ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΜΙΑΣ ΟΡΘΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΡΑΚΗ

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Από
Το Hellenic Academic FORUM 

Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας
Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε της Κυβέρνησης
Αξιότιμοι κύριοι Αρχηγοί των Κομμάτων
Αξιότιμοι κύριοι Βουλευτές

Το Hellenic Academic FORUM έχει ως μέλη του Έλληνες καθηγητές πανεπιστημίων και επιστήμονες, κατόχους διδακτορικού πτυχίου, στην Ελλάδα, την Κύπρο, τις ΗΠΑ και σε 19 ακόμα χώρες. Είναι δε κλάδος του Hellenic Electronic Center (www.greece.org) , μη κερδοσκοπικού Οργανισμού που έχει ιδρυθεί στις ΗΠΑ για την προώθηση Ελληνικών θεμάτων και περιλαμβάνει περί τα 40.000 μέλη.

Τον τελευταίο καιρό έχουμε γίνει αποδέκτες μηνυμάτων απόγνωσης από συναδέλφους στη Θράκη αλλά και ανησυχητικών πληροφοριών αναφορικά με τα αποτελέσματα της επί σειρά ετών ασκούμενης εκπαιδευτικής πολιτικής στις περιοχές μειονοτήτων της Θράκης. Παρακολουθήσαμε επίσης σχετική ειδησεογραφία και τηλεοπτικές εκπομπές αναφερόμενες τόσο στο ζήτημα της ηρωικής, κατά την άποψή μας, δασκάλας κας Χαράς Νικοπούλου, όσο και σε θέματα σχετιζόμενα με τη δράση ατόμων που έχουν στόχο την τουρκοποίηση της περιοχής. Ως απλοί Έλληνες που αγαπάμε τον τόπο μας, αλλά πολλοί από μας και ως ακαδημαϊκοί δάσκαλοι, θα θέλαμε να εκφράσουμε την... 

Κυπριακός κατήφορος

Ένα εκπληκτικό και συγκινητικό κείμενο από την κυπριακή εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΙΝΗ" που πρέπει να μελετηθεί και να μας προβληματίσει.

ΔΕΕ

Ο Κύπριος ποιητής Παντελής Μηχανικός και "Ίτε" του Αισχύλου

«Και τι περιμένεις από ανθρώπους / που τους βιάσανε τις γυναίκες μπροστά στα μάτια τους / και δεν τράβηξαν τον σουγιά τους. / Απαθώς / τότε / κι απαθώς / σήμερα / ζητάνε απλώς / διαζύγιο. / Τέτοιοι ρουφιάνοι / δεν μπορούν να πολεμήσουν για τίποτε». Π. Μηχανικός, "Ίτε"

Μετά από 36 χρόνια άλλαξε τίποτε;

Γ Ι Α Τ Ι ο Παντελής Μηχανικός επέλεξε τον τίτλο «Ίτε» για το σκληρό εκείνο ποίημα στην «Κατάθεση» του 1975; Ελάχιστους ενδιαφέρει. Άλλωστε, πόσοι ξέρουν τ’ όνομα και πόσοι το έργο του αείμνηστου απ’ το 1979 ποιητή; Ωστόσο αξίζει πλείονες να συλλογιστούν ότι: Εκείνο το «Ίτε», ήταν μια σαφής δήλωση πρόθεσης να συγκρίνει τον ηττημένο Ελληνισμό μετά την τουρκική εισβολή του 1974, με τον νικητή Ελληνισμό της ασυνθηκολόγητης κατά των Μήδων εισβολέων αντίστασης του 480 π.Χρ. Ο (Ε/κ) Έλλην Κύπριος ποιητής από το σκλαβωμένο χωριό Λιμνιά Αμμοχώστου, μετά την ήττα του ’74, 48χρονος τότε, έτη πέντε πριν από τον θάνατό του, με το «Ίτε» επικεφαλίδα των στίχων του, συνομιλούσε κι έδιδε θλιβερότατη αναφορά για την τραγωδία του 1974 μ.Χρ., στον ένα από τους τρεις κορυφαίους ανά τους αιώνες τραγικούς ποιητές, τον Αισχύλο. Τον (Ε/α) Ελληνοαθηναίο γιο του Ευφορίωνος που (α) 35χρονος είχε λάβει μέρος, μ’ επικεφαλής τον Μιλτιάδη, στη νικηφόρα μάχη, Αθηναίων και Πλαταιέων κατά των Μήδων εισβολέων του Δαρείου, στον Μαραθώνα το 490 π.Χρ., (β) 45χρονος πολέμησε στην περίλαμπρη νίκη των Ελλήνων, με ηγέτη τον Αθηναίο Θεμιστοκλή, στη Ναυμαχία της Σαλαμίνος κατά του στόλου του Ξέρξη το 480 π.Χρ. και, (γ) 46χρονος, στην τελική κατατρόπωση των χερσαίων περσικών δυνάμεων του Μαρδονίου στη Μάχη των Πλαταιών του 479 π.Χρ. με επικεφαλής τον (Ε/λ) Λακεδαιμόνιο Παυσανία. Επειδή:

Σ Τ Η Ν ΤΡΑΓΩΔΙΑ «Πέρσαι» (στίχοι 396-399) που για τη νίκη στη Σαλαμίνα ανέβασε ο Αισχύλος το 472 π.Χρ. βρίσκεται η πασίγνωστη επί δυόμισι χιλιάδες χρόνια, προστακτική ίτε του ρήματος είμι: «Ω! παίδες Ελλήνων, ίτε, ελευθερούτε πατρίδ’, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων, νυν υπέρ πάντων αγών» («Εμπρός παιδιά των Ελλήνων, λευτερώστε πατρίδα, τέκνα, γυναίκες, των θεών τα ιερά, τους τάφους των προγόνων, τώρα θα πολεμήσετε για όλα», καθώς μετέφρασε ο Τάσος Ρούσος στις εκδόσεις «Κάκτος»). Και το πέτυχαν τότε. Με το στρατήγημα του Θεμιστοκλή. Που ο αυστηρός ιστορικός Θουκυδίδης τον εγκωμίαζε έναν σχεδόν αιώνα αργότερα: «Κράτιστος Γνώμων» και «Άριστος Εικαστής» (Α-138).

Ε Ν Α Ν Τ Ι ΤΟΥ αισχύλειου «Ίτε», ο Π. Μηχανικός (που σε δύο γιους έδωσε τα ονόματα Ορέστης και Θουκυδίδης) περιέγραψε την οικτρή ημών των Ελλήνων κατάσταση του ‘74 με το δικό του «Ίτε»: «Και τι περιμένεις από ανθρώπους / που τους βιάσανε τις γυναίκες μπροστά στα μάτια τους / και δεν τράβηξαν τον σουγιά τους. / Απαθώς / τότε / κι απαθώς / σήμερα / ζητάνε απλώς / διαζύγιο. / Τέτοιοι ρουφιάνοι / δεν μπορούν να πολεμήσουν για τίποτε». Μετά από 36 χρόνια άλλαξε τίποτε;

ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ

ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΕ 22.9.10

Μετά που ενθυλάκωσαν οι Τούρκοι τις άνευ αντιδώρου «γενναίες προσφορές» των συντροφικών ψευδαισθήσεων του «αριστοτεχνικού» γινατιού σου και τις έκαμαν ταμείο, ως προστιθέμενες στις τουρκικές εισπράξεις από Μακαρίου ‘77 κι επιγόνων, τι πας και κλαψουρίζεις στους «καϊλές που σας έπιασε» για την… αδιαλλαξία της Τουρκίας; Είχαν ποτέ ίχνος κέρδους στη Διεθνή Κοινότητα οι αυτο-αξιοθρήνητοι;

Λάζ. Α. Μαύρος

Δύο άρθρα για το Σκοπιανό

Από το "ΠΑΡΟΝ της Κυριακής" 12/09/2010

ΤΑ ΔΙΝΟΥΝ ΟΛΑ ΣΤΑ ΣΚΟΠΙΑ!

Εγκαταλείπει ο πρωθυπουργός την πάγια εθνική θέση για μία ονομασία έναντι όλων

Σε σοβαρή, οδυνηρή υποχώρηση στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων έχει ήδη συμφωνήσει η κυβέρνηση, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες του «Π». Κατά τις ίδιες πληροφορίες, η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου έχει ήδη συμφωνήσει στην πρόταση του ειδικού διαμεσολαβητή του ΓΓ του ΟΗΕ, του Μ. Νίμιτς, στα εξής σημεία:

• Ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας του Βαρδάρη».

• Αυτή η ονομασία δεν θα εφαρμόζεται υποχρεωτικά «erga omnes», δηλαδή έναντι όλων, όπως μέχρι τώρα είναι η πάγια ελληνική θέση. Θα βρεθεί μια φόρμουλα (ίσως έχει κατατεθεί ήδη...) με την οποία το «erga omnes» θα παρακάμπτεται!

Αυτό ήταν μια απαίτηση της σκοπιανής πλευράς, που την έθετε ως προαπαιτούμενο για την οποιαδήποτε περαιτέρω συζήτηση επί του θέματος. Είναι άγνωστο αυτήν τη στιγμή με ποια φόρμουλα θα πλασαριστεί εδώ στην Ελλάδα αυτή η σοβαρότατη υπαναχώρηση από μια θέση που ήταν έως σήμερα πάγια θέση όλων των ελληνικών κυβερνήσεων, ώστε να περάσει. Ωστόσο θεωρείται πάρα πολύ δύσκολο να περάσει. Και ασφαλώς η κυβέρνηση θα ρισκάρει να επωμιστεί τεράστιο πολιτικό κόστος. Να σημειωθεί δε ότι σύμφωνα με απόλυτα έγκυρες πληροφορίες μας:

• Ενώ αυτή η πρόταση του Μ. Νίμιτς σαφώς και ικανοποιεί μια πάγια θέση των Σκοπίων, είναι η ελληνική πλευρά που έχει απαντήσει θετικά σε αυτήν την πρόταση, ήδη από τον Ιούλιο, ενώ η FYROM δεν έχει ακόμα απαντήσει!

Αυτό εξάλλου επιβεβαίωσε και ο ίδιος ο ΓΓ του ΟΗΕ σε συνάντηση που είχε με αντιπροσωπεία του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος πρόσφατα. Ότι δηλαδή υπάρχει ολοκληρωμένη πρόταση του Νίμιτς, στην οποία έχει απαντήσει θετικά η Ελλάδα, ενώ αναμένεται και η απάντηση από την πλευρά των Σκοπίων!

Προφανώς η αναμενόμενη επίσκεψη του Γ. Παπανδρέου στις ΗΠΑ, για τις εργασίες της ΓΣ του ΟΗΕ, θα αξιοποιηθεί και για το επίμαχο ζήτημα, την τελική δηλαδή φόρμουλα του επώδυνου συμβιβασμού σε αυτό το κρίσιμο εθνικό θέμα. Τη στιγμή μάλιστα που υπάρχουν σοβαρότατες πολιτικές και ιστορικές ενστάσεις για τη συγκεκριμένη ονομασία, που έχει αποκαλυφτεί εδώ και καιρό, προφανώς για να αρχίσει να εθίζεται ο ελληνικός λαός...

Ενστάσεις προερχόμενες και από πολιτικούς και από ιστορικούς. Και εκεί που διατυπώνονται αυτές οι ενστάσεις, έρχεται και η εγκατάλειψη του «erga omnes» για να κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα.

Είναι δε χαρακτηριστικό τού υπό διαμόρφωση κλίματος αποδοχής αυτού του επονείδιστου συμβιβασμού και το γεγονός ότι και ο πρόεδρος της ΕΕ Μπαρόζο πιέζει για «λύση» στο θέμα αυτό, και μάλιστα γρήγορα, αλλά και το ΝΑΤΟ. Είναι προφανές ότι το ΝΑΤΟ και ειδικότερα η Ουάσινγκτον, επείγεται για «λύση» μέχρι τη Σύνοδο Κορυφής που είναι προγραμματισμένη για τον Νοέμβρη. Υπενθυμίζουμε ότι από την περασμένη Κυριακή «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» είχε επισημάνει ότι βρισκόμαστε κοντά σε «λύση» και προειδοποιούσε για τα όρια τα οποία δεν μπορεί να ξεπεράσει η Ελλάδα, τις «κόκκινες γραμμές». Αλλά φαίνεται ότι όλα στο εργώδες παρασκήνιο έχουν «κανονιστεί». Οι σύμβουλοι του Γ. Παπανδρέου (εμφανείς και αφανείς...) όλα δείχνουν ότι έχουν κάνει «καλά» τη δουλειά τους! Και απομένει να δούμε τα όρια της αντίδρασης της ΝΔ, του Αντ. Σαμαρά, των άλλων κομμάτων και κυρίως του ελληνικού λαού!

