Ελληνική Οικονομία και Κοινωνία

Δημοσιεύουμε σήμερα δύο άρθρα εγκύρων δημοσιογράφων-αναλυτών για την τωρινή κατάσταση της χώρας, τα οποία αποτυπώνουν το γενικότερο αίσθημα παρακμής που είναι πλέον διάχυτο παντού...

ΔΕΕ

Χρεοκοπία; Είναι τόσο κακό;

Τετάρτη, 24 Νοεμβρίου 2010 - 06:43

Μην φοβάστε τη χρεοκοπία μας λέει η Citi. Σαν να λέμε, όλοι μία μέρα θα πεθάνουν, οπότε τι τον φοβάσαι τον θάνατο. Ή αλλιώς, μία ψυχή που είναι να βγει, ας βγει να τελειώνουμε. Από την άλλη, ο ένας αναλυτής μετά τον άλλον βλέπουν αυτό που βλέπουμε κι εμείς, ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν. Μόνο που πάνε ένα βήμα παραπάνω και λένε ευθαρσώς αυτό που φοβόμαστε να πούμε στον εαυτό μας: «Μήπως είναι καλύτερα να χρεοκοπήσουμε»;

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε τι ακριβώς σημαίνει χρεοκοπία. Τι θα γίνει με τα δάνεια που έχουμε στα χέρια μας, με το τραπεζικό σύστημα. Αν θα έχουμε πετρέλαιο για τις κρύες μέρες του χειμώνα και φάρμακα στα ράφια των φαρμακείων. Είναι πρωτόγνωρες καταστάσεις αυτές στην Ευρωζώνη και φυσικό είναι να μην έχουμε μία σαφή εικόνα. Ο επόμενος, μετά την Ελλάδα, θα έχει ένα σημείο αναφοράς.

Από την άλλη θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι τα προβλήματα που επισημαίνει το μνημόνιο για την ελληνική οικονομία είναι υπαρκτά και αν δεν προσπαθήσουμε να τα αντιμετωπίσουμε θα έχουμε και πάλι την ίδια μοίρα στο μέλλον, ακόμη και στο απίθανο σενάριο που κάποιος αποφάσιζε να μας χαρίσει σήμερα τα χρέη. Εκεί που υπάρχει η διαφωνία είναι στον τρόπο με τον οποίο επιχειρούνται να λυθούν αυτά τα προβλήματα, καθώς η μεθοδολογία που επιβάλλει η τρόικα εξυπηρετεί πρωτίστως τα συμφέροντα των δανειστών μας.

Το πρόβλημα είναι το ακόλουθο: Αν με τα μέτρα που ήδη λαμβάνονται οι προβλέψεις είναι ότι δεν θα αποφύγουμε, τελικώς, τη χρεοκοπία, τότε θα πρέπει να συζητήσουμε όλα τα ενδεχόμενα με γνώμονα το συμφέρον της χώρας και όχι μόνο των δανειστών μας. Αν ένα πλοίο είναι βέβαιο ότι θα οδηγηθεί στα βράχια, επειδή έχει σπάσει το πηδάλιο και ο καιρός το οδηγεί εκεί, ο καλός καπετάνιος οφείλει να σώσει όσο το δυνατόν περισσότερους επιβάτες και όχι να παραδοθεί στη μοίρα του. Αναφέρουμε περί καραβιών, επειδή το παράδειγμα του Τιτανικού φαίνεται να αρέσει ιδιαίτερα στον πρωθυπουργό μας. Ένα σχέδιο για την επόμενη ημέρα είναι άκρως απαραίτητο, αν τελικώς δεν μπορούμε να αποφύγουμε το μοιραίο. Αν πάλι μπορούμε να ξεφύγουμε από τη μοίρα που μας έχουν προγράψει, τότε ας συζητήσουμε και πάλι για το πώς μπορεί αυτό να συμβεί.

Είναι τρελό, εξωφρενικό το γεγονός ότι οι μόνες συζητήσεις που ανταλλάσσουν αυτή τη δύσκολη ώρα τα πολιτικά κόμματα μεταξύ τους είναι για να κατηγορήσει το έναν το άλλο. Για να βγάλει ο ένας το μάτι του αλλουνού.

Ο ελληνικός λαός είναι κουρασμένος. Κάθε βράδυ στις 8 ακούει όλο τον πλανήτη να τον κλαίει, να τον μοιρολογεί. Πιστεύουμε ότι είμαστε ήδη μέσα στο σάβανο. Το κλίμα είναι πολύ βαρύ. Βαρύ και ασήκωτο. Αλήθειες θέλει ο κόσμος. Αυτό που πονάει δεν είναι η αλήθεια. Είναι όλο αυτό το απαράδεκτο κλίμα της μιζέριας που έχει σκιάσει τις ζωές μας...

Η χρεοκοπία δεν είναι η καλή εκδοχή. Αλλά από τον αργό θάνατο ίσως είναι προτιμότερος ένας σύντομος θάνατος. Ίσως εκεί βρούμε τις ισορροπίες που δεν μπορούμε να βρούμε υπό τις παρούσες συνθήκες και να κάνουμε έτσι μία νέα αρχή...

Θανάσης Μαυρίδης

thanasis.mavridis@capital.gr

Πηγή: http://www.capital.gr/

Η κλεπτοκρατία ζει και βασιλεύει

Του Σταύρου Λυγερού
Hμερομηνία δημοσίευσης: 26-11-10

Η «θεραπεία-σοκ» κλιμακώνεται, αλλά ο «ασθενής» χειροτερεύει. Ουσιαστικά βιώνουμε την κατάρρευση ενός ολόκληρου μοντέλου πλασματικής ανάπτυξης. Οργανικά στοιχεία αυτού του μοντέλου δεν ήταν μόνο ο αναμφισβήτητος λαϊκισμός, οι υπαρκτές συντεχνιακές αγκυλώσεις, η διάχυτη σπατάλη και ο εξίσου διάχυτος ανορθολογισμός, όπως ιδιοτελώς επιχειρούν να μας πείσουν γνωστοί προπαγανδιστές. Το νόμισμα έχει κι άλλη όψη. Αυτή είναι το άτυπο καθεστώς της κλεπτοκρατίας, που τροφοδότησε τον παρασιτισμό και επίσης παρεμπόδισε τις παραγωγικές δραστηριότητες.

Κλεπτοκρατία δεν είναι μόνο η διαφθορά δημοσίων υπαλλήλων. Είναι επίσης και το πολυπλόκαμο σύστημα της διαπλοκής, από την οποία επωφελούνται κυρίως τα «μεγάλα ψάρια». Η λεηλασία του δημοσίου χρήματος είναι συστημικό φαινόμενο όχι μόνο στη βάση, αλλά και στην κορυφή της πυραμίδας. Το γεγονός ότι οι νοσηρές αυτές νοοτροπίες έχουν διαποτίσει την κοινωνία τις κατέστησε ανθεκτικές, αλλά όχι λιγότερο αντικοινωνικές. Η κρίση, όμως, ξεχείλισε το ποτήρι. Με τον λογαριασμό τώρα στο τραπέζι, έχει αρχίσει η μάχη για το ποιοι θα τον πληρώσουν.

Ενα άτυπο μέτωπο πολιτικών, επιχειρηματικών κύκλων, ακαδημαϊκών και δημοσιογράφων, με σημαία το Μνημόνιο, ευλογεί τα μέτρα, που ευθέως ή εμμέσως πλήττουν τα μικρομεσαία εισοδήματα. Για εισπρακτικούς λόγους, η κυβέρνηση Παπανδρέου πλήττει και τις παραγωγικές επιχειρήσεις. Προς το παρόν, όμως, δεν έχει βάλει ουσιαστικό χέρι στους ποικίλους κλεπτοκράτες, παρότι το ζητούμενο είναι η αναγκαία δημοσιονομική εξυγίανση αφενός να γίνει με κοινωνικά δίκαιους όρους και αφετέρου να μην προκαλέσει ανήκεστο βλάβη στο παραγωγικό δυναμικό.

Μια πολιτική στοχευμένων δραστικών παρεμβάσεων μπορεί να εξοικονομήσει τεράστιους πόρους και να συρρικνώσει το έλλειμμα, λόγω της γιγαντιαίας λεηλασίας και σπατάλης του δημοσίου χρήματος. Η κριτική ότι αυτά είναι μη ρεαλιστικά υποκρύπτει ιδιοτέλεια ή ανοησία. Είναι αλήθεια ότι η κοινή γνώμη έχει βαρεθεί να ακούει για καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, για πάταξη της διαφθοράς, για λειτουργικό εκσυγχρονισμό του κράτους κ.λπ., επειδή αυτές οι επαγγελίες έμειναν για δεκαετίες συνθήματα. Αυτό, όμως, δεν αλλάζει το γεγονός ότι το ριζικό νοικοκύρεμα αποτελεί ζωτική ανάγκη. Το ίδιο και η ανάπτυξη. Αποτελεσματικοί τρόποι έχουν υποδειχθεί και για τα δύο. Το έλλειμμα ήταν πάντα στην πολιτική βούληση.

Πηγή: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_20_26/11/2010_423893

Η εισβολή στην Ιρλανδία (2)

Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου


Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΙΡΛΑΝΔΙΑ
(Συνέχεια από την προηγούμενη ανάρτηση)

Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΙΡΛΑΝΔΙΑΣ
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 η Ιρλανδία «υπέπεσε» σε μία βαθειά ύφεση, σαν αποτέλεσμα της έντονης κρίσης του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών της. Οι τιμές πώλησης των κύριων εξαγωγικών προϊόντων της (γεωργικά) περιορίσθηκαν σε μεγάλο βαθμό, ενώ οι εισαγωγές καταναλωτικών αγαθών αυξήθηκαν - ταυτόχρονα με την άνοδο των ενεργειακών τιμών, καθώς επίσης την αντίστοιχη των πρώτων υλών. Έτσι λοιπόν η χώρα δεν ήταν πια σε θέση να πληρώσει τις εισαγωγές της, οπότε αποφασίσθηκαν από την κυβέρνηση της δραστικά μέτρα «δημοσιονομικής προσαρμογής» (φόροι, μειώσεις μισθών, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων κα), με παράλληλο στόχο τον περιορισμό του πληθωρισμού και της κατανάλωσης. Τα «μέτρα» αυτά, αντίστοιχα ουσιαστικά με τα σημερινά, είχαν σαν αποτέλεσμα την αύξηση της ανεργίας, η οποία οδήγησε πολλούς Ιρλανδούς Πολίτες στην αναζήτηση εργασίας σε άλλες χώρες (οικονομική μετανάστευση).
Εν τούτοις, το πρόβλημα έλλειψης μίας ανταγωνιστικής εξαγωγικής βιομηχανίας παρέμενε, ενώ η πλειοψηφία των επιχειρήσεων της χώρας ήταν προσανατολισμένη στη μικρή εσωτερική αγορά – με εισαγόμενα ως επί το πλείστον προϊόντα. Με στόχο λοιπόν την προσέλκυση ξένων επενδυτών, καθώς επίσης τη δημιουργία μίας εξαγωγικής βιομηχανίας, η κυβέρνηση ίδρυσε μία ιδιαίτερη, ανεξάρτητη υπηρεσία (Industrial Development Agency), στην οποία μεταβίβασε όλες τις υπευθυνότητες.
Έτσι δημιουργήθηκε μία ισχυρή, εξαιρετικά αποτελεσματική «οργάνωση», η οποία ήταν εκτός των στενών πλαισίων της δημόσιας διοίκησης και απευθυνόταν μόνο στον υπουργό οικονομικών (κάτι ανάλογο φαίνεται να επιδιώκεται σήμερα και από την Ελλάδα, αν και σε εντελώς ερασιτεχνική βάση). Παράλληλα, προσφέρθηκαν στους ξένους ειδικά, μεγάλα επενδυτικά κίνητρα, όπως επιδοτήσεις επενδύσεων (ουσιαστικά με τη βοήθεια της ΕΕ), μεγάλες αποσβέσεις παγίων και δεκαετής απαλλαγή φορολόγησης. Η σχεδόν πλήρης αυτή απαλλαγή των εξαγωγικών επιχειρήσεων από τη φορολογία, διατηρήθηκε μέχρι την είσοδο της Ιρλανδίας στην Ευρωζώνη όπου, μετά από πιέσεις της Γαλλίας και της Γερμανίας (πολλές επιχειρήσεις των οποίων, ιδιαίτερα του χρηματοπιστωτικού κλάδου, είναι επίσης εγκατεστημένες στην Ιρλανδία, φοροδιαφεύγοντας νόμιμα), αντικαταστάθηκε με φόρο 10,5% (στη συνέχεια με 12,5%) επί των κερδών.
Η Ιρλανδία αναπτυσσόταν λοιπόν συνεχώς από το 1993 και εντεύθεν, με αποτέλεσμα να εξελιχθεί στη δεύτερη πλουσιότερη χώρα της Ευρωζώνης, μετά το Λουξεμβούργο – παρά το ότι στη δεκαετία του ’80 ήταν πάμπτωχη, εγκλωβισμένη στην παγίδα του χρέους (το δημόσιο χρέος της, σε σχέση με το ΑΕΠ της, ήταν το υψηλότερο όλων των χωρών του ΟΟΣΑ).
Μεταξύ των «αναπτυξιακών» ετών 1990 και 1998, το ΑΕΠ της αυξήθηκε κατά 30%, στηριζόμενο στις εξαγωγές των εκεί εγκατεστημένων ξένων πολυεθνικών. Η κατά μέσον όρο αύξηση 7,5% ετησίως επί του ΑΕΠ της, συνοδεύθηκε από μία σημαντική μείωση της ανεργίας - από 15% στο 4%. Αν και από τη δεκαετία δε του ’60, μέχρι αυτήν του ’80, το κατά κεφαλήν εισόδημα των κατοίκων της αντιστοιχούσε μόλις στο 60% του μέσου όρου της Ευρωζώνης, μεταξύ των ετών 1986 και 1999 αυξήθηκε κατά 47% - ξεπερνώντας όχι μόνο τις αδύναμες χώρες της Ευρωζώνης, αλλά και τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Στον Πίνακα ΙΙΙ που ακολουθεί, φαίνεται καθαρά η «συγκριτική» εξέλιξη της Ιρλανδίας.

