα των παρελάσεων στρατιωτικών τμημάτων, καθώς και μαθητών, στις εθνικές επετείους, που κάποιοι νεο-αριστεροί ψευτο-προοδευτικοί φέρνουν στο προσκήνιο με κάθε ευκαιρία.

ΔΕΕ

«Ναι στις παρελάσεις: Απάντηση

του ‘Εμπροσθοφύλακα’ στον κ. Γεράσιμο Βέβη»

27 Ιανουαρίου 2010
Συντακτική Ομάδα

Με μεγάλη μας λύπη διαβάσαμε την είδηση κατάργησης της παρέλασης των μηχανοκίνητων τμημάτων. Αν και προσφάτως είχε γίνει προσπάθεια να ανακινηθεί, για πολλοστή φορά, το θέμα της κατάργησης των μαθητικών παρελάσεων [ερώτηση Τάσου Κουράκη, Βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ Α' Αθήνας 29/10/2009], είδαμε πως οι πιέσεις εναντίον των παρελάσεων, είχαν τελικά αποτέλεσμα προς μια διαφορετική κατεύθυνση: Την κατάργηση των μηχανοκίνητων παρελάσεων. Οι περισσότεροι, διαβάζοντας την είδηση αιφνιδιάστηκαν και προβληματίστηκαν, όχι τόσο για την ίδια την απόφαση αυτή καθεαυτή, όσο για τον διάχυτο πλέον φόβο πως αυτή η υπουργική απόφαση είναι μόνο ένα ενδιάμεσο βήμα μέχρι την ολοκληρωτική κατάργηση των στρατιωτικών παρελάσεων. Έχοντας σαν κύριο επικοινωνιακό στόχο τις μαθητικές παρελάσεις εδώ και χρόνια, οι στρατιωτικές μοιάζουν σαν ώριμο φρούτο για κατάργηση, αφού έχουν επιπλέον και την κατηγορία του στρατοκρατικού, της προβολής χρήσης βίας (μοιάζει τόσο αστεία στις μέρες μας μια τέτοια κατηγορία) και φυσικά, των εξόδων.

Προσφάτως, σε ένα άρθρο του περιοδικού ‘Πτήση’, [20/12/2009, τ.290, σελ. 5], δημοσιευμένο πριν την απόφαση του Υ.ΕΘ.Α., ο κ. Γεράσιμος Βέβης αναπτύσει τη θέση του για ολοκληρωτική κατάργηση ενός εκ των δύο μεγάλων παρελάσεων στην οποία είμαστε υποχρεωμένοι να απαντήσουμε, παράγραφο-παράγραφο.

«Στις 28 Οκτωβρίου που μας πέρασε παρακολούθησα την 71η «εθνική παρέλαση» της ζωής μου, στην οποία, κατά τα ειωθότα, η Ελλάδα «καμάρωσε τα εθνικά της νιάτα» και συνάμα «επιβεβαίωσε την πίστη της για το αξιόμαχο, το υψηλό εθνικό φρόνημα και την αποτελεσματικότητα των ενόπλων δυνάμεων». Ουφ πια!»

Δεν καταλαβαίνουμε τα εισαγωγικά στην φράση εθνική παρέλαση. Είναι ή δεν είναι η παρέλαση της 28ης (και της 25ης) εθνική παρέλαση κ.Βέβη; Μα και ως προς τι το ξεφύσημα; Σας φαίνεται τόσο παράξενο που κάποιοι, ακόμα και σήμερα, καμαρώνουν τα παιδιά τους στις παρελάσεις;

«Τη μορφή και το χαρακτήρα που έχουν σήμερα τον πήραν σχετικά πρόσφατα, μετά τη συγκρότηση των εθνικών κρατών και τη συγκρότηση αντίστοιχα, των εθνικών στρατών. Όταν οι λαοί απέκτησαν εθνική συνείδηση, άρχισαν να καμαρώνουν τον «εθνικό εαυτό» τους, αυτό που ένιωθαν τους ενώνει και τους αντπροσωπεύει.»

Είναι άστοχη αυτή η ταύτιση του χαρακτήρα των σύγχρονων παρελάσεων με το έθνος-κράτος και ό,τι σχετικό με το έθνος. Στα κομμουνιστικά κράτη δεν γινόταν στρατιωτικές παρελάσεις; Ο χαρακτήρας αυτών των παρελάσεων είχε να κάνει με την εθνική αυτοσυνειδησία των εθνών αυτών ή με την επικράτηση της κομμουνιστικής επανάστασης; (ή σοβιετικού πραξικοπήματος σε μερικές περιπτώσεις). Είναι υπεραπλουστευτικό να μιλάμε πως ο χαρακτήρας των στρατιωτικών παρελάσεων προσδιορίζεται αποκλειστικά από εθνικά χαρακτηριστικά. Η πολιτειακή δομή μιας χώρας, η πολιτική ιδεολογία της εκάστοτε εξουσίας-καθεστώτος, οι κοινωνικές πραγματικότητες, οι πολιτιστικές παραδόσεις, το επικρατών θρήσκευμα (ή η απουσία επίσημου θρησκεύματος), οι οικονομικές δυνατότητες, η παρουσία ή μη εξωτερικής απειλής, όλα αυτά είναι παράγοντες που καθορίζουν τον χαρακτήρα μιας παρέλασης.

«Η πορεία της συγκρότησης των εθνικών κρατών τις περισσότερες φορές περιελάμβανε πολέμους, επαναστάσεις και αιματηρές συγκρούσεις, η ανάμνηση των οποίων προσέδωσε ιδιαίτερο «εθνικό φορτίο» στις παρελάσεις, οι οποίες συμπίπτουν κατά κανόνα με την εθνική επέτειο.»

Δηλαδή η πορεία συγκρότησης μη-εθνικών κρατών πως έγινε; Με αγάπες και λουλούδια; Τα μη εθνικά κράτη, τα οποία πολύ συχνά στην ιστορία κατασκευάστηκαν με στρατιωτικές κατακτήσεις, προφανώς δημιουργήθηκαν αναίμακτα και με την σύμφωνη γνώμη των κατακτημένων. Συγγνώμη κ. Βέβη, μάλλον δεν έχετε καταλάβει πως απευθύνεστε σε Έλληνες και όχι Ισλανδούς. Και ευτυχώς, εμείς οι Έλληνες δεν έχουμε ξεχάσει πως με τη βία, άρα και αιματηρές συγκρούσεις, κατακτηθήκαμε από τους Τούρκους, τους Γερμανούς, τους Ιταλούς και άλλους…

«Κάθε μικρή η μεγάλη πόλη βορειότερη της Λάρισας (και κάμποσες νοτιότερες) που είχε το «προνόμιο» να απελευθερωθεί από τους Τούρκους κατά τους Βαλκανικούς πολέμους, έχει τη δική της παρέλαση.»