Πηγή: http://www.paron.gr/v3/new.php?id=58803&colid=37&catid=42&dt=2010-09-12%200:0:0

Υπό τον πέλεκυ δημοψηφίσματος

Tου Σταύρου Λυγερού
Τετάρτη, 22 Σεπτεμβρίου 2010
 

Για άλλη μια φορά, οι διπλωματικοί διάδρομοι έχουν πλημμυρίσει από πληροφορίες - φήμες ότι μετά τις τοπικές εκλογές, η επίλυση του προβλήματος της ονομασίας της ΠΓΔΜ θα εισέλθει στην τελική ευθεία. Το μόνο σίγουρο, όμως, είναι ότι η αμερικανική διπλωματία πιέζει τις δύο κυβερνήσεις για επίτευξη συμφωνίας με σκοπό να καταστεί δυνατή η ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ τον Νοέμβριο.

Σύμφωνα με τη συζητούμενη φόρμουλα το όνομα θα είναι «Δημοκρατία της Μακεδονίας του Βαρδάρη» και θα χρησιμοποιείται στους διεθνείς οργανισμούς. Επιπροσθέτως, δίνονται υποσχέσεις στην Αθήνα ότι το συμφωνηθέν όνομα θα χρησιμοποιηθεί από τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και πιθανότατα τα υπόλοιπα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, στις διμερείς σχέσεις τους με τα Σκόπια. Την εικόνα, όμως, σκίασαν οι προ καιρού δηλώσεις του Αμερικανού πρεσβευτή στα Σκόπια. Κατ’ αυτόν, η Ουάσιγκτον επιδιώκει ένα όνομα, που θα αντικαταστήσει το ΠΓΔΜ κι όχι τροποποίηση του Συντάγματος. Η λύση δεν θα αφορά το όνομα της εθνότητας/γλώσσας, που έχει μείνει εκτός διαπραγμάτευσης. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι εμμέσως θα νομιμοποιηθεί ο όρος «μακεδονική».

Η κυβέρνηση Παπανδρέου εμφανίζεται έτοιμη να εγκαταλείψει την εθνική θέση «για κάθε χρήση» και να συμφωνήσει σε μια τέτοια φόρμουλα. Ακόμα, όμως, κι αν το Συμβούλιο Ασφαλείας εγκρίνει ψήφισμα με έκκληση προς τις χώρες-μέλη του ΟΗΕ να υιοθετήσουν το συμφωνηθέν όνομα στις διμερείς σχέσεις τους με τα Σκόπια, το πρόβλημα δεν θα λυνόταν οριστικά, δεδομένου ότι η εν λόγω έκκληση δεν μπορεί να είναι δεσμευτική. Είναι δεδομένο ότι οι Σλαβομακεδόνες θα επιδίδονταν σε διπλωματική εκστρατεία για να μην επικρατήσει όποιο όνομα συμφωνηθεί στις διμερείς σχέσεις τους με τα άλλα κράτη. Η Αθήνα θα υποχρεωνόταν να τους κυνηγάει από πίσω με τον αντίθετο στόχο. Παραλλήλως, τα Σκόπια θα συνέχιζαν να διεκδικούν τη συμμετοχή τους σε διεθνείς δραστηριότητες σαν «Μακεδονία». Οι διαπληκτισμοί για το όνομα θα συνεχίζονταν. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα θα εγκλωβιζόταν σ’ ένα σισσύφειο έργο, καταναλώνοντας πολύτιμο διπλωματικό κεφάλαιο.

Ο μόνος τρόπος για να αποτραπεί μια τέτοια εξέλιξη, το όποιο όνομα συμφωνηθεί πρέπει να γίνει το νέο όνομα του γειτονικού κράτους. Ή τουλάχιστον με συνταγματική τροποποίηση να ορισθεί ως επίσημο όνομα του κράτους για όλες τις διεθνείς χρήσεις. Εάν δεν γίνει ούτε αυτό, η θέση «για όλες τις χρήσεις» θα καταντήσει ρητορεία χωρίς αντίκρισμα. Παρά την πρόθεση της κυβέρνησης Παπανδρέου να κάνει εκπτώσεις, η λύση δεν φαίνεται να είναι κοντά. Ο Νίκολα Γκρούεφσκι είναι τόσο βαθιά εμποτισμένος από το ιδεολόγημα του Μακεδονισμού, που δεν κρύβει την πρόθεσή του να τορπιλίσει ακόμα και έναν ευνοϊκό για τους Σλαβομακεδόνες συμβιβασμό. Κι αυτό παρότι το πρόβλημα της ονομασίας εμποδίζει την ενσωμάτωση της ΠΓΔΜ άμεσα στο ΝΑΤΟ και προοπτικά στην Ε.Ε. Η Ουάσιγκτον μπορεί να πιέσει αποτελεσματικά τα Σκόπια, αλλά δεν το πράττει. Ο Γκρούεφσκι τηρεί αδιάλλακτη στάση, ελπίζοντας αφενός μια θετική απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου κι αφετέρου τη μεταστροφή των πιέσεων προς την Αθήνα. Εάν η Ουάσιγκτον του βάλει το μαχαίρι στον λαιμό, έχει προαναγγείλει ότι όποια συμφωνία θα τεθεί προς έγκριση σε δημοψήφισμα. Προεξοφλεί δικαιολογημένα ότι οι ομοεθνείς του θα απορρίψουν οποιαδήποτε συμβιβαστική πρόταση, γεγονός που κατά την εκτίμησή του θα διαμορφώσει κόκκινη γραμμή και επιπροσθέτως θα τον θωρακίσει από μελλοντικές πιέσεις. Το όπλο του δημοψηφίσματος, όμως, είναι αμφίστομη μάχαιρα. Η Αθήνα έπρεπε να έχει ήδη προειδοποιήσει ότι εάν η συμφωνία τεθεί σε δημοψήφισμα στην ΠΓΔΜ θα τεθεί και στην Ελλάδα. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι τα Σκόπια θα μείνουν εκτός ΝΑΤΟ και Ε.Ε.

Πηγή: Εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Εκδήλωση για τον Ι. Καποδίστρια

(Κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση)

Μια πολύ σημαντική εκδήλωση θα λάβει χώρα στην Κέρκυρα το ερχόμενο Σαββατοκύριακο 25-26 Σεπτεμβρίου 2010. Πρόκειται για την "Ημερίδα μνήμης και τιμής στον Ιωάννη Καποδίστρια", η οποία θα σηματοδοτήσει και την αρχή της προσπάθειας για την συγκέντρωση των Αρχείων του Εθνικού Κυβερνήτη στην Κέρκυρα, κάτι που το ανίκανο νεοελληνικό κράτος δεν μπόρεσε να κάνει μέχρι σήμερα. Για την εκδήλωση αυτή, στην οποία θα συμμετάσχουμε, θα επανέλθουμε με νεώτερη ανάρτηση.

ΔΕΕ

Είναι δυνατόν;

Η μυστική συμφωνία Παπανδρέου-Ερντογάν

Του Σωτήρη Σιδέρη        Δευτέρα, 20 Σεπτεμβρίου 2010

* Η Ελλάδα θα επεκτείνει (σε διαφορετικό μήκος) τα χωρικά ύδατά της, ενώ όλα δείχνουν ότι θα παραιτηθεί από το δικαίωμα να ορίσει Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες

* Σε δεύτερο γύρο διαπραγματεύσεων θα τεθεί το θέμα της υφαλοκρηπίδας, με το βλέμμα στην ενέργεια

Τα δύο βήματα:

Πρώτο στάδιο

1. Επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων (σε διαφορετικό μήκος ανά περιοχή), αλλά όχι στα 12 μίλια, και αποφάσεις για τον εναέριο χώρο και το FIR.

2. Απόσυρση των τουρκικών θεωρών για «γκρίζες ζώνες».

3. Παραίτηση της Ελλάδας από το δικαίωμα να ορίσει Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες (ΑΟΖ).

4. Σύνταξη Κειμένου Αρχών που θα δεσμεύει ας δύο χώρες για τήρηση των παραπάνω σημείων.

Δεύτερο στάδιο

1. Συζητήσεις γ»α το καυτό θέμα της υφαλοκρηπίδας.

2. Διμερής συμφωνία ή προσφυγή στη Χάγη για το ίδιο θέμα.

3. Πιθανώς να ανοίξει ο δρόμος της Τουρκίας για εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων στην Ανατ. Μεσόγειο.

Η Ελλάδα θα επεκτείνει (σε διαφορετικό μήκος) τα χωρικά υδατά της, ενώ όλα δείχνουν ότι θα παραιτηθεί από το δικαίωμα να ορίσει Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες.

Πολιτική απόφαση για ραγδαία κλιμάκωση των μυστικών διαπραγματεύσεων Ελλάδας-Τουρκίας, με στόχο τη διευθέτηση των προβλημάτων στο Αιγαίο, έχουν πάρει οι πρωθυπουργοί των δύο χωρών Γιώργος Παπανδρέου και Ταγίπ Ερντογάν και, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, έχουν συμφωνήσει ότι μέχρι το τέλος του χρόνου ο πρώτος πυλώνας της διμερούς συμφωνίας θα είναι έτοιμος προς δημοσιοποίηση. Η συμφωνία θα περιλαμβάνει την -ασύμμετρη- επέκταση των χωρικών υδάτων και του εναέριου χώρου της Ελλάδας με τη σύμφωνη γνώμη της Τουρκίας, ενώ όλα δείχνουν ότι η χώρα μας έχει παραιτηθεί από το δικαίωμα να ορίσει Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες (ΑΟΖ). Το εύρος της επέκτασης θα ποικίλλει, καθώς στο Βόρειο Αιγαίο θα είναι μεγαλύτερη και στα Δωδεκάνησα πολύ μικρότερη, ενώ θα ταυτίζεται ο εναέριος χώρος με τα χωρικά μας ύδατα (σήμερα ο μεν εθνικός εναέριος χώρος είναι δέκα μίλια, τα δε χωρικά μας ύδατα 6 μίλια). Έχοντας υπόψη την εικόνα που επικρατεί στις δύο χώρες, είναι βέβαιο ότι οι συμφωνίες θα προκαλέσουν πολιτική θύελλα. Ταυτόχρονα με τη δημοσιοποίηση της συμφωνίας, οι δύο πρωθυπουργοί θα δώσουν στη δημοσιότητα ένα Κείμενο Αρχών που θα υπογραμμίζει την επιτυχία της διπλωματίας, αλλά ταυτόχρονα θα δεσμεύει τις δύο χώρες τόσο όσον αφορά την τήρηση των συμφωνηθέντων όσο και για τις πολιτικές του μέλλοντος. Είναι πολιτική απόφαση να κλείσουν όλα τα προβλήματα και να μην υπάρξουν εκκρεμότητες για το μέλλον. Έτσι, οι δύο κυβερνήσεις θα δεσμεύονται για την τήρηση των όσων συμφωνηθούν για τον εναέριο χώρο, το FIR και τα χωρικά ύδατα και θα δηλώνουν ότι κλείνει το κεφάλαιο αυτό. Δηλαδή αν π. χ. σε ορισμένες περιοχές του Αιγαίου τα χωρικά ύδατα και ο εναέριος χώρος θα είναι 7 ή 8 μίλια, η Ελλάδα θα δεσμευθεί ότι θα σεβαστεί τη συμφωνία και, παράλληλα, θα δεσμευθεί ότι παραιτείται από το δικαίωμα επέκτασης στα δώδεκα μίλια. Εννοείται ότι θα αποσυρθούν και οι θεωρίες περί «γκρίζων ζωνών» εκ μέρους της Άγκυρας. Παράλληλα, το ντοκουμέντο της συμφωνίας θα προδιαγράφει τις επόμενες ενέργειες των δύο κυβερνήσεων στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων, πιθανότατα το διαδικαστικό πλαίσιο για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Άλλωστε, η συμφωνία για τα χωρικά ύδατα και τον εναέριο χώρο είναι προαπαιτούμενο για την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ΔΔΧ). Σημειώνεται ότι το συνυποσχετικό που απαιτείται για την προσφυγή στο ΔΔΧ πρέπει να ψηφιστεί από το Κοινοβούλιο.

Η δημοσιοποίηση του Κειμένου Αρχών θα σηματοδοτήσει την έναρξη του δεύτερου κύκλου διαπραγματεύσεων, οι οποίες θα αφορούν την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και θα είναι οι πλέον δύσκολες από πολιτική άποψη, λόγω των αντιδράσεων για την πρώτη συμφωνία. Οι διαπραγματεύσεις λοιπόν για την υφαλοκρηπίδα είτε θα οδηγήσουν σε διμερή συμφωνία είτε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, κάτι που πλέον αντιμετωπίζουν θετικά και οι Τούρκοι. Ωστόσο, το θέμα της Χάγης δεν είναι τόσο απλό. Με λίγα λόγια, το ΔΔΧ δεν πρόκειται να αποφανθεί ότι το Αιγαίο ανήκει στην Ελλάδα ή ότι η Τουρκία δεν έχει συμφέροντα. Ειδικότερα στην ελληνική πολιτική σκηνή α διαφοροποιήσεις είναι δυνατόν να δυναμιτίσουν το κλίμα, αν οι πολιτικές δυνάμεις δεν είναι από. πριν ενημερωμένες για τα σχέδια Πα πανδρέου – Ερντογάν. Οι κοινωνικές και πολιτικές ισορροπίες στην Ελλάδα είναι εύθραυστες και η επίδραση του μνημονίου στην πολιτική συμπεριφορά ίσως επιδράσει καταλυτικά στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής που οξύνονται μέρα με τη μέρα. Το κατ’ αρχήν ζήτημα, που ήδη απασχολεί το στενό κύκλο των ενημερωμένων παραγόντων του υπουργείου Εξωτερικών, είναι ότι το Κείμενο Αρχών απαιτεί τεράστια προσοχή και υψηλού επιπέδου διαπραγματευτική ικανότητα, προκειμένου να μην οδηγήσει την Ελλάδα σε διπλωματική τραγωδία εν μέσω δεσμεύσεων και συμφωνιών που μπορεί με τη σειρά τους να οδηγήσουν σε ολοκληρωτική κηδεμονία της χώρας.