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙΙ:
Σύγκριση των μεγεθών του ιρλανδικού κατά κεφαλήν εισοδήματος 1974 – 2000, σε %

Χώρες     Κατά κεφ.1974-86  Κ.κεφ.1987-2000 Παραγ/τητα 1974-86  Παραγ.1987-2000


Ιρλανδία            1,6                               5,6                        2,7                             3,0
Ισπανία              1,2                               3,0                        3,1                             1,2
Πορτογαλία       1,1                               3,6                        3,0                             2,6
Ελλάδα              0,8                               1,7                        0,8                             1,5
Μέσος ΕΕ         1,7                               1,8                        2,0                             1,8
Πηγή: Journal of common market studies
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως διαπιστώνουμε από τον Πίνακα ΙΙΙ, δεν αυξήθηκε μόνο, σε μεγάλο συγκριτικά βαθμό, το κατά κεφαλήν εισόδημα της Ιρλανδίας, αλλά και η παραγωγικότητα των εργαζομένων της – γεγονός που οφείλεται κυρίως στη «φορολογική» προσέλκυση των πολυεθνικών επιχειρήσεων, οι οποίες προέβησαν σε μεγάλες επενδύσεις στις νέες τεχνολογίες, «αριστοποιώντας» παράλληλα τις μεθόδους παραγωγής. Από το έτος 1986 έως το 1999 διενεργούταν ετησίως ξένες επενδύσεις ύψους περίπου 7,6 δις € - ένα ποσόν που αντιστοιχούσε με το 2% του ΑΕΠ της. Για να γίνει περισσότερο κατανοητό το μέγεθος, οφείλουμε να προσθέσουμε πως, στην εικοσαετία 1960-1980, οι ξένες επενδύσεις (κυρίως από αμερικανικές εταιρείες υψηλής τεχνολογίας και φαρμακευτικές), ήταν του ύψους των 63 $ κατά κεφαλήν, ανερχόμενες στα 1.583 $ κατά κεφαλήν στη δεκαετία του ’90 – τριπλάσιες από το μέσον όρο της ΕΕ και 25πλάσιες από το 1960.
Η κυρίαρχη πλέον θέση των ξένων πολυεθνικών στην Ιρλανδία φαίνεται από το γεγονός ότι, το έτος 2005 στις θυγατρικές των ξένων πολυεθνικών αναλογούσε το 50% της βιομηχανικής απασχόλησης της χώρας, το 86% της βιομηχανικής παραγωγής, καθώς επίσης το 93% των συνολικών εξαγωγών. Σύμφωνα δε με γνωστό ιρλανδό οικονομολόγο, οι ξένες επενδύσεις συνέβαλλαν κατά 2-3% στην τότε ετήσια ανάπτυξη της χώρας (7,5%). Ο Πίνακας IV που ακολουθεί είναι χαρακτηριστικός:

ΠΙΝΑΚΑΣ IV:
Διαφορές μεταξύ ξένων και ιρλανδικών βιομηχανικών επιχειρήσεων, το 2005

Δείκτες                          Ξένες Επιχειρήσεις               Ιρλανδ. Επιχειρήσεις



Μερίδιο των επιχειρήσεων      12,48%                                87,52%
Ποσοστά εργαζομένων            49,68%                                50,32%
Εργαζόμενοι ανά επιχείρηση      202                                       29
Παραγ/τητα ανά εργαζόμενο     781.600 €                         170.500 €
Επενδύσεις ανά εργαζόμενο       29.282 €                             7.828 €
Μερίδιο στις εξαγωγές                  93%                                     7%
Κύριες εξαγωγικές αγορές          ΕΕ 70%                  Μ. Βρετανία 46%
Ένταση εξαγωγών                        95%                                    46%
Πηγή: Central Statistics Office, Forfas
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα IV, παρά το ότι οι ξένες επιχειρήσεις αποτελούσαν μόλις το 12,48% των συνολικών, απασχολούσαν τους μισούς περίπου εργαζομένους, με σχεδόν πενταπλάσια παραγωγικότητα ανά εργαζόμενο από τις ιρλανδικές (προφανώς λόγω των τετραπλάσιων επενδύσεων ανά εργαζόμενο, αλλά και των εξελιγμένων παραγωγικών μεθόδων).
Επίσης διαπιστώνεται ότι, οι ξένες πολυεθνικές εγκαταστάθηκαν στην Ιρλανδία, αφενός μεν λόγω της μηδενικής φορολόγησης τους, αφετέρου ένεκα της επιδότησης τους, καθώς επίσης λόγω της αποφυγής των δασμών, αφού πλέον τα προϊόντα τους παράγονταν εντός της ΕΕ – η οποία απορροφούσε το 70% της παραγωγής τους, όπως συμβαίνει και με τα γερμανικά προϊόντα (ενδεχομένως οι επενδύσεις της Κίνας στην Ελλάδα να εξυπηρετούν αντίστοιχους στόχους παράκαμψης δασμών και έντεχνης αποκόμισης ευρωπαϊκών ενισχύσεων).
Εν τούτοις, το ιρλανδικό μοντέλο της εξαρτημένης από ξένες επιχειρήσεις (πολυεθνικές) ανάπτυξης, η οποία ήταν εις βάρος των ιρλανδικής ιδιοκτησίας επιχειρήσεων που χρεοκόπησαν μαζικά, «παρήγαγε» πολλές «αντιξοότητες». Ειδικότερα, εάν διαχωρίσει κανείς το ιρλανδικό Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ), από το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν, από το ΑΕΠ δηλαδή που προκύπτει μετά την αφαίρεση των εισοδημάτων των ξένων επιχειρήσεων (ιδίως των κερδών των διεθνών επενδυτών) και την πρόσθεση των εισοδημάτων των Ιρλανδών διεθνώς, τότε θα καταλήξει σε ένα μέγεθος μικρότερο κατά ένα πέμπτο (-20%) από το ιρλανδικό ΑΕΠ. Με κριτήριο τώρα το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν και όχι το ΑΕΠ, ο ρυθμός ανάπτυξης της ιρλανδικής οικονομίας ήταν αρκετά χαμηλότερος.
Ίσως οφείλουμε εδώ να επισυνάψουμε τον Πίνακα V, με σκοπό να αντιληφθούμε καλύτερα τη διαφορά μεταξύ των δύο παραπάνω δεικτών – εκ των οποίων εμείς θεωρούμε σημαντικότερο το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (όχι το ΑΕΠ), τουλάχιστον για τις μικρότερες οικονομίες, αφού περιγράφει πολύ καλύτερα την πραγματική, καθαρή θέση τους:

ΠΙΝΑΚΑΣ V:
Οι 10 μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη, με κριτήριο το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν τους το 2008, σε εκ. $ – σύγκριση με το ΑΕΠ τους

Χώρες           Ακαθ.Εθνικό Προϊόν       ΑΕΠ 2009*     Κατάταξη με ΑΕΠ

Η.Π.Α.               12.969.561                  14.256.275               1
Ιαπωνία               4.988.209                     5.068.059              2
Γερμανία             2.852.337                     3.352.742              4
Κίνα                    2.263.825                     4.908.982              3
Μ. Βρετανία        2.263.731                     2.183.607              6
Γαλλία                 2.177.670                     2.675.915              5
Ιταλία                   1.724.894                    2.118.264              7
Ισπανία                1.100.134                    1.464.040              9
Καναδάς              1.051.873                    1.336.427              10
Ινδία                       793.017                    1.235.975           **11
* Αν και συγκρίνουμε δύο διαφορετικά έτη, τα συμπεράσματα δεν αλλάζουν σημαντικά.
** Υπεισέρχεται η Βραζιλία στην 8η θέση
Πηγή: Παγκόσμια Τράπεζα (η πρώτη στήλη με τη μέθοδο Atlas)
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Στις χώρες εκείνες, στις οποίες το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν είναι χαμηλότερο από το ΑΕΠ, σημαίνει ότι οι επενδύσεις τρίτων στις οικονομίες τους, είναι υψηλότερες από τις δικές τους στις ξένες – το αντίθετο για τις υπόλοιπες (ουσιαστικά, αυτό συμβαίνει μόνο στη Μ. Βρετανία). Όσο πιο κοντά δε είναι ο πρώτος δείκτης στο δεύτερο, τόσο καλύτερα για τη χώρα. Ειδικά όσον αφορά την Κίνα (την Ινδία επίσης), η τεράστια διαφορά μεταξύ των δύο δεικτών, εμφανίζει μία σημαντική εξάρτηση της από τις ξένες επενδύσεις – ένα γεγονός που μπορεί να αποβεί μοιραίο, στην περαιτέρω εξέλιξη της υποψήφιας κυρίαρχης υπερδύναμης.

Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΙΡΛΑΝΔΙΑΣ
Η είσοδος της Ιρλανδίας στην Ευρωζώνη είχε σαν αποτέλεσμα, όπως αναφέραμε παραπάνω, την επιβολή φόρων ύψους 10,5% (αργότερα 12,5%) στις εξαγωγικές επιχειρήσεις. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την αύξηση του κόστους του εργατικού δυναμικού, λόγω της ανάπτυξης (Ζήτηση), «ανάγκασε» πολλές ξένες επιχειρήσεις να μεταναστεύσουν στις χώρες της Α. Ευρώπης, στις οποίες οι συνθήκες ήταν κατά πολύ πιο συμφέρουσες – ενώ ήταν πλέον χώρες της ΕΕ (άρα μπορούσαν επίσης να παράγουν και να εξάγουν ευρωπαϊκά προϊόντα). Ο Πίνακας VI είναι αρκετά αποκαλυπτικός:

ΠΙΝΑΚΑΣ VΙ:
ΑΕΠ σε εκ. €, Αλλαγές στις εξαγωγές, στην εσωτερική κατανάλωση και στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών σε ποσοστά – ξένες επενδύσεις σε εκ. €

Δείκτες          2000      2001        2002      2003       2004        2005        2006