Δεν καταλαβαίνουμε γιατί πρέπει να ενοχλεί αυτό. Αυτοί οι ανθρώποι δεν πρέπει να γιορτάσουν τις εθνικες επετείους; Ποια είναι η λογική αντίρρησης σ’αυτό; Τα έξοδα; Πόσο κοστίζουν αυτές οι παρελάσεις; Τις βενζίνες των οχημάτων που μεταφέρουν τους στρατευμένους στο σημείο παρέλασης; Και γιατί η λέξη προνόμιο είναι σε εισαγωγικά; Έχετε υπόψη σας πόσοι (προ-παππούδες μας) σκοτώθηκαν το ‘12-’13 για να έχουμε τη δυνατότητα σ’αυτές τις πόλεις σήμερα να κυματίζει η Ελληνική σημαία;

«Και, βέβαια, είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο που διοργανώνουμε δύο παρελάσεις «μεγάλης κλίμακας». Μήπως είναι καιρός να το ξανασκεφτούμε;»

Δεν είναι έτσι. Για παράδειγμα, μεγαλύτερες από μία παρελάσεις «μεγάλης κλίμακας» διοργανώνει το Πακιστάν (23 Μαρτίου & 14 Αυγούστου), η Πολωνία (3 Μαίου & 11 Νοεμβρίου) αλλά και η …Τουρκία! (30 Αυγούστου & 29 Οκτωβρίου). Αλλά και να ήταν έτσι, είναι επιχείρημα αυτό; Επειδή το κάνουν οι άλλοι, πρέπει να το κάνουμε κι εμείς;

«Είναι σαφές πως οι παρελάσες έχουν χάσει το νόημα που είχαν παλιότερα, κι έχουν μετατραπεί σε πανηγύρι. Δεν είναι τίποτα άλλο από ευκαιρία προβολής κάθε λογής πολιτικών και πολιτικάντηδων, μια ευκαιρία για λεζάντα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρόσφατη στη Θεσσαλονίκη, όπου στις θέσεις των επισήμων είχαν «παραταχθεί» χαμογελαστοί (πριν βγουν τα μαχαίρια της διαδοχής!) οι τέσσερις (ακόμη, τότε) υποψήφιοι πρόεδροι της Νέας Δημοκρατίας.»

Και αυτό θα σταματήσει με την κατάργηση των στρατιωτικών παρελάσεων; Οι εκάστοτε πολιτικάντηδες πηγαίνουν εκεί για προβολή λόγω του εορτασμού των Εθνικών επετείων, κι όχι επειδή ο εορτασμός έχει την δείνα ή την τάδε μορφή. Για να σταματήσει η προσπάθεια αυτοπροβολής τους και τα χαμόγελα μπροστά στις κάμερες, θα πρέπει να καταργηθούν εντελώς οι εορτασμοί. Τα ίδια δεν κάνουν και στην γιορτή αποκατάστασης της δημοκρατίας; Τα ίδια δεν κάνουν παντού; Να καταργήσουμε μήπως κάθε μορφή δημόσιου εορτασμού για να μην έχουν καμία ευκαιρία για προβολή; Επειδή η ευτελής κομματοκρατία ξεφτιλίζει το νόημα των παρελάσεων, πρέπει να μην έχουμε κι εμείς, οι υπόλοιποι, την ευκαιρία να γιορτάσουμε την απελευθέρωση της χώρας μας;

«Οι τηλεοπτικοί σχολιαστές καταβάλλουν αγωνιώδη προσπάθεια να μεταδώσουν το θαυμασμό τους για την απόλυτη προστασία της αντιεροπορικής μας άμυνας (τους S300 ακόμα περιμένουμε να τους δούμε σε παρέλαση…), το θαυμασμό τους για το μηχανοκίνητο πεζικό μας (τα «υπερσύγχρονα» Μ113 δίνουν την ίδια αίσθηση που δίνουν και τα κλασσικά ταξί της Αβάνας…), το θαυμασμό τους για τα «ευέλικτα» VBL, με τα οποία συμμετέχουμε σε ειρηνευτικές αποστολές (όπου δεν τολμάμε να ξεμυτίσουμε από το στρατόπεδο, γιατί τα οχηματά μας προσφέρουν την ίδια ασφάλεια όσο ένα ΙΧ πόλης), το θαυμασμό για την ακρίβεια και την ταχυβολία των Leopard, (βέβαια, η «ταχυβολία» προυποθέτει πως κάτι «βάλλεται», πυρομαχικά όμως δεν έχουμε….), το θαυμασμό για τα μαχητικά που σκίζουν τους αιθέρες (ευτυχώς που για την παρέλαση δεν χρειάζονται Link 16 και συστήματα αυτοπροστασιας…) το θαυμασμό για τα υπόλοιπα εναέρια μέσα (ειδικά τα νέα ΑΦΝΣ φέτος ήταν εντυπωσιακά…) να μη μιλήσουμε δε για την υπερηφάνεια με την οποία γεμίζουμε βλεποντας τα Zubr και τα νέα υποβρύχια (με πρώτο τον Παπανικολή…) στο Θερμαικό!»

Εδώ αναδεικνύεται η ανεπάρκεια των τηλεοπτικών σχολιαστών, ανεπάρκεια για την οποία συμφωνούμε. Αναδεικνύεται όμως και η ανεπάρκεια, παλαιότητα και ακαταλληλότητα πολεμικού υλικού των ενόπλων δυνάμεων, κάτι για το οποίο επίσης συμφωνούμε. Αυτό που δεν μπορούμε να καταλάβουμε, είναι τι σχέση έχουν αυτά με την κατάργηση των στρατιωτικών παρελάσεων. Κάποιοι μερικές φορές ενοχλούνται με τα σχόλια αθλητικών δημοσιογράφων τη στιγμή μετάδοσης αθλητικών γεγονότων. Σκέφτηκε ποτέ κανένας να …καταργήσει τα πρωταθλήματα έτσι ώστε να μην ακούει τους τηλεσχολιαστές; Και αν οι ένοπλες δυνάμεις δεν έχουν κάτι νέο να δείξουν, πρέπει να καταργήσουμε τις παρελάσεις; Μόνο που ο σκοπός δεν είναι μόνο η επίδειξη των οχημάτων/αρμάτων, αλλά και των ανθρώπων που τα κινούν και των μονάδων που ανήκουν. Προτιμούμε να αναδείξουμε το πραγματικό πρόβλημα, που είναι η εγκατάλειψη των ενόπλων δυνάμεων από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, παρά να το χρησημοποιούμε ως δικαιολογία κατάργησης των παρελάσεων.

«Μήπως στο πλαίσιο μιας πιο συνετής, αποτελεσματικής και ουσιαστικής λειτουργίας των ενόπλων δυνάμεων, θα πρέπει να τις απαλλάξουμε από ένα μέρος των καθηκόντων «δημοσίων σχέσεων» που υποχρεώνονται να εκτελούν για λογαριασμό των πολιτικών μας;»

Μήπως τις ρώτησες αν θέλουν να απαλλαγούν οι ίδιες; Είναι λάθος, και πρωτοφανή διαστρέβλωση, η άποψη πως οι στρατιωτικές παρελάσεις γίνονται για να κάνουν δημόσιες σχέσεις οι - όποιοι- πολιτικοί «μας». Οι στρατιωτικές παρελάσεις γίνονται πρωτίστως για να εορταστούν οι θυσίες των ηρώων που θεμελίωσαν (ή διατήρησαν) με το αίμα τους το Ελληνικό κράτος. Οι ένοπλες μας δυνάμεις είναι ο φυσικός και νόμιμος συνεχιστής τους. Είναι παντελώς αστείο να απέχουν. Έπειτα, οι στρατιωτικές παρελάσεις είναι κι ένας τρόπος αναγνώρισης του θεσμικού ρόλου των ενόπλων δυνάμεων στην Ελληνική δημοκρατία. Αυτοί οι ανθρώποι, η ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων, που μένει μακρυά από τις κάμερες 363 μέρες το χρόνο, έχει την μοναδική ευκαιρία να δείξει με την σιωπηλή παρουσία της την θεσμική της θέση, κατοχυρώνοντας τη θέση των ενόπλων δύνάμεων στη συνείδηση του λαού. Δεν είναι τα πρόσωπα, είναι η στολή που φορούν και ο θεσμός που αντιπροσωπεύουν.

http://www.efylakas.com/archives/4827

Όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες...