ΣΥΣΚΕΨΗ

Την περασμένη Πέμπτη (9 Σεπτεμβρίου) κορυφαίοι διπλωματικοί παράγοντες, εμπειρογνώμονες και εξωυπηρεσιακές προσωπικότητες πήραν μέρος σε πολύωρη κλειστή σύσκεψη κατά την οποία αναλύθηκαν κυρίως η τακτική, οι προθέσεις και οι δυνατότητες της Τουρκίας και οι ελληνικές απαντήσεις. Στο πλαίσιο αυτής της συζήτησης αναπτύχθηκε έντονος προβληματισμός για το γεγονός ότι η Άγκυρα βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση σε όλα τα επίπεδα, καθώς έχει ισχυρή διεθνή υποστήριξη, έχει ισχυρές συμμαχίες και ένα πολιτικό σκηνικό χωρίς προβλήματα, ενώ έχει επίσης πολιτικό και διαπραγματευτικό σχέδιο, σε αντίθεση με την Ελλάδα και το πολιτικό της προσωπικό, που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στο μνημόνιο. Κυρίως αναλύθηκε η επιθετικότητα της Άγκυρας που ποιοτικά είναι κλιμακούμενη. Ταυτόχρονα στην ίδια σύσκεψη επισημάνθηκε η ανάγκη η πολιτική ηγεσία της χώρας να πει ορισμένες αλήθειες στο λαό, που συμπυκνώνονται στη διαμόρφωση μιας νέας αντίληψης για τα δίκαια και τα δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο. Σαφώς και ή Τουρκία έχει τα αδύνατα σημεία της, τα οποία και επισημάνθηκαν στη σύσκεψη.

Σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές, η Τουρκία και προσωπικά ο κ. Ερντογάν είναι αυτός που πλέον θέτει τα χρονοδιαγράμματα. Όσον αφορά την κατ’ αρχήν συμφωνία και το κείμενο αρχών που τους πλαισιώνει εργάζονται πάνω σε χάρτες. Για παράδειγμα, υπογραμμίζουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να δεχθεί η ελληνική πλευρά ότι το Καστελόριζο δεν έχει υφαλοκρηπίδα. Το θέμα είναι πόση επήρεια έχει η υφαλοκρηπίδα του ελληνικού νησιού, δηλαδή πόσο εύρος έχει και προς ποια κατεύθυνση εκτείνεται ώστε να συμπεριλάβει πιθανούς ενεργειακούς κόρους. Η Τουρκία, από την πλευρά Γης, θεωρεί ότι τα δικά της παράλια έχουν την περισσότερη επήρεια και κατά συνέπεια το Καστελόριζο έχει ελάχιστα δικαιώματα. Ακόμη και το Δικαστήριο της Χάγης δεν είναι βέβαιο ότι θα πάρει μια απόφαση που θα είναι με σαφήνεια υπέρ της Ελλάδας ή της Τουρκίας. Αυτό αφορά σε μεγάλο ποσοστό και τα Δωδεκάνησα Σε κάθε περίπτωση, σημαντική επίδραση θα έχει η επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων. Όσο περισσότερο τα επεκτείνει τόσο μικρότερη θα είναι η ζώνη των τουρκικών συμφερόντων.

Σύμφωνα με έγκυρους νομικούς κύκλους, η Ελλάδα μπορεί να κηρύξει μονομερώς ΑΟΖ σε συνεργασία με Κείμενο Αρχών, ο Τούρκος πρωθυπουργός είναι αυτός που υπογράμμισε την ανάγκη η πρώτη φάση των διαπραγματεύσεων να ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του χρόνου ώστε να επικεντρωθεί στη συνέχεια στον προεκλογικό αγώνα εν όψει των εκλογών του επόμενου έτους.

Επίσης, ο κ. Ερντογάν είναι αυτός που έχει προτείνει και οι συνομιλίες για την υφαλοκρηπίδα να έχουν χρονικό ορίζοντα. Έλληνες διπλωμάτες έχουν διαμηνύσει στην κυβέρνηση ότι η Άγκυρα θα επιδιώξει το ταχύτερο δυνατό να υπάρξει ένα νέο καθεστώς στο Αιγαίο γιατί, όπως επισημαίνουν, η Τουρκία θεωρεί αυτή τη στιγμή αδύναμη την Ελλάδα και επειδή το μεγάλο πρόβλημα εστιάζεται στο Καστελόριζο θα επιδιώξει την παραίτηση ή την αδρανοποίηση της χώρας μας όσον αφορά την πρόσβαση στις ενεργειακές πηγές της Ανατολικής Μεσογείου.

ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΕΠΙ ΧΑΡΤΟΥ

Είναι προφανές ότι οι Έλληνες διαπραγματευτές και η ομάδα των νομικών από την Κύπρο ή και άλλες χώρες. Επισημαίνουν όμως ότι άλλο η κήρυξη και άλλο η οριοθέτηση. Γιατί η απόλαυση των δικαιωμάτων, δηλαδή των ενεργειακών πόρων, απαιτεί οριοθέτηση. Η Τουρκία αντιδρά ακριβώς στην οριοθέτηση και σημειώνει ότι σε διεθνές επίπεδο υπάρχει κοινή οριοθέτηση της ΑΟΖ, κατά συνέπεια δεν τίθεται θέμα να αποδεχθούν την άποψη ότι η Ελλάδα μπορεί και να κηρύξει και να οριοθετήσει μονομερώς την ΑΟΖ. Η βεβαιότητα ότι στην Ανατολική Μεσόγειο υπάρχουν υδρογονάνθρακες έχει προκαλέσει το παγκόσμιο ενδιαφέρον και η ιδέα και μόνο ότι η Τουρκία μπορεί να έχει περιορισμένη πρόσβαση προκαλεί νευρική κρίση στην Άγκυρα.

Είναι λοιπόν πρωτίστως ζήτημα πολιτικής αυτοπεποίθησης και σχεδιασμού τι ακριβώς θα διεκδικήσει η Ελλάδα και υπάρχει απόλυτη βεβαιότητα ότι οι πρόσφατες επιτροπές κολεγιακού τύπου που επινοήθηκαν από τον πρωθυπουργό για το στρατηγικό σχεδιασμό της κυβέρνησης δεν αφορούν τα μεγάλα αυτά θέματα.

Πηγή: Εφημερίδα "VETO"

http://elliniki-stratigiki.blogspot.com/2010/09/deal.html

Τα καμώματα της κας Δραγώνα

ΠΑΙΖΟΥΝ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΠΡΟΞΕΝΕΙΟΥ

Κυριακή, 19 Σεπτεμβρίου 2010

ΔΙΑΧΩΡΙΖΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΕ ΔΥΟ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΑΞΗ!

Με τα 14 «συμπληρωματικά βιβλία» που με παρέμβαση της Δραγώνα εκδόθηκαν για τους μουσουλμάνους μαθητές, παρά τις σοβαρότατες διαφωνίες στελεχών του υπουργείου Παιδείας

Πολυμήχανη αποδεικνύεται η Ειδική Γραμματέας του υπουργείου Παιδείας κυρία Δραγώνα, που έχει την απόλυτη, όπως φάνηκε και από τα εύσημα που της απέδωσε από του βήματος της Βουλής, στήριξη του πρωθυπουργού. Νέα... εφεύρεσή της, η έκδοση 14 «συμπληρωματικών βιβλίων», που τύπωσε ο ΟΕΔΒ, για τους μουσουλμάνους μαθητές των δημόσιων Γυμνασίων της Θράκης, που, όπως επισημαίνουν εκπαιδευτικοί της περιοχής, διαχωρίζουν σε δύο κατηγορίες τα παιδιά μέσα στην ίδια τάξη.
Η κυρία Δραγώνα είχε εξασφαλίσει τη συνεργασία του... ανεξάρτητου Παιδαγωγικού Ινστιτούτου –πώς ήταν δυνατόν να αρνηθεί όταν το δίδυμο Φραγκουδάκη-Δραγώνα επέβαλε ως πρόεδρο του Π.Ι. τον κ. Κλήμη Ναυρίδη, ο οποίος κατά... σύμπτωση μαζί με την κυρία Φραγκουδάκη εξέλεξαν την κυρία Δραγώνα καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών– και στη συνέχεια η αρμόδια υφυπουργός Παιδείας κ. Εύη Χριστοφιλοπούλου ενέκρινε την εκτύπωση και τη διανομή των «συμπληρωματικών βιβλίων»! Και έτσι οι Μουσουλμανόπαιδες των δημοσίων Γυμνασίων της Θράκης θα έχουν φέτος στην τσάντα τους δύο σειρές βιβλία για τα ίδια μαθήματα, τα κλασικά και τα... διαπολιτισμικά!

Πρέπει να σημειωθεί ότι υπήρχαν σοβαρότατες διχογνωμίες σημαντικών στελεχών του υπουργείου Παιδείας για την έκδοση «συμπληρωματικών βιβλίων», πλην όμως ποιος θα τολμήσει να πει όχι στους σχεδιασμούς της κυρίας Δραγώνα. Ποια είναι η δικαιολογία που επέβαλε την έκδοση των «συμπληρωματικών βιβλίων»; Πιθανόν η κυρία Δραγώνα θα ισχυριστεί ότι, με δεδομένο ότι στα Γυμνάσια της Θράκης, όπου μαζί με τους χριστιανούς (ή... άθεους) φοιτούν και μουσουλμάνοι μαθητές που προέρχονται είτε από τα μειονοτικά δημοτικά (οι περισσότεροι), είτε από το δημόσια δημοτικά, αρκετά απ' αυτά τα παιδιά έχουν δυσκολίες στα μαθήματα, κυρίως όσα προέρχονται από τα μειονοτικά.

Υποτίθεται όμως ότι το Πρόγραμμα Μουσουλμανοπαίδων επιλαμβάνεται, ιδρύοντας τμήματα πρόσθετης διδακτικής στήριξης (μετά το κανονικό πρόγραμμα του σχολείου) και κάνοντας φροντιστήριο στα μαθήματα του σχολείου. Εκεί μπορεί να διανεμηθεί και συμπληρωματικό υλικό (συμπληρωματικό ως προς το κανονικό υλικό του σχολικού προγράμματος, δηλαδή τα εγχειρίδια της τάξης). Οι υπεύθυνοι του Προγράμματος έχουν όλη την ευχέρεια να χρησιμοποιήσουν τέτοιο υλικό, χωρίς να απαιτείται υπουργική απόφαση για εκτύπωσή του και διανομή του από τον Οργανισμό Έκδοσης Διδακτικών Βιβλίων (ΟΕΔΒ). Το Πρόγραμμα, άλλωστε, διαθέτει ιδίους πόρους (η κ. Δραγώνα ως αρμόδια στο υπουργείο –δεν είναι τυχαίο ότι την έβαλαν στο πόστο αυτό– έχει φροντίσει να πάρει η κ. Φραγκουδάκη πάνω από 10.000.000 ευρώ για τη νέα φάση…), και τα βιβλία μοιράζονται σε μαθητές και καθηγητές που διδάσκουν στα τμήματα ενισχυτικής διδασκαλίας.

Όμως δεν συμβαίνει αυτό. Γι' αυτό και προκύπτει το απλό ερώτημα: Γιατί δεν γράφει η απόφαση της υφυπουργού Παιδείας ότι το υλικό αυτό (τα συμπληρωματικά βιβλία) θα χρησιμοποιηθεί ως βοηθητικό υλικό για την ενισχυτική διδασκαλία ή για τα φροντιστηριακά τμήματα; Αφήνοντας ασαφές το πλαίσιο της χρήσης του υλικού, ανοίγει διάπλατα τις πόρτες για όλες τις χρήσεις (δήθεν πολλαπλό βιβλίο μέσα στην τάξη, δήθεν σεβασμός της διαφοράς, δήθεν ενίσχυση της μειονοτικής ταυτότητας - αυτά διδάσκουν στους ιθαγενείς οι υψηλοί και καλοπληρωμένοι προσκεκλημένοι της κ. Φραγκουδάκη από το εξωτερικό). Παρά τις διαβεβαιώσεις των αρμοδίων παραγόντων ότι είναι ένα απλό συμπληρωματικό υλικό σαν τα παλιά λυσάρια των ασκήσεων, κάθε άλλο παρά πρόκειται περί αυτού. Πρόκειται περί αυτοτελούς υλικού (υλικό για μαθητή, υλικό για εκπαιδευτικό) με αυτόνομη χρήση. Άλλη φυσικά είναι η πραγματική στόχευση: Η νομιμοποίηση του δικαιώματος να έχω ως μουσουλμάνος που φοιτώ στο δημόσιο σχολείο το δικό μου υλικό το οποίο δεν πρέπει να ταυτίζεται με εκείνο των άλλων.