ΑΕΠ            104.620  116.989  130.215 139.413   148.502  161.498   174.705
Εξαγωγές       2,20        1,97        2,44       1,55         0,29        -1,02       -0,60
Εσ. κατ.          7,80        2,60        2,01       1,43         1,92         3,42        2,72
Ισοζ.συν.      -0,41       -0,70      -1,03      -0,02       -0,60        -3,51       -4,16
Ξένες επ.     22.957     6.241     19.444    15.270   -23.095    -36.992   -12.492
Πηγή: Central Statistics Office, Forfas
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως διαπιστώνουμε από τον Πίνακα VI, λίγο μετά την είσοδο της Ιρλανδίας στην Ευρωζώνη (μία εξαιρετικά ατυχής απόφαση της κυβέρνησης της, γεγονός που ισχύει και για την Ελλάδα, όπως επίσης για αρκετές άλλες χώρες), οι εξαγωγές της μειώθηκαν, η εσωτερική κατανάλωση αυξήθηκε, ενώ οι ξένες επενδύσεις έγιναν αρνητικές. Σαν αποτέλεσμα αυτών, το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών της χώρας (ιδιαίτερα το εμπορικό της ισοζύγιο) επιδεινώθηκε σε μεγάλο βαθμό (από -0,41% το 2000 στο -4,16% το 2006, σχεδόν κατά 15 φορές).
Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ τις ανάλογες «επιδόσεις» της Ελληνικής Οικονομίας - γεγονός που τεκμηριώνει ότι, δεν ήταν μόνο οι «ανάλγητοι» Έλληνες Πολίτες ή οι διεφθαρμένοι πολιτικοί, αυτοί που οδήγησαν την Ελλάδα στην αποβιομηχανοποίηση και στη χρεοκοπία, αλλά, κυρίως, η «φύση» της Ευρωζώνης (όπου οι ελλειμματικές χώρες μεταβάλλονται σε «εξαρτημένους-αιμοδότες» της περαιτέρω ανάπτυξης των πλεονασματικών).
Συνεχίζοντας, από το έτος 2001, μετά την είσοδο ουσιαστικά της Ιρλανδίας στην Ευρωζώνη, φαίνεται να σβήνει ο μύθος του «κελτικού τίγρη». Αν και η οικονομία της χώρας συνέχιζε να αναπτύσσεται, έστω με χαμηλότερους ρυθμούς, άρχισαν να γίνονται εμφανή τα δυσμενή αποτελέσματα του χωρισμού των επιχειρήσεων της σε δύο κατηγορίες: στις ξένες επιτυχημένες πολυεθνικές, οι οποίες συνέχιζαν να απολαμβάνουν χαμηλή φορολόγηση, καθώς επίσης στις αδύναμες εγχώριες, οι οποίες επιβαρύνονταν με περισσότερους φόρους. Η μείωση των εξαγωγών βέβαια αντισταθμίσθηκε από την αύξηση της εσωτερικής κατανάλωσης (Πίνακας VI), η οποία όμως στηρίχθηκε στην έντονη άνοδο των τιμών των ακινήτων, στις φτηνές (χαμηλότοκες) πιστώσεις των τραπεζών, καθώς επίσης στο υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα των Ιρλανδών – το οποίο όμως οδήγησε με τη σειρά του σε μεγάλες εισοδηματικές ανισορροπίες. Το αποτέλεσμα της αυξημένης εσωτερικής κατανάλωσης ήταν η μεγέθυνση των εισαγωγών, καθώς επίσης ο περιορισμός των εξαγωγών - κάτι που οδήγησε σε αρκετά ελλειμματικό ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών. Εκτός αυτού, η διεθνής ανταγωνιστικότητα της ιρλανδικής οικονομίας υπέφερε από τη φούσκα της κερδοσκοπίας στην αγορά των ακινήτων, με επακόλουθο τη μείωση των ξένων επενδύσεων, όπως αναφέραμε παραπάνω.
Αιτία της «υπερθέρμανσης» της ιρλανδικής οικονομίας δεν ήταν μόνο η μη ισορροπημένη αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος αλλά, επίσης, η υψηλή προσέλευση μεταναστών, η οποία οφειλόταν στην αύξηση των προσφερομένων θέσεων εργασίας. Επί πλέον, η Ζήτηση εντάθηκε από την παροχή φθηνών πιστώσεων, αφού η είσοδος της χώρας στην Ευρωζώνη έγινε σε μία εντελώς ακατάλληλη περίοδο για την οικονομία της.
Ειδικότερα, το βασικό επιτόκιο της ΕΚΤ ήταν χαμηλότερο από αυτό που είχε μέχρι τότε η κεντρική τράπεζα της Ιρλανδίας, με αποτέλεσμα να έχουν πρόσβαση οι καταναλωτές, πολύ περισσότερο οι αγοραστές ακινήτων, σε φθηνότερη χρηματοδότηση. Εκτός αυτού, ο ελλειμματικός χειρισμός του προϋπολογισμού εκ μέρους της ιρλανδικής κυβέρνησης, υπερθέρμανε ακόμη περισσότερο την αγορά, ενισχύοντας περαιτέρω την κατανάλωση.
Όλα τα παραπάνω προκάλεσαν μία κερδοσκοπική φούσκα στην αγορά των ακινήτων, οι τιμές των οποίων αυξήθηκαν κατά 260% μεταξύ των ετών 1995 και 2005. Μόνο το 2005 ο τομέας της οικοδομικής δραστηριότητας συμμετείχε με 20% στο ΑΕΠ της Ιρλανδίας, ενώ απασχολούσε το 10% των εργαζομένων της χώρας. Επί πλέον, αυξήθηκαν τα χρέη των νοικοκυριών, μέσω της αύξησης των πιστώσεων και των τιμών των ακινήτων, στο 130% των υφισταμένων εισοδημάτων τους. Παρά το ότι λοιπόν η αυξημένη οικοδομική δραστηριότητα εμπόδισε την είσοδο της Ιρλανδίας σε ύφεση μετά το 2001, επιδείνωσε τις δημόσιες υποδομές και κατέστρεψε το περιβάλλον, οδηγώντας ταυτόχρονα στην αύξηση του κόστους παραγωγής στη χώρα.
Οι υπερβολικές τιμές των ακινήτων έκαναν ακριβότερες τις επενδύσεις, ενώ αύξησαν τους μισθούς των εργαζομένων – κάτι που, σε συνδυασμό με την ανατίμηση του Ευρώ, είχε σαν αποτέλεσμα την άνοδο των τιμών των αγαθών που παράγονταν στην Ιρλανδία, για τις εκτός Ευρωζώνης χώρες. Το γεγονός αυτό οδήγησε τις πολυεθνικές βιομηχανικές επιχειρήσεις στη μεταφορά των δραστηριοτήτων τους, σε χώρες με φθηνότερο εργατικό κόστος – είτε στην Ανατολική Ευρώπη, είτε στην Ασία.
Στη συνέχεια, το «σπάσιμο της φούσκας» των ακινήτων (το 35% των εσόδων του ιρλανδικού προϋπολογισμού προερχόταν από τα ακίνητα), οι τεράστιες απώλειες των ιρλανδικών τραπεζών στις Η.Π.Α., καθώς επίσης στο εσωτερικό της χώρας, όπως και η κλιμακούμενη ανεργία, προκάλεσαν μία καταστροφική ύφεση - η οποία φαίνεται να οδηγεί την Ιρλανδία στα νύχια του ΔΝΤ. Παρά το ότι λοιπόν ένα τέτοιο ενδεχόμενο αντιμετωπίζεται εχθρικά, τόσο από τους Πολίτες, όσο και από την επίσημη κυβέρνηση της χώρας (η οποία «δήθεν» φοβάται, μεταξύ άλλων, τον εξαναγκασμό της από την ΕΕ σε αύξηση των φορολογικών συντελεστών - γεγονός που θα έχει σαν αποτέλεσμα την απομάκρυνση των ξένων επενδυτών, οι οποίοι έχουν απομείνει στη χώρα), η «εισβολή των κατακτητών» θεωρείται μάλλον δεδομένη.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η Ιρλανδία, όπως τονίσαμε στην αρχή, αποτελεί έναν τεράστιο συστημικό κίνδυνο, ο οποίος δεν έχει καμία απολύτως σύγκριση με την Ελλάδα. Το συνολικό χρέος της (δημόσιο και ιδιωτικό) ανέρχεται σε επίπεδα άνω του 1.100% του ΑΕΠ της (σχεδόν πενταπλάσιο από αυτό της Ελλάδας), οι τράπεζες της είναι υπερχρεωμένες, οι καταθέτες αποσύρουν διαρκώς μεγαλύτερα ποσά χρημάτων (13 δις € πρόσφατα από μία μόνο τράπεζα), η φούσκα των ακινήτων είναι τεράστια, η ανεργία αυξάνεται και το έλλειμμα του προϋπολογισμού της θα επιδεινώνεται διαρκώς, εκτοξεύοντας στα ύψη το δημόσιο χρέος της - εφόσον η κυβέρνηση της έχει εγγυηθεί «αναίσχυντα» για όλα τα δάνεια των ιδιωτικών τραπεζών (περί τα 350 δις €). Εν τούτοις, θεωρούμε εγκληματική την εισβολή των «εκτελεστών» του ΔΝΤ, όπως επίσης της τευτονικής Ευρώπης, απλά και μόνο για την προστασία των τραπεζών του διεθνούς Καρτέλ. Αντίστοιχα εγκληματική βέβαια, αν όχι πολύ πιο «κολάσιμη» ενέργεια, θεωρούμε την ανάληψη των χρεών των ιδιωτικών τραπεζών, δια μέσου της κυβέρνησης, από τους Πολίτες της χώρας – χωρίς καθόλου να τους ζητηθεί η συμφωνία, μέσα από ένα δημοκρατικό δημοψήφισμα.
Κατά την άποψη μας, οι Πολίτες της Ιρλανδίας οφείλουν να εξεγερθούν μαζικά, μη αποδεχόμενοι μία τόσο μεγάλη αδικία εις βάρος τους, μία κατάφορη προδοσία καλύτερα εκ μέρους της ίδιας της εκλεγμένης κυβέρνησης τους - αφήνοντας τις τράπεζες να χρεοκοπήσουν και εκδιώκοντας τους ξένους εισβολείς. Το ίδιο άλλωστε έκαναν και οι Πολίτες της Ισλανδίας, έστω την τελευταία στιγμή, δικάζοντας παράλληλα τον πρωθυπουργό τους για ένα έγκλημα που ευτυχώς δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει.
Εάν θέλουμε να αποφύγουμε την τύχη της Αργεντινής, της Βραζιλίας και τόσων άλλων κρατών που έπεσαν στο παρελθόν στα νύχια των συνδίκων του διαβόλου, πληρώνοντας με το αίμα τους τις «επιλογές» των διεφθαρμένων, των στρατευμένων πολλές φορές κυβερνήσεων τους, το ίδιο ακριβώς οφείλουμε να κάνουμε και εμείς οι Έλληνες – πριν ακόμη λεηλατηθεί η χώρα μας, πριν χάσει ολοσχερώς, από τους ξένους εισβολείς, την εθνική της κυριαρχία και πριν ακόμη είναι πολύ αργά για το μέλλον των παιδιών μας. Δεν πρέπει βέβαια σε καμία περίπτωση να υποτιμούμε ούτε τις ικανότητες, ούτε τις εξειδικευμένες μεθόδους των συνδίκων του διαβόλου οι οποίοι, με τη βοήθεια εξελιγμένων δημοσίων σχέσεων (έντεχνη προπαγάνδα, εξαγορά» συγκεκριμένων ΜΜΕ, χρηματισμός συμπολιτευόμενων και αντιπολιτευόμενων πολιτικών, καθώς επίσης δημοσιογράφων ή λοιπών διαμορφωτών της κοινής γνώμης, εκβιαστικά διλήμματα, εξουδετέρωση των συνδικαλιστών, συνεργασία με τα μεγάλα, τοπικά επιχειρηματικά λόμπυ κλπ), έχουν την ικανότητα να «αποκοιμίζουν» τους λαούς, μέχρι εκείνη τη στιγμή που θα είναι πλέον αργά για να αντιδράσουν – ειδικά αυτούς που δεν έχουν πολεμήσει ποτέ για την υπεράσπιση της ελευθερίας τους, προτιμώντας τη (βραχυπρόθεσμη) «βολή» τους και τον «αργό θάνατο» του βιοτικού τους επιπέδου, από την «κατά μέτωπο» αντιμετώπιση των εχθρών της πατρίδας τους.
Κλείνοντας, θεωρούμε σκόπιμη την προσθήκη της διαπίστωσης του Schopenhauer, η οποία ταιριάζει απόλυτα στην πολιτική του ΔΝΤ (αυτή που εφαρμόζει πιστά στην Ελλάδα η κυβέρνηση μας, το τελευταίο διάστημα). «Ένας άνθρωπος δεν στερείται καθόλου τα αγαθά εκείνα, για τα οποία δεν του έχει περάσει καν από το μυαλό η αξίωση να τα αποκτήσει….. Το γεγονός ότι, μετά την απώλεια πλούτου (εθνικής κυριαρχίας κλπ) και μόλις ξεπερασθεί η αρχική οδύνη, η συνήθης μας διάθεση δεν διαφέρει κατά πολύ από την προ της απώλειας οφείλεται στο ότι, από τη στιγμή που η μοίρα περιόρισε τον παράγοντα της ιδιοκτησίας μας, μειώνουμε τώρα και εμείς οι ίδιοι δραστικά τον παράγοντα των αξιώσεων μας. Η προσαρμογή αυτή (μειώσεις μισθών, φορολογικά μέτρα, απολύσεις, «απελευθερώσεις» αγορών κλπ) είναι το πραγματικά επώδυνο στην περίπτωση ενός δεινού. Όταν όμως πλέον ολοκληρωθεί, τότε ο πόνος υποχωρεί, μέχρι τη στιγμή που τελικά παύει να γίνεται αισθητός και η πληγή επουλώνεται».
Β.Β.

Η εισβολή στην Ιρλανδία (1)

Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου

Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΙΡΛΑΝΔΙΑ:

Ο τεράστιος κίνδυνος για το βορειοευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, οι εξελίξεις στη μάχη της Ευρώπης, η μάστιγα της φοροαποφυγής των πολυεθνικών, οι βασικοί πυλώνες του ιρλανδικού μοντέλου, η άνοδος και η πτώση της κελτικής τίγρης

Η Ιρλανδία είναι υποχρεωμένη να αποδεχθεί τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, παρά το ότι δεν υφίσταται ανάγκη χρηματοδότησης του δημοσίου της, έως τα μέσα του 2011 - ενώ οι τράπεζες της έχουν ελεύθερη πρόσβαση στο δανεισμό τους από την ΕΚΤ. «Για ποιο λόγο αλήθεια;», θα μπορούσε κανείς εύλογα να ρωτήσει, «Γιατί να υποχρεωθεί στην απώλεια της Εθνικής της κυριαρχίας, όταν δεν είναι ακόμη απαραίτητος ο δανεισμός της; Γιατί να ανεχθεί μία μη δημοκρατικά εκλεγμένη, σκιώδη διακυβέρνηση, όταν η ίδια δεν φαίνεται να αναζητάει βοήθεια ;»

Τα ερωτήματα είναι ρητορικά φυσικά, αφού το μεγάλο πρόβλημα της Ιρλανδίας δεν είναι η ρευστότητα, ούτε η σε μεγάλο βαθμό εσφαλμένη διαχείριση της κρίσης δανεισμού, όπως συνέβη δυστυχώς με την Ελλάδα. Πρόκειται απλούστατα για την κατάρρευση του οικονομικού μοντέλου της, γεγονός που δεν πρόκειται να «επιτρέψει» στη χώρα την αποπληρωμή των υποχρεώσεων της. Η «αγορά» βέβαια το γνωρίζει, «αποτιμώντας» ανάλογα το ρίσκο της ενώ, κατά τα φαινόμενα, στην Ιρλανδία πέφτει το πέπλο, αποκαλύπτεται δηλαδή η τεράστια κρίση του βορειοευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, η οποία είναι αδύνατον πλέον να διατηρηθεί μυστική.

Το κράτος, η κυβέρνηση καλύτερα της Ιρλανδίας, εγγυήθηκε ανεύθυνα το 2008 για τις υποχρεώσεις των τραπεζών της, ύψους περί τα 350 δις € (πηγή: MM) - χωρίς φυσικά να ρωτήσει τους Πολίτες της, οι οποίοι έχουν κληθεί από καιρό τώρα να αναλάβουν οι ίδιοι τις ευθύνες του χρηματοπιστωτικού τους συστήματος (ετεροβαρές ρίσκο). Παράλληλα, υποχρέωσε τους Ιρλανδούς σε μία άνευ προηγουμένου δημοσιονομική προσαρμογή, ήδη από τα μέσα του 2009, η οποία οδήγησε τη χώρα σε μία τρομακτική ύφεση.

Η ύφεση αυτή, σε συνδυασμό με την κλιμακούμενη ανεργία, καθώς επίσης με την κρίση τραπεζών και ακινήτων, οδήγησε τη χώρα σε ένα αδιέξοδο που είναι αδύνατον πλέον να ξεπεραστεί. Αρκεί να σημειώσει κανείς ότι, το 35% των εσόδων του προϋπολογισμού της Ιρλανδίας προέρχονται από τον οικοδομικό κλάδο, ο οποίος έχει πλέον ολοκληρωτικά καταρρεύσει, για να καταλάβει πόσο δύσκολο είναι να θεραπευθεί η κρίση του χρέους της - όσο και αν ενταθούν τα εισπρακτικά μέτρα, καθώς επίσης οι μειώσεις των κρατικών δαπανών.

