Δέσμευση ΗΠΑ σε Κύπρο για το φυσικό αέριο

Απίστευτη αμερικανική δέσμευση

σε Κύπρο για το φυσικό αέριο

Οι ΗΠΑ "χοντραίνουν" το ενεργειακό παιχνίδι στην Ανατολική Μεσόγειο, αφού θεωρούν ότι εδώ βρίσκεται το "κλειδί" για την μερική απεξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο. Και προκειμένου να το επιτύχουν αυτό δεν διστάζουν να βρεθούν απέναντι στην Τουρκία και να υποστηρίξουν ενεργά τα δικαιώματα της Κύπρου σε μία ιστορική "γεωστρατηγική ασυμφωνία" που ο Ελληνισμός οφείλει να αξιοποιήσει: Η αμερικανική εταιρεία «Noble Energy», μέλη του Δ.Σ. της οποίας ανήκαν σε κορυφαίες κυβερνητικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, δεσμεύθηκε για πρώτη φορά να μεταφέρει στην Κύπρο φυσικό αέριο από το οικόπεδο «12», το οποίο βρίσκεται στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κύπρου.

Η εταιρεία θεωρείται το "μακρύ χέρι" των ΗΠΑ όταν θέλουν να αξιποιήσουν ενεργεικά "δύσκολες" γεωστρατηγικά περιοχές. Τι σημαίνει αυτό με απλά λόγια: Οιοσδήποτε (π.χ. Άγκυρα) τολμήσει να αμφισβητήσει με "ενεργό" τρόπο την επιχείρηση εξόρυξης του φυσικού αερίου, απλά "θα έχει να κάνει με τις ΗΠΑ".

Όπως μετέδωσε η τηλεόραση του ΡΙΚ, με βάση τους σχεδιασμούς της αμερικανικής εταιρείας, οι διαπραγματεύσεις με την κυπριακή κυβέρνηση πρέπει να αρχίσουν εντός του 2011 και παράλληλα θα γίνουν οι πρώτες δύο γεωτρήσεις.

Σύμφωνα με το ΡΙΚ, η πρόταση της «Noble Energy» προβλέπει διασωλήνωση 185 χιλιομέτρων, με τοποθέτηση αγωγού διαμέτρου 20 ιντσών. Υπολογίζεται ότι η διασωλήνωση θα αρχίσει εντός του 2012, με ταυτόχρονη τοποθέτηση υποθαλάσσιων εγκαταστάσεων.

Επιπλέον, η πρόταση της εταιρείας προβλέπει τη δημιουργία εργοστασίου υγροποίησης του φυσικού αερίου για εξαγωγή και την κατασκευή τριών δεξαμενών αποθήκευσης.

Η «Noble Energy» θα αναλάβει το κόστος κατασκευής και λειτουργίας και τα κέρδη θα κατανέμονται, αφού πρώτα αφαιρεθούν τα έξοδα της αμερικανικής εταιρείας. Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, το μεγαλύτερο ποσοστό των κερδών θα καταλήγει στα ταμεία της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Από τους πρώτους υπολογισμούς, προκύπτει ότι στο οικόπεδο «12» υπάρχουν διαθέσιμα οκτώ τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια φυσικού αερίου.

Τις πληροφορίες επιβεβαίωσε ο διευθυντής της Υπηρεσίας Ενέργειας του Υπουργείου Εμπορίου, Σόλων Κασίνης.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Διαρροή ραδιενέργειας στο Κοζλοντούι

Διαρροή ραδιενέργειας στο Κοζλοντούι

Συναγερμός σήμανε χθες στον πυρηνικό σταθμό του Κοζλοντούι στη Βουλγαρία καθώς μετρήθηκαν αυξημένα επίπεδα ραδιενέργειας στον αντιδραστήρα Νο. 5.

Το περιστατικό συνέβη στις 10.45 μ.μ. την Τρίτη στις εγκαταστάσεις του αντιδραστήρα 5, ενώ ήταν σε εξέλιξη εργασίες και ο χώρος εκκενώθηκε αμέσως από το προσωπικό. Ωστόσο ο συναγερμός έληξε λίγες ώρες αργότερα καθώς εκτιμήθηκε ότι τα επίπεδα ήταν χαμηλά και συγκεκριμένα στο μηδέν, σύμφωνα με τη διεθνή κλίμακα INES, όπως είπαν από την Πυρηνική Ρυθμιστική Αρχή (NRC).

Σύμφωνα με επίσημες πληροφορίες στις 26 Απριλίου κατά τη διενέργεια προβλεπομένων εργασιών επιδιόρθωσης του 1000MW αντιδραστήρα είχαν αφαιρεθεί «σφραγίδες» από το ραδιενεργό κύκλο, με αποτέλεσμα την αύξηση των ευγενών αερίων - κυρίως xenon 133, στις κτιριακές εγκαταστάσεις στον ελεγχόμενο χώρο. Το επίπεδο ραδιενεργού φυσικού αερίου xenon 133, στη μονάδα του αντιδραστήρια για σύντομο χρονικό διάστημα υπερέβη κατά 3 φορές τα κανονικά επίπεδα, αλλά τα όρια ασφαλούς λειτουργίας δεν παραβιάστηκαν.

Όλο το προσωπικό του αντιδραστήρα απομακρύνθηκε και εξετάστηκε, για να διαπιστωθεί ότι δεν υπήρχε απολύτως κανένα πρόβλημα, ούτε έκθεση σε ραδιενέργεια. Η ατμόσφαιρα στη μονάδα, ομαλοποιήθηκε στις 18.00 μ.μ..

Το Πυρηνικό Εργοστάσιο του Κοζλοντούι ανακοίνωσε το περιστατικό με καθυστέρηση 24 ωρών

 
Πηγή: http://www.protothema.gr/world/article/?aid=119021

Τι συμβαίνει στα κατεχόμενα;

Ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι δημοσιογράφοι σε ξένα κανάλια που έχουν πλήρη συνείδηση του λειτουργήματός τους και μαθαίνουμε κάποια πράγματα που συμβαίνουν, όχι στην μακρινή Παταγωνία, αλλά στην Κύπρο! Φυσικά οι δικοί μας είτε βρίσκονται σε «διατεταγμένη υπηρεσία» είτε έχουν το μυαλό τους μόνο σε λαμογιές. Κρίμα!

ΔΕΕ

Οι Οβιδιακές μεταμορφώσεις του καθηγητή Ν. Κοτζιά

Νίκος Κοτζιάς:

Από το ΚΚΕ στον ΓΑΠ και τώρα στον Σαμαρά

Ρεπορτάζ του Άρη Ραβανού από το Βήμα της Κυριακής:

Με ψηλά την αντιμνημονιακή σημαία- όπως και ο πρόεδρος της ΝΔ κ. Αντ. Σαμαράς, με τον οποίο είναι φίλοι από παιδιά- και λάβρος κατά της πολιτικής της κυβέρνησης του ΠαΣοΚ εμφανίζεται πολύ έντονα το τελευταίο διάστημα ο καθηγητής κ. Ν. Κοτζιάς, άλλοτε στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού κ. Γ. Παπανδρέου. Αυτό έπραξε και προ ημερών σε ημερίδα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου νομικοί και πανεπιστημιακοί, όπως οι κκ. Γ. Κασιμάτης, Κ. Μπέης κ.ά., στηλίτευσαν με σφοδρότητα το μνημόνιο, ενώ υπήρξε και χαιρετισμός του Μίκη Θεοδωράκη ότι ουδέποτε υπέστησαν τόσο σοβαρό πλήγμα τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και των πολιτών.

Ο κ. Κοτζιάς, με αντιδικτατορική δράση στην ΚΝΕ και με πολυετή πορεία μεταπολιτευτικά στο ΚΚΕ, εξέπληξε πολλούς εντός της ΝΔ όταν προ ημερών σε άρθρο του αναφέρθηκε στις εξωτερικές δυνάμεις και στο εγχώριο κατεστημένο που προσπαθούν να πριονίσουν τον κ. Αντ. Σαμαρά. Ο άλλοτε «θεωρητικός» του ΚΚΕ και κατοπινός πρόεδρος του ΙΣΤΑΜΕ- «Ανδρέας Παπανδρέου» βρέθηκε ουσιαστικά στο ίδιο… μετερίζι χωρίς να έχει και καμία ιδεολογική συγγένεια με πολιτικούς φίλους του κ. Σαμαρά, όπως ο πρόεδρος του «Δικτύου 21» κ. Φαήλος Κρανιδιώτης, ο οποίος διατυπώνει παρεμφερή άποψη: ότι ο πρόεδρος της ΝΔ βάλλεται από εξωτερικές δυνάμεις και το εγχώριο κατεστημένο. Πριν από έξι ημέρες μάλιστα ο κ. Κρανιδιώτης (δικηγόρος του κ. Κοτζιά σε αντιδικία του με περιοδικό), επί πολλά έτη φίλος του κ. Σαμαρά, σχολιάζοντας το άρθρο του κ. Κοτζιά, ο οποίος επεσήμανε ότι οι συγκεκριμένες «δυνάμεις» «επιδιώκουν επιπλέον να ελέγξουν σημαντικά πόστα εντός της ΝΔ, ιδιαίτερα στο περιβάλλον του αρχηγού της», άδραξε την ευκαιρία για ένα σχόλιο-ύμνο. «Ο Κοτζιάς, παίδες, δεν είναι τυχαία περίπτωση. Έχει συγκρότηση, πατριωτικό πυρήνα και καθαρό μυαλό» ανέφερε ο κ. Κρανιδιώτης, ο οποίος με τη στάση του προκαλεί συχνά εσωκομματική αναταραχή στη ΝΔ.

Και πώς να μη γίνει το θετικό σχόλιο από τον κ. Κρανιδιώτη όταν ο κ. Κοτζιάς, ο οποίος είναι στην αντίπερα πολιτικά όχθη, όπως λένε όσοι τον γνωρίζουν, εξηγώντας γιατί οι εξωτερικές δυνάμεις και το εγχώριο κατεστημένο προσπαθούν να πριονίσουν- κατ΄ αυτόν- τον κ. Σαμαρά, ανέφερε: «Διότι θέλουν να εξασφαλίσουν χρόνο και ηρεμία στην πολιτική σκηνή προκειμένου να διασφαλίσουν τη λεηλασία των 50 και άλλων τινών δισεκατομμυρίων που η κυβέρνηση τους κάνει δώρο».

Η τριανδρία Κοτζιάς, Παπανδρέου- Σαμαράς

Η σημερινή αναφορά του κ. Κοτζιά θυμίζει μια παλαιότερη- παρεμφερή φράση του για τον κ. Παπανδρέου, όταν ήταν από τους τακτικούς συνομιλητές. «Είναι φανερό ότι υπάρχουν δυνάμεις που κινούνται στο παρασκήνιο που δεν θα ήθελαν να γίνει ο Γιώργος Παπανδρέου πρωθυπουργός της χώρας. Θα αποτύχουν όμως» σημείωνε.

Λίγους μήνες μετά, τον Απρίλιο του 2009 και προτού κερδίσει τις εκλογές το ΠαΣοΚ, ο κ. Κοτζιάς παρουσίαζε το βιβλίο του στην Παλαιά Βουλή. Εκεί ήταν παρόντες και μίλησαν οι κκ. Παπανδρέου και Σαμαράς και ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλ. Αλαβάνος. «Εκτιμώ αυτό που προσπαθεί και αυτό που επιτυγχάνει, άσχετα με το αν συμφωνώ με όλες τις αναλύσεις και τα συμπεράσματά του» είχε πει ο κ. Σαμαράς στην ομιλία του και ο κ. Κοτζιάς λίγους μήνες αργότερα είχε σχολιάσει θετικά την εκλογή του στην ηγεσία της ΝΔ.

Οι κκ. Σαμαράς και Κοτζιάς γνωρίζονται από την παιδική τους ηλικία και υπάρχει αλληλεκτίμηση και σεβασμός, αν και ξεκαθαρίζεται από κάθε πλευρά πως δεν υπάρχει πολιτική φιλία. Εξάλλου, σε όποιον τον ρωτάει λέει ευθέως ότι δεν είναι υπέρ του Σαμαρά, από τον οποίο τον χωρίζει πολιτικό χάσμα.

«Εγώ παραμένω στην ίδια όχθη»

Με τον κ. Παπανδρέου η σχέση τους ξεκίνησε το 1996, όταν ο σημερινός Πρωθυπουργός ήταν αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών και ο κ. Κοτζιάς εργαζόταν εκεί, από το 1993- είχε μπει στο υπουργείο με διαγωνισμό ως εμπειρογνώμων. «Η φιλία μου με τον Γιώργο Παπανδρέου στηριζόταν σε μια συναντίληψη ότι στην Ελλάδα η πολιτική πρέπει να είναι αυτόνομη από τα συμφέροντα. Όλα αυτά μετά το Πάσχα του 2009, όταν η κυβερνητική εξουσία έγινε ορατή, χάθηκαν» είχε πει παλαιότερα, προφανώς πριν από την παρουσία του σημερινού Πρωθυπουργού στην παρουσίαση του βιβλίου του τον Απρίλιο του 2009.

Ο κ. Κοτζιάς, ο οποίος εξακολουθεί και αποτελεί ένα ιδιότυπο «σημείο αναφοράς» για κάποια στελέχη εντός ΠαΣοΚ, έχει πει σε συνομιλητές του ότι δεν έχει πει πικρή και κακή κουβέντα προσωπικά για τον κ. Παπανδρέου, τον οποίο αποκαλεί Γιώργο. «Εγώ έμεινα στην ίδια όχθη. Δεν άλλαξα απόψεις, άλλοι άλλαξαν. Βρέθηκα με τον Παπανδρέου στη μάχη ενάντια στη διαπλοκή» είναι μία από τις εξηγήσεις του.

«Χτυπάνε τα περιβάλλοντα των αρχηγών»

Ο κ. Ν. Κοτζιάς θεωρεί ότι στόχος είναι τα περιβάλλοντα των αρχηγών, όπως είχε γίνει και την περίοδο που ο κ. Γ. Παπανδρέου ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Υποστηρίζει ότι βλέπει ακριβώς την ίδια μεθόδευση που είχε γίνει με τον κ. Παπανδρέου και η άποψή του είναι πως όταν δεν μπορούν τα συστήματα να ελέγξουν τους προέδρους των κομμάτων επιχειρούν να ελέγξουν το περιβάλλον εξοβελίζοντας τους στενούς τους συνεργάτες. Αυτό πιστεύει ότι γίνεται και σήμερα στη ΝΔ και γι΄ αυτό βάλλονται διάφοροι, όπως ο λογογράφος του κ. Σαμαρά και εκ των εμπίστων του κ.Χρυσ. Λαζαρίδης, για τον οποίο λέει ο κ. Κοτζιάς ότι δεν έχει κανέναν δεσμό μαζί του, αφού από τα φοιτητικά τους χρόνια ήταν σε διαφορετικά μετερίζια (αυτός στην ΚΝΕ και ο κ. Λαζαρίδης στον Ρήγα Φεραίο).

http://www.zoomnews.gr/?p=84618

Για τις "Σπίθες"

ΕΠΙΒΑΤΕΣ, ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΕΣ Η ΕΠΙΒΗΤΟΡΕΣ;

(Ανοιχτή επιστολή στον Μίκη Θεοδωράκη και την Συμβουλευτική)

"Στην ευρεία έννοιά του ο μακιαβελισμός προσέλαβε διαφορετικό αμοραλιστικό και δημώδες περιεχόμενο, σύμφωνα με το οποίο επιτρέπεται η άρση κάθε ηθικού φραγμού, μηχανορραφία και η δολοπλοκία για την επίτευξη προσωπικών στόχων, ακόμα και άνομων, στα πλαίσια των ρυθμιστικών κανόνων μιας κοινωνικής ομάδας ή οποιασδήποτε μορφής κοινότητας."

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82 (από την wikipedia)

Μαζί με τις χιλιάδες ενεργά μέλη και φίλους της Σπίθας σε όλη την Ελλάδα παρακολουθούμε με έκπληξη και οδύνη την «κρίση» που προκάλεσαν και συντηρούν (με καταστροφικό και αυτοκαταστροφικό τρόπο) οι προσωπικές στρατηγικές και η εξουσιαστική μανία για τον έλεγχο του κινήματος, πριν αυτό καν αποκτήσει πολιτική υπόσταση. Οι παλινωδίες της συζήτησης για την οργανωτική μορφή δεν ήταν παρά η έκφραση της σπουδής των εραστών της μικροεξουσίας, αυτών που ζουν σε έναν κόσμο διαρκούς παλατιανής ραδιουργίας. Οι χαρακτηρισμοί της «αντιπαράθεσης», οι στάσεις του τύπου «φεύγω γιατί δεν έγινε το δικό μου», η ευκολία της χρήσης όρων όπως «παρακράτος», «φασισμός», «εκκόλαψη μελανοχιτώνων» κοσμούν την επίσημη ιστοσελίδα του κινήματος προσφέροντας απεριόριστο υλικό και επιχειρήματα στους άσπονδους φίλους και εχθρούς.

Όλοι όσοι απεργάζονται την δυσφήμιση και την καταστροφή των ελπίδων που γέννησε η Σπίθα δεν χρειάζεται να αντλήσουν από κάπου αλλού την τεκμηρίωση της συκοφαντικής τους υπονόμευσης, όσα χρειάζονται τους διατίθενται απλόχερα από «επώνυμα στελέχη» του κινήματος. Δυστυχώς δεν αρκεί να δηλώσεις «απεταξάμην» του ύφους και ήθους του πολιτικού κατεστημένου που οδήγησε την πατρίδα μας στην εκπόρνευση, δεν αρκεί να ευαγγελίζεσαι απλά το καινούργιο, χρειάζεται να αποτινάξεις στην πράξη αυτές τις στάσεις και συμπεριφορές. Και από ότι αποδεικνύεται κάποια «στελέχη» που ανέδειξαν σε πεμπτουσία της πολιτικής τους συμβολής την θεοποίηση της φιγούρας του Μίκη Θεοδωράκη, την αυλοκολακεία και βέβαια την κατοχή των ηλεκτρονικών κωδικών ελέγχου της επικοινωνίας, δεν το έπραξαν.

Υπήρξαν δύο διακριτές από ιδεολογική αφετηρία αλλά συγκλίνουσες ως προς το αποτέλεσμα και τις συνέπειες προσωπικές στρατηγικές:

Η μία αυτή του συγκεντρωτισμού / κονιορτοποίησης της βάσης του κινήματος, που αναδείκνυε ως ρυθμιστή τον διαχειριστή της «ηλεκτρονικής διακυβέρνησης» και υποβάθμιζε την πολιτική διεργασία σε μια σούπα συζήτησης μπλόγκ και ηλεκτρονικών δημοψηφισμάτων. Ήταν η πρόταση του κυρίου Δημητροκάλη.