Αν κάποια στιγμή αυτό πάρει και τη μορφή δημιουργίας μέσα στα ίδια τα δημόσια σχολεία δύο τμημάτων (ένα για χριστιανούς και ένα για μουσουλμάνους), δηλαδή μεταφορά της μειονοτικής εκπαίδευσης μέσα στο δημόσιο σχολείο, να μη μας φανεί παράξενο. Αυτό που έγινε είναι μια πρώτη κίνηση, καθόλου ασήμαντη. Το αίτημα διαχωρισμού των τμημάτων μέσα στο ίδιο το δημόσιο σχολείο υπάρχει ήδη, δυστυχώς από ανθρώπους και των δύο πλευρών, δηλαδή εκ μέρους του προξενείου και της μουσουλμανικής ηγεσίας, όπως είναι αναμενόμενο, αλλά και εκ μέρους κάποιων γονέων της άλλης πλευράς (χριστιανών), οι οποίοι διαμαρτύρονται ότι το χαμηλό μαθησιακό επίπεδο πολλών μουσουλμάνων μαθητών ρίχνει το επίπεδο της τάξης εν γένει και έτσι είναι καλύτερα τα τμήματα να είναι χωριστά… Ενός στραβού, μύρια έπονται…

Δεν αγνοούμε, ούτε υποβαθμίζουμε το γεγονός ότι στα ελληνικά δημόσια σχολεία υπάρχει ένα αλαλούμ σε σχέση με το πότε δίνεται, τι είδους διδακτική στήριξη και σε ποιους μαθητές. Κατ' αρχήν υπάρχουν τάξεις υποδοχής και φροντιστηριακά τμήματα για αλλοδαπούς και παλιννοστούντες μαθητές. Την ίδια στιγμή υπάρχουν τάξεις υποδοχής και φροντιστηριακά τμήματα για Τσιγγανόπαιδες (Ρομά). Υπάρχουν επίσης τμήματα ενισχυτικής διδασκαλίας για όλους τους υπόλοιπους και γενικά για όσους δεν θέλουν να κάνουν χρήση της ιδιότητας «αλλοδαπός», «παλιννοστήσας» ή «Τσιγγάνος». Η διαίρεση αυτή συνεχίζεται από το 1997 μέχρι σήμερα, με μεγάλη κατασπατάληση πόρων και χωρίς να υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος να «σαλαμοποιούνταιοι μαθητές. Μόνο ο Στυλιανίδης έδειξε να καταλαβαίνει το θέμα και αποφάσισε την ενιαιοποίηση όλων των προγραμμάτων διαπολιτισμικής εκπαίδευσης. Μέχρι που ήρθε ο Δεκέμβριος του 2008, άλλαξε ένοικο η Μητροπόλεως και ο νέος υπουργός με παρέμβαση της Μπακογιάννη επανέφερε το προηγούμενο καθεστώς των χωριστών προγραμμάτων, μαζί με αυτά και το Πρόγραμμα Μουσουλμανοπαίδων, προς μεγάλη ανακούφιση του διδύμου Δραγώνα - Φραγκουδάκη.

Να σημειωθεί ότι από τα 14 βιβλία που εκδόθηκαν ως... «συμπληρωματικά βιβλία» για τους μουσουλμάνους μαθητές για τις τρεις τάξεις του Γυμνασίου, τα περισσότερα αφορούν τη Λογοτεχνία, τη Φυσική και την Ιστορία. Ενώ κανένα δεν είναι για τα Αρχαία, όπου εκεί πολλά Μουσουλμανόπαιδα έχουν τεράστιες δυσκολίες και συνεχώς κόβονται. Αυτό το θέμα την κυρία Δραγώνα δεν δείχνει να την απασχολεί... Τυχαίο είναι; Όχι...

Γιατί αν αρχίσουν να μαθαίνουν και Αρχαία Ελληνικά, ποιος ακούει τις... φωνές του Προξενείου, που το έχουν αφήσει, με πρώτη υπεύθυνη - ένοχη την Αθήνα, να διαφεντεύει τα πάντα στη Θράκη. Μάλλον συμπληρωματικό υλικό στο μάθημα αυτό θα θεωρηθεί εχθρική πράξη για τη διαμόρφωση... τουρκικής συνείδησης, που είναι και ο κεντρικός στόχος της Τουρκίας στη Θράκη. Φαίνεται ότι το δίδυμο είχε υπολογίσει ότι με τη Δραγώνα υπεύθυνη για την παιδεία… Ελληνοπαίδων, το μάθημα των Αρχαίων στο Γυμνάσιο ούτως ή άλλως θα καταργηθεί. Απλώς μέχρι τώρα δεν τους «βγήκε».

Πηγή: "Παρόν της Κυριακής"

Χάξλεϋ ή Όργουελ;

(Κλικ σε κάθε εικόνα για μεγέθυνση)

Η Μάχη του Μαραθώνα

Η Μάχη του Μαραθώνα και η Δύση

Συγγραφέας: Δημήτρης Μαυρίδης

Απροετοίμαστους και απληροφόρητους μας βρήκε, όπως σχεδόν πάντα συμβαίνει, η επέτειος των 2500 χρόνων από τη Μάχη του Μαραθώνα. Το χρονικό διάστημα είναι βέβαια μακρύ. Ωστόσο, η σημασία του γεγονότος έχει απόηχο που κρατά μέχρι τις μέρες μας. Πρόκειται για τον διαχωρισμό Δύσης και Ανατολής.

Η σημερινή αναδιάταξη του παγκόσμιου συστήματος προς όφελος νέων συντελεστών, όπως είναι η Ινδία και η Κίνα και η μεταφορά του οικονομικού κέντρου βάρους του κόσμου στη Νοτιοανατολική Ασία φέρνουν στην επιφάνεια ερωτήματα σχετικά με την διαχρονική σημασία της διαίρεσης της Δύσης από την Ανατολή. Παρ΄ όλο που η κατ’ εξοχήν ευρωπαϊκή ιδέα του οριενταλισμού παρακμάζει, τείνει να δημιουργηθεί στη Δύση ένας ψυχισμός απειλής και μανιχαϊστικής αντίληψης της ιστορίας. Αναβιώνει κατά κάποιο τρόπο η έκκληση για σταυροφορία που απηύθυνε ο Κάιζερ Γουλιέλμος ο Γ΄ στις αρχές του 20ού αιώνα όταν η διαφαινόμενη τότε εξέγερση των αποικιών φαινόταν ότι θα απειλούσε την Ευρώπη και την παγκόσμια κυριαρχία της. Μέσα από τέτοιους ή ανάλογους ψυχισμούς ο κόσμος ερμηνεύεται και τοποθετείται σε μια διαρκή αντιπαράθεση πολιτισμού και βαρβαρότητας. Ο κόσμος εμφανίζεται διαχρονικά ως διπολικός, ενώ η σύγκρουση Ανατολής-Δύσης και Ευρώπης-Ασίας θεωρείται ως ο κεντρικός άξων της παγκόσμιας ιστορίας. Είναι γεγονός ότι ο διαχωρισμός Ευρώπης - Ασίας οφείλεται στους Έλληνες. Μέσα στις «Ιστορίες» του Ηρόδοτου, στους «Πέρσες» του Αισχύλου ή στις «Βάκχες» του Ευριπίδη, είναι ήδη σαφής και παραμένει αμετάβλητος μέχρι σήμερα ο διαχωρισμός Ευρώπης και Ασίας, Ανατολής και Δύσης. Κατά την κλασική αρχαιότητα η Δύση και η Ευρώπη είναι κυρίως η Ελλάδα και αυτή την Ελλάδα θέλουν και επιμένουν να ξέρουν οι Δυτικοί.

Η Μάχη του Μαραθώνα αποτελεί ένα κομβικό σημείο της ιστορίας του κόσμου, ανατολικού και δυτικού. Χαρακτηριστικά, στα μέσα του 19ου αιώνα ο Τζων Στιούαρτ Μιλλ χαρακτήρισε τη Μάχη του Μαραθώνα ως σπουδαιότερη από τη Μάχη του Χάστινγκς, ακόμη και αν θεωρηθεί ως γεγονός της αγγλικής ιστορίας. Πρώτος στην αρχαιότητα ο Ηρόδοτος αναρωτιέται, παράλληλα με τον Αισχύλο, για το τί είναι αυτό που κάνει τους Έλληνες να μπορούν να νικήσουν τα πλήθη της στρατιάς του Δάτι και του Αρταφέρνη και να συντρίψουν την πανστρατιά της Ασίας και της Αφρικής που οδηγεί ο Ξέρξης. Σε τί διαφέρει «των οπλιτών οι τάξεις ο σωρός» των Αθηναίων από αυτόν των Ασιατών που οι Αθηναίοι κατακόβουν στην πεδιάδα του Μαραθώνα; Ο Ηρόδοτος υπαινίσσεται ότι αυτό που ξεχωρίζει τους Έλληνες από τους Πέρσες ή τους Ασιάτες είναι κάτι πολύ πιο βαθύ από τις πολιτικές διαφορές, όπως τις συνειδητοποιεί ο Ξέρξης και όπως τις περιγράφει ο Αισχύλος. Είναι μία συγκεκριμένη κοσμοαντίληψη που καθορίζει τα θεμέλια της ανθρώπινης ύπαρξης. Πρόκειται για την ιδέα της αντιπαράθεσης του πολιτισμού προς τη βαρβαρότητα, ιδέα που θα διατυπώσει με ευκρίνεια αργότερα ο Πλάτων στον πολιτικό και πολιτισμικό μύθο της Ατλαντίδας, όπως παρουσιάζεται στους διαλόγους «Τίμαιος» και «Κριτίας». Ο Ηρόδοτος και ο Πλάτων θεωρούν τις ελληνικές νίκες ως το νομοτελειακό θρίαμβο κατά του βαρβαρισμού. Η ιδεαλιστική αυτή αρχή θα χρησιμοποιηθεί στο μέλλον κατά κόρον. Ακόμη και σήμερα οι ΗΠΑ παρουσιάζουν τις εκστρατείες τους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και την προσπάθειά τους να εγκατασταθούν μόνιμα στην καρδιά του αραβικού κόσμου ως πόλεμο του Καλού απέναντι στο Κακό. Η Μεγάλη Ιδέα της υπεράσπισης της κοσμικής τάξης και του πολιτισμού απέναντι στη βαρβαρότητα, που διατύπωσε ο Πλάτων, κρατά ζωντανή την εικόνα των Ελλήνων στη φαντασία των Δυτικών. Και βέβαια η ιστορία της Δύσης αρχίζει με τους Έλληνες που διατύπωσαν την ιδέα της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Κυριολεκτικά οι Έλληνες είναι ιδιαίτεροι και δεν μοιάζουν με κανέναν άλλο. Αντίστοιχα, οι Δυτικοί θεώρησαν οι ίδιοι τον πολιτισμό τους τόσο σημαντικό, ώστε πίστεψαν ότι μπορούσαν να αναμορφώσουν τον κόσμο και έφτασαν να αναγάγουν τον ιμπεριαλισμό σε ηθικά αποδεκτή πρακτική.

Η ιδέα της σύγκρουσης του πολιτισμού με τη βαρβαρότητα διατρέχει τις δύο ρωμαϊκές αυτοκρατορίες και παίρνει θρησκευτική μορφή με τις σταυροφορίες. Βέβαια, όροι πολιτικού ανταγωνισμού επιβάλλουν στη Δύση την τοποθέτηση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Οι δυτικοί ιστοριογράφοι μάλιστα τοποθετούν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, μετά την πτώση της, στη σφαίρα του βαρβαρισμού. Μετά την Αναγέννηση, η σχέση της Δύσης προς την Ανατολή ταυτίζεται με μια στάση δύναμης, κυριαρχίας και ηγεμόνευσης. Ο οριενταλισμός εξιδανικεύει τον εξωτισμό της Ανατολής και δημιουργεί μία φαντασιακή εικόνα σε πλήρη αντιδιαστολή προς την Δύση. Ο οριενταλισμός δεν είναι μόνο ένα αισθητικό και μυθοπλαστικό φαινόμενο, αλλά και μια μακραίωνη διάθεση κυριαρχίας η οποία χαρακτηρίζει τον δυτικό πολιτισμό. Η ιστορία των τελευταίων αιώνων είναι η ιστορία της επιβολής της Δύσης και της προσαρμογής των πολιτισμών στα πρότυπά της. Παραδόξως, τώρα τη θέση της επιθετικής Ατλαντίδας θα πάρει ο δυτικός κόσμος του οποίου τις πάνοπλες στρατιές αντιμετωπίζουν οι ξυπόλητοι αγρότες των εξωτικών χωρών.