Ένα ακόμη θύμα λοιπόν του Καρτέλ, του χρηματοπιστωτικού «κτήνους» καλύτερα, στη λίστα των μελλοθανάτων – σε έναν κατάλογο που διαρκώς θα εμπλουτίζεται, «εντείνοντας» στη δύση τη μητέρα των κρίσεων. Ο πάλαι ποτέ «κελτικός τίγρης» είναι μία ακόμη υπερήφανη χώρα η οποία, αφού λεηλατήθηκε αλύπητα από τις πολυεθνικές, εγκαταλείπεται πλέον στη μοίρα της – με το ΔΝΤ, το γνωστό μας σύνδικο του διαβόλου καλύτερα, να εξασφαλίζει την ανώδυνη «αποχώρηση» των επενδύσεων τους από την «καμένη ιρλανδική γη». Θα ακολουθήσουν φυσικά πολλές άλλες χώρες, όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι που ακολουθεί:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Εξωτερικά χρέη των Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία. Ισπανία και Ιταλία προς τις Γερμανία, Γαλλία και Μ. Βρετανία, σε δις $ (2007)

Χώρες Χρέος Γερμανία Γαλλία Μ. Βρετανία

Ελλάδα 236 45 75 15

Ιρλανδία 867 184 60 188

Πορτογαλία* 286 47 45 24

Ισπανία 1.100 238 220 114

Ιταλία** 1.400 190 511 77

Σύνολα 3.889 704 911 418

* Η Πορτογαλία οφείλει στην Ισπανία το ποσόν των 86 δις $

** Η Ιταλία οφείλει στην Ισπανία 47 δις $ και στην Ιρλανδία 46 δις $

Πηγή: Τράπεζα διεθνών διακανονισμών – New York Times

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

‘Όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι, στην πρώτη στήλη του οποίου αναγράφονται τα εξωτερικά χρέη των κύριων ελλειμματικών χωρών της ζώνης του Ευρώ, ο κίνδυνος μίας αλυσιδωτής «έκρηξης» στην Ευρωζώνη είναι μεγαλύτερος από ποτέ. Στο γεγονός αυτό έχουμε ήδη αναφερθεί στο άρθρο μας «Δημοσιονομικές αναταράξεις», από τον Ιανουάριο του 2010, όπως επίσης και σε ένα επόμενο («Η Ευρώπη στις φλόγες», από το Φεβρουάριο του 2010). Ο Πίνακας ΙΙ που ακολουθεί αναφέρεται στα δάνεια, τα οποία έχουν παραχωρηθεί από την ΕΚΤ στις ιδιωτικές τράπεζες των τεσσάρων πλέον αδύναμων κρατών της Ευρωζώνης.

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Δάνεια κεντρικής τράπεζας προς τις ιδιωτικές τράπεζες, σε δις €

Χώρες Αύγουστος 2010 Οκτώβριος 2010 Δάνεια/ΑΕΠ 2010

Ελλάδα 95,90 92,40 39,4%

Ιρλανδία 95,10 130,00 78,7%

Πορτογαλία 49,10 40,00 23,4%

Ισπανία 126,00 71,00 6,7%

Σύνολα 366,10 333,40

Πηγή: Bloomberg

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σημείωση: Το σύνολο του Ισολογισμού της ΕΚΤ ανέρχεται σήμερα στα 1.850 δις € περίπου, από 1.150 δις € που ήταν το 2007 (αύξηση κατά 60%, όταν ο αντίστοιχος Ισολογισμός της Fed υπερδιπλασιάστηκε)

Περαιτέρω, ο μεγάλος ασθενής κατά την άποψη μας, η ωρολογιακή βόμβα καλύτερα στα θεμέλια της ΕΕ, είναι η Ισπανία - η οποία «ευθύνεται» για το 12% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης (περισσότερο από το τριπλάσιο της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας μαζί). Μόνο εντός του επομένου έτους, η Ισπανία θα χρειαστεί για την αναχρηματοδότηση του χρέους της το ποσόν των 175 δις €. Εάν τυχόν συμβεί κάτι, τότε ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης θα έλθει αντιμέτωπος με ένα εξαιρετικά δύσκολο πρόβλημα. Έχοντας ουσιαστικά κεφάλαια ονομαστικού ύψους 500 δις € (χωρίς το ΔΝΤ), δεν ξεπερνούν στην πραγματικότητα τα 250 δις € - επειδή επιτρέπεται να εγγυηθούν για τις άλλες χώρες, μόνο εκείνα τα κράτη, τα οποία διαθέτουν ΑΑΑ αξιολόγηση (η Ισπανία έχει πλέον αξιολόγηση ΑΑ, αφού «υποτιμήθηκε» από την S&P τον Απρίλιο του 2010 – ακολούθησε το Μάιο η δεύτερη αδελφή, η Fitch, με ΑΑ+ και το Σεπτέμβριο η τρίτη, η Moody’s με Aa1).

Επομένως, το αργότερο όταν τυχόν χρειαστούν δανειακά κεφάλαια από την Ισπανία, τότε οι μοναδικές εναπομένουσες λύσεις θα είναι είτε η συμμετοχή του ΔΝΤ, είτε το «τύπωμα χρημάτων» από την ΕΚΤ. Φυσικά δεν είναι αμελητέος και ο κίνδυνος της Ιταλίας (η Πορτογαλία είναι μάλλον σίγουρη, ενώ φαίνεται ότι θα προηγηθεί της Ισπανίας), η οποία έχει το δεύτερο μεγαλύτερο δημόσιο χρέος στην ΕΕ μετά την Ελλάδα, σε σχέση με το ΑΕΠ της (118,2%) - αν και το έλλειμμα της είναι σχετικά χαμηλό (5,2% του ΑΕΠ). Βέβαια, τόσο το Βέλγιο (δημόσιο χρέος περί το 100% του ΑΕΠ), όσο και η Γαλλία δεν είναι επίσης σε πολύ καλύτερη θέση - αφού το έλλειμμα της Γαλλίας είναι της τάξης του 8%, χάνει συνεχώς σε ανταγωνιστικότητα, ενώ δεν φαίνεται να έχει ξεπεράσει την ύφεση.

Ολοκληρώνοντας την εισαγωγή μας, ο κίνδυνος κατάρρευσης της Ευρωζώνης εμφανίζεται όλο και πιο βέβαιος, με τη Γερμανία να εξέρχεται από το κοινό νόμισμα, εάν θεωρήσει δαπανηρή, ασύμφορη ίσως την περαιτέρω συμμετοχή της, συνεργαζόμενη ευρύτερα με την Κίνα (κάποτε είχε «σύμμαχο» την Ιαπωνία) - αν και το «Καρτέλ» της μάλλον «συμπλέει» με το ΔΝΤ, επικρίνοντας καθημερινά πλέον την επίσημη κυβέρνηση της κυρίας Merkel.

Η ενδεχόμενη δε εκλογή του κ.Strauss-Kahn στην προεδρία της Γαλλίας το 2012, γεγονός που θα ενισχύσει τη θέση του ΔΝΤ (Η.Π.Α.) στην Ευρώπη, είναι εμφανές ότι θα λειτουργήσει προσθετικά σε ανάλογες εξελίξεις – με αποτελέσματα που δύσκολα μπορούν να προβλεφθούν σήμερα.

ΟΙ ΒΑΣΙΚΟΙ ΠΥΛΩΝΕΣ ΤΟΥ ΙΡΛΑΝΔΙΚΟΥ ΜΟΝΤΕΛΟΥ

Έχουμε την άποψη ότι, ο μεγαλύτερος κίνδυνος για όλους μας σήμερα είναι η απίστευτα μεγάλη φοροαποφυγή των πολυεθνικών – η νόμιμη αποφυγή πληρωμής άμεσων φόρων δηλαδή ή, καλύτερα, η «θεσμοθετημένη» φοροδιαφυγή. Ακριβώς επειδή οι άπατρις πολυεθνικές (lobbies) έχουν επιβάλλει στα κράτη τη θέσπιση νόμων, οι οποίοι τους επιτρέπουν να πληρώνουν όλο και χαμηλότερους φόρους (για παράδειγμα, πολλές τράπεζες στις Η.Π.Α., Hedge funds κλπ, φορολογούνται με λιγότερο από το 1% επί των εισοδημάτων τους), υποχρεώνονται να αναπληρώνουν τα «διαφυγόντα έσοδα» του δημοσίου τόσο οι εργαζόμενοι, όσο και όλες οι υπόλοιπες «εθνικές» επιχειρήσεις – ενώ οι Πολίτες επιβαρύνονται επί πλέον, κατά το «παράδειγμα» των Η.Π.Α., της Γερμανίας, της Ιρλανδίας και της Ισλανδίας, με τη διάσωση των πολυεθνικών φοροφυγάδων (έκτακτες εισφορές, μειώσεις μισθών, «διάρρηξη» του κοινωνικού κράτους κλπ).

Έχουμε παρουσιάσει αναλυτικά το τεράστιο για όλους μας πρόβλημα της φοροαποφυγής (με ειδική αναφορά στο Βέλγιο, στην Ολλανδία και στη Γερμανία), στο τέλος του άρθρου μας «Η ιδανική υποψήφια χώρα», τον Απρίλιο του 2009. Θεωρούμε δε ότι, εάν δεν αντιδράσουν μαζικά οι Πολίτες όλων των χωρών, με κάθε τρόπο, η αδίστακτη φοροαποφυγή των πολυεθνικών, με τη βοήθεια της Πολιτικής, θα καταστρέψει όλα όσα έχουν επιτευχθεί στη «δύση», κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων αιώνων. Πόσο μάλλον αφού είναι σχεδόν βέβαιο πως θα ενταθούν οι «φορολογικοί διωγμοί» των ελευθέρων επαγγελματιών, καθώς επίσης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, οι οποίες θα θυσιαστούν από τα κράτη στο βωμό των αχόρταγων πολυεθνικών.

Συνεχίζοντας στο θέμα μας, η Ιρλανδία έχει διαδραματίσει έναν «εξέχοντα ρόλο» στο συγκεκριμένο τομέα, αφού θεωρείται, από χρόνια τώρα, ως η «όαση της φοροαποφυγής» - της νόμιμης φοροδιαφυγής δηλαδή, εντός της Ευρωζώνης. Στηριζόμενη κυρίως στις ευρωπαϊκές ενισχύσεις (κοινοτικό Ταμείο), δημιούργησε έναν ασυναγώνιστο «φορολογικό παράδεισο» για τις πολυεθνικές ο οποίος, σε συνδυασμό με την ακανόνιστη (irregular) λειτουργία του ευρύτερου τραπεζικού της συστήματος, αποτέλεσαν τους δύο βασικούς πυλώνες της Οικονομίας της. Το «σύστημα» της Ιρλανδίας λειτουργεί επιγραμματικά ως εξής:

(α) Οι μεγάλες τεχνολογικές εταιρείες, όπως και οι υπόλοιπες πολυεθνικές, αποφεύγουν συστηματικά χώρες με υψηλούς φόρους εισοδήματος, όπως οι Η.Π.Α. (35%) ή η Μ. Βρετανία (28%).

(β) Η αποφυγή της φορολόγησης ξεκινάει με την πώληση εκ μέρους τους των διεθνών δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας σε θυγατρικές τους - οι οποίες ιδρύονται σε χώρες με χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές, όπως η Ιρλανδία (μηδέν κάποτε και 12,5% σήμερα). Αυτό σημαίνει ότι, τα κέρδη τους από τις διεθνείς αγορές δεν φορολογούνται πλέον στη μητρική εταιρεία, στις Η.Π.Α. ή στη Μ. Βρετανία για παράδειγμα, αλλά στην Ιρλανδία, στην οποία είναι εγκατεστημένες οι θυγατρικές τους.

(γ) Ενώ τα κέρδη από τις διεθνείς αγορές συγκεντρώνονται στην Ιρλανδία, μέρος των κερδών από τις εθνικές αγορές (Η.Π.Α.) «μεταφέρονται» επίσης εκεί - είτε διά μέσου της «τεχνητά» χαμηλής (υπο)τιμολόγησης των πωλουμένων προϊόντων από τη μητρική προς τις θυγατρικές, είτε με τη χρέωση διαφόρων εξόδων στη μητρική από τις θυγατρικές (εσωτερικές, «τριγωνικές» κλπ, υπερτιμολογήσεις).

δ) Τα συγκεντρωμένα κέρδη στην Ιρλανδία απλά «καταγράφονται» εκεί και, αμέσως μετά, «αποφεύγονται» επίσης οι ιρλανδικοί φόροι, σε μεγάλο βαθμό - διά μέσου της «μεταφοράς» τους σε μία δεύτερη εταιρεία, η οποία όμως έχει έδρα σε έναν φορολογικό παράδεισο, όπως οι Βερμούδες ή τα Cayman Islands. Η δεύτερη αυτή εταιρεία απλά χρεώνει την πρώτη με διάφορα έξοδα, τα οποία μειώνουν την κερδοφορία της θυγατρικής από τη μητρική. Η δεύτερη εταιρεία μπορεί επίσης να είναι ιρλανδική αφού, εάν η διοίκηση της είναι εγκατεστημένη στις Βερμούδες, (δεν) φορολογείται εκεί.