Η δεύτερη ήταν μια παραδοσιακή συνταγή των πιο λαμπρών παραδόσεων της αριστεράς του πληκτρολόγιου. Ανάδειξη συντονιστικών οργάνων πριν υπάρξει δράση για να συντονιστεί, δημιουργία οργάνων παραγωγής πολιτικού λόγου ο οποίος αφαιρείται από την βάση. Ήταν η πρόταση που αναρτήθηκε ανώνυμα και που η αποκαθήλωση της προκάλεσε την μήνη των κυρίων Καζάκη - Ληναίου.

Το ζήτημα δεν είναι βέβαια ότι αντιπαρατίθενται απόψεις και θέσεις, το ζήτημα είναι η επιλογή του οργανωτικού ως βασικό πεδίο ιδεολογικής αντιπαράθεσης, που ανάλωνε μια ενέργεια που έπρεπε να διοχετευτεί προς την κοινωνία, ώστε η Σπίθα να υπάρξει ως κίνημα κι όχι μόνο ως εξαγγελία και προσδοκία. Και βέβαια η ποιότητα της αντιπαράθεσης και η αδιαφορία για την φθορά που προκαλούν στην δημόσια εικόνα της Σπίθας, υπήρξε αποκαλυπτική για τις πραγματικές στοχεύσεις των δύο μονομάχων. Αυτό που τους ένοιαζε ήταν ο έλεγχος, άσχετα αν ο έλεγχος θα είχε ως αποτέλεσμα να μικραίνουν την Σπίθα στα δικά τους μέτρα.

Συναγωνιστές, η πρόκληση είναι μπροστά μας: Ή θα επιλέξουμε να ενταθούμε στα «στρατόπεδα» που στήνουν εντός και εκτός Σπίθας αυτοί οι κύριοι, ή θα τους αφήσουμε πίσω συνεχίζοντας να αναπτύσσουμε το εγχείρημα ώστε να εξελιχθεί σε κίνημα. Η κατάσταση της οπαδοποίησης των τοπικών Σπιθών και οι δημόσιες παρεμβάσεις τους σε ένα πεδίο ναρκοθετημένο από τις λογικές των λαθρεπιβατών και των επιβητόρων, είναι η παγίδα την οποία πρέπει να αποφύγουμε, αν θέλουμε να τιμήσουμε τους λόγους που μας έκαναν να συνταχθούμε με το εγχείρημα. Ας πάρουν αυτοί τον δρόμο τους για να χαράξουμε κι εμείς τον δικό μας. Στο κάτω - κάτω όπως λέει κι ο 'Ύμνος στην Ελευθερία: «αν μισιούνται ανάμεσα τους δεν τους πρέπει ελευθεριά».

Αυτή την στιγμή, στιγμή κρίσης που ήρθε πολύ πρόωρα, οι ενεργοί πολίτες, οι τοπικές σπίθες, η Συμβουλευτική αλλά και ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης προσωπικά, έχουμε την βαριά ευθύνη να προστατέψουμε από τους μακιαβελικούς του παλιού κόσμου, όχι μόνο τον αγώνα και τον δρόμο που έχουμε ήδη διανύσει, αλλά και τις προσδοκίες που έχουμε δημιουργήσει, τον δρόμο του αύριο.

Θεσσαλονίκη 12 Απρίλη 2011

Θανάσης Τζιούμπας,
μέλος της 1ης Σπίθας Κέντρου Θεσσαλονίκης

Κούνδουρος νεο-ρατσιστής!

Ν. Κούνδουρος: "Τέσσερα κτήνη που ούρλιαζαν

και βρωμούσαν με έκαναν να δω την πραγματικότητα"

Το "Βήμα Κυριακής" (3.4.2011) – σελ. Β2.10 – συνέντευξη του Νίκου Κούνδουρου στον Γ. Ζουμπουλάκη 

Μεταξύ άλλων ο Κούνδουρος λέει:

«…Κατά βάθος χαίρομαι για το συμβάν ( εννοεί την ληστεία πριν 7 μήνες ). Το γεγονός με έκανε να δω την πραγματικότητα. Είχα μια ανόητη ευαισθησία και γενναιοδωρία με την είσοδο ή μάλλον την εισβολή των ξένων στην Ελλάδα. Έλεγα ότι της ίδια γης παιδιά είμαστε, να μπει ο κόσμος στην Ελλάδα, να ευφρανθεί, να νιώσει ασφάλεια, να φάει, να πιει ελληνικό νερό. Ε, από την ώρα του περιστατικού τέρμα όλες αυτές οι εφηβικές μαλακίες.

Τέσσερα κτήνη, 4 βάρβαροι που ούρλιαζαν και βρωμούσαν και φορούσαν μάσκες με έκαναν να δω την πραγματικότητα. Εκείνο το “μην τον κρατάς, πνίξ’ τον τον πούστη” που φώναζε ο μόνος που άκουσα να μιλάει τσάτρα- πάτρα ελληνικά,…τι το θέλανε; Από εκεί κινήθηκε ένας μηχανισμός από σκέψεις μου, που πέταξε έξω από την Ελλάδα όλους τους μετανάστες. Δεν είναι σωστό όμως και ως κοινωνική συμπεριφορά η Ελλάδα να ανοίγει τις πόρτες της, σαν την πουτ… που ανοίγει τα πόδια της: 1.400.000 ξένοι μέσα στη χώρα; Το 15% της χώρας μετανάστες; Πόσοι Έλληνες μπορούν να απορροφήσουν αυτό το νούμερο; Και όμως έγινε. …

Δεν ήθελαν μόνο να κλέψουν. Ήθελαν να σκοτώσουν. Έναν άλλο γείτονα τον έπνιξαν με μαξιλάρι. Εγώ μόλις γλίτωσα. …. Είδα μια εκδικητικότητα φυλετική, ταξική, κοινωνική, εθνική…Ήταν μίσος…

Μετά το επεισόδιο βρέθηκα στο αυτοκίνητο φίλου. Ήρθε ένας Πακιστανός να καθαρίσει τα τζάμια. Του λέει ο φίλος “όχι.”. Εγώ, που είχα περάσει την περιπέτεια, του λέω “δώστου κάτι του νεαρού, δεν πειράζει”. Του έδωσε ένα κέρμα. Το παίρνει ο Πακιστανός, το κοιτάζει και μας το πετά στα μούτρα.

Πήδηξα έξω, τον έπιασα από τον σβέρκο και τον έσουρα με κακία, με ένα μίσος, στο αυτοκίνητο και του ‘πα “βρες το”. Από πίσω ο κόσμος έβλεπε την εικόνα ενός λευκού που έσερνε έναν φουκαρά Πακιστανό σαν να ήταν σκύλος. Η εντύπωση πού έδωσα ήταν ότι η λευκή ράτσα ταλαιπωρούσε έναν φουκαρά πακιστανό σκύλο. Και όμως συνέβαινε το ανάποδο. Η παρεξήγηση είναι μέσα στη ζωή μας.

- Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το περιστατικό που έζησα κακιά στιγμή, αλλά έτσι θα το εξευτέλιζα. Δεν ήταν σαν το τραμ που με πάτησε στον δρόμο εξαιτίας μια αδεξιότητάς μου. Ήταν το γέννημα ενός στάτους πολύ ευρύτερου που κυριαρχεί σε όλη την Ελλάδα. Η ταπείνωση ενός έθνους σε σημείο να μην μπορεί να κυκλοφορήσει κανείς στο δρόμο χωρίς το καρδιοχτύπι μη τυχόν του τύχει το απρόσμενο κακό. Όπως μου είπε ο αστυνομικός διευθυντής που με βρήκε τότε, “η Αθήνα είναι μια ανοχύρωτη πόλη όπου κυριαρχούν ο φόβος, η ανησυχία και το απρόσμενο”…

ΣΧΟΛΙΟ
Ο Ν. Κούνδουρος είδε φως όταν κάηκε το δικό του σπίτι. Μέχρι τότε το φως που έκαιγε τα σπίτια των άλλων ίσως να το έλεγε ρατσισμό.
* Στα 17 του χρόνια ήταν μαχητής της ομάδας Μπάυρον του ΕΑΜ.
ΔΙΔΑΓΜΑ : Μην περιμένουμε να ΜΑΣ φωτίσει το φως που θα καίει το δικό μας σπίτι. Η πυρκαγιά στο σπίτι του γείτονα φτάνει να αφυπνίσει και μας.- Κάποια φίλη «ψηφοφόρος του ΚΚΕ μέχρι τότε», έγινε και αυτή «ρατσίστρια» όταν την «αντικατέστησαν» στη δουλειά της δύο «σύντροφοι» από το Μπαγκλαντές.
Ποιος θα χαρακτηρίσει και τον (μαχητή του ΕΑΜ) Κούνδουρο ρατσιστή και ακροδεξιό;
* Και όποιος το κάνει ας μας επισυνάψει το «προοδευτικό» βιογραφικό του.
** Η συνέντευξη Κούνδουρου έχει εξαφανιστεί από το «ηλεκτρονικό Βήμα»


Πηγή: http://greeknation.blogspot.com/2011/04/blog-post_2802.html

Για να ξέρουμε τι μας γίνεται...

Η καλύτερη οικονομική ανάλυση!

Κυκλοφορεί πλέον ευρύτατα στο διαδίκτυο (π.χ. http://taxalia.blogspot.com/2011/03/blog-post_5810.html) με τον ανωτέρω τίτλο η τηλεοπτική συνέντευξη του κ. Δ. Καζάκη στο ΚΡΗΤΗ TV. Δεν χάνει κανείς παρακολουθώντας την, μολονότι διαρκεί 111΄, διότι λέει μερικές αλήθειες. Το μόνο κακό είναι ότι δεν υπάρχει μία δομή στη συνέντευξη εξ αιτίας των αποσπασματικών ερωτήσεων που του υποβάλλονται. Είχα αποκομίσει την εντύπωση ότι ο κ. Καζάκης γράφει σωστά με τεκμηρίωση και σαφήνεια. Όμως έχω ορισμένες παρατηρήσεις / ενστάσεις γι’ αυτή την τηλεοπτική συνέντευξη, οι οποίες με προβλημάτισαν. Εξηγούμαι:

 Ανακρίβειες:1]Λέγει ότι επειδή ο ιδιώτης δανειστής του Δημοσίου, ήτοι μία τράπεζα, δεν μπορεί να στραφεί κατά του Δημοσίου, έπρεπε το ιδιωτικό χρέος, ήτοι χρέος του Δημοσίου προς τράπεζες, να μετατραπεί σε χρέος του Δημοσίου, ήτοι του κράτους, προς άλλο κράτος, διότι τότε και μόνον τότε μπορεί να στραφεί ο δανειστής, ήτοι το κράτος/δανειστής, κατά του οφειλέτη ελληνικού Δημοσίου. Ουδέν αναληθέστερον τούτου. Οιοσδήποτε ιδιώτης έχει απαίτηση κατά του Δημοσίου εξοπλισμένη με εκτελεστό τίτλο [δικαστική απόφαση], μπορεί άνετα να κατάσχει περιουσία του Δημοσίου. Άρα, η μετατροπή του χρέους μας από χρέος προς τράπεζες σε χρέος προς κράτη δεν έγινε γι΄ αυτόν τον λόγο. Έγινε για να δώσουμε, από το προϊόν του δανείου των κρατών, στις τράπεζες τα λεφτά που χρωστάμε, ώστε αυτές να έχουν εξασφαλίσει τους μετόχους τους παίρνοντας πίσω τα δανεικά, ακολούθως δε εμείς να χρωστάμε στα κράτη, από τα οποία δανεισθήκαμε για να πληρώσουμε τις τράπεζες, έναντι των οποίων [κρατών] δεν μπορούμε εύκολα για πολιτικούς λόγους να πούμε ότι δεν πληρώνουμε. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να απονείμουμε εύσημα στον Παναγιώτη Τραϊανού, ο οποίος πρώτος απεκάλυψε το σατανικό αυτό σχέδιο.
2] Ανέφερε ότι η δανειακή σύμβαση δεν μας επιτρέπει να δανεισθούμε από οιονδήποτε τρίτο π.χ. Κίνα. Εκείνο, όμως, που απαγορεύει η σύμβαση είναι να δανεισθούμε από οιονδήποτε τρίτο χορηγώντας του τις ίδιες εμπράγματες εξασφαλίσεις ενόσω οφείλουμε από τη συγκεκριμένη δανειακή σύμβαση. Μπορούμε κάλλιστα, λοιπόν, να δανεισθούμε από οιονδήποτε και με το προϊόν του δανείου αυτού να εξοφλήσουμε το δάνειο των κρατών-μελών της ΕΕ.
3]Ανέφερε ότι οι δανειστές μας μπορούν να πωλήσουν τα δικαιώματά τους σε τρίτους, πράγμα επικίνδυνο, αφού π.χ. μπορεί η Γερμανία να πωλήσει τα δικαιώματά της στην Τουρκία και εκείνη να φθάσει μέχρι του σημείου να καθηλώσει τα πολεμικά μας αεροσκάφη σε περίπτωση θερμού επεισοδίου στο Αιγαίο. Εδώ πλέον μιλάμε για λαϊκισμό και απλοϊκότητα. Εν πρώτοις, το δικαίωμα πώλησης [=εκχώρησης] των αξιώσεών τους κατά της χώρας μας έχουν οι δανειστές μας μεταξύ τους και όχι προς τρίτους. Μπορεί, δηλαδή, να πουλήσει η Γερμανία αυτά τα δικαιώματά της στη Δανία χωρίς να μας ρωτήσει, αλλά για να πουληθούν τέτοια δικαιώματα σε τρίτο χωρίς τη συναίνεσή μας, πρέπει να συμφωνήσουν όλοι οι δανειστές, άρα π.χ. και η Κύπρος και η Αυστρία και η Γαλλία. Λέτε αυτές οι χώρες να συμφωνήσουν να πουλήσουν τα δικαιώματά τους στην Τουρκία; Ας υποθέσουμε, όμως, προς στιγμήν ότι όλες οι χώρες-μέλη της ΕΕ συμφωνούν και πωλούν τα δικαιώματά τους στην Τουρκία. Ακολούθως σημειώνεται θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο και τα πολεμικά αεροσκάφη μας είναι έτοιμα να απογειωθούν από τα στρατιωτικά αεροδρόμια. Αίφνης πλακώνουν οι δικαστικοί επιμελητές, αν βρεθούν τέτοιοι Εφιάλτες, και επιδίδουν στους Διοικητές των βάσεων εντολή των Τούρκων για καθήλωση των αεροσκαφών στο έδαφος. Τι θα γίνει; Δεν χρειάζεται νομίζω μεγάλη φαντασία. Πρώτον: εκνευρισμένοι οι διοικητές πλακώνουν στις φάπες τους επιμελητές, για να μην πω ότι τους εκτελούν επί τόπου. Δεύτερον: τα αεροσκάφη απογειώνονται και πάνε στη δουλειά τους χωρίς να έχουν πάρει οι πιλότοι τους είδηση για το τί παίχθηκε στις πύλες των στρατοπέδων.
4] Ανέφερε ότι ο περί Καλλικράτη νόμος, με τον οποίον ιδρύθηκαν οι Περιφέρειες, αναφέρεται σε «διεδαφική» συνεργασία των περιφερειών, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί αύριο μία πτωχή περιφέρεια, π.χ. η ΄Ηπειρος, να συνεργασθεί με την Αλβανία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Εν πρώτοις παρατηρώ ότι τον όρο «διεδαφική» εις μάτην ανεζήτησα στον σχετικό νόμο 3852/2010. Μόνον το άρθρο 203 αυτού προβλέπει τη συνεργασία περιφερειών με αλλοδαπές περιφέρεις στα πλαίσια της ΕΕ και των θεσμών και οργάνων αυτής.

ΙΙ. Κενά: 1] Είπε ο κ. Καζάκης ότι προς το τέλος του 2009 παίχτηκε κερδοσκοπικό παιχνίδι εις βάρος της χώρας εν γνώσει και με συμμετοχή της ελληνικής Κυβέρνησης μέσω των περίφημων CDS. Βαρειά κατηγορία που συνιστά εσχάτη προδοσία, αλλά δεν τεκμηριώθηκε. Κυρίως, όμως, δεν μας εξήγησε τι διάολο είναι αυτά τα CDS, μήπως και καταλάβουμε τι συνέβη με αυτά τα ρημάδια και αν μπορούσε ο ΓΑΜΑΠ να αποτρέψει το παιχνίδι, αλλά δεν το έπραξε ενσυνειδήτως.
2] Είπε, επίσης, ότι οι δανειστές μας ενδιαφέρονται και για τις καταθέσεις των ελλήνων τόσο στην ημεδαπή όσο και στην αλλοδαπή. Τι είδους ενδιαφέρον είναι αυτό; Αν ενδιαφέρονται να βάλουν χέρι στις καταθέσεις, πώς θα γίνει αυτό;
3] Ερωτήθηκε τί γίνεται τώρα με τους υπερχρεωμένους Έλληνες και απήντησε ότι εκ του νόμου έχουν δικαίωμα να ζητήσουν από τις τράπεζες ρύθμιση των χρεών και αν δεν το δεχθούν οι τράπεζες, μπορούν να προσφύγουν στη Δικαιοσύνη, η οποία και θα ρυθμίσει το ζήτημα. Παρέλειψε να αναφέρει ότι τούτο προβλέπεται από τον «νόμο Κατσέλη» και ότι τα Ειρηνοδικεία έχουν ήδη πήξει με τις χιλιάδες αιτήσεις.