Στη νεότερη εποχή η σύγκρουση πολιτισμού και βαρβαρότητας αποτελεί έναν από τους θεμελιώδεις όρους της κατασκευής και της εφαρμογής του παγκόσμιου συστήματος του δυτικού κόσμου. Το γεγονός της αμφισβήτησης του παγκόσμιου δυτικού συστήματος φέρνει σήμερα στην επιφάνεια τη συζήτηση για τον διαχωρισμό Δύσης και Ανατολής. Χαρακτηριστικές είναι σχετικές πρόσφατες μελέτες, όπως το βιβλίο του Anthony Pagden, που έχει διδάξει στα πανεπιστήμια της Οξφόρδης, του Κέιμπριτζ και του Χάρβαρντ, «Κόσμοι σε πόλεμο – Η 2500 ετών πάλη μεταξύ Ανατολής και Δύσης» και το βιβλίο του Paul Cartledge, καθηγητή της ελληνικής ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, «Θερμοπύλες. Η μάχη που άλλαξε τον κόσμο». Τα βιβλία αυτά, που έτυχαν ευρείας αποδοχής στον αγγλοσαξονικό κόσμο, παρουσιάζουν την ανθρώπινη ιστορία ως συνεχή εξέλιξη της διαχρονικής αντιπαράθεσης Ευρώπης - Ασίας. Κατά τον Anthony Pagden: «Η φωτιά που άναψε στην Τροία, συνεχίζει να καίει με τους Πέρσες να διαδέχονται τους Τρώες, τους Φοίνικες να διαδέχονται τους Πέρσες, τους Πάρθους να διαδέχονται τους Φοίνικες, τους Σασσανίδες να διαδέχονται τους Πάρθους, τους Άραβες να διαδέχονται τους Σασσανίδες, τους Τούρκους να διαδέχονται τους Άραβες…». Ο Paul Cartledge δεν διστάζει να δηλώσει ότι το γεγονός της 11/9 ανανεώνει τη σημασία των Θερμοπυλών στη σύγκρουση δεσποτισμού και ελευθερίας. Μία παραλλαγή των αντιλήψεων αυτών εκφράζει και σε επικοινωνιακό επίπεδο το φιλμ «300», το οποίο εκτός από τα ταμεία στόχευε και στη δαιμονοποίηση του Ιράν.

Ωστόσο, η ιδέα της κάθετης διαίρεσης Ανατολής - Δύσης με βάση την αντίθεση πολιτισμού - βαρβαρισμού δεν συμβιβάζεται με την παράδοση που καθιέρωσε ο Διαφωτισμός. Δεν είναι λίγοι αυτοί που απορρίπτουν την ιδέα της μοναδικότητας της Ευρώπης και αμφισβητούν την αντίληψη της ευρωπαϊκής συνέχειας από την εποχή της ελληνικής αρχαιότητας. Κατ’ αυτούς ο ευρωκεντρισμός επιβάλλει την εσφαλμένη αντίληψη της υπεροχής της Δύσης και του διαχωρισμού της από τον υπόλοιπο κόσμο, δημιουργώντας της την ανάγκη της προστασίας από κάποιον ανύπαρκτο κίνδυνο, τον κίνδυνο των βαρβάρων. Κατά τον ορισμό του Κλωντ Λεβί Στρως «βάρβαρος είναι αυτός που πιστεύει στην ύπαρξη του βαρβαρισμού». Είναι δηλαδή βάρβαρο, «το άτομο που πιστεύει ότι ένας λαός ή μεμονωμένα άτομα δεν είναι πλήρως άνθρωποι και επομένως υπόκεινται σε συμπεριφορές τις οποίες ο ίδιος δεν θα επιθυμούσε να υποστεί». Ο φόβος των βαρβάρων αφορά εμάς τους ίδιους στον βαθμό που κινδυνεύουμε να συμπεριφερθούμε ως βάρβαροι και να προξενήσουμε κακό που θα υπερβεί κατά πολύ αυτό που μας φοβίζει. Ο φόβος των βαρβάρων φαίνεται σήμερα μετά τους τρομερούς ευρωπαϊκούς πολέμους ως μία καταστρεπτική ψευδαίσθηση που μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο με την προσφυγή στην αυθεντική παράδοση του Διαφωτισμού, την αναγνώριση γενικών αξιών με παγκόσμια εφαρμογή, όπως και την κατανόηση και αποδοχή του πολιτισμικού πλουραλισμού. Οι δυτικοί προσπάθησαν να διαμορφώσουν τον κόσμο ξεκινώντας από μια ταυτότητα που δικαιολόγησε ηθικά τον ιμπεριαλισμό και την επέκταση. Μόνο το άτομο που αναγνωρίζει την ατομικότητα και την ύπαρξη του άλλου μπορεί να θεωρείται πολιτισμένο. Ωστόσο, μέσα στα πλατειά κύματα της ιστορίας πολλοί λαοί, και μεταξύ τους ο ελληνικός λαός, έχουν πράγματι εμπειρία αυτού που άλλοι αμφισβητούν ως κίνδυνο των βαρβάρων. Και μάλιστα εμπειρία που είναι αμφίδρομη, ξεκινά και από την Ανατολή και από τη Δύση. Δεν υπάρχει πια αντίθεση βαρβαρισμού και πολιτισμού μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Ο διαχωρισμός Δύσης και Ανατολής δεν μπορεί να γίνει με πολιτισμικούς όρους.

Πηγή: http://mavridisdim.blogspot.com/2010/09/blog-post.html
 

Σημ. ΔΕΕ: Οι επισημάνσεις είναι δικές μου και δεν υπάρχουν στο αρχικό κείμενο.

Το παραπάνω άρθρο κινείται στα γνωστά πλαίσια αυτομαστίγωσης των Δυτικών κοινωνιών, που εξακολουθούν να κατατρύχονται από συμπλέγματα ενοχής, λόγω της συμπεριφοράς τους απέναντι σε λαούς της Αφρικής, της Ασίας, της Αμερικής και της Ωκεανίας. Το πρόβλημα είναι ότι με τα ιδεολογήματα που προβάλλουν (Δεν υπάρχει πια αντίθεση βαρβαρισμού και πολιτισμού μεταξύ Ανατολής και Δύσης, ο διαχωρισμός Δύσης και Ανατολής δεν μπορεί να γίνει με πολιτισμικούς όρους και άλλα δακρύβρεχτα και ψυχοπονιάρικα) όχι μόνον δεν αποσείουν τις ευθύνες τους, αλλά χρησιμοποιούνται ως δικαιολογία για στρατιωτικές επεμβάσεις και διαιώνιση της απομύζησης πρώτων υλών και φυσικών πόρων. Απλώς η ενηλικίωση και γιγάντωση της Κίνας, της Ινδίας ή της Βραζιλίας, πανικοβάλλει τις ηγετικές τάξεις του Δυτικού κόσμου, οι οποίες πιστεύουν ότι με αντιλήψεις όπως οι παραπάνω θα ξεγελάσουν τους άλλους λαούς. Αλήθεια κ. Μαυρίδη, ο λιθοβολισμός των μοιχών, η κλειτοριδεκτομή των κοριτσιών, η μπούρκα, η μισαλλοδοξία, ο τυφλός φανατισμός και άλλα τέτοια θεάρεστα δεν συνιστούν αντίθεση βαρβαρισμού και πολιτισμού μεταξύ Ανατολής και Δύσης, όπως ισχυρίζεστε; Και τολμάτε να εμπλέξετε στα φαιδρά και εκ του πονηρού ιδεολογήματα και ιδεοληψίες των Δυτικών καθεστωτικών "διανοουμένων" το κορυφαίο γεγονός της Μάχης του Μαραθώνα; Αιδώς Αργείοι...

ΔΕΕ

 

Οι Βλαχόφωνοι Έλληνες

(Κάντε κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση)

Μια ανακοίνωση της Ένωσης Περιβολιωτών Ημαθίας που πρέπει να διαβαστεί και να εξαχθούν τα ανάλογα συμπεράσματα για το τι συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα.

ΔΕΕ

Για το ίδιο θέμα υπάρχει σχετική ανακοίνωση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πολιτιστικών Συλλόγων Βλάχων (ΠΟΠΣΒ) που μπορείτε να την βρείτε εδώ: http://akritas-history-of-makedonia.blogspot.com/2010/07/blog-post_07.html

Η ψήφος των Μεταναστών

Άνθρακες για την κυβέρνηση

η ψήφος των μεταναστών στις δημοτικές!

Μόλις 2.000 στον Δήμο της Αθήνας ζήτησαν να εγγραφούν στους εκλογικούς καταλόγους.

Στον Πειραιά τις 350 έφτασαν οι αιτήσεις.

ΣΕ μεγάλο «φιάσκο» αναδεικνύεται η απόφαση της κυβέρνησης να χορηγήσει δικαίωμα ψήφου στους μετανάστες που ζουν στη χώρα μας και μαζί καταρρέει σαν... χάρτινος πύργος το όραμα του Γ. Παπανδρέου για ενσωμάτωσή τους στην ελληνική κοινωνία. Παράλληλα εξανεμίζονται και οι προσδοκίες της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ εν όψει εκλογών για την τοπική αυτοδιοίκηση, καθώς πίστευαν ότι οι αλλοδαποί θα έσπευδαν κατά χιλιάδες στις κάλπες προκειμένου να ψηφίσουν τους υποψηφίους του... ευεργέτη τους. Σύμφωνα με τα στοιχεία η ανταπόκριση είναι μηδαμινή κι ενώ στην κυβέρνηση εκτιμούσαν ότι περί τους 250.000 θα κατέθεταν αιτήσεις προκειμένου να εγγραφούν στους σχετικούς καταλόγους, ο τελικός αριθμός δεν θα υπερβεί τις 30.000! Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όλοι ανεξαιρέτως θα πάνε να ψηφίσουν.

Πιο συγκεκριμένα στην Αθήνα μέχρι στιγμής έχουν υποβάλει τα χαρτιά τους μόλις 2.000 αλλοδαποί και αναμένεται στις επόμενες 15 μέρες, που τελειώνει η προθεσμία υποβολής δικαιολογητικών, να φτάσουν τους 2.200. Σε μικρότερους δήμους οι αιτήσεις αντιπροσωπεύονται με διψήφιους αριθμούς και σε μεγαλύτερους, όπως το Αιγάλεω, με τριψήφιους!

Ο κυβερνητικός σχεδιασμός προέβλεπε πως οι αλλοδαποί, οι οποίοι θα είχαν δικαίωμα να ψηφίσουν, θα μπορούσαν να αλλάξουν τα δεδομένα υπέρ του ΠΑΣΟΚ μια και η εκλογική του δύναμη έχει συρρικνωθεί απελπιστικά μετά τα αντιλαϊκά μέτρα των τελευταίων μηνών.

Πίστευαν λοιπόν οι κυβερνητικοί παράγοντες πως οι αλλοδαποί θα έτρεχαν... σωρηδόν να ψηφίσουν μια και θα είχαν μεγαλύτερη κατοχύρωση έναντι των άλλων και θα ήταν πιο εύκολο να νομιμοποιηθούν. Ως ανταπόδοση δε, ή από υποχρέωση, θα ψήφιζαν τους υποψήφιους του ΠΑΣΟΚ. Όμως φαίνεται ότι λογάριαζαν... χωρίς τον ξενοδόχο. Οι μετανάστες έδειξαν απροθυμία που κανείς δεν είχε προβλέψει σ' αυτή την έκταση.

Το γεγονός ερμηνεύεται ως άρνηση ή αδυναμία των αλλοδαπών να ενταχθούν στον κοινωνικό ιστό ή να αισθανθούν μέλη του συστήματος. Επίσης εκτιμάται ότι οι αλλοδαποί δεν έκαναν αιτήσεις διότι φοβούνται πως, ενώ μέχρι τώρα ήταν ανεξέλεγκτοι, με τη δημογραφική αποτύπωση θα είχαν πλέον υποχρεώσεις, έλεγχο του εισοδήματός τους, φόρους κ.λπ.

Ενδεικτικό της απροθυμίας των αλλοδαπών να «ενστερνιστούν» την... ευκαιρία που πίστευε η κυβέρνηση ότι τους πρόσφερε, είναι το γεγονός ότι ο αριθμός των αιτήσεων που έκαναν οι αλλοδαποί για να ψηφίσουν, σε άλλους δήμους, αναλογικά είναι μικρότερος και από αυτόν της Αθήνας. Έτσι στον Πειραιά έχουμε 350 αιτήσεις (σ.σ.: και είναι άγνωστο αν όλες γίνονται δεκτές) και στο Αιγάλεω έχουμε μόλις 160!