Πολλές φορές, οι θυγατρικές των πολυεθνικών, αρκετές εκ των οποίων είναι ευυπόληπτα μέλη της Διεθνούς Διαφάνειας, ιδρύονται στο Δουβλίνο, όπου «καταγράφονται» τα κέρδη τους και, πριν ακόμη φορολογηθούν εκεί, διαφεύγουν στην Ολλανδία – σε μία δεύτερη θυγατρική. Από την Ολλανδία τα κέρδη από τις διεθνείς πωλήσεις και τα δικαιώματα κατευθύνονται, αμέσως μόλις εγγραφούν, στις νήσους Cayman. Έτσι, οι πολυεθνικές εξοικονομούν φόρους περισσότερους από το 32% αυτών που θα πλήρωναν, εάν δεν είχαν χρησιμοποιήσει τους παραπάνω τρόπους της νόμιμης φοροδιαφυγής.

Η μεθοδολογία αυτή χρησιμοποιείται ευρύτατα από εταιρείες όπως η Google, η IBM, η Apple, η Oracle, η Microsoft κλπ, με αποτέλεσμα να χάνουν οι Η.Π.Α. τεράστια ποσά ετησίως - τα οποία βέβαια καλούνται να αναπληρώσουν οι αμερικανοί Πολίτες. Ειδικά όσον αφορά την Google, το σύνολο των φόρων που πληρώνει για τα κέρδη από τις διεθνείς δραστηριότητες της υπολογίζονται μόλις στο 2,4% - ενώ, όταν για πρώτη φορά μετέφερε τις δραστηριότητες της εκτός Η.Π.Α., αύξησε την κερδοφορία της κατά 26% (2009), αποκλειστικά και μόνο από την αποφυγή της φορολόγησης της εκεί. Θεωρείται δε ότι, εάν πλήρωνε τους αμερικανικούς φόρους (35%), η μετοχή της δεν θα άξιζε πάνω από τα 100 $ (σήμερα κοστίζει τα πολλαπλάσια, ακριβώς λόγω της «ευεργετικής» αποφυγής πληρωμής φόρων).

(Συνεχίζεται)

Τα οικονομικά εγκλήματα των κυβερνήσεων

Τα οικονομικά εγκλήματα στον χώρο των ΔΕΚΟ

του δημοσιογράφου Δ. Στεργίου

Η χώρα μας έφτασε στην πέμπτη χρεοκοπία και στο Μνημόνιο, διότι οι εκάστοτε κυβερνήσεις θεωρούσαν ως φέουδο τις δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς ή κρατικοποιούσαν ιδιωτικές επιχειρήσεις για να τις παραδίδουν στη συνέχεια στο δικό τους «Στρατό Κατοχής» που αποτελούνταν από κομματικά στελέχη τους, ενώ υποκριτικά προωθούσαν τάχα θεσμικά μέτρα για … εξυγίανσή τους, που δεν εφαρμόσθηκαν ποτέ… Διαβάστε μερικά εξοργιστικά ντοκουμέντα.

Οι δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμοί αποτελούσαν για όλες τις εκάστοτε κυβερνήσεις φέουδο και χώροι λεηλασίας της ελληνικής οικονομίας και των ελληνικών νοικοκυριών. Παραθέτουμε μερικά ντοκουμέντα, πολλά από τα οποία έχουν αποτυπωθεί στο βιβλίο μας «Τα επτά μεγαλύτερα οικονομικά εγκλήματα μετά τη μεταπολίτευση»:

1. Κρατικοποίηση της Ολυμπιακής Αεροπορίας το 1975: Μια κραταιά ιδιωτική επιχείρηση με κέρδη στους ισολογισμούς εξελίχθηκε, μετά την κρατικοποίηση της ιδιωτικής εταιρίας του Αριστοτέλη Ωνάση, σε μια διαρκώς ζημιογόνα επιχείρηση με καταθλιπτικές επιπτώσεις στα δημόσια ελλείμματα. Έγινε ένα απέραντο εκτροφείο διορισμένων υπαλλήλων (κομματικά ρουσφέτια).

2. Κρατικοποίηση του ομίλου επιχειρήσεων Ανδρεάδη: Στις 5 Δεκεμβρίου 1975, υπό το κλίμα της γνωστής τότε «σοσιαλμανίας» κρατικοποιήθηκε εν μια νυκτί ολόκληρος όμιλος 22 ιδιωτικών επιχειρήσεων (τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρίες, βιομηχανίες κ.λπ), οι οποίες στη συνέχεια έγιναν όλες σχεδόν προβληματικές και σήμερα έχουν ήδη επανιδιωτικοποιηθεί!

3. Κρατικοποίηση μέσω του Οργανισμού «Ανασυγκρότησης» (τάχα) Επιχειρήσεων: Το 1983 κρατικοποιήθηκαν, με την ένταξη στον περιβόητο Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων, δεκάδες ζημιογόνες ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι οποίες παραδόθηκαν ως βορά σε κομματικά στελέχη για να τις διοικήσουν και οι οποίες κόστισαν στον Έλληνα φορολογούμενο πάνω από ένα τρις. δραχμές!

4. Εποπτικά Συμβούλια ή «Πρασινοφρουροί»: Με το νόμο του 1983 και τα Εποπτικά Συμβούλια όλες σχεδόν οι παλιές και οι νέες δημόσιες επιχειρήσεις παραδόθηκαν στους λεγόμενους «πρασινοφρουρούς»!

5. Κρατικοποίηση των Ελληνικών Ναυπηγείων: Στις 3 Σεπτεμβρίου 1985 έγινε ένα άλλο οικονομικό έγκλημα. Το κράτος εξαγόρασε (καταβάλλοντας εκατ. δολάρια!) τα Ελληνικά Ναυπηγεία (Σκαραμαγκά) από Σταύρο Νιάρχο, τα οποία ονομάσθηκαν «Ναυπηγεία του Λαού» και τα οποία ήταν συνεχώς ζημιογόνα και μέγα άγος για την ελληνική οικονομία, τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος.

6. Ιδιωτικοποίηση της Επιχείρησης Αστικών Συγκοινωνιών: Η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας με το «Τσοβόλα δώστα όλα» και την Οικουμενική Κυβέρνηση και οι συνεχείς πιέσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την προώθηση διαρθρωτικών αλλαγών, άλλαξαν το κλίμα και όλοι άρχισαν σιγά – σιγά να μιλούν για «στρατηγικό επενδυτή», «για μετοχοποιήσεις», για «ιδιωτικοποιήσεις», για «αποκρατικοποιήσεις» κλπ. ‘Όλα αυτά άρχισαν να ακούγονται μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης από τον κ. Κωνσταντίνο Μητσοτάκη το 1990. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται ότι κατά καιρούς είχαν γίνει προσπάθειες ώστε το πρόβλημα να τιθασευθεί, αλλά συνήθως αποτύγχαναν. Αλλοτε μερικώς κι άλλοτε παταγωδώς. Το 1992, για παράδειγμα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε αποπειραθεί να προχωρήσει σε ιδιωτικοποίηση της τότε ΕΑΣ (λεωφορεία), καθώς είχε εντοπίσει μεγάλες «τρύπες» και ήθελε να εξυγιάνει την επιχείρηση. Τελικώς, όχι μόνον δεν υλοποιήθηκε η αποκρατικοποίηση της εταιρείας, αλλά τότε είχαν διαδραματιστεί κωμικοτραγικές εικόνες στο κέντρο της Αθήνας, που είχαν κάνει τον γύρο του κόσμου.

7. Μετά την ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη: Μετά την ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη το 1993, η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπό τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου μιλούσε ανοιχτά πια για «μετοχοποιήσεις» και συμμετοχή ιδιωτών στο κεφάλαιο δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών.

8. Προσπάθειες του κ. Κώστα Σημίτη: Ο κ. Κώστας Σημίτης στη συνέχεια (πρωθυπουργός από το 1996 έως το 2004) προσπάθησε, εξαιτίας των πιέσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Μάαστριχτ και του εθνικού στόχου ένταξης της χώρας μας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση (Ζώνη Ευρώ) το 2000, να προωθήσει μερικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στο χώρο των δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών, αλλά στα … χαρτιά!. Απλώς υπενθυμίζουμε το Νόμο 2469/97 με τον οποίο δημιουργούνταν ένα πλαίσιο εξορθολογισμού και ελέγχου δημόσιων δαπανών και ιδιαίτερα των δαπανών των πολυπληθών δημόσιων φορέων, οι οποίοι χρηματοδοτούνταν μεν από τον κρατικό προϋπολογισμό, δεν ήταν (και δεν είναι ακόμα!) όμως υποχρεωμένοι να ακολουθούν το Δημόσιο Λογιστικό! Πλήρης, λοιπόν, ασυδοσία! Τελικά, δεν είχε συνέχεια ούτε ο νόμος αυτός…

9. Αλλαγή γενικών κανονισμών το 1998 και αντιδράσεις από ΝΔ! Οι προσπάθειες, στα χαρτιά τουλάχιστον, συνεχίζονται. Τον Ιανουάριο του 1998, μια μείζων κρίση συγκλονίζει τη Ν. Δ. Ο πρόεδρος του κόμματος κ. Κ. Καραμανλής αποφασίζει να διαγράψει τρία επιφανή στελέχη της παράταξης, τους κ. Γιώργο Σουφλιά, Στέφανο Μάνο και Βασίλη Κοντογιαννόπουλο. Οι τρεις διαγραφέντες και ο πρώην πρωθυπουργός κ. Κ. Μητσοτάκης είχαν απουσιάσει από την ψηφοφορία επί μιας ρύθμισης που είχε φέρει στη Βουλή ο τότε υπουργός Εθνικής Οικονομίας κ. Γ. Παπαντωνίου και η οποία προέβλεπε την αλλαγή των γενικών κανονισμών προσωπικού στις ζημιογόνες δημόσιες επιχειρήσεις είτε ύστερα από διαπραγματεύσεις μεταξύ των διοικήσεων είτε με νόμο, εάν εντός έξι μηνών οι διαπραγματεύσεις δεν καταλήξουν σε αποτέλεσμα. «Οι αλλαγές του προηγούμενου εδαφίου, με τη σύναψη συλλογικών συμβάσεων κατά τη διαγραφόμενη σ’ αυτό διαδικασία, πρέπει, ως προς Δημόσιες Επιχειρήσεις και Οργανισμούς που εμφανίζουν αρνητικά οικονομικά αποτελέσματα ή βρίσκονται στη φάση εξυγίανσης, να ολοκληρωθούν εντός αποκλειστικής προθεσμίας έξι (6) μηνών από τη δημοσίευση του παρόντος νόμου στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Η ως άνω διαδικασία ακολουθείται και για τους Κανονισμούς Εργασίας της παρ. 2 του άρθρου 4 του N. 2271/1994 και ολοκληρώνεται εντός αποκλειστικής προθεσμίας δύο (2) μηνών από τη δημοσίευση του παρόντος νόμου στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Αν, για οποιονδήποτε λόγο, οι παραπάνω προθεσμίες παρέλθουν άπρακτες, οι ως άνω αλλαγές γίνονται με το νόμο», προέβλεπε η ρύθμιση. Προσέξτε τώρα, για να δείτε τα αίτια και το μέγεθος του πολιτικού και οικονομικούς δράματος της χώρας μας, όπως επιμένουμε να το χαρακτηρίζουμε στα βιβλία μας και τα άρθρα μας. Ο κ. Καραμανλής είχε χαρακτηρίσει τη διάταξη ανούσια και κενή περιεχομένου επειδή με νόμο προαναγγέλλει νόμο και προχώρησε στη διαγραφή των τριών στελεχών που είχαν εκφρασθεί υπέρ της ρύθμισης και κατά την ημέρα της ψηφοφορίας απουσίασαν. Απόντες, εκφράζοντας τη διαφωνία τους με τη διάταξη, ήταν και δέκα βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, μεταξύ αυτών και ο σημερινός υπουργός Δικαιοσύνης κ. Χάρης Καστανίδης. Εστω κι έτσι, η ρύθμιση ψηφίστηκε, αλλά δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Οι γενικοί κανονισμοί δεν άλλαξαν και οι ΔΕΚΟ συνέχισαν να βουλιάζουν στα χρέη τους, καθώς διοικήσεις και εποπτεύοντες υπουργοί συνέχισαν το αλισβερίσι με τους εργαζομένους, εγκρίνοντας δαπάνες για αυξήσεις μεγαλύτερες της εισοδηματικής πολιτικής, για επιδόματα, πλασματικές υπερωρίες και άλλες έκτακτες αμοιβές, που αύξαιναν τις συνολικές αποδοχές τους κατά 30%, 40% και 50%.

10. Η ίδια διάταξη από τη ΝΔ το 2005 και αντιδράσεις από το … ΠΑΣΟΚ! Σχεδόν επτά χρόνια αργότερα, τον Δεκέμβριο του 2005, ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών της κυβέρνησης Καραμανλή κ. Γ. Αλογοσκούφης φέρνει προς ψήφιση στη Βουλή ένα νομοσχέδιο για τις ΔΕΚΟ το οποίο περιέχει σχεδόν αυτούσια την ανενεργή ρύθμιση Παπαντωνίου του 1998. «Ιδιαίτερα για τους γενικούς κανονισμούς προσωπικού των (σ. σ. ζημιογόνων) επιχειρήσεων και για ζητήματα που αφορούν στις εργασιακές σχέσεις, οποιαδήποτε αλλαγή γίνεται ύστερα από διαπραγματεύσεις των δύο μερών (επιχείρησης και εργαζομένων) με τη διαδικασία της υπογραφής συλλογικής σύμβασης με την πιο αντιπροσωπευτική συνδικαλιστική οργάνωση της επιχείρησης. (...) Οι αλλαγές της προηγούμενης παραγράφου με τη σύναψη συλλογικών συμβάσεων κατά τη διαγραφόμενη σε αυτό διαδικασία πρέπει να ολοκληρωθούν εντός αποκλειστικής προθεσμίας τεσσάρων (4) μηνών από την έναρξη ισχύος του παρόντος νόμου (...) Αν για οποιονδήποτε λόγο η παραπάνω προθεσμία παρέλθει άπρακτη, οι ως άνω αλλαγές γίνονται με νόμο», προβλέπει η διάταξη. Και αυτή είχε την τύχη της πρωτότυπης. Ψηφίστηκε από τη Ν. Δ. (που προφανώς δεν θυμόταν τι έλεγε το 1998) και καταψηφίστηκε από το ΠΑΣΟΚ (που προφανώς δεν θυμόταν τι είχε ψηφίσει επτά χρόνια νωρίτερα). Τη ρύθμιση ψήφισε και ο κ. Μάνος, ο οποίος προφητικά είχε πει ότι θα είναι μεταρρύθμιση, εάν εφαρμοστεί. Φυσικά, δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, εποπτεύοντες υπουργοί, διοικήσεις και συνδικαλιστές τα βρήκαν. Οι κανονισμοί έμειναν ως είχαν, δόθηκαν αυξήσεις κάτω από το τραπέζι και οι ΔΕΚΟ συνέχισαν να βαδίζουν μακαρίως προς τη χρεοκοπία.