Η απεικόνηση του αίσχους

Όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες...

Τα χθεσινά έκτροπα στην Θεσσαλονίκη, όπως ομολόγησε ο δημοσιογράφος της ΕΤ3 Γιώργος Φερέτης, ξεκίνησε από μια ομάδα 20-30 ατόμων, που κάθε χρόνο δημιουργούν φασαρίες στις παρελάσεις, υποστηρίζοντας ότι πρέπει αυτές να καταργηθούν (!). Φέτος, εκμεταλλευόμενοι την γενικευμένη αγανάκτηση εναντίον της κυβέρνησης (λέμε τώρα) του Τζέφρυ, παρέσυραν και διάφορες ομάδες συνδικαλιστάδων του ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και αριστεριστών, με στόχο να διακόψουν την παρέλαση. Όπως ήταν φυσικό, το συγκεντρωμένο πλήθος, που σε τέτοιες συνθήκες μετατρέπεται πανεύκολα σε όχλο, τους ακολούθησε. Στα επεισόδια αναμείχθηκαν και οπαδοί του "Ηρακλή" και έγιναν αυτά που έγιναν.

Η νεο-κατοχική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ "λούζεται" τώρα τις δεκαετίες του άκρατου λαϊκισμού, της απόδόμησης των θεσμών, της εξαχρείωσης και εκμαυλισμού του λαού με την εξαγορά των ψήφων του, της διάλυσης του εκπαιδευτικού συστήματος με την υιοθέτηση των καταλήψεων και των υπόλοιπων γελοιοτήτων, το χάϊδεμα των εργατοπατέρων και των λαμόγιων ψευτοσυνδικαλιστών, της συστηματικής συκοφάντησης και υποβάθμισης της αστυνομίας και αμέτρητων άλλων πρακτικών σε ΚΑΘΕ τομέα της κοινωνίας και του κρατικού μηχανισμού. Τώρα, που δεν υπάρχει κουτάλα, ανακαλύπτουν κάποιοι "αγανακτισμένοι" τα αυτονόητα και τρέχουν να στοιχηθούν με τους μπαχαλάκηδες του Τσίπρα! Και είναι μάλιστα οι βολεμένοι του συστήματος που κραυγάζουν περισσότερο, πιστεύοντας ότι με αυτά τα καραγκιοζιλίκια θα ξανάρθουν οι παλιές καλές μέρες των διακοποδανείων, των επιδομάτων, των παροχών και του αρμέγματος από τους κομματικούς εγκάθετους της κρατικής αγελάδας! Και όπως γίνεται πάντα ο κοσμάκης πληρώνει την νύφη! Οι Μαυράκηδες με τα δωράκια των 500 εκατομ. οι συνδικαλ(η)στάδες τύπου Μπάκουλη και Φωτόπουλου που κατεβάζανε τους διακόπτες δεν είχανε ανάγκη, αλλά ο μεροκαματιάρης που γύριζε σπίτι και έβρισκε τα φαγητά του χαλασμένα από την διακοπή του ρεύματος...

Τα κροκοδείλια δάκρυα πολιτικών και πολιτικάντηδων δεν ωφελούν πια, γιατί είναι πολύ αργά. Οι νεοέλληνες, όπως έστρωσαν, έτσι θα κοιμηθούν...

ΔΕΕ

ΤΑ ΟΧΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

ΤΑ ΟΧΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων

Τώρα που διερχόμαστε μία μείζονα κρίση, οικονομική, ηθική, πνευματική, ακριβώς τώρα καθίσταται ακόμη πιο επίκαιρο το μήνυμα από το ΟΧΙ του 1940. Το ΟΧΙ που βεβαίως είπε ο Κυβερνήτης Ιωάννης Μεταξάς εκφράζοντας την άποψη της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού μας. Ήταν ένα ΟΧΙ κατά της ξένης εισβολής και υπέρ της ελευθερίας και της εθνικής αξιοπρέπειας. Οι φράσεις του Μεταξά προς τον Ιταλό Πρέσβυ Γκράτσι ήταν: “Alors c’ est la guerre”, που σημαίνει στα γαλλικά: Λοιπόν, έχουμε πόλεμο. Και το ΟΧΙ αυτό επαναλήφθηκε χιλιάδες φορές από απλούς φαντάρους και αξιωματικούς, από κληρικούς και λαϊκούς, από επιστήμονες και ολιγογράμματους μαχητές. Από άνδρες και γυναίκες που αισθάνθηκαν ότι προσεβλήθη η Παναγία κατά τον τορπιλλισμό της ΕΛΛΗΣ από ιταλικό υποβρύχιο στις 15 Αυγούστου 1940. Ο πόλεμος έγινε με υψηλά ιδανικά. Την Ορθόδοξη Πίστη και την Πατρίδα. Είχε ο απλός Έλληνας ισχυρούς προστάτες. Την Παναγία και την διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού. Τους ήρωες και τους μάρτυρες του Γένους.

Έγραψε σχετικά ο σπουδαίος λόγιος και δημοσιογράφος Σπύρος Μελάς: «Από αυτό το καμπαναριό της Μεγαλόχαρης αντιλάλησε ως τα πέρατα του Ελληνισμού η καμπάνα του εθνικού συναγερμού, όταν ο Ιταλός, αφήνοντας τον ακήρυχτο πόλεμο, ήρθε στις φανερές εχθροπραξἰες. Ο σεπτός ναός της παρθένου στάθηκε το ψυχικό στρατηγείο του έθνους. Μία θεία κόρη στρατηγεύει πάντα στους μεγάλους πολέμους των Ελλήνων. Η Αθηνά παράστεκε τους ήρωες στην Ιλιάδα. Τα στρατεύματα και ατ καράβια μας, στο αγώνα τούτο της λευτεριάς, η Μεγαλόχαρη της Τήνου...».

Ο Εμμανουέλε Γκράτσι, ο Ιταλός Πρέσβυς που επέδωσε στο Ιωάννη Μεταξά το επαίσχυντο τελεσίγραφο τα ξημερώματα της 28.10.1940, παραδέχεται ότι: «Το έγκλημα της Τήνου είχε γι’ αποτέλεσμα, να μην πω έκαμε το θαύμα, να δημιουργηθεί σ’ όλην την Ελλάδα μια απόλυτη ενότητα ψυχών. Μοναρχικοί και Βενιζελικοί, οπαδοί και αντίπαλοι της 4ης Αυγούστου, πείστηκαν πως έναν μόνο αδυσώπητο εχθρό είχε η Ελλάδα: Την Ιταλία. Και πως αν δεν γινόταν να αποφευχθεί μιά σύγκρουση με την Ιταλία, θα ήταν προτιμότερο ν’ αντιμετωπισθεί ο εχθρός με ανδρισμό, παρά να υποχωρήσει το ελληνικό έθνος μπροστά σ’ έναν εχθρό, που δεν δίσταζε να μεταχειρίζεται τέτοια μέσα...».