Οι αιτήσεις ανά εθνικότητα

Όσον αφορά τις αιτήσεις που έγιναν στην Αθήνα (1.559 μέχρι τέλος Ιουλίου και 2.000 μέχρι σήμερα) οι αλλοδαποί που τις υπέβαλαν προέρχονται: από το Μπαγκλαντές 540, από το Πακιστάν 259, από την Αλβανία 453, από την Αίγυπτο 47, από την Ινδία 71, από τη Ρωσία 2, από τη Νιγηρία 19, από τη Λιβύη 1, από τη Γεωργία 1, από τη Σιέρα Λεόνε 15, από το Μαρόκο 8, από το Ιράν 1, από το Ιράκ 1, από τις Φιλιππίνες 40, από τη Συρία 25, από την Ουκρανία 8, από την Ουγκάντα 2, από τη Μολδαβία 5, από τη Σρι Λάνκα 22, από την Γκάνα 10, από την Αιθιοπία 14, από την Γκάμπια 1, από την Αλγερία 5, από το Σουδάν 3, από τη Σενεγάλη 1 και από την Ιορδανία 2.

Πηγή: http://www.paron.gr/v3/new.php?id=57714&colid=37&catid=30&dt=2010-08-15%200:0:0

Σημ. ΔΕΕ: Με κόκκινο σημειώνονται οι αμιγώς μουσουλμανικές χώρες. Παρατηρούμε ότι η συντριπτική πλειονότητα των αιτούντων είναι μουσουλμάνοι, στους οποίους πρέπει να προστεθούν και πολλοί από άλλες χώρες με σημαντικό μουσουλμανικό πληθυσμό π.χ. Νιγηρία. Από τους εκατοντάδες χιλιάδες Αλβανούς της Αθήνας, μόνο 453 υπέβαλαν αίτηση, Βορειοηπειρώτες κυρίως, σύμφωνα με τις πληροφορίες. Αυτά τα δεδομένα πρέπει να μας προβληματίσουν, τουλάχιστον.

Ο υποψήφιος Περιφερειάρχης Κεντρ. Μακεδονίας

Ο «άγνωστος» Μάρκος Μπόλαρης

Του Κώστα Ασλάνογλου

Η ανακοίνωση της υποψηφιότητας του Μάρκου Μπόλαρη για την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας διαμορφώνει, σε μεγάλο βαθμό, το τοπίο των εκλογών του Νοεμβρίου. Βεβαίως σημαντική πρέπει να θεωρείται και η υποψηφιότητα που θα στηρίξει ο ΛΑΟΣ, δεδομένου ότι το ποσοστό που θα συγκεντρώσει θα «λείψει» από τον συνδυασμό του Π. Ψωμιάδη. Ωστόσο θα ήθελα να σταθώ στην υποψηφιότητα του Μ. Μπόλαρη. Με δεδομένο ότι οι περισσότεροι υποστηρίζουν ότι πρόκειται για μια «αδύναμη» περίπτωση απέναντι στον «δυνατό» Π. Ψωμιάδη, εμπλέκοντας στην συλλογιστική τους ζητήματα αναγνωρισιμότητας του πολιτικού από τις Σέρρες, είναι ευκαιρία να καταγραφούν ορισμένες σκέψεις για αυτό.

Στις εκλογές του Νοεμβρίου η Ελληνική κοινωνία θα βρεθεί μπροστά σε μια κορυφαία, ιστορική στιγμή της νεώτερης ιστορίας της. Η καθιέρωση της αιρετής Περιφερειακής διοίκησης αποτελεί την απαρχή της περίφημης επανίδρυσης του κράτους, που καθυστέρησε προκλητικά για δεκαετίες στη χώρα μας εξαιτίας της αθλιότητας του αθηναϊκού κέντρου εξουσίας. Το συγκεντρωτικό μοντέλο της Αθήνας, το τελευταίο αντίστοιχο μοντέλο στην Ευρώπη, σπάει επιτέλους με τις αιρετές Περιφερειακές διοικήσεις. Το βήμα που έγινε είναι σημαντικό, έστω και αν, σε αυτή την πρώτη φάση, έχει σοβαρά ελλείμματα.

Απέναντι στη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται οφείλουμε, πρωτίστως εμείς, που ζούμε και παράγουμε στην Ελληνική Περιφέρεια να προσδιοριστούμε με διαφορετικά κριτήρια από αυτά που θέτει το άθλιο συγκεντρωτικό μοντέλο της Αθήνας. Αν συνειδητοποιήσουμε και εμπεδώσουμε το μέγεθος των αλλαγών που έρχονται, τότε μάλλον εύκολα θα απορρίψουμε τον τρόπο, που επέβαλλαν συγκεκριμένα συμφέροντα, λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος τα τελευταία, τουλάχιστον 20 χρόνια. Η ιδιωτική (κερδοσκοπική) τηλεόραση και το απαξιωμένο κομματικό σύστημα υπηρετώντας κατά βάση, επιχειρηματικά, οικονομικά και μικροκομματικά (προσωπικά) συμφέροντα κατάφεραν να επιβάλλουν τα κυρίαρχα (σήμερα) πολιτικά ήθη στη χώρα.

Κύριο χαρακτηριστικό τους η «αναγνωρισιμότητα» που περνάει βεβαίως μέσα από την υποταγή στα συμφέροντα αυτών που την προσφέρουν, δηλαδή των γνωστών, σε όλους μας, εμπόρων της πληροφόρησης, δηλαδή των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό των (νέων) πολιτικών ηθών είναι τα «λαμπερά» πρόσωπα. Καλλιτέχνες, αθλητές, τηλεοπτικοί «αστέρες» ή «μαϊντανοί» που έγιναν γνωστοί στην Ελληνική κοινωνία από την επαγγελματική δραστηριότητά τους και οι οποίοι, άσχετα αν είναι ικανοί ή έχουν σχέση με την πολιτική δράση, καλούνται κατά καιρούς να «σώσουν» τον τόπο. Η Ελληνική κοινωνία μπήκε στο «τρυπάκι» που έστησαν αυτοί οι μηχανισμοί. Ψηφίζει και επιλέγει τους «γνωστούς» που δεν είναι κατ’ ανάγκη και οι ικανοί. Και μετά όλοι μαζί βρίζουμε το πολιτικό σύστημα που δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας, αγνοώντας ωστόσο ότι η αδυναμία του (του πολιτικού συστήματος) είναι το αποτέλεσμα της συστηματικής φθοράς του από αυτούς που στην ουσία το ελέγχουν προς ίδιο όφελος, αλλά και από εμάς που το αναπαράγουμε ψηφίζοντας όσους αυτοί, εντέχνως, μας αποδεικνύουν.

Κάπως έτσι ο Π. Ψωμιάδης έγινε γνωστός και στις… πέτρες. «Αγαπημένο» πρόσωπο των αθηναϊκών ιδιωτικών τηλεοράσεων έφθασε να ντυθεί… «ζορό» για να τραβήξει την προσοχή τους. Και έτσι ελάχιστα πράγματα γνωρίζουμε για τη δουλειά του στη Νομαρχία Θεσσαλονίκης, για τα αποτελέσματά της, για την στρατηγική που έχει ή δεν έχει για την Περιφέρειά μας, για τους στόχους και τα μέσα που θα χρησιμοποιήσει. Όλα αυτά άλλωστε ελάχιστα ενδιαφέρουν αυτούς που ορίζουν ποιος θα είναι «γνωστός» για την κυρα-Κατίνα της γειτονιάς μας.

Αντίθετα ο Μ. Μπόλαρης ο «άγνωστος» νέος πολιτικός από τις Σέρρες είναι βέβαιο ότι διαθέτει πολιτικά – χρήσιμα – προσόντα για αυτό που καλείται να διεκπεραιώσει. Γνωρίζω τον Μ. Μπόλαρη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Τότε που ένας σημαντικός αριθμός νέων ανθρώπων από όλη τη Μακεδονία έστηνε τη Παμμακεδονική Ένωση Ελλάδας. Ένα φορέα που αναζητούσε, εκείνη την εποχή, πειστικές απαντήσεις αλλά και λύσεις στο πρόβλημα που είχε δημιουργηθεί με το κράτος των Σκοπίων. Με διάλογο, με σοβαρότητα και ευθύνη για το παρόν και το μέλλον του τόπου μας. Απέναντι στους επαγγελματίες πατριδοκάπηλους που τελικά επικράτησαν με τα γνωστά αδιέξοδα αποτελέσματα. Ο Μάρκος ήταν πάντα μια φωνή λογικής. Με αναλυτική σκέψη, συγκρότηση και στρωτό λόγο εξέφραζε με επιχειρήματα, την υγιή εθνική λογική. Φαινόταν, από τότε, ότι ο νέος δικηγόρος με την πολυπληθή οικογένεια (6 παιδιά) θα είχε μια λαμπρή πορεία. Εκλέχθηκε νομαρχιακός σύμβουλος, μετέπειτα βουλευτής και επιλέχθηκε από τον Πρωθυπουργό για να στήσει μια νέα διοικητική δομή στη Β. Ελλάδα ως Υφυπουργός Οικονομίας. Όταν παρουσίασε τη δουλειά του σε φορείς και επιχειρηματίες της Β. Ελλάδας όλοι συμφώνησαν ότι αποτελούσε μια επαναστατική τομή για την επιχειρηματικότητα και την ανάπτυξη στο βόρειο ελλαδικό χώρο. Αυτός ο πολιτικός λοιπόν, ο «άγνωστος», με άποψη, με σχέδιο και όραμα θα βρεθεί απέναντι στον «γνωστό» για να διεκδικήσουν τη διαχείριση του μέλλοντός μας. Και εμείς θα αποφασίσουμε. Κατανοώ και αναγνωρίζω ότι η προσωπική σχέση και η φιλία μου με τον Μάρκο επηρεάζει, ίσως, τη δημοσιογραφική κρίση μου. Σπεύδω παράλληλα να ξεκαθαρίσω ότι αυτές οι σκέψεις δεν καθορίζουν την πολιτικής της εφημερίδας που διευθύνω. Ήθελα όμως να τις αποτυπώσω. Ως μια μαρτυρία ενός ανθρώπους που υπηρέτησε για 20 χρόνια την αυτοδιοίκηση και περισσότερα χρόνια την πολιτική δράση. Ενός ανθρώπου που θέλει να διακρίνει την αξία από το περιτύλιγμα.

Ελπίζω τουλάχιστον να προβλημάτισα. Άλλωστε από εδώ και πέρα θα έχουμε πολλά να πούμε για όσα θα επηρεάσουν, ίσως και να καθορίσουν τη ζωή μας.

Κώστας Ασλάνογλου
http://www.maknews.gr/

Y.Γ. Ο Κώστας Ασλάνογλου είναι εκδότης της εφημερίδας "Μακεδονική" της Βέροιας και πρόεδρος της Ένωσης Ιδιοκτητών Ημερήσιων Επαρχιακών Εφημερίδων.

(Σημ. ΔΕΕ: Οι επισημάνσεις είναι δικές μου και δεν υπάρχουν στο αρχικό κείμενο)

Πηγή: http://hellenikathemata.blogspot.com/2010/09/blog-post_11.html

Το τέλος των Η.Π.Α.;

Απολυμένοι από το εργοστάσιο της Τογιότα στις ΗΠΑ ζητούν πίσω τη δουλειά τους. Το επίσημο ποσοστό της ανεργίας είναι 9,5%, αλλά το πραγματικό είναι πολύ υψηλότερο

Ο αμερικανικός αιώνας έχει ημερομηνία λήξης;

Απαντούν στο «Βήμα» δύο αναλυτές από κορυφαία think tanks της Ουάσιγκτον

ΤΑΝΙΑ ΜΠΟΖΑΝΙΝΟΥ
Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

Ο 21ΟΣ ΑΙΩΝΑΣ ξεκίνησε αναμφισβήτητα αμερικανικός, αλλά κανείς δεν γνωρίζει πώς θα τελειώσει. Την ώρα που όλοι μιλάμε αγγλικά και «γκουγκλάρουμε» την παραμικρή απορία μας στο Ιnternet, αναρωτιόμαστε αν οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να κυριαρχούν στρατιωτικά, οικονομικά, πολιτικά, διπλωματικά και πολιτιστικά ύστερα από 90 χρόνια μια ερώτηση την οποία, παρεμπιπτόντως, μπορούμε να θέσουμε στο Google. Ο «μακρύς αμερικανικός αιώνας», όπως έχει επικρατήσει να λέγεται, στην πραγματικότητα έχει διαρκέσει λίγο παραπάνω από 60 χρόνια. Πολλοί προβλέπουν ότι θα δικαιώσει τον τίτλο του, άλλοι αρχίζουν ήδη να μαθαίνουν μανδαρίνικα ή καντονέζικα. Ένα, όμως, είναι βέβαιο: η Αμερική δεν θα πέσει χωρίς να δώσει μάχη.