11. Επαναφέρεται τώρα το ίδιο θέμα! Και το πολιτικό και οικονομικό δράματα της χώρας μας συνεχίζεται με διεθνή διασυρμό, με διεθνείς οικονομικούς ελέγχους, με Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με Eurostat να πιέζουν και να απειλούν. Και ιδού γιατί: Δώδεκα χρόνια μετά τη ρύθμιση Παπαντωνίου και πέντε μετά τη διάταξη Αλογοσκούφη, η σημερινή κυβέρνηση προχωράει στην αλλαγή των κανονισμών προσωπικού των ΔΕΚΟ...

Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, όλο κοσκινίζει…

Η ιστορία με το χρέος των ΔΕΚΟ και τις απύθμενες υποχρεώσεις τους δεν είναι χθεσινή. Ούτε προέκυψε εκ του μηδενός. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται ότι κατά καιρούς είχαν γίνει προσπάθειες ώστε το πρόβλημα να τιθασευθεί, αλλά συνήθως αποτύγχαναν. Αλλοτε μερικώς κι άλλοτε παταγωδώς. Το 1992, για παράδειγμα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε αποπειραθεί να προχωρήσει σε ιδιωτικοποίηση της τότε ΕΑΣ (λεωφορεία), καθώς είχε εντοπίσει μεγάλες «τρύπες» και ήθελε να εξυγιάνει την επιχείρηση.

Τελικώς, όχι μόνον δεν υλοποιήθηκε η αποκρατικοποίηση της εταιρείας, αλλά τότε είχαν διαδραματιστεί κωμικοτραγικές εικόνες στο κέντρο της Αθήνας, που είχαν κάνει τον γύρο του κόσμου. Σε σχέση με τότε, σήμερα η κατάσταση είναι προς το παρόν πιο ήρεμη. Συν τοις άλλοις, υπάρχει και η τρόικα «πάνω από το κεφάλι μας», που επιβάλλει τις αλλαγές. Οπότε υπάρχει και ο αποδιοπομπαίος τράγος. Υπάρχουν, όμως, και οι «μαύρες τρύπες» και τα χρέη, που όχι μόνο παραμένουν, αλλά αυξάνονται.

Πηγή: http://www.dimitris-stergiou.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=200:2010-10-18-14-25-19&catid=34:2010-05-31-20-48-22&Itemid=53

Αποθράσυνση εθνομηδενιστών

Συνέδριο προς τιμήν της Άννας Φραγκουδάκη (!) πραγματοποιείται στις 26 Νοεμβρίου 2010 στο Κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου Αθηνών, Πανεπιστημίου 30. Οργανώνεται από το Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην προσχολική ηλικία - Διδασκαλείο Νηπιαγωγών Αθηνών του εν λόγω Παν/μίου. Προσέξτε τους εισηγητές και τις εισηγήσεις.

ΔΕΕ

Συνέδριο προς τιμήν της Άννας Φραγκουδάκη

Απογευματινή συνεδρία

16.00-16.30 Προεδρείο: Δήμητρα Μακρυνιώτη

Τσαλάρ Κεϊντέρ: Η διαμόρφωση της εθνικής ταυτότητας στην Τουρκία

16.30-17.45 Εθνικά εκπαιδευτικά συστήματα και μειονότητες

Προεδρείο: Χαρά Δαφέρμου και Βασίλης Τσελφές

Νίκος Αλιβιζάτος: Νεότερες κριτικές στην κρατούσα αντίληψη για το έθνος

Νικηφόρος Διαμαντούρος: Αναμνήσεις από ένα πρόδρομο πρόγραμμα έρευνας ελληνικών και τουρκικών σχολικών βιβλίων ιστορίας.

Ηλίας Νικολακόπουλος: Οι πολιτικές δυνάμεις της μειονότητας και το εκπαιδευτικό ζήτημα

Μουσταφά Μουσταφά: Ένα μπαούλο, δυο γλώσσες: μια διαδικασία αυτογνωσίας για τη μειονότητα της Θράκης

Θάλεια Δραγώνα: Διανοούμενοι και πολιτική πράξη

17.45-18.00 Καφές

18.00-18.30 Προεδρείο: Κώστας Χρυσαφίδης

Παρέμβαση της Άννας Φραγκουδάκη

18.30- 20.00 Προβολή της ταινίας «Πρόσθεση όχι αφαίρεση πολλαπλασιασμός όχι διαίρεση. Μια άλλη εκπαίδευση για τα παιδιά της μειονότητας στη Θράκη»

Παρουσιάζει ο σκηνοθέτης Θάνος Αναστόπουλος

Θα ακολουθήσει δεξίωση στο Κτίριο Κωστής Παλαμάς, Ακαδημίας 48 και Σίνα

Λαθρομετανάστευση στην Κύπρο

Περί ρατσισμού και "εθνικισμού"

Τον τελευταίο καιρό, µε αφορµή τα τραγελαφικά επεισόδια της Λάρνακας που έλαβαν χώραν τη νύκτα της 5ης Νοεµβρίου 2010, κατά τη διάρκεια ειρηνικής πορείας που είχε οργανωθεί µε ευθύνη των Οργανώσεων: «Κίνηµα Ελληνικής Αντίστασης», «Παγκύπριο Αντικατοχικό Κίνηµα» και «Κίνηση για τη Σωτηρία της Κύπρου», έχει πυροδοτηθεί µια έντονη συζήτηση - αντιπαράθεση σε ό,τι αφορά το θέµα της λαθροµετανάστευσης, των αιτητών πολιτικού ασύλου και των παχυλών επιδοµάτων που απολαµβάνουν από τον κρατικό προϋπολογισµό και γενικά της προβληµατικής και επικίνδυνης για την ασφάλεια της χώρας µεταναστευτικής πολιτικής και µάλιστα όταν η χώρα τελεί σε κατάσταση ηµικατοχής.

Από τη µια έχουν ταχθεί όλα τα κόµµατα (πλην ΑΚΕΛ) και το πλείστον των οργανωµένων συνόλων και πολιτών, και από την άλλη, το ΑΚΕΛ, ορισµένοι υπουργοί και βουλευτές του κυβερνώντος κόµµατος και µερικές αυτοαποκαλούµενες αντιρατσιστικές Οργανώσεις. Για την πορεία είχε ενηµερωθεί έγκαιρα η Αστυνοµική Διεύθυνση της Λάρνακας και είχε υποσχεθεί ότι θα ελάµβανε όλα τα αναγκαία µέτρα για την οµαλή διεξαγωγή της. Όπως, όµως, φάνηκε, ο κύριος Δώρος Πολυκάρπου και η παρέα του είχαν άλλη γνώµη και άλλα σχέδια. Ο κ. Δώρος Πολυκάρπου και οι όµοιοί του χαρακτηρίζουν αναφανδόν, όσους νοιάζονται για την ασφάλεια της πατρίδας τους από την ανεξέλεγκτη λαθροµετανάστευση, που προωθεί στην πατρίδα µας η κατοχική Τουρκία, ως ξενόφοβους, ρατσιστές και εθνικιστές. Ας δούµε, όµως, ποια είναι η πραγµατικότητα.

Ξενοφοβία: Είναι το αίσθηµα του φόβου προς τους ξένους. Αυτό το φαινόµενο σαν γενική έννοια δεν υπάρχει στους Έλληνες της Κύπρου. Υπάρχει, µπορούµε να πούµε, µια δικαιολογηµένη ανησυχία για τον υπερβολικό αριθµό ξένων που µπορεί να επηρεάσει την εργασία τους ή για µερικούς ξένους που αρνούνται ή αδυνατούν να προσαρµοστούν προς την κουλτούρα του τόπου (θέµατα υγιεινής και καθαριότητας, παραβατικής συµπεριφοράς, γκετοποίησης κ.λπ).

Ρατσισµός: Είναι η πολιτική διακρίσεων που βασίζεται στο δόγµα της ανωτερότητας µιας φυλής και στη συνειδητή αντίληψη των µελών της ότι οφείλουν να περιφρονήσουν την καθαρότητα αυτή. Ρατσισµός µε την έwοια αυτή δεν υπάρχει στην Κύπρο και ούτε έχουµε βίαιες εκδηλώσεις Κυπρίων έναντι των ξένων. Αντίθετα, όπως έγινε και στην περίπτωση της Λάρνακας, έγινε χρησιµοποίηση ξένων µεταναστών σε βίαιες εκδηλώσεις εναντίον φιλήσυχων πολιτών της Κυπριακής Δηµοκρατίας και µάλιστα κάτω από τα βλέµµατα της Αστυνοµίας και εκπροσώπων της Κυπριακής Βουλής.

Εθνικισµός: Είναι η πίστη στο έθνος, στις παραδόσεις του, στις αξίες του και στα ιδανικά του. Είναι ο σεβασµός της ιστορίας του και η αφοσίωση στην προαγωγή των πραγµατικών συµφερόντων του. Ο εθνικισµός είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την εξασφάλιση της εσωτερικής ενότητας και της οµοψυχίας. Είναι η κινητήρια δύναµη για την πραγµάτωση των οραµάτων του λαού και των εθνικών σκοπών του Έθνους.

Μερικοί ταυτίζουν σκόπιµα ή και συγχέουν την έννοια του εθνικισµού µε το σοβινισµό, που είναι µια παθολογική κατάσταση. Οι σοβινιστές βάζουν πάνω απ' όλα το µίσος τους για τους άλλους ανθρώπους που δεν είναι πατριώτες, τους οποίους θεωρούν κατώτερους και άξιους να υποδουλωθούν. Περιττό να πούµε, ότι οι 'Ελληνες γενικά ουδέποτε υπήρξαν σοβινιστές.

Ο γνήσιος εθνικιστής αγαπά το έθνος και την πατρίδα του, όπως αγαπά και σέβεται και τα άλλα έθνη και τους άλλους λαούς.

Όσοι σήµερα πολεµούν την ιδέα του Έθνους και της πατρίδας, παρασκευάζουν για τους εαυτούς τους δουλείαν. Είναι δυνατόν να υπάρχουν σήµερα και να γίνονται ανεκτοί άνθρωποι απάτριδες και διεθνιστές, όταν η µισή πατρίδα µας είναι σκλαβωµένη από τον Τούρκο κατακτητή; Κάθε γνήσιος Έλληνας της Κύπρου, αν θέλει να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του, πρέπει να διακηρύξει τον πατριωτισµό του και τον εθνικισµό του µέχρι την απελευθέρωση της πατρίδας µας.

Όπως στην Ελλάδα, η περίοδος της κατοχής (1941-44) υπήρξε µια περίοδος ηρωϊσµού, όπου ο Έλληνας θυσίαζε την ευτυχία και τη ζωή του για την ιδέα της πατρίδας και του έθνους, έτσι και σήµερα στην Κύπρο πρέπει να ισχύει το ίδιο. Πρέπει να πιστεύουµε και να αγωνιζόµαστε συνειδητά για την πραγµάτωση του εθνικού µας σκοπού. Και αυτό µόνο ένας εθνικιστής µπορεί να το κάνει. Οι απάτριδες συνήθως καλύπτονται πίσω από την προσωπίδα του διεθνιστή.

Ορισµένοι διεθνιστές επιχειρούν στο όνοµα ενός ανύπαρκτου σοβινισµού να υποβάλουν ενοχές στο λαό µας για δήθεν ρατσισµό και ακραίο εθνικισµό. Με τον τρόπο αυτό θέλουν να τους µετατρέψουν σε άβουλα ανθρωπάρια, ανεκτικά όχι µόνον σε κάθε είδους λαθροµετανάστες, αλλά και για τους (αδελφούς) µας εποίκους.

Ουδέποτε άλλοτε η ιστορική συνείδηση των Ελλήνων της Κύπρου, εις την υπερτρισχιλιετή παρουσία τους στο νησί, απειλήθηκε µε τόσο θανάσιµο κίνδυνο όσο από την πολιτική αυτή των απάτριδων - διεθνιστών πεµπτοφαλλαγγιτών, που βαφτίζουν τους εαυτούς τους αντιρατσιστές.

Όλοι οι ξένοι, που αντιµάχονται σήµερα τα συµφέροντα του Ελληνισµού και πασκίζουν να µας επιβάλουν λύση σύµφωνα µε τα δικά τους συµφέροντα, γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο εθνικισµός αποτελεί την ακατανίκητη δύναµη που κρατά τους Έλληνες ενωµένους και τους επιβάλλει να ανθίστανται µέχρι την τελική νίκη.