ΙΙΙ. Αξιοσημείωτα: 1]Ουδείς διέψευσε τα όσα, βάσιμα ή αβάσιμα, ανέφερεν ο κ. Καζάκης και κυρίως ότι αμφότερα τα κόμματα εξουσίας εγνώριζαν ήδη από τον Ιανουάριο του 2009 [δύο χιλιάδες εννέα] πού οδεύουμε με μαθηματική ακρίβεια.
2] Από το σημερινό χρέος μόνον ένα ποσό των 15-20 δισ. αποτελεί το κεφάλαιο της οφειλής. Όλα τα υπόλοιπα δισ. του συνολικού χρέους των 340 δισ. είναι τόκος κατά καιρούς κεφαλαιοποιηθείς. Τούτο σημαίνει ότι επί δεκαετίες ολόκληρες οι ηγέτες μας δανείζονταν για να πληρώνουν τον τόκο κάποιου δανείου που ελήφθη προ πολλών δεκαετιών. Σχετικώς ανέφερε ότι εν έτει 1985 ο αείμνηστος Άγγελος Αγγελόπουλος, ειδικός επί θεμάτων δημοσίου χρέους, έλεγε ότι το 76% του τότε χρέους αποτελείτο από τόκο και ότι έπρεπε να ληφθούν από τότε μέτρα. [Σημειώνω: δεν τα έλαβε ο Ανδρέας Παπανδρέου που κυβερνούσε τότε, δεν τα έλαβε ο διαδεχθείς αυτόν Μητσοτάκης που τώρα μας κουνιέται και δίνει μαθήματα δημοσιονομικής πειθαρχίας, δεν τα έλαβε ο διαδεχθείς αυτόν Ανδρέας ούτε ο διαδεχθείς εκείνον Σημίτης ούτε ο διαδεχθείς τον Σημίτη Κωστάκης. Όλοι αυτοί, τους οποίους διαφθείραμε εμείς κατά Πάγκαλο].
3] Η Γερμανία ενδιαφέρεται κυρίως για τον ηλεκτρισμό και το νερό [βλ. ΔΕΗ-ΕΥΔΑΠ], όπερ ορθόν, αν αναλογισθεί κανείς ότι το νερό είναι ακριβότερο από το πετρέλαιο και θα αποτελέσει το πεδίον ανταγωνισμού του εγγύς μέλλοντος.
4] Γίνεται πολύς λόγος σήμερα στην γερμανική επιστημονική κοινότητα για την πάλαι ποτέ Κρητική Πολιτεία και για το πώς θα ήταν σήμερα η Κρήτη, αν δεν είχε ενωθεί με την Ελλάδα. Αυτό αδυνατώ να το ελέγξω. Άφησε δε να εννοηθεί ότι το ενδιαφέρον αναζωπυρώνεται, διότι κάποιοι θέλουν την απόσχιση της Κρήτης.
5] Δήλωσε ότι τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει και ότι την 25-28.03.2011 θα επέλθει ο αφανισμός μας, αφού, όπως έγραψε η Wall Street Journal προ ημερών, αυτό που θα βιώσουν οι έλληνες την 25.03.2011 δεν μπορούν να το διανοηθούν.

Ευτυχώς που τελείωσε λέγοντας ότι όπως ο ελληνισμός οδηγήθηκε την 25.03.1821 σε εθνική ανάταση, έτσι θα πράξει και την 25.03.2011 και θα βγει από οποιοδήποτε αδιέξοδο. Πάλι καλά, διότι είχα ήδη ψυχοπλακωθεί.

Σωτήριος Καλαμίτσης
Δικηγόρος

Καλή Ανάσταση!

Εύχομαι ολόψυχα

προσωπική και οικογενειακή,


ατομική και συλλογική, πνευματική,


πολιτιστική Ανάταση.


ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!


Σε όλους τους Συνέλληνες, στο σχολειό,


στο σπίτι, στην κοινωνία, στην πατρίδα,


στο Έθνος.

ΔΕΕ

Φυγόστρατοι

Ένας από τους χαρακτηριστικούς δείκτες της παρακμής ενός λαού και μιας χώρας είναι ασφαλώς το ποσοστό των πολιτών της που αρνούνται να την υπηρετήσουν. Από την στιγμή που οι πολίτες, αντί να θεωρούν βασικό δικαίωμά τους (και όχι επαχθές καθήκον) την στρατιωτική θητεία,  προσπαθούν να την αποφύγουν, με πρωταγωνιστές την τάξη των πολιτικών, τότε αυτή η χώρα είναι έτοιμη να ναυαγήσει πολλαπλώς. Το θέμα είναι τεράστιο και πιθανότατα θα επανέλθουμε. Το κείμενο που ακολουθεί το επέλεξα για το πικρόχολο χιούμορ και τον σαρκασμό που περιέχει.

ΔΕΕ

ΣΩΘΗΚΕ Η ΧΩΡΑ !!!

Διάβασα στις ειδήσεις για την κοινή απόφαση των Υπουργών Άμυνας και Οικονομικών σχετική με την τακτοποίηση των ανυποτάκτων, των αντιρρησιών συνείδησης και των λιποτακτών και ανέπνευσα. Επί τέλους η χώρα μας έχει γλυτώσει τα χειρότερα.

Λίγα σχόλια μόνο κάνω μετά την παράθεση παρακάτω της σχετικής είδησης:

«Πρόστιμα 6.000 ευρώ για ανυπότακτους και λιποτάκτες προβλέπει κοινή κοινή υπουργική απόφαση των υπουργών Άμυνας, κ. Ευ.Βενιζέλου και Οικονομικών, κ. Γ.Παπακωνσταντίνου, η οποία φέρνει και αλλαγές και για τους αντιρρησίες συνείδησης.

Σύμφωνα με την απόφαση, η οποία δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (ΦΕΚ Β' 517/2011), οι ανυπότακτοι καλούνται να καταβάλλουν πρόστιμο 6.000 ευρώ, οι έφεδροι ανυπότακτοι - δηλαδή όσοι κληθούν σε άσκηση και δεν μεταβούν- 1.000 ευρώ, ενώ οι λιποτάκτες θα πληρώνουν 1.000 ευρώ για κάθε μήνα λιποταξίας, έως το ποσό των 6.000 ευρώ.

Επίσης, με άλλη απόφαση ορίζεται πρόστιμο 90 ευρώ για εφέδρους που δεν τηρούν ελάσσονες στρατιωτικές υποχρεώσεις.

Σύμφωνα με τρίτη απόφαση των δύο υπουργών, οι αντιρρησίες συνείδησης που κάνουν εναλλακτική θητεία και έχουν συμπληρώσει το 35ο έτος της ηλικίας τους, για να εξαγοράσουν το υπόλοιπο του χρόνου τους, θα καταβάλλουν 810 ευρώ για κάθε μήνα.

Τυχόν πρόσθετες στρατιωτικές υποχρεώσεις εξαγοράζονται εφάπαξ πριν ή ταυτόχρονα με την καταβολή της πρώτης δόσης (εάν πρόκειται για τμηματική εξαγορά του υπόλοιπου χρόνου) ή με την καταβολή ολόκληρου του ποσού, εάν πρόκειται για εφάπαξ εξαγορά.»

Η απόφαση εξηγεί κατωτέρω τις λεπτομέρειες της εφαρμογής της αλλά το βασικό παραμένει ότι επι τέλους η χώρα μας βρήκε την λύση στα προβλήματά της – οικονομικά και εθνικά ταυτόχρονα.

Συγκεκριμένα:

Επί τέλους απαλλαχθήκαμε από την καθυστερημένη ιδεοληψία ότι ο λιποτάκτης είναι προδότης του όρκου που έδωσε στην πατρίδα και αξίζει τιμωρίας. Απλώς αποκαθίσταται με ένα πρόστιμο ανάλογο του χρόνου της λιποταξίας του.

Όσο περισσότερους μήνες λιποτακτεί ένας στρατιώτης τόσο περισσότερα θα εισπράξει η πατρίδα προς όφελος της οικονομίας αλλά και για την αντιμετώπιση της φοβερής κρίσης που διέρχεται.

Οι λιποτάκτες πρέπει συνεπώς να θεωρηθούν πρόσωπα που προσφέρουν στην πατρίδα πολύ περισσότερα από όσο θα την ωφελούσαν παραμένοντας πιστοί στον άχρηστο ούτως ή άλλως όρκο που έδωσαν κατά την κατάταξή τους.

Όσο περισσότεροι είναι οι μήνες της λιποταξίας τόσο περισσότερο θα είναι το όφελος της χώρας διότι, πλην των άλλων, θα εξοικονομηθεί από τον κρατικό προϋπολογισμό η δαπάνη της σίτισης, ένδυσης και εκπαίδευσής των λιποτακτών.

Όσο περισσότεροι είναι οι λιποτάκτες τόσο λιγότερες βάσεις, κέντρα και έδρες μονάδων θα χρειάζονται με το ευεργετικό αποτέλεσμα να μειώνονται οι σχετικές δαπάνες του κράτους. Φυσικά ο αυξημένος αριθμός των λιποτακτών μαζί με στον αριθμό των χιλιάδων ανυποτάκτων που αριθμούνται ετησίως θα δημιουργήσει επί πλέον πρόσθετη αξία για την επίτευξη του παραπάνω αποτελέσματος.

Όσο περισσότερο θα ανεβαίνει η ένταση των σχέσεων με τους ιδιαίτερα φιλικούς μας γείτονες τόσο περισσότερα θα κερδίζει η χώρα επειδή, αντιμετωπίζοντας το δίλημμα να εμπλακούν σε δυσάρεστες περιπέτειες ή να αντιμετωπίσουν μιά λογική μηνιαία δαπάνη, οι υποψήφιοι λιποτάκτες θα αποφασίζουν να λιποτακτούν με περισσότερη προθυμία. Επομένως οι χρεώστες προς την πολιτεία θα αυξάνονται και ανάλογες θα είναι οι σχετικές εισπράξεις.

Η Ελλάδα έτσι θα σωθεί οικονομικά αλλά και ηθικά, αφού δεν θα αντιμετωπίζονται πλέον μεσαιωνικές τιμωρίες για τους επιόρκους και στον στρατό θα παραμένουν μόνο όσοι δεν έχουν να πληρώσουν.

Επειδή προσωπικά δεν πίστεψα ποτέ στην υποκρισία ή στην κακή πρόθεση των ταγών μας, δεν μου μένει παρά να μένω άφωνος μπροστά στο υψηλό βαθμό επινοητικότητας των στην προσπάθειά να ωφελήσουν την πατρίδα.

Μ.Μ.



"Έδιωξαν¨ τον Πρόεδρο της ΔΕΘ

Σε παραίτηση εξαναγκάσθηκε

ο Πρόεδρος της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης

Έγινε αποδεκτή η παραίτηση του δικηγόρου Θεσσαλονίκης Γιάννη Κωνσταντίνου, ο οποίος είχε τοποθετηθεί πέρισυ ως Πρόεδρος της ΔΕΘ από τον Πρωθυπουργό. Ο κ. Κωνσταντίνου υπενθυμίζουμε ότι είχε δεχθεί σφοδρές επικρίσεις για την δήλωσή του ότι είναι ένας "ελληνόφωνος δικηγόρος". Παραθέτουμε στην συνέχεια την σχετική ειδησεογραφία.

ΔΕΕ 

Την παραίτηση του προέδρου της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, και προσωπικού φίλου του πρωθυπουργού, Γιάννη Κωνσταντίνου καθώς και του αναπληρωτή διευθυντή του οργανισμού Κώστα Μαυράκη, έκανε αποδεκτή την Τρίτη ο αρμόδιος υφυπουργός Ανάπτυξης Σωκράτης Ξυνίδης.

Στην ανακοίνωσή του, το υπουργείο Ανάπτυξης κάνει λόγο για αδυναμία ουσιαστικής συνεργασίας μεταξύ των δύο ανδρών, η οποία είχε μόνιμα χαρακτηριστικά και αρνητικά αποτελέσματα για τη λειτουργία της εταιρείας.

Οι σχέσεις τους τους διαταράχθηκαν μετά την αποκάλυψη ότι η κόρη του κ. Μαυράκη προσλήφθηκε σε εταιρεία που διεκδικούσε τη μελέτη για τη δημιουργία της νεάς έκθεσης.

 Πηγή: http://www.skai.gr/news/politics/article/167567/deth-paraitisi-tou-proedrou-kai-tou-anapliroti-dieuthudi-/

Παραίτηση των επικεφαλής

της ΔΕΘ Α.Ε. ζήτησε ο Μ. Χρυσοχοΐδης

18:14 - Τρί 19/04/2011, tvxsteam

Τις παραιτήσεις του πρόεδρου του διοικητικού συμβουλίου της Δ.Ε.Θ. Α.Ε., Ι. Κωνσταντίνου και του εκτελεστικού μέλους του διοικητικού συμβουλίου και αναπληρωτή διευθυντή, Κ. Μαυράκη, ζήτησε ο υπουργός Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας Μ. Χρυσοχοΐδη.

«Η αδυναμία ουσιαστικής συνεργασίας μεταξύ τους έχει μόνιμα χαρακτηριστικά και εμφανώς πλέον αρνητικά αποτελέσματα στην εύρυθμη λειτουργία της εταιρείας. Σήμερα όλα τα δημόσια πρόσωπα οφείλουν να είναι απολύτως προσηλωμένα στο έργο τους, αντί να αναλώνονται σε δημόσιες αντιπαραθέσεις προσωπικού χαρακτήρα με επίκληση στοιχείων αδιαφανούς λειτουργίας. Για τους λόγους αυτούς, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου, ως έχουσα την ευθύνη της εποπτείας της ΔΕΘ Α.Ε., ζήτησε τις παραιτήσεις των προαναφερομένων στελεχών της εταιρείας», σημειώνεται σε ανακοίνωση του υπουργείου.

Η αντιπαράθεση των δύο στελεχών της ΔΕΘ βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και μήνες, με επίκεντρο τις αρμοδιότητές τους, αλλά και το ζήτημα της μετεγκατάστασης του εκθεσιακού κέντρου της Θεσσαλονίκης. Μάλιστα, το τελευταίο διάστημα, οι κ.κ. Κωνσταντίνου και Μαυράκης είχαν φτάσει σε σημείο να συνομιλούν μέσω ανταλλαγής εμπιστευτικών επιστολών, με τον δεύτερο να διαμηνύει ότι δεν υπήρχε θέμα προσωπικής κόντρας μεταξύ τους, αλλά μόνο ζήτημα διαφωνίας για τη μετεγκατάσταση.

Ο κ. Μαυράκης δήλωσε εξαρχής υπέρ της μετεγκατάστασης του νέου εκθεσιακού κέντρου στη Σίνδο, στη βάση και απόφασης που είχε ληφθεί, κατόπιν γνωμοδότησης «επιτροπής σοφών», ενώ ο κ. Κωνσταντίνου, εμμέσως πλην σαφώς, δεν απέκλειε εναλλακτική χωροθέτηση («Πιστεύω ότι είναι εφικτό, εντός του χρονοδιαγράμματος της διαγωνιστικής διαδικασίας που έχουμε ήδη, να υπάρξει δεύτερη ώριμη πρόταση από οποιοδήποτε φορέα της πόλης», δήλωσε προ ημερών).

Το θέμα της χωροθέτησης άνοιξε ξανά τον περασμένο Μάρτιο, όταν ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης, πρότεινε την περιοχή των Λαχανόκηπων ως αντίπαλο δέος στο οικόπεδο του ΤΕΙ Σίνδου.

Ακολούθως, ο αναπληρωτής υπουργός ΠΕΚΑ, Νίκος Σηφουνάκης, δήλωσε ότι η κυβέρνηση δεν απορρίπτει ασυζητητί καμία πρόταση χωροθέτησης, υπό την προϋπόθεση συναίνεσης, ενώ ο πρώην πρόεδρος της ΔΕΘ και νυν πρόεδρος του Εμποροβιομηχανικού Επιμελητηρίου, Δημήτρης Μπακατσέλος, τάχθηκε υπέρ της παραμονής του εκθεσιακού κέντρου στο υφιστάμενο οικόπεδο της εταιρίας, στο ιστορικό κέντρο της πόλης.

Χθες, με ανακοίνωση που εξέδωσε ο κ. Μαυράκης, κατήγγειλε ότι ο εν εξελίξει διαγωνισμός της ΔΕΘ ΑΕ για την πρόσληψη χρηματοοικονομικού και νομικού συμβούλου «συνιστά πολυτελή σπατάλη, όσο θολώνει το τοπίο για τη χωροθέτηση του νέου εκθεσιακού κέντρου». Σχολιάζοντας την αμφισβήτηση που έχει αναπτυχθεί τις τελευταίες ημέρες για την τοποθεσία χωροθέτησης του εκθεσιακού κέντρου, τόνισε πως αυτή οδηγεί αυτόματα στην ακύρωση του διαγωνισμού, εφόσον υπάρχουν και πρέπει να αξιοποιηθούν υπάρχουσες μελέτες που έχουν εκπονηθεί στο παρελθόν.

«Ο συγκεκριμένος διαγωνισμός σχεδιάστηκε και προκηρύχτηκε έχοντας μια σταθερά: τη Σίνδο», σημείωσε ο κ. Μαυράκης.

Από την πλευρά του, ο Γ. Κωνσταντίνου, μετά το αίτημα παραίτησής του, εξέφρασε την πεποίθηση ότι οι προσπάθειές του για διαφάνεια και αξιοκρατία στους κόλπους της ΔΕΘ ΑΕ «υποσκάφτηκαν συστηματικά από συγκεκριμένη μερίδα του διοικητικού συμβουλίου της».

Σε ανακοίνωσή του, ο Γιάννης Κωνσταντίνου σημειώνει: «μου αποδίδεται δημόσια προσωπική αντιπαράθεση με στέλεχος της διοίκησης αντί της προσήλωσης στο έργο που μου ανατέθηκε. Από ό,τι φαίνεται έτσι εκλήφθηκε η συστηματική ενυπόγραφη και τεκμηριωμένη ενημέρωσή μου προς την πολιτική ηγεσία και μόνο για τις εστίες διαφθοράς, αδιαφάνειας και αναξιοκρατίας που εντόπισα στο εσωτερικό της εταιρίας", υπογραμμίζει ο κ. Κωνσταντίνου και προσθέτει ότι μοναδικό του μέλημα ήταν η συμπόρευση της ΔΕΘ με τις ανάγκες και τις προσδοκίες της νέας εποχής για τη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο συστηματικού διαλόγου με τη νέα δημοτική αρχή, το ΑΠΘ, το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και, ιδίως, με τους φορείς της επιχειρηματικής κοινότητας. Αύριο, στις 12 το μεσημέρι, ο κ. Κωνσταντίνου θα δώσει συνέντευξη Τύπου "για καθετί που σχετίζεται με τις διοικητικές εξελίξεις στη ΔΕΘ».

http://tvxs.gr/news/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1/%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%B8-%CE%B1%CE%B5-%CE%B6%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CE%BF-%CE%BC-%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%87%CE%BF%CE%90%CE%B4%CE%B7%CF%82

Κατήφορος...

Athens Gay Pride

υπό την αιγίδα του δήμου Αθηναίων

Ό,τι δεν τόλμησε ο Νικήτας Κακλαμάνης, τρέμοντας το πολιτικό κόστος και τις αντιδράσεις των συντηρητικών ψηφοφόρων της πρωτεύουσας το έκανε πράξη ο Γιώργος Καμίνης, που έθεσε υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων το «Athens Gay Pride 2011». Έτσι λοιπόν, με γνώμονα τις προεκλογικές δεσμεύσεις του νέου δημάρχου «περί σεβασμού στην διαφορετικότητα», η φετινή γιορτή των ομοφυλοφίλων που θα διεξαχθεί στις 4 Ιουνίου στην Πλατεία Κλαυθμώνος θα έχει την υποστήριξη του Δήμου.