 

Περί τις 150 από τις 200 χώρες στον κόσμο έχουν κάποιου είδους αμερικανική στρατιωτική παρουσία. Και οι 200 πίνουν Κόκα-Κόλα, ακόμη και το Ιράν για το οποίο οι ΗΠΑ είναι «ο μεγάλος σατανάς». Χαμπουργκεράδικα ΜcDonald΄s υπάρχουν σε 119 χώρες και ο Μπαράκ Ομπάμα, εκτός από πρόεδρος της Αμερικής, φέρει τον τίτλο του «πλανητάρχη». Μόνο που σήμερα οι ΗΠΑ πλήττονται από τη χειρότερη οικονομική κρίση στην ιστορία τους, μετά τη Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του ΄30. Το επίσημο ποσοστό της ανεργίας είναι 9,5%, αλλά το πραγματικό είναι πολύ υψηλότερο αν λάβουμε υπ΄ όψιν όσους εργάζονται με μειωμένο ωράριο ενώ θα επιθυμούσαν πλήρες. Η αγορά ακινήτων καταβαραθρώνεται. Και η αμερικανική οικονομία κινείται σε ρυθμό φαύλου κύκλου: η κατάρρευση των τιμών των ακινήτων οδηγεί σε υψηλότερη ανεργία, που με τη σειρά της αυξάνει τις κατασχέσεις ακίνητης περιουσίας, γεγονός που πιέζει ακόμη πιο κάτω τις τιμές των ακινήτων. Οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων διογκώνουν την ανεργία και οδηγούν σε ακόμη χαμηλότερες τιμές ακινήτων...

Όσοι έχουν άχτι την αμερικανική παντοκρατορία σπεύδουν να προβλέψουν την πτώση της: από το κραχ των λεγόμενων εταιρειών dotcom το 2000-2001 ως την οικονομική κρίση του 2007-2008, με την προβληματική στρατιωτική εμπλοκή σε Ιράκ και Αφγανιστάν στο ενδιάμεσο, γι΄ αυτούς όλα δείχνουν ότι η υπερδύναμη βρίσκεται στη δύση της. Ως χώρα οι ΗΠΑ ήταν ο μεγαλύτερος πιστωτής στον κόσμο και σήμερα έχει γίνει ο μεγαλύτερος οφειλέτης.

Την ίδια στιγμή όμως έρευνα που πραγματοποιήθηκε για τις γιγαντοαφίσες και τις διαφημίσεις που πλαισιώνουν τα αθλητικά γεγονότα στον αναπτυσσόμενο κόσμο έδειξε ότι οι αμερικανικές μάρκες που προωθούνται αυξήθηκαν τα τελευταία 15 χρόνια: Νike, Μicrosoft, Χerox, Ρepsi, Visa. Από αυτή την άποψη η αμερικανική κυριαρχία όχι μόνο έχει ενισχυθεί, αλλά και δεν απειλείται από καμία χώρα.Η βρετανική αυτοκρατορία, στην οποία στις αρχές του 20ού αιώνα ανήκε ο ένας στους τέσσερις κατοίκους της Γης και όπου ως γνωστόν ο ήλιος δεν έδυε ποτέ, ήταν η μεγάλη δύναμη ως το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν παρέδωσε τη σκυτάλη στις ΗΠΑ και στη Σοβιετική Ενωση. Ο πόλεμος είχε ευνοήσει την Αμερική: μακριά από τα σύνορά της στο μεγαλύτερο μέρος του, δεν της προκάλεσε τις υλικές καταστροφές και τις ανθρώπινες απώλειες που υπέστησαν η Ευρώπη και η Ασία. Επιπλέον της έδωσε την ευκαιρία να πραγματοποιήσει τεχνολογικές και βιομηχανικές προόδους, που κορυφώθηκαν με την κατασκευή της ατομικής βόμβας. Μετά τον πόλεμο αναδύθηκε ένας διπολικός κόσμος την ηγεμονία του οποίου διεκδικούσαν η Ουάσιγκτον και η Μόσχα. Ώσπου, υπό την πίεση του Πολέμου των Αστρων, η Σοβιετική Ενωση κατέρρευσε στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 και η Αμερική, με ένα τεράστιο φάσμα ισχύος, από την υπεροχή του στρατού της ως τη «μαλακή δύναμη» του Χόλιγουντ, έμεινε κυρίαρχη σε έναν μονοπολικό κόσμο. Τότε ήταν που ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Υμπέρ Βεντρίν εφηύρε τον όρο «σουπερδύναμη» και ο πανεπιστημιακός Φράνσις Φουκουγιάμα αναφέρθηκε στο «τέλος της Ιστορίας». Επειτα από 20 χρόνια, έναν Τζορτζ Μπους νεότερο, έναν Μπιν Λάντεν, δύο Δίδυμους Πύργους, έναν πόλεμο στο Ιράκ και μια οικονομική κρίση ολκής αναρωτιόμαστε αν η Κίνα και, σε μικρότερο βαθμό, η Ευρωπαϊκή Ενωση, η Ινδία, η Βραζιλία και η Ρωσία θα διεκδικήσουν σαν «δικό τους» τον 21ο αιώνα.

ΗΠΑ: η ανατομία μιας υπερδύναμης

Έτσι ήταν, έτσι είναι, και στο μέλλον βλέπουμε...

Μια γνήσια υπερδύναμη δεν πρέπει απλώς να έχει στρατιωτική και πολιτική ισχύ, αλλά να βρίσκεται ταυτοχρόνως στην κορυφή της οικονομικής, επιστημονικής και πολιτισμικής πυραμίδας. Με αυτά τα κριτήρια, η ΕΣΣΔ ήταν μόνο μερικώς υπερδύναμη. Η πιο πρόσφατη γνήσια υπερδύναμη πριν από τις ΗΠΑ ήταν η βρετανική αυτοκρατορία. Με όρους ΑΕΠ, για το 2009, οι ΗΠΑ έρχονται πρώτες με 14.256 τρισ. δολ. έναντι 5.068 τρισ. για την Ιαπωνία και 4.908 τρισ.για την Κίνα. Οι ΗΠΑ έχουν δυνατότητα προβολής ισχύος σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη και στρατιωτικές δαπάνες που ξεπερνούν τα 663 δισ. δολάρια, μακράν τις μεγαλύτερες από οποιαδήποτε άλλη χώρα. Η Κίνα θα πρέπει να πιάσει ετήσιους ρυθμούς ανάπτυξης της τάξεως του 12% αν θέλει να φθάσει τις ΗΠΑ μέσα στα επόμενα 10 χρόνια, με την Αμερική να περιορίζεται στο 2%,κάτι που θεωρείται απίθανο.

Από την Ρax Αmericana στην αμφισβήτηση

Ο αμερικανικός αιώνας είναι «εφεύρεση» του εκδότη του περιοδικού «Τime» Χένρι Λους, ο οποίος χρησιμοποίησε τον όρο πρώτη φορά το 1941 σε ένα άρθρο γνώμης, όπου προέτρεπε τις ΗΠΑ να εγκαταλείψουν την πολιτική απομονωτισμού που ακολουθούσαν και να αναλάβουν έναν σχεδόν αποστολικό ρόλο ενεργώντας σαν «καλοί Σαμαρείτες» της γης και προωθώντας τη δημοκρατία. Ο Λους κάλεσε την Ουάσιγκτον να μπει στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για να υπερασπιστεί τις δημοκρατικές αξίες και «να δημιουργήσει τον πρώτο μεγάλο αμερικανικό αιώνα». Υπό την καθοδήγηση του Ντουάιτ Αϊζενχάουερ (φωτογραφία), ο οποίος ως διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων στην Ευρώπη σχεδίασε την απόβαση στη Νορμανδία, η Αμερική βγήκε από τον πόλεμο νικήτρια και με κύρος υπερδύναμης.

Ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ απολαμβάνει τη διπλή νίκη της χώρας του στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, εναντίον του Αξονα και της συμμάχου Σοβιετικής Ενωσης

Πολλοί τοποθετούν την αρχή του αμερικανικού αιώνα στο 1945, όταν ξεκίνησε η περίοδος της αμερικανικής υπεροχής και της σχετικής ειρήνης στον κόσμο που είναι γνωστή ως Ρax Αmericana. Οι πιο σφοδροί επικριτές των ΗΠΑ ταυτίζουν το τέλος του αμερικανικού αιώνα με το τέλος του 20ού αιώνα. Ο Χένρι Κίσινγκερ θεωρεί ότι η φθορά της υπερδύναμης άρχισε ακόμη νωρίτερα, με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, όταν έπαψε να υφίσταται η σοβιετική απειλή: πολλά κράτη της Δυτικής Ευρώπης και η Ιαπωνία απομακρύνθηκαν από την επιρροή της Ουάσιγκτον γιατί δεν είχαν πια ανάγκη την αμερικανική προστασία.

Στιούαρτ Πάτρικ, Council on Foreign Relations:

«Έχουν πανίσχυρο στρατό, αλλά χάνουν στο Αφγανιστάν»
«Ήδη οδεύουμε σταδιακά προς μια εποχή όπου οι ΗΠΑ δεν είναι η ηγεμονική δύναμη που ήταν στη δεκαετία του ΄90.Η σημερινή εποχή είναι πολύ πιο περίπλοκη και έχει περισσότερους πόλους ισχύος. Στη δεκαετία του ΄90 οι ΗΠΑ ήταν τόσο ισχυρές που οι Γάλλοι τις αποκάλεσαν “σουπερδύναμη”, όμως το ερώτημα είναι τι είδους δύναμη. Αν μιλάμε σε σχέση με τους υλικούς πόρους αναμφίβολα οι ΗΠΑ παραμένουν εξαιρετικά ισχυρές, ιδίως στρατιωτικά. Δεν υπάρχει καμία άλλη χώρα που να έχει ή να πλησιάζει την παγκόσμια παρουσία της Αμερικής ή την ικανότητά της να προβάλλει ισχύ, βίαιη καταστροφική ισχύ, εναντίον των εχθρών της. Ομως, όπως βλέπουμε σε διάφορες περιοχές του κόσμου, π.χ. στο Αφγανιστάν, η ικανότητα να μεταφραστεί αυτή η δύναμη σε αποτελεσματική έκβαση του πολέμου περιορίζεται. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αμερικανική υπεροχή θα διατηρηθεί για δεκαετίες. Οσο και αν μιλάμε για στρατιωτική άνοδο της Κίνας, αυτή θα αλλάξει σταδιακά την ισορροπία των δυνάμεων στην Ανατολική Ασία, όμως οι ΗΠΑ θα παραμείνουν μπροστά από τους υπολοίπους για πολύ καιρό.

Από άποψη οικονομικής δύναμης η ΕΕ έχει ήδη ισοφαρίσει τις ΗΠΑ. Την τελευταία δεκαετία υπήρξε μια τεράστια μετατόπιση ισχύος, κυρίως λόγω εσωτερικών προβλημάτων στις ΗΠΑ, αλλά και λόγω της μεγάλης ανάπτυξης των αναδυόμενων οικονομιών, κυρίως της Κίνας αλλά και της Ινδίας και σε κάποιον βαθμό της Βραζιλίας και άλλων χωρών. Γι΄ αυτό βλέπουμε μια αλλαγή στον καταμερισμό της οικονομικής δύναμης.

Αυτό που δεν έχει αλλάξει ακόμη όσο θα έπρεπε είναι ο βαθμός στον οποίον οι παγκόσμιοι οργανισμοί και θεσμοί έχουν προσαρμοστεί στην άνοδο άλλων κέντρων επιρροής. Η ιδεολογική ισχύς των ΗΠΑ αντιμετωπίζει πολύ μεγαλύτερη αμφισβήτηση απ΄ όσο πριν από μία δεκαετία, εν μέρει λόγω του ότι η περίοδος Μπους υπήρξε πολύ επιβλαβής για τη “φίρμα” των ΗΠΑ παγκοσμίως. Ο Ομπάμα προωθεί λύσεις μέσω συνεργασίας στα παγκόσμια προβλήματα, όμως δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στη δεκαετία του ΄90. Σε πολιτιστικό επίπεδο οι ΗΠΑ διατηρούν μεγάλη επιρροή. Την τελευταία δεκαετία είδαμε ότι η παγκοσμιοποίηση δεν ταυτίζεται πλέον με την αμερικανοποίηση.

Μια τεράστια αμερικανική σημαία αντικατοπτρίζεται στο Κτίριο του 21ου Αιώνα στη Νέα Υόρκη, απέναντι από το «Σημείο Μηδέν» των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου. Η εικόνα πήρε τον τίτλο της Φωτογραφίας της Χρονιάς το 2003 (ΕΡΑ/Αndrew Gombert)

Τα αμερικανικά πολιτιστικά προϊόντα κυριαρχούν, όμως η επιρροή του Μπόλιγουντ αυξάνει, δηλαδή η εικόνα σ΄ αυτόν τον τομέα γίνεται πιο περίπλοκη. Ένας λόγος για τον οποίο φθίνει η επιρροή των ΗΠΑ συνδέεται με την παγκόσμια οικονομική κρίση.Το ότι ξεκίνησε από εκεί έχει κάνει πολλούς να αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό το αμερικανικό καπιταλιστικό μοντέλο.