Είναι αυτός ο εθνικισµός, ο οποίος οδήγησε τους νέους της Κύπρου στο µεγαλειώδη εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ µε τις ανεπανάληπτες ηρωικές του στιγµές, που µας κάνει όλους υπερήφανους και χάριν του οποίου οι σηµερινοί πολιτειακοί και πολιτικοί άρχοντες νέµονται την εξουσία, άσχετα αν συµµετείχαν ή όχι σ' αυτόν τον υπέροχο αγώνα και άσχετα αν απέφυγαν να τιµήσουν αυτόν τον αγώνα και αυτούς τους αγωνιστές κατά τον εορτασµό των πενηντάχρονων της Κυπριακής Δηµοκρατίας.

Οι Έλληνες της Κύπρου, στη συντριπτική τους πλειοψηφία θεωρούν τιµή τους την ιδιότητα του εθνικιστή και πιστεύουν ότι η επιβίωση του Ελληνισµού στο νησί εξαρτάται από την επιβίωση του ελληνικού Έθνους.

ΜΙΧΑΗΛ ΝΕΟΦΥΤΙΔΗΣ
Υποστράτηγος Ε.Α,
Γ. Γραμματέας της
Κίνησης για τη Σωτηρία της Κύπρου


Σημ. ΔΕΕ: Οι επισημάνσεις δικές μου.

Ο Καλλικράτης και η Ξεχασμένη Ελληνικότητα.

 

Ο Καλλικράτης και η Ξεχασμένη Ελληνικότητα

Του Γιώργου Σκλαβούνου
Οικονομολόγου Κοινωνιολόγου.

«Τη Δικαιοσύνη μπορούμε να την ονομάσουμε και τροφό των άλλων αρετών. Χωρίς αυτήν ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ούτε Σώφρων, ούτε Ανδρείος, ούτε Φρόνιμος. Αυτή φέρει την αρμονία, τη συμμετρία και την Ειρήνη στη ψυχή»

Αν ως Ελληνικότητα ορίζουμε τον Έρωτα για τη προσωπική και συλλογική βίωση, μιας κοινωνίας του μέτρου, της Αρμονίας, της Αρετής, της Ομορφιάς, της Ελευθερίας και της Δικαιοσύνης, τότε ο κόσμος που ζούμε και υπηρετούμε δεν έχει καμία σχέση με την Ελληνικότητα.

Αν ως Ελληνικότητα ορίζουμε τον ατομικό και συλλογικό Αγώνα για τη διασφάλιση μιας κοινωνίας και ενός κόσμου ισηγορίας, ισονομίας, ισοπολιτείας ατόμων, στο πλαίσιο των τοπικών και εθνικών κοινωνιών, αλλά και μεταξύ λαών στο πλαίσιο της κοινωνίας των Εθνών, τότε ο κόσμος που ζούμε και υπηρετούμε δεν έχει καμία σχέση με την Ελληνικότητα.

Στα πανανθρώπινα πολιτικά και πολιτισμικά αδιέξοδα η διαχρονικότητα του Ελληνικού πολιτισμού προβάλλει ως ελπίδα, δύναμη και δυνατότητα πολιτισμικής αναγέννησης. Στη καρδιά της παγκοσμιοποίησης της φτώχειας, της υπερσυγκέντρωσης του πλούτου, της παγκοσμιοποίησης του φόβου και της καταστολής, η ανθρωπότητα ψάχνει για αναγεννητική πολιτισμική μήτρα. Τα ιδεώδη της πολιτικής δημοκρατίας, σε επίπεδο των εθνικών κρατών και της παγκόσμιας δημοκρατίας, σε επίπεδο ΟΗΕ, γκρεμίζονται όπως οι δίδυμοι Πύργοι των ΗΠΑ.

Σε αυτή τη κατάρρευση και σ’ αυτό το σάπισμα, από πουθενά, δεν προβάλλει ούτε δύναμη ανάσχεσης, ούτε δύναμη ανατροπής, ούτε δύναμη δημιουργικής διεξόδου. Μετά τη κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και του Κομμουνιστικού Μύθου, μετά τη παταγώδη αποτυχία των ΗΠΑ και του Αμερικανικού Φιλελευθερισμού να διαχειριστούν την επικράτησή τους, στρατιωτικά και οικονομικά, η ανθρωπότητα ζει μια μεταβατική περίοδο. Ζει την μετάβαση σε ένα πολυκεντρικό σύστημα οργάνωσης της παγκόσμιας εξουσίας. Ζει μια περίοδο ανόδου νέων δυνάμεων ( Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, αναγεννημένη Ρωσία). Αυτή η άνοδος, νέων δυνάμεων, δεν συνδυάζεται με πολιτικό, πολιτισμικό ΟΡΑΜΑ.

Σ’ αυτή τη συγκρουσιακή ανακατάταξη, η ΕΕ δεν μπόρεσε να καταστεί αναγεννητική δύναμη, ούτε πολιτισμική, ούτε πνευματική, ούτε οικονομική. Δεν μπόρεσε να προσφέρει ένα μοντέλο βιώσιμης παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης που θα εξαφάνιζε την φτώχεια από τον πλανήτη, θα διασφάλιζε την ανθρωπότητα από τους κινδύνους της κλιματικής αλλαγής, θα περιόριζε το χάσμα ανάμεσα στα πλούσια και φτωχά κράτη, θα επανίδρυε το Δ.Ν.Τ. (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) και την παγκόσμια τράπεζα σε δημοκρατικότερη -δικαιότερη βάση….

Σ’ αυτή τη κρίσιμη περίοδο, η Ελλάδα βρίσκεται στα πρόθυρα της οικονομικής χρεοκοπίας, αφού χρεοκόπησε ηθικά, πολιτισμικά.

Όμως ο Ελληνικός Πολιτισμός στην ανθρώπινη ιστορία λειτούργησε ως αναγεννητική ΜΗΤΡΑ: Λειτούργησε ως δύναμη εξόδου από το Μεσαίωνα.

Σ’ αυτή τη κρίσιμη περίοδο η Ελλάδα βρίσκεται στα πρόθυρα της Οικονομικής χρεωκοπίας, αφού χρεοκόπησε ηθικά, πνευματικά, πολιτισμικά.

Βρίσκεται χωρίς πολιτισμική συνείδηση, χωρίς πολιτισμικό όραμα.

Ενώ συμφωνούμε ότι η κρίση, είναι βαθύτατα ηθική και πολιτισμική κανένας δεν τολμά να κάνει το βήμα, έστω της αναζήτησης διεξόδου από αυτές τις κρίσεις. Κανένας δεν τολμά να προτείνει τις μήτρες της αναγεννητικής ελπίδας.

Η Μήτρα της Εθνικής, Ευρωπαϊκής, Πανανθρώπινης αναγέννησης μπορεί να είναι ξανά η ξεχασμένη, η "επικίνδυνη" Ελληνικότητα.

Με ποια κλειδιά θα ανοίξουμε τα θησαυροφυλάκια αυτής της παράδοσης;

Ποιοι δάσκαλοι θα μας διδάξουν τον τρόπο ανά-ΓΝΩΣΗΣ, αυτής της παράδοσης; Ποιοι δάσκαλοι θα μας μυήσουν στις διαδικασίες απόκτησης των Προμηθεϊκών δυνάμεων, για να αντιμετωπίσουμε το νέο Μεσαίωνα που μας απειλεί;

Πως εννοούν, πως βιώνουν, πως διδάσκουν οι Έλληνες τη Δικαιοσύνη ως τροφό της Σωφροσύνης, της Ανδρείας, της Αρμονίας της Ψυχής. Και αλήθεια χωρίς τέτοια όπλα, χωρίς ηγεσία εξοπλισμένη με τέτοιο εξοπλισμό, ποιες ΝΙΚΕΣ μπορούμε να αναμένουμε; Αλήθεια μπορούν οι εκλογές από μόνες τους, να μας δώσουν αυτά τα όπλα αλλαγής και αναγέννησης; Μπορεί ο Καλλικράτης από μόνος του, να καταστεί η μεγάλη αλλαγή που έχουμε ανάγκη;

Ο Καλλικράτης αποτελεί ένα σημαντικό εργαλείο, ένα σημαντικό μέσο. Η αξιοποίηση της ευκαιρίας, η χρησιμοποίηση του μέσου, είναι εξ ίσου σημαντική με την ύπαρξή του. Πρέπει και να θέλουμε και να ξέρουμε και να μπορούμε. Το εγχείρημα θέλει και τόλμη και αρετή.

Γ.Σ.

Νέα επέλαση εθνομηδενιστών

Όπως φαίνεται οι πράκτορες της παγκοσμιοποίησης, του πολυπολιτισμού και του εθνομηδενισμού, όχι μόνον δεν το βάζουν κάτω, αλλά συνεχίζουν να προκαλούν. Διαβάστε παρακάτω για τις προθέσεις τους, όπως διαφημίζονται από την εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ", του γνωστού ΔΟΛίου συγκροτήματος.

ΔΕΕ 

Οι «γείτονες» με άλλο μάτι στη Βαλκανική Ιστορία

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Η πολύπλευρη και σφαιρική διδασκαλία του μαθήματος της Ιστορίας και μέσα από τις ιστορίες των «γειτόνων» μπορεί να συμβάλει στην καλύτερη αλληλοκατανόηση και συνύπαρξη των λαών των Βαλκανίων. Αυτό ήταν το κεντρικό μήνυμα της διημερίδας του Κέντρου για τη Δημοκρατία και τη Συμφιλίωση της Νοτιανατολικής Ευρώπης (σημ. ΔΕΕ: πρόκειται για το διαβόητο CDRSEE του Σόρος και άλλων "δημοκρατικών" δυνάμεων) που οργανώθηκε το Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη με τη συμμετοχή εκπαιδευτικών και πανεπιστημιακών από χώρες της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής.

Το Κέντρο προχώρησε πριν από λίγα χρόνια και στη συγγραφή εναλλακτικού εκπαιδευτικού υλικού για τη διδασκαλία της Ιστορίας της Νοτιανατολικής Ευρώπης- με επιστημονική υπεύθυνη την καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου κυρία Χριστίνα Κουλούρη - το οποίο περιέχει ιστορικές πηγές και των «άλλων», δηλαδή των γειτονικών βαλκανικών εθνών. Τα εν λόγω εγχειρίδια χρησιμοποιούνται ως βοηθήματα στο μάθημα της Ιστορίας σε αρκετές βαλκανικές χώρες, όχι όμως και στην Ελλάδα.

Ο διακεκριμένος τούρκος ιστορικός Χαλίλ Μπερκτάι μίλησε για το «μαύρο κουτί», δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο το εκπαιδευτικό κατεστημένο της χώρας του αναστέλλει κάθε προσπάθεια προόδου στη διδασκαλία της Ιστορίας, αναφερόμενος στο εξής περιστατικό: Μια ομάδα εργασίας του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας στην οποία συμμετείχε εκπόνησε μελέτη βάσει της οποίας γράφτηκε ένα βιβλίο Ιστορίας για τα σχολεία με εκσυγχρονισμένο περιεχόμενο. «Οταν εκδόθηκε το βιβλίοο πρόεδρος του Συμβουλίου μου είπε: “Αυτό δεν είναι το βιβλίο που ενέκρινα!”. Το βιβλίο της Ιστορίας έγινε ακόμη χειρότερο τελικώς!» εξιστόρησε.

Στις επιθέσεις που δέχτηκε από εθνικιστικούς κύκλους η πρωτοβουλία για τη συγγραφή ενός εναλλακτικού βιβλίου Ιστορίας αναφέρθηκε το μέλος του ΔΣ του Κέντρου κ. Κ. Καρράς, ο οποίος τόνισε τη σημασία της πολύπλευρης διδασκαλίας της Ιστορίας και εξέφρασε το παράπονό του για το γεγονός ότι μέχρι σήμερα το υπουργείο Παιδείας δεν έχει απαντήσει στο αίτημα για χρήση του βιβλίου στα σχολεία της χώρας μας.

«Ήρθε η ώρα να επαναφέρουμε τη μνήμη της πολυπολιτισμικής Θεσσαλονίκης» σχολίασε ο νέος δήμαρχος Θεσσαλονίκης κ. Ι. Μπουτάρης, ο οποίος πρότεινε στο Κέντρο να διοργανώσει σχετικό συνέδριο με την αφορμή του εορτασμού των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της πόλης.

Πηγή: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=368934&dt=23/11/2010#ixzz16BLhivFz

Συνωμοσιολογία ή πραγματικότητα;

Ένα σενάριο μιας Στρατηγικής που δεν σκέφτηκε κανένας,

αλλά που μπορεί να είναι αληθινό!

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες συνωμοσιολογικές θεωρίες – που έχει βρει αρκετή δημοσιότητα στο διαδίκτυο – σχετικά με τη σημερινή κρίση και τον ρόλο του Γ. Παπανδρέου είναι αυτή που δημοσίευσε ο Τάκης Μίχας ( Έχει σπουδάσει Εθνολογία και Φιλοσοφία στα πανεπιστήμια του Άρχους (Δανία), Ντουμπρόβνικ (Κροατία) και Σάντα-Κρουζ, (Καλιφόρνια). Έχει εργασθεί σε Δανικές και Ελληνικές εφημερίδες. Σήμερα εργάζεται στην Ελευθεροτυπία ενώ παράλληλα αρθρογραφεί στην Wall Street Journal (Europe). Είναι συγγραφέας του βιβλίου «Ανίερη Συμμαχία: η Ελλάδα και η Σερβία του Μιλόσεβιτς». Το 2002 τιμήθηκε με το βραβείο δημοσιογραφίας του ιδρύματος Μπότση): Ο Γιώργος Παπανδρέου ήρθε στην εξουσία με προφανείς εντολές. Να αφελληνίσει και να διαμελίσει το Ελληνικό κράτος σύμφωνα με τις επιταγές της παγκοσμιοποίησης. Οι τρεις τομείς μέσω των οποίων θα γίνει αυτός ο διαμελισμός είναι:

1. Ιθαγένεια στους μετανάστες

2. Προώθηση της οικονομικής κατάρρευσης της χώρας

3. Υλοποίηση του Καλλικράτη

Και τα τρία αυτά έγιναν με τέτοια προτεραιότητα και τόσο άγρια σπουδή που ακόμα και οι αδαείς καταλαβαίνουν πλέον τους απώτερους σκοπούς που υπηρετούν τα ανδρείκελα. Ο Καλλικράτης θα είναι η ταφόπλακα, που μόλις τεθεί πάνω στο πτώμα της Ελλάδας, οι Παπανδρεϊκοί θα εγκαταλείψουν τη διακυβέρνηση και ίσως και την Ελλάδα και θα πάνε να ζήσουν ήρεμα και πλούσια στο Μαϊάμι!