Η απόφαση του δημάρχου Αθηναίων ελήφθη αμέσως μετά την εξαγγελία του υπουργού Πολιτισμού Παύλου Γερουλάνου για τη διοργάνωση του «Athens Rainbow Week», μιας εβδομάδας αφιερωμένης στους ομοφυλόφιλους της πατρίδας μας, που έχει ως στόχο την ανάπτυξη του gay τουρισμού και την εισροή «pink dollars» στη χώρα μας.

Ανοιχτό παραμένει τώρα και το θέμα της Θεσσαλονίκης, μιας και ο Γιάννης Μπουτάρης, έχει επανειλημμένως δηλώσει την υποστήριξη και διοργάνωση ενός αντίστοιχου «Gay Pride» στην πόλη του, στο πλαίσιο των προσπαθειών για προσέλκυση τουριστών.

Πηγή: http://www.protothema.gr/greece/article/?aid=117322

Μεγαλοδημοσιογράφοι

Και τώρα τι θα γενούμε

χωρίς τον Νίκο Χατζηνικολάου;

Οι μέρες κυλούσαν αργά. Ο χρόνος ήταν σαν να σταμάτησε. Οι νύχτες μας πια άδειες, οι μέρες μας χωρίς νόημα. Έφτανε 8.00 το βράδυ και το κενό ήταν δυσβάσταχτο. Ο εθνικός μας παρουσιαστής, ο αντικειμενικός και μέγας δημοσιογράφος, ο απολαμβάνων ετησίως και ενός τουλάχιστον βραβείου καλυτέρου δημοσιογράφου δεν ήταν μαζί μας! Τι συμφορά! Τι κατάρα ήταν αυτή!

Ευτυχώς όμως οι προσευχές μας εισακούσθηκαν. Ο γίγαντας της δημοσιογραφίας, ο φόβος και τρόμος όλων των πολιτικών, ο τιμωρός των διεφθαρμένων επέστρεψε! Ο Νίκος Χατζηνικολάου είναι και πάλι μαζί μας! Ο προστάτης της Δημοκρατίας, ο θεματοφύλακας της αλήθειας και των αποκαλύψεων είναι και πάλι στον θρόνο του! Τι ευτυχία θεέ μου!

Ο άνθρωπος πού δεκαετίες τώρα ξεμπροστιάζει το κομματικό σύστημα διεξάγοντας συζητήσεις υψηλού νοήματος και προπαντός αφήνοντας να εκφραστούν όλες οι απόψεις επέστρεψε δριμύτερος!

Οι παραπάνω σκέψεις είναι των εκατομμυρίων υγιώς σκεπτομένων πολιτών. Αυτές που ακολουθούν είναι μίας ασημάντου μειοψηφίας οι οποίες μόνο ως υστερόβουλες και κακεντρεχείς μπορούν να εκληφθούν. Είμαστε αναγκασμένοι να τις αναρτήσουμε για να ακουστεί και η άλλη άποψη. Είναι εξάλλου κάτι πού μας το έμαθε αυτός ο δάσκαλος της δημοσιογραφίας, ο αξιότιμος κ. Χατζηνικολάου. Σύμφωνα λοιπόν με αυτές τις γελοίες και αναξίου σχολιασμού απόψεις, ο Ν. Χατζηνικολάου είναι το συντηρητικό του συστήματος, το Ε213 του κομματικού συστήματος πού διασφαλίζει την διαιώνιση του σαθρού κατεστημένου. Είναι αυτός που εδώ και δεκαετίες διεξάγει συζητήσεις με τα ίδια και ίδια πρόσωπα μην αφήνοντας ποτέ να ακουστεί η άλλη άποψη. Διεξάγει πάντα συζητήσεις όπου κυριαρχούν οι φωνές και οι αντιδικίες, όπου όλα είναι μία καλά σκηνοθετημένη παράσταση όπου πάντα το αποτέλεσμα και η ουσία είναι μηδέν.

Είναι αυτός όπου συνεχώς διερωτάται ποιά άλλη επιλογή είχαμε πέραν του μνημονίου όταν όλος ο κόσμος έχει βουήξει για λύσεις τύπου Ισημερινού, Αργεντινής, Ελλάδος (το 1936), λύσεις δηλαδή αρνήσεως αποπληρωμής των τοκογλύφων. Για τον ‘δημοσιογράφο’ αυτές οι απόψεις δεν υπάρχουν γιατί απλά κάτι τέτοιο θα σήμαινε το τέλος του αθλίου κομματικού-ΜΜΕ κατεστημένου άρα και το τέλος το δικό του.

Αρνείται να καλέσει στις εκπομπές του ώστε να ακουστούν απόψεις όπως των οικονομολόγων κ. Καζάκη, του κ. Λαπαβίτσα. Αρνείται να μιλήσει για το εκπληκτικό ντοκυμαντέρ του ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ δημοσιογράφου Άρη Χατζηστεφάνου. Τέτοιες κινήσεις θα σήμαναν το τέλος της κομματικής δικτατορίας πού έχουμε και φυσικά και το τέλος το δικό του.

Μία συζήτηση όπου θα καλέσει και τις δύο πλευρές δεν τού έχει περάσει ποτέ από το μυαλό του! Να καλέσει από την μία έναν οικονομολόγο πού είναι υπέρ του μνημονίου και έναν πού είναι υπέρμαχος της παύσης πληρωμών και της διαγραφής του χρέους ως επαχθούς και μη νομίμου. Φανταστικά βέβαια πράγματα όπου το Ε213 του συστήματος δεν τολμά να πράξει.

Έχει καταφέρει, σύμφωνα πάντα με αυτές τις κακόβουλες απόψεις, να περάσει ένα προφίλ σοβαρού δημοσιογράφου με όπλο την στεντόρεια και σταθερή φωνή του ενώ παράλληλα σφάζει διαρκώς την ελληνική γλώσσα! Την κλητική πτώση την έχει καταργήσει προ πολλού. Τα παραδείγματα πλείστα: ‘Κύριε Πάγκαλο’ αντί για ‘Κύριε Πάγκαλε’, ‘Κύριε Λοβέρδο’ αντί για ‘Κύριε Λοβέρδε’ κοκ. Να μη πούμε για τον περίφημο κανόνα πού έχει τελείως καταστρατηγήσει: ‘Όταν η λήγουσα είναι μακρά, η προπαραλήγουσα δεν τονίζεται’. Έτσι λέει ‘ του κυρίου Πάγκαλου’ αντί για ‘του κυρίου Παγκάλου’, ‘των εργαζόμενων’ αντί για ‘των εργαζομένων’ κοκ. Βέβαια όταν αναφέρεται στην γυναίκα του συγκεκριμένου ‘πολιτικού’ λέει ‘της κυρίας Παγκάλου!’. Είναι ο κανόνας γραμματικής πού έχει εφεύρει ο ίδιος σύμφωνα με τον οποίον ‘όταν το όνομα είναι γένος θηλυκού τότε η γενική τονίζεται στην παραλήγουσα!’ Κανόνας γραμματικής ‘Νίκος Χατζηνικολάου’. Θα πρέπει ήδη να αρχίσει να διδάσκεται στα σχολεία μας. Βέβαια η αγάπη του για την Ελληνική γλώσσα φαίνεται και από τους τίτλους της εφημερίδος και του ραδιοφώνου πού έχει: Real news και Real radio. Τόσος είναι ο σεβασμός του για την Ελληνική μας γλώσσα (*). Ποιος ξέρει, ίσως πιστεύει ότι η εφημερίδα του και το ραδιόφωνο του διαβάζονται και ακούγονται διεθνώς…

Ο μάχιμος αυτός δημοσιογράφος, συνεχίζουν οι κομπλεξικές φωνές πού είναι φυσικά όπως είπαμε μία ελαχίστη μειονότητα, τα έχει βάλει με ένα απολίθωμα της πολιτικής, τον Άκη Τσοχατζόπουλο. Έχει καταλάβει ότι ο κόσμος είναι έτοιμος να βγει στους δρόμους, ότι η οργή είναι έτοιμη να τους πάρει όλους σαν ποτάμι, και σου λέει ας προσπαθήσω λίγο να τους ηρεμήσω, να τους δείξω ότι παλεύω να βάλω φυλακή έναν πολιτικό. Ότι και εγώ είμαι οργισμένος! Εννοείται ότι και ο συγκεκριμένος πολιτικός θα πρέπει να πληρώσει για ότι έκανε, ότι συγχωροχάρτι δεν παίρνει κανείς, αλλά όταν το 99% των καλεσμένων αυτού του δημοσιογράφου είναι μέρος της κομματικής σαπίλας και διαφθοράς, είναι κάπως ειρωνικό να ασχολείται ΜΟΝΟ με ένα πολιτικό ζόμπι. Όταν έχει την ευκαιρία να τους κάνει ερωτήσεις και να τους κολλήσει στον τοίχο, αυτός επιλέγει να ‘πάμε σε ένα σύντομο διαφημιστικό διάλειμμα και αμέσως μετά και πάλι μαζί ‘ τότε είναι πραγματικά ειρωνεία και γελοίο να τα βάζει ΜΟΝΟ με τον τελειωμένο Άκη για τα μάτια του κόσμου.

Για την αγάπη του για την υπουργό παιδείας τι να πει κανείς; Η έντιμη, η σοβαρή κύρια Διαμαντοπούλου είναι μόνο από τα επίθετα που χρησιμοποιεί για να την χαρακτηρίσει. Το ότι είναι γνωστό τοις πάσι ότι είναι μέλος της λέσχης Bildeberg, ότι θέλει να κάνει την αγγλική επίσημη γλώσσα της Ελλάδος, ότι κυνηγάει τους Πομάκους, ότι έχει βάλει την αγγλική από την 1η Δημοτικού είναι για το Ε213 του συστήματος ανούσιες λεπτομέρειες.

Κάπου εδώ κλείνουμε αυτήν την μικρή παρένθεση των απαισίων αυτών σχολίων και καλωσορίζουμε για μία ακόμη φορά τον μέγιστο αυτό δημοσιογράφο. Γιατί με την επιστροφή του θα αποφύγουμε και το ερώτημα πού έθεσε ο ποιητής:

"Και τώρα τι θα γενούμε χωρίς τον Νίκο Χατζηνικολάου…"

http://olympia.gr/2011/04/13/%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%84%cf%8e%cf%81%ce%b1-%cf%84%ce%b9-%ce%b8%ce%b1-%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bf%cf%8d%ce%bc%ce%b5-%cf%87%cf%89%cf%81%ce%af%cf%82-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%bd%ce%af%ce%ba%ce%bf-%cf%87%ce%b1/

(*) Σημ. ΔΕΕ:
ΠΟΣΕΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ;

Ακούω πολύ συχνά στις περισπούδαστες και βαρύγδουπες αναλύσεις πολιτικών και δημοσιογράφων να πιπιλίζουν μια ανόητη έκφραση, που πιθανότατα θεωρούν ότι είναι «κουλτουριάρικη» και πνευματώδης. Αναφέρομαι στο φαιδρότατο «Έχω την αίσθηση…», που εκφωνούν βαθυστόχαστα «ενώπιος ενωπίω» πριν μας λούσουν με το απαύγασμα της σκέψης τους.

Ερώτημα πρώτον: Ποια ακριβώς αίσθηση έχετε αγαπητοί; Την αφή, την γεύση, την όραση, την ακοή ή την όσφρηση; Προφανώς καμιά από αυτές. Μάλλον θα αναφέρεστε σε κάποια έκτη αίσθηση ή όχι;

Ερώτημα δεύτερον: Μια και κάθε φυσιολογικός άνθρωπος διαθέτει μόνον πέντε αισθήσεις, μήπως αγαπητοί θέλετε να μας πείσετε ότι διαθέτετε κάτι παραπάνω από τον μέσο πολίτη εσείς οι επώνυμοι και συνήθεις φιλοξενούμενοι της μικρής οθόνης;

Ερώτημα τρίτον: Μήπως δεν ξέρετε τι λέτε;

Η έκφραση αυτή μας προέκυψε από τα πρώτα χρόνια της Πασοκοκρατίας, τότε που ο Αντρέας είχε την έμπνευση να μας κουβαλήσει δεκάδες και εκατοντάδες αμερικανοσπουδαγμένους για να μας εκπολιτίσουν. Οι περισσότεροι από αυτούς ήσαν μάλλον «κουμπούρες» στα ελληνικά, αλλά με τις τότε συνθήκες του γλωσσοπολιτικού φανατισμού, τα λεγόμενά τους αποτελούσαν ιερές φράσεις για τους κεχηνότες οπαδούς τους, που τις αναπαρήγαγαν αφειδώς. Λόγω λοιπόν αυτής της αδυναμίας τους, μετέφραζαν με μεγάλη ευκολία λέξεις και εκφράσεις από τα αγγλικά και μας τις πετούσαν κατάμουτρα.

Στα αγγλικά (ή σωστότερα στα αμερικάνικα, για να ακολουθήσω τον Όσκαρ Ουάϊλντ που είχε δηλώσει ότι «με τους Αμερικανούς, εμείς οι Βρετανοί έχουμε πολλά κοινά, αλλά μας χωρίζει ένα βασικό: Η γλώσσα»!) υπάρχει η έκφραση “I have the feeling”, που λέγεται με την έννοια: νομίζω, μου φαίνεται, πιθανολογώ κ.λπ. Στα ελληνικά υπάρχει η ωραιότατη έκφραση «Έχω την εντύπωση», που αποδίδει ακριβώς αυτήν την αμερικανιά. Προφανώς όμως θεωρείται οπισθοδρομική, ξεπερασμένη, χωριάτικη, κατινίστικη και δεν ξέρω τι άλλο. Στο κάτω-κάτω πώς θα δείξουμε ότι ξέρουμε και τα αγγλικούλια μας!

ΔΕΕ

Δώσε και μένα μπάρμπα Σαμ

Δώσε και μένα μπάρμπα Σαμ...

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης, Δικηγόρος.

Το πρόβλημα της Πατρίδας δεν είναι μαθηματικό, λογιστικό. Δεν είναι κάποια εξίσωση που θα ‘ρθει κάποιος καλογυαλισμένος εγκέφαλος από το LSE και θα την λύσει. Ούτε κάποιο μπέρδεμα με τα κοινόχρηστα και το πετρέλαιο, που θα αναλάβει η κωλοπετσωμένη κυρία του πέμπτου διαχειρίστρια και θα το λύσει. Ο ελληνικός «υπαρκτός σουρεαλισμός» ήταν κάτι παραπάνω από κακή διαχείριση. Ήταν μια διαρκής επιδρομή, κύματα λεηλασίας της Πατρίδας που κράτησαν δεκαετίες. Όχι μόνο του πλούτου της αλλά και των συνειδήσεων, της νοοτροπίας του μέσου Έλληνα. Ο λουφές δεν ήταν μόνο το χρήμα, ήταν και το κουφάρι της εργασίας ως αυτοτελούς αξίας, της φιλοτιμίας και της εντιμότητας. Με κάθε ΜΟΠ, κάθε «Πακέτο» Ντελόρ, με κάθε Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης, με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, με κάθε μεγάλο έργο και προμήθεια, οι πλιατσικολόγοι της γνωστής πλατείας και των πέριξ αρματώνανε τα πειρατικά τους και σαν νέοι Βερβερίνοι επέδραμαν στα Υπουργεία, στους προϋπολογισμούς, στις επιχορηγήσεις και στα δάνεια.

Η ανακυκλωμένη αριστεράντζα στελέχωσε πυκνά τους μηχανισμούς της λεηλασίας. Όταν δεν …μετέχεις του Ελληνικού Τρόπου κι η θεώρηση σου δεν είναι ανθρωποκεντρική, όταν πιστεύεις με τόσο πάθος πως όλα είναι οι οικονομικές διαδικασίες, τότε το απρόσωπο της εκπεσούσης ψευτοεπαναστατικότητας σου, εύκολα μετατρέπεται σε κοινή λαμογιά.

Γρήγορα δε πέσανε όλες οι μάσκες και τα φτιασίδια. Η βαριά καθεστωτική πρόοδος σπρωχνόταν κάθε 4η Ιουλίου στην πύλη της Πρεσβείας των ΗΠΑ, για να περιφέρεται στο γκαζόν του κ. Πρέσβεως με το ποτήρι με τη χαρτοπετσέτα. Κάνανε απίστευτο σέρβις σε όλα τα επίμαχα ζητήματα. Βοσνία, Κόσσοβο, Σχέδιο Ανάν. Όπως έγραψε και στο βιβλίο της η καλλίπυγος Βάλερυ Πλέϊμ Γουίλσον, που είχε υπηρετήσει στο κλιμάκιο της CIA στην Αθήνα, στην Ελλάδα έμεινε έκπληκτη από το πλήθος των ανθρώπων που την πλησίαζαν και αυτοπροσφέρονταν για να πρακτορεύσουν! Από το «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» στο «Δώσε και μένα μπάρμπα Σαμ»!

Αυτοί οι πρόθυμοι, αλλά και διάφοροι άλλοι, απλώς βαρεμένοι, τάχα μου γκραμσικοί, αποδομητές του Έθνους, αγκαλιά με τους μπετατζήδες – προμηθευτές – συγκροτηματάρχες έκαναν κι άλλα πράγματα. Ο Πατριωτισμός στοχοποιήθηκε και πολεμήθηκε από αυτούς, για πολλούς λόγους. Αφενός γιατί τον μισούσαν ως βασικό κύτταρο του Εθνικού Κράτους, αφετέρου διότι είναι η κινητήρια δύναμη των πολλών, ο ακρογωνιαίος λίθος της πίστης στην Πατρίδα και τους Νόμους της. Ο άπατρις κι ο χαζοδιεθνιστής ή έστω αυτός που έχεις μισοπείσει ότι όλα είναι «μύθοι», είναι πιο εύπλαστος και υπάκουος, αντιστέκεται λιγότερο στην ανομία της παρασιτικής ολιγαρχίας. Αυτή η βασική πηγή πνευματικής και πολιτικής αντίστασης, ο Πατριωτισμός, δεν έπρεπε λοιπόν μόνο να πολεμηθεί για να απονευρωθεί η κοινωνία, έπρεπε και να γελοιοποιηθεί.

Έτσι ως αντίπαλο δέος στην επιδρομή της ανακυκλωμένης προοδευτικάντζας και σε όσα αυτή κόπριζε στα μυαλά των νέων στην εκπαίδευση ή ως νεολογισμούς και «πρωτοβουλίες» στον δημόσιο βίο και την πολιτική, προωθήθηκαν και καθιερώθηκαν φαιδρά πρόσωπα. Ένας «πατριωτισμός» κακομοίρης, ημιμαθής, ανειλικρινής, όλο κορώνες, τούμπες και βαρελάκια. Προϊόν καπηλείας και προς διάθεσιν από τηλεμάρκεντινγκ και μεσημεριανές εκπομπές. Αστρολογικές προβλέψεις, τσιφτετέλια, οι νέες τάσεις στα μαγιό κι ολίγος φωνακλάς «πατριωτισμός», που ταυτοχρόνως γυαλίζει και το Μνημόνιο.