Δεν μπορούσε να ήταν διαφορετική η απάντηση των Ελλήνων στην εισβολή του Μουσσολίνι. Ο Ελληνισμός καταγράφηκε με χρυσά γράμματα στις δέλτους της παγκόσμιας ιστορίας κυρίως με τα ΟΧΙ του. Η αντίσταση των Πανελλήνων κατά της Περσικής εισβολής το 490-479 π.Χ. έσωσε την Ευρώπη από την ασιατική βαρβαρότητα . Σήμερα εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον κόσμο διδάσκονται με θαυμασμό το ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ του Λεωνίδα και το Ίτε παίδες Ελλήνων, που διέσωσε ο Αισχύλος. Το ΟΧΙ του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου το 1453 διέσωσε την τιμή και την υπερηφάνεια των Ελλήνων και κράτησε άσβεστη τη φλόγα της Μεγάλης Ιδέας. Είχε προηγηθεί, λίγα χρόνια πριν, το ΟΧΙ του Μάρκου Ευγενικού, Επισκόπου Εφέσου, προς τον Πάπα, ο οποίος ζητούσε την πλήρη υποδούλωση της Ορθοδοξίας στη Λατινική Δύση. Ο αείμνηστος Βρετανός Βυζαντινολόγος Σερ Στήβεν Ράνσιμαν παραδέχεται ότι αυτό το ΟΧΙ διαφύλαξε την ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας και όταν η Εκκλησία επιβιώνει τότε επιβιώνει και ο Ελληνισμός. Το ΟΧΙ των Σουλιωτών και Σουλιωτισσών προς τον Αλή Πασά αποτέλεσαν τον πρόλογο του 1821. Το ΟΧΙ του Παπαφλέσσα θαυμάσθηκε ακόμη και από τον σκληρό αντίπαλό του, τον Αιγύπτιο Ιμπραήμ. ΤΟ ΟΧΙ των Μεσολογγιτών και η συγκινητική Έξοδός τους παρακίνησαν διαδηλώσεις φοιτητών στην Αγγλία και στη Γαλλία και θυελλώδεις συζητήσεις υπέρ του ελληνικού Αγώνα στα ευρωπαϊκά Κοινοβούλια.

ΤΟ ΟΧΙ κατά των Γερμανών Ναζί στο Ρούπελ θαυμάσθηκε ακόμη και από τον Χίτλερ και από τους αλαζόνες στρατηγούς του. Το ΟΧΙ κατά των βρετανών αποικιοκρατών που δήλωσαν οι Έλληνες Κύπριοι το 1955-59 ταπείνωσε μία ολόκληρη αυτοκρατορία και αναπτέρωσε το ηθικό του απανταχού Ελληνισμού. Τα μεγάλα συλλαλητήρια των Ελλήνων το 1992-94 εμπόδισαν τους ενδοτικούς να παραχωρήσουν το όνομα και τον πολιτισμό της Μακεδονίας στο θνησιγενές κρατίδιο των Σκοπίων. Το ΟΧΙ αυτό ελήφθη σοβαρά υπ’όψιν από φίλους και εταίρους, όπως δήλωσε προ ετών στην Αθήνα ο υπεύθυνος της Ευρ. Ενώσεως για τα Βαλκάνια, Ντέϊβιντ Όουεν. Οι Κύπριοι αδελφοί μας ξαναείπαν το ΟΧΙ τους στο κρίσιμο δημοψήφισμα του 2004. Έσωσαν το νησί τους από το σχέδιο Ανάν που θα έφερνε πλήρη Τουρκοκρατία στον βορρά και μερική τουρκοκρατία στον νότο. Και τα ΟΧΙ πρέπει να έχουν συνέχεια. Τώρα που υπό την πίεση των οικονομικών μας προβλημάτων καλούμεθα να δηλώσουμε πλήρη υποταγή σε ξένες αποφάσεις και να παραχωρήσουμε σε επικίνδυνο βαθμό την εθνική μας κυριαρχία.

Την 28η Οκτωβρίου 1940 ο μεγάλος ποιητής μας Κωστής Παλαμάς πρότεινε να μεθύσουν όλοι οι Έλληνες από το αθάνατο κρασί του 1821. Η πίστη στον Θεό και στην Παναγία, η συνείδηση της ιστορικής συνέχειας, η αίσθηση του χρέους απέναντι στην πατρίδα, στους προγόνους και στους επιγόνους, αυτά ήσαν πρωτίστως τα ιδανικά που ενέπνευσαν την εποποιία των βορειοηπειρωτικών βουνών. Για να μπορέσουμε σήμερα να επιβιώσουμε ως έθνος και ως αξιοπρεπείς Έλληνες είναι απαραίτητο να αναβαπτισθούμε στις σταθερές αρχές και αξίες της Ορθοδοξίας και της Ελληνικής Ιστορίας. Για να συνεχίσουμε τα ΟΧΙ του Ελληνισμού!

Κ.Χ. 23.10.2011

Αρχοντοχωριάτικος νεοπλουτισμός!

Αρχοντοχωριάτικος νεοπλουτισμός!

Ξέρατε ότι η Ελλάδα είναι παγκοσμίως η πρώτη κατά κεφαλήν χώρα στους ιδιοκτήτες πόρσε - καγιέν; Ξέρετε ποια είναι η πόλη της Ελλάδας που αποτελεί την απόλυτη πρωταθλήτρια στη συγκεκριμένη... επίδοση και κατά συνέπεια μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως... πρωταθλήτρια κόσμου; Την απάντηση την δίνει με άρθρο του στο περιοδικό του βρετανικού πανεπιστημίου Γουόρικ ο καθηγητής του Ηρακλής Πολεμαρχάκις, πρώην επικεφαλής του οικονομικού γραφείου του Πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, το οποίο αναδημοσιεύθηκε από την αγγλόφωνη εφημερίδα «Athens News».

Λοιπόν, για να μην σας κρατάμε σε αγωνία, η πρωτεύουσα των πόρσε - καγιέν δεν είναι ούτε το Λονδίνο, ούτε η Νέα Υόρκη, αλλά η... Λάρισα, μια πόλη μόλις 250.000 κατοίκων. Το γεγονός «έχει μετατραπεί σε προσφιλές θέμα συζήτησης στην Στουτγάρδη, το λίκνο της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας», γράφει ο Πολεμαρχάκις, επισημαίνοντας το αυτονόητο: ότι το συγκεκριμένο ρεκόρ είναι μάλλον περίεργο για μια αγροτική περιοχή, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι ο αγροτικός τομέας στην Ελλάδα κάθε άλλο παρά ανθηρός μπορεί να χαρακτηρισθεί πλέον.

Παράλληλα, όπως αποκαλύπτεται, τα κονδύλια και οι επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης αντί να γίνονται επενδύσεις στα χωράφια, προφανώς γίνονται... πολυτελή αυτοκίνητα.