Γιάνους Μπουγκάισκι, Center for Strategic and Ιnternational Studies:

«Ολοι οι πόλοι δεν είναι ίσοι ούτε θα φτάσουν την Αμερική»

«Εκατό χρόνια είναι πολύς καιρός. Δεν θέλω να διακινδυνεύσω προβλέψεις, όμως κατά πάσα πιθανότητα στα επόμενα 10-20 χρόνια η Αμερική θα συνεχίσει να είναι η μεγαλύτερη στρατιωτική, διπλωματική και ίσως οικονομική δύναμη. Αλλά δεν ισχύει πια ό,τι ίσχυε πριν από 10 χρόνια, όταν διέθετε το μονοπώλιο της δύναμης. Από την άλλη πλευρά δεν πιστεύω ότι σε έναν πολυπολικό κόσμο όλοι οι πόλοι είναι ίσοι. Το ότι άλλες χώρες ανεβαίνουν δεν σημαίνει ότι θα φθάσουν στο επίπεδο της Αμερικής. Σημαίνει απλώς ότι η Αμερική θα πρέπει να συνεργάζεται πιο στενά με τις άλλες δυνάμεις για να λύνει παγκόσμιες προκλήσεις, περιφερειακές κρίσεις και ανθρωπιστικές καταστροφές.

Βρισκόμαστε στη διαδικασία του σταδιακού περιορισμού της αμερικανικής ισχύος. Στα ερχόμενα 10-20 χρόνια θα δούμε την άνοδο άλλων περιφερειακών δυνάμεων, ιδίως της Κίνας, αλλά και της Βραζιλίας και ίσως μιας-δυο χωρών ακόμη. Με άλλα λόγια, την άνοδο δυνάμεων σε περιφερειακό κυρίως επίπεδο. Ομως δεν πιστεύω ότι κάποια από αυτές τις χώρες θα αποκτήσει την παγκόσμια εμβέλεια που διαθέτει η Αμερική. Η στρατιωτική ισχύς, η διεθνής σημασία του δολαρίου, η δύναμη των αμερικανικών επιχειρήσεων, όλοι αυτοί οι παράγοντες και οι διασυνδέσεις με χώρες όπως η Κίνα,η Ινδία και η Ευρωπαϊκή Ενωση δείχνουν ότι η Αμερική είναι πολύ πιο εδραιωμένη παγκοσμίως από άλλα κράτη. Αυτό θα αλλάξει, επειδή ο αυξανόμενος πληθυσμός της Κίνας και της Ινδίας θα ενισχύσει το μερίδιο των χωρών αυτών στην παγκόσμια οικονομία, όμως η στρατιωτική τους φιλοδοξία είναι πολύ πιο περιορισμένη από εκείνη της Αμερικής.

Οι ΗΠΑ κυριαρχούν σε ολόκληρη την αμερικανική ήπειρο, έχουν στενή σχέση με την ΕΕ, ισχυρά συμφέροντα στην Απω Ανατολή- Ιαπωνία και Νότια Κορέα γι'αυτό η παρουσία τους ανά τον κόσμο είναι πολύ πιο ισχυρή από οποιασδήποτε άλλης χώρας. Στρατιωτικά είναι πολύ δύσκολο να ξεπεράσει κάποιος τις ΗΠΑ, όμως δεν πιστεύω ότι η Αμερική θα παραμείνει στο μέλλον όσο ικανή και πρόθυμη είναι σήμερα να διεξάγει πολέμους που δεν έχουν την παγκόσμια υποστήριξη. Θεωρώ ότι ακόμη και η στρατιωτική ικανότητα της Αμερικής θα περιοριστεί κάπως, όχι όμως στο σημείο που θα την ξεπεράσει κάποια άλλη χώρα. Θα προσέξατε ότι δεν αναφέρθηκα στη Ρωσία ως πιθανό πόλο ισχύος στον 21ο αιώνα. O λόγος είναι ότι ο πληθυσμός της μειώνεται. Ανέφερα τη Βραζιλία, για παράδειγμα, επειδή ο πληθυσμός της αυξάνεται, κάτι που θεωρώ απαραίτητο για να έχει μια χώρα δύναμη».

(Σημ. ΔΕΕ: Οι επισημάνσεις είναι δικές μου)

Η κρίση της Αριστεράς

Η κρίση της Παγκοσμιοποίησης, κρίση της Αριστεράς

Συγγραφέας: Γιώργος Καραμπελιάς

Η κρίση της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και της παγκόσμιας οικονομίας, είναι κατ’ εξοχήν κρίση της παγκοσμιοποίησης και των μηχανισμών της. Δύο υπήρξαν οι κυριότεροι εκφραστές της, οι τραπεζίτες και τα παρελκόμενά τους, ΜΜΕ και Τύπος, καθώς και η διανόηση της… Αριστεράς. Για τους πρώτους δεν χρειάζεται να πούμε πολλά σε μια εποχή που, εδώ και είκοσι χρόνια, το τοκογλυφικό κεφάλαιο, μέσω του χρηματιστηρίου, κυριαρχεί πάνω στην «πραγματική οικονομία».

Για τους δεύτερους, ίσως εγερθούν κάποιες ενστάσεις, ιδιαίτερα σε έναν λαό όπως ο ελληνικός, που έχει μάθει να περιβάλει με φωτοστέφανο τη γνώση και τους φορείς της. Και όταν μάλιστα πρόκειται για τους διανοούμενους της Αριστεράς, που παραδοσιακά, μέχρι πριν από σαράντα χρόνια, ήταν οι διωκόμενοι και απόβλητοι του συστήματος.

Και όμως, μέσα σε τριάντα έξι χρόνια, από την πτώση της δικτατορίας, μεταλλάχθηκαν στον κατ’ εξοχήν ιδεολογικό φορέα της παγκοσμιοποίησης. Η διεθνιστική ιδεολογία τους, που υποτιμούσε την πατρίδα και το έθνος υπέρ της «παγκόσμιας κοινότητας» –παρ’ ό,τι στην Κατοχή η Αριστερά υπήρξε υπερασπιστής τους–, μετά την κατάρρευση της Σοβιετίας και με τη συμβολή πολλών ευρωπαϊκών προγραμμάτων και παχυλών αμοιβών, μεταβλήθηκε σε παγκοσμιοποιητική ιδεολογία. Και αυτό δεν συνέβη μόνο στην Ελλάδα. Αρκεί να δούμε την εξέλιξη τόσων παιδιών του Μάη του ’68, από τον Κον Μπεντίτ έως τον Κουσνέρ. Οι Έλληνες διανοούμενοι είναι ούτως ή άλλως παγκοσμιοποιημένοι στην καθημερινότητά τους μεταξύ Βρυξελλών, Παρισίων, Νέας Υόρκης, Βερολίνου…, Πόρτο Αλέγκρε, με μερικούς ενδιάμεσους σταθμούς στην Ελλάδα, κατά προτίμηση στο Πήλιο, τη Σαντορίνη ή ακόμα και τη Γαύδο – κάτι σαν τον ΓΑΠ στο λιγότερο ανεγκέφαλο. Από συνέδριο σε συνέδριο, από φόρουμ σε φόρουμ, σέρνουν τη βαθιά τους «ντροπή να είναι Έλληνες», κομπλεξικοί, μειονεκτικοί, ευρωλιγούρηδες. Γι’ αυτό και η ιδεολογία που παράγουν και αποπνέουν είναι η ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης, του πολυπολιτισμού, της άρνησης της ταυτότητάς τους. Στα πανεπιστήμια όπου ηγεμονεύουν, στις δύο πλατείες όπου συχνάζουν –στα Εξάρχεια όταν είναι ακόμα «μικροί» και στο Κολωνάκι όταν «μπαίνουν στην παραγωγή»– σε όλα τα μπαρ και θέατρα Κεραμεικού-Ψυρρή-Λαδάδικα, κουβαλούν το κουρασμένο σαρκίο τους, που «δεν αντέχει τους Ελληναράδες» και είναι υπέρ των ανοικτών συνόρων, γιατί επιτέλους βρίσκεις και φτηνές καθαρίστριες. Προφανώς αυτή η αντίληψη εκφράζεται και στην πολιτική τους διαδρομή. Στα νιάτα τους στην ΚΝΕ, τον Ρήγα, τον αριστερισμό και εσχάτως τους αντεξουσιαστές, είναι η περίοδος Γαύδου-Ίου. «Μπαίνοντας στην παραγωγή», αρχικά στον Συνασπισμό και εσχάτως τον Σύριζα – περίοδος Πηλίου. Όταν οι πισίνες γίνονταν μεγαλύτερες, μεταπηδούσαν στο ΠΑΣΟΚ, – περίοδος Μυκόνου-Σαντορίνης. Ωστόσο διατηρούσαν ορισμένες σταθερές στην ιδεολογία τους, άσχετα με τις πιθανές διαφωνίες μεταξύ τους: «Οικουμενισμός, πολυπολιτισμός, αντιεθνικισμός». Γι’ αυτό θα υπογράφουν μαζί υπέρ του Σχεδίου Ανάν, του βιβλίου της ιστορίας της 6ης Δημοτικού, υπέρ της Θάλειας Δραγώνα και υπέρ… του Πατριάρχη και εναντίον του Χριστόδουλου!

Όμως αίφνης ο κόσμος τους αρχίζει να γκρεμίζεται. Αρχίζει η παγκόσμια οικονομική κρίση, ενώ τον Δεκέμβρη του 2008 τα Εξάρχεια υπερφαλαγγίζουν και παίρνουν στο κυνήγι το Κολωνάκι. Ξεκινά η κρίση της «μεσαίας τάξης». Τα πανεπιστήμια που υποδέχονταν τους νεαρούς καριερίστες δεν έχουν πλέον κονδύλια και όλοι οι διδακτορικοί, που είχαν φιλήσει κατουρημένες ποδιές μένουν μετέωροι. Η ανεργία διογκώνεται. Όσο για τον πολυπολιτισμό, καλός είναι, αλλά δεν μπορεί οι «βρωμεροί Αφγανοί» να αποκλείουν το θέατρο της Άννας Βαγενά, ή να υποχρεώνουν τα in μπαρ του “χώρου”, το Guru στην πλατεία Θεάτρου ή το Soul στην Ευριπίδου να κλείσουν. «Κάτι πρέπει να γίνει με το ιστορικό κέντρο της Αθήνας», φωνάζουν οι θαμώνες τους από την Καθημερινή και την Ελευθεροτυπία. «Κάτι πρέπει να γίνει» με τις συμμορίες των Νιγηριανών που πουλάνε πρέζα στη Μετσόβου, δίπλα στο Πολυτεχνείο, διακηρύσσουν ομάδες αναρχικών και παίρνουν μέτρα για την εκκαθάριση της πλατείας Εξαρχείων! Οι καλές μέρες της παγκοσμιοποίησης τελείωσαν αμετακλήτως. Η «ιδεολογία» γίνεται πιο δύσκολη υπόθεση. Και ποιος πληρώνει πολιτικά πρώτος την κρίση; Η «εξεγερμένη» πριν δύο τρία χρόνια, με το αζημίωτο, χαβιαροαριστερά.

Κουβέλης, Χατζησωκράτης, Μαργαρίτης, επιμένουν στην προσκόλλησή τους στο ΠΑΣΟΚ και την εξουσία και εν τέλει αποχωρούν από τον ΣΥΝ. Ο Τσίπρας δεν έχει που την κεφαλήν κλίναι, πολιορκούμενος και από τον οργισμένο μεγαλοαστό κνίτη-αντιεξουσιαστή Αλαβάνο. Κομφούζιο. Και μέσα στη σύγχυση χάνουν και τον απόλυτο έλεγχο της Ελευθεροτυπίας!

Ελπίζουν σε κάποιο θαύμα. Όμως τέτοιο θαύμα δεν θα υπάρξει.

Η εποχή της παγκοσμιοποίησης τελείωσε και μαζί της και αυτοί. Οπότε θα αρχίσουν να ενισχύονται ομαδοποιήσεις και αντιλήψεις αντιπαγκοσμιοποιητικές. Μόνο που, για να αποκτήσουν φωνή, δύναμη και ιδεολογική αυτοπεποίθηση, θα χρειαστεί χρόνος. Θα πρέπει εξάλλου να αναθεωρήσουν τις ίδιες τις αυταπάτες τους και τις ιδεολογικές τους προκαταλήψεις. Και επειδή άργησαν πολύ να το κάνουν, θα δυσκολευτούν εξαιρετικά. Και την πρώτη προκατάληψη που οφείλουν να εγκαταλείψουν είναι πως θα πρέπει να απευθύνονται μόνο στην «Αριστερά», με αποτέλεσμα να μπλέκουν σε έναν κυκεώνα αντιθέσεων και ψευδοαντιπαραθέσεων χωρίς τέλος. Ξεχνώντας πως αυτή η Αριστερά έγινε πανεθνική δύναμη όταν έπαψε να απευθύνεται μόνο στον εαυτό της, δηλαδή στην Κατοχή, που απευθύνθηκε σε όλο τον λαό. Εμείς, όσοι βρισκόμαστε έξω από αυτό τον χώρο, θα είμαστε εδώ «μαζί με τον λαό», για να χρησιμοποιήσουμε μια τετριμμένη έκφραση, διευρύνοντας διαρκώς το πεδίο της δραστηριότητας και της απεύθυνσής μας, συνομιλώντας πάντα με τα «κοινωνικά υποκείμενα» και όχι με τα κάθε είδους υποκείμενα.