Σε κάθε σημαντικό γεγονός ή κρίση, απέναντι στα όσα απίθανα κι ανερυθρίαστα προωθούσε και προωθεί το σύστημα λεηλασίας και αποδόμησης, δεν έβλεπες να προβάλλουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ σοβαρό πατριωτικό λόγο. Ποιος π.χ. τόλμησε για το ρεπούσειο πόνημα ή τώρα για την κακοποίηση της Εθνεγερσίας να δώσει βήμα στον σπουδαίο Σπύρο Βρυώνη; Τις αλήθειες για την Τουρκία και την μαϊμού προοδευτική «ιστοριογραφία» δεν πρέπει να της λέει ο Βρυώνης ή ο Νεοκλής Σαρρής, γιατί έχουν κύρος, επιχειρήματα και δεν είναι «ανοιχτοί» πουθενά. Αφήνανε λοιπόν διάφορους σαλτιμπάγκους να ωρύονται, διότι την επόμενη κιόλας μέρα μπορούν να τους γελοιοποιήσουν για την βλαχογκλαμουριά τους, την ασυνέπεια τους, για την ίδια την φτηνή αισθητική της εκφοράς τους λόγου τους. Κι ύστερα να ταυτίσουν την μεγάλη ιδέα του Πατριωτισμού με τα ευτελή πρόσωπα, την φαιδρή δημόσια παρουσία τους κι έτσι να χτυπήσουν στο συλλογικό υποσυνείδητο την ίδια την ιδέα.

Παρά όμως την επί δεκαετίες αποδόμηση και την παρακμιακή κυριαρχία στον Τύπο και στην Παιδεία, ο σκληρός πυρήνας του Ελληνισμού αντέχει. Το ένστικτο της επιβίωσης και μια διάχυτη συλλογική μνήμη ακόμη δονούν τις μύχιες χορδές των απλών ανθρώπων και ηχεί το αρχαίο τραγούδι μας. Οι χωριάτες κι οι κλεφταρματολοί με τις λερές φουστανέλες, οι αγρότες, εργάτες, δάσκαλοι και μικροέμποροι που μάτωσαν και πήγαν με το ντουφέκι και την ξιφολόγχη τους γιους του Ερτογρούλ πίσω στην Ασία, είχαν κάτι κοινό με τους επόμενους. Τα παιδιά και τα εγγόνια τους αγωνίστηκαν στην Πίνδο και στην Βόρειο Ήπειρο, οι κληρονόμοι τους, ο Νικηφόρος κι ο Μυριδάκης βγήκαν κι αυτοί στο κλαρί ζωσμένοι την αρχαία φιλοτιμία στην αντίσταση κατά των γερμανοϊταλών. Στα βουνά της Πατρίδας, στις άμμους της Αφρικής, στο Ρίμινι, η σκυτάλη συνέχισε το ταξίδι της. Όταν ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Αρχηγός των Αρχηγών, καθώς καιγόταν ζωντανός στο κρησφύγετο του Μαχαιρά, φώναζε στον Αυγουστή Ευσταθίου «Μη φοβάσσαι, ρε μισκή, μη φοβάσαι!», αυτός ο φτωχός ταξιτζής από τη Λύση, συνέχιζε το ίδιο τραγούδι. Το ίδιο που τραγούδησαν ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης κι ο Κυριάκος Μάτσης, ο χαρισματικός γεωπόνος που περικυκλωμένος φώναξε στους Άγγλους για τα όπλα του, πριν πέσει στην μάχη “Come and get them”. Τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1974, η επόμενη γενιά αγωνίστηκε κι αυτή στο ακρογιάλι της Κερύνειας, στον Άγιο Ιλαρίωνα και στο Κιόνελη. Ο Μπικάκης, ο Κουρούπης, ο Κρατημένος, ο Τάσος Μάρκου, ο Κατούντας, ο Γλεντζές κι οι σύντροφοι τους είχαν στις πράξεις τους την αψεγάδιαστη δωρική αισθητική όλων των αγωνιστών προπατόρων μας. Μια αισθητική σμιλεμένη με το ήθος και την φιλοτιμία του Ελληνικού Τρόπου. Κι όσο παράξενο κι αν σας φαίνεται, αυτή η μία και μόνη αρετή, ο λιτός κι απέριττος Πατριωτισμός μας, είναι αυτό που θα μας βγάλει από την κρίση. Γιατί η ζωή δεν είναι λογιστικό πρόβλημα. Είναι αγώνας…

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Δημοκρατία» στις 13/04/2011)

Κλεπτοκρατία

Debtocracy: Γιατί δεν συνυπέγραψα

του Γιάννη Βαρουφάκη

Το ντοκιμαντέρ Debtocracy το είδατε φαντάζομαι (αν όχι πατήστε http://debtocracy.gr/ για να το δείτε - αξίζει). Πριν το σχολιάσω, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Στις 2 Φεβρουαρίου πήρα ένα email από τον Jamie Galbraith, γνωστό οικονομολόγο (και γιο του μεγάλου John Kenneth Galbraith), με το οποίο με ρωτούσε την άποψή μου για την προσπάθεια δημιουργίας μιας Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) της οποίας στόχος θα ήταν να μελετήσει προσεκτικά την σύσταση του ελληνικού δημόσιου χρέους: σε ποιον χρωστάμε, πότε δανειστήκαμε, για ποιον λόγο, τι έγιναν αυτά τα χρήματα, κατά πόσον η Βουλή και η κοινή γνώμη τηρείτο ενήμερη για αυτές τις συμφωνίες δανεισμού κλπ. (Το κείμενο με το οποίο περιγράφεται η συγκεκριμένη προσπάθεια διατίθεται εδώ http://www.elegr.gr/ ενώ μια πολύ πιο επιστημονικά διεξοδική παρουσίαση, υπό την επιμέλεια του καλού συνάδελφου Κώστα Λαπαβίτσα, βρίσκεται εδώ http://www.researchonmoneyandfinance.org/). Το ερώτημα του Galbraith ήταν αν θεωρώ σκόπιμο να υπογράψει (κι αν εγώ θα υπέγραφα).

Διάβασα προσεκτικά το σκεπτικό της ΕΛΕ. Εξ αρχής η προδιάθεσή μου ήταν θετική. Πράγματι, η διαφάνεια και η λογοδοσία αποτελούν βασικές αρχές της δημοκρατίας χωρίς τις οποίες η δημοκρατία δεν είναι παρά ένα άδειο πουκάμισο με το οποίο καλύπτονται λογιών-λογιών απολυταρχικές ανομίες. Ο λαός, είναι αλήθεια, δικαιούται να γνωρίζει σε ποιον χρωστά και τι έγιναν τα χρήματα τα οποία δανείστηκαν κατά καιρούς οι κυβερνώντες στο όνομά του. Ιδίως όταν η αποπληρωμή του χρέους είναι τόσο δυσβάστακτη που θέτει υπό απειλή ακόμα και την ύπαρξη της χώρας. Κι όμως. Όταν τελείωσα την ανάγνωση του σκεπτικού της ΕΛΕ, και μετά από βασανιστική σκέψη, αποφάσισα ότι δεν θα συνυπέγραφα την προσπάθεια. Η απάντησή μου στον Galbraith ήταν η εξής (σε δική μου ελεύθερη μετάφραση):

"Αγαπητέ Jamie, Διάβασα το σχετικό κείμενο προσεκτικά. Δεν το είχα δει πριν μου το στείλεις. Κατ΄αρχάς να σου πω ότι γνωρίζω τα άτομα που το υπογράφουν και πρέπει να σου πω ότι τους εκτιμώ. Τα κίνητρά τους είναι υπεράνω κριτικής και δεν πρέπει να αμφιβάλλεις για το ποιόν τους. Το ερώτημα είναι εάν η σύσταση αυτής της Επιτροπής είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος χρησιμοποίησης της ενέργειας που όλοι μαζί διαθέτουμε με στόχο την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους που απειλεί να στραγγαλίσει όχι μόνο τον ελληνικό λαό αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη. Μετά από πολλή σκέψη καταλήγω να απαντήσω αρνητικά. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι το σκεπτικό της ΕΛΕ είναι απόλυτα σωστό ως προς τουλάχιστον δύο πράγματα: (1) Ένα μέρος του συνολικού ελληνικού δημόσιου χρέους προέκυψε από καθαρά άνομες συναλλαγές μέσω δομημένων παραγώγων (π.χ. συναλλαγές στις οποίες πρωτοστάτησε η Goldman Sachs). Αν και αφορά μικρό ποσοστό του γιγαντιαίου χρέους, η πλήρης αδιαφάνεια που περιβάλει αυτές τις συναλλαγές δημιουργούν θέμα το οποίο χρήζει μελέτης, ίσως και ποινικής δίωξης. (2) Πράγματι, είναι ξεκάθαρο ότι κανείς δεν έχει ενημερώσει τον ελληνικό λαό για την δόμηση του δημόσιου χρέους. Πολλοί εξ ημών έχουμε ζητήσει στοιχεία από τις αρχές περί αυτού χωρίς να λάβουμε ικανοποιητικές απαντήσεις. Παρόλα αυτά, σου λέω ότι δεν θα συνυπέγραφα το κείμενο υπέρ μιας ΕΛΕ. Τρεις είναι οι λόγοι: Πρώτον, επειδή η εστίαση στο δημόσιο χρέος ενισχύει την παραπλάνηση ότι η Κρίση των ημερών είναι κρίση του δημόσιου χρέους - ενώ, στην πραγματικότητα, το δημόσιο χρέος δεν είναι παρά η αντανάκλαση της κρίσης που ξεκίνησε στο διεθνές τραπεζικό σύστημα και συνεχίζεται σήμερα επιταχυνόμενη στις ευρωπαϊκές τράπεζες. Δεύτερον, καμία Επιτροπή δεν μπορεί ούτε να βρει τι έγιναν τα δανεικά ούτε και να εντοπίσει σε ποιον χρωστάμε το χρέος σήμερα. Όπως ξέρεις, τα ομόλογα αλλάζουν συνεχώς χέρια. Οπότε, οι αρχικοί μας δανειστές δεν είναι εκείνοι στους οποίους χρωστάμε σήμερα. Και, τρίτον, η ΕΛΕ δεν μπορεί (ό,τι και να κάνει) να τα βάλει με το μεγάλο πρόβλημα της αγοράς των στοιχημάτων τύπου CDS τα οποία έχουν θεμελιωθεί πάνω στο χρέος του ελληνικού δημοσίου. Άρα, παρά το γεγονός ότι νιώθω απέραντη συμπάθεια στους σκοπούς, στα κίνητρα και στους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω από την κίνηση της ΕΛΕ, δεν θα υπέγραφα. Και δεν θα το έκανα επειδή αυτή η προσπάθεια, εστιάζοντας αποκλειστικά στη ταυτότητα των αρχικών δανειστών, μας αποπροσανατολίζει από την πραγματική φύση της σημερινής κρίσης που δεν αφορά το χρέος αυτό καθ' εαυτό αλλά την άκρως προβληματική αρχιτεκτονική της ευρωζώνης, τα παράγωγα που έχουν χτιστεί πάνω στο χρέος και στην μαύρη τρύπα του τραπεζικού συστήματος η οποία έχει εξελιχθεί σε αυτό που ονομάζω bankruptocracy (πτωχο-τραπεζοκρατία). Ελπίζω να βρήκες χρήσιμη την τοποθέτησή μου."

Μια μέρα αργότερα, ο Galbraith μου απάντησε ότι θα το σκεφτεί κι άλλο, αλλά μάλλον πείθεται ότι η ΕΛΕ μπορεί τελικά να αποπροσανατολίζει. Μερικές μέρες αργότερα, ήρθε σε επαφή μαζί μου ο Λεωνίδας Βατικιώτης, με τον οποίο είχαμε συνεργαστεί στο παρελθόν και που παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο τόσο στην προσπάθεια της ΕΛΕ όσο και στο ντοκιμαντέρ Debtocracy (του οποίου την επιστημονική επιμέλεια ανέλαβε). Του εξήγησα τους λόγους για τους οποίους, παρά την συμπάθεια με την οποία περιβάλω την προσπάθεια, δεν την συνυπογράφω. Σε αυτό το σημείο να τονίσω ότι η απόφασή μου αυτή ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Από την μία ήθελα να συμπαρασταθώ στον Λεωνίδα και στους πολλούς καλούς συναδέλφους που συμμετέχουν. Από την άλλη, θεωρώ ότι κινείται σε λάθος κατεύθυνση.

Από τότε, η ΕΛΕ γέννησε το ντοκιμαντέρ Debtocracy το οποίο μόλις αυτό το Σαββατοκύριακο βρήκα τον χρόνο να το δω ολόκληρο. Το πρώτο που έχω να πω είναι ότι με εντυπωσίασε η αισθητική του. Το δεύτερο είναι ότι χαίρομαι πολύ που έχει καταφέρει να μεταφέρει σε τόσο πολύ κόσμο σοβαρές αναλύσεις για την παγκόσμια κρίση (όπως εκείνη του David Harvey, βλ. εδώ  http://www.youtube.com/watch?v=qOP2V_np2c0 για ένα εξαιρετικό φιλμάκι του), να αφηγηθεί την ιστορία του Ισημερινού, να αναδείξει την αυταπόδεικτη αλήθεια ότι το δικαίωμα ενός λαού να επιβιώσει δεν μπορεί εξ ορισμού και κατ' εξακολούθηση να έρχεται σε δεύτερη μοίρα με τα δικαιώματα των καιροσκόπων να πλουτίζουν και, τέλος, να διεμβολίσει τον δημόσιο διάλογο με την ιδιοφυή φράση του Ντάριο Φο (αν και δεν τον αναφέρει) "δεν μπορώ να πληρώσω, δεν πληρώνω" (που την γνώρισα για πρώτη φορά στην Αγγλία της κας Thatcher ως Can't Pay, Won't Pay). Το τρίτο που έχω να πω είναι ότι εξακολουθώ να διαφωνώ στο δια ταύτα τόσο με την ΕΛΕ όσο και με το Debtocracy. Ας εξηγηθώ όσο πιο κρυστάλλινα γίνεται ώστε να μην υπάρξει η οποιαδήποτε παρεξήγηση.

Το σκεπτικό της προσπάθειας ΕΛΕ-Debtocracy είναι η στάση πληρωμών. Ο Λογιστικός Έλεγχος (που σκοπό έχει την διερεύνηση του κατά πόσον ένα μεγάλο μέρος του χρέους είναι απεχθές) έχει νόημα μόνο εφόσον έχεις στόχο να πεις στους δανειστές σου ότι σκοπεύεις να τους καλέσεις σε διαπραγμάτευση κραδαίνοντας την στάση πληρωμών ως διαπραγματευτικό χαρτί. Ο Πρόεδρος Κορρέα του Ισημερινού αυτό έκανε, και πολύ καλά έπραξε. Το ίδιο και ο Κίρτσνερ στην Αργεντινή. Γιατί να μην κάνουμε κι εμείς κάτι ανάλογο;

Πριν απαντήσω, να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω κανένα ηθικό πρόβλημα με την ιδέα της στάσης πληρωμών. Αν είμαι αρκετά ανόητος να σας ζητήσω δάνειο ενός εκατομμυρίου ευρώ, και εσείς μου το δώσετε με υψηλό επιτόκιο επειδή γνωρίζετε ότι υπάρχει κίνδυνος να μην πάρετε τα χρήματά σας πίσω, η μισή ντροπή για το δάνειο αυτό (και ευθύνη) είναι δική μου και η άλλη μισή δική σας. Δεν μπορούν οι πιστωτές και να εισπράττουν τα υψηλότερα επιτόκια από χώρες όπως η Ελλάδα (ως αντίτιμο του υψηλότερου κίνδυνου στάσης πληρωμών) και να περιμένουν ότι στάση πληρωμών δεν θα γίνει ποτέ (ακόμα και αν χρειαστεί να στραγγαλιστεί ένας ολόκληρος λαός). Ιδίως όταν γνωρίζουν ότι μεγάλο μέρος των χρημάτων δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα του ελληνικού λαού αλλά καταλήγει στις τσέπες μεσαζόντων, πολιτικών κλπ. Πράγματι, όσοι διαβάζατε πέρσι http://www.protagon.gr/, πριν το Μνημόνιο, θα θυμάστε ότι επιχειρηματολογούσα (κόντρα στο κλίμα της εποχής) πως η κυβέρνηση έπρεπε να απειλήσει με στάση πληρωμών την ΕΕ (βλ. την αισιόδοξη πλευρά της χρεοκοπίας εδώ  http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=2075, και το δικό μας χρέος). Πως μόνο έτσι θα απέφευγε μια μακροπρόθεσμη και ακόμα πιο αβάστακτη χρεοκοπία που θα θύμιζε την Αργεντινή σε ευρωπαϊκό μοτίβο (βλ. το πρώτο ταγκό στην ευρωζώνη εδώ http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&lid=2305).