«Πριν από ένα - δυο χρόνια ο αριθμός των πόρσε - καγιέν που κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα ήταν μεγαλύτερος από τον αριθμό των Ελλήνων που δήλωναν εισόδημα άνω των 50.000 ευρώ και πλήρωναν τους αντίστοιχους φόρους», υπογραμμίζει στο άρθρο του ο κ. Πολεμαρχάκις.

Όπως γράφει ο Ηρακλής Πολεμαρχάκις, «η χώρα βρίσκεται σε οικτρή θέση εξαιτίας του εύκολου χρήματος, κληροδότημα των τεράστιων πιστώσεων που προσέφερε σε δημόσιο και ιδιώτες η ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη και εξαιτίας ενός συνδυασμού άλλων παραγόντων, μεταξύ των οποίων η διαφθορά, η ξοφλημένη πολιτική κουλτούρα και το εκπαιδευτικό σύστημα που δεν μπόρεσε να παράσχει στους πολίτες τις απαιτούμενες δεξιότητες».

Τέτοια μαθαίνει ο Πάγκαλος και αναφωνεί: "Μαζί τα φάγαμε"...

http://www.madata.gr/epikairotita/world/143827.html

Η απαράδεκτη κα Διαμαντοπούλου!

Η ανωτέρω εικονιζόμενη κυρία που παριστάνει την "εκσυγχρονίστρια" Υπουργό Παιδείας (!) είτε είναι παντελώς άσχετη είτε εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία με τελικό αποτέλεσμα την πλήρη καταστροφή της άλλοτε Εθνικής Παιδείας. Το έγγραφο που ακολουθεί αποδεικνύει περίτρανα το πνεύμα που έχει καλλιεργήσει, αλλά και τον υφέρποντα εθνομηδενισμό, καθώς και τον αρχοντοχωριατισμό της βλαχοπούλας που θέλει να παραστήσει την "προοδευτικιά" ευρωπαία (τρομάρα της!), χωρίς βέβαια να συνειδητοποιεί τις συνέπειες των πράξεών της. Διαβάστε το κατάπτυστο έγγραφο και το σχόλιο που ακολουθεί από έναν εξαγριωμένο μπλόγκερ.

ΔΕΕ

ΥΒΡΙΣ! Η Διαμαντοπούλου”τιμωρεί”με την Παρέλαση

ή Σκυλεύει τους Νεκρούς μας;

“ὓβρις γὰρ ἐξανθοῦσ’ ἐκάρπωσε στάχυν ἂτης”

Αισχύλος, Πέρσαι, 821-822

του netakias

Την παρέλαση δεν την κάνουμε για να γλιτώσουμε ώρες μαθήματος!
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ! TO ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΜΑΘΗΜΑ!
ΣΦΥΡΗΛΑΤΕΙ ΤΟΥΣ ΑΥΡΙΑΝΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ!
Αν πολλοί το ρίχνουν στο χαβαλέ, είναι ευθύνη των ανίκανων λειτουργών της “προοδευτικης” Παιδείας που εσείς καταντήσατε έτσι!
Η αμάθεια σας, δεν αναιρεί τον Σκοπό!
Είναι ίσως ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΜΑΘΗΜΑ!
Το άνθος της χώρας τα αγόρια και τα κορίτσια, δεν κάνουν βόλτα!
Παρελαύνουν! Σαν Ομάδα, με έναν Βηματισμό, Αδέλφια σε μια κοινωνία!
Ομοψυχία! Αλληλεγγύη! Ο Άριστος εκ των οποίων ο Σημαιοφόρος!
Παρέλαση, δεν κάνουν για να χαιρετήσουν τους επισήμους, αλλά για να τιμήσουν τους Νεκρούς Ήρωες, που τους χάρισαν την Ελευθερία με αντίτιμο το ΑΙΜΑ τους!
Αλλά αυτό φοβάστε!
ΤΡΕΜΕΤΕ! ΤΡΙΖΟΥΝ ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΟΥ “ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΥ” ΜΕΣΑΙΩΝΑ!
Γιατί μετά από πολλές δεκαετίες, η παρέλαση θα γίνει πράξη αντίστασης κι όχι χαβαλέ! Οπότε δεν “τιμωρείτε” του μαθητές, αλλά Προσβάλλεται τους Πεσόντες!
Αν είναι Δυνατόν! Να είναι Τιμωρία η αποχή στην Παρέλαση!
Ύβρις!
Μόνο έναν ανελλήνιστο Μυαλό, χωρίς Παιδεία, θα μπορούσε να διανοηθεί μια τέτοια “τιμωρία”……
Ύβρις!

http://netakias.wordpress.com/

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

Χρόνια Πολλά!

Στους συνονόματους Δημήτρηδες και στις Δημητρούλες εύχομαι ολόψυχα Υγεία, προσωπική και οικογενειακή Ευτυχία και Κουράγιο, που χρειαζόμαστε όλοι, αυτά τα μαύρα χρόνια που έρχονται...

Δ. Καζάκης: Τράπεζες και πτώχευση

Δ. Καζάκης: Τράπεζες και πτώχευση

23 / 10 / 2011

Το καπιταλιστικό σύστημα, η οικονο¬μία της αγοράς, ή όπως αλλιώς θέλετε να την ονομάσετε, κατέληξε να διοικείται διεθνώς και ιδίως στην ευρωζώνη από μια ληστοσυμμορία, από έναν υπόκοσμο στις κορυφές της. Και εμείς φυσικά πρέπει να τους πιστεύουμε πάντα. Ακόμη κι όταν πιάνονται στα πράσα να λένε τα χειρότερα ψέματα προκειμένου να χώσουν ακόμη πιο βαθιά το χέρι τους στην τσέπη των λαών και των κρατών.

Στις 20 Οκτωβρίου (ημέρα Πέμπτη) ανακοινώθηκε ότι θα παραδοθεί η έκθεση των ελεγκτών της τρόικας επί της πορείας της ελληνικής οικονομίας και στις 23 Οκτωβρίου (ημέρα Κυριακή) οι ηγέτες της ευρωζώνης θα αποφασίσουν για την «τελική λύση» στο ελληνικό πρόβλημα. Σημειώστε τις ημέρες, και προπαντός την Κυριακή, που θα συνεδριάσει το Eurogroup. Οι εργάσιμες ημέρες της εβδομάδας έχουν γίνει πια πάρα πολύ επικίνδυνες για να συνεδριάζουν και να παίρνουν αποφάσεις τα όργανα της ευρωζώνης. Σε λίγο θα συνεδριάζουν δίχως να το ανακοινώνουν και σε μέρη τελείως άγνωστα, μην τυχόν και οι αγορές τους πάρουν μυρωδιά.

Από την άλλη, το διάστημα από Πέμπτη έως Κυριακή είναι αρκετά πρόσφορο για να δουν οι ηγέτες του Eurogroup τις αντιδράσεις των αγορών και να αποφασίσουν αν η Δευτέρα (24 Οκτωβρίου) που θα ξημερώσει για την Ελλάδα θα είναι ημέρα επίσημης πτώχευσης ή όχι. Διότι, όπως έχουμε ξαναπεί, οι πόλεμοι και οιεπίσημες πτωχεύσεις συμβαίνουν πάντα Δευτέρα πρωί, για λόγους αιφνιδιασμού, αλλά και κατάλληλης προετοιμασίας, ειδικά για τις τράπεζες, οι οποίες θα παραμείνουν κλειστές προκειμένου να σωθούν από τους αλαφιασμένους πολίτες που θα τρέχουν να σηκώσουν τις καταθέσεις τους.