Πως θα εξελιχθούν τα γεγονότα:

Από τις δεκατρείς περιφέρειες του Καλλικράτη, τρεις τουλάχιστον θα αυτονομηθούν από το ελληνικό κράτος και στη συνέχεια θα ενωθούν με τη μορφή συνομοσπονδίας ή κάτι παρόμοιο, η Θράκη με την Τουρκία, η Μακεδονία με τα Σκόπια και η Ήπειρος με την Αλβανία. Αυτό θα γίνει με τις αρμοδιότητες που θα δοθούν στους 13 αιρετούς περιφερειάρχες και τους 7 δοτούς τους ινστρούκτορες από την κυβέρνηση. Πώς θα γίνει πρακτικά; Με δημοψηφίσματα στα οποία θα ψηφίζουν οι μετανάστες που θα συγκεντρώνονται ανάλογα στην κάθε περιφέρεια. Αυτό βέβαια προϋποθέτει ότι η Ελλάδα θα έχει βγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση και θα έχει προσκολληθεί στο άρμα της Αμερικής που για την ώρα έχει βάλει κάτω από την κηδεμονία της το Κόσοβο, τη Βοσνία, τα Σκόπια και τελικά τη Μακεδονία με τη συνένωση που επίκειται σύμφωνα με τα σχέδια που απεργάζονται.

Βεβαίως τα σχέδια αυτά για να υλοποιηθούν χρειάζονται κατάλληλες συνθήκες. Η κυριότερη από αυτές είναι η αποβολή της Ελλάδας από την ΕΕ. Για να γίνει αυτό χρειάζεται μια εσωτερική αναστάτωση-επανάσταση του λαού που θα γίνει είτε αυθόρμητα εφόσον συνεχώς θα πιέζεται οικονομικά ή ακόμα και με προβοκάτσια από τις ορδές του Σόρος ή των άλλων πρακτόρων σχετικών συμφερόντων που έχουν οργανωθεί ήδη μέσα στη χώρα. Πού είναι η ΕΕ; Η Γερμανία μόλις προχθές κατάλαβε το παιχνίδι που παίζεται από τις μυστικές υπηρεσίες της Αμερικής και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα των κερδοσκόπων.

Η Αμερική έχει βάλει τα παπαγαλάκια της να φωνάζουν δήθεν υπέρ των Ελλήνων και το τι τραβάνε οι Έλληνες με το ΔΝΤ και τα μέτρα, προτείνοντας όλοι, μα όλοι, με μια φωνή, Έλληνες επαναστατήστε! Εάν η Αμερική καταφέρει να κάνει τον ελληνικό λαό να επαναστατήσει κερδίζει διπλά. Δίνει ένα γερό χτύπημα στο ευρώ και προετοιμάζει την οριστική κατάρρευση της ΟΝΕ και τελικά της ΕΕ. Δεύτερον, κερδίζει την έξοδό της στο Αιγαίο με τη συνένωση της μακεδονικής περιφέρειας με τα Σκόπια. Όλα αυτά θα γίνουν με τη συνδρομή της Τουρκίας που θα επιτηρεί και θα ! διαφεντεύει τις συνομοσπονδίες των Βαλκανίων. Σε αυτές τις περιοχές θα γίνουν σημαντικές επενδύσεις από ξένους επιχειρηματίες για να φαίνεται ότι ήταν καλή η συνένωση και σιγά-σιγά ο πλούτος της χώρας -υπέδαφος και πετρέλαια που υπάρχουν σε αυτές τις περιοχές- δεν θα ανήκουν πλέον στους Έλληνες. Αντίθετα μέχρι να γίνει η έκρηξη-εσωτερική επανάσταση δεν θα υπάρξει καμία επένδυση στην Ελλάδα, κανένα πρόγραμμα ανάπτυξης δεν θα κινείται και σε οτιδήποτε προτείνεται σαν ανάπτυξη θα μπαίνουν εμπόδια και καθυστερήσεις. Ο στόχος θα είναι να οδηγηθεί η Ελλάδα στην πλήρη εξαθλίωση και υποταγή.

Η ΕΕ τελευταία αρχίζει να καταλαβαίνει το παιχνίδι της Αμερικής και σίγουρα θα προσπαθήσει να αντιδράσει και να λάβει κάποια μέτρα. Εάν όμως οι κυβερνήσεις μας θέλουν τη λύση της Αμερικής -οικονομική εξαθλίωση και βαλκανοποίηση- δεν θα μπορέσουν να κάνουν απολύτως τίποτα μια και η Ελλάδα θα σπρώχνεται συνεχώς σε όλο και απεχθέστερο δανεισμό έως την τελική στάση πληρωμών και την πτώχευση. Τι μπορεί να συμβεί τότε με όλους αυτούς τους μετανάστες που κανένας δεν θέλει να μετρήσει και που υπολογίζονται σε τρία τουλάχιστον εκατομμύρια;

Δεν θα σκοτώνουν ο ένας -Έλληνας- τον άλλον -μετανάστη- προκειμένου να επιβιώσουν; Και εάν δεν σκοτώνουν αυθόρμητα θα είναι δύσκολο σε ένα διαλυμένο κράτος να γίνει η μεγάλη προβοκάτσια; -όπου ένα τζιπ θα περνάει και θα σκοτώνει αδιακρίτως μετανάστες και Έλληνες και αυτή η ενέργεια θα αποδίδεται σε ακραία στοιχεία;

Το παιχνίδι θα παιχτεί σε μια διελκυστίνδα όπου οι δυνάμεις της ΕΕ θα προσπαθούν να συγκρατήσουν την Ελλάδα μέσα στην ΕΕ ενώ η Αμερική με όλα τα μέσα που διαθέτει θα προσπαθεί να αποσπάσει την Ελλάδα απ’ αυτήν. Τι θα κάνει η επόμενη κυβέρνηση που θα έλθει όταν οι Παπανδρεϊκοί θα έχουν ολοκληρώσει το έργο τους; Διότι είναι σίγουρο ότι μόλις ολοκληρώσουν το έργο τους με τον Καλλικράτη δεν θα μπορούν πια να μείνουν στην εξουσία. Τι θα κάνει τότε ο λαός; Θα ακολουθήσει την Παπαρήγα και τον Τσίπρα για να υλοποιήσουν τα σενάρια made in USA ή θα αναδειχθεί κάποιος νέος ηγέτης μέσα από τα συντρίμμια που άφησαν οι προηγούμενοι ηγέτες;

Οι λεπτομερείς αιτιολογήσεις των παραπάνω συμπερασμάτων

1. Η ιθαγένεια θα αναμείξει τους πληθυσμούς και έτσι θα συρρικνωθεί ο αμιγώς ελληνικός πληθυσμός. Συγχρόνως θα προετοιμάσει τους μελλοντικούς ψηφοφόρους του Καλλικράτη και θα εξηγήσουμε γιατί. Για την απόφαση αυτή προβάλλονται βέβαια διάφορα λογικοφανή επιχειρήματα για να συσκοτισθεί ο πραγματικός στόχος.

2. Στην σκόπιμη και προσχεδιασμένη κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας συνηγορούν τα εξής γεγονότα:

Με την προηγούμενη κυβέρνηση μπορούσαμε να δανειστούμε με επιτόκιο κάτω από 3%. Μόλις έλαβε την εντολή η κυβέρνηση Παπανδρέου διακήρυξε ότι η προηγούμενη κυβέρνηση εξαπατούσε τους ευρωπαίους συμμάχους μας στην ΟΝΕ δηλώνοντας μικρότερο χρέος από το πραγματικό. Προκλήθηκε τέτοιος παγκόσμιος σάλος που ούτε να τον ονειρευτούν δεν μπορούσαν τα κοράκια που παραμόνευαν για να ανεβάσουν τα spreads και να κατακρημνίσουν την αξιοπιστία της Ελλάδας. Έγιναν τόσο άγαρμπες κινήσεις από μέρους της κυβέρνησης που μόνο μαθητευόμενοι μάγοι μπορούσαν ν! α τους ξεπεράσουν. Τα επιτόκια άρχισαν να ανεβαίνουν με τρελούς ρυθμούς και παρ’ όλο που υπήρχαν εναλλακτικές λύσεις, όπως δανεισμός από την Κίνα με 3%, δανεισμός από Ρωσία με 4,75% ακόμα και από το ΔΝΤ με 3,5%, εμείς προτιμήσαμε να δανειστούμε από τα κοράκια με 6% και πάνω! Διαλαλώντας συγχρόνως ότι μας εκμεταλλεύονται!

Πώς έγινε το μεγάλο κόλπο; Δυστυχώς με τη συνενοχή και τη συνεργασία της Τράπεζας της Ελλάδος, της Κυβέρνησης και της GoldmanSachs. Η Τράπεζα της Ελλάδος ξαφνικά και στα μουλωχτά ανέβασε τα Τ2 σε Τ10 -από δύο ημέρες σε δέκα- και οι λεγόμενοι σορτάκηδες οργίασαν, άρχισαν να πουλάνε και να αγοράζουν αέρα χωρίς να πληρώνουν επί μέρες, έτσι ώστε να έχουν αρκετό χρόνο να κάνουν παιχνίδι στην αγορά και να κερδίσουν δισεκατομμύρια με το ανεβοκατέβασμα της τιμής των ομολόγων. Γιατί ο εισαγγελέας δεν έψαξε να βρει ποιοι ωφελήθηκαν από αυτό το κόλπο; Η ουσία είναι ότι η χώρα θα μπορούσε να μην είχε φορτωθεί με τόσο μεγάλο χρέος σε τόσο μικρό διάστημα, κατά το οποίο σχεδόν όλοι τα είχαν χαμένα με τις τόσο ραγδαίες εξελίξεις.

Έπρεπε όμως να κηρύξει πτώχευση η Ελλάδα!

Η κυβέρνηση βιάζεται υπερβολικά, παρ´ ότι βρίσκεται εν μέσω οικονομικής κρίσης να ξοδέψει 4,5 δις για να περάσει το σχέδιο Καλλικράτης και να εγκαταστήσει ένα σύστημα διακυβέρνησης που όπως διαβεβαιώνουν οι ειδικοί και εμπνευστές του όπως η κ. Τζάκρη -και μάλιστα με περισσή αναίδεια- ότι δεν θα θίξει οικονομικά κανέναν από αυτούς που εργάζονται στις δημοτικές επιχειρήσεις. Εφόσον δεν θα μειωθεί ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων τι θα κερδίσουμε με την εφαρμογή του και μάλιστα μέσα σε τόσο μεγάλη οικονομική κρίση; Δηλαδή όχι μόνο δεν θα εξοικονομηθούν χρήματα αλλά θα αυξηθούν οι δαπάνες και μάλιστα για υψηλόβαθμα στελέχη που θα κοστίσουν ο Θεός μόνο ξέρει πόσα.

Η κυβέρνηση βιάστηκε υπερβολικά να δώσει την ιθαγένεια σε μετανάστες την ώρα που φεύγουν με εμβάσματα προς τις χώρες τους δισεκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο. Επίσης η κυβέρνηση βιάστηκε να εκθέσει τη χώρα διεθνώς δημοσιοποιώντας τις «λαμογιές» όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων μειώνοντας την αξιοπιστία της χώρας και ανεβάζοντας τα επιτόκια δανεισμού από 3.8 που ήταν πριν τις εκλογές σε 7%, επιβαρύνοντας έτσι τις επόμενες γενιές με ένα δυσβάσταχτο οικονομικό χρέος και με συνέπειες που μπορεί να είναι τραγικές για την Ελλάδα.

Γιατί δεν θέλουν να κάνουν ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ;

Αυτοί οι τρεις άξονες εθνικής σημασίας, που αναφέρθηκαν παραπάνω, σπρώχνονται με απίστευτη ταχύτητα στην τελική τους ευθεία, χωρίς καν συζήτηση για δημοψήφισμα. Σε αντιπαράθεση με αυτές τις βιαστικές κινήσεις -εξαιρετικά αρνητικές για τους Έλληνες- η κυβέρνηση καθυστερεί να πάρει αποφάσεις για θέματα που θα ανακούφιζαν την οικονομία, καθυστερεί μέτρα ανάπτυξης και επενδύσεων που θα έπρεπε να είναι στην άμεση προτεραιότητα της. Και όχι μόνο δεν προωθούνται οι επενδύσεις αλλά εξακολουθούν να μπλοκάρονται εξαιτίας ενός αναποτελεσματικού και γραφειοκρατικού κράτους που φαίνεται να μην ενδιαφέρεται καθόλου για τέτοιου είδους αποφάσεις.

Από την άλλη δεν βάζουν φρένο στην παροχή εκατομμυρίων ευρώ προς τις μη κυβερνητικές οργανώσεις που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να βάζουν και αυτές τροχοπέδη -ανάλογα με τις επιδιώξεις τους- σε αποφάσεις που θα ανακούφιζαν την οικονομία. Καθυστερούν να ανοίξουν το πόθεν έσχες των πολιτικών και όλων αυτών των φορέων που διασπάθισαν το κρατικό χρήμα όπως των εφοριακών, των δημοσίων υπαλλήλων για τους οποίους υπάρχουν καταγγελίες και των υπαλλήλων της πολεοδομίας.

Πηγή: http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2010/09/blog-post_761.html