Δυστυχώς, την στάση πληρωμών δεν την απειλήσαμε τότε που έπρεπε. Το αποτέλεσμα ήταν ένα νέο απεχθές δάνειο 110 δισ, μετά Μνημονίου, και το EFSF για Ιρλανδία και Πορτογαλία (με τα αντίστοιχα δικά τους Μνημόνια). Όσο όμως απεχθές και να ήταν το νέο δάνειο των 110 δισ, άλλαξε τα δεδομένα. Σε άρθρο μου με ημερομηνία 10/6/10 (βλ. Και τώρα τι; http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=2512) εξήγησα ότι το παίγνιο άλλαξε. Ότι η υπογραφή του Μνημονίου έθεσε τέλος στο σενάριο της στάσης πληρωμών. Γιατί; Για πολλούς λόγους από τους οποίους, για λόγους χώρου, θα σταθώ σε έναν: Επειδή το Μνημόνιο του περασμένου Μαΐου σήμανε μια τεράστια "επένδυση" τόσο πολιτικού όσο και οικονομικού κεφαλαίου της ΕΕ ώστε να αποτραπεί η ελληνική στάση πληρωμών. Να το πω απλά: Αν θελήσουμε να πάμε (μονομερώς) κόντρα σε αυτή την ευρωπαϊκή "επένδυση" πρέπει να είμαστε έτοιμοι για έναν ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον της ΕΕ - και μάλιστα από τα έξω. Με άλλα λόγια: Μόνο φεύγοντας από την ΕΕ θα μπορούσαμε, μετά τον Μάιο του 2010, να κηρύξουμε μονομερώς στάση πληρωμών. Θα ήταν σοφή μια τέτοια ηρωική έξοδος από την ευρωζώνη και την ΕΕ σε αυτή την συγκυρία; Αν μπορούσαμε να γίνουμε μια νέα Αργεντινή, ένας νέος Ισημερινός ή ακόμα και μια νέα Ισλανδία (χώρες που οι λαοί τους ανάγκασαν τις ελίτ να θυσιάσουν τους δανειστές προς όφελος των λαών τους), δεν θα είχα καμία αντίρρηση να το κάνουμε συστήνοντας μια ΕΛΕ που θα χαρακτήριζε μέρος του χρέους απεχθές και κατόπιν θα προέβαινε σε στάση πληρωμών. Να σας πω γιατί δεν μπορούμε:

Πρώτον, επειδή δεν έχουμε την παραγωγική βάση για να συντηρήσουμε την κοινωνία μας μετά από μια τέτοια ρήξη. Ο Ισημερινός, όπως κατέδειξε και το ντοκιμαντέρ, έχει άφθονο πετρέλαιο. Η στάση πληρωμών κατάφερε να στρέψει τα εισοδήματα από το πετρέλαιο (από τους λογαριασμούς των δανειστών) προς το κράτος, τα σχολειά και την υγεία. Η Αργεντινή ξεπέρασε την κρίση λόγω Κίνας (που αγοράζει το σύνολο της παραγωγής σόγιας) και λόγω αύξησης των τιμών των αγροτικών της προϊόντων διεθνώς (συνεπικουρούμενη από την ζήτηση βιο-καυσίμων). Τέλος, η Ισλανδία διατηρεί παραδοσιακά ένα υγιέστατο πλεόνασμα στο εμπορικό της ισοζύγιο (εξάγει κυρίως θαλασσινά) με το οποίο μπορεί να χρηματοδοτεί το κράτος μετά από την στάση πληρωμών, την αποκοπή της χώρας από τις παγκόσμιες χρηματαγορές και την γενναία στάση των πολιτών της που καταψήφισαν σε δύο δημοψηφίσματα (το δεύτερο μόλις χτες) την φορολόγηση των νοικοκυριών υπέρ των πτωχευμένων τραπεζών. Εμείς, που θα βρίσκαμε τα έσοδα για να διατηρήσουμε τις βασικές κρατικές μας λειτουργίες, αλλά και τις απαραίτητες εισαγωγές;

Δεύτερον, η έξοδος από το ευρώ για μια ελλειμματική χώρα θα μας έστελνε στην νεολιθική εποχή πριν καλά-καλά το καταλάβουμε. Γιατί; Επειδή αντίθετα με την Αργεντινή, τον Ισημερινό και την Ισλανδία, που διατηρούσαν το νόμισμά τους (και χρειάστηκε μόνο να διακόψουν την διασύνδεσή της αξίας του με το δολάριο ή το ευρώ - το λεγόμενο peg), εμείς από το 2000 δεν έχουμε δικό μας νόμισμα. Έστω ότι ο πρωθυπουργός ανακοίνωνε πως σήμερα το βράδυ θα κατέθετε κατεπείγον νομοσχέδιο στην Βουλή δημιουργίας νέου εθνικού νομίσματος. Σε είκοσι λεπτά θα είχαν στεγνώσει όλα τα ΑΤΜ καθώς όλοι θα γνώριζαν ότι το νέο νόμισμα θα υποτιμηθεί βάναυσα (σε σχέση με το ευρώ) μερικά λεπτά της ώρας μετά την δημιουργία του. Φυσιολογικά, όλοι θα τραβούσαν όσο πιο πολλά ευρώ μπορούσαν από τις τράπεζες. Αύριο το πρωί οι ουρές έξω από τις τράπεζες θα ήταν ατελείωτες και μετά από μια ώρα οι τράπεζες θα κατέβαζαν τα ρολά. Η οικονομία θα κατέρρεε. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα απόσυρε την υποστήριξη των τραπεζών (μιας και θα έπαυε να είναι η Κεντρική μας Τράπεζα) και έτσι εκείνες δεν θα ξανα-άνοιγαν τις πόρτες τους. Μέχρι το κράτος να παράξει το νέο νόμισμα (κάτι που παίρνει βδομάδες), η χώρα θα είχε βυθιστεί στο απόλυτο σκότος. Χωρίς πρόσβαση στις χρηματαγορές, στο απεχθές ΔΝΤ, στην ανεκδιήγητη ΕΕ, το ρολόι θα γύρναγε πίσω πολλές δεκαετίες. Η φτώχεια θα εισέβαλε στο 80% των νοικοκυριών. Κάποια στιγμή θα ξανα-βρίσκαμε μια κάποια ισορροπία, αλλά τίποτα δεν μου εγγυάται ότι η ισορροπία αυτή θα ήταν καλύτερη από την σημερινή. Οι επιτήδειοι και πάλι κερδισμένοι θα ήταν (καθώς θα είχαν διατηρήσει πρόσβαση σε λογαριασμούς ευρώ εκτός Ελλάδας), ενώ η συντριπτική πλειοψηφία θα καταριόταν την ώρα που κηρύχθηκε η μετα-Μνημονιακή στάση πληρωμών.

Συμπέρασμα

Χαιρετίζω τους προβληματισμούς του ντοκιμαντέρ Debtocracy, αλλά απορρίπτω την κεντρική του ιδέα-πρόταση. Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Η Ελλάδα δεν είναι Αργεντινή - σε πείσμα τόσο εκείνων που επισείουν την στάση πληρωμών ως μπαμπούλα για να αποδεχθούμε την λογική του Μνημονίου (και να πουληθούν γρηγορότερα τα δημόσια φιλέτα στους επιτήδειους) όσο και εκείνων που μοιράζουν φρούδες ελπίδες για μια μονομερή διαγραφή του χρέους. Μέσα στην γενική σύγχυση ένα είναι σίγουρο: Η λύση θα πρέπει να είναι ευρωπαϊκή. Να ισχύσει τόσο για την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία όσο και για την Γερμανία και την Ολλανδία. Αν δεν έρθει, το ευρώ θα καταρρεύσει. Και τότε η στάση πληρωμών θα αποτελέσει όχι μόνο επιθυμητή εξέλιξη, αλλά και μονόδρομο, Ως τότε, έχουμε καθήκον να παλεύουμε για μια ευρωπαϊκή λύση. Γιατί; Επειδή η κατάρρευση του νομίσματος, που ποτέ δεν έπρεπε να είχε δομηθεί όπως δομήθηκε, του ευρώ, θα φέρει την ήπειρό μας στο χείλος μιας καταστροφής που δεν μπορούμε να διανοηθούμε.

ΥΓ. Έχω και μια άλλη ένσταση που αφορά τον τίτλο του ντοκιμαντέρ. Δεν ζούμε σε περίοδο debtocracy. Όπως έχω ξαναγράψει (εδώ http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=2922 στα ελληνικά και εδώ http://yanisvaroufakis.eu/2011/03/02/the-road-to-bankruptocracy-how-events-since-2009-have-led-to-a-new-mode-of-reproduction/ στα αγγλικά) ζούμε σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση που ονομάζω Πτωχο-τραπεζοκρατία (Bankruptocracy): Την απολυταρχία των πτωχευμένων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία...

Πηγή: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=6245

Διδάσκει οικονομική θεωρία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών προσποιούμενος έντεχνα τον οικονομολόγο. Έχοντας ζήσει είκοσι τρία χρόνια στην Αγγλία, στην Σκωτία, στο Βέλγιο και στην Αυστραλία, όπου και δίδασκε πριν την επιστροφή στα πάτρια, έχει δεθεί συναισθηματικά με την ιδιότητα του 'ξένου' - ιδίως τώρα που ζει μόνιμα στην Ελλάδα. Γράφει περί οικονομικών, φιλοσοφίας, πολιτικής και... θεωρίας παιγνίων. Μεγαλύτερό του κατόρθωμα θεωρεί ότι το 2005 η Αυστραλιανή κυβέρνηση αναγκάστηκε να περάσει ειδική τροπολογία από την Ομοσπονδιακή Βουλή ώστε να εξαναγκαστεί το κρατικό ραδιόφωνο να καταργήσει εβδομαδιαία του εκπομπή.

Email: varoufakis@protagon.gr

Κρητική αυτονομία

ΚΡΗΤΙΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ:

ΠΩΣ ΝΑ ΠΕΙΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ;

του Μανώλη Εγγλέζου-Δεληγιαννάκη

«Αείμνηστε αρχηγέ Πετρονικόλα, απερχόμενος του κόσμου τούτου σήμερον με το μύχιον και πικρόν παράπονον ότι δεν επέζησες να ιδείς πλήρες τετελεσμένον το έργον το οποίον ήτο το μόνον σου όνειρον και υπέρ του οποίου τοσούτον ηγωνίσθης καθ όλην σου την ζωήν, ήτοι την Ενωσιν της πατρίδος σου μετά της μητρός Ελλάδος, απερχόμενος γενναίε πρόμαχε των δικαίων και της ελευθερίας της Πατρίδος σου, ανήγγειλον εις τας ιεράς σκιάς των συναγωνιστών σου ότι το ευγενές και ποθητόν όνειρόν των δεν συνετελέσθη εισέτι, και ότι πιστοί και αφοσιωμένοι ημείς οι απόγονοί των εις το υπέρ της Ενώσεως πρόγραμμά των, θεωρούμεν ιερόν και απαράβατον καθήκον και έχομεν στερεάν και αμετάτρεπτον απόφασιν να υποστηρίξομεν και επιδιώξομεν παντί σθένει την πραγματοποίησιν του ονείρου των, ήτοι την Ενωσιν της Κρήτης μετά της μητρός Ελλάδος».

Αυτά τα λόγια περιέχονται στον επικήδειο που αποχαιρέτησε τη σωρό του Ασηγωνιώτη καπετάνιου Νικολάου Πετράκη το 1905. Ο ομιλητής Μάρκος Δεληγιαννάκης, νεότερός του αγωνιστής και αργότερα Ηπειρομάχος, απέδωσε έτσι με τον πιο γλαφυρό τρόπο τα συναισθήματα των Κρητών κατά το διάστημα της «ημιελευθερίας», όπως σε άλλη αποστροφή του ίδιου αποχαιρετισμού αποκαλούσε την περίοδο της αυτονομίας.

Σήμερα, οι σημαίες της επικυριαρχίας του Σουλτάνου υψώνονται στους ιστούς αυτών που λησμονούν, αυτών που δεν ξέρουν, που δε θυμούνται, που προτάσσουν το ατομικό βραχυπρόθεσμο μικροσυμφέρον απέναντι στο κοινό μεσοπρόθεσμο συλλογικό. Προς αυτές αλληθωρίζουν κι άλλοι, ακάτεχοι και συνάμα απελπισμένοι σε μια πατρίδα που έχει χάσει από καιρό το όραμα και την προωθητική ενοποιητική της δύναμη. Και τις εξελίξεις παρακολουθούν κι όσο μπορούν διαμορφώνουν ξένα συμφέροντα και δυνάμεις, κοντινές και μακρινές, με παρελθούσα ή/και επιθυμητή νέα παρουσία στο νησί.

Η Κρήτη είναι ελληνική

Από μόνη της η κατάφαση αυτή συνιστά ήττα. Αυτό που δεν έχει ξεκαθαρίσει είναι αν πρόκειται για ήττα σε μάχη ή σε πόλεμο. Όπως ήττα συνιστά η συγγραφή αυτού του κειμένου. Γιατί τα αυτονόητα δεν τα δηλώνεις. Ξεκινάς από αυτά και πας παραπέρα. Έτσι πήγαμε στη Μακεδονία, έτσι προσφέραμε έναν ηγέτη στην πατρίδα, καθιστάμενοι η αιχμή του ελληνικού δόρατος στην τελευταία φυγή προς τα μπρος που θάφτηκε τελικά στις στάχτες της Σμύρνης.

Σήμερα τα αυτονόητα είναι ζητούμενα σ΄ αυτό τον τόπο σε όλους τους τομείς. Έτσι, είναι και στο θέμα της Κρήτης. Θα αναγκαστούμε λοιπόν να κάνομε μια σύντομη αναφορά στο πώς εκδηλώθηκε η ελληνική ψυχή της Κρήτης ανά τους αιώνες, από τη στιγμή που αποκόπηκε από τον εθνικό κορμό του Βυζαντίου το 1204 μέχρι την επανένωσή της με την κρατική υπόσταση του νέου ελληνισμού το 1913.

Με την παράδοση της Κρήτης στους Ενετούς το 1204, οι κάτοικοι του νησιού ξεκίνησαν αντίσταση ενάντια στους Ενετούς. Κι επειδή η Πόλη ήταν φραγκεμένη στράφηκαν στη διάδοχη κρατική υπόσταση του Ελληνισμού, την αυτοκρατορία της Νίκαιας. Ο αυτοκράτορας Ιωάννης Βατάτζης έστειλε πλοία και πολεμοφόδια που δε στάθηκαν αρκετά να αντιμετωπίσουν τη θαλασσοκράτειρα Βενετία, κατεγράφη όμως ποιοι ήταν με ποιους και ποιο σημείο αναφοράς είχαν οι Κρητικοί, ποιους θεωρούσαν αδέρφια τους. Η αυτοκρατορία της Νίκαιας αποτελούσε σημείο αναφοράς για όλο τον υπόδουλο ελληνισμό αφού και οι υπόδουλοι της Μικράς Ασίας σ’ αυτήν προσέβλεπαν, όπως μαρτυρούν χρονολογήσεις εικονογραφιών στην Καππαδοκία με βάση τον βασιλεύοντα στη Νίκαια και όχι το Σελτζούκο σουλτάνο που κατείχε την περιοχή.

Με την απελευθέρωση της Πόλης, ο Μιχαήλ Παλαιολόγος υποκίνησε επανάσταση στην Κρήτη και έκτοτε όλες οι επαναστάσεις κατά των Ενετών ήταν υποστηριζόμενες και σε συνεννόηση με την ανασυσταθείσα Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Όλες καταπνίγονται, ενώ οι Τούρκοι πλησιάζουν και οι Κρητικοί αποτυπώνουν στα τραγούδια τους τη μυθική διάσταση που έχει γιαυτούς το Βυζάντιο:

Όντεν εθεμελιώνασιν οι άγγελοι την Πόλη, απ' τ' Άγιον Όρος το νερό κι από τη Χιό το χώμα
κι απού την Avτριανoύπολη φέρνουν τα κεραμίδια…

Παρακολουθούν με αγωνία την τουρκική προέλαση και πρώτοι αυτοί απ’ όλους τους Έλληνες θρηνούν το κούρσος της Αντριανούπολης:

Τα χελιδόνια τση Βλαχιάς και τα πουλιά τση Δύσης
Κλαίσιν αργά κλαίσιν ταχιά κλαίσιν το μεσημέρι
Κλαίσιν την Αντριανούπολη τη βαροκουρσεμένη.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στο χρόνο κατά τον οποίο γράφονται αυτά, η Κρήτη ανήκει σε άλλο κράτος, όμως θεωρεί εαυτήν μέρος του ελληνικού λαού, όπου και αν αυτός βρίσκεται και μαζί του θρηνεί την πτώση της Ρόδου, αγωνιά για την έκβαση της συνόδου Φερράρας Φλωρεντίας («όντεν εδικονίζεντο ο Κωνσταντής στα ξένα»), αφηγείται τον γάμο του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου («κάλεσμα κάνει ο Κωνσταντής το γάμο του να κάμει»).
Είναι επίσης άξιο αναφοράς ότι κατά την Ενετοκρατία, οι Κρητικοί διεκδικούν προνόμια από τους Ενετούς στη βάση της βυζαντινής προέλευσής τους, ως Αρχοντορωμαίοι, με χαρακτηριστική την αναγωγή της καταγωγής τους στα 12 αρχοντόπουλα του Βυζαντίου που κατά την παράδοση έστειλε ο Αλέξιος Κομνηνός στο νησί.
Ακολούθως, με την πτώση της Κωνσταντινούπολης, πολλοί οραματίστηκαν την αναβίωση του Βυζαντίου με κέντρο την Κρήτη αλλά οι απόπειρες εξέγερσης κατανικήθηκαν από τους Ενετούς, μέχρι τελικά η Κρήτη να ενωθεί με το υπόλοιπο γένος κάτω από την Οθωμανική κυριαρχία.
Η ενότητα του υπόδουλου ελληνισμού φάνηκε στα Ορλωφικά, όταν η συντονισμένη εξέγερση εγκαταλείφθηκε από τους Ρώσους αλλά πιστοποίησε την αίσθηση του ανήκειν στην ίδια συλλογικότητα, από τις Παραδουνάβιες ηγεμονίες μέχρι τα Σφακιά. «Ο Μπέης από τη Βλαχιά κι ο Μπέης απ’ τη Μάνη κρυφοκουβέντες είχασι με το Δασκαλογιάννη». Η ίδια αίσθηση οδήγησε τους Κρητικούς στη Φιλική Εταιρεία και στην προετοιμασία και συμμετοχή στην Επανάσταση του 21, η οποία δεν αφορά μόνο το Μωριά και τη Ρούμελη αλλά και τη Θράκη, τη Μακεδονία, τη Θεσσαλία, την Κρήτη, τα νησιά. Συμμετέχουν στις εθνοσυνελεύσεις που έδωσαν τα Συντάγματα της επανάστασης και εθελοντές πηγαινοέρχονται στις επαναστατημένες περιοχές, τόσο κρητικοί στην ηπειρωτική Ελλάδα όσο και μη κρητικοί στην Κρήτη.
Όταν το ελλαδικό κρατίδιο δημιουργείται, ζητούν με πείσμα να συμπεριληφθεί σ’ αυτό η Κρήτη και αποτυγχάνουν. Από τότε, ο 19ος αιώνας είναι αιώνας επαναστάσεων με μόνιμο αίτημα το «Ένωση ή θάνατος», κοινό αίτημα του υπόδουλου ελληνισμού από τη Βόρειο Ήπειρο μέχρι την Κύπρο. Κι όταν το 1897 αποτινάσσεται ουσιαστικά ο τουρκικός ζυγός, αυτοί επιμένουν για την Ένωση και μόνο όταν την επιτυγχάνουν το 1913 θεωρούν ότι ολοκλήρωσαν τον αγώνα.
Στη διάρκεια της ζωής της Κρητικής Πολιτείας συμβαίνουν πολλά: Οι κρητικοί πηγαίνουν να πολεμήσουν εκεί που η πατρίδα τους χρειάζεται και ενώνουν τη Μακεδονία με την Ελλάδα πριν την Κρήτη. Η εξέγερση του Θερίσου επισφραγίζει τον πόθο της Ένωσης και αναδεικνύει ένα εθνάρχη. Οι βουλευτές της Κρητικής πολιτείας εισβάλλουν στο ελλαδικό κοινοβούλιο για να συνεδριάσουν με τους Παλαιοελλαδίτες βουλευτές σε μια συμβολική επίδειξη της ενότητας των πληθυσμών. Οι κρητικοί κληρωτοί σε κάθε περίσταση δίδουν τον όρκο του Έλληνα στρατιώτη. Όλα τα δημοτικά συμβούλια των τότε δήμων με ψηφίσματά τους κήρυτταν την Ένωση και καλούσαν τον Αρμοστή να ασκεί τα καθήκοντά του εν ονόματι του βασιλέως της Ελλάδος. Ο πόθος για την Ένωση είναι πανταχού παρών.
Αντίστροφα, στο Ελλαδικό κρατίδιο, οι προβληματισμένοι για την παρακμή και σήψη του στην Κρήτη προσβλέπουν για να ανανεώσει το ελληνικό όραμα και να εμφυσήσει νέα ορμή και πίστη στα δίκαια του έθνους. Καλούν το Βενιζέλο και η Κρήτη βρίσκεται στην πρωτοπορία στην περιπέτεια που αρχίζει με τους Βαλκανικούς και τελειώνει το 22, σε μια περίοδο όπου κάποια χρόνια δεν ανήκε καν στην Ελλάδα! Η Κρήτη, εκτός από εθνάρχη, χαρίζει στην Ελλάδα και μπαρουτοκαπνισμένους πολεμιστές με κορυφαίο το στρατάρχη Μανουσογιαννάκη.
Μετά την Ένωση, η κατοχή έδωσε την ευκαιρία στην Κρήτη να διεξαγάγει τον αντιστασιακό αγώνα εξ ονόματος όλου του ελληνισμού και να αντισταθεί στις αγγλικές προτροπές περί αυτονομίας τις οποίες οι σύμμαχοί μας έκαναν τη στιγμή του κοινού αγώνα και που είχαν την κατάληξη να συλληφθεί ο Γουντχάουζ, βιογράφος του Καραμανλή αργότερα, από τους αντάρτες.
Στα χρόνια που ακολούθησαν υπήρξε έμπρακτη στήριξη από τους κρητικούς του ενωτικού αγώνα του λαού μας στην Κύπρο, ενώ γράφτηκαν και σχετικά ριζίτικα τραγούδια. Ο Παύλος Γύπαρης, μεγάλος πια, επέστρεψε στην Αγγλία τα παράσημα που του είχαν απονεμηθεί για τη δράση του στο β’ παγκόσμιο πόλεμο και κάλεσε το Χάρντινγκ σε μονομαχία…
Τα παραπάνω έχουν μιαν αντίφαση: λέγονται για να αποδείξομε ότι δε χρειαζόταν να λεχθούν. Ότι το αυτονόητο δε χρειάζεται να διατυπώνεται. Όμως από τότε πέρασε πολύς καιρός και πολλές καταστάσεις. Το πρώτο που ήρθε, ήταν η διάθεση να καταστρέψομε το χώρο μας, τα χωριά μας, για να χτίσομε δωμάτια και να σερβίρομε τους τουρίστες, αυτούς που μέχρι χτες πολεμούσαμε. Κι ακολούθησε η ηθική εξαχρείωση ενός ολόκληρου λαού, που στην Κρήτη ήρθε με την παροχή της δυνατότητας σε πληθυσμούς με περιορισμένα μέσα να προσποριστούν εύκολα έσοδα όχι με την εργατικότητα, βασική αξία του λαού μας, αλλά με τις επιδοτήσεις βάσει ψευδών στοιχείων που δεν κατευθύνθηκαν στο σκοπό για τον οποίο προορίζονταν. Προς τούτο συνηγόρησε ένα ολόκληρο κύκλωμα με πρώτο το κράτος, έτσι που όποιος έμενε πιστός στις αξίες τις παλιές στερούνταν και θεωρούνταν και αφελής.
Η καλοπέραση αυτή οδήγησε στην τάση για πάση θυσία διατήρησή της, κι εκεί η παλιά ανδρεία μετεξελίχθηκε σε τραμπουκισμό, προστασία, χρήση κάθε μέσου και καταφυγή στις παραβατικές δραστηριότητες. Η λεβεντογέννα Κρήτη που όλοι θαύμαζαν, γινόταν πια ένα μαύρο πουκάμισο αδειανό. Οι προτεραιότητες είχαν αλλάξει, με την κατανάλωση να αποτελεί πια τη νέα μεγάλη ιδέα. Παράλληλα, τα θερμοκήπια, τα ξενοδοχεία, η οικονομική δραστηριότητα και ανάπτυξη δημιούργησαν τοπικές οικονομικές ελίτ, ενώ η χασισοκαλλιέργεια και το λαθρεμπόριο όπλων ανέδειξαν πληθυσμούς που ζούσαν και βολεύονταν από την παραβατικότητα.
Παράλληλα με την υποχώρηση των αξιών και του φρονήματος του λαού μας πανελλαδικά, ερχόταν και η υποχώρηση σε όλα τα μέτωπα, ένα εκ των οποίων είναι και της εξωτερικής πολιτικής. Η Τουρκία επελαύνει στο Αιγαίο, στο οποίο έχομε αναγνωρίσει ζωτικά συμφέροντά της. Κι η Κρήτη είναι ένας πολύ δυνατός κρίκος στην ελληνική άμυνα, με πληθυσμό ντόπιο εξισλαμισμένο που έχει εγκατασταθεί στην άλλη όχθη του Αιγαίου.
Το επόμενο στοιχείο που μας ενδιαφέρει είναι η άνοδος της παγκοσμιοποίησης και το ιδεολογικό στίγμα που τη νομιμοποιεί: Στα πλαίσια της κυριαρχίας της αγοράς, οι συλλογικές ταυτότητες πρέπει να υποσταλούν και να αντικατασταθούν από την εξατομίκευση και το πρότυπο του ατόμου-καταναλωτή, απρόσωπου και ακαθορίστων λοιπών στοιχείων. Η σύνδεση που υπάρχει ανάμεσα στα μέλη ενός λαού πρέπει να καταργηθεί. Δε νοείται ούτε η σύνδεση των λαών μεταξύ τους ως συλλογικοτήτων, οι Έλληνες και οι Σέρβοι, οι Ισπανοί με τους Πορτογάλους δε νοούνται να συνδιαλέγονται. Μόνο άτομα συνδιαλέγονται, καμιά άλλη ταυτότητα δεν αναγνωρίζεται (αυτό το βλέπει κανείς ακριβώς έτσι αποτυπωμένο στις διακηρύξεις φιλελεύθερων παρατάξεων). Δεν υπάρχει σύνδεση με την πατρίδα, με κάθε πατρίδα: Είμαστε όλοι παιδιά της γης που πατούμε αυτή τη στιγμή και έχομε τα ίδια δικαιώματα σ’ αυτήν (αυτό το ιδεολόγημα, που κατά κόρον χρησιμοποιείται από προοδευτικούς έως πάρα πολύ προοδευτικούς, εμπεριέχει μέσα του και τη νομιμοποίηση της προσφυγοποίησης εκατομμυρίων ανθρώπων από τη Νέα Τάξη: αφού δεν υπάρχουν πατρίδες, δε δημιουργούνται και πρόσφυγες, ενώ οι κολασμένοι της παγκοσμιοποίησης που καταφθάνουν εδώ ως λαθρομετανάστες, δεν προσδοκούν φιλοξενία σε έναν ξένο τόπο, θεμελιώνουν δικαίωμα εγκατάστασης αφού πατρίδα είναι όπου πατάμε).
Η παγκοσμιοποίηση όμως δεν είναι μονόδρομος ούτε είναι δεδομένη η επικράτησή της. Πρέπει να εμπεδωθεί και γιαυτό πρέπει να διαλυθούν οι εθνικές ταυτότητες. Κάποιες όμως είναι πολύ ισχυρές, όπως η Ελληνική, διαμορφωμένη δια πυρός και σιδήρου μέσα από μια παράδοση αντίστασης ενάντια και στην Ανατολή και προς τη Δύση, της οποίας μάλιστα αρχέτυπο και συμπύκνωση αποτελεί η Κρήτη. Πρέπει λοιπόν να πολεμηθεί το συνεκτικό στοιχείο της αίσθησης ότι ανήκομε στην ίδια συλλογικότητα, στο ίδιο έθνος. Πρέπει να σπάσει, να κατακερματιστούμε σε μικρά κομμάτια, αδύναμα και σε ανταγωνισμό πιθανόν μεταξύ τους. Πρέπει ακόμα να υποτιμηθεί η αντιστασιακή μας παράδοση κι η ιστορία μας, έτσι ώστε να εκλείψει κάθε έννοια αντίστασης, κι αν υπάρχει, να στερείται αυτή δύναμης. Αυτό το δύσκολο έργο το έχουν αναλάβει ειδικά για τα Βαλκάνια, τα οποία έχουν μακρά παράδοση αντίστασης και περηφάνιας, αφενός οι επιδρομές του ΝΑΤΟ και οι πολιτικές των Δυτικών δυνάμεων, αφετέρου οι «προοδευτικοί» ιστορικοί και διανοούμενοι που ξαναγράφουν τα βιβλία ιστορίας. Βιβλία σαν αυτό της 6ης Δημοτικού, που ωραιοποιούν την Οθωμανική κατοχή των βαλκανικών χωρών, διδάσκονται ήδη στη Βουλγαρία και τη Σερβία. Κι επειδή εδώ υπήρξε αντίδραση μεγαλύτερη από αυτήν που περίμεναν, έχομε τώρα και το ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΙ, που αποδομεί την κορυφαία στιγμή της νεώτερης ιστορίας μας, το 1821.
Ο κατακερματισμός της Σερβίας είναι το μοντέλο που πρέπει να επιβληθεί και στην Ελλάδα. Η Θράκη μπορεί να τραβηχτεί προς την Τουρκία, οι νομοί Πέλλας και Φλωρίνης προς τα Σκόπια, κι η Κρήτη αυτόνομη. Πρέπει όμως να σπάσει η αίσθηση της συλλογικής ταυτότητας των Ελλήνων. Κι εδώ βοηθός στέκει το ίδιο το Ελλαδικό κράτος.
Βοηθός στέκει το πριγκιπάτο των Αθηνών, που κυριαρχεί και καταδυναστεύει την υπόλοιπη Ελλάδα από πλευράς πόρων, ανθρώπινου δυναμικού, συγκέντρωσης υπηρεσιών, διοικητικών μηχανισμών. Που με μια συγκεντρωτική πολιτική αφαίρεσε από την ύπαιθρο τους ανθρώπους της, που με τη δομή του δεν επιτρέπει στις ελληνικές περιοχές να επικοινωνούν μεταξύ τους παρά μόνο μέσω της Αθήνας, που σε τελευταία ανάλυση καταστρέφει την ταυτότητα των παιδιών μας που γεννήθηκαν σ’ αυτήν και που δεν έχουν τα βιώματα και τις ζώσες αξίες του χωριού, διαμορφώνοντας καταναλωτές διασκέδασης δυτικού τύπου. Αυτό το κράτος έχει δημιουργήσει σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα συναισθήματα αδικίας και παραμέλησης. Μόνο που αυτή η αίσθηση δε βγαίνει ως αντιπαλότητα στην Αθήνα. Σε μιαν Ελλάδα που την οικειοποιείται η Αθήνα, βγαίνει ως αντιπαλότητα στην Ελλάδα. Και στην Κρήτη αυτό βγαίνει με τον ίδιο τρόπο: «Εμείς πολεμήσαμε για όλους και για μας δεν πολέμησε κανείς», ακούς στα χωριά μας, κι ακόμα, «Η Ελλάδα μας παραμελεί, μας εκμεταλλεύεται». Καταλαβαίνει κανείς πόσο πρόβλημα μπορεί να δημιουργήσει μια τέτοια νοοτροπία, αφού εντοπίζει λάθος πρόβλημα, και άρα προτείνει και λάθος λύσεις. Κι είναι ακόμα πιο επικίνδυνο το ότι κι άλλες παραμελημένες περιφέρειες, τον ίδιο υπαίτιο αναγνωρίζουν: την Ελλάδα. Κι ενώ θα μπορούσαν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, να πυκνώσουν τις συνεννοήσεις και τις ανταλλαγές τους παρακάμπτοντας την παρασιτική Αθήνα και διαμορφώνοντας εκείνες μια κοινή ελληνική πολιτική, αναπτύσσουν φυγόκεντρες τάσεις σε μια περίοδο που αυτό είναι της Νέας Τάξης επιδίωξη και ζητούμενο προσφέροντάς της το στο πιάτο.
Ακόμα χειρότερα, ο Καλλικράτης ήρθε και καθιέρωσε αυτό τον κατακερματισμό σε περιφέρειες, προσθέτοντας την αυτονόμησή τους από τον εθνικό κεντρικό σχεδιασμό. Σημείο αναφοράς είναι πια οι Βρυξέλλες και στόχος η ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, που γίνεται πια σε επίπεδο περιφέρειας. Έτσι, όχι μόνο καταργείται η κοινή στρατηγική, αλλά και αναπτύσσεται ανταγωνισμός μεταξύ των ελληνικών περιφερειών που διαγκωνίζονται για τα ευρωπαϊκά προγράμματα, συντελώντας στην αποξένωση και την απομάκρυνσή τους. Μια ακόμα παράμετρος του Καλλικράτη είναι ο ναρκισσισμός που καλλιεργεί στους τοπικούς άρχοντες, οι οποίοι βλέπουν στους εαυτούς τους όχι πια το Δήμαρχο ή τον περιφερειάρχη, αλλά το μικρό Πρωθυπουργό. Από κει και πέρα, η φιλοδοξία να γίνουνε κι αυτοί κάτι σαν το Μακάριο δεν είναι μακριά.
Τέλος, οι εξελίξεις στην πατρίδα μας με το Μνημόνιο και την κατάρρευση της αξιοπιστίας του πολιτικού κόσμου, δημιούργησαν νέα απογοήτευση και απελπισία στο λαό μας. Η διέξοδος σε αυτό και οι τρόποι αντιμετώπισής της είναι θέμα του λαού μας συνολικά, όμως κάποιοι, μέσα στον πανικό τους και προκειμένου να απαλλαχθούν από αυτούς που τους έφεραν σ’ αυτή την κατάσταση, αποδίδουν τη διαφθορά του πολιτικού κόσμου στην ίδια την Ελλάδα και ζητούν αυτονομία για να γλυτώσουν!
Σ’ αυτές τις συνθήκες, έχει από καιρό αναπτυχθεί μια φιλολογία περί απόσχισης της Κρήτης από τον εθνικό κορμό με μια σειρά επιχειρημάτων. Παράλληλα, παρακολουθούμε μια κλιμάκωση επιχειρημάτων και θεωριών που συνοδεύονται κι από έξωθεν προβοκάτσιες που παρουσιάζονται σα λάθη και καθόλου αθώες δεν είναι.
Η κεντρική και εμβληματική έκφραση της τάσης αυτής είναι η χρήση της σημαίας της κρητικής πολιτείας ως συμβόλου της Κρήτης και της αυτόνομης πορείας της. Εδώ πρέπει να πούμε ότι η διείσδυση της ιδέας της αυτονομίας έχει επενδύσει πολύ στην παθολογική αγάπη των Κρητικών για την ιδιαίτερη πατρίδα τους και την περηφάνια που νοιώθουν γιαυτή. Η ιδέα αυτή όμως ήταν πάντα συνυφασμένη με την ιδέα της Κρήτης ως γης ελληνικής και την ξεχωριστή θέση που αυτή κατά τους Κρητικούς και άλλους Έλληνες έχει στην ιστορία και στη συλλογική μας παράδοση. Σιγά σιγά καλλιεργήθηκε η ιδέα για μια Κρήτη τόσο ιδιαίτερη, που αποτελεί χωριστή ταυτότητα πολιτιστική κι όχι συνιστώσα στις ελληνικές παραδόσεις. Κι η σημαία της αυτονομίας ήταν η μόνη που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως σύμβολο, αφού όλες οι κρητικές σημαίες ήταν οι ελληνικές των χαίνηδων με το «Ένωσις ή Θάνατος», η σημαία του Καγιαλέ η Ελληνική, που αυτήν αναρτούσαν σε κάθε ευκαιρία επί Κρητικής Πολιτείας αποκαθηλώνοντας την άλλη με το τουρκάστερο. Η τελευταία λοιπόν, κατάντησε να θεωρείται σύμβολο της Κρήτης από τους σύγχρονούς μας Κρητικούς, ακόμα κι αν αυτοί δεν τάσσονται υπέρ της ιδέας της αυτονομίας. Από την άλλη, η μετάπτωση και μέσω της σημαίας σε θέσεις στήριξης της αυτονομίας, αρχικά μέσα από το χαβαλέ και στην πορεία συνειδητά, συντέλεσε στην αύξηση του κύματος αυτού σε πρώτη φάση.