Η… τελική λύση

Φυσικά, οι ευρωζωνούχοι πιστεύουν ότι μέχρι τότε θα έχουν επεξεργαστεί την «τελική λύση» για το ελληνικό πρόβλημα. Μια «λύση» συμφέρουσα γι’ αυτούς και τις τράπεζές τους, για την οποία το μόνο που ακούγεται είναι το «κούρεμα». Τίποτε άλλο. Το γεγονός ότι μια τέτοια «λύση» σημαίνει επίσημη πτώχευση κανείς δεν το λέει. Όπως και κανείς δεν λέει ότι αρκεί και μόνο μια τέτοια ανακοίνωση του Eurogroup για να τεθεί η Ελλάδα από τους οίκους αξιολόγησης σε κατάσταση SD (Selective Default – Επιλεκτική Πτώχευση) ή D (Default – Πτώχευση) τις αμέσως επόμενες ημέρες. Για μια χώρα που επίσημος στόχος της είναι να τα βρει με τις αγορές, αυτή η υποβάθμιση θα σταθεί μοιραία.

Όμως οι κοτζαμπάσηδες της ευρωζώνης έχουν πειστεί ότι η ταχύτερη «εσωτερική υποτίμηση» της Ελλάδας, αλλά και το μαζικό ξεπούλημα της χώρας δεν θα προχωρήσει με τον ρυθμό που θέλουν αν δεν την οδηγήσουν στην κατάσταση αυτή. Αρκεί να παραμυθιάσουν τον κόσμο με το υποτιθέμενο «κούρεμα» 50% ή 60% του ελληνικού χρέους. Κανείς δεν λέει ότι όσο «κούρεμα» υποστεί το ελληνικό χρέος, άλλο τόσο «κούρεμα» θα υποστούν μισθοί, συντάξεις, καταθέσεις, δουλειές, δικαιώματα και δημοκρατία σ’ αυτόν τον τόπο.

Το μόνο που θα παραμείνει ακέραιο είναι το ύψος του ιδιωτικού δανεισμού. Μη φοβάστε, δεν είναι τίποτε η επιλεκτική πτώχευση. Μπορεί να χάσετε τον μισθό σας, τη δουλειά σας, τη σύνταξή σας, τις καταθέσεις σας, αλλά δεν πρόκειται να χάσετε τα δάνειά σας, τα οποία θα συνεχίσουν να τρέχουν. Μπορεί να μην έχετε να τα πληρώσετε, αλλά δεν πειράζει, η ιδιοκτησία στην Ελλάδα είναι παρά φύση εκτεταμένη και καιρός είναι να συγκεντρωθεί σε λίγα χέρια, όπως είναι το φυσικό και αναγκαίο.

Όμως μη φοβάστε. Η αυτού μεγαλειότης Μπενίτο, υπουργός Οικονομικών και εστεμμένος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, μας έχει διαβεβαιώσει ότι οι καταθέσεις των Ελλήνων είναι απολύτως διασφαλισμένες. Μιλάμε βέβαια για όσους ελάχιστους από τους Έλληνες έχουν ακόμη καταθέσεις στις τράπεζες. Γιατί είναι διασφαλισμένες; Διότι, προσέξτε το επιχείρημα, είμαστε μέρος του ευρωσυστήματος και επομένως ολόκληρη η ευρωζώνη εγγυάται τις καταθέσεις των Ελλήνων. Το ίδιο φυσικά επαναλαμβάνουν όλα τα γνωστά παπαγαλάκια. Αυτό βέβαια που κάνει εντύπωση είναι το γιατί δεν αναφέρουν πια το Ταμείο Εγγύησης Καταθέσεων και Επενδύσεων, γνωστό ως ΤΕΚΕ. Υποτίθεται ότι αυτό έχει φτιαχτεί για να εγγυάται τις καταθέσεις σε περίπτωση που μια ή περισσότερες τράπεζες καταρρεύσουν. Τι απέγινε αυτό το ταμείο; Μάλλον πήγε υπέρ πίστεως και πατρίδος. Όχι πως αποτελούσε καμιά ουσιαστική εγγύηση, αλλά τέλος πάντων ήταν κάτι, ειδικά όταν η κατάρρευση αφορά μια μικρή τράπεζα. Όπως, π.χ., συνέβη με την Proton Bank.

Περίεργη υπόθεση

Η εν λόγω τράπεζα (Proton Bank) είναι μια πολύ περίεργη και σκοτεινή υπόθεση. Η αντίστροφη μέτρηση για την Proton Bank ξεκίνησε με τη δημοσιοποίηση της υπόθεσης υπεξαίρεσης από τον βασικό της μέτοχο (επιχειρηματία Λαυρεντιάδη), η οποία προκάλεσε την εκροή σημαντικού ύψους καταθέσεων. Η υπεξαίρεση ξεχάστηκε, όταν ο εν λόγω επιχειρηματίας επέστρεψε το καταχρασθέν ποσό και η τόσο ανεξάρτητη, αλλά και αμερόληπτη Δικαιοσύνη μας έβαλε την υπόθεση στο αρχείο. Φανταστείτε να είχατε καταχραστεί εσείς ένα ποσό από εκεί που δουλεύετε και όταν σας πιάνανε στα πράσα να λέγατε «α, συγγνώμη, θα τα γυρίσω πίσω, τώρα που με πιάσατε!». Φυσικά, η Δικαιοσύνη θα σας άφηνε ελεύθερο. Αμ δε! Θα σας έχωνε μέσα και θα έπαιρνε υπόψη της, αν ήθελε, την επιστροφή των χρημάτων ως μεταμέλεια για να μειώσει την ποινή. Όμως εσείς δεν είσαστε Λαυρεντιάδης και ούτε η τράπεζα την οποία καταχραστήκατε έχει πρόεδρο τον κ. Ντάνιελ Σπέκχαρντ, πρώην πρέσβη των ΗΠΑ.

Θα μου πείτε, πολύ περίεργες συμπτώσεις. Τι θα λέγατε αν σας έλεγα μία ακόμη πολύ περίεργη σύμπτωση; Τράπεζες (συνήθως μικρού μεγέθους σαν την Proton) με επικεφαλής διπλωμάτες των ΗΠΑ και έμπιστους επιχειρηματίες έχουν χρησιμοποιηθεί κατά κόρον ανά τον κόσμο και ιδίως στη Λατινική Αμερική για υπόγειες χρηματοδοτήσεις των ΗΠΑ προς πολιτικά κόμματα και άλλες ύποπτες καταστάσεις. Θα μου πείτε, και πάλι σύμπτωση. Και έχετε απολύτως δίκιο. Όμως, αν ήσασταν εσείς υπουργός Οικονομικών και η Δικαιοσύνη έπιανε τον βασικό μέτοχο με το χέρι στο ταμείο της τράπεζας, τι θα κάνατε; Το φυσιολογικό θα ήταν να κάνετε την τράπεζα φύλλο και φτερό για να δείτε τι έχει συμβεί και αν υπάρχει ιστορικό υπεξαιρέσεων και ατασθαλιών. Αυτό τουλάχιστον υποδεικνύει η κοινή λογική όταν πρόκειται για την προστασία του δημόσιου συμφέροντος και του καταθετικού κοινού.

Όμως αυτά δεν ισχύουν στην μπανανία που λέγεται Ελλάδα. Η κοινή λογική, όπως και το δημόσιο συμφέρον, έχουν πάει προ πολλού περίπατο. Εδώ, στο αποικία Ελλάντα, όταν πιάνεις κολλητό επιχειρηματία με διακριτές σχέσεις με έναν από τους επικυρίαρχους, τον αθωώνεις και κλείνεις την πόρτα σε κάθε πιθανή διερεύνηση της υπόθεσης. Έτσι η εν λόγω τράπεζα βρέθηκε αισίως υπό την εποπτεία εκκαθαριστή της Τράπεζας της Ελλάδος (κοινώς, ο μπάρμπας μου ο ψεύτης) – ενός οργανισμού που δεν ελέγχεται καν από το ελληνικό κράτος – και στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας για να πληρώσει ο Έλληνας φορολογούμενος, το γνωστό υποζύγιο, τις μαύρες τρύπες του ενεργητικού της Proton Bank. Κατά τ’ άλλα, φυσικά, οι καταθέσεις των Ελλήνων είναι απολύτως προστατευμένες.

Πληρώνουμε τους τραπεζίτες

Μην ξεχνάμε ότι το εν λόγω Ταμείο είναι δημιούργημα της Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης που μας επέβαλε η τρόικα και στο οποίο έχει προβλεφθεί να καταλήξουν τα 10 δισ. ευρώ από τα 110 δισ. ευρώ του αρχικού δανείου. Με άλλα λόγια, ο Έλληνας πολίτης δανείζεται χάνοντας «άνευ όρων και αμετάκλητα» την εθνική του κυριαρχία για να διασώσει όχι μόνο τους Γερμανούς, Γάλλους και άλλους τραπεζίτες, αλλά και τους ντόπιους του επιπέδου ενός Λαυρεντιάδη.

Μα γιατί με πιάνει αυτός ο παροξυσμός κινδυνολογίας; Πώς είναι δυνατόν να φαντάζομαι ότι καμιά κατάθεση νοικοκυριού δεν είναι προστατευμένη; Εδώ ολόκληρο ευρωσύστημα στήθηκε για να στηρίξει τις ελληνικές καταθέσεις κι εγώ τολμώ να το αμφισβητώ; Όχι βέβαια, απλώς αναρωτιέμαι: Ποιον μηχανισμό έχει το ευρωσύστημα για να εγγυηθεί συγκεκριμένα τις καταθέσεις; Στην Ελλάδα υπάρχει, έστω τυπικά, το ΤΕΚΕ. Στην ευρωζώνη τι υπάρχει; Τίποτε! Δεν υπάρχει καμιά πρόβλεψη για κάλυψη ή εγγύηση των καταθέσεων, γιατί πολύ απλά το ευρώ θεμελιώθηκε ως μηχανισμός που εξαρχής αποκλείει τις πιστωτικές κρίσεις σαν αυτή που ζούμε.

Τότε, πού βασίζονται όλοι αυτοί οι ανευθυνοϋπεύθυνοι που διαβεβαιώνουν τον κόσμο ότι οι καταθέσεις τους είναι εγγυημένες; Μα στην ύπαρξη της ΕΚΤ. Μην ανησυχείτε, μας λένε, υπάρχει η ΕΚΤ του κ. Τρισέ που εγγυάται τις καταθέσεις. Ερώτηση: Πόσα ρευστά διαθέσιμα διαθέτει η ΕΚΤ στην άκρη προκειμένου να εγγυηθεί τις καταθέσεις; Μην κάνετε τον κόπο να τους ρωτήσετε, δεν πρόκειται να απαντήσουν, απλώς θα αρχίσουν τις γνωστές κραυγές. Θα σας απαντήσω ευθέως: η ΕΚΤ δεν διαθέτει κανενός είδους πρόβλεψη για εγγύηση των καταθέσεων. Ούτε χρυσό, ούτε ρευστό. Μάλιστα, η ίδια η ΕΚΤ είναι σε τόσο δεινή θέση προσπαθώντας να αγοράσει ομόλογα των υπό πίεση και χρεοκοπία χωρών της ευρωζώνης, αλλά και λόγω της παροχής ρευστότητας στις τράπεζες, που βρίσκεται ήδη σε κατάσταση φαλιμέντου. Γι’ αυτό και συνασπίστηκαν 6 κεντρικές τράπεζες, οι πιο μεγάλες και ισχυρές παγκόσμια, με επικεφαλής την αμερικανική Fed, για να βοηθήσουν την ΕΚΤ να συνεχίσει να παρέχει ρευστότητα στις τράπεζες και να εξακολουθήσει να αγοράζει κρατικά ομόλογα της ευρωζώνης.

Τι μας λένε λοιπόν όλοι αυτοί οι ανευθυνοϋπεύθυνοι; Ότι η ΕΚΤ, που μόλις μετά βίας και με σωρηδόν χρηματοδοτική ενίσχυση από το εξωτερικό – κυρίως τη Fed, που από το 2009 κόβει χρήμα για να ενισχύει με δολαριακά swap και την ΕΚΤ – ίσα που ψιλοκαταφέρνει να κρατά στην επιφάνεια τις ευρωπαϊκές τράπεζες αλλά και τα κράτη που βρίσκονται υπό την πίεση των αγορών, εγγυάται τις καταθέσεις των Ελλήνων πολιτών, αλλά και των άλλων Ευρωπαίων. Μα δεν κατάλαβες καλά, μπορεί να πει κάποιος. Αυτό που εξασφαλίζει η ΕΚΤ είναι η βιωσιμότητα των τραπεζών και επομένως απομακρύνει τον κίνδυνο μιας κατάρρευσης οπότε θα χαθούν οι καταθέσεις. Πόσο αλήθεια είναι κάτι τέτοιο; Ας θυμηθούμε ένα τελευταίο περιστατικό: Την 1.9 φέτος κυκλοφόρησε επίσημα η πληροφορία ότι οι ειδικοί του ΔΝΤ εκτιμούν ότι οι ευρωπαϊκές τράπεζες θα χρειαστούν τουλάχιστον 200 δισ. ευρώ επανακεφαλαιοποίηση, προκειμένου να μην καταρρεύσουν. Η εκτίμηση αυτή είναι εύκολο να καταλάβει κανείς από πού βγαίνει, μια και βασίζεται στην υπόθεση ότι οι τράπεζες θα δεχτούν ζημιά από την έκθεσή τους στο χρέος των χωρών του Νότου, το πολύ 10% της ονομαστικής αξίας των ομολόγων που κατέχουν. Πρόκειται βέβαια για εκτίμηση εξαιρετικά αισιόδοξη με βάση τις εξελίξεις.

Ωστόσο, η πληροφορία αυτή προκάλεσε πανικό στην ευρωζώνη. Ο Μπαρόζο και άλλοι αξιωματούχοι της Κομισιόν διέψευσαν με τα μανίας αυτές τις εκτιμήσεις. Ο εστεμμένος αυτοκράτορας της ευρωζώνης, ο πρόεδρος της ΕΚΤ κ. Τρισέ, τόνιζε σε δηλώσεις στο Reuters (5.9) ότι οι τράπεζες της ευρωζώνης είναι υγιέστατες. Πράγμα που αποδείκνυαν και τα stress tests, τα οποία είχαν βγάλει ως ανάγκη επανακεφαλαιοποίσης των τραπεζών μόλις 1,7 δισ. ευρώ. Και σχολιάζοντας τις εκτιμήσεις των ειδικών του ΔΝΤ, ο κ. Τρισέ απάντησε με όλο το αυτοκρατορικό του μεγαλείο: «Υπάρχει μια πολύ σοβαρή διαφωνία σχετικά με τις μεθόδους για τον υπολογισμό των αναγκών σε κεφάλαιο… Είμαι σίγουρος ότι η τελική εκτίμηση του ΔΝΤ δεν θα είναι αυτή». Ύστερα από δυο ημέρες βγαίνει η κ. Λαγκάρντ, διευθύντρια του ΔΝΤ, και διαψεύδει τους δικούς της ειδικούς σχετικά με τα 200 δισ. ευρώ.

Ξηλωθείτε για να τους σώσουμε

Δεν πέρασε ένας μήνας και ξαφνικά οι κάννουλες ρευστότητας έχουν ανοίξει στο μέγιστο δυνατό και όλοι στην ευρωζώνη συζητούν για την ανάγκη διάσωσης των τραπεζών. Αυτών που ήταν όλο υγεία, κατά δηλώσεις των ίδιων. Η Dexia για μια ακόμη φορά μέσα σε δυο χρόνια μπαίνει σε διασωλήνωση και καλούνται ο Βέλγος και ο Γάλλος φορολογούμενος να τη διασώσουν για μια ακόμη φορά. Πρόκειται για μια τράπεζα που, σύμφωνα με τα stress tests, είχε υπερεπάρκεια κεφαλαίων ακόμη και για το πιο δυσμενές σενάριο. Κοινώς, παραμύθια. Ο Μπαρόζο ξαφνικά ανακάλυψε ότι οι τράπεζες χρειάζονται επείγουσα βοήθεια για να ενισχύσουν τα κεφάλαιά τους και ετοιμάζεται να προτείνει συγκεκριμένα μέτρα επανακεφαλαιοποίησης.

Kαθ’ έξιν ψεύτες

Μπορείτε να μαντέψετε το ύψος αυτής της προτεινόμενης στήριξης; Αν σας έλεγα ότι κινείται στο ύψος των 200 δισ. ευρώ, θα λέγατε τίποτε; Ο έτερος δε Καππαδόκης, ο κ. Τρισέ, δήλωσε στο Ευρωκοινοβούλιο μόλις στις 11.10 ότι «η κρίση έχει αποκτήσει πια συστημική διάσταση». Κι επομένως πρέπει να πληρώσουν για μια ακόμη φορά οι λαοί και τα κράτη της ευρωζώνης για να διασώσουν τις τράπεζες. Κοινώς, «κύριοι ξηλωθείτε»! Φυσικά δεν ενδιαφέρει κανέναν τους από πού θα αντληθούν τα κεφάλαια αυτά, πόσοι άνεργοι θα δημιουργηθούν επιπλέον ως αποτέλεσμα αυτής της επανακεφαλαιοποίησης, ούτε η έκταση της ανέχειας και της φτώχειας που θα αγκαλιάσει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας. Πρέπει να διασωθεί η πλασματική, εικονική οικονομία των τραπεζικών ενεργητικών, σε βάρος της πραγματικής οικονομίας των μισθών, των συντάξεων, της δουλειάς, της μικρής και μεσαίας επιχείρησης.

Γιατί όμως πρέπει να τους πιστέψουμε για μια ακόμη φορά; Γιατί να πιστέψουμε ότι με τη νέα δόση επανακεφαλαιοποίησης θα βγούμε σε ξέφωτο; Εδώ πρόκειται για καθ’ έξιν ψεύτες και κατ’ επάγγελμα λωποδύτες. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Το καπιταλιστικό σύστημα, η οικονομία της αγοράς, ή όπως αλλιώς θέλετε να την ονομάσετε, κατέληξε να διοικείται διεθνώς και ιδίως στην ευρωζώνη από μια ληστοσυμμορία, από έναν υπόκοσμο στις κορυφές της. Και εμείς φυσικά πρέπει να τους πιστεύουμε πάντα. Ακόμη κι όταν πιάνονται στα πράσα να λένε τα χειρότερα ψέματα προκειμένου να χώσουν ακόμη πιο βαθιά το χέρι τους στην τσέπη των λαών και των κρατών.

Βεβαίως υπάρχουν και εκείνοι που λένε ότι το να πεις ψέματα, π.χ. ότι οι καταθέσεις των Ελλήνων πολιτών είναι απολύτως διασφαλισμένες, δεν είναι κακό γιατί έτσι αποτρέπεις τον πανικό.

Την κοπανάνε…

Το δυστύχημα γι’ αυτούς είναι ότι δεν υπάρχει καλός και κακός απατεώνας. Υπάρχει μόνο απατεώνας. Κι απατεώνας είναι εκείνος που λέει ενσυνείδητα ψέματα για να παραπλανήσει την κοινή γνώμη και να αποστρέψει το βλέμμα της από τη ληστεία που συντελείται σε βάρος των νοικοκυριών από τους τραπεζίτες.

Όσο για την επίσημη πτώχευση, μην ανησυχείτε. Έχει ήδη ξεκινήσει. Δείτε τι συμβαίνει με τις τράπεζες. Οπίνακας που παραθέτουμε είναι άκρως διαφωτιστικός. Τι σημαίνουν αυτές οι κάθετες πτώσεις: Οι βασικοί μέτοχοι των τραπεζών, οι μεγαλοτραπεζίτες και τα επενδυτικά κεφάλαια ξεπουλούν και την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια μαζί με τα λεφτά των καταθετών στις τσέπες τους. Πιστεύουν ότι με την επίσημη πτώχευση της χώρας θα καλυφθούν τα ίχνη τους μέσα στον πανικό και έτσι θα τη γλιτώσουν με την κατάχρηση των καταθέσεων που έχει ήδη συντελεστεί στις τράπεζές τους. Άλλωστε, υπάρχει πάντα το γνωστό πολιτικό προσωπικό για να φορτώσει τα σπασμένα στο γνωστό υποζύγιο. Αρκεί να του δοθεί η ευκαιρία. Κι ο κ. Σαμαράς είναι πάντα διαθέσιμος να συνδράμει, εκεί που θα αποτύχει η σημερινή κυβέρνηση.

Δημήτρης Καζάκης

Οικονομολόγος-αναλυτής με επαγγελματική διαδρομή σε επιχειρήσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αρθρογραφεί σε τακτική βάση στην εφημερίδα Ποντίκι, στο περιοδικό Hellenic Nexus και στην ιστοσελίδα inprecor.gr. Έχει επίσης καίριο ρόλο στη συγκρότηση της πρωτοβουλίας Σεισάχθεια.

http://www.hellenesonline.com/go/2011/10/d-kazakhs-trapezes-kai-ptwxeysh/