Προς ενίσχυση και ουσιαστική επιβολή του θέματος, επινοήθηκε η απάτη με το δημοψήφισμα που δήθεν θα λάβει χώρα το 2012 με βάση τη διεθνή συνθήκη που αναγνώρισε αυτό που de facto είχαν επιβάλει οι Κρητικοί: την Ένωση με την Ελλάδα. Το δημοψήφισμα ήταν μια πολύ έξυπνη τακτική που είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία συζήτησης επί του ανύπαρκτου θέματος. Μας ανάγκασε λοιπόν να συζητούμε επ’ αυτού, να παίρνομε θέση, να το αναγνωρίζομε ως υπαρκτό. Το επέβαλε πιέζοντάς μας να τοποθετηθούμε εν όψει του 2012.
Παράλληλα, οι προβοκάτσιες στους αγώνες των μεσογειακών νησιών με την ανάρτηση της σημαίας της κρητικής πολιτείας για την Κρήτη αντί για την ελληνική, η αναφορά της Κρήτης ως ξεχωριστού κράτους σε ιστοσελίδες δυτικών οργανισμών, η ανάρτηση πανώ σε ποδοσφαιρικό αγώνα στο Ηράκλειο για την αυτονομία, οι αναφορές στο ανύπαρκτο δημοψήφισμα του 2012, η ανάρτηση της σημαίας σε ιστούς δήμων, δημιούργησαν μια δυναμική αλληλοτροφοδοτούμενη με το θέμα να συζητιέται κανονικά ανάμεσά μας.
Τους δυο αυτούς άξονες προπαγάνδας, το δημοψήφισμα και τη σημαία, θα πρέπει να μην τους υποτιμούμε ως γελοίους, γιατί ο στόχος δεν ήταν να πείσουν, αλλά να ανοίξουν το θέμα. Κι αυτό το κατάφεραν, μ’ εμάς να είμαστε σε θέση άμυνας, μη ξέροντας τι να κάνομε, αφού θέλαμε να μη δίδουμε διαστάσεις σ’ ένα θέμα που δεν υπάρχει. Η απουσία μας όμως συντέλεσε στην απρόσκοπτη ανάπτυξη του προβλήματος.
Σε δεύτερη φάση, ήρθε η αντίδραση και η ενημέρωση του κόσμου. Το έμβλημα που είχαν επιλέξει ήταν εύκολος στόχος, αφού μας έδινε τη δυνατότητα να αναφερθούμε στην ιστορία και τους συμβολισμούς της επικυριαρχίας του Σουλτάνου, το δημοψήφισμα μπορούσαμε να το αναιρέσομε με μιαν απλή ανάγνωση της Συνθήκης. Όμως η άλλη πλευρά σιγά σιγά έχει ήδη εγκαταλείψει το εργαλείο του δημοψηφίσματος, αφού δεν της είναι πια χρήσιμο, και είναι εύκολο να βρει εναλλακτικό σύμβολο τώρα που υπάρχει η κρίσιμη μάζα εκείνη που θα το υιοθετήσει εκ του μηδενός.
Η εξέλιξη των επιχειρημάτων των αυτονομιστών παρουσιάζει ενδιαφέρον, καθώς μετατοπίζεται πλέον σε πιο συναινετική και τεχνοκρατική φρασεολογία. Έτσι, προβάλλεται αφενός η αυτάρκεια της Κρήτης σε πλουτοπαραγωγικούς πόρους και ως οικονομία, η οποία μπορεί να συντηρήσει το νησί δίχως τη βοήθεια της Ελλάδας. Από την άλλη, τα ιδεολογήματα περί χωριστής ταυτότητας των Κρητών έχουν σιωπήσει. Στη θέση τους προβάλλεται από τη μια το κοινό ελληνοτουρκικό παρελθόν και ο πληθυσμός των κάποτε αδελφών μας Τουρκοκρητικών κι από την άλλη, η τραγική κατάσταση της Ελλάδας που τρώει τα παιδιά της και το αίτημα της αυτοδιοίκησης ως διέξοδος στην κακοδιοίκηση της κεντρικής εξουσίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι πια το αίτημα για ανεξαρτησία υποστέλλεται, έμφαση δίδεται στο ότι η Κρήτη είναι τελικά κομμάτι της Ελλάδας, απλά είναι καλό για όλους μας να έχομε ένα νοικοκύρεμα βρε αδερφέ, μια διοικητική ή οικονομική αυτονομία, τίποτα άλλο.
Το αίτημα αυτό, όπως εμφανίζεται στη σημερινή του μορφή, είναι εξαιρετικά επικίνδυνο, αφού παρουσιάζεται αθώο και μάλιστα έχει αναφορές στην αυτοδιοικητική μας παράδοση. Αυτό που αποκρύπτεται όμως είναι το ότι οι σημερινές αυτοδιοικητικές δομές του Καλλικράτη δεν έχουν καμιά σχέση με την κοινοτική μας αμεσοδημοκρατική παράδοση. Δημιουργούν απλά τις προυποθέσεις αναπαραγωγής της κομματικής κυριαρχίας σε όλα τα επίπεδα, γιγαντώνοντας τη μικρότερη βαθμίδα αυτοδιοίκησης από την κοινότητα γνωστών μεταξύ τους προσώπων στον απρόσωπο Καλλικρατικό δήμο, στραγγαλίζοντας την προοπτική κάθε ανεξάρτητης συλλογικής προσπάθειας παρέμβασης. Επιπλέον, άλλο η αυτοδιοίκηση εντός ενός «κοινού Ελλήνων», κι άλλο η αυτοδιοίκηση στη βάση της ετερότητας των Κρητών σε σχέση με τους (άλλους) Έλληνες.
Έτσι, ο μύθος της αυτάρκειας καταρρέει από την ίδια τη διατύπωσή του: Αστείρευτους υδάτινους πόρους ανακαλύπτει σε μια Κρήτη που με την αλλαγή του κλίματος απειλείται με ερήμωση, ενώ η δυνατότητα παραγωγής αγροτικών προϊόντων δε συνεπάγεται και αυτάρκεια στην ενέργεια και στις κατασκευές, ούτε πολύ περισσότερο στην άμυνα.
Όμως, δεν είναι ενωμένες οι ελληνικές περιοχές επειδή στερούνται αυτάρκειας καθεμιά ξεχωριστά. Ούτε σημαίνει αυτό ότι αν είναι αυτάρκεις φεύγουν, δεν είναι η ανάγκη που τις κρατάει ενωμένες αλλά η κοινή συνείδηση, η αίσθηση του ανήκειν στην ίδια συλλογικότητα, στον ίδιο λαό. Γιαυτό άλλωστε στο παρελθόν αγωνίστηκαν για την Ένωση, όχι μόνο οι Κρητικοί, αλλά όλοι οι Έλληνες που βρέθηκαν εκτός ελλαδικού κράτους στα 1830: Σαμιώτες, Δωδεκανήσιοι, Κύπριοι, Επτανήσιοι, Μικρασιάτες, Μακεδόνες, Θρακιώτες, Βορειοηπειρώτες.
Είναι ακόμα χαρακτηριστικό ότι το ζήτημα της άμυνας υποβαθμίζεται συστηματικά από τους υποστηρικτές της αυτονομίας. Η γεωπολιτική απουσιάζει από την ανάλυσή τους, κι αυτό όχι απαραίτητα από άγνοια. Κάποιοι όντως παραγνωρίζουν την απειλή της Τουρκίας, και αφελώς παρουσιάζουν ως παράδειγμα προς μίμηση την Κύπρο, το μεγαλύτερο ελληνικό νησί που κατέληξε ανεξάρτητο μετά από έναν αγώνα για την Ένωση που γελοιοποίησε τη μεγαλύτερη αποικιοκρατική δύναμη του κόσμου, τη Βρετανία, και που σήμερα βιώνει ακριβώς τις συνέπειες της μη ολοκλήρωσης του στόχου της Ένωσης. Επικαλούνται το οικονομικό θαύμα της Κύπρου, αλλά αυτό μόνο ως παράδειγμα του τι θα μπορούσε να κάμει ο Ελληνισμός ενωμένος μπορεί να χρησιμεύσει, δηλαδή με τα θετικά μιας παραγωγικής ανάπτυξης, συνδυασμένης όμως με αποτρεπτική ισχύ και όραμα, όχι ως κίνητρο για απόσχιση.
Κάποιοι άλλοι όμως αποσιωπούν το θέμα της άμυνας συνειδητά. Είναι αυτοί που αναφέρονται με νοσταλγία στην τουρκική παρουσία στο νησί, που στις εφημερίδες και τις επιχειρήσεις τους βάζουν το μπλέ και το κόκκινο σε αναλογία τρία προς ένα, παραπέμποντας ευθέως και ρητά στην παρουσία της τουρκοκρητικής μειονότητας στο νησί. Δεν έχει θέση εδώ η ανάλυση της προέλευσης των τουρκοκρητικών από εξισλαμισμένους δικούς μας πληθυσμούς, ούτε η επισήμανση ότι όσοι φτάσαμε να αποκαλούμαστε Έλληνες σήμερα είμαστε οι απόγονοι αυτών που δεν εξισλαμίστηκαν τότε. Αλλά πρέπει να μας θορυβήσει το γεγονός ότι οι αυτονομιστές εμμέσως πλην σαφώς έχουν και μια προοπτική τουρκικής εμπλοκής στην Κρήτη, την οποία διεκδικούν με την προβολή μιας κοινής ταυτότητας που ενώνει χριστιανούς και μουσουλμάνους του νησιού και η οποία βεβαίως δεν είναι ελληνική: είναι μόνο κρητική και αυτήν προβάλλουν, αντίθετα με το παρελθόν μας και την ιστορία μας, αποσιωπώντας ότι οι αγώνες μας ήταν ενάντια σ’ αυτούς με τους οποίους γίνεται σήμερα επίκληση κοινής ταυτότητας.
Το θέμα βέβαια ενδιαφέρει την Τουρκία πάρα πολύ. Η διεκδίκησή της εμφανίζεται από πλευράς της μέσα από διάφορες ατραπούς, από τις αεροφωτογραφίσεις των περιοχών μας μέχρι την έρευνα στα υποθηκοφυλακεία για τις περιουσίες των Τουρκοκρητικών και την ανάρτηση νοσταλγικών βίντεο στο γιουτιούμπ με καρτ-ποστάλ του καιρού της τουρκικής κατοχής με υπόκρουση κρητικής μουσικής και λεζάντες στα τουρκικά και στα αγγλικά για την κοινή πατρίδα όλων μας, χριστιανών και μουσουλμάνων.
Επιπλέον, η αποδοχή της τουρκικής υπηκοότητας των ιεραρχών της Κρητικής Εκκλησίας, αποτελεί ήττα στο συμβολικό επίπεδο και τεράστια απειλή την οποία έχομε υποβαθμίσει: Ο όρκος πίστης στο τουρκικό σύνταγμα δεν έρχεται μόνο σε ευθεία αντίθεση με την αντιστασιακή παράδοση της εκκλησίας μας, αυτής που χρηματοδότησε τον αγώνα του λαού μας στην Κρήτη και πρόσφερε σειρά μαρτύρων και ηγετών. Δημιουργεί μιαν ομάδα πίεσης υπέρ των τουρκικών θέσεων στο έδαφός μας, κρατώντας σε ομηρία τους ιεράρχες μας και αναγκάζοντάς τους να ταυτίσουν τις φιλοδοξίες τους με την τουρκική εξωτερική πολιτική. Αποδέχεται την παραβίαση της συνθήκης της Λωζάννης που διαπράττουν οι Τούρκοι χαρακτηρίζοντας το οικουμενικό Πατριαρχείο τουρκικό ίδρυμα στο οποίο προσβλέπουν να ηγηθούν, κι όλο αυτό παρουσιάζεται ως κίνηση μεγαλοψυχίας της Άγκυρας και εποικοδομητική στάση που απαιτεί ως αντάλλαγμα την αναγνώριση των ψευδομουφτήδων (προφανώς γιατί μέχρι κι οι Τούρκοι καταλαβαίνουν ότι η Ελλάδα είναι ενιαία από την Θράκη ως τη Γαύδο).
Τις αυτονομιστικές θέσεις εκφράζουν σε γενικές γραμμές τα εξής συμφέροντα: των οικονομικά ισχυρών του νησιού μας, οι οποίοι δε θέλουν να μοιράζονται τον πλούτο που παράγουν με τους υπόλοιπους Έλληνες μέσω της φορολογίας και θεωρούν ότι πρέπει να διαχειρίζονται οι ίδιοι την παραγόμενη υπεραξία. Των παραβατικών, που επιζητούν μια τοπική κυβέρνηση που δε θα μπορεί να αντιπαρατεθεί μαζί τους, και που μπορεί να ελέγχουν κιόλας. Επιπλέον, σε μια μικρής κλίμακας κρατική οργάνωση, θα ελέγχουν και την οικονομική ζωή μέσω της «προστασίας» σε βάρος των οικονομικά ισχυρών, οι οποίοι δε θα είναι τόσο ισχυροί ώστε να τους ελέγξουν αλλά αρκετά εύποροι ώστε να τους συντηρούν μ’ αυτό τον τρόπο. Των εκκολαπτόμενων πολιτικών του Καλλικράτη, που προσδοκούν αξιώματα και τιμές αρχηγού κράτους και κυβερνητικών αξιωματούχων. Και νεφελωδώς των απόκληρων του σημερινού συστήματος που απλά ταυτίζουν την κρίση με την Ελλάδα και αφελώς θεωρούν ότι θα τους σώσει από το Μνημόνιο η αυτονομία.
Το ετερόκλητο μέτωπο των αυτονομιστών έχει αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα, τα οποία η κάθε διακριτή ομάδα εντός του δεν αντιλαμβάνεται ότι ακυρώνουν τις δικές της επιδιώξεις. Έτσι, οι οικονομικοί παράγοντες δεν αντιλαμβάνονται ότι τυχόν αυτονομία θα σημάνει τον έλεγχο του νησιού από τις δυνάμεις της παραβατικότητας, των ναρκωτικών και της προστασίας. Καμιά τοπική κυβέρνηση δε θα είναι σε θέση να αντιπαρατεθεί μαζί τους, εκτός του ότι μάλλον θα ελέγχεται από αυτές εκούσα άκουσα. Αντίστοιχα, οι δυνάμεις της παρανομίας, παραγνωρίζουν ότι αργά ή γρήγορα η Κρήτη θα περάσει υπό Τουρκικό έλεγχο, ο οποίος δε θα ανεχτεί τέτοιες δραστηριότητες που θα εμπνέουν ανασφάλεια στα συμφέροντά του που θα αναπτυχθούν στο νησί. Θα στραφεί εναντίον τους, είτε για να τις υποκαταστήσει με δικές του δυνάμεις είτε για να εξαλείψει τις δραστηριότητες αυτές. Και στις δυο ομάδες αυτές βέβαια, υπάρχει και η προοπτική της τουρκοποίησής τους για να διατηρήσουν τη θέση τους στην τοπική κοινωνία, δηλαδή θα δούμε να επαναλαμβάνεται το φαινόμενο του γενιτσαρισμού με νέο τρόπο.
Μπορεί να αντιλέξει κάποιος ότι αυτά δε γίνονται εντός της Ευρωπαικής Ένωσης. Όμως, αυτά μπορούν να γίνουν δίχως στρατιωτική επέμβαση, με κατάλληλους χειρισμούς και θέση της τοπικής κυβέρνησης σε ομηρία. Τα παραδείγματα της Κύπρου, της Ελλάδας πια, που δεν τολμάει να ανακηρύξει ΑΟΖ, είναι εδώ για να μας αφαιρέσουν κάθε αμφιβολία. Και αν η Ελλάδα δεν κηρύσσει ΑΟΖ, η Κρήτη μόνη της πώς θα τολμήσει να εκμεταλλευτεί τα περιβόητα κοιτάσματα που θα την καταστήσουν ενεργειακά αυτάρκη;
Την αυτόνομη Κρήτη θέλει διακαώς και το δυτικό μπλόκ, ώστε να την εντάξει στη σειρά των αβύθιστων αεροπλανοφόρων της Μεσογείου, που ξεκινούν από το Γιβραλτάρ και κορυφώνονται στην Κύπρο, στις βρετανικές βάσεις, που αποτελούν επικράτεια της Βρετανίας, όχι παραχωρημένο χώρο από την Κυπριακή Δημοκρατία, όπως η Σούδα. Θυμίζω ότι ο Ελληνισμός δεν θεωρείται από τους θεωρητικούς της Νέας Τάξης ως μέρος του Δυτικού κόσμου. Θα προσθέσω ότι συμφωνώ με αυτή την ανάλυση, πλην όμως η δυτική προσέγγιση γίνεται στη βάση της σύγκρουσης των πολιτισμών κατατάσσοντάς μας σε αντίπαλο στρατόπεδο, ενώ μια προσέγγιση οικουμενικότητας θα έβλεπε σ΄ αυτή τη διαφορετικότητα την ευκαιρία για διάλογο μεταξύ των διακριτών ταυτοτήτων σε βάση αμοιβαίου σεβασμού. Ακόμα περισσότερο, το ελληνικό πολιτισμικό πρότυπο θα μπορούσε να αποτελέσει διέξοδο στην κρίση του Δυτικού πολιτισμού, αλλά αυτό δεν το έχομε ούτε εμείς οι ίδιοι ακόμα καταλάβει, μιμούμενοι αυτούς με το κόμπλεξ του επαρχιώτη, υποτιμώντας τη δική μας παράδοση.
Έτσι λοιπόν, ντόπια και ξένα συμφέροντα, το καθένα για τους δικούς του λόγους, πολλές φορές αντίθετους μεταξύ τους, επιζητούν την απόσχιση της Κρήτης από την Ελλάδα. Το θέμα είναι να προλάβομε αυτές τις εξελίξεις, κι όχι να περιμένομε να δικαιωθούμε από το τι θα συμβεί αφού γίνουν αυτά.
Απαραίτητο στοιχείο γιαυτό είναι να δουλέψομε σε δύο επίπεδα, τοπικά και πανελλαδικά. Τοπικά, η ενημέρωση του κόσμου πρέπει να είναι συνεχής και αποφασιστική. Δε μιλούμε όμως για ενημέρωση ιστορικών στοιχείων μόνο. Γιατί αυτά είναι κοινός τόπος σε τελευταία ανάλυση. Κι επιπλέον δεν είναι και δεσμευτικά για το σήμερα και το αύριο. Αυτό που μας λείπει σήμερα, και γιαυτό καταντήσαμε εδώ που είμαστε τώρα, είναι η κρίση αξιών της πατρίδας μας συνολικά, η απουσία οράματος, η βούληση να συνεχίσομε όλοι μαζί. Πρέπει λοιπόν η απάντησή μας να απαντά και στις προκλήσεις του σήμερα μαζί με τα ιστορικά μας στοιχεία. Γιατί αλλιώς θα γίνει αυτό που είδαμε στα Ίμια, όπου ο πρωθυπουργός μας μιλούσε για αήττητα νομικά όπλα της Ελλάδας και η Τουρκία επέβαλε την καθιέρωσή τους ως γκρίζας ζώνης.
Πανελλαδικά, πρέπει να έρθουν σε επαφή όλες οι ελληνικές περιφέρειες μεταξύ τους, παρακάμπτοντας την Αθήνα, να γνωρίσουν η μια τα προβλήματα και ιδιαιτερότητες της άλλης και να συνειδητοποιήσουν ότι είναι η μια πιο παραμελημένη από την άλλη, ότι τα θέματα είναι κοινά, ότι μόνο με κοινή δράση μπορούνε πράγματι να λυθούνε. Οι περιφέρειες μαζί, οφείλουν να ξαναδούν την κρίση από τη σκοπιά της έλλειψης οράματος και να δουλέψουν για να δημιουργήσουν μια νέα προοπτική, μια νέα ιδεολογία του ελληνισμού, με εργαλεία που μας έρχονται από την αντιστασιακή μας παράδοση.
Αυτό σημαίνει κι ότι οι σύλλογοί μας θα πρέπει να γίνουν πιο ιδεολογικοί. Να σκύψουν όχι μόνο πάνω από τα έθιμα, αλλά και από τα ήθη. Και πρέπει ο καθένας μας να απαντά αποφασιστικά μόλις εγείρεται το θέμα. Με επιχειρήματα και δίχως να αφήνει περιθώριο για αμφιβολίες.
Ο αγώνας δεν είναι εύκολος γιατί το όραμα δεν υπάρχει. Το όραμα εμείς μόνο θα το ξαναφτιάξομε, ο καθα-γεις από μας, και όλοι μαζί. Κι αν δεν τα καταφέρομε θα δούμε πράματα πολύ χειρότερα από όσα έχουν ήδη εμφανιστεί.

Μ. Ε.-Δ.

http://www.metotoufekikaitilyra.wordpress